Als protestant van huis uit vond ik het ook altijd maar een tamelijk schrale versie van het geloof. Ik weet nog dat ik met mijn zoon, toen heel klein, in de Duomo in Orvieto was. Hij zag daar een fresco met "Het laatste Oordeel." Hij vond het gruwelijk om te zien hoe demonen mensen aan hun haren de hel in sleepten. "Papa, wat is dat?" Ik legde hem uit dat dàt hele stoute mensen waren. "Maar papa, ik heb vanochtend koekjes uit de trommel gejat, ga ik dan ook naar de hel?" Toen legde ik hem de biecht uit. En ik bedacht me hoe mooi dat eigenlijk is. Niet dat alles vergeten wordt, maar dat je je spijt kunt uiten en dat je als mens een deel van je schuld als het ware af kunt leggen, zodat het je niet in de weg staat om te leren. Dat vind ik mooi aan het katholicisme. Het is trootstrijk. En inderdaad, de eerbied voor het mysterie. 'Die Entzauberung der Welt' zoals Max Weber het noemde is al zo lang gaande, dat de eerbied en de verwondering geen plaats meer hebben. Alles begrijpelijk en beheersbaar. Afgezien van het feit dat juist dat een waanbeeld is, is het ook een tamelijk troosteloze kijk op het leven. Zoals een poster van Loesje dat ooit verwoordde: "Alleen mensen zonder fantasie vluchten in de werkelijkheid." Dan liever een kind met een rijke fantasie dan een verzuurde cynicus.
Herman, volgens mij gebruik jij dogmas, zoals een zen buddhist een koan, zo'n raadseltje als het geluid van 1 klappende hand. Of zoals een wiskundige een vergelijking kan gebruiken die een asymptoot of limiet beschrijft. Om bij gelegenheid in die staat te komen waarin enkel nog zijn bidden is. Of in ieder geval iets heiligs als ik het allemaal goed begrijp.
Alles is het lijden van God. Wow! Dat werpt een ander licht op het Christusverhaal. De chronologie speelde me parten, maar kennis van goed en kwaad (onderscheiden) geeft lijden en alles wat er is, is daarom lijden in zekere zin. Het mooi is ook vaak het uittrekken van te krappe schoenen. Heerlijk, maar zonder een maatje te klein, zou het er niet zijn.
"Maria was zijn moeder", die paradox is mooi, inderdaad. Doet me denken aan de oude egyptenaren. Die zeiden: "Ra schiep eerst zichzelf en toen het universum." Ook zo mooi..
'Contemplatief' ben je dan wellicht niet, maar je observeert jezelf door het glas en kan bijvoorbeeld het gevoel van 'heilig' of 'gewijd' zo goed verwoorden dat een ander kan denken dat je er last van hebt. Maar wat betekent 'contemplatief' dan in jouw ogen?
Jezus was God, in de gehele gestalte van een mens, met atomen en moleculen en dorst en honger en al. Wat er aan God in u is staat ook in relatie, want God is uiterst relationeel. Of kunt u zich een niet-relationele liefde voorstellen. zo zult u waarschijnlijk ook voor een deeltje verwant zijn aan God.
Wat een prachtig interview! Eindelijk een interviewer die echt luistert en dieper ingaat op wat Finkers zegt.
Als protestant van huis uit vond ik het ook altijd maar een tamelijk schrale versie van het geloof. Ik weet nog dat ik met mijn zoon, toen heel klein, in de Duomo in Orvieto was. Hij zag daar een fresco met "Het laatste Oordeel." Hij vond het gruwelijk om te zien hoe demonen mensen aan hun haren de hel in sleepten. "Papa, wat is dat?" Ik legde hem uit dat dàt hele stoute mensen waren. "Maar papa, ik heb vanochtend koekjes uit de trommel gejat, ga ik dan ook naar de hel?" Toen legde ik hem de biecht uit. En ik bedacht me hoe mooi dat eigenlijk is. Niet dat alles vergeten wordt, maar dat je je spijt kunt uiten en dat je als mens een deel van je schuld als het ware af kunt leggen, zodat het je niet in de weg staat om te leren. Dat vind ik mooi aan het katholicisme. Het is trootstrijk. En inderdaad, de eerbied voor het mysterie. 'Die Entzauberung der Welt' zoals Max Weber het noemde is al zo lang gaande, dat de eerbied en de verwondering geen plaats meer hebben. Alles begrijpelijk en beheersbaar. Afgezien van het feit dat juist dat een waanbeeld is, is het ook een tamelijk troosteloze kijk op het leven. Zoals een poster van Loesje dat ooit verwoordde: "Alleen mensen zonder fantasie vluchten in de werkelijkheid." Dan liever een kind met een rijke fantasie dan een verzuurde cynicus.
Fijne man, goede interviewster.
Prachtig! Dank je wel!
hier sluit ik me bij aan -)
Wat een prachtige man.. ❤❤
Herman, volgens mij gebruik jij dogmas, zoals een zen buddhist een koan, zo'n raadseltje als het geluid van 1 klappende hand. Of zoals een wiskundige een vergelijking kan gebruiken die een asymptoot of limiet beschrijft. Om bij gelegenheid in die staat te komen waarin enkel nog zijn bidden is. Of in ieder geval iets heiligs als ik het allemaal goed begrijp.
Alles is het lijden van God. Wow! Dat werpt een ander licht op het Christusverhaal. De chronologie speelde me parten, maar kennis van goed en kwaad (onderscheiden) geeft lijden en alles wat er is, is daarom lijden in zekere zin. Het mooi is ook vaak het uittrekken van te krappe schoenen. Heerlijk, maar zonder een maatje te klein, zou het er niet zijn.
Mooi, hoor. Bedankt en wel thuis.
"Maria was zijn moeder", die paradox is mooi, inderdaad. Doet me denken aan de oude egyptenaren. Die zeiden: "Ra schiep eerst zichzelf en toen het universum." Ook zo mooi..
Kan ik als atheist ook in een cel van een klooster terechtkomen? Of is er misdaad, geloof, of waanzin nodig voor een cel? Lijkt me best lekker.
'Contemplatief' ben je dan wellicht niet, maar je observeert jezelf door het glas en kan bijvoorbeeld het gevoel van 'heilig' of 'gewijd' zo goed verwoorden dat een ander kan denken dat je er last van hebt. Maar wat betekent 'contemplatief' dan in jouw ogen?
Annemiek is een stuk
Da's weer een heel andere slang. Of misschien wel dezelfde. Volgens Plato waren alle slangen een in de wereld der ideeen. En hij kon het weten.
Oude ziel
Wat Finkers zegt heeft anders wel houdbaarheidswaarde, en geeft een nieuwe kijk op wat 70 jaar geleden nog ondenkbaar was. Jonge ziel.
Maria was de moeder van Jezus, niet van God ;)
Ze gaf het leven aan een drieling volgens Finker's pater. Dus het een sluit het ander niet uit :)
Jezus was God, in de gehele gestalte van een mens, met atomen en moleculen en dorst en honger en al.
Wat er aan God in u is staat ook in relatie, want God is uiterst relationeel. Of kunt u zich een niet-relationele liefde voorstellen. zo zult u waarschijnlijk ook voor een deeltje verwant zijn aan God.