วีดีโอ

@@zelihakilinc1096 Almanya’ya selam 🙋‍♀️ Seslendiren kişi benim, ismim Meral. İlginiz için çok tşk ederim sevgili Zeliha 🙏☺️💐🙋‍♀️

Sesiniz cok guzel

@@zelihakilinc1096 Çok tşk ederim. Varlığınız daim olsun 🙏🥰🥰

@@muratca5454 Sevgili Murat kanalıma bir kısıtlama geldi youtube tarafından ve bunun hangi videodan geldiği de belirtilmiyor. Bu yüzden emek verdiğim bir çok videomu kaldırmak zorunda kaldım 😞 Sorun hala devam ediyor. Çalışmalarıma devam edicem elbette. O videoyu da tekrar yüklemeye şimdilik çekiniyorum. Keşke youtube hangi videoda sıkıntı yarattığını da belirtse 🤷‍♀️

Ben de tşk ederim sevgili İsmail 🙏☺️💐🙋‍♀️

🙏🥰💐🙋‍♀️

Çok tşk ederim Sevilaycım. Beğenmenize sevindim 🙏🥰💐🙋‍♀️

Ben de tşk ederim İncicim 🙏🥰🥰🥰

Sevgili Kemal maalesef o videoyu kaldırmak zorunda kaldım fakat kanalla ilgili bazı sorunlar giderilirse tekrar yayınlarım inşallah. İlginiz için çok tşk ederim 🙏☺️💐🙋‍♀️

İnşallah,Meral hanım.Sabırsızlıkla bekliyorum. Kemaladır ismim

Çok tşk ederim, çok memnun oldum. Varlığınız daim olsun 🙏☺️💐🙋‍♀️

Rapçinin Kızı Birinci Gönderi Kışın sonlarına doğru, kasaba oldukça yalnız bir yerdi. O soğukta bıçak gibi kesilen rüzgar, gözleri kısarak yürümek zorunda bırakan bir soğuk yaratıyordu. Genelde kasabaya gitmek için sebebim olurdu, ama o gün sanki hiç gitmemem gerektiğini biliyordum. Yine de, içimdeki o zorlayıcı his beni sürüklüyordu. Her sabah olduğu gibi, evin önündeki sokakta uzun adımlarla yürürken bu kez bir şey farklıydı. Her şey birbirine karışmıştı sanki. Kezban, o kadının adıydı. Kasabaya yeni gelmişti ve şehri hemen sevmişti, ama belki de hiç sevmediği şey kasaba halkının gözlerindeki dikkatli bakışlardı. Herkes bir şekilde farklıydı ama Kezban, tam olarak nereye ait olduğunu bir türlü bilemiyordu. O kadar uzun zamandır yolda kalmıştı ki, sonunda bir ev tutmuş ve içini nehir gibi genişlemiş hayallerle doldurmaya başlamıştı. Hüzün, sevda, arzu ve beklenti; hepsi bu evin her köşesinde vardı. O gün, kasabanın kenar mahallesindeki parktan geçerken, bir ses duydum. Şaban, eski dostum, bir bankta oturmuştu. Yüzü kararmıştı, bu soğuk kış günlerinde bile rahatça çıkaramayacağı bir yükü vardı. Şaban’ı iyi tanırım. O, kasabanın tam göbeğinde yaşayan, yerleşik hayatı terk edip keşif yapmak isteyen, kendini sanki bir kaçış arayışında bulan bir adamdı. Ama bu sefer, bana doğru dönüp bakmadı. Bir hal var, derin bir boşluk var gibiydi. Belki de olan bitene olan yabancılaşmasıydı, bilmiyorum. "Şaban, sen misin?" dedim. Sesim, kasabanın sessizliğinde yankılandı. O an gözleri bir an benimle buluştu. Sonra gözlerini hızlıca yere indirdi ve omuzlarını silkti. "O kadın... O gelmiş. Kezban." dedi, sanki bir sırrı paylaşıyormuş gibi. İçimden bir şeyler kıpırdadı. Kezban’ın adını duyduğumda, her şey bir anda karmaşaya dönüştü. Onu tanımıyordum, ama bildiğim bir şey vardı: Onun çevresinde bir şeyler kayıptı, belki de bir şeyler eksikti. Şaban devam etti: "Onun hikayesi... Hepimizin içinde bir şeyler uyandırıyor. Sen de fark ediyorsun, değil mi?" Bu sözlerden ne kastettiğini tam anlayamamıştım ama içimdeki o boşluğu bir türlü dolduramadığımı biliyordum. Kezban’ın gelmesiyle, kasaba bir anda farklı bir hale bürünmüştü. İnsanlar, bir adım geri çekilerek birbirlerine fısıldıyordu. Şaban’ın bana bakışı bir sırra işaret ediyordu, ama o sırrı çözebilecek biri var mıydı? "Ne yapacağız, Şaban?" dedim, aslında cevabını biliyormuş gibi. "Bilmiyorum," dedi, omuzlarını bir kez daha silkeledi ve ekledi, "Ama o her zaman insanın hayatında büyük bir değişim yaratır." Kezban’ı tanımadım ama hakkında çok şey duymuştum. Herkesin gönlünde bir yerleri vardı, herkes ona dokunmak isterdi. Rapçi kızıydı, ünlüydü, ancak kasabaya gelirken arkasında bıraktığı şeyler gizemliydi. Sadece müziği değil, insanları da etkilemişti. Onunla karşılaşmak, insanın tüm dünyasını değiştirebilirdi. Ama burada, bu kasabada, her şeyin değişmesi biraz daha uzun sürecekti. Yine de bir şekilde, Kezban her şeyi dondurmuş, kasaba için kaçınılmaz bir soruya dönüşmüştü. Şaban’ın gözlerindeki o sessiz yanıtı anlamaya çalışırken, onun bir zamanlar yazdığı satırlarda kaybolmuş gibi oldum. Ama içimdeki boşluk ve merak duygusu her geçen dakika arttı. Kezban’ı daha yakından tanımalıyım, ne olursa olsun. Şaban bir şeyler biliyor gibi ama bana anlatmıyor. Ona yaklaşmak kolay olmayacaktı, ama insan bir şekilde o sırra ulaşmak için, büyük bir değişimin habercisi olmalıydı. Kasabanın biraz dışında, eski ve terkedilmiş bir malikanenin yakınlarında, her şey sessizdi. İnsanların ayak sesleri, rüzgarın şiddetli uğultusu ve içimdeki o eksik his, her şey bir araya geliyordu. Şaban’ın sözleri takılı kalmıştı kafamda. Kezban, neydi bu kadın? Kimdi o? Bir adım attım ve kasabaya doğru yürüdüm. Her adımda, Kezban’a bir adım daha yaklaşıyordum.

