Ciekawy filmik. Regulamin tłoczni win też bardzo mi się podobał. I książka i film, w którym zachwyciła mnie przede wszystkim rola Michaela Caine. A aktorką była Charlize Theron😀 Denis Johnson to też nie jest mój ulubiony autor. Jego "Szczodrość syreny" oceniłam może nie na jedynkę, ale nisko. Maleńka książeczka, połowy formatu A4, a czytałam ją przez tydzień (zgodnie zresztą z zaleceniami uważności, refleksji i głębokiego namysłu). Zostały mi po niej skrawki świetnych zdań, drobnych scenek (czasami przejmujących, czasami humorystycznych) i tyle. A naprawdę się starałam. Może dlatego, że żaden z bohaterów jakiegokolwiek opowiadania nie przebił się przez mur mojego do nich dystansu i poczucia obcości - ani fan Elvisa, ani więzień, ani ktoś na odwyku. Innych, jak byli to już nawet nie pamiętam. Do Orhana Pamuka zraziła mnie "Nazywam się czerwień" i też tak jak Ty już więcej po nie sięgnęłam po jego twórzość. Aż z ciekawości przejrzałam swoje " jedynki". I tu znalazła się: "Beach Read" Emily Henry - ocena oczywista i ta autorka jest absolutnie nie dla mnie. Bardzo niskie oceny mają u mnie raczej niedawno wydane książki jak: Błahostka Magdy Tereszczuk, Fuerte Kaspera Bajona, Odmawiam myślenia Lotty Elstad, Zaklinanie węży w gorące wieczory Małgorzaty Żarów (nagrodzona sic!) Czytam opinie innych osób, ale dopiero po wyrobieniu sobie własnej. Mogę zmienić swoje zdanie, ale po recenzji prawdziwych krytyków literackich albo po wywiadzie z autorem.
ja też najpierw się namyślam nad swoim własnym zdaniem, a dopiero potem czytam opinie innych, bo ja łatwo ulegam (niestety). P.S. Mnie zaklinanie węży się podobało. Miała w sobie ta powieść atmosferę apokalipsy, dziwności, plus podobał mi się też styl.
@@fiszkowa Jakoś nic nie znalazłam dla siebie w tej książce. Początek nawet coś obiecywał, ale potem było tylko gorzej. Nie do końca wiem o co chodziło i nawet nie miałam ochoty tego zgłębiać. Czasami po prostu trafiamy nie na swoją literaturę
To w porzadku, ze roznimy sie w odbiorze fabuly. Kazdy z nas odbiera ja przez pryzmat swoich doswiadczen, aktualnych przezyc. Kiedy razem z moja mama jestesmy po tej samej lekturze i wymieniamy sie wrazeniami, kazda z nas ma swoje zdanie i ulubiony lub "ulubiony" fragment. Sa dziela uniwersalne, szczegolnie w dziedzinie sztuk pieknych, ale trudno mi znalezc teraz jakies dzielo uniwersalne w literaturze. Kiedys klocilam sie z osobami, ktore nie podzielaly mojego zdania nt. jakiejs ksiazki, ale od jakiegos czasu jest dla mnie bardzo ciekawe, dlaczego maja inne zdanie. Sama przezylam swego rodzaju ostracyzm, kiedy jako licealistka skrytykowalam "Buszujacego w zbozu" czy kiedy na lub juz po studiach dyskutowalismy o filmach Woody'ego Allena. Nie da sie ukryc, ze i pisarze maja swoje cykle zyciowe i zdarzaja im sie ksiazki nierowne. P.S. Moja ulubiona ksiazka Irvinga jest "Modlitwa za Owena".
