Bardzo dobry wykład, wręcz genialny w treści, oczywiście na poziomie ogólnych sformułowań. Choć wiadomo, że poparty gruntowną profesorską wiedzą, a nie wnioskami wziętymi z sufitu. Doceni tylko ten, kto porusza się w środowisku psychoterapeutów :)
Uswiadomilem sobie po tym wykladzie,ze na ogol ocena mnie przez ludzi jest o wiele wyzsza od mojej oceny samego siebie.Niemniej,nie skorzystam z pomocy psychoanalityka,nie mam o nich z zalozenia wysokiego mniemania a czesto dostrzegam,ze wlasne problemy probuja rozwiazywac poprzez pacjentow.
Relacja terapeutyczna nie leczy??? Częstokroć, relacja z terapeutą, to pierwsza zbudowana relacja przez klienta/pacjenta z kimkolwiek, tym razem w bezpiecznych warunkach. budowanie relacji ma uczyć nie relacji z terapeutą, ale uczyć budowania relacji w ogóle. pomijanie tego szczegółu w "rozprawianiu się z argumentami" jest po prostu nieuczciwe. "Traumy z dzieciństwa nie mają żadnego wpływu na późniejsze funkcjonowanie liczą się tylko obecne przeżycia psychiczne" pół internetu zawalone jest argumentami przeciwko tej absurdalnej tezie. Jasne, dziecko molestowane, w dorosłym życiu przecież normalnie funkcjonuje. Aktualne przeżycia psychiczne nie biorą się znikąd. Przeżycia psychiczne to kontinuum. Poranienia dawne mają przecież wpływ na późniejsze decyzje, zachowania lub ich zaniechanie. Dlaczego procesy poznawcze są ważniejsze od emocjonalnych? bo profesor tak twierdzi. amen. O słabym żarcie i detektywie "Manku" i tym, że psychoterapeuci pytają o przeszłość, żeby zaspokoić swoją ciekawość - przez litość już zmilczę. Słaba prelekcja.
Zgadzam się. Jeśli padły te przez pana cytowane stwierdzenia to muszę powiedzieć że wiedza profesorka jest zbyt ograniczona lub zniszczona propagandą i kolesiostwem. Nieuważnie słuchałem bo wykład wydał mi się oczywisty i niewarty najgłębszej uwagi. Chyba mam problemy z koncentracją i żaden terapeuta mi nie pomoże. hehe
zdanie Pana doktora pewnie 8 minutowa wizyta u psychiatry polegająca na wypisaniu kolejnej dawki leków polecanych przez jego przedstawiciela jest zdecydowanie lepszym rozwiązaniem niż relacja terapeutyczna
Relacja terapeutyczna jest z góry obarczona pewnymi zagrożeniami : 1. możliwość manipulacji ze strony psychoterapeuty np. przedłużanie terapii = więcej zysków, 2. Relacja terapeutyczna to tworzenie alternatywnej rzeczywistości, ponieważ znajdujemy w niej to co generalnie ludzie tworzą w rzeczywistości, terapeuta wchodzi tutaj w absolutnie każdą rolę w zależności od sytuacji i swoich upodobań tj. przyjaciela, rodzica, mentora, coachera, czasem jest wszystkim po trochu na raz, ale jest to tylko fałszywe odbicie tego co znajdziemy w rzeczywistości i pacjent prędzej czy później się o tym bardziej lub mniej boleśnie przekona. 3. Pacjentowi daje się wiele nakazów np. przestrzegania ustalonych godzin, nie kontaktowania się między sesjami, regulowania opłat za spotkania itp. terapeuta natomiast nie ma żadnych zasad i niczego nie musi przestrzegać (poza polskim prawem co musi robić generalnie każdy człowiek w swoim kraju). Jest bogiem w takim układzie.4. Nie każdy, ale większość ludzi ze względu na specyfikę tej relacji i właśnie dlatego, że to czasem pierwsza w życiu osoba szczególnie jeżeli chodzi o te osoby krzywdzone w dzieciństwie, która okazuje trochę ciepła i zrozumienia wchodzi w to