Coś w tym jest. Taka jest zaleta osób "niewykształconych", którzy na książki mieli zbyt długie zęby - mają bardziej praktyczne podejście do życia ¯\_(ツ)_/¯
Książki zbójeckie i postawa Gustawa to bowaryzm? Czy może jednak Gustaw poniekąd zaspokoił to swoje pragnienie "nieskończoności"- bo doznał tej miłości (która ostatecznie go zniszczyła, ale przecież jej sięgnął ). Emma Bovary na przykład nigdy tak naprawdę nie kochała ale i ona moim zdanien nie rozumiała czym jest miłość romantyczna- nie było w niej romantycznego buntu przeciw tym strukturom społecznym: ona wręcz pragnęła sławy, bogactw i hrabiego (czyli tych mickiewiczowskich "prawd martwych/ wartości martwych" ). Gustaw buntował się naprawdę i podczas, gdy Emma wierzyła, że uczucia nie mogą być prawdziwe jeżeli nie są wielkie, to Gustaw przeżywał uczucia wielkie właśnie dlatego, że były prawdziwe. Gustaw jest "wyrwany" z Mickiewicza, który wierzył w prawdę tego, co pisze. Więc może Gustaw faktycznie sięgnął poprzez tą (niespełnioną) miłość prawd żywych, które może i go zniszczyły, ale nie umarł przez to tą gorszą śmiercią, o której pisze Mickiewicz, czyli tą "śmiercią dla czucia" (którą umarła jego ukochana) - Gustaw jakby rodzi się dla życia- tego życia w "prawdzie romantycznej". Emma nie rodzi się "dla życia"- ona nadal jest powierzchowna a jej pragnienia może i nie są głupie, ale w jej postrzeganiu wartości i rzeczywistości zwyczajnie niemożliwe. Także ponawiam pytanie: czy postawa Gustawa to bowaryzm, czy jednak nie? Piszę pracę i ta kwestia bardzo mnie zastanawia.
Och, potężna kwestia. I Emmę, i Gustawa łączy jedno - są "złymi" czytelnikami. Odbierają literaturę (i być może kulturę) jako przewodnik po prawdziwym życiu (czymkolwiek by ono nie było). Czerpią wyobrażenia na temat rzeczywistości z tekstów, które nie mają i chyba nigdy nie miały w sobie potencjały "dokumentu epoki". Ja, abstrahując od typowo szkolnych rozważań, nie widzę w literaturze źródła wiedzy o świecie. Inaczej, widzę literaturę jako pole, na którym spisuje się interpretacje świata - i te całkiem sensowne, i te chybione, tymczasowe, powierzchowne czy wewnętrznie sprzeczne. Czy Gustaw to bowaryzm? Nie wiem, czy umiem i chcę udzielić wiążącej odpowiedzi. Być może to bowaryzm u źródeł, u przyczyn pewnego zjawiska. Bo jeżeli za początek nieszczęść bohatera uznamy moment sięgnięcia po takie a nie inne książki i bez ich lektury Gustaw może byłby "normalny", to mamy pewne cechy wspólne z Emmą. Tylko pytanie się nasuwa takie - jak sama struktura psychiczna bohaterów wpływa na to, kim się stali? Czy Emma i bez książek byłaby takim emocjonalnym potworem? Czy potrafiłaby kochać męża i dziecko, gdyby nie naczytała się tanich romansów? Tutaj zaczynamy gdybać. Czy Gustaw bez lektury "Nowej Heloizy" znalazłby sobie zwykłą dziewczynę, skoro po lekturze gardził takimi? Trudna kwestia zmuszająca do tworzenia alternatywnych ścieżek. A takie mają chyba mniejszą wartość niż twarde "dowody z tekstu". Dalej, nie wiem, czy lektury Emmy i Gustawa mają taki sam ciężar - Emma czytała o szczęśliwych zapewne wersjach miłości i związku. Gustaw gdy poczytał Goethego, to raczej szczęśliwy nie był. Musiał widzieć upiorny wręcz model miłości romantycznej i w masochistyczny niemal sposób próbował go wdrożyć w życie. Być może nawet marząc o pięknej katastrofie. Emma nie chciała w życiu tej udręki. Moja odpowiedź więc nie będzie jednoznaczna - i tak, i nie.
@@tomfijakowski-panodpolaka Dziękuję bardzo za odpowiedź! Nie wzięłam pod uwagę "wagi lektur", które kształtują tych bohaterów a jest to przecież kwestia kluczowa.
Najlepszy kanał o tej tematyce :)) Uwielbiam pana filmy
Dziękuję najserdeczniej.
Wszyscyśmy się wychowali na książkach zbójeckich!
100% racji. I być może dlatego tak bardzo rzeczywistość boli, uwiera, męczy. Dziękuję za ten komentarz.
