Το σκηνικό παραμένει το ίδιο. Ότι καταφέρει μόνος του ο κάθε αθλητής με τον προπονητή του. Το κράτος απουσίαζε και απουσιάζει και από ότι φαίνεται θα απουσιάζει για πάντα.
Ξεκινώντας από το σχολείο, ο στίβος, ο κλασικός αθλητισμός, που δεν απαιτεί τίποτα άλλο παρά τη διάθεση σου να αγωνιστείς (σε αντίθεση π.χ. με το εξ'ίσου ευεργετικό κολύμπι), είναι ξένο στον μέσο νεοέλληνα. Από βασικό μέρος της εκπαίδευσης ενός νέου, στην παρακμάζουσα κοινωνία μας αποτελεί ένα χόμπυ για "περίεργους". Τα παιδιά ίσως κ πριν το γυμνάσιο μαθαίνουν να καπνίζουν κ να πίνουν. Να τρέξουν μια ταχύτητα, να κάνουν μια αντοχή όμως με τίποτα. Κ αυτή την έλλειψη αθλητικής παιδείας, την σωματική αγωγή μαζί με τον χαμένο για πάντα ψυχισμό του αγωνίζεσθαι, τα πληρώνουμε -με τόκο- στην ενήλικη ζωή μας....
Το προβλημα ειναι οτι το εκπαιδευτικο συστημα αντιμετωπιζει τον αθλητισμο σαν την ωρα του παιδιου, παρτε μια μπαλα και καντε οτι θελετε αντι να εκπαιδευσουν τα παιδια να ειναι αρχικα αθλητες σε ενα οποιοδηποτε αθλημα που θα τους βοηθησει στην σωματικη αναπτυξη και τη συνολικη παιδεια του.Αν υπηρχε κανονικος σχολικος αθλητισμος θα υπηρχε και ο πρωταθ΄λητισμος μετα. Εδω εχουμε τους ιδιωτικους συλλογους να αναλαμβανουν το κενο αυτο, το οποιο ειναι στην διαθεση του καθενος να παει να αθληθει λη στην οικονομικη του δυνατοτητα.
Εμένα ποτέ δεν με ενθουσίασε ο στίβος μου άρεσε η προπόνηση με αντιστάσεις τα μαχητικά αθλήματα το ράγκμπι αμερικανικό ευρωπαϊκό μπέιζμπολ τι να κάνουμε
Στην Ελλάδα όλοι είναι απών στις προσπάθειες ενός αθλητή και όταν εκείνος φέρει παγκόσμια διάκριση όλοι τρέχουν να πάρουν μία φωτογραφία και ο στίβος δεν έχει τα λεφτά του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ και πολλές φορές ο αθλητής βάζει από την τσέπη του και ναι οι Έλληνες αγαπάμε τον στίβο και εγώ υπήρξα αθλητής του στίβου...
Σήμερα.. Βαθύ το σκοτάδι στους δρόμους.. Αντοχής και ταχυτητας! Που ειναι και ήταν πάντα.. Η πεμπτουσία του Στίβου!! Δεν υπάρχουν αθλητές κλάσσης Μεγάλης.. Η μοναξιά του δρομέα Μεγάλων αποστάσεων θέλει θυσίες και μεράκι! Οι δρόμοι ταχύτητας.. Ασφυκτιουν στην ανυπαρξία από παιδιά του Ανέμου!!..
Όσο η γυμναστική είναι απλά "πάρτε μια μπαλα και παιχτε" και δεν βαθμολογείται, με χρονόμετρο, διακρίσεις, σοβαρότητα, και πάθος, όλα τα αθλήματα θα μένουν πίσω.
