ขนาดวิดีโอ: 1280 X 720853 X 480640 X 360
แสดงแผงควบคุมโปรแกรมเล่น
เล่นอัตโนมัติ
เล่นใหม่
วันพีชนี่การเมืองสุดๆ แสดงถึงเจตจำนงค์เสรี การส่งต่อเจตจำนงค์เสรี การต่อสู้เพื่ออิสระภาพ
เมื่อก่อนตอนอ่านถึงฉากอนาจักรอลาบาสต้านี่ทำให้เอะใจนึกตั้งคำถามในใจถึงโครงการฝนหลวงขึ้นมาเลย ว่าทำไมที่เค้าประโคมข่าวในพระราชสำนักว่าดีกันขนาดนั้นขนาดนี้ ทำไมทั่วโลกเค้าไม่ใช้กัน ก็มาเก็ตคำตอบในการ์ตูนนี่แหละ ว่ามันก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น มันก็มีข้อเสียเหมือนกัน
ทั้งเรื่องฝนหลวง พร็อบพากันด้าของคร็อกโครไดล์ และการสร้างเฟกนิวส์ให้คนในอาณาจักรทะเลาะกันเองในภาคอลาบาสต้า คือประเด็นที่เข้มข้นและสะท้อนอะไรได้หลายอย่างจริงๆ ครับ
วันพีชนี่คือมองลึกๆจะรู้เลยนะว่า อ.โอดะเป็นติ่งประวัติศาสตร์มากๆเลยนะครับ แล้วมันจะแนบเนียนไปหมด อีกหลายๆปีข้างหน้ามันอาจจะเป็นวรรณกรรมที่เด็กๆต้องเรียนก็ได้ด้วยซ้ำ การเมต้าฟอร์มเรื่องต่างๆ เผ่าเงือก เผ่าคนยักษ์ ประวัติศาสตร์ 100 ปีที่ว่างเปล่า ยังไม่รวมไปถึงดีเทลล์ที่ อ. พยายามใส่แล้วต้องลบเช่นตอนประชุมโลกที่มีคนคาเรคเตอร์เหมือนฮิตเลอร์ที่ออกตอนสัปดาห์แต่รวมเล่มหายไป งี้อีก ขึ้นหึ้งครับ ทำได้อีกร้อยตอน ฮ่าๆๆ
เรื่องนี้ต้องยอมอ.โอดะแกจริงๆ นะครับ ตอนต่อๆ ไป เราจะมียกประเด็นต่างๆ ที่พูดถึงมาชวนคุยอีกเรื่อยๆ สามารถติดตามและแสดงความคิดเห็นไปพร้อมๆ กันได้เลยนะครับขอบคุณมากครับ
ไม่ว่า ด้านการปฎิวัติ การเมือง การปกครอง การเหยียดเชื้อชาติ เหยียดเผ่าพันธุ์ของมุนษย์ เสรีภาพ ความไม่เท่าเทียม คนรวย คนจน ที่มีความหลากหลาย ผมว่า วันพีซ สะท้อนมุมมองหลายๆอย่างมากครับ
รอติดตามการตีความประเด็นต่างๆ ในรายการได้นะครับ และแสดงความคิดเห็นร่วมกันได้เต็มที่เลยนะครับขอบคุณสำหรับการติดตามด้วยนะครับ
ล้มมังกรฟ้าได้ต้องมี ดี เป็นชื่ิอกลาง ประเทศเรามีอยู่คนนึงครับ "ปรี...ดี.. พนมยงค์"
ปี 2024 รอติดตามเอกสารจากจดหมายเหตุฝรั่งเศสกันครับ
ตอนฟังอยู่ก็กำลังอ่านวันพีซช่วงย้อนอดีตของโรบินด้วย "อดีต เป็นของทุกคน! ไม่มีใครมีสิทธ์มาห้ามไม่ให้คนเรา ล่วงรู้ถึงประวัติศาสตร์ในอดีตได้!!?" อื้อหือ ขนลุกเลยครับ
รอติดตามตอนของโรบินได้เลยนะครับบ : ]
ตอนเด็กๆ อ่านแล้วไม่อินกับรัฐบาลโลก 5ผู้เฒ่า ท่านอิมเลย ก็แค่ศรัตรูของลูฟี่ แต่พอโตขึ้น สนใจการเมืองมากขึ้น พอย้อนกลับไปอ่าน ปรากฎว่าทุกการเคลื่อนไหวของคนเหล่านี้ ทำใมมั้ยคล้ายๆการเมืองโลกการเมืองบางประเทศจังเลยว่ะ 😂😂😂❤❤
ยินดีมากๆที่มีรายการนี้ออกมา พูดถึงวันพีชในแง่ต่างๆ ขอบคุณมากค่าา💛🌞 #วันพีชไม่ใช่การ์ตูน
ด้วยความยินดีเลยครับ สามารถติดตามและแสดงความคิดเห็นประเด็นต่างๆ ในตอนอื่นๆ ไปพร้อมๆ กันได้เลยนะครับขอบคุณครับ
# เต็ม ๆ อาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้นะครับ#วันพีชไม่ใช่การ์ตูนที่เป็นการ์ตูนเอ๊ะยังไง 55555555
ถึงจะไม่อยากให้ไปโยงการเมือง แต่ทุกคนที่อ่านวันพีซต้องมี เอ๊ะ ต้องได้ฉุกคิดอะไรสักอย่างแน่นอน อ.โอดะแกสอดแทรกไว้ในทุกตัวละคร
เนื้อหาน่าติดตามมากๆเลยค่ะ เรารู้สึกว่าคนที่อ่านหรือดูวันพีชจะได้รับสารที่ไปในทางเดียวกันหมดเลย อาจารย์โอดะสุดยอดมากๆ ปล.เราอยากให้ช่วยเพิ่มเสียงคลิปอีกนิดค่ะ เสียงเบาไปนิดนึง🥺
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและการติดตามนะครับเรื่องเสียงเบาต้องขออภัยจริงๆ คลิปนี้เป็นตอนแรกที่พวกเราอัดกันเลยยังไม่ค่อยชินตำแหน่งไมค์ จะพาปากห่างจากไมค์ตลอดเลยครับ 555EP. หลังจากนี้เริ่มคุ้นตำแหน่ง เสียงจะเริ่มชัดขึ้น พร้อมกับการคารวะอ.โอดะ ด้วยความรักและความเนิร์ดขั้นสุดเหมือนเดิมครับ 555
ก่อนที่โกโรเจอร์จะถูกประหาร เคยได้กล่าวไว้ว่า วันพีซมีอยู่จริง...แสดงว่าประชาธิปไตรก็ต้องมีอยู่จริง เพียงแต่เรายังหาไม่เจอ...