Coś w tym jest.
Taka jest zaleta osób "niewykształconych", którzy na książki mieli zbyt długie zęby - mają bardziej praktyczne podejście do życia ¯\_(ツ)_/¯
Książki zbójeckie i postawa Gustawa to bowaryzm? Czy może jednak Gustaw poniekąd zaspokoił to swoje pragnienie "nieskończoności"- bo doznał tej miłości (która ostatecznie go zniszczyła, ale przecież jej sięgnął ). Emma Bovary na przykład nigdy tak naprawdę nie kochała ale i ona moim zdanien nie rozumiała czym jest miłość romantyczna- nie było w niej romantycznego buntu przeciw tym strukturom społecznym: ona wręcz pragnęła sławy, bogactw i hrabiego (czyli tych mickiewiczowskich "prawd martwych/ wartości martwych" ). Gustaw buntował się naprawdę i podczas, gdy Emma wierzyła, że uczucia nie mogą być prawdziwe jeżeli nie są wielkie, to Gustaw przeżywał uczucia wielkie właśnie dlatego, że były prawdziwe. Gustaw jest "wyrwany" z Mickiewicza, który wierzył w prawdę tego, co pisze. Więc może Gustaw faktycznie sięgnął poprzez tą (niespełnioną) miłość prawd żywych, które może i go zniszczyły, ale nie umarł przez to tą gorszą śmiercią, o której pisze Mickiewicz, czyli tą "śmiercią dla czucia" (którą umarła jego ukochana) - Gustaw jakby rodzi się dla życia- tego życia w "prawdzie romantycznej". Emma nie rodzi się "dla życia"- ona nadal jest powierzchowna a jej pragnienia może i nie są głupie, ale w jej postrzeganiu wartości i rzeczywistości zwyczajnie niemożliwe.
Także ponawiam pytanie: czy postawa Gustawa to bowaryzm, czy jednak nie? Piszę pracę i ta kwestia bardzo mnie zastanawia.
Och, potężna kwestia. I Emmę, i Gustawa łączy jedno - są "złymi" czytelnikami. Odbierają literaturę (i być może kulturę) jako przewodnik po prawdziwym życiu (czymkolwiek by ono nie było). Czerpią wyobrażenia na temat rzeczywistości z tekstów, które nie mają i chyba nigdy nie miały w sobie potencjały "dokumentu epoki". Ja, abstrahując od typowo szkolnych rozważań, nie widzę w literaturze źródła wiedzy o świecie. Inaczej, widzę literaturę jako pole, na którym spisuje się interpretacje świata - i te całkiem sensowne, i te chybione, tymczasowe, powierzchowne czy wewnętrznie sprzeczne. Czy Gustaw to bowaryzm? Nie wiem, czy umiem i chcę udzielić wiążącej odpowiedzi. Być może to bowaryzm u źródeł, u przyczyn pewnego zjawiska. Bo jeżeli za początek nieszczęść bohatera uznamy moment sięgnięcia po takie a nie inne książki i bez ich lektury Gustaw może byłby "normalny", to mamy pewne cechy wspólne z Emmą. Tylko pytanie się nasuwa takie - jak sama struktura psychiczna bohaterów wpływa na to, kim się stali? Czy Emma i bez książek byłaby takim emocjonalnym potworem? Czy potrafiłaby kochać męża i dziecko, gdyby nie naczytała się tanich romansów? Tutaj zaczynamy gdybać. Czy Gustaw bez lektury "Nowej Heloizy" znalazłby sobie zwykłą dziewczynę, skoro po lekturze gardził takimi? Trudna kwestia zmuszająca do tworzenia alternatywnych ścieżek. A takie mają chyba mniejszą wartość niż twarde "dowody z tekstu". Dalej, nie wiem, czy lektury Emmy i Gustawa mają taki sam ciężar - Emma czytała o szczęśliwych zapewne wersjach miłości i związku. Gustaw gdy poczytał Goethego, to raczej szczęśliwy nie był. Musiał widzieć upiorny wręcz model miłości romantycznej i w masochistyczny niemal sposób próbował go wdrożyć w życie. Być może nawet marząc o pięknej katastrofie. Emma nie chciała w życiu tej udręki. Moja odpowiedź więc nie będzie jednoznaczna - i tak, i nie.
@@tomfijakowski-panodpolaka Dziękuję bardzo za odpowiedź! Nie wzięłam pod uwagę "wagi lektur", które kształtują tych bohaterów a jest to przecież kwestia kluczowa.
Cieszę się, że mogłem choć trochę pomóc. Pozdrawiam.
@@Me-rn7rk przepraszam, że pytam. Pani studiuje polonistykę?
@@tomfijakowski-panodpolaka Nie, jestem w drugiej klasie liceum i piszę pracę na Olimpiadę z języka polskiego. 😁