Świetny pomysł.Już widzę tlum jutuberów realizujących go.Nie sprawdzam książki ani na " Lubimy czytać", ani na innych zagranicznych kanałach oceniających książki.Z tymi gwiazdkami to jednak pojechalaś po bandzie.Obserwuję nowości, czasem korzystam z poleceń prowadzących kanały, niektóre mam już często przeczytane.Nie zawsze się zgadzam, ale każdy ma inne doświadczenie czytelnicze i inną wrażliwość.Nigdy, nawet jako dziecko, a bardzo dużo czytałam, nie identyfikowalam się z bohaterem, zostało tak do dziś .Na fabułę patrzę jak na ekran telewizora.Płaczę i smieję się, denerwuję i podziwiam.I na tym koniec.Gratuluję pomysłu, widzę, że sprawił Ci frajdę. Mnie też
@fiszkowa Warto, chociaż inna niż dotychczasowe.Historia prostytutki, która odnalazła miłość, niestety mąż użyczał ją jej byłym.Akcja dzieje się w Warszawie i w Nowym Jorku.Świat Żydów pięknie odmalowany, uwielbiam szczegóły.
Stoicyzm jako postawa życiowa jest rzeczywiście bardzo wymagający. To z pewnością nie jest oferta dla osób neurotycznych. Później są takie rozchwiane postawy "podobało mi się, zgadzam się z wieloma tezami, dlatego oceniłam na jedną gwiazdkę".
ha, filmy o stoicyzmie lubię oglądać (takie o tej filozofii, nie fabularne), myślę że ta postawa jednak w wydaniu Marka Aureliusza była dla mnie zbyt surowa
Czy ulegam sugestiom artystycznym? Czasem tak, a czasem nie. Ktoś mówi, że coś jest genialne. OK. Sprawdzam. I nie jest. Albo jest. Lub nie jest. Ktoś inny twierdzi, że coś jest słabe. Czasem sprawdzam. I nie jest. Albo jest. Lub nie jest. Jeśli chodzi o stoicyzm - w teorii wszystko pasuje. W rzeczywistości bywa tak sobie. Największe rozczarowanie? Dwa. Dotyczy ulubieńców. Lem: „Filozofia przypadku” - bezczelna demonstracja czystej sofistyki, zbędna intelektualnie próba wyjaśnienia dlaczego powstają literackie arcydzieła. Nabokov: „Ada” - grafomania na najwyższym poziomie: erudycyjnym, stylistycznym, intelektualnym. Powieść brednia. Pisana z radości pisania dla samego siebie. Bezwartościowy zbiór słów. Największe zaskoczenie in plus? Pierwsze trzy tomy „W poszukiwaniu straconego czasu”. Podchodziłem do tej powieści jak do jeża. Wydawało mi się, że coś takiego może napisać tylko manieryczny intelektualista z Paryża, a zamiast rozczarowania - kolorowa erupcja wewnętrznej radości spotkania z wrażliwym obserwatorem świata. Kapka Kassabova: „Granica” (2017) - reportaż o Bałkanach - i znowu - myślałem, że będzie to nudnawy tekst o lokalnych problemach miejscowej ludności, a w rzeczywistości znalazłem z autorką wspólnotę nie wesołych wspomnień z epoki tzw. realnego socjalizmu z lat sprzed 1989 roku.
ooo, zapisuję ten reportaż o Bałkanach! to temat który mnie interesuje. FIlozofii przypadku nie czytałam, a w Poszukiwaniu straconego czasu czytałam dawno temu pierwszy tom i bardzo mi się podobał. Teraz, mając na półce nowe tłumaczenia, bardzo chcę wrócić do tej książki. Nabokova bardzo sobie cenię, ale Ady nie czytałam jeszcze, nie wiem czy teraz sięgać czy nie... ale jeszcze parę powieści mam jego nie przeczytanych, więc może zacznę od innych (na przykład Pnin mnie interesuje).
