Dzień dobry. Obie książki na półce, czekają na swoją kolej. Po dzisiejszej recenzji Irlandia przesunęła się zdecydowanie bliżej początku kolejki. Dziękuję za filmik. Czekam na zapowiedzi i polecajki. Nigdy się nie zawiodłam. ❤❤
Nawet kilka pozycji w górę - to chyba mogę odtrąbić sukces 😅 ale to nie będzie stracony czas, zwłaszcza dla zainteresowanych tematem, dziękuję też za dobre słowo ❤
O, jedną z tych książek (Chłopki ) czytałam i także doceniam, a na tę Irlandię poluję w bibliotece! Po Twojej recenzji będę polować intensywniej (w większej ilości filii ;))
Jak zwykle ciekawie mi się słucha Twoich opowieści, chociaż nie sięgnę na razie po Chłopki. Za to pilnie śledzę krótką formę i zachęciłaś mnie do Babla. Pozdrawiam mòj ulubiony kanał książkowy 😊
Zaprezentowałaś, jak zwykle pięknie i merytorycznie, dwie wartościowe książki. Dobrze, że wcześniej sięgnęłam po "Chłopki", uniknęłam powszechnego szumu i być może odłożenia książki na później. A to nazwisko autorki "Służących do wszystkiego" natchnęło mnie, bym po nią sięgnęła. Dla mnie nie ma znaczenia, że wiedziałam o losie kobiet na wsi. Literatura aż nadto podsyłała nam obrazki doli wiejskich kobiet. Uważny uczeń historii też jakąś wiedzę wyniósł. Autorka zgrabnie i bardzo pomysłowo przedstawiła los wiejskich kobiet, bo reportaż czytało się wybornie, nie było czasu się nudzić, a zaciekawić potrafiła. Nie dziwię się, że osypana nagrodami. Jest wartościowa dla wiedzących i jeszcze bardziej dla wszystkich, którzy losem i traktowaniem kobiet w przeszłości nie interesowali się. Teraz mają obraz, a jak ich zainteresowało, to sięgną po inną literaturę. Ogromnie żałuję, po cichu liczyłam na nagrodę dla "Irlandii wstającej z kolan". Uwikłanie się kraju w romans z hierarchią duchownych miało swoją przyczynę i konsekwencje. Wyswobodzenie się z katolickiego jarzma też. Odprysk problemów można było przeżyć w opowiadaniu „Drobiazgi takie jak te” Claire Keegan. Czekam z utęsknieniem, kiedy w Polsce nastąpi separacja od Kościoła i jego uzurpatorstwa, kiedy ewangeliczne zasady zaczną być przez kler realizowane, kiedy sprawcy wszystkich pedofilskich krzywd poniosą konsekwencje i zadośćuczynią ofiarom. Na razie nie widzę chęci poprawy, a tylko mataczenie i bezczelne kłamstwa. Światełka w tunelu nie widzę.
Ja też czekam Asiu, do emerytury jeszcze trochę...to może doczekam. Chociaż na razie muszę zrobić przerwę w tym temacie, bo niestety nie nastraja mnie on w optymistyczne refleksje o rodakach i naszej kondycji mentalnej. Weszłam w inny klimat i czytam o Ameryce lat 60 i 70. Ale jeszcze nie powiem co😉 cieszę się że Chłopki "złapałaś" przed falą, to cenne. Mnie się tak udało z Annie Ernaux, zachwyciłam się przed Noblem 😅
@@ZnalezionePrzeczytane Pewnie wzięłaś się za Pynchona, ja ( niestety) "Nietuzinkowy sklep całodobowy "- kocyk🤣🤣🤣🙈🙈🙈.A cofając się to:" Porzucenie kota" Haruki Murakamiego,"Nadepnęłam węża "Hiromi Kawakami,"Obietnicę"Damona Galguta, " Powiedzmy, że Piątek" -51%( Oj, podpadł mi Szczepcio), "Sąsiednie kolory" i "Korowód" J.Małeckiego, "Medea z Wyspy Ognia" drugi tom serii, "Dobra- noc"S.Waszut( porażka),"Grzybiarka" debiut V.Hanišovej i "Yellow face"(😱)Rebecci Kuang- mam autorkę z głowy. Czekają:"Biały szum"Don de Lilo i "Wellnes" i kryminały. I za co się wezmę?- za kryminały.
