Jeśli chodzi o Pokemon Diamond, to mam podobnie. Ta muzyka i klimat - są cudowne :) Pierwsza gra, którą ukończyłem i do teraz pamiętam mój pierwszy team. Cudowne wspomnienia :)
Ciepły materiał. Wewnętrznie to pieknę że nawet gry z tak prostą fabułą jak Pokemony, są w stanie wywołać u człowieka różne emocje. Nostalgia jest pięknym narzędziem. Pokemony nie były ze mną od dzieciństwa, ale nawet ja w niektórych lokacjach ze starszych gier, jestem w stanie poczuć atmosferę poczucia bezpieczeństwa, starego znajomego, czy też miłej ostoi. Niestety na żadnej grze ogólnie, nie poleciały mi żadne łezki :( Jakoś po prostu nie umiem wylewać łez, nawet jeśli coś mnie strasznie mocno uderzy w popkulturze.
Pieknie opisales ze poksy sa jedyną nie zmienną, TO jest wzruszajace. Mam podobne przemyslenie o pokach: mianowicie to mam juz prawie 30 lat ale poksy sa czyms z czym sie wychowywalem i od zawsze dostarczaly mi radosci i wciaz to robia. Nie obchodzi mnie ze niektorzy na to dziwnie patrza jak taki stary chlop sie jara pokemonami, to ze sie to wydaje ,,nie dojrzale,, w oczach innych nie jest dla mnie zadnym powodem zeby porzucac cos co (miedzy innymi) sprawia ze jestem szczesliwy i jestem dumny z mojej milosci do pokemonow. Mam nawet recznie malowany obraz z moimi ulubionymi poksami ^^
Ja chyba nigdy się nie popłakałem przy grze Pokémon, ale pamiętam, jak wzruszyłem się przy zakończeniu Pokémon Omega Ruby. To było spowodowane tym, że był to remake Pokémon Emerald. Oczywiście, nie była to pierwsza gra Pokémon, w którą grałem, bo tą była Pokémon Red. Jednakże, Pokémon Emerald była grą, którą najbardziej polubiłem i jedyną, którą przeszedłem na 100%, robiąc w niej wszystko, co się tylko dało zrobić. Dlatego też, gdy ukończyłem remake Pokémon Emerald i na końcu usłyszałem ten piękny utwór muzyczny, po prostu się wzruszyłem.
Płakałam na każdej końcówce gry Mystery Dungeon i jeszcze miałam wodospad łez w chyba w jednej części gdy (zabijcie mnie, ale pamiętam która to była) gdy zostawiasz dziadkowi pokemona by się nim zajął. Gdy tam wracasz znajdujesz pokeball z twoim pokemonem, list i comet Shard. Człowiek, który tam mieszkał już nie żył i powiedział, że pokemon, którego mu dałam po śmierci jego żony dał mu wiele radości i nie czuł się samotny. Comet Shard jest ostatnim prezentem oraz podziękowaniem. Dawno tak nie ryczałam przy grze.
Prawda ale ja bym nie umiał zrobić genosic run (sorry nie wiem jak się to piszę) mógłbym zabić wszystkich torliel asgora undane althips ale po prostu nie mogę zabić papyrusa i sans kurczę nawet na swoim plecaku noszę przypinkę z tą dwójką
PMD mega lubię, często do nich wracałam, nawet z byłym zagrałam przy laptopie na wyrze, dlatego już nie wracam, bo zaczęły mi się źle kojarzyć ^^. Bardzo doceniam, że w nie zagrałeś. Z początku grałam tylko w redy PMD na emu. Zaopatrzyłam się za dzieciaka w blue na mojego NDS na którym to też miałam pearle.I z tymi blue była o tyle zabawna historia, że jak wiemy w post game PMD lidera można zmienić i formować sobie własne teamy przez co moja konsolka na podwórku była oblegana, nadal mam ten save i te konsolke, ponieważ wciąż znajdują się na niej pokemony nazwane przez dzieciaki z podwórka którymi grały i tworzyły własne teamy. Z tego co pamiętam to oprócz mojego Milotica były nazwane Zapdos Blastoise Machamp Azumarill i Beautifly z Dustoxem przez 2 siostry z podwórka. Pozostałych już nie pamiętam. Zapdosa pamiętam najbardziej, bo osoba nim grająca najwięcej przesiedziała i miała na nim 100. Szkoda, że chodził do Magma Cavern nie wiedząc, że z tego samego powodu, czemu Moja Milo i jego Zapdos nie mogą ruszyć na dungeon w jednym teamie Groudon nigdy się do niego nie przyłączy, ani do mnie. PS: Odnośnie Cynthii pokonałam ja w 2006 w moje urodziny dziesiąte. Także nawet datę zapamiętam. BDSP nie grałam i raczej nie zagram, za mało zmian, żeby płacić za to samo jeszcze raz pomimo, że switcha posiadam.