มาตามหาไปด้วยกัน เราต้องเจอประชาธิปไตย ก่อนที่ลูฟี่จะได้เจอวันพีซนะครับ
ถ้าจะไม่อยากได้ยินเรื่องวันพีชโยงการเมืองก็แค่ไม่เปิดมาฟัง เราห้ามใครพูดไม่ได้นะ
ขอบคุณมากๆ ที่เข้าใจ และขอใช้วันพีซ (และโลกการ์ตูนอีกหลายๆ เรื่อง) มาพูดคุยในประเด็นต่างๆ ต่อไป ฝากติดตามและมาพูดคุยกันได้เต็มที่เลยนะครับ : ]
ชอบมากเลยครับเกี่ยวกับวันพีซ มีเนื้อหาที่หยิบประเด็นหลายอย่างมาพูดได้เยอะมากครับ อยากให้ทำหลายๆอีพีเลยครับ
ขอบคุณสำหรับการติดตาม และรอฟัง EP. ต่อไป เรื่องภาวะความเป็นผู้นำและการช่วยต่อสู้ ปลดปล่อยผู้คนบนเกาะต่างๆ แล้วมาพูดคุยกันได้เลยนะครับ
ไม่ค่อยชอบที่หลังๆฉากเซอร์วิสมันเยอะมาก แต่เนื้อเรื่องคือสุดยอดจริงๆ
จริงครับ อ.โอดะยังเฉียบขาดเรื่องวางพลอตเรื่อง กับสร้างฉากจำตอนย้อนอดีต (ที่บางครั้งอาจจะยืดๆ ไปบ้าง) อยู่เสมอครับ
เพิ่มให้เล่น ๆ นะครับ --------------------------------------ลูฟี่ กับ วิถีแห่งความเป็นผู้นำโซโร กับ วิถีแห่งบูชิโด เกียรติยศ ศักดิ์ศรี นามิ กับ วิถีแห่งตัวละครหญิงอุซป กับ วิถีแห่งการโกหก หลอกลวงและผู้กล้าGoing Marry กับ วิถีแห่งความถ่อมตัวซันจิ กับ วิถีแห่งความรักบีบี กับ วิถีแห่งเจ้าหญิงและประชาชนช๊อปเปอร์ กับ วิถีแห่งคนนอกโรบิน กับ วิถีแห่งการเมืองที่กดทับแฟรงกี้ กับ วิถีแห่งความเป็นเด็กในตัวผู้ใหญ่บรู๊ค กับ วิถีแห่งการยึดติด และปล่อยวางจินเบ กับ วิถีแห่งการวางตัวกับผู้ที่เป็นเด็กกว่า(ไล่ตามการการปรากฏตัวในเนื้อเรื่อง)-------------------------------------บทบาทของผู้สูงอายุ และ ความไม่เกี่ยวข้องทางสายเลือดความสัมพันธ์ของตัวละครของเด็กกำพร้า
เห็นคอมเมนต์นี้แล้ว อยากทำตอนโกอิ้งแมรี่เพิ่มมาเลย ขอบคุณมากนะครับ 555
@@nattanunchalermpanus9967 ขอบคุณมากครับผมเองก็ไม่ได้เป็นแฟน level สูงสุด แต่ติดตามมาตลอดครับ แล้วผมชอบแง่มุมการพัฒนาตัวเองของตัวละครด้วยครับ ไม่ว่าจะเป็นลักษณะที่มาจากแต่ละตัวละคร หรือภาพรวมที่โลกพยายามจัดสรรให้ค่อย ๆ ได้ก้าวผ่านชีวิตที่มีอุปสรรคมากมาย ตั้งแต่ level ต่ำที่สุดจนไปถึงสูงที่สุด (พูดไปแล้วก็ได้ feeling คล้าย ๆ ไซอิ๋วนะครับ ที่ต้องเดินทางแล้วค่อย ๆ เผชิญอุปสรรค แล้วพัฒนาตัวเองให้เหมาะสมกับอุปสรรคนั้น ๆ จนก้าวผ่านมันได้ตลอดการผจญภัย) ปล. ผมก็ชื่อกวงครับ เหมือนพี่เลย 5555 สนใจมิติทางจิตใจครับ แบบการเติบโตของตัวละครอย่างที่บอกไปตอนแรก หรือความรู้ยินดีที่ได้เผชิญปัญหาที่ถึงแก่ชีวิตก็ยังมีความยินดีที่จะได้ตาย เช่นที่เรย์ลี่พูดถึงโรเจอร์ว่า "ฉายา 'เจ้าแห่งโจรสลัด' ไม่อาจคงอยู่ตลอดไป สำหรับบุรุษที่ใกล้ตาย ฉายาไม่มีความหมายอะไรเลย โรเจอร์ก็ดีใจกับมันอยู่นะ ... สิ่งที่โรเจอร์พูดกับฉันเป็นครั้งสุดท้ายก็คือ `ฉันจะไม่ตายหรอกนะ คู่หู` ... กัปตันเรือเป็นผู้ใช้ชีวิตได้อย่างสง่างาม ... โรเจอร์สร้างยุคสมัยนี้รึเปล่า ฉันเองก็ตอบไม่ได้ เพราะโรเจอร์ตายแล้ว คนที่สร้างยุคสมัยนี้ได้มีแตืคนที่อยู่ในยุคสมัยนี้เท่านั้น คนที่อยู่ในงานประหารนั้นคงได้อะไรบางอย่างในงานนั้น ... เจ้าหมอนั้นแค่ได้ยินเสียงของทุกสรรพสิ่งก็เท่านั้นแหละ" หรือ อย่าง (เรย์ลี่พูดกับโรบิน) ว่าอย่าเพิ่งรีบร้อนนักซี่ จงไปด้วยเรือของพวกเธอเองแบบค่อยเป็นค่อยไป ทั้งพวกเราเอง