ΔΕΝ ηταν πετρινα με Τζωρτζη' σαρωναμε στους Βαλκανικους' αγωνες που ειχαν αξια και δοξα' επειτα ολη η ευρωπη ειχε τα χαλια της' μονοπολουσαν στις γυναικες οι αν. γερμανια και στους αντρες λιγο ολοι' αναλογα με το αθλημα' υπηρχαν μεγαλες χωρες ηταν αδυνατον να επιβληθεις. τωρα που σπασανε ' ειναι πιο ευκολο
Γιατι κοστιζει αρχικα και σε δευτερο σταδιο ο αθλητισμος ειναι προεκταση του πολιτικοοικονομικου στυλ που γινονται τα πραγματα στην Ελλαδα. Ο ανηψιος μου ηταν πρωταθλητης ελλαδος στο σπορ του για αρκετα ετη ,ο πατερας του εχανε τρομερο χρονο και χρηματα να τον υποστηριξει.Στο τελος αλλους χρηματοδοτουσε η ομοσπονδια μετριους χωρις διακρισεις για να παρουν τη χρηματοδοτηση τη συμμετοχη σε διοργανωσεις και τη συμμετοχη σε προετοιμασιες.Ο ιδιος πηγαινε σε αγωνες ννα εκπροσωπησει τη χωρα και ουτε στολη με το εθνοσημο του δινανε. Το πρωταθλητισμο αυτη τη στιγμα τον στηριζουν οι συλλογοι και οι οικογενειες των αθλητων και μονο με οτι πενιχρα μεσα διαθετουν τουλαχιστο στα μη εμπορικα σπορ. Το πολιτικο συστημα θεωρει τον πρωταθλητισμο ως χομπι για λιγους και οχι ως υποχρεωση της πολιτειας ωστε να αναπτυξει αθλητες/πολιτες μιας χωρας.Οπως οτιδηποτε αλλο σε αυτον τον "τοπο" πρεπει να ερθεις στη κορυφη του κοσμου για να αξιζεις καποια μερινα.Αλλα το δυσκολο ειναι μεχρι να φτασεις στη κορυφη, εκει ειναι ολοι αποντες, και εκει χρειαζεται ημεγαλυτερη στηριξη.Κατοπιν εορτης ειναι αργα.
Το σκηνικό παραμένει το ίδιο. Ότι καταφέρει μόνος του ο κάθε αθλητής με τον προπονητή του. Το κράτος απουσίαζε και απουσιάζει και από ότι φαίνεται θα απουσιάζει για πάντα.
Και οπου υπαρχει η πολιτεια, υποστηριζει τους μετριους" δικους" τους αντι για τους καλυτερους
Ξεκινώντας από το σχολείο, ο στίβος, ο κλασικός αθλητισμός, που δεν απαιτεί τίποτα άλλο παρά τη διάθεση σου να αγωνιστείς (σε αντίθεση π.χ. με το εξ'ίσου ευεργετικό κολύμπι), είναι ξένο στον μέσο νεοέλληνα. Από βασικό μέρος της εκπαίδευσης ενός νέου, στην παρακμάζουσα κοινωνία μας αποτελεί ένα χόμπυ για "περίεργους".
Τα παιδιά ίσως κ πριν το γυμνάσιο μαθαίνουν να καπνίζουν κ να πίνουν. Να τρέξουν μια ταχύτητα, να κάνουν μια αντοχή όμως με τίποτα. Κ αυτή την έλλειψη αθλητικής παιδείας, την σωματική αγωγή μαζί με τον χαμένο για πάντα ψυχισμό του αγωνίζεσθαι, τα πληρώνουμε -με τόκο- στην ενήλικη ζωή μας....
Το προβλημα ειναι οτι το εκπαιδευτικο συστημα αντιμετωπιζει τον αθλητισμο σαν την ωρα του παιδιου, παρτε μια μπαλα και καντε οτι θελετε αντι να εκπαιδευσουν τα παιδια να ειναι αρχικα αθλητες σε ενα οποιοδηποτε αθλημα που θα τους βοηθησει στην σωματικη αναπτυξη και τη συνολικη παιδεια του.Αν υπηρχε κανονικος σχολικος αθλητισμος θα υπηρχε και ο πρωταθ΄λητισμος μετα. Εδω εχουμε τους ιδιωτικους συλλογους να αναλαμβανουν το κενο αυτο, το οποιο ειναι στην διαθεση του καθενος να παει να αθληθει λη στην οικονομικη του δυνατοτητα.
Εμένα ποτέ δεν με ενθουσίασε ο στίβος μου άρεσε η προπόνηση με αντιστάσεις τα μαχητικά αθλήματα το ράγκμπι αμερικανικό ευρωπαϊκό μπέιζμπολ τι να κάνουμε
όμορφες και πιο απλές.. εποχές
Στην Ελλάδα όλοι είναι απών στις προσπάθειες ενός αθλητή και όταν εκείνος φέρει παγκόσμια διάκριση όλοι τρέχουν να πάρουν μία φωτογραφία και ο στίβος δεν έχει τα λεφτά του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ και πολλές φορές ο αθλητής βάζει από την τσέπη του και ναι οι Έλληνες αγαπάμε τον στίβο και εγώ υπήρξα αθλητής του στίβου...
Συγκινητικός Κουσης
Ποια εκπομπή είναι?,
τότε κάναμε αμάν να δούμε μετάλλιο, ήμασταν ευχαριστημένοι με μία 8η θέση... ή μία θέση στον τελικό... !
Σήμερα.. Βαθύ το σκοτάδι στους δρόμους.. Αντοχής και ταχυτητας!
