Li Beirut
Aranż. i wyk. - Jarosław Chojnacki
Muz. - Ziad Rabhani, Joaquin Rodrigo,
Sł. - Joseph Harb
„Li Beirut” jest pieśnią napisaną dla libańskiej piosenkarki Nuhad Haddad występującą pod artystycznym pseudonimem FAIRUZ arab. ( turkus).
لبيروت
لبيروت
من قلبي سلامٌ لبيروت
و قُبلٌ للبحر و البيوت
لصخرةٍ كأنها وجه بحارٍ قديمِ
هي من روحِ الشعب خمرٌ
هي من عرقِهِ خبزٌ و ياسمين
فكيف صار طعمها طعم نارٍ و دخانِ
بيروت
مجدٌ من رمادٍ لبيروت
من دمٍ لولدٍ حُملَ فوق يدها
أطفأت مدينتي قنديلها
أغلقت بابها
أصبحت في السماء وحدها...
وحدها و ليلُ
أنتِ لي أنتِ لي
أه عانقيني أنتِ لي
رايتي و حجرُ الغدِ و موج سفري
أزهرت جراح شعبي
أزهرت دمعة الأمهات..
أنتِ بيروت لي
أنتِ لي
آه عانقيني
Li Beirut
Z mojego serca życzę pokoju dla Beirutu.
Całując morze i domy,
A także skałę, która przypomina twarz starożytnego żeglarza.
To wino jest z ducha tego ludu
A z jego potu - chleb i jaśmin.
Jak to się stało, że jego smak,
stał się smakiem ognia i dymu ?
Moje miasto zgasiło swoją lampę.
A krew dziecka, które było na jej dłoniach,
Zamknęło bramę, stając się samotnością i ciemnością.
Jesteś moja, przytul mnie !
Moja godność, to skała jutra i fale mojej podróży.
Rany mojego ludu rozkwitną,
I łzy Matki rozkwitną.
Ach przytul mnie Bejrucie ....
Jesteś moja, moja....
Ona Beirut (arab. Bayrat - Źródła)
(w jęz. arabskim miasto jest rodzaju żeńskiego).
Tłum. literackie. Jarosław Chojnacki
W latach 50-tych i 60-tych Liban był nazywany „ Szwajcarią Bliskiego Wschodu” , a stolica Beirut - Paryżem Orientu.
Kraj ten, swym pięknem przyciągał turystów z całego świata, kusząc zaśnieżonymi stokami gór Libanu i Antylibanu, a na wybrzeżu subtropikalną przyrodą z piaszczystymi niezwykle urokliwymi plażami Morza Śródziemnego.
Starożytne zabytki, pyszna regionalna kuchnia, uniwersytety, biblioteki, muzea i niezwykle przyjazne, zróżnicowane religijnie i etnicznie społeczeństwo, stworzyło intelektualną i kulturową stolicę świata arabskiego, jakim był Beirut.
Lecz nad krajem wiecznie zielonego cedru zawisła śmiertelna chmura:
Syria, Izrael i Palestyńczycy !!!
W 1948 roku na terenie zamieszkałej przez Palestyńczyków Palestyny powstaje państwo Izrael.
Bliski Wschód nie zazna już nigdy pokoju, a syjonistyczny ogień rasizmu będzie rozpalał masy ludzkiego cierpienia rozlewając się na sąsiadujące kraje, miedzy innymi Liban.
Pierwszym nieszczęściem narodu libańskiego będzie przyjęcie kilkuset tysięcy uchodźców palestyńskich na swoje terytorium.
To doprowadzi w 1975 roku do trwającej 15 lat wojny domowej. Słaby, marionetkowy i zwasalizowany rząd wobec Syrii i Izraela doprowadza do 30 -letniej okupacji syryjskiej i 15-letniej okupacji izraelskiej Libanu Południowego.
Liban jest bombardowany, palony, obywatele mordowani, a to przez swoich rodaków , a to przez Syryjczyków, Izraelczyków i Palestyńczyków.
W wojnie domowej ginie 800 tyś. obywateli Libanu, a kolejne 700 tyś. ucieka poza granice kraju.
Mimo odzyskania niepodległości w 2005 roku po „ Rewolucji Cedrowej” Liban jak dotąd nie podniósł się gospodarczo, a mieszkańców coraz bardziej dotyka ubóstwo.
Kraj, przyjazny turystom wszystkich religii, który nigdy nie był skonfliktowany z żadnym innym państwem, przez swój humanitaryzm przyjęcia uchodźców palestyńskich zapłacił upadkiem.
Zdjęcia:
Calella - Hiszpania
Jardín Botánico Marimurtra - Hiszpania
Bouznika - Maroko
Rabat - Maroko
Beirut - Liban
Wadi Kadisza - Liban
Klon - Polska
Archiwalane : Wojna domowa w Libanie 1975 - 1990