ทั้งพวกโอฮารา อาจจะรีบร้อนกันเกินไป ถึงฉันบอกเกี่ยวกับทุกอย่างในประวัติศาสตร์ออกไป พวกเธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เอาไว้ค่อย ๆ ดูโลกใบนี้แล้ว คำตอบที่พวกเธอพบอาจจะแตกต่างไปจากพวกฉันก็ได้ แต่ถ้าเธออยากจะฟัง ฉันก็จะเล่าทุกสิ่งให้ฟังเดี๋ยวนี้ (ไม่ต้องเล่าหรอกคะ ฉันจะเดินทางต่อไป)" หรือ อย่างการห้ามไม่ให้อุซปถามเรื่องวันพีช แล้วเรย์ลี่พูดว่า "จะทำได้ไหมพวกเธอน่ะ แกรนด์ไลท์มึอะไรที่พวกเธอจะจินตนาการได้หมด ศัตรูก็แข็งแกร่ง เธอจะควบคุมทะเลที่ร้ายกาจนั้นได้ (ไม่ได้จะควบคุมซักหน่อย แต่คนที่มีอิสระที่สุดในทะเลก็คือราชาโจรสลัด)" เป็นต้น งี้อะครับ รู้สึกว่ามีอะไรซ่อนอยู่เพียบเลย อย่างน้อยคือได้กลับมาทบทวนชีวิตตัวเอง และเข้าใจมันมากขึ้นอีกนิดอะครับ 😁😁😁
@@nattanunchalermpanus9967 อ่อ ลืมตัวละครที่สำคัญไปอีกตัว ... Thousand Sunny กับ วิถีแห่งการปรับตัวของ Number 2 จากความคาดหวังของรุ่นที่ 1 (ซึ่งเชื่อมกับแฟรงกี้อีกทีหนึ่งครับ)
@@เศรษฐกรปาณสารกิจกุล ขออภัยที่ตอบช้านะครับ ช่วงนี้ผมยุ่งๆ เลยอยากเก็บคอมเมนต์ไว้ตอนว่างๆ ให้ตั้งใจอ่านแบบดีที่สุด แล้วไม่ผิดหวังเลย นอกจากดีใจที่ชื่อเหมือนกันแล้ว ยังดีใจที่สัมผัสได้ถึงความรู้สึกของคนที่รักในโลกการ์ตูนเหมือนกัน และเหมือนได้เจอเพื่อนที่สนใจในเรื่องเดียวกันจริงๆ มีความหมายกับพวกผมมากๆ เลย ขอบคุณจริงๆ นะครับ : ]ชอบที่เปรียบเทียบกับไซอิ๋วมากๆ เลยครับ ในอีก EP. นึง ก็ทีคนเปรียบเทียบลูฟี่กับเล่าปี่ในสามก๊ก แล้วเห็นภาพการเชื่อมโยงมังงะกับวรรณกรรมจีนที่ผมไม่เคยนึกผมมาก่อนเลย ได้มุมมองที่เปิดโลกดีมากๆ เลยครับกับเรื่องคำพูดของเรย์ลีช่วงนั้นดีมากจริงๆ นะครับ มันคือบทสนทนาของการส่งผ่านยุคสมัย ความเข้าใจโลกของคนรุ่นก่อน ที่พร้อมจะสนับสนุนคนรุ่นใหม่ให้ออกเดินทางตามความฝันของตัวเองที่อ่านแล้วอิ่มใจมากๆ เลยความอยากรู้อยากเห็นของอุซป การที่ลูฟี่ไม่ยอมให้เล่า และโรบินที่บอกว่าจะเดินทางไปหาสิ่งนั้นด้วยตัวเอง ก็เป็นฉากสะท้อนนิสัยที่แตกต่างของคนรุ่นใหม่ แต่อยู่ในยุคสมัยที่ต้องออกเดินทาง ผจญภัย ต่อสู้ไปด้วยกันได้ดีมากๆ เลยตอนที่เรย์ลี มาขีดเส้นกันทหารเรือไม่ให้มาขวางการเดินทางของลูฟี่ สำหรับผมเป็นฉากสั้นๆ ที่ยิ่งใหญ่มากๆ เพราะเขารู้ว่ายุคสมัยของเขาจบลงแล้ว สิ่งที่ทำได้คือยืนอยู่ตรงนั้น ใช้ประสบการณ์และความสามารถคอยปกป้องไม่ให้ใครมาขัดขวางการเดินทางของคนหนุ่มสาวได้แต่ในขณะเดียวกันคิดแล้วก็น่าเศร้าเหมือนกันนะครับ เพราะตัดภาพมาในโลกความเป็นจริง เรามีผู้ใหญ่ที่คอยปกป้องความฝันเด็กๆ น้อยมากๆ เลย TT
@@nattanunchalermpanus9967 ใช่แล้วครับ หากแต่ มัวแต่เฝ้ารอให้มีผู้ใหญ่ในอุดมคติ คงไม่มีซักที และหลายคนใช้เรียกสถานการณ์ที่ว่าว่าเป็น "ปัญหา" น้องกวง (ขออนุญาติเรียกตัวเองแบบนี้ครับ /// จะได้ตัดความสับสนออก คือเรียกพี่ ก็สับสนกับชื่อตัวเองอยู่หน่อย ๆ ครับ 555555) อยากชวนมองเป็นสถานการณ์ดังกล่าวว่าเป็น "เงื่อนไข" ครับ เราอาจจะรู้สึกได้ถึงสถานการณ์ดังกล่าวว่าเป็นเพียง "เงื่อนไข" ที่เราต้องฟันฝ่าซึ่งหมายถึงต้องยอมรับมันก่อนก่อนที่จะก้าวเดินต่อไปได้อย่างมั่นคง------------------------------------------------ในกรณีของลูฟี่ อาจหมายถึงการที่เจ้าตัวยอมรับว่าตนเองเป็นคนแบบไหนชัดเจนกับตัวเอง และเงื่อนไขของตัวเองที่อาจไม่เหมือนคนอื่นคืออะไร และอยู่กับเงื่อนไขนั้นอย่างเหมาะสมไม่คิดที่จะหนีจุดอ่อนของตัวเอง เหมือนในสถานการณ์ที่ต้องเสียพี่ชายอย่างเอสไป ช่วงแรก ยังมีภาวะการหนีปัญหาคือ การรับการสูญเสียไม่ได้และเลือกทางออกด้วยการโทษตัวเองและการทำร้ายตัวเองกว่าจะยอมรับได้ว่า พี่ชายตัวเองเสียไปแล้วก็ต้องมีจินเบเตือนสติว่า "มองอะไรไม่เห็นรึไงความเชื่อมั่นที่พาตัวเองข้ามอุปสรรคทุกรูปแบบ ความแข็งแกร่งของตัวเองที่ไม่เคยนึกคลางแคลง ศัตรูที่สู้ไม่ได้มากมาย ถูกเอาสิ่งเหล่านั้นไปอย่างไร้ปราณีแล้วยังเป็นพี่ชายที่เหมือนเป็นแสงส่องทางสิ่งที่เสียไปมีมากมาย และ ถูกขวางด้วยกำแพงมหึมาที่ชื่อว่าโลกครั้งแล้วครั้งเล่าสิ่งเหล่านั้นทำให้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นจมอยู่ในความมืดแห่งการโทษตัวเองและความเสียใจ ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าทุกข์แต่เจ้าต้องกำจัดความรู้สึกนั้นสิ่งที่เจ้าเสีบไปมีนับไม่ถ้วน[ของที่ไม่มีก็คือไม่มีแต่ #สิ่งที่ยังเหลือคืออะไร]"ลูฟี่ถึงจะยอมเริ่มยอมรับความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้อีกแล้วและเริ่มหันไปสู่ความจริงที่ต้องเผชิญต่อไปก็คือหน้าที่และภาระที่ตัวเองสร้างเอาไว้คือ ความฝันและพวกพ้อง------------------------------------------------ลักษณะเดียวกันนี้เองเมื่อเรามีผู้ใหญ่ที่คอยปกป้องความฝันเด็ก ๆ น้อยมาก ๆด้วยพื้นฐานที่เป็นเงื่อนไขแบบนี้Point เลยอยู่ที่ เรื่องที่เรามีคืออะไร ต้องทำอะไร ส่วนเรื่องที่ไม่มี ยังไงก็ไม่มีหรืออาจบอกว่า "มันไม่คุ้มกับการเสียเวลาแก้" ก็ได้ฮะเอาเวลามาพัฒนารุ่นใหม่ดีกว่า (Feel คล้าย ๆ ช่างแม่งเลยครับ 555)
ตราบใดวันพีชยังเป็นมังงะอันดับหนึ่งทั้งในไทย และโลก มั่นใจได้เลยว่าประชาธิปไตยเติบโตแน่นอน
เห็นด้วยมากๆ รอดูวันที่ประชาธิปไตยเราเติบโตเต็มใบจริงๆ ไปด้วยกันนะครับบ
ชอบสองคนนี้จังครับ เคมีความเบียวคือดี
ดีใจที่มีคนชอบ และขอบคุณมากๆ สำหรับการติดตามนะครับสำหรับทุกคนที่บูชาความเนิร์ดและความเบียว เราคือเพื่อนกันครับ 555
อยากใส่เสื้อแบบพี่กวงจังครับ แนะนำร้านหน่อยสิครับ จะไปซื้อ ^^
ฉากในวันพีซที่ทำให้ชอบตัวละคร โซโลสำหรับผมนี่ ก็คือฉาก โซโล วัดดวงกับดาบ ซังไดคิเท็ตสึ ที่โยนดาบแล้วยื่นแขนออกไปคืออ่านเป็นแค่ภาพแต่รู้สึกเห้ยทำไมแม่งเท่ห์จัง
อีกหนึ่งฉากในความทรงจำ และทำให้กลายเป็นแฟนบอยโซโรหนักขึ้นไปอีกหลายขั้นเลยครับ 555
เพื่อนเอาฉากนี้ให้ดู ผมนี่โคตรว๊าาวเลย เป็นจุดเริ่มต้นในการเริ่มอ่านวันพีชครับ จากนั้นก็ย้อนไปอ่านตั้งแต่ตอนแรกเลย เป็นฉากที่impact มากๆๆครับ
ฟังแล้วอยากกลับไปอ่านอีกรอบเลย /เดินไปหยิบเล่ม1
ถ้าเสรีภาพมันมีจริง ผู้คนจะเรียกร้องหามันทำไมล่ะ
กลุ่มหมวกฟางคือหนึ่งในตัวละครจากโลการ์ตูนที่ตั้งคำถามกับคำว่าเสรีภาพมากที่สุด ติดตามและแสดงความคิดเห็นไปพร้อมๆ กับพวกเราในรายการนี้ได้เลยนะครับ ขอบคุณมากครับ
***** อยากให้ เอา EP มาไว้ข้างหน้าได้ไหมครับ ใน title หรือไว้ที่ thumbnail ได้ไหมครับ บางทีหาไม่เจอ จะไม่ได้ว่า EP ไหน
เดี๋ยวจะบอกทีมงานให้ลองแก้ไข ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากๆ เลยนะครับบ : ]