głębiej, np. obdarza miłością swojego terapeutę, zgadza się na stawiane przez niego warunki dotyczące sesji i płatności, niestety w momencie kryzysu np. ciężkiej choroby lub pogorszenia sytuacji finansowej, czy jakiejkolwiek innej sytuacji, która uniemożliwia spotkanie w gabinecie boleśnie najczęściej przekonuje się, że był to kontakt tylko na zasadzie usługi za pieniądze, ponieważ mało w tym zawodzie jest altruistów. Gdyby natomiast od początku wytłumaczono pacjentowi, że jest to tylko taka maskarada, trochę udawanie przez terapeutę po troszku rodzica i przyjaciela, zakłóciłoby to powodzenie psychoterapii i możliwość wykorzystania narzędzi terapeutycznych przez psychoterapeutę. Terapeuta najpierw musi uzależnić od siebie pacjenta, szczególnie jeżeli chodzi o tych ciężko chorych pacjentów np. z anoreksją, aby móc w ogóle cokolwiek takiemu pacjentowi zalecać czy perswadować. Z racji tej psychoterapia jako taka sama w sobie jest oszustwem i zbrodnią przeciwko pacjentowi w imię jego zdrowienia. 5. Na kursach psychoterapeutycznych, psychoterapeuci uczą się okazywania empatii, a także mimiki twarzy, wręcz okazywania współczucia i potwierdzenia tego, że czują współczucie w jakieś sytuacji mimiką twarzy. Nie odbieram im tego, że faktycznie mogą coś czuć w danej sytuacji, ale okazuje się, że to nie tylko sama osobowość terapeuty tworzy relację, ale także wyuczona gra aktorska, są uczeni tego, aby pokazywać to jacy powinni być, a nie okazują w istocie tego jacy są. Uczą się też na przykład panowania nad emocjami kiedy coś ich za mocno przybije czy coś niestosownego rozśmieszy, ale nie powinni z jakiś powodów tego okazywać. To trochę moralizatorskie, bo przecież jak rozśmieszy nas dziecko jakimś niestosownym zachowaniem np. przekleństwem, my też z reguły staramy się to dziecko wychować i z tego powodu powstrzymać śmiech w takiej sytuacji, ale jeżeli chodzi o psychoterapię psychoterapeuta traci w tym momencie na autentyczności. Zresztą jak wspomniałam to tylko o niestosowny śmiech chodzi, ale też o okazywanie empatii, współczucia, a nawet przerażenia jak pacjent opowiada o jakieś formie przemocy. SKUTEK ( przykładowy nie dla wszystkich pewnie znamienny) : odbieramy psychoterapeutę jako takiego idealnego towarzysza, przyjaciela serwowanego nam za pieniądze. Nie odróżniamy tego co jest perfekcyjną grą aktorską, a co jest autentyczne, bo też nie jesteśmy od tego aby to odróżniać, więcej czynione jest to w ten sposób, abyśmy tego nie odróżniali, bo to kiedy psychoterapeuta tylko gra też ma nam pomóc. Psychoterapeuta nie jest ludzki, jest ideałem na tą godzinną sesję, zarazem ufamy mu, często go lubimy, kochamy, ale nie wiemy kogo tak naprawdę kochamy. Nie wiemy w którym momencie popełnia błędy, a co więcej nawet kiedy je popełnia zrzucamy to często na karb siebie, bo przecież ten ideał nie może się mylić i popełniać błędów, więcej ten niby ideał nigdy się do tych błędów nie przyzna, a jeżeli się do czegoś przyznaje to też może być tylko gra po to, aby nas czegoś nauczyć, ale wcale bynajmniej to nie oznacza, że naprawdę poczuwa się do odpowiedzialności za swój błąd. Wszystko zamyka się w płatnych sesjach u kogoś kto nigdy nie poniesie żadnej odpowiedzialności jeżeli dojdzie do nieszczęścia, np. coś co zdarzy się czy zostanie powiedziane w trakcie psychoterapii zaważy jakoś na