Zgadzam się z Twoją opinią, że " Chłopki" to nie jest książka, która jakoś specjalnie poszerza wiedzę, ale bardzo dobrze mi się jej słuchało i traktuję ją jako hołd złożony naszym babkom i prababkom. To dzięki ich poświęceniu i ciężkiej pracy nasze geny przetrwały. Słyszałam, że w bibliotekach na Ursynowie czas oczekiwania na książkę wynosi 5 lat, taka jest dalej popularna. Po " Irlandię..." pewnie kiedyś sięgnę, ale jakoś na razie nie mam ochoty czytać o kolejnych przewinieniach Kościoła, nawet jeśli dotyczą innego kraju niż Polska. Pozdrawiam serdecznie! N
Ten czas oczekiwania 5 lat 😱 robi wrażenie, nigdy bym nie przewidziała. Ale zgadzam się w pełni - ta książka to taki hołd innym kobietom i bardzo się cieszę że ją mam na półce.
Dziękuję za polecenia, Irlandię mam już na liście od pani filmu o nagrodzie Kapuścińskiego. A teraz czytam Roberto Bolaño i czekam na nowy pociąg do literatury
"Irlandia wstaje z kolan" to ksiażka, którą chciałam przeczytać, ale jakoś nie wyszło - niemniej temat bardzo mnie interesuje, z uwagi na Irlandię i okołokościelne tematy. Jednak po twoim omówieniu chyba po nią nie sięgnę. "Chłopki" oczywiscie czytałam w zeszłym roku, mwóiłam o tym wiele, dziękuję za podzielenie się swoimi odczuciami. :) Pozdrawiam ciepło!
Byłam na spotkaniu z Martą Abramowicz na Targach Książki pod PKiN. Kobieta z pasją - poczułam się zachęcona do przeczytania tej książki, a Ty, Aniu, jeszcze wzmocniłaś to moje postanowienie. W irlandzkich książkach (powieściach, bo nie czytałam nic z literatury faktu i czas to zmienić), które dotychczas czytałam wiele było wątków religijnych, a zwłaszcza patriarchalnych. Najbardziej przejmująca z nich, opowieść o zaburzonych relacjach rodzinnych i o piekle kobiet, to autobiograficzne "Wspomnienie" Johna McGaherna - książka wydana w 2013 przez "Czułego barbarzyńcę" (i nikt jej nie zna, a jest znakomita). "Chłopki" może przeczytam kiedyś - za parę lat? Teraz jakby za głośno jest o niej. Czytałam ostatnio Fernandę Melchor i jej zbiór opowiadań raczej niż reportaży, "To nie jest Miami". Całkiem niezłe są - niektóre, ale czy nie było lepszych książek, które byłyby bardziej wyraziste, ciekawsze? Nie wiem, trudno mi się wypowiedzieć. Przeczytałam także "Czas huraganów" tej samej autorki - i ta powieść (magiczna i naturalistyczna zarazem) zrobiła na mnie większe wrażenie.
To ciekawe Aniu co piszesz o Melchor, jesteś już kolejną osobą wśród moich widzów, która nie padła z zachwytu, choć to akurat częste że opowiadania bywają nierówne. Może zatem w przypadku tej autorki rozważę sięgnięcie po dłuższą formę? Zwłaszcza że zachęcasz😊
Obydwie książki mnie zachwyciły. Nie wiem, czy czytałaś nagrodzoną książkę, czyli "To nie jest Miami" Fernandy Melchor?Przeczytałam wszystkie reportaże z krótkiej listy i ta podobała mi się najmniej. Irlandia wstaje z kolan - bardzo żałuję, że nie dostała nagrody. Niesamowita historia wyzwalania się irlandzkiego społeczeństwa spod katolickiego jarzma. A trwało to dziesięciolecia i było to państwo stricte wyznaniowe. Oczywiście, jak każda tego typu struktura uderza w najsłabszych, którymi najłatwiej jest manipulować - dzieci, kobiety, biedni, niewykształceni. W głowie się nie mieści, że do lat 80-tych kobiety nie mogły pracować po zawarciu małżeństwa, że nie można było wziąć rozwodu, jaką władzę nad dziewczynkami mieli rodzice, głównie ojcowie, już o zakazie stosowania jakichkolwiek środków antykoncepcyjnych nie wspominając. Jak obwiniano dziewczynki i kobiety nawet za gwałt. Fantastyczna książka, świetnie napisana. I oczywiście bardzo ważny jest polski kontekst. Ciągle czekam na to, żeby nasz kraj był naprawdę, a nie tylko na papierze państwem świeckim, a kościół nie miał żadnego prawa, aby narzucać swoją ideologię, by prawa kobiet nie były podporządkowane jego doktrynie. Ale nawet w Irlandii nie było stref „wolnych od LGBT+. Irlandia wstała z kolan, czas na Polskę. Jak zobaczyłam Wałęsę podpisującego porozumienie wielkim długopisem z religijnym akcentem, było wiadomo, że to nie skończy się dobrze. Nigdy nie wybaczę konkordatu. Chłopki. Opowieść o naszych babkach - też słuchałam audiobooka - fantastyczny! Książkę w papierze oczywiście mam. Uważam, że jest naprawdę bardzo potrzebna. Dużo o niej słyszałam, jednak zaskoczyła mnie różnorodność zagadnień, które porusza. Żałuję, że nie porozmawiałam o historii swojej babci, jak jeszcze żyła. Świetnie napisana.