ยังรอการกลับของคอนเทนต์วันพีซอยู่นะคะ 😄
เมิงเลิกใส่หน้ากากจัดรายการได้ป่าววะ
100 ปีที่หายไปคือจักรวรรดิญี่ปุ่นช่วงสงครามโลก
น่าจะเป็นช่วงที่ท่าน อิเอยาสึ ปิดประเทศมากกว่าครับ
@@winaitongpoobal2366 ผมหมายถึงที่หายไป เพราะเป็นช่วงที่พันธมิตร 20 อาณาจักร สู้กับอาณาจักรโบราณคุ้นไหมครับ ฝ่าย allied = ฝ่ายสัมพันธมิตร
ผมก็เป็นหนึ่งคนที่เนิร์ดวันพีชมาก จำได้ทุกอย่าง มันจำได้ยังไง เรื่องเรียน เรื่องงาน ทำไมไม่เก่งแบบนี้ 555+
ทำไมการ์ปไม่ช่วยเอสคะ ;-; ทำใจไม่ได้
ในแง่การเล่าเรื่อง อ.โอดะ คงอยากสร้างพลอตให้ลูฟี่เติบโต แต่ในแง่ของคนอ่านกับการ์ป นี่คือฉากที่เจ็บปวดจริงๆ นะครับ ตอนบอกให้เซนโงคุ จับตัวเองเอาไว้นี่อึดอัดมากๆแล้วอ. โอดะก็แสนจะใจร้าย ขยี้อารมณ์จนน้ำตาท่วมเลยจริงๆ TT
การเมืองทุกอย่างอยู่รอบตัวเราจริงๆไม่เว้นการ์ตูนเรื่องนี้
อ.โอดะแทรกประเด็นทางการเมืองไว้เข้มข้นมากๆ ติดตามและแสดงความคิดเห็นไปพร้อมๆ กันในตอนต่อๆ ไปของราบการนี้ได้เลยนะครับขอบคุณครับ
![วันพีช - ประวัติศาสตร์ 5,000 ปี จักรวาลโจรสลัด #เรียงไทม์ไลน์5000ปี [KOMNA CHANNEL]](/img/n.gif)
วันพีชนี่การเมืองสุดๆ แสดงถึงเจตจำนงค์เสรี การส่งต่อเจตจำนงค์เสรี การต่อสู้เพื่ออิสระภาพ
เมื่อก่อนตอนอ่านถึงฉากอนาจักรอลาบาสต้านี่ทำให้เอะใจนึกตั้งคำถามในใจถึงโครงการฝนหลวงขึ้นมาเลย ว่าทำไมที่เค้าประโคมข่าวในพระราชสำนักว่าดีกันขนาดนั้นขนาดนี้ ทำไมทั่วโลกเค้าไม่ใช้กัน ก็มาเก็ตคำตอบในการ์ตูนนี่แหละ ว่ามันก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น มันก็มีข้อเสียเหมือนกัน
ทั้งเรื่องฝนหลวง พร็อบพากันด้าของคร็อกโครไดล์ และการสร้างเฟกนิวส์ให้คนในอาณาจักรทะเลาะกันเองในภาคอลาบาสต้า คือประเด็นที่เข้มข้นและสะท้อนอะไรได้หลายอย่างจริงๆ ครับ
วันพีชนี่คือมองลึกๆจะรู้เลยนะว่า อ.โอดะเป็นติ่งประวัติศาสตร์มากๆเลยนะครับ แล้วมันจะแนบเนียนไปหมด อีกหลายๆปีข้างหน้ามันอาจจะเป็นวรรณกรรมที่เด็กๆต้องเรียนก็ได้ด้วยซ้ำ การเมต้าฟอร์มเรื่องต่างๆ เผ่าเงือก เผ่าคนยักษ์ ประวัติศาสตร์ 100 ปีที่ว่างเปล่า ยังไม่รวมไปถึงดีเทลล์ที่ อ. พยายามใส่แล้วต้องลบเช่นตอนประชุมโลกที่มีคนคาเรคเตอร์เหมือนฮิตเลอร์ที่ออกตอนสัปดาห์แต่รวมเล่มหายไป งี้อีก ขึ้นหึ้งครับ ทำได้อีกร้อยตอน ฮ่าๆๆ
เรื่องนี้ต้องยอมอ.โอดะแกจริงๆ นะครับ ตอนต่อๆ ไป เราจะมียกประเด็นต่างๆ ที่พูดถึงมาชวนคุยอีกเรื่อยๆ สามารถติดตามและแสดงความคิดเห็นไปพร้อมๆ กันได้เลยนะครับ
ขอบคุณมากครับ
ไม่ว่า ด้านการปฎิวัติ การเมือง การปกครอง การเหยียดเชื้อชาติ เหยียดเผ่าพันธุ์ของมุนษย์ เสรีภาพ ความไม่เท่าเทียม คนรวย คนจน ที่มีความหลากหลาย ผมว่า วันพีซ สะท้อนมุมมองหลายๆอย่างมากครับ
รอติดตามการตีความประเด็นต่างๆ ในรายการได้นะครับ และแสดงความคิดเห็นร่วมกันได้เต็มที่เลยนะครับ
ขอบคุณสำหรับการติดตามด้วยนะครับ
ล้มมังกรฟ้าได้ต้องมี ดี เป็นชื่ิอกลาง
ประเทศเรามีอยู่คนนึงครับ
"ปรี...ดี.. พนมยงค์"
ปี 2024 รอติดตามเอกสารจากจดหมายเหตุฝรั่งเศสกันครับ
ตอนฟังอยู่ก็กำลังอ่านวันพีซช่วงย้อนอดีตของโรบินด้วย
"อดีต เป็นของทุกคน! ไม่มีใครมีสิทธ์มาห้ามไม่ให้คนเรา ล่วงรู้ถึงประวัติศาสตร์ในอดีตได้!!?"