naszym życiu, a zaważy tak czy inaczej, bo przecież temu służy psychoterapia. Nie bierze żadnej odpowiedzialności za nasze decyzje podejmowane w trakcie psychoterapii często pod wpływem psychoterapeuty. Czy będę mieć pretensje do przyjaciela czy obcej osoby, która będzie mi w podobny sposób doradzać jak psychoterapeuta i obwiniać go czy ją za swoje niepowodzenia. I tak i nie, na pewno będę to traktować jako część życia, jakieś życiowej lekcji, ale na pewno nie będę przypisywać takiej roli profesjonalisty jak psychoterapeucie i oczekiwać tego czego oczekuję od psychoterapeuty za prywatne sesje. Czy powinniśmy mieć jakieś oczekiwania od psychoterapeutów w takiej formie w jakiej psychoterapia prezentuje się dzisiaj w Polsce? Np. na wyzdrowienie tak jak tego oczekujemy idąc na operację np. usunięcia kamieni z woreczka żółciowego ? Absolutnie nie !, nie powinniśmy mieć żadnych oczekiwań od psychoterapeuty. To specyficzny eksperyment, może się udać, może się nie udać. Więcej tak jak wspomniał Tomasz Witkowski, jeżeli lekarz popełni błąd umyślny (np. z zaniedbania, nieprzygotowania czy pracy pod wpływem alkoholu czy cokolwiek innego) czy nieumyślny (ludzie popełniają błędy) możliwe, że nawet kiedyś tam dostaniemy jakąś rekompensatę od szpitala, kiedy psychoterapeuta popełni błąd umyślny np. zmanipuluje nas do dawania więcej pieniędzy, albo nieumyślny (sam ulegnie jakiemuś mylnemu przesądowi i nam go podsunie, ludzie popełniają błędy) może co najwyżej dostać naganę od kolegów w towarzystwie o ile w ogóle przynależy do jakiegoś towarzystwa, bo sąd nie potrafi nawet zdefiniować tego co robi psychoterapeuta i nawet nie jest to usługą. Czym więc jest? Jedno widzę, do dzisiaj psychoterapeuci ( ci niby najbardziej profesjonalni, znani, należący do towarzystw np. ptp) kryją się w jakiś wynajętych w kamienicach gabinetach bez szyldu z napisem gabinet psychoterapeutyczny, czyżby tak wstydzili się co tego co robią na zewnątrz? bo już wewnątrz gabinetu chwalą się certyfikatami i swoimi możliwościami, a także głaszczą kojącą, docelowo mającą leczyć ręką.
@@karolinarestricted7021 odniosę się tylko do końcówki - nie pomyślałaś, że terapeuci "kryją się w kamienicach" i nie obwieszają szyldami nie ze wstydu, tylko dla komfortu pacjentów? W Polsce korzystanie z usług terapeuty ciągle jest jeszcze stygmatyzujące.
Cenne uwagi, jak np. te o istotnosci prawdy obiektywnej (choc rzadko przydaje sie rozmowa z czlonkami rodziny, ktora czesto ma wrecz negatywny wplyw na pacjenta) toną w zalewie glupot, klamstw (dziecinstwo nie jest istotne?!) i uproszczen. Niestety, wydaje sie ze emerytura p. profesorowi nie sluzy i zlosliwo-szydercza postawa wobec psychoterapii moze byc efektem zgorzknienia czlowieka, ktory zazdrosci innym pracy, ktorej juz w duzej mierze zaprzestal.
podobnie sarkastyczna uwaga w kontekscie terapii humanistycznych.. tchnelo Kaczyzmem, ze ktos wie co jest najlepsze dla drugiego czlowieka, brak zaufania do natury czlowieka, skądinąd tez jest w tym wypowiedzeniu wiele prawdy, bo są ludzie głęboko zaburzeni i terapie humanistyczne moga nie pomóc.
nie rozumiem tylko skąd przytyk do pomysłu austriackich studiow psychoterapeutycznych. myślę ze to najlepszy sposob by zintegrowac "jedyne prawdy" i nie rozdawac dyplomów tym ktorzy stanowia silne lobby w Polsce psychologom czy lekarzom.