Jestem dość świeżo po lekturze książki Marty Abramowicz i niestety także irlandzkie miasta uchwalały strefy wolne od lgbt 😢 żaden to powód na "pocieszenie". Co do reszty pełna zgoda!
Zawsze kiedy słyszę lub czytam czyjeś opinie o Irlandii, robię się bardzo czujna. Wysłuchałam dokładnie każdego zdania jakie powiedziałaś o książce Marty Abramowicz i uważam, że w większości dobrze zinterpretowałaś to jaki jest to kraj. Mieszkam tu wiele lat, Mary Robinson, Leo Varadkar czy kobieta, która zmarła bo nie wykonano aborcji, są mi znane bo tu żyję i na bieżąco tego wszystkiego doświadczam. Z jednym (i więcej, ale nie będę klepać bez opamiętania w klawiaturę) na pewno nie mogę się zgodzić - Irlandia nie jest i nie była państwem wyznaniowym. To po prostu nie ta definicja. Sprostuję tylko jedną kwestię dotyczącą rozwodów. Są i były możliwe, natomiast jeszcze do niedawna obowiązywał kilkuletni okres separacji. Ja tej książki nie będę czytać, bo nie lubię kiedy ktoś jedzie do jakiegoś kraju, na zimno zbiera materiał i buduje z tego obraz świata, którego de facto nie zna. "27 śmierci Toby'ego Obeda" czytało się super, ale im dalej od lektury tym bardziej jestem przekonana, że ta książka dopuszcza się jakiejś niesprawiedliwości na Kanadzie, że jest pisana pod tezę. Ale juz "Gorzkie pomarańcze" Sturisa czy pozycje Ilony Wiśniewskiej są dla mnie dużo bardziej kompleksowe, wielowarstwowe i siła rzeczy mocniej mnie przekonują. A "Chłopki" są wspaniałe. Ja już po "Służących" wpadłam w zachwyt a teraz to już tylko czekam na kolejną pozycję tej autorki.
Akurat ja w swojej opinii o tych rozwodach nie wspominam, pisze o tym Bożena. Ale dzięki za precyzję, bo na Ciebie w temacie Irlandii zawsze można liczyć😊 nawet czekałam (z lekką obawą) na Twój komentarz i cieszą mnie Twoje słowa. W sumie Ty raczej nie dowiesz się z tej książki niczego nowego. Ale to książka bardzo potrzebna w Polsce. Pozdrawiam lekko już wakacyjnie Jolu🙋🌞 Mam nadzieję że u Was nie leje!
Obie książki przeczytałam i również odniosłam bardzo pozytywne wrażenie. Dziękuję za piękne recenzje 😊
I ja dziękuję za komentarz!
Dzień dobry. Obie książki na półce, czekają na swoją kolej. Po dzisiejszej recenzji Irlandia przesunęła się zdecydowanie bliżej początku kolejki. Dziękuję za filmik. Czekam na zapowiedzi i polecajki. Nigdy się nie zawiodłam. ❤❤
Nawet kilka pozycji w górę - to chyba mogę odtrąbić sukces 😅 ale to nie będzie stracony czas, zwłaszcza dla zainteresowanych tematem, dziękuję też za dobre słowo ❤
O, jedną z tych książek (Chłopki ) czytałam i także doceniam, a na tę Irlandię poluję w bibliotece!