Ja najbardziej pokpłakamem się gdy przehodziłem aplha sawaier i moment w kturym zpotkałem się z najwiękrzm problemem kturym miałem za dzieciaka elitarna 4 jak pokonanie czempiona nie wywołało wemnie więkrzych emocji to przy tych wlakach wruciły do mine wspomnienia jak przestawłem graci bo przejdzie ich pod rząd dla mine było nie morzliwe jak cieszyłem się po karzdej wygrznej walce te same emocje jak przy pżejsiciu mojej pierwszej gry pokemon saphaier.
W grach mało co mnie wzrusza bo to tylko dialogi i postacie bez emocji. Bez dubbingu nie da się tego odczuć. Za to w anime to każdy koniec podróży po regionie wyciągał łezkę. A najsmutniejsze pożegnaie to ewidentnie kalos. Zaczynałem od pokemonów z serii XY i tak się z nimi zżyłem, że aż uroniłem łezkę na zakończeniu 😅
1:10 Ja z tą końcówką mam złe wspomnienia przez to że musiałem ją powtarzać przez ponad 2h od rejestracji poków w hall of fame do końcówki napisów ponieważ gra się wywalała co chwila w losowych momentach.
Tak szczerze przy tych wszystkich przykładach miałem z dwoma różnicami zamiast to hoen i że nie płakałam kiedy zobaczyłem Pokemony 3D dlaczego hoenn bo pierwszą grą jak zagrałem było Pokemon Emerald kiedyś jakieś 7 8 lat temu jak miałem z 5 lat brat zauważył że wyciągnął się w pokemony i w moje 6 urodziny ściągnął mi na kąpa pokemon Emerald i kupił kilka figurek rok później dostałem Nintendo 2DS z pokemon moon byłem tak szczęśliwy że jak teraz to wspominam mam łzy w oczach i jak ostatnio przechodziłem pokemon Scarlett i jako pierwszą ścieżkę przechodziłem tą z tytanami też się popłakałem z pokemonami jest związane tyle miłych wspomnień że .... Dobra przestaje to pisać bo już mam łzy w oczach Edit: Wątpię że kto kolwiek to przeczytałem do końca ale jak ktoś to przeczytał to szacun
Można powiedzieć że ja odczówam taki "sentyment" do gier z drugiej generacji, pamiętam że expiłem swoje pokemony z 2 tygodnie na victory road niechcąc powtórzyć moich wielu porażek z ligą w pokemon yellow (na którą btw poszedłem pierwszy raz z 5 pokemonami). Druga generacja to też pierwsza generacja którą zrobiłem na "100%" czyli w tym przypadku pokonałem reda. Niestety jedyne pokemony z teamu jakie pamiętam to: Sandslash Hunter(z dream eaterem bez Hypnosis) Feraligatr Dragonite(ewoluowany dopiero na 56 poziomie) Noctowl(wymieniony po lidze na dragonite) Snorlax(dodany po lidze)
Ja mega wyruszyłam w grze xy Azie jak on chciał zobaczyć flabebe po wojnie i scarlet i violet zakończenie fabuły cudo A jak chodzi o anime to płakam: na śmi@rci luxray w pokemon i chose you i odcinek gdzie mallow spotyka matkę w mgle tapu fini
Żałuję że moją pierwszą grą pokemon nie były pokemon diamond, pearl albo platinum bo wtedy prawdopodobnie miałbym podobne przeżycie co Ty Alajw po pokonaniu Cynthii w pokemon brilliant diamond & shining pearl ale moją pierwszą grą pokemon była wersja leaf green w którą za dzieciakia zagrałem przynajmniej z 20 razy bo nie umiałem pokonać elite four lorelei a ona była pierwsza więc kasowałem zapis i rozpoczynałem nową przygodę po kanto, zmieniałem trochę team, wykorzystywałem to czego nauczyłem się przy poprzednich przebiegach, ale nigdy nie udało mi się pokonać elite four bo nie chciało mi się doekspić poków do chociaż tego poziomu 55. Byłem niesamowicie przeszczęśliwy kiedy udało mi się w końcu zdobyć tytuł championa ale chyba nigdy jak grałem w pokemony to nie miałem momentu w którym ryczałem. W moim życiu pokemony to też coś co się nie zmieniło na przestrzeni lat, lubię w nie grać i nie widzę powodu aby przestać.
ja pamiętam jak grałem w platinum to nawet do Cynthii nie doszedłem XD elitarna 4 w sinnoh jest już ciężka to ja sb wyobrażam jak ciężka musi być Cynthia a potem już nie grałem albo usunąłem roma ale planuję sb od początku zagrać
Mnie wzruszyło to jak w pokemon ruby pokonałes wszystkich liderów i potem poszłeś do domu to w telewizji chwalili cie i twoje pokemony że byłeś niepoddany i takie tam oile walczyłeś z kamerzystami.