Moim zdaniem wykład bardzo słaby, opierający się na subiektywnie wybranych szczegółach, które zostają omówione bardzo płytko i jednostronnie. To tak jak bym ja zaczął opowiadać o lekach psychotropowych, o tym jak lekarze traktują pacjentów i co wypisują receptę oceniając pacjenta już w progu, nie wiem po czym, to telepatia?...... A najlepsze jest zdanie w stylu : ”z tego, że coś nie jest zdrowiem, nie wynika, że coś jest chorobą”, naprawdę? Proponuje zastosować to zdaniem względem samej psychiatrii, tyle, ze dyskusja trwała by parę lat a i tak by nie została zakończona. Pozwolę sobie nawet powiedzieć, że żałosne jest stwierdzanie, że ta dziedzina czy inna jest zła „bo tak”, w stylu „wiem bo wiem”. Zwykle danego „zjawiska” są dobre i złe strony, co warto by było zaznaczyć. Uważam, że się Pan zwyczajnie nie przygotował, albo ma bardzo szczątkową wiedzę na tematy o których się wypowiada. Domyślam się, że najlepszym sposobem będzie branie na wszystko psychotropów….super!
Większą radość daje mi tulenie sie DO PSA ANIŻELI TE BREDNIE PSYCHOLOGICZNE...trzeba kochać ale trzeba też mieć pieniądze A TEN KOTO MA SILNIEJSZA PSYCHIKE TO MA SZMALI WIĘCEJ ..A NA TYCH PSYCHOTERIAPIACH TO CI pseudo...zarabiają...BO JA NIEWIEŻE W ZADNYCH TAKICH
"wyparły a potem wyfantazjowały"? .....proszę się douczyć, ja już to wyparły a potem uświadomiły, albo nie wypierały ale później wyfantazjowały..........to tak jakby powiedzieć, zapomniałem a potem to wymyśliłem..........
nie rozumiem tylko skąd przytyk do pomysłu austriackich studiow psychoterapeutycznych. myślę ze to najlepszy sposob by zintegrowac "jedyne prawdy" i nie rozdawac dyplomów tym ktorzy stanowia silne lobby w Polsce psychologom czy lekarzom.
Wykład rozpoczyna się od 3:23.
Bardzo dobry wykład, wręcz genialny w treści, oczywiście na poziomie ogólnych sformułowań. Choć wiadomo, że poparty gruntowną profesorską wiedzą, a nie wnioskami wziętymi z sufitu. Doceni tylko ten, kto porusza się w środowisku psychoterapeutów :)
+Krzysztof Ziembik Gadanie...
To środowisko nie istnieje na księżycu, tylko wokół nas wszystkich.
Uswiadomilem sobie po tym wykladzie,ze na ogol ocena mnie przez ludzi jest o wiele wyzsza od mojej oceny samego siebie.Niemniej,nie skorzystam z pomocy psychoanalityka,nie mam o nich z zalozenia wysokiego mniemania a czesto dostrzegam,ze wlasne problemy probuja rozwiazywac poprzez pacjentow.
Relacja terapeutyczna nie leczy???
Częstokroć, relacja z terapeutą, to pierwsza zbudowana relacja przez klienta/pacjenta z kimkolwiek, tym razem w bezpiecznych warunkach. budowanie relacji ma uczyć nie relacji z terapeutą, ale uczyć budowania relacji w ogóle. pomijanie tego szczegółu w "rozprawianiu się z argumentami" jest po prostu nieuczciwe.
"Traumy z dzieciństwa nie mają żadnego wpływu na późniejsze funkcjonowanie liczą się tylko obecne przeżycia psychiczne"
pół internetu zawalone jest argumentami przeciwko tej absurdalnej tezie. Jasne, dziecko molestowane, w dorosłym życiu przecież normalnie funkcjonuje. Aktualne przeżycia psychiczne nie biorą się znikąd. Przeżycia psychiczne to kontinuum. Poranienia dawne mają przecież wpływ na późniejsze decyzje, zachowania lub ich zaniechanie.
Dlaczego procesy poznawcze są ważniejsze od emocjonalnych? bo profesor tak twierdzi. amen.
O słabym żarcie i detektywie "Manku" i tym, że psychoterapeuci pytają o przeszłość, żeby zaspokoić swoją ciekawość - przez litość już zmilczę. Słaba prelekcja.