Rapçinin Kızı İkinci Gönderi Kasabaya doğru ilerlerken, her şey yine aynı görünüyordu, ama bir şeyler farklıydı. Burası, kasabanın uzun yıllardır değişmeyen yeri, sakin, ama bir o kadar da derin bir sessizlikle dolu. Şaban’ın sözleri kafamı kurcalarken, Kezban’a yaklaşmanın daha zor bir şey olacağını hissediyordum. O kadının varlığı, sadece fiziksel olarak değil, düşüncelerimde de yankı uyandırıyordu. Evinin önüne geldiğimde, her şeyin tam anlamıyla değiştiğini fark ettim. Kezban’ın evi, herkesin bildiği ve gördüğü sıradan bir yer değildi. Duvarlarında, kasabaya ait olmayan bir şeyler vardı. Belki de o rap şarkılarının yankıları, o kaybolmuş zamanın izleri burada birikmişti. Her şeyde bir gizem vardı, bir duygu vardı. Ama neydi? Kapıyı çaldım. Yavaşça açıldı. İçeri girdiğimde, o ilk gördüğüm andan itibaren fark ettiğim şeyler bir bir belirginleşmeye başladı. Kezban, bir köşe lambasının altında oturuyordu. Gözleri, sanki derinlere doğru bakıyordu, ama bana bakmadı. Sadece sesini duydum. “Geldin,” dedi. Bu cümlede hiçbir şaşkınlık, hiçbir soru yoktu. Bir farkındalık vardı sadece. “Bekliyordum.” “Nasıl yani?” dedim, şaşkınlıkla. Kezban, kısa bir sessizlikten sonra başını çevirdi. O an, gözleriyle bir iletişim kurduğumuzu hissettim. Ama o iletişim, her şeyden önce bilinçli bir bağdan çok, bir kaybolmuşluğu anlatıyordu. Bir eksiklik vardı. Ve bu eksiklik, kasabaya, bizlere kadar uzanıyordu. “Her şeyin bir nedeni var, Şaban,” dedi, ama artık kelimeler sadece birer yankıydı. “Bu kasaba... bu dünya... hiçbiri doğru yer değil. Ama ben... ben buradayım.” Sözlerinde bir ağırlık vardı. Ne demek istediğini anlamak, sanki zamanın içinde kaybolmuş bir parça bulmak gibiydi. Kezban, rapçi olmanın ötesinde bir şeydi. O bir yaratım, bir geçişti. Kasabaya geldiğinde, her şeyin bir yöne doğru ilerlediğini hissetmiştim. Onun etrafındaki gizem, kasaba halkının gündelik hayatını ne kadar değiştirdi, bilmiyorum. Ama bir şeyler değişiyordu. O sırada kapı açıldı. Eve gelen biri vardı. Herkes, Kezban’ın etrafında dönen bu halkanın ne olduğunu, hangi anlamı taşıdığını hissediyordu. Ama bir adım atmak, o boşluğu bir adım daha anlamak kolay değildi. “Beni buraya getiren şey, müzik değil, Şaban,” dedi Kezban, derin bir iç çekişle. “Beni buraya getiren şey, senin... ve hepimizin kaybolmuş olması.” Aniden, evin içindeki havada bir değişim oldu. Kezban’ın sözleri, sadece bu kasaba için değil, tüm hayatım için bir şeyler anlatıyordu. Onun burada olduğunu hissettiğim an, her şeyin başka bir yönünü gördüm. Şaban’ın gözlerindeki o eksikliği, aslında ben de taşıdım. Kezban’a yaklaşmak, onu anlamak sadece bir arayış değildi. O, bir tür aydınlanmaydı. Kasaba halkı, her şeyin farkındaydı. Ama hiçbir şey söylemiyorlardı. O kadar çok şey vardı ki, her şeyin değişmeye başladığını hissedebiliyordum. Kezban, bir tür sükunet içinde ve aynı zamanda kaybolmuş bir şekilde duruyordu. Bir yerde bir şeyin kaybolduğunu düşündükçe, başka bir yerde bir şeyin yeniden doğmaya başladığını fark ettim. O gece, kasabada her şey sessizdi, ama bir içsel gürültü vardı. Kezban’ın varlığı, kasaba halkının yaşamında bir yarık açmıştı. Kimse ona yaklaşmaya cesaret edemedi, ama herkes bir şekilde onun etrafında dönüyordu. Kezban, şehrin tam ortasında, herkesin hatırlayacağı bir sırrı saklıyordu. Ve ben, o sırrı çözmek için adımlarımı attım. Ne olursa olsun, bu kasaba, Kezban’ın arkasındaki kaybolan hayatların peşinden gitmeye devam edecekti. Çünkü bir şeyin kaybolması, bir başkasının doğmasına olanak veriyordu. Kezban, rapçi kızı, kaybolmuş bir çağın simgesiydi. Herkes, bir şekilde onun etrafında var olacaktı. Ama biz, sadece bu büyük değişimin tanıklarıydık. Bir sırra adım atmak, yavaşça tüm kasabanın tarihini değiştirmek gibiydi. Ve o sır, hâlâ havada asılı kalıyordu.