Serio... na AZie płakałeś..... fajny koleś z naprawde ledwo, ledwo zarysowana historią... manga troche lepiej się zabrała za jego watek... co też dowodzi tego ze XY są nic nie warte Masz kolesia co ci nagle przychodzi, żada walki a po tym jak go rozwalasz bardzo szybko to oh.... jestem błyskawicznie nawrócony..... spoko (głupio by było jakby został złym) O BOŻE CHIBI... jak oni śmieli chimi do pokemonów dać... przecież nigdy tego nie było.... tym czasem 6 pierwszych generacji..... i rozczaruje cię bo chibi w DP są tragiczne... i powolne... głównie powolne
Ta opowieść o Cynthi sama doprowadziła mnie do łez. Świetnie to ujołeś!
Mnie najbardziej wzruszył moment po opuszczeniu domu i usłyszeniu motywu miasteczka twinleaf w Pokemon diamond
Mnie na przykład wzruszał powrót Asha do domu z aloli. Lub rozmowa Mallow z jej zm@rłą mamą
Nie wzruszył nie tyle co powrót do domu co odejście Asha z aloli
najsmutniejszy moment to jak ash zamienia się w kamień i w wtedy wszystkie pokemony płaczą nawet psyducki
Według mnie to jest równie smutne co odejście butterfly
Jeśli chodzi o Pokemon Diamond, to mam podobnie. Ta muzyka i klimat - są cudowne :)
Pierwsza gra, którą ukończyłem i do teraz pamiętam mój pierwszy team. Cudowne wspomnienia :)
Ciepły materiał.
Wewnętrznie to pieknę że nawet gry z tak prostą fabułą jak Pokemony, są w stanie wywołać u człowieka różne emocje.
Nostalgia jest pięknym narzędziem.
Pokemony nie były ze mną od dzieciństwa, ale nawet ja w niektórych lokacjach ze starszych gier, jestem w stanie poczuć atmosferę poczucia bezpieczeństwa, starego znajomego, czy też miłej ostoi.
Niestety na żadnej grze ogólnie, nie poleciały mi żadne łezki :(
Jakoś po prostu nie umiem wylewać łez, nawet jeśli coś mnie strasznie mocno uderzy w popkulturze.
Pieknie opisales ze poksy sa jedyną nie zmienną, TO jest wzruszajace.
Mam podobne przemyslenie o pokach: mianowicie to mam juz prawie 30 lat ale poksy sa czyms z czym sie wychowywalem i od zawsze dostarczaly mi radosci i wciaz to robia. Nie obchodzi mnie ze niektorzy na to dziwnie patrza jak taki stary chlop sie jara pokemonami, to ze sie to wydaje ,,nie dojrzale,, w oczach innych nie jest dla mnie zadnym powodem zeby porzucac cos co (miedzy innymi) sprawia ze jestem szczesliwy i jestem dumny z mojej milosci do pokemonow. Mam nawet recznie malowany obraz z moimi ulubionymi poksami ^^
Ja chyba nigdy się nie popłakałem przy grze Pokémon, ale pamiętam, jak wzruszyłem się przy zakończeniu Pokémon Omega Ruby. To było spowodowane tym, że był to remake Pokémon Emerald. Oczywiście, nie była to pierwsza gra Pokémon, w którą grałem, bo tą była Pokémon Red. Jednakże, Pokémon Emerald była grą, którą najbardziej polubiłem i jedyną, którą przeszedłem na 100%, robiąc w niej wszystko, co się tylko dało zrobić. Dlatego też, gdy ukończyłem remake Pokémon Emerald i na końcu usłyszałem ten piękny utwór muzyczny, po prostu się wzruszyłem.
+1
Płakałam na każdej końcówce gry Mystery Dungeon i jeszcze miałam wodospad łez w chyba w jednej części gdy (zabijcie mnie, ale pamiętam która to była) gdy zostawiasz dziadkowi pokemona by się nim zajął. Gdy tam wracasz znajdujesz pokeball z twoim pokemonem, list i comet Shard. Człowiek, który tam mieszkał już nie żył i powiedział, że pokemon, którego mu dałam po śmierci jego żony dał mu wiele radości i nie czuł się samotny. Comet Shard jest ostatnim prezentem oraz podziękowaniem. Dawno tak nie ryczałam przy grze.
