Als Eerste Dood | Alles Rous & N'sHouse

‘Mag hij als eerste dood?’ De smeekbede van een vrouw die dat als enige ontsnappingsmogelijkheid ziet uit haar huwelijk.
Een coproductie van Alles Rous en N’sHouse.
Mieke Rous: tekst, muziek, zang, cuatro, ukelele en videoproductie.
Niels Kerkhoven: bas, darbuka, drums, orkestratie en audioproductie.
Poppenhuis, bed, keukenblok, kamerstoelen, keukenzitje en kruk: Jan Jansen
Hij en Zij: grootouders van Plan Toys (behalve neus en wenkbrauwen)
Bezoek: grootouders van Le Toy Van
Bandleden: familie Gaspard & Romy van Djeco
Nachtkastjes, bedlampjes en hartjes-schilderij: Djeco
De rest: gemaakt door Mieke of onbekend.
Meer over Alles Rous: www.allesrous.nl
Volg Alles Rous op Facebook: / allesrous
Volg N'sHouse op Facebook: / nielsonshouse
De volledige tekst van ‘Als Eerste Dood’:
Hij schreeuwt tegen het wijf op de tv. Daar is ze blij mee.
Hij verveelt zich niet en lijkt vandaag tevree. Maar is ze vrij? Nee.
Ze wacht op het moment dat hij zich, kwaad en ongeduldig,
iets bedacht heeft, haar verwenst en haar beschuldigt.
Straks is er toch weer iets fout en is het verknald.
Wat als z’n koffie veel te koud is of eens valt?
Te lang getrouwd zonder vertrouwen in haar man zit ze te wachten,
vouwt haar handen en bidt in gedachte:
Mag hij als eerste dood? Oh Heer, mijn ongerief is groot.
Laat ‘m alstublieft voor me doodgaan.
Mag hij als eerste dood? Oh Heer, ik smeek u hier in nood.
Laat ‘m alstublieft voor me doodgaan.
Nog een beetje plezier in m’n bestaan.
Waar kom je nou vandaan?
Wat had je daarbij aan?
Waarom krijg jij die post?
En wat heeft dat gekost?
Wat heb je hen verteld?
Wat deed je daar zojuist?
Wie heeft jou net gebeld?
Kom thuis!
Hij schenkt ze gastvrij bij, doet joviaal. Daar is ze blij mee.
Want ze denken vast: ’die vent is heel normaal’. Maar is ze vrij? Nee.
Ze wacht op het moment dat alle hielen zijn gelicht
en hij bedacht heeft wat hem dwarszat en iets uitricht.
Ze wil hem bellen, maar ’t gesprek kan niet gewist.
Ze wil vertellen, hoe ontzettend ze hem mist.
Praten met zoonlief moet toch mogen!? Maar ze zit daar, niet bij machte,
sluit haar ogen en bidt in gedachte:
Mag hij als eerste dood? Oh Heer, mijn ongerief is groot.
Laat ‘m alstublieft voor me doodgaan.
Mag hij als eerste dood? Oh Heer, hij heeft m’n levenslust verkloot.
Gun me alstublieft dat ie doodgaat.
Mag hij als eerste dood? Oh Heer, desnoods stikt ie in z’n brood.
Laat ‘m als ’t u schikt voor me doodgaan.
Mag hij als eerste dood? Of, Heer, is mijn vraag te groot?
Mag ik dan vandaag als eerste?
Mieke Rous © 2024

[@alike46]

Uit het leven gegrepen, en zo begint meestal met ontevredenheid, die afgereageerd wordt op de ander, een relatie steeds moeilijker te worden terwijl je met elkaar bent begonnen met het idee gelukkig samen te zijn wat ook vaak aanvankelijk het geval was tot het spook van de ontevredenheid zich deed gelden en de zon geleidelijk achter de wolken deed verdwijnen. De tijdelijkheid en veranderlijkheid van de gevoelens in het begin wordt de nieuwe werkelijkheid en ja wat dan? Het kan een start zijn van een innerlijke reis die leidt naar de bron van waaruit de situatie ontstaan is en het inzicht kan brengen dat veranderlijkheid het kenmerk van de natuur waarin we leven is en dat werkelijk blijvend geluk alleen in het zelf gevonden kan worden en niet afhankelijk van iets of iemand anders. De eigen verwachtingen geprojecteerd op iemand of iets buiten jezelf (wat overigens nooit kan maar dat terzijde) blijken dan ook niet meer te kloppen en wordt de tijdelijkheid als nieuwe werkelijkheid de confrontatie. Het diepe verlangen dat wij allen als mens bij ons dragen naar duurzaam welzijn en geluk is de beste gids om de bron daarvan in het eigen zelf te vinden en dat als kompas blijvend te laten zijn tijdens onze reis door de tijd om zo uiteindelijk weer thuis te kunnen komen. Samen thuis waar altijd een vreugdevuur brandt.