Που ειναι και ήταν πάντα.. Η πεμπτουσία του Στίβου!!
Δεν υπάρχουν αθλητές κλάσσης Μεγάλης.. Η μοναξιά του δρομέα
Μεγάλων αποστάσεων θέλει θυσίες και μεράκι!
Οι δρόμοι ταχύτητας.. Ασφυκτιουν στην ανυπαρξία από παιδιά του
Ανέμου!!..
Να πουμε και την αληθεια το επιπεδο πρωταθλητισμο στο στιβο θελει τις καλες "πορτοκαλαδες" εκτος απο το ταλεντο ενος αθλητη.
Ο Γιώργος Παρρής ήταν αθλητής των 400 μέτρων με εμπόδια, δίδυμο με τον Τζιωρτζή, όχι των 110 μέτρων με εμπόδια.
Κοσμάς Στράτος, μιλάμε για τεράστιο αθλητή respect..
Αθλητές με κάκαλα και όχι κάκαλα αθλητές!
Εξωπραγματική επίδοση του Κούση,αναλογιζομένης της εποχής.
Και η Βούλα, όνειρο της στην αρχή ήταν μια θέση στα ημιτελικά και ύστερα μια καλη θέση στην τελική οκτάδα. Που σκέψη για μετάλλιο, και μάλιστα χρυσό
Το λαθος του μιχαλη Κουση ειναι οτι έκανε παγκόσμιο ρεκορ. Εαν ειχε κανει 2,09 θα ειχε μετρησει μεγαλη επίδοση.
Μετρισαν ξανά την διαδρομή και την βρήκαν 900 μέτρα περίπου λιγότερο.
Σιγά τώρα να μη σκεφτεί (!) το ελλαδισταν ότι στην δημοκρατία, το κράτος είναι ο λαός.
Όσο η γυμναστική είναι απλά "πάρτε μια μπαλα και παιχτε" και δεν βαθμολογείται, με χρονόμετρο, διακρίσεις, σοβαρότητα, και πάθος, όλα τα αθλήματα θα μένουν πίσω.
ΔΕΝ ηταν πετρινα με Τζωρτζη' σαρωναμε στους Βαλκανικους' αγωνες που ειχαν αξια και δοξα' επειτα ολη η ευρωπη ειχε τα χαλια της' μονοπολουσαν στις γυναικες οι αν. γερμανια και στους αντρες λιγο ολοι' αναλογα με το αθλημα' υπηρχαν μεγαλες χωρες ηταν αδυνατον να επιβληθεις. τωρα που σπασανε ' ειναι πιο ευκολο
Το κρατος παντα απων.Γιατι τοσα χρονια δεν εχει αλλαξει τιποτα;;;;;θλιβερο
Γιατι κοστιζει αρχικα και σε δευτερο σταδιο ο αθλητισμος ειναι προεκταση του πολιτικοοικονομικου στυλ που γινονται τα πραγματα στην Ελλαδα. Ο ανηψιος μου ηταν πρωταθλητης ελλαδος στο σπορ του για αρκετα ετη ,ο πατερας του εχανε τρομερο χρονο και χρηματα να τον υποστηριξει.Στο τελος αλλους χρηματοδοτουσε η ομοσπονδια μετριους χωρις διακρισεις για να παρουν τη χρηματοδοτηση τη συμμετοχη σε διοργανωσεις και τη συμμετοχη σε προετοιμασιες.Ο ιδιος πηγαινε σε αγωνες ννα εκπροσωπησει τη χωρα και ουτε στολη με το εθνοσημο του δινανε. Το πρωταθλητισμο αυτη τη στιγμα τον στηριζουν οι συλλογοι και οι οικογενειες των αθλητων και μονο με οτι πενιχρα μεσα διαθετουν τουλαχιστο στα μη εμπορικα σπορ. Το πολιτικο συστημα θεωρει τον πρωταθλητισμο ως χομπι για λιγους και οχι ως υποχρεωση της πολιτειας ωστε να αναπτυξει αθλητες/πολιτες μιας χωρας.Οπως οτιδηποτε αλλο σε αυτον τον "τοπο" πρεπει να ερθεις στη κορυφη του κοσμου για να αξιζεις καποια μερινα.Αλλα το δυσκολο ειναι μεχρι να φτασεις στη κορυφη, εκει ειναι ολοι αποντες, και εκει χρειαζεται ημεγαλυτερη στηριξη.Κατοπιν εορτης ειναι αργα.
Αχ Ελλάδα μου.....
Τίποτε ανώτερο του κλασικού αθλητισμού!