Szanuje bardzo za PMD. Malo kto w PL w to gra. Odnośnie dziada to raczej XY.
Wiem że to nie pokemony ale true Pacifist run w undertale to magia
Prawda ale ja bym nie umiał zrobić genosic run (sorry nie wiem jak się to piszę) mógłbym zabić wszystkich torliel asgora undane althips ale po prostu nie mogę zabić papyrusa i sans kurczę nawet na swoim plecaku noszę przypinkę z tą dwójką
PMD mega lubię, często do nich wracałam, nawet z byłym zagrałam przy laptopie na wyrze, dlatego już nie wracam, bo zaczęły mi się źle kojarzyć ^^. Bardzo doceniam, że w nie zagrałeś. Z początku grałam tylko w redy PMD na emu. Zaopatrzyłam się za dzieciaka w blue na mojego NDS na którym to też miałam pearle.I z tymi blue była o tyle zabawna historia, że jak wiemy w post game PMD lidera można zmienić i formować sobie własne teamy przez co moja konsolka na podwórku była oblegana, nadal mam ten save i te konsolke, ponieważ wciąż znajdują się na niej pokemony nazwane przez dzieciaki z podwórka którymi grały i tworzyły własne teamy. Z tego co pamiętam to oprócz mojego Milotica były nazwane Zapdos Blastoise Machamp Azumarill i Beautifly z Dustoxem przez 2 siostry z podwórka. Pozostałych już nie pamiętam. Zapdosa pamiętam najbardziej, bo osoba nim grająca najwięcej przesiedziała i miała na nim 100. Szkoda, że chodził do Magma Cavern nie wiedząc, że z tego samego powodu, czemu Moja Milo i jego Zapdos nie mogą ruszyć na dungeon w jednym teamie Groudon nigdy się do niego nie przyłączy, ani do mnie.
PS: Odnośnie Cynthii pokonałam ja w 2006 w moje urodziny dziesiąte. Także nawet datę zapamiętam. BDSP nie grałam i raczej nie zagram, za mało zmian, żeby płacić za to samo jeszcze raz pomimo, że switcha posiadam.
Ja najbardziej pokpłakamem się gdy przehodziłem aplha sawaier i moment w kturym zpotkałem się z najwiękrzm problemem kturym miałem za dzieciaka elitarna 4 jak pokonanie czempiona nie wywołało wemnie więkrzych emocji to przy tych wlakach wruciły do mine wspomnienia jak przestawłem graci bo przejdzie ich pod rząd dla mine było nie morzliwe jak cieszyłem się po karzdej wygrznej walce te same emocje jak przy pżejsiciu mojej pierwszej gry pokemon saphaier.
W grach mało co mnie wzrusza bo to tylko dialogi i postacie bez emocji. Bez dubbingu nie da się tego odczuć. Za to w anime to każdy koniec podróży po regionie wyciągał łezkę. A najsmutniejsze pożegnaie to ewidentnie kalos. Zaczynałem od pokemonów z serii XY i tak się z nimi zżyłem, że aż uroniłem łezkę na zakończeniu 😅
1:10 Ja z tą końcówką mam złe wspomnienia przez to że musiałem ją powtarzać przez ponad 2h od rejestracji poków w hall of fame do końcówki napisów ponieważ gra się wywalała co chwila w losowych momentach.