Po Twojej recenzji będę polować intensywniej (w większej ilości filii ;))
Zatem udanych łowów Madziu 😊 Książka absolutnie dla Ciebie (o ile nerwy masz mocne)
Jak zwykle ciekawie mi się słucha Twoich opowieści, chociaż nie sięgnę na razie po Chłopki. Za to pilnie śledzę krótką formę i zachęciłaś mnie do Babla. Pozdrawiam mòj ulubiony kanał książkowy 😊
I ja pozdrawiam jednego z ulubionych słuchaczy🙋 😊
Zaprezentowałaś, jak zwykle pięknie i merytorycznie, dwie wartościowe książki. Dobrze, że wcześniej sięgnęłam po "Chłopki", uniknęłam powszechnego szumu i być może odłożenia książki na później. A to nazwisko autorki "Służących do wszystkiego" natchnęło mnie, bym po nią sięgnęła. Dla mnie nie ma znaczenia, że wiedziałam o losie kobiet na wsi. Literatura aż nadto podsyłała nam obrazki doli wiejskich kobiet. Uważny uczeń historii też jakąś wiedzę wyniósł. Autorka zgrabnie i bardzo pomysłowo przedstawiła los wiejskich kobiet, bo reportaż czytało się wybornie, nie było czasu się nudzić, a zaciekawić potrafiła. Nie dziwię się, że osypana nagrodami. Jest wartościowa dla wiedzących i jeszcze bardziej dla wszystkich, którzy losem i traktowaniem kobiet w przeszłości nie interesowali się. Teraz mają obraz, a jak ich zainteresowało, to sięgną po inną literaturę. Ogromnie żałuję, po cichu liczyłam na nagrodę dla "Irlandii wstającej z kolan". Uwikłanie się kraju w romans z hierarchią duchownych miało swoją przyczynę i konsekwencje. Wyswobodzenie się z katolickiego jarzma też. Odprysk problemów można było przeżyć w opowiadaniu „Drobiazgi takie jak te” Claire Keegan. Czekam z utęsknieniem, kiedy w Polsce nastąpi separacja od Kościoła i jego uzurpatorstwa, kiedy ewangeliczne zasady zaczną być przez kler realizowane, kiedy sprawcy wszystkich pedofilskich krzywd poniosą konsekwencje i zadośćuczynią ofiarom. Na razie nie widzę chęci poprawy, a tylko mataczenie i bezczelne kłamstwa. Światełka w tunelu nie widzę.
Ja też czekam Asiu, do emerytury jeszcze trochę...to może doczekam. Chociaż na razie muszę zrobić przerwę w tym temacie, bo niestety nie nastraja mnie on w optymistyczne refleksje o rodakach i naszej kondycji mentalnej. Weszłam w inny klimat i czytam o Ameryce lat 60 i 70. Ale jeszcze nie powiem co😉 cieszę się że Chłopki "złapałaś" przed falą, to cenne. Mnie się tak udało z Annie Ernaux, zachwyciłam się przed Noblem 😅
@@ZnalezionePrzeczytane Pewnie wzięłaś się za Pynchona, ja ( niestety) "Nietuzinkowy sklep całodobowy "- kocyk🤣🤣🤣🙈🙈🙈.A cofając się to:" Porzucenie kota" Haruki Murakamiego,"Nadepnęłam węża "Hiromi Kawakami,"Obietnicę"Damona Galguta, " Powiedzmy, że Piątek" -51%( Oj, podpadł mi Szczepcio), "Sąsiednie kolory" i "Korowód" J.Małeckiego, "Medea z Wyspy Ognia" drugi tom serii, "Dobra- noc"S.Waszut( porażka),"Grzybiarka" debiut V.Hanišovej i "Yellow face"(😱)Rebecci Kuang- mam autorkę z głowy. Czekają:"Biały szum"Don de Lilo i "Wellnes" i kryminały. I za co się wezmę?- za kryminały.
Lektura "Chłopek" już za mną, ale "Irlandia wstaje z kolan" nadal przede mną i bardzo mnie zainteresowałaś tą książką.
Zachęcam, ciekawe jaka będzie Twoja opinia, dziękuję za odwiedziny 👍
Zgadzam się z Twoją opinią, że " Chłopki" to nie jest książka, która jakoś specjalnie poszerza wiedzę, ale bardzo dobrze mi się jej słuchało i traktuję ją jako hołd złożony naszym babkom i prababkom. To dzięki ich poświęceniu i ciężkiej pracy nasze geny przetrwały. Słyszałam, że w bibliotekach na Ursynowie czas oczekiwania na książkę wynosi 5 lat, taka jest dalej popularna. Po " Irlandię..." pewnie kiedyś sięgnę, ale jakoś na razie nie mam ochoty czytać o kolejnych przewinieniach Kościoła, nawet jeśli dotyczą innego kraju niż Polska. Pozdrawiam serdecznie! N
Ten czas oczekiwania 5 lat 😱 robi wrażenie, nigdy bym nie przewidziała. Ale zgadzam się w pełni - ta książka to taki hołd innym kobietom i bardzo się cieszę że ją mam na półce.