Zgadzam się. Jeśli padły te przez pana cytowane stwierdzenia to muszę powiedzieć że wiedza profesorka jest zbyt ograniczona lub zniszczona propagandą i kolesiostwem. Nieuważnie słuchałem bo wykład wydał mi się oczywisty i niewarty najgłębszej uwagi. Chyba mam problemy z koncentracją i żaden terapeuta mi nie pomoże. hehe
zdanie Pana doktora pewnie 8 minutowa wizyta u psychiatry polegająca na wypisaniu kolejnej dawki leków polecanych przez jego przedstawiciela jest zdecydowanie lepszym rozwiązaniem niż relacja terapeutyczna
Relacja terapeutyczna jest z góry obarczona pewnymi zagrożeniami : 1. możliwość manipulacji ze strony psychoterapeuty np. przedłużanie terapii = więcej zysków, 2. Relacja terapeutyczna to tworzenie alternatywnej rzeczywistości, ponieważ znajdujemy w niej to co generalnie ludzie tworzą w rzeczywistości, terapeuta wchodzi tutaj w absolutnie każdą rolę w zależności od sytuacji i swoich upodobań tj. przyjaciela, rodzica, mentora, coachera, czasem jest wszystkim po trochu na raz, ale jest to tylko fałszywe odbicie tego co znajdziemy w rzeczywistości i pacjent prędzej czy później się o tym bardziej lub mniej boleśnie przekona. 3. Pacjentowi daje się wiele nakazów np. przestrzegania ustalonych godzin, nie kontaktowania się między sesjami, regulowania opłat za spotkania itp. terapeuta natomiast nie ma żadnych zasad i niczego nie musi przestrzegać (poza polskim prawem co musi robić generalnie każdy człowiek w swoim kraju). Jest bogiem w takim układzie.4. Nie każdy, ale większość ludzi ze względu na specyfikę tej relacji i właśnie dlatego, że to czasem pierwsza w życiu osoba szczególnie jeżeli chodzi o te osoby krzywdzone w dzieciństwie, która okazuje trochę ciepła i zrozumienia wchodzi w to głębiej, np. obdarza miłością swojego terapeutę, zgadza się na stawiane przez niego warunki dotyczące sesji i płatności, niestety w momencie kryzysu np. ciężkiej choroby lub pogorszenia sytuacji finansowej, czy jakiejkolwiek innej sytuacji, która uniemożliwia spotkanie w gabinecie boleśnie najczęściej przekonuje się, że był to kontakt tylko na zasadzie usługi za pieniądze, ponieważ mało w tym zawodzie jest altruistów. Gdyby natomiast od początku wytłumaczono pacjentowi, że jest to tylko taka maskarada, trochę udawanie przez terapeutę po troszku rodzica i przyjaciela, zakłóciłoby to powodzenie psychoterapii i możliwość wykorzystania narzędzi terapeutycznych przez psychoterapeutę. Terapeuta najpierw musi uzależnić od siebie pacjenta, szczególnie jeżeli chodzi o tych ciężko chorych pacjentów np. z anoreksją, aby móc w ogóle cokolwiek takiemu pacjentowi zalecać czy perswadować. Z racji tej psychoterapia jako taka sama w sobie jest oszustwem i zbrodnią przeciwko pacjentowi w imię jego zdrowienia. 5. Na kursach psychoterapeutycznych, psychoterapeuci uczą się okazywania empatii, a także mimiki twarzy, wręcz okazywania współczucia i potwierdzenia tego, że czują współczucie w jakieś sytuacji mimiką twarzy. Nie odbieram im tego, że faktycznie mogą coś czuć w danej sytuacji, ale okazuje się, że to nie tylko sama osobowość terapeuty tworzy relację, ale także wyuczona gra aktorska, są uczeni tego, aby pokazywać to jacy powinni być, a nie okazują w istocie tego jacy są. Uczą się też na przykład panowania nad emocjami kiedy coś ich za mocno przybije czy coś niestosownego rozśmieszy, ale nie powinni z jakiś powodów tego okazywać. To trochę moralizatorskie, bo przecież jak rozśmieszy nas dziecko jakimś niestosownym zachowaniem np. przekleństwem, my też z reguły staramy się to dziecko wychować i z tego powodu powstrzymać śmiech w takiej sytuacji, ale jeżeli chodzi o psychoterapię psychoterapeuta traci w tym momencie na autentyczności. Zresztą