Cześć Kochani!
Dawno mnie tu nie było - końcówka roku i początek nowego były dla mnie sporym wyzwaniem - sporo obowiązków. Ale spieszę z kolejnym materiałem filmowym - tym razem o błędach, jakie bardzo często popełniamy korzystając z usług takich specjalistów jak psychiatra czy psychoterapeuta.
Najważniejsze wnioski, jakie wyciągam z kontaktu i obserwacji moich klientów i pacjentów:
1. Często po wizycie u psychiatry nie wiemy, na co dostaliśmy dany lek. Bywa, że lekarz również nam tego nie mówi. Macie prawo wiedzieć i pytać co się dzieje z Tobą lub z dzieckiem. Bywa, że lekarz nie jest pewien danej choroby i zaburzenia - wtedy wystarczy informacja, jakie są podejrzenia specjalisty. Psychiatria jest skomplikowana - zanim lekarz nabierze pewności co do danego zaburzenia - może minąć kilka wizyt. I jest to jak najbardziej w porządku.
2. Farmakoterapia nie może być traktowana jako zastępstwo dla psychoterapii. Niektórzy rodzice boją się lekarstw i zabiegają o to, aby unikać leków. Przy wielu chorobach (np. przy depresji) leczenie samą psychoterapią może się okazać bardzo trudne, czasochłonne albo niemożliwe. Leki - leczą objawy, mogą też uzupełnić deficyty np. neuroprzekaźników, zaś psychoterapia - skupia się na źródle problemu. O formie leczenia powinien decydować lekarz.
3. Każda wizyta dziecka u psychologa, psychoterapeuty czy psychiatry jest sporym obciążeniem psychicznym dla dziecka, które czuje, że coś z nim jest nie w porządku. Długotrwały skutek, to obniżenie samooceny, brak wiary i pewności siebie. Bywa, że przy orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego szkoła ma środki na dodatkowe zajęcia terapeutyczne i rodzic, aby je wykorzystać zapisuje dziecko na takie zajęcia. Jest to powszechny w Polsce błąd - środki finansowe i możliwości uzyskania wsparcia nie oznaczają, że trzeba te przywileje wykorzystać maksymalnie. Za każdym razem warto konsultować takie formy wsparcia ze specjalistą, który poprowadzi rodzinę i dziecko długoterminowo. Dotyczy to zwłaszcza przypadków spektrum autyzmu, w którym nierównomierny rozwój np. w kontaktach społecznych jest czymś oczywistym i żadna forma psychoterapii nie usunie u dziecka tej trudności.
4. Psycholog czy psychoterapeuta często są traktowani jako ZASTĘPSTWO RODZICA, który nie radzi sobie wychowawczo. Nie tylko ja, ale inni specjaliści słyszą od rodzica prośbę, abyśmy porozmawiali z dzieckiem tak, aby stało się ono posłuszniejsze i bardziej współpracujące. Niestety tak to nie działa. Brak współpracy i posłuszeństwa nie jest skutkiem wady czy usterki dziecka, tylko skomplikowanych zależności zdrowia psychicznego każdego z członków rodziny, doświadczeń, emocji, motywacji, wzajemnych relacji i ich jakości, metod wychowawczych w domu i w szkole i wielu innych. Tak więc nieakceptowane zachowanie dziecka, jego brak współpracy czy agresja są tylko skutkiem problemu, a nie jego źródłem. Owszem - jako specjaliści możemy przyjmować dzieci na terapię nawet dwa razy w tygodniu i mieć stałych klientów przez lata, ale nie jest to terapia, tylko udawanie swojej pracy porównywalne do kafelkarza, który przychodzi do pracy tylko po to, żeby sobie posiedzieć, zjeść kanapki i otrzymać dniówkę. Tak - wiem, że to ostre i bolesne porównanie. Jaka jest alternatywa? Praca nad źródłem problemów - jeśli są nim metody wychowawcze, wówczas konieczna jest praca z rodzicem. To nie jest wygodne. Często rodzice wolą zapisać do specjalisty dziecko, niż samodzielnie pracować nad sobą. A bywa, że rodzice mają mnóstwo zmartwień, problemów i rozczarowań, że sami potrzebują pomocy psychiatrycznej i psychoterapeutycznej, a niestety ich deficyty skutkują spadkiem cierpliwości, energii i pomysłowości w wychowaniu dziecka, co odbija się na nim bardzo mocno.
Jeśli materiał Wam się podobał - prośba o polubienie, skomentowanie i udostępnienie. :)