@@fiszkowa Kapka Kassabova opisuje przeprawę przez granicę bułgarsko-grecką - dziś to teren swobodnych wycieczek w ramach obszaru UE, a przed 1989 praktycznie zamknięta granica śmierci. Bułgarzy dla zmylenia stworzyli fałszywą mapę, żeby potencjalni uciekinierzy zostali wprowadzeni w błąd. Granicę grecko-turecką tworzy nowy dramat, bo to obecnie smutne miejsce dzielące liberalny Zachód z islamem - kopuły meczetów po jednej stronie patrzą na pobliskie greckie kasyna i domy uciech wszelakich. "Pnin" Vladimira Nabokova to trafny wybór - subtelny portret literaturoznawcy - emigranta z Europy Wschodniej, nieco zagubionego na uniwersytecie w USA. "Adę" mimo wszystko polecam. Obszerna opowieść o całkowicie szczęśliwym kazirodczym związku miłosnym brata i siostry, rozciągniętym na dekady w równoległym świecie, w którym Rosja i Stany są jak gdyby jednym wspólnym organizmem państwowym, wyrafinowane słownictwo, skomplikowana sieć wzajemnych relacji między dziesiątkami bohaterów, drobiazgowo opisana rzeczywistość o nieco zmienionej, lekko w bok przesuniętej optyce. Dekadencka, hipnotyzująca swoją uwodzącą narracją, nieznośnie manieryczna, zahaczająca o literacki obłęd, do którego sam Nabokov bez bicia, otwarcie, publicznie w wywiadach się przyznawał.
Chyba jak lubię czyjeś pisanie, a potem coś mi się nie podoba, to głównie jestem zaskoczona
@@kinczyta no fakt, "jak to się wydarzyło"!?!
Ciekawy filmik.
Regulamin tłoczni win też bardzo mi się podobał. I książka i film, w którym zachwyciła mnie przede wszystkim rola Michaela Caine. A aktorką była Charlize Theron😀
Denis Johnson to też nie jest mój ulubiony autor. Jego "Szczodrość syreny" oceniłam może nie na jedynkę, ale nisko. Maleńka książeczka, połowy formatu A4, a czytałam ją przez tydzień (zgodnie zresztą z zaleceniami uważności, refleksji i głębokiego namysłu). Zostały mi po niej skrawki świetnych zdań, drobnych scenek (czasami przejmujących, czasami humorystycznych) i tyle. A naprawdę się starałam. Może dlatego, że żaden z bohaterów jakiegokolwiek opowiadania nie przebił się przez mur mojego do nich dystansu i poczucia obcości - ani fan Elvisa, ani więzień, ani ktoś na odwyku. Innych, jak byli to już nawet nie pamiętam.
Do Orhana Pamuka zraziła mnie "Nazywam się czerwień" i też tak jak Ty już więcej po nie sięgnęłam po jego twórzość.
Aż z ciekawości przejrzałam swoje " jedynki". I tu znalazła się: "Beach Read" Emily Henry - ocena oczywista i ta autorka jest absolutnie nie dla mnie. Bardzo niskie oceny mają u mnie raczej niedawno wydane książki jak: Błahostka Magdy Tereszczuk, Fuerte Kaspera Bajona, Odmawiam myślenia Lotty Elstad, Zaklinanie węży w gorące wieczory Małgorzaty Żarów (nagrodzona sic!)
Czytam opinie innych osób, ale dopiero po wyrobieniu sobie własnej. Mogę zmienić swoje zdanie, ale po recenzji prawdziwych krytyków literackich albo po wywiadzie z autorem.
ja też najpierw się namyślam nad swoim własnym zdaniem, a dopiero potem czytam opinie innych, bo ja łatwo ulegam (niestety).
P.S. Mnie zaklinanie węży się podobało. Miała w sobie ta powieść atmosferę apokalipsy, dziwności, plus podobał mi się też styl.
@@fiszkowa Jakoś nic nie znalazłam dla siebie w tej książce. Początek nawet coś obiecywał, ale potem było tylko gorzej. Nie do końca wiem o co chodziło i nawet nie miałam ochoty tego zgłębiać. Czasami po prostu trafiamy nie na swoją literaturę
To w porzadku, ze roznimy sie w odbiorze fabuly. Kazdy z nas odbiera ja przez pryzmat swoich doswiadczen, aktualnych przezyc. Kiedy razem z moja mama jestesmy po tej samej lekturze i wymieniamy sie wrazeniami, kazda z nas ma swoje zdanie i ulubiony lub "ulubiony" fragment. Sa dziela uniwersalne, szczegolnie w dziedzinie sztuk pieknych, ale trudno mi znalezc teraz jakies dzielo uniwersalne w literaturze. Kiedys klocilam sie z osobami, ktore nie podzielaly mojego zdania nt. jakiejs ksiazki, ale od jakiegos czasu jest dla mnie bardzo ciekawe, dlaczego maja inne zdanie.