jak wspomniałam to tylko o niestosowny śmiech chodzi, ale też o okazywanie empatii, współczucia, a nawet przerażenia jak pacjent opowiada o jakieś formie przemocy. SKUTEK ( przykładowy nie dla wszystkich pewnie znamienny) : odbieramy psychoterapeutę jako takiego idealnego towarzysza, przyjaciela serwowanego nam za pieniądze. Nie odróżniamy tego co jest perfekcyjną grą aktorską, a co jest autentyczne, bo też nie jesteśmy od tego aby to odróżniać, więcej czynione jest to w ten sposób, abyśmy tego nie odróżniali, bo to kiedy psychoterapeuta tylko gra też ma nam pomóc. Psychoterapeuta nie jest ludzki, jest ideałem na tą godzinną sesję, zarazem ufamy mu, często go lubimy, kochamy, ale nie wiemy kogo tak naprawdę kochamy. Nie wiemy w którym momencie popełnia błędy, a co więcej nawet kiedy je popełnia zrzucamy to często na karb siebie, bo przecież ten ideał nie może się mylić i popełniać błędów, więcej ten niby ideał nigdy się do tych błędów nie przyzna, a jeżeli się do czegoś przyznaje to też może być tylko gra po to, aby nas czegoś nauczyć, ale wcale bynajmniej to nie oznacza, że naprawdę poczuwa się do odpowiedzialności za swój błąd. Wszystko zamyka się w płatnych sesjach u kogoś kto nigdy nie poniesie żadnej odpowiedzialności jeżeli dojdzie do nieszczęścia, np. coś co zdarzy się czy zostanie powiedziane w trakcie psychoterapii zaważy jakoś na naszym życiu, a zaważy tak czy inaczej, bo przecież temu służy psychoterapia. Nie bierze żadnej odpowiedzialności za nasze decyzje podejmowane w trakcie psychoterapii często pod wpływem psychoterapeuty. Czy będę mieć pretensje do przyjaciela czy obcej osoby, która będzie mi w podobny sposób doradzać jak psychoterapeuta i obwiniać go czy ją za swoje niepowodzenia. I tak i nie, na pewno będę to traktować jako część życia, jakieś życiowej lekcji, ale na pewno nie będę przypisywać takiej roli profesjonalisty jak psychoterapeucie i oczekiwać tego czego oczekuję od psychoterapeuty za prywatne sesje. Czy powinniśmy mieć jakieś oczekiwania od psychoterapeutów w takiej formie w jakiej psychoterapia prezentuje się dzisiaj w Polsce? Np. na wyzdrowienie tak jak tego oczekujemy idąc na operację np. usunięcia kamieni z woreczka żółciowego ? Absolutnie nie !, nie powinniśmy mieć żadnych oczekiwań od psychoterapeuty. To specyficzny eksperyment, może się udać, może się nie udać. Więcej tak jak wspomniał Tomasz Witkowski, jeżeli lekarz popełni błąd umyślny (np. z zaniedbania, nieprzygotowania czy pracy pod wpływem alkoholu czy cokolwiek innego) czy nieumyślny (ludzie popełniają błędy) możliwe, że nawet kiedyś tam dostaniemy jakąś rekompensatę od szpitala, kiedy psychoterapeuta popełni błąd umyślny np. zmanipuluje nas do dawania więcej pieniędzy, albo nieumyślny (sam ulegnie jakiemuś mylnemu przesądowi i nam go podsunie, ludzie popełniają błędy) może co najwyżej dostać naganę od kolegów w towarzystwie o ile w ogóle przynależy do jakiegoś towarzystwa, bo sąd nie potrafi nawet zdefiniować tego co robi psychoterapeuta i nawet nie jest to usługą. Czym więc jest? Jedno widzę, do dzisiaj psychoterapeuci ( ci niby najbardziej profesjonalni, znani, należący do towarzystw np. ptp) kryją się w jakiś wynajętych w kamienicach gabinetach bez szyldu z napisem gabinet psychoterapeutyczny, czyżby tak wstydzili się co tego co robią na zewnątrz? bo już wewnątrz gabinetu chwalą się certyfikatami i swoimi możliwościami, a także głaszczą kojącą, docelowo mającą leczyć ręką.
@@karolinarestricted7021 odniosę się tylko do końcówki - nie pomyślałaś, że terapeuci "kryją się w kamienicach" i nie obwieszają szyldami nie ze wstydu, tylko dla komfortu pacjentów? W Polsce korzystanie z usług terapeuty ciągle jest jeszcze stygmatyzujące.