🤭💐🙋‍♀️

Değil mi? ☺️

Çok tşk ederim ben de. Beğenmenize sevindim 🙏☺️💐🙋‍♀️

Çok tşk ederim sevgili Hasan. Beğenmenize sevindim 🙏☺️💐🙋‍♀️

Tşk ederim Sibelcim 🙏🥰🥰🥰

Ben de tşk ederim 🙏🥰🥰🥰

Varolun 🙏🥰❤️❤️❤️

🙏❤️❤️❤️🥰

💐💐💐💐

💐💐

💐💐

💐💐💐

💐💐

💐💐

💐💐

💐

💐

💐

@@RaziyeÖzbay-h2b ☺️💐🙋‍♀️

@@RaziyeÖzbay-h2b 🤔

@@ebruli66 Çok tşk ederim sevgili Ebru. Hoş geldiniz 🙏🥰🙋‍♀️❤️

@@SelmaÖztürk-e6c 🙏🥰🥰🥰

@@fatmasimsek4309 ☺️🙏🥰🥰🥰

🙏☺️🙋‍♀️💐

@@Lion_Kurt 🙏☺️💐

🌿🍁

@@Lion_Kurt 🙏💐💐💐☺️

🌿🍁

@@saniyetas236 🙏🥰💐🙋‍♀️

@@Mustafa-ci8fc Çok tşk ederim sevgili Mehmet 🙏☺️💐🙋‍♀️

🙏🥰🥰🥰

@@mugekarahafiz6680 Üzgünüm 🙏💐💐

@@rzabalsl8122 Tşk ler 🙏💐💐💐🙋‍♀️

@@GülbaharTürken-u2c 🙏🥰🥰🥰

@@GülbaharTürken-u2c 🙏🥰❤️💐🙋‍♀️

@@birsengurer9335 Birsencimm 🙏🥰🥰🥰

🙏🥰❤️🥰❤️

Ben de tşk ederim Nazmiyecim 🙏🥰💐🙋‍♀️

🙏🥰🥰🥰

Ben de 🙏🥰💐🥰💐

🙏🥰❤️

❤️❤️❤️❤️❤️

🙏❤️🥰❤️🥰❤️