Sama przezylam swego rodzaju ostracyzm, kiedy jako licealistka skrytykowalam "Buszujacego w zbozu" czy kiedy na lub juz po studiach dyskutowalismy o filmach Woody'ego Allena.
Nie da sie ukryc, ze i pisarze maja swoje cykle zyciowe i zdarzaja im sie ksiazki nierowne.
P.S. Moja ulubiona ksiazka Irvinga jest "Modlitwa za Owena".
ooo, ja Modlitwy za Owena nie czytałam ale też słyszałam, że bardzo warta jest poznania. Dziękuję za komentarz :)
Moja ulubiona to Regulamin tłoczni win. Uwielbiam tego pisarza.
@AnetaZ. Superancko! 🙂 Pamietam, jak ja czytalam i nie chcialam, by sie skonczyla 🤭
@@Magda_z_Lipska Oj tak, są takie powieści. Nie chcesz żeby się skończyły.
@Magda_z_Lipska oooo, kolejny głos. Dawno nie czytałam irvinga więc może do niego wrócę
Z rozmyśleniami Marka Aureliusza mam podobny problem. Wrocę do nich w najbliższych miesiacach i postaram się odniesc A
Ja tez nie lubie rownowaznikow zdan
Kronika portowa hahhaha
Świetny pomysł.Już widzę tlum jutuberów realizujących go.Nie sprawdzam książki ani na " Lubimy czytać", ani na innych zagranicznych kanałach oceniających książki.Z tymi gwiazdkami to jednak pojechalaś po bandzie.Obserwuję nowości, czasem korzystam z poleceń prowadzących kanały, niektóre mam już często przeczytane.Nie zawsze się zgadzam, ale każdy ma inne doświadczenie czytelnicze i inną wrażliwość.Nigdy, nawet jako dziecko, a bardzo dużo czytałam, nie identyfikowalam się z bohaterem, zostało tak do dziś .Na fabułę patrzę jak na ekran telewizora.Płaczę i smieję się, denerwuję i podziwiam.I na tym koniec.Gratuluję pomysłu, widzę, że sprawił Ci frajdę. Mnie też
oj tak, śmiałam się jak głupia do sera :) dziękuję za komentarz
Czytałam Johnsona, wszystko wyleciało mi z głowy - średniawka 😅 Pamuka czytałam "Rudowłosą" i mi się podobało.
O "Upadku" mam takie samo zdanie. Przeczytałam przez zespół The Fall i zespół zdecydowanie wygrywa w tym starciu.
@kiczcock Chciałam przeczytać " Rudowłosą", a wypożyczyłam "Rudą Keilę" Singera.Taki wstyd.😂😂😱
@@Joanna55. ooo, niezła pomyłka! a jak Ruda Keila? warto?
@fiszkowa Warto, chociaż inna niż dotychczasowe.Historia prostytutki, która odnalazła miłość, niestety mąż użyczał ją jej byłym.Akcja dzieje się w Warszawie i w Nowym Jorku.Świat Żydów pięknie odmalowany, uwielbiam szczegóły.
Stoicyzm jako postawa życiowa jest rzeczywiście bardzo wymagający. To z pewnością nie jest oferta dla osób neurotycznych. Później są takie rozchwiane postawy "podobało mi się, zgadzam się z wieloma tezami, dlatego oceniłam na jedną gwiazdkę".
ha, filmy o stoicyzmie lubię oglądać (takie o tej filozofii, nie fabularne), myślę że ta postawa jednak w wydaniu Marka Aureliusza była dla mnie zbyt surowa
Oceniłaś na jedną gwiazdkę jedną z ciekawszych polskich powieści?