อื้อหือ ขนลุกเลยครับ
รอติดตามตอนของโรบินได้เลยนะครับบ : ]
ตอนเด็กๆ อ่านแล้วไม่อินกับรัฐบาลโลก 5ผู้เฒ่า ท่านอิมเลย ก็แค่ศรัตรูของลูฟี่ แต่พอโตขึ้น สนใจการเมืองมากขึ้น พอย้อนกลับไปอ่าน ปรากฎว่าทุกการเคลื่อนไหวของคนเหล่านี้ ทำใมมั้ยคล้ายๆการเมืองโลกการเมืองบางประเทศจังเลยว่ะ 😂😂😂❤❤
ยินดีมากๆที่มีรายการนี้ออกมา พูดถึงวันพีชในแง่ต่างๆ ขอบคุณมากค่าา💛🌞 #วันพีชไม่ใช่การ์ตูน
ด้วยความยินดีเลยครับ สามารถติดตามและแสดงความคิดเห็นประเด็นต่างๆ ในตอนอื่นๆ ไปพร้อมๆ กันได้เลยนะครับ
ขอบคุณครับ
# เต็ม ๆ อาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้นะครับ
#วันพีชไม่ใช่การ์ตูนที่เป็นการ์ตูน
เอ๊ะยังไง 55555555
ถึงจะไม่อยากให้ไปโยงการเมือง แต่ทุกคนที่อ่านวันพีซต้องมี เอ๊ะ ต้องได้ฉุกคิดอะไรสักอย่างแน่นอน อ.โอดะแกสอดแทรกไว้ในทุกตัวละคร
เนื้อหาน่าติดตามมากๆเลยค่ะ เรารู้สึกว่าคนที่อ่านหรือดูวันพีชจะได้รับสารที่ไปในทางเดียวกันหมดเลย อาจารย์โอดะสุดยอดมากๆ
ปล.เราอยากให้ช่วยเพิ่มเสียงคลิปอีกนิดค่ะ เสียงเบาไปนิดนึง🥺
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและการติดตามนะครับ
เรื่องเสียงเบาต้องขออภัยจริงๆ คลิปนี้เป็นตอนแรกที่พวกเราอัดกันเลยยังไม่ค่อยชินตำแหน่งไมค์ จะพาปากห่างจากไมค์ตลอดเลยครับ 555
EP. หลังจากนี้เริ่มคุ้นตำแหน่ง เสียงจะเริ่มชัดขึ้น พร้อมกับการคารวะอ.โอดะ ด้วยความรักและความเนิร์ดขั้นสุดเหมือนเดิมครับ 555
ก่อนที่โกโรเจอร์จะถูกประหาร เคยได้กล่าวไว้ว่า วันพีซมีอยู่จริง...แสดงว่าประชาธิปไตรก็ต้องมีอยู่จริง เพียงแต่เรายังหาไม่เจอ...
มาตามหาไปด้วยกัน เราต้องเจอประชาธิปไตย ก่อนที่ลูฟี่จะได้เจอวันพีซนะครับ
ถ้าจะไม่อยากได้ยินเรื่องวันพีชโยงการเมืองก็แค่ไม่เปิดมาฟัง เราห้ามใครพูดไม่ได้นะ
ขอบคุณมากๆ ที่เข้าใจ และขอใช้วันพีซ (และโลกการ์ตูนอีกหลายๆ เรื่อง) มาพูดคุยในประเด็นต่างๆ ต่อไป
ฝากติดตามและมาพูดคุยกันได้เต็มที่เลยนะครับ : ]
ชอบมากเลยครับเกี่ยวกับวันพีซ มีเนื้อหาที่หยิบประเด็นหลายอย่างมาพูดได้เยอะมากครับ อยากให้ทำหลายๆอีพีเลยครับ
ขอบคุณสำหรับการติดตาม และรอฟัง EP. ต่อไป เรื่องภาวะความเป็นผู้นำและการช่วยต่อสู้ ปลดปล่อยผู้คนบนเกาะต่างๆ แล้วมาพูดคุยกันได้เลยนะครับ
ไม่ค่อยชอบที่หลังๆฉากเซอร์วิสมันเยอะมาก แต่เนื้อเรื่องคือสุดยอดจริงๆ
จริงครับ อ.โอดะยังเฉียบขาดเรื่องวางพลอตเรื่อง กับสร้างฉากจำตอนย้อนอดีต (ที่บางครั้งอาจจะยืดๆ ไปบ้าง) อยู่เสมอครับ
เพิ่มให้เล่น ๆ นะครับ
--------------------------------------
ลูฟี่ กับ วิถีแห่งความเป็นผู้นำ
โซโร กับ วิถีแห่งบูชิโด เกียรติยศ ศักดิ์ศรี
นามิ กับ วิถีแห่งตัวละครหญิง
อุซป กับ วิถีแห่งการโกหก หลอกลวงและผู้กล้า
Going Marry กับ วิถีแห่งความถ่อมตัว
ซันจิ กับ วิถีแห่งความรัก
บีบี กับ วิถีแห่งเจ้าหญิงและประชาชน
ช๊อปเปอร์ กับ วิถีแห่งคนนอก
โรบิน กับ วิถีแห่งการเมืองที่กดทับ
แฟรงกี้ กับ วิถีแห่งความเป็นเด็กในตัวผู้ใหญ่
บรู๊ค กับ วิถีแห่งการยึดติด และปล่อยวาง
จินเบ กับ วิถีแห่งการวางตัวกับผู้ที่เป็นเด็กกว่า
(ไล่ตามการการปรากฏตัวในเนื้อเรื่อง)
-------------------------------------