A ja byłem wzruszony kiedy wruciłem do domu
Mnie zawsze wzruszają zakończenia
Sinnoh jest jednym z moich ulubionych regionów. Pochodzi z niej Buizel, którego ubóstwiam haha
Tak szczerze przy tych wszystkich przykładach miałem z dwoma różnicami zamiast to hoen i że nie płakałam kiedy zobaczyłem Pokemony 3D dlaczego hoenn bo pierwszą grą jak zagrałem było Pokemon Emerald kiedyś jakieś 7 8 lat temu jak miałem z 5 lat brat zauważył że wyciągnął się w pokemony i w moje 6 urodziny ściągnął mi na kąpa pokemon Emerald i kupił kilka figurek rok później dostałem Nintendo 2DS z pokemon moon byłem tak szczęśliwy że jak teraz to wspominam mam łzy w oczach i jak ostatnio przechodziłem pokemon Scarlett i jako pierwszą ścieżkę przechodziłem tą z tytanami też się popłakałem z pokemonami jest związane tyle miłych wspomnień że .... Dobra przestaje to pisać bo już mam łzy w oczach
Edit: Wątpię że kto kolwiek to przeczytałem do końca ale jak ktoś to przeczytał to szacun
Można powiedzieć że ja odczówam taki "sentyment" do gier z drugiej generacji, pamiętam że expiłem swoje pokemony z 2 tygodnie na victory road niechcąc powtórzyć moich wielu porażek z ligą w pokemon yellow (na którą btw poszedłem pierwszy raz z 5 pokemonami). Druga generacja to też pierwsza generacja którą zrobiłem na "100%" czyli w tym przypadku pokonałem reda. Niestety jedyne pokemony z teamu jakie pamiętam to:
Sandslash
Hunter(z dream eaterem bez Hypnosis)
Feraligatr
Dragonite(ewoluowany dopiero na 56 poziomie)
Noctowl(wymieniony po lidze na dragonite)
Snorlax(dodany po lidze)
Ja mega wyruszyłam w grze xy Azie jak on chciał zobaczyć flabebe po wojnie i scarlet i violet zakończenie fabuły cudo
A jak chodzi o anime to płakam: na śmi@rci luxray w pokemon i chose you i odcinek gdzie mallow spotyka matkę w mgle tapu fini
Żałuję że moją pierwszą grą pokemon nie były pokemon diamond, pearl albo platinum bo wtedy prawdopodobnie miałbym podobne przeżycie co Ty Alajw po pokonaniu Cynthii w pokemon brilliant diamond & shining pearl ale moją pierwszą grą pokemon była wersja leaf green w którą za dzieciakia zagrałem przynajmniej z 20 razy bo nie umiałem pokonać elite four lorelei a ona była pierwsza więc kasowałem zapis i rozpoczynałem nową przygodę po kanto, zmieniałem trochę team, wykorzystywałem to czego nauczyłem się przy poprzednich przebiegach, ale nigdy nie udało mi się pokonać elite four bo nie chciało mi się doekspić poków do chociaż tego poziomu 55. Byłem niesamowicie przeszczęśliwy kiedy udało mi się w końcu zdobyć tytuł championa ale chyba nigdy jak grałem w pokemony to nie miałem momentu w którym ryczałem. W moim życiu pokemony to też coś co się nie zmieniło na przestrzeni lat, lubię w nie grać i nie widzę powodu aby przestać.
Ja płakałem po walce z Lancem i Redem w Goldach... Ale ze strachu
ja pamiętam jak grałem w platinum to nawet do Cynthii nie doszedłem XD elitarna 4 w sinnoh jest już ciężka to ja sb wyobrażam jak ciężka musi być Cynthia a potem już nie grałem albo usunąłem roma ale planuję sb od początku zagrać
prosze zrób tai odcinek, w wersji momenty w anime pokemon
zrób może jakiś ranking hacków pokemonów
Pamiętam, jak będąc jeszcze małym dzieciakiem i oglądając Pokemony wyłem jak bóbr na odcinkach, w których Butterfree I Pikachu odchodzili :`)
Te dropy z drugiego lepsze bo dwa Chien-Pao do decku ale pierwszy miał dwa baxcalibury i Chien-Pao alt art
Ten komentarz jest do innego odcinka sorry 😅
Mnie wzruszyło to jak w pokemon ruby pokonałes wszystkich liderów i potem poszłeś do domu to w telewizji chwalili cie i twoje pokemony że byłeś niepoddany i takie tam oile walczyłeś z kamerzystami.
A gdzie UWAGA SPOJLERY!?
Czy tylko ja wymiotłem podłoge Cyntią za pierwszym razem?, do tego pięcioma pokemonami?
Jesteś super graczem
Hej, ja chcę tylko napisać że dziękuję za to, że nie wstydzisz się mówić o wzruszaniu i łzach.
Ile masz lat?
(przeczytaj to bardzo wolno)
Kiełbasa
Serio... na AZie płakałeś..... fajny koleś z naprawde ledwo, ledwo zarysowana historią... manga troche lepiej się zabrała za jego watek... co też dowodzi tego ze XY są nic nie warte
Masz kolesia co ci nagle przychodzi, żada walki a po tym jak go rozwalasz bardzo szybko to oh.... jestem błyskawicznie nawrócony..... spoko (głupio by było jakby został złym)
O BOŻE CHIBI... jak oni śmieli chimi do pokemonów dać... przecież nigdy tego nie było.... tym czasem 6 pierwszych generacji..... i rozczaruje cię bo chibi w DP są tragiczne... i powolne... głównie powolne
Co do YX to tylko mega ewolucje były super, sama gra była naprawdę meh. A manga to już było dno. Szkoda gadać...