Na to wygląda
Czy ulegam sugestiom artystycznym? Czasem tak, a czasem nie. Ktoś mówi, że coś jest genialne. OK. Sprawdzam. I nie jest. Albo jest. Lub nie jest. Ktoś inny twierdzi, że coś jest słabe. Czasem sprawdzam. I nie jest. Albo jest. Lub nie jest. Jeśli chodzi o stoicyzm - w teorii wszystko pasuje. W rzeczywistości bywa tak sobie. Największe rozczarowanie? Dwa. Dotyczy ulubieńców. Lem: „Filozofia przypadku” - bezczelna demonstracja czystej sofistyki, zbędna intelektualnie próba wyjaśnienia dlaczego powstają literackie arcydzieła. Nabokov: „Ada” - grafomania na najwyższym poziomie: erudycyjnym, stylistycznym, intelektualnym. Powieść brednia. Pisana z radości pisania dla samego siebie. Bezwartościowy zbiór słów. Największe zaskoczenie in plus? Pierwsze trzy tomy „W poszukiwaniu straconego czasu”. Podchodziłem do tej powieści jak do jeża. Wydawało mi się, że coś takiego może napisać tylko manieryczny intelektualista z Paryża, a zamiast rozczarowania - kolorowa erupcja wewnętrznej radości spotkania z wrażliwym obserwatorem świata. Kapka Kassabova: „Granica” (2017) - reportaż o Bałkanach - i znowu - myślałem, że będzie to nudnawy tekst o lokalnych problemach miejscowej ludności, a w rzeczywistości znalazłem z autorką wspólnotę nie wesołych wspomnień z epoki tzw. realnego socjalizmu z lat sprzed 1989 roku.
ooo, zapisuję ten reportaż o Bałkanach! to temat który mnie interesuje. FIlozofii przypadku nie czytałam, a w Poszukiwaniu straconego czasu czytałam dawno temu pierwszy tom i bardzo mi się podobał. Teraz, mając na półce nowe tłumaczenia, bardzo chcę wrócić do tej książki. Nabokova bardzo sobie cenię, ale Ady nie czytałam jeszcze, nie wiem czy teraz sięgać czy nie... ale jeszcze parę powieści mam jego nie przeczytanych, więc może zacznę od innych (na przykład Pnin mnie interesuje).
@@fiszkowa Kapka Kassabova opisuje przeprawę przez granicę bułgarsko-grecką - dziś to teren swobodnych wycieczek w ramach obszaru UE, a przed 1989 praktycznie zamknięta granica śmierci. Bułgarzy dla zmylenia stworzyli fałszywą mapę, żeby potencjalni uciekinierzy zostali wprowadzeni w błąd. Granicę grecko-turecką tworzy nowy dramat, bo to obecnie smutne miejsce dzielące liberalny Zachód z islamem - kopuły meczetów po jednej stronie patrzą na pobliskie greckie kasyna i domy uciech wszelakich. "Pnin" Vladimira Nabokova to trafny wybór - subtelny portret literaturoznawcy - emigranta z Europy Wschodniej, nieco zagubionego na uniwersytecie w USA. "Adę" mimo wszystko polecam. Obszerna opowieść o całkowicie szczęśliwym kazirodczym związku miłosnym brata i siostry, rozciągniętym na dekady w równoległym świecie, w którym Rosja i Stany są jak gdyby jednym wspólnym organizmem państwowym, wyrafinowane słownictwo, skomplikowana sieć wzajemnych relacji między dziesiątkami bohaterów, drobiazgowo opisana rzeczywistość o nieco zmienionej, lekko w bok przesuniętej optyce. Dekadencka, hipnotyzująca swoją uwodzącą narracją, nieznośnie manieryczna, zahaczająca o literacki obłęd, do którego sam Nabokov bez bicia, otwarcie, publicznie w wywiadach się przyznawał.
"Upadek" Camus mnie też okropnie zawiódł i był o niczym. Nie oceniłam tak ostro jak Ty tylko z szacunku do autora:) Za "Obcego" chętnie sięgnę:)
@@bookyinstyle piąteczka a Obcego bardzo polecam 🤗
Nie godzi sie xdd