Ludowa historia Polski stoi na półce. Muszę przeczytać
Ooooo....nie ma co opóźniać tego momentu, mnie czytało się znakomicie
„Irlandia…” słucham, mam skojarzenia z czasami obecnymi w Polsce zwłaszcza jeśli chodzi o postawę i narzucanie zasad przez władze kościelne
Niestety te porównania narzucają się same, ale przykład Irlandii jest fenomenem jeśli chodzi o rozdział państwa od biskupów
Wspaniale. Jak zawsze ❤
Dzięki ❤ zapraszam jak najczęściej
Dziękuję za polecenia, Irlandię mam już na liście od pani filmu o nagrodzie Kapuścińskiego. A teraz czytam Roberto Bolaño i czekam na nowy pociąg do literatury
Bolaño już się uśmiecha z regału - zaraz idzie na warsztat 👌
Obie czytałam. Czas spędzony z nimi wspominam bardzo dobrze
Zupełnie mnie to nie dziwi 😊
"Irlandia wstaje z kolan" to ksiażka, którą chciałam przeczytać, ale jakoś nie wyszło - niemniej temat bardzo mnie interesuje, z uwagi na Irlandię i okołokościelne tematy. Jednak po twoim omówieniu chyba po nią nie sięgnę. "Chłopki" oczywiscie czytałam w zeszłym roku, mwóiłam o tym wiele, dziękuję za podzielenie się swoimi odczuciami. :) Pozdrawiam ciepło!
O taaaak, ja oczywiście pamiętam Twoje wrażenia z Chłopek... też mnie zachęciłaś wtedy... za co bardzo dziękuję, za komentarz także ❤
Byłam na spotkaniu z Martą Abramowicz na Targach Książki pod PKiN. Kobieta z pasją - poczułam się zachęcona do przeczytania tej książki, a Ty, Aniu, jeszcze wzmocniłaś to moje postanowienie. W irlandzkich książkach (powieściach, bo nie czytałam nic z literatury faktu i czas to zmienić), które dotychczas czytałam wiele było wątków religijnych, a zwłaszcza patriarchalnych. Najbardziej przejmująca z nich, opowieść o zaburzonych relacjach rodzinnych i o piekle kobiet, to autobiograficzne "Wspomnienie" Johna McGaherna - książka wydana w 2013 przez "Czułego barbarzyńcę" (i nikt jej nie zna, a jest znakomita).
"Chłopki" może przeczytam kiedyś - za parę lat? Teraz jakby za głośno jest o niej.
Czytałam ostatnio Fernandę Melchor i jej zbiór opowiadań raczej niż reportaży, "To nie jest Miami". Całkiem niezłe są - niektóre, ale czy nie było lepszych książek, które byłyby bardziej wyraziste, ciekawsze? Nie wiem, trudno mi się wypowiedzieć. Przeczytałam także "Czas huraganów" tej samej autorki - i ta powieść (magiczna i naturalistyczna zarazem) zrobiła na mnie większe wrażenie.
To ciekawe Aniu co piszesz o Melchor, jesteś już kolejną osobą wśród moich widzów, która nie padła z zachwytu, choć to akurat częste że opowiadania bywają nierówne. Może zatem w przypadku tej autorki rozważę sięgnięcie po dłuższą formę? Zwłaszcza że zachęcasz😊
Obydwie książki mnie zachwyciły. Nie wiem, czy czytałaś nagrodzoną książkę, czyli "To nie jest Miami" Fernandy Melchor?Przeczytałam wszystkie reportaże z krótkiej listy i ta podobała mi się najmniej.
