Straße der Traurigkeit
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 10 ก.พ. 2025
- Straße der Traurigkeit -
[Hook]
Unn ich lauf uff de Stroß, die mer all kenne,
die Stroß vo der Traurigkeit, do wolle mer net renne.
Doch mol geht’s nimmi annersch, do isch alles still,
do druckt die Last uff de Brust, weil’s Herz’s net meh will.
[Part 1]
Unn uff de Stroß is’s kalt, selbst in de Sommerzeit,
do isch kei Lachd, do isch nur Leed unne Einsamkeit.
Die Häuser grau, wie de Himmel iwwer’m Kopf,
die Seel wird schwer, wenn de Wind umme Ecke stoppt.
Jeder Schritt hier fihl ich, wie’s Herz sich zerreißt,
do träumt niemand meh, do bleibt nur der Geischt.
Jeder Blick isch leer, jeder Kopp gehängt,
un de Gedanke, wann die Trauer mol endet.
Unn mol frag ich mich, wie bin ich do gelandet?
War’s die Welt, war’s ich, war’s des, was ich verstande hab?
Doch auch wenn die Stroß lang isch unn keener mi hört,
ich lauf weiter, bis die Stille mich nimmer zerstört.
[Hook]
Unn ich lauf uff de Stroß, die mer all kenne,
die Stroß vo der Traurigkeit, do wolle mer net renne.
Doch mol geht’s nimmi annersch, do isch alles still,
do druckt die Last uff de Brust, weil’s Herz’s net meh will.
[Part 2]
Do stehn so viel Leut, die kenne des Gefühl,
un do hört’s net uff, do bleibsch hänge wie’m Mühl.
Unn doch, in all dem Dunkle such ich des Licht,
weil ich glab, dass hinter de Wolke mol die Sunn spricht.
Jeder vo uns kennt des, jeder war schunn do,
wo’s Herze schreit unn wo’s Lebe wie e Echo isch im Ohr.
Doch es geht net um’s Faller, sondern ums Stehe,
unn ich weiß, irgendwann werd ich’s hier überlewe.
Die Stroß isch hart, doch sie bringt mi zum Denke,
die Momente, wo mer kämpft, die kann uns keiner schenke.
Unn mol find ich mich selbscht, in der Leere do,
wo’s Herz wieder schlägt, un ich weiß, ich komm dofort.
[Bridge]
Unn do hör ich e Stimm, ganz leise im Wind,
die soggt: "Halde durch, es hat alles e Sinn."
Die Stroß isch lang, doch sie endet irgendwann,
unn do wartet e Sunn, die mir zeigt, ich kann.
[Hook]
Unn ich lauf uff de Stroß, die mer all kenne,
die Stroß vo der Traurigkeit, do wolle mer net renne.
Doch mol geht’s nimmi annersch, do isch alles still,
do druckt die Last uff de Brust, weil’s Herz’s net meh will.
[Outro]
Unn wenn die Stroß mol endet, unn ich mol durch bin,
dann guck ich nochmool zrugg, mit e neue Blick drin.
Die Stroß vo der Traurigkeit, sie isch e Teil von uns,
doch do findsch die Kraft, die dich holt aus de Dunkelheit
DCA1982