Η ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ Κι έσκυψες Φεγγάρι μου, λίγο προτού αποχωρήσεις απ’ τον ουρανό, σαν δέσμη φωτός φάρου πάνω στο πρόσωπό μου. Έμοιαζες με ζωγραφιά σ’ αμφιθέατρο ορίζοντα που λίγο πιο πριν, έκρυβε η ομίχλη. Μες στη γλυκιά θλίψη του τοπίου, ένιωσα να τρέχουν δάκρυα απ’ τα βλέφαρα των νυχτολούλουδων. Άκουσα τη φωνή σου, σαν να ήθελε να ζεστάνει την κρύα καρδιά μου: «Περνά η αγάπη! Περνά η αγάπη!» Ήταν η αγάπη που ερχόταν ή που έφευγε; «Αγάπη είναι, όταν η ψυχή φλέγεται μέσα σου σιωπηρά και βγαίνει στο Σύμπαν σαν φως, σαν ένας ακόμα Ήλιος». Χρυσές κι ασημένιες κλωστές σχεδόν ακουμπώντας στο χώμα, κρέμονταν απ’ τα μεγάλα μάτια των αστεριών και μ’ έφερναν πιο κοντά στα κλειδιά των προσδοκιών, προτροπή στις ελπίδες ν’ ανοίξουν τις πόρτες στην έκταση της ερωτικής μέθης της αργοπορημένης αυγής. Μα η ανάσα του Ήλιου που ήρθε αμέσως μετά, έπεσε σαν τραγωδία στην ξεροψημένη Γη και δεν άφηνε πάνω στο χώμα να φυτρώσει, ούτε ένα ρόδο χωρίς αγκάθια. Η καρδιά, άρχισε ν’ αδειάζει το αίμα της. Τα βλέφαρα ανοιγόκλεισαν τρομαγμένα τα θαυμάσια μαύρα νήματα τους, και τα μάτια έσταξαν με σιωπηλές σταγόνες, στο μουδιασμένο σεντόνι, τα δάκρυά τους. «Ένα ρόδο, είχε μείνει χωρίς τ’ αγκάθια του», φώναξα στ’ όνειρό μου, «κι αυτό κόπηκε;» Η νεράιδα δεν απάντησε, τα βήματα της σαν ήχοι τυμπάνου, το στόμα της σαν χιόνι στο κλαδί, η αγκαλιά της σαν θαλασσινή σπηλιά, σαν μια σπηλιά γεμάτη άλικα κύματα. Η φωνή μου έσβησε. Η ομίχλη χάθηκε, συμφιλιώθηκε με το φως ξεκαθαρίζοντας το τοπίο, και τ’ όνειρο πέθανε για πάντα.
This music is quiet, pleasant and relaxing. I sleep well while listening to this healing music. Thank you so much
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
This is perfect to listen to while cleaning and doing the dishes. Thanks for sharing, I appreciate you! Have a beautiful and blessed day.
To the person here, I wish you an abundance of love, success, and bright moments in your journey!
I wish you blessings of love, prosperity, and magical moments on this planet.
매일 잘 청취하고 있습니다.
Achei legal o vídeo de fundo !!!
i love this playlist
Η ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Κι έσκυψες Φεγγάρι μου,
λίγο προτού αποχωρήσεις απ’ τον ουρανό,
σαν δέσμη φωτός φάρου
πάνω στο πρόσωπό μου.
Έμοιαζες με ζωγραφιά
σ’ αμφιθέατρο ορίζοντα
που λίγο πιο πριν,
έκρυβε η ομίχλη.
Μες στη γλυκιά θλίψη του τοπίου,
ένιωσα να τρέχουν δάκρυα
απ’ τα βλέφαρα των νυχτολούλουδων.
Άκουσα τη φωνή σου,
σαν να ήθελε να ζεστάνει την κρύα καρδιά μου:
«Περνά η αγάπη! Περνά η αγάπη!»
Ήταν η αγάπη που ερχόταν ή που έφευγε;
«Αγάπη είναι,
όταν η ψυχή φλέγεται μέσα σου σιωπηρά
και βγαίνει στο Σύμπαν σαν φως,
σαν ένας ακόμα Ήλιος».
Χρυσές κι ασημένιες κλωστές
σχεδόν ακουμπώντας στο χώμα,
κρέμονταν απ’ τα μεγάλα μάτια των αστεριών
και μ’ έφερναν πιο κοντά
στα κλειδιά των προσδοκιών,
προτροπή στις ελπίδες
ν’ ανοίξουν τις πόρτες
στην έκταση της ερωτικής μέθης
της αργοπορημένης αυγής.
Μα η ανάσα του Ήλιου
που ήρθε αμέσως μετά,
έπεσε σαν τραγωδία στην ξεροψημένη Γη
και δεν άφηνε πάνω στο χώμα να φυτρώσει,
ούτε ένα ρόδο χωρίς αγκάθια.
Η καρδιά, άρχισε ν’ αδειάζει το αίμα της.
Τα βλέφαρα ανοιγόκλεισαν τρομαγμένα
τα θαυμάσια μαύρα νήματα τους,
και τα μάτια έσταξαν με σιωπηλές σταγόνες,
στο μουδιασμένο σεντόνι,
τα δάκρυά τους.
«Ένα ρόδο, είχε μείνει χωρίς τ’ αγκάθια του»,
φώναξα στ’ όνειρό μου, «κι αυτό κόπηκε;»
Η νεράιδα δεν απάντησε,
τα βήματα της σαν ήχοι τυμπάνου,
το στόμα της σαν χιόνι στο κλαδί,
η αγκαλιά της σαν θαλασσινή σπηλιά,
σαν μια σπηλιά γεμάτη άλικα κύματα.
Η φωνή μου έσβησε.
Η ομίχλη χάθηκε,
συμφιλιώθηκε με το φως
ξεκαθαρίζοντας το τοπίο,
και τ’ όνειρο πέθανε για πάντα.
😊😊😊😊😊😊siiiiiii8iiiiiiiiii y