Dankjewel voor je openhartige verhaal, Rosita. Ik ken - voor een deel - je pijn. Ik ben ook opgevoed door twee beperkte ouders. Gelukkig schortte er niets aan mijn vaders intelligentie, maar dat maakte hem er niet minder beperkt op en hij was ook zeker geen goede “opvoeder”. Ik en mijn zus houden onze vader op afstand en zorgen zelf voor onze beperkte moeder. Ik kan me het moment waarop ik me als jong kind realiseerde dat ze een lage intelligentie had, nog heel goed herinneren. Ik had altijd al geweten dat ik niet op haar kon rekenen, maar het besef dat ik ook nog eens veel intelligenter was, deed mij erg veel pijn. Wij kregen van onze ouders in wezen niets, niet eens eten. Een enkele keer kregen we nog wel kleding van familie, die door mijn moeder vervolgens cadeau werd gedaan aan andere familieleden. Het abnormale was bij ons dagelijkse kost en het mag een wonder heten dat ik niet zo onaangepast als mijn ouders ben. Mijn moeder dacht toen ze in de overgang terechtkwam dat ze zwanger was. Wat heb ik toen momenten van paniek beleefd, vooral toen ik de nonchalance zag waarmee ze het onderwerp benaderde. Gelukkig bleek het niet zo te zijn. Ik wens niemand een “opvoeding” door een of meerdere verstandelijk beperkten toe en onze overheid zou actiever in moeten grijpen. Men heeft het altijd met de “rechten van ook mensen met een beperking om kinderen te krijgen”, nooit over de rechten van mensen zoals jij en ik die hun kinderen zijn. De documentaire “Moederliefde” geeft erg mooi weer hoe kinderen helemaal niet blij zijn dat hun beperkte ouders kinderen hebben mogen krijgen. Ik wou dat daar meer aandacht voor kwam.
Dankjewel voor je openhartige verhaal, Rosita. Ik ken - voor een deel - je pijn. Ik ben ook opgevoed door twee beperkte ouders. Gelukkig schortte er niets aan mijn vaders intelligentie, maar dat maakte hem er niet minder beperkt op en hij was ook zeker geen goede “opvoeder”. Ik en mijn zus houden onze vader op afstand en zorgen zelf voor onze beperkte moeder. Ik kan me het moment waarop ik me als jong kind realiseerde dat ze een lage intelligentie had, nog heel goed herinneren. Ik had altijd al geweten dat ik niet op haar kon rekenen, maar het besef dat ik ook nog eens veel intelligenter was, deed mij erg veel pijn. Wij kregen van onze ouders in wezen niets, niet eens eten. Een enkele keer kregen we nog wel kleding van familie, die door mijn moeder vervolgens cadeau werd gedaan aan andere familieleden. Het abnormale was bij ons dagelijkse kost en het mag een wonder heten dat ik niet zo onaangepast als mijn ouders ben.
Mijn moeder dacht toen ze in de overgang terechtkwam dat ze zwanger was. Wat heb ik toen momenten van paniek beleefd, vooral toen ik de nonchalance zag waarmee ze het onderwerp benaderde. Gelukkig bleek het niet zo te zijn. Ik wens niemand een “opvoeding” door een of meerdere verstandelijk beperkten toe en onze overheid zou actiever in moeten grijpen. Men heeft het altijd met de “rechten van ook mensen met een beperking om kinderen te krijgen”, nooit over de rechten van mensen zoals jij en ik die hun kinderen zijn. De documentaire “Moederliefde” geeft erg mooi weer hoe kinderen helemaal niet blij zijn dat hun beperkte ouders kinderen hebben mogen krijgen. Ik wou dat daar meer aandacht voor kwam.
Een heel bijzonder verhaal