Sesli Kitap
Dino Buzzati - Tatar Çölü
"...yaa... demek ki annesi, bir daha hiç geri gel­memek üzere yitip gitmiş bir mutluluğu olduğu gibi koruya­bileceğine, zamanın akışını durdurabileceğine, oğlu geri gel­diğinde kapı ve camları açmakla her şeyin eskisi gibi olabileceğine inanıyordu...
...Bu uzun gece boyunca hiç kimse ziyaretine gelme­yecek; bütün kalede, hatta sadece kalede değil tüm dünya­da tek bir insanoğlu kendisini düşünmeyecekti; herkesin kendi meşguliyeti vardı...
...evet, yatağın kenanarına oturmuş­tu, kafası biraz öne eğik, sırtı hafif kambur, sönük ve ağır bir bakışla kendini hiçbir zaman olmadığı kadar yalnız his­sediyordu...
...Ama bir noktada, belki de içgüdüsel olarak, insan geri döner ve arkasında bir kapının kapanarak dönüşü olanaksız kıldığını fark eder. İşte o zaman birşeylerin değişmiş oldu­ğunun ayırdına varırız, güneş eskisi gibi kıpırtısız değildir, hızla hareket etmektedir; ne yazık ki, henüz bakmaya bi­le fırsat bulamadan, onun ufkun ucuna doğru hızla kaydı­ğını, bulutların da gökyüzündeki mavi koylarda hareketsiz durmadığını, birbirlerinin üzerine çıkarak kaçtıklarını, iyice acele ettiklerini görürüz; zamamanın geçtiğini ve günü gelince yolun zorunlu olarak son bulacağını anlarız...
...Ama, aslında o bunu bilmiyordu, ne gitmesi­nin kendisine nasıl bir çaba gerektireceğinden, ne de kale­deki yaşamın günleri, baş döndü­rücü bir hızla yutup gittiğinden haberdardı. Dünle evvelsi gün birbirinden farksızdı, onları birbirinden ayırt edebilme­si olanaksızdı; üç gün önce olmuş bir şey de yirmi gün ön­ce olmuş bir şey de sonuçta ona eskiden olup bitmiş bir şey olarak görünüyordu. Böylece, o ayırdına varamadan, zaman akıp gidiyordu...
...Bunun bir düş olabile­ceğini düşünmedi. Düşlerde, her zaman saçma ve karma­şık bir şeyler vardır ve insan tüm gördüklerinin yalan oldu­ğu duygusundan ve en güzel anda uyanacağı düşüncesin­den hiçbir zaman tam olarak kurtulamaz. Düşlerde olan­lar, hiçbir zaman üzerinde yabancı adamlardan oluşan bir ordunun ilerlediği bu çöl parçası kadar berrak ve gün gibi açık olmazdı...
...Bunun nedeni Filimore’un bugüne değin çok uzun sü­re beklemiş olması ve belli bir yaştan sonra umutlanmanın aşın derecede çaba gerektirmesi, yani insanın yirmi yaşın­da sahip olduğu inanca asla tekrar kavuşamamasıydı...
...Ama eskiden yaşamını besleyen her şey uzaklaşmıştı, kendi yerinin rahat­lıkla işgal edildiği yabancı bir dünyaydı o artık...
...Yine de zaman, gitgide daha hızlı bir biçimde akıp gidiyor­du; sessiz ritmi yaşamı parçalara ayırıyor, insan geriye bir göz atmak için bile duramıyordu. “Dur! Dur!” diye bağır­mak istiyor ama sonra bunun hiçbir yaran olmadığının far­kına varıyordu. Her şey, insanlar, mevsimler, bulutlar, her şey kaçıp gidiyordu; insanın taşlara, bir kayanın tepesine asılması da yararsızdı, yorulan parmaklar gevşiyor, kollar, cansız bir şekilde düşüyor ve insan kendini bu çok yavaşla­mış gibi görünen ama hiç durmayan ırmağa kapılmış buluveriyordu...
...İşte tam da o dönemde, Drogo, insanların her zaman birbirlerinden uzakta olduklarını fark etti, birisi acı çektiğinde, acısı sadece kendisine ait oluyor, hiç kimse o acı­yı birazcık olsun dindiremiyordu; bir insan acı çektiğinde diğerlerinin, duyduklan sevgi ne denli büyük olursa olsun,
bu yüzden acı çekmediklerini ve yaşamdaki yalnızlığı işte bu durumun oluşturduğunu fark etti...
...Hayır, Drogo fiziksel olarak çökmemişti, eğer yeniden ata binmek ya da merdivenleri hızla çıkmak istese, bunu pekâlâ yapabilirdi ama önemli olan bu değildi. Önemli olan, böyle bir şeye hiç heves etmemesiydi, öğleden sonraları taşlıklı ovada yürüyüş yapacağına kısa bir uyku çekmeyi tercih ediyordu. İŞTE ÖNEMLİ OLAN BUDUR, ANCAK BU, YILLARIN GEÇİŞİNİN BİR GÖSTERGESİDİR...
Çeviren: Hülya Tufan