บทบาทของผู้สูงอายุ และ ความไม่เกี่ยวข้องทางสายเลือด
ความสัมพันธ์ของตัวละครของเด็กกำพร้า
เห็นคอมเมนต์นี้แล้ว อยากทำตอนโกอิ้งแมรี่เพิ่มมาเลย ขอบคุณมากนะครับ 555
@@nattanunchalermpanus9967 ขอบคุณมากครับ
ผมเองก็ไม่ได้เป็นแฟน level สูงสุด แต่ติดตามมาตลอดครับ แล้วผมชอบแง่มุมการพัฒนาตัวเองของตัวละครด้วยครับ ไม่ว่าจะเป็นลักษณะที่มาจากแต่ละตัวละคร หรือภาพรวมที่โลกพยายามจัดสรรให้ค่อย ๆ ได้ก้าวผ่านชีวิตที่มีอุปสรรคมากมาย ตั้งแต่ level ต่ำที่สุดจนไปถึงสูงที่สุด (พูดไปแล้วก็ได้ feeling คล้าย ๆ ไซอิ๋วนะครับ ที่ต้องเดินทางแล้วค่อย ๆ เผชิญอุปสรรค แล้วพัฒนาตัวเองให้เหมาะสมกับอุปสรรคนั้น ๆ จนก้าวผ่านมันได้ตลอดการผจญภัย)
ปล. ผมก็ชื่อกวงครับ เหมือนพี่เลย 5555 สนใจมิติทางจิตใจครับ แบบการเติบโตของตัวละครอย่างที่บอกไปตอนแรก หรือความรู้ยินดีที่ได้เผชิญปัญหาที่ถึงแก่ชีวิตก็ยังมีความยินดีที่จะได้ตาย เช่นที่เรย์ลี่พูดถึงโรเจอร์ว่า "ฉายา 'เจ้าแห่งโจรสลัด' ไม่อาจคงอยู่ตลอดไป สำหรับบุรุษที่ใกล้ตาย ฉายาไม่มีความหมายอะไรเลย โรเจอร์ก็ดีใจกับมันอยู่นะ ... สิ่งที่โรเจอร์พูดกับฉันเป็นครั้งสุดท้ายก็คือ `ฉันจะไม่ตายหรอกนะ คู่หู` ... กัปตันเรือเป็นผู้ใช้ชีวิตได้อย่างสง่างาม ... โรเจอร์สร้างยุคสมัยนี้รึเปล่า ฉันเองก็ตอบไม่ได้ เพราะโรเจอร์ตายแล้ว คนที่สร้างยุคสมัยนี้ได้มีแตืคนที่อยู่ในยุคสมัยนี้เท่านั้น คนที่อยู่ในงานประหารนั้นคงได้อะไรบางอย่างในงานนั้น ... เจ้าหมอนั้นแค่ได้ยินเสียงของทุกสรรพสิ่งก็เท่านั้นแหละ" หรือ อย่าง (เรย์ลี่พูดกับโรบิน) ว่าอย่าเพิ่งรีบร้อนนักซี่ จงไปด้วยเรือของพวกเธอเองแบบค่อยเป็นค่อยไป ทั้งพวกเราเอง ทั้งพวกโอฮารา อาจจะรีบร้อนกันเกินไป ถึงฉันบอกเกี่ยวกับทุกอย่างในประวัติศาสตร์ออกไป พวกเธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เอาไว้ค่อย ๆ ดูโลกใบนี้แล้ว คำตอบที่พวกเธอพบอาจจะแตกต่างไปจากพวกฉันก็ได้ แต่ถ้าเธออยากจะฟัง ฉันก็จะเล่าทุกสิ่งให้ฟังเดี๋ยวนี้ (ไม่ต้องเล่าหรอกคะ ฉันจะเดินทางต่อไป)" หรือ อย่างการห้ามไม่ให้อุซปถามเรื่องวันพีช แล้วเรย์ลี่พูดว่า "จะทำได้ไหมพวกเธอน่ะ แกรนด์ไลท์มึอะไรที่พวกเธอจะจินตนาการได้หมด ศัตรูก็แข็งแกร่ง เธอจะควบคุมทะเลที่ร้ายกาจนั้นได้ (ไม่ได้จะควบคุมซักหน่อย แต่คนที่มีอิสระที่สุดในทะเลก็คือราชาโจรสลัด)" เป็นต้น งี้อะครับ รู้สึกว่ามีอะไรซ่อนอยู่เพียบเลย อย่างน้อยคือได้กลับมาทบทวนชีวิตตัวเอง และเข้าใจมันมากขึ้นอีกนิดอะครับ 😁😁😁
@@nattanunchalermpanus9967 อ่อ ลืมตัวละครที่สำคัญไปอีกตัว ... Thousand Sunny กับ วิถีแห่งการปรับตัวของ Number 2 จากความคาดหวังของรุ่นที่ 1 (ซึ่งเชื่อมกับแฟรงกี้อีกทีหนึ่งครับ)
@@เศรษฐกรปาณสารกิจกุล ขออภัยที่ตอบช้านะครับ ช่วงนี้ผมยุ่งๆ เลยอยากเก็บคอมเมนต์ไว้ตอนว่างๆ ให้ตั้งใจอ่านแบบดีที่สุด แล้วไม่ผิดหวังเลย
นอกจากดีใจที่ชื่อเหมือนกันแล้ว ยังดีใจที่สัมผัสได้ถึงความรู้สึกของคนที่รักในโลกการ์ตูนเหมือนกัน และเหมือนได้เจอเพื่อนที่สนใจในเรื่องเดียวกันจริงๆ มีความหมายกับพวกผมมากๆ เลย ขอบคุณจริงๆ นะครับ : ]