Irlandia wstaje z kolan - bardzo żałuję, że nie dostała nagrody. Niesamowita historia wyzwalania się irlandzkiego społeczeństwa spod katolickiego jarzma. A trwało to dziesięciolecia i było to państwo stricte wyznaniowe. Oczywiście, jak każda tego typu struktura uderza w najsłabszych, którymi najłatwiej jest manipulować - dzieci, kobiety, biedni, niewykształceni. W głowie się nie mieści, że do lat 80-tych kobiety nie mogły pracować po zawarciu małżeństwa, że nie można było wziąć rozwodu, jaką władzę nad dziewczynkami mieli rodzice, głównie ojcowie, już o zakazie stosowania jakichkolwiek środków antykoncepcyjnych nie wspominając. Jak obwiniano dziewczynki i kobiety nawet za gwałt. Fantastyczna książka, świetnie napisana. I oczywiście bardzo ważny jest polski kontekst. Ciągle czekam na to, żeby nasz kraj był naprawdę, a nie tylko na papierze państwem świeckim, a kościół nie miał żadnego prawa, aby narzucać swoją ideologię, by prawa kobiet nie były podporządkowane jego doktrynie. Ale nawet w Irlandii nie było stref „wolnych od LGBT+. Irlandia wstała z kolan, czas na Polskę. Jak zobaczyłam Wałęsę podpisującego porozumienie wielkim długopisem z religijnym akcentem, było wiadomo, że to nie skończy się dobrze. Nigdy nie wybaczę konkordatu.
Chłopki. Opowieść o naszych babkach - też słuchałam audiobooka - fantastyczny! Książkę w papierze oczywiście mam. Uważam, że jest naprawdę bardzo potrzebna. Dużo o niej słyszałam, jednak zaskoczyła mnie różnorodność zagadnień, które porusza. Żałuję, że nie porozmawiałam o historii swojej babci, jak jeszcze żyła. Świetnie napisana.
Jestem dość świeżo po lekturze książki Marty Abramowicz i niestety także irlandzkie miasta uchwalały strefy wolne od lgbt 😢 żaden to powód na "pocieszenie". Co do reszty pełna zgoda!
@@ZnalezionePrzeczytane Widać mi umknęło. Fakt, żadne to pocieszenie😏
Po Pani recenzji przekonałam się,że "Chłopki" to nie jest książka dla mnie.
To także cenna wiedza, pozdrawiam!
Zawsze kiedy słyszę lub czytam czyjeś opinie o Irlandii, robię się bardzo czujna. Wysłuchałam dokładnie każdego zdania jakie powiedziałaś o książce Marty Abramowicz i uważam, że w większości dobrze zinterpretowałaś to jaki jest to kraj. Mieszkam tu wiele lat, Mary Robinson, Leo Varadkar czy kobieta, która zmarła bo nie wykonano aborcji, są mi znane bo tu żyję i na bieżąco tego wszystkiego doświadczam. Z jednym (i więcej, ale nie będę klepać bez opamiętania w klawiaturę) na pewno nie mogę się zgodzić - Irlandia nie jest i nie była państwem wyznaniowym. To po prostu nie ta definicja. Sprostuję tylko jedną kwestię dotyczącą rozwodów. Są i były możliwe, natomiast jeszcze do niedawna obowiązywał kilkuletni okres separacji. Ja tej książki nie będę czytać, bo nie lubię kiedy ktoś jedzie do jakiegoś kraju, na zimno zbiera materiał i buduje z tego obraz świata, którego de facto nie zna. "27 śmierci Toby'ego Obeda" czytało się super, ale im dalej od lektury tym bardziej jestem przekonana, że ta książka dopuszcza się jakiejś niesprawiedliwości na Kanadzie, że jest pisana pod tezę. Ale juz "Gorzkie pomarańcze" Sturisa czy pozycje Ilony Wiśniewskiej są dla mnie dużo bardziej kompleksowe, wielowarstwowe i siła rzeczy mocniej mnie przekonują. A "Chłopki" są wspaniałe. Ja już po "Służących" wpadłam w zachwyt a teraz to już tylko czekam na kolejną pozycję tej autorki.
Akurat ja w swojej opinii o tych rozwodach nie wspominam, pisze o tym Bożena. Ale dzięki za precyzję, bo na Ciebie w temacie Irlandii zawsze można liczyć😊 nawet czekałam (z lekką obawą) na Twój komentarz i cieszą mnie Twoje słowa. W sumie Ty raczej nie dowiesz się z tej książki niczego nowego. Ale to książka bardzo potrzebna w Polsce. Pozdrawiam lekko już wakacyjnie Jolu🙋🌞 Mam nadzieję że u Was nie leje!
@@ZnalezionePrzeczytane U nas w niedzielę było lato i to było chyba na tyle w tym sezonie :D
Pozycja kobiety była nawet niższa niż zwierząt w gospodarstwie.
😒