To wykład dla ludzi pragnących merytoryki, a nie emocjonalnej papki typu Tony Robbins.
♥️🇵🇱🇵🇱🇵🇱♥️
Cenne uwagi, jak np. te o istotnosci prawdy obiektywnej (choc rzadko przydaje sie rozmowa z czlonkami rodziny, ktora czesto ma wrecz negatywny wplyw na pacjenta) toną w zalewie glupot, klamstw (dziecinstwo nie jest istotne?!) i uproszczen.
Niestety, wydaje sie ze emerytura p. profesorowi nie sluzy i zlosliwo-szydercza postawa wobec psychoterapii moze byc efektem zgorzknienia czlowieka, ktory zazdrosci innym pracy, ktorej juz w duzej mierze zaprzestal.
zgadzam się w 100%
podobnie sarkastyczna uwaga w kontekscie terapii humanistycznych.. tchnelo Kaczyzmem, ze ktos wie co jest najlepsze dla drugiego czlowieka, brak zaufania do natury czlowieka, skądinąd tez jest w tym wypowiedzeniu wiele prawdy, bo są ludzie głęboko zaburzeni i terapie humanistyczne moga nie pomóc.
nie rozumiem tylko skąd przytyk do pomysłu austriackich studiow psychoterapeutycznych. myślę ze to najlepszy sposob by zintegrowac "jedyne prawdy" i nie rozdawac dyplomów tym ktorzy stanowia silne lobby w Polsce psychologom czy lekarzom.
Moim zdaniem wykład bardzo słaby, opierający się na subiektywnie wybranych szczegółach, które zostają omówione bardzo płytko i jednostronnie. To tak jak bym ja zaczął opowiadać o lekach psychotropowych, o tym jak lekarze traktują pacjentów i co wypisują receptę oceniając pacjenta już w progu, nie wiem po czym, to telepatia?...... A najlepsze jest zdanie w stylu : ”z tego, że coś nie jest zdrowiem, nie wynika, że coś jest chorobą”, naprawdę? Proponuje zastosować to zdaniem względem samej psychiatrii, tyle, ze dyskusja trwała by parę lat a i tak by nie została zakończona.
Pozwolę sobie nawet powiedzieć, że żałosne jest stwierdzanie, że ta dziedzina czy inna jest zła „bo tak”, w stylu „wiem bo wiem”. Zwykle danego „zjawiska” są dobre i złe strony, co warto by było zaznaczyć.
Uważam, że się Pan zwyczajnie nie przygotował, albo ma bardzo szczątkową wiedzę na tematy o których się wypowiada.
Domyślam się, że najlepszym sposobem będzie branie na wszystko psychotropów….super!
te ciągłe uwagi odnośnie mikrofonu są bardzo denerwujące...
Czy to bylo istota tego przepysznego intelektualnie i poznawczo Wykladu?
Większą radość daje mi tulenie sie DO PSA ANIŻELI TE BREDNIE PSYCHOLOGICZNE...trzeba kochać ale trzeba też mieć pieniądze A TEN KOTO MA SILNIEJSZA PSYCHIKE TO MA SZMALI WIĘCEJ ..A NA TYCH PSYCHOTERIAPIACH TO CI pseudo...zarabiają...BO JA NIEWIEŻE W ZADNYCH TAKICH
22:00, 42:00,
nie dałem rady. przepraszam. zasnąłem.
ZObaczcie sobie film fabularny: Co z tym Bobem. What about Bob. W roli głównej. Bill Muray
"wyparły a potem wyfantazjowały"? .....proszę się douczyć, ja już to wyparły a potem uświadomiły, albo nie wypierały ale później wyfantazjowały..........to tak jakby powiedzieć, zapomniałem a potem to wymyśliłem..........
Wyjątkowo podły wykład. Zarówno pod względem treści, jak i formy. Do tego mało śmieszne polityczne żarciki.
Czy to nie ten pan chciał zajmować się lacanizmem? Tylko, że nie miał psychoanalizy :)
nie rozumiem tylko skąd przytyk do pomysłu austriackich studiow psychoterapeutycznych. myślę ze to najlepszy sposob by zintegrowac "jedyne prawdy" i nie rozdawac dyplomów tym ktorzy stanowia silne lobby w Polsce psychologom czy lekarzom.