ชอบที่เปรียบเทียบกับไซอิ๋วมากๆ เลยครับ ในอีก EP. นึง ก็ทีคนเปรียบเทียบลูฟี่กับเล่าปี่ในสามก๊ก แล้วเห็นภาพการเชื่อมโยงมังงะกับวรรณกรรมจีนที่ผมไม่เคยนึกผมมาก่อนเลย ได้มุมมองที่เปิดโลกดีมากๆ เลยครับ
กับเรื่องคำพูดของเรย์ลีช่วงนั้นดีมากจริงๆ นะครับ มันคือบทสนทนาของการส่งผ่านยุคสมัย ความเข้าใจโลกของคนรุ่นก่อน ที่พร้อมจะสนับสนุนคนรุ่นใหม่ให้ออกเดินทางตามความฝันของตัวเองที่อ่านแล้วอิ่มใจมากๆ เลย
ความอยากรู้อยากเห็นของอุซป การที่ลูฟี่ไม่ยอมให้เล่า และโรบินที่บอกว่าจะเดินทางไปหาสิ่งนั้นด้วยตัวเอง ก็เป็นฉากสะท้อนนิสัยที่แตกต่างของคนรุ่นใหม่ แต่อยู่ในยุคสมัยที่ต้องออกเดินทาง ผจญภัย ต่อสู้ไปด้วยกันได้ดีมากๆ เลย
ตอนที่เรย์ลี มาขีดเส้นกันทหารเรือไม่ให้มาขวางการเดินทางของลูฟี่ สำหรับผมเป็นฉากสั้นๆ ที่ยิ่งใหญ่มากๆ เพราะเขารู้ว่ายุคสมัยของเขาจบลงแล้ว สิ่งที่ทำได้คือยืนอยู่ตรงนั้น ใช้ประสบการณ์และความสามารถคอยปกป้องไม่ให้ใครมาขัดขวางการเดินทางของคนหนุ่มสาวได้
แต่ในขณะเดียวกันคิดแล้วก็น่าเศร้าเหมือนกันนะครับ เพราะตัดภาพมาในโลกความเป็นจริง เรามีผู้ใหญ่ที่คอยปกป้องความฝันเด็กๆ น้อยมากๆ เลย TT
@@nattanunchalermpanus9967 ใช่แล้วครับ
หากแต่ มัวแต่เฝ้ารอให้มี
ผู้ใหญ่ในอุดมคติ คงไม่มีซักที
และหลายคนใช้เรียกสถานการณ์ที่ว่า
ว่าเป็น "ปัญหา"
น้องกวง (ขออนุญาติเรียกตัวเองแบบนี้ครับ
/// จะได้ตัดความสับสนออก
คือเรียกพี่ ก็สับสนกับชื่อตัวเอง
อยู่หน่อย ๆ ครับ 555555)
อยากชวนมองเป็นสถานการณ์ดังกล่าว
ว่าเป็น "เงื่อนไข" ครับ
เราอาจจะรู้สึกได้ถึงสถานการณ์ดังกล่าว
ว่าเป็นเพียง "เงื่อนไข" ที่เราต้องฟันฝ่า
ซึ่งหมายถึงต้องยอมรับมันก่อน
ก่อนที่จะก้าวเดินต่อไปได้อย่างมั่นคง
------------------------------------------------
ในกรณีของลูฟี่ อาจหมายถึง
การที่เจ้าตัวยอมรับว่าตนเองเป็นคนแบบไหน
ชัดเจนกับตัวเอง และเงื่อนไขของตัวเอง
ที่อาจไม่เหมือนคนอื่นคืออะไร
และอยู่กับเงื่อนไขนั้นอย่างเหมาะสม
ไม่คิดที่จะหนีจุดอ่อนของตัวเอง
เหมือนในสถานการณ์ที่ต้องเสีย
พี่ชายอย่างเอสไป
ช่วงแรก ยังมีภาวะการหนีปัญหา
คือ การรับการสูญเสียไม่ได้
และเลือกทางออกด้วยการ
โทษตัวเองและการทำร้ายตัวเอง
กว่าจะยอมรับได้ว่า พี่ชายตัวเองเสียไปแล้ว
ก็ต้องมีจินเบเตือนสติว่า
"มองอะไรไม่เห็นรึไง
ความเชื่อมั่นที่พาตัวเองข้ามอุปสรรค
ทุกรูปแบบ ความแข็งแกร่งของตัวเอง
ที่ไม่เคยนึกคลางแคลง
ศัตรูที่สู้ไม่ได้มากมาย
ถูกเอาสิ่งเหล่านั้นไปอย่างไร้ปราณี
แล้วยังเป็นพี่ชายที่เหมือนเป็นแสงส่องทาง
สิ่งที่เสียไปมีมากมาย และ ถูกขวางด้วย
กำแพงมหึมาที่ชื่อว่าโลกครั้งแล้วครั้งเล่า
สิ่งเหล่านั้นทำให้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
จมอยู่ในความมืดแห่งการโทษตัวเอง
และความเสียใจ ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าทุกข์
แต่เจ้าต้องกำจัดความรู้สึกนั้น
สิ่งที่เจ้าเสีบไปมีนับไม่ถ้วน
[ของที่ไม่มีก็คือไม่มี
แต่ #สิ่งที่ยังเหลือคืออะไร]"
ลูฟี่ถึงจะยอมเริ่มยอมรับความจริง
ที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้อีกแล้ว
และเริ่มหันไปสู่ความจริงที่ต้องเผชิญต่อไป
ก็คือหน้าที่และภาระที่ตัวเองสร้างเอาไว้
คือ ความฝันและพวกพ้อง
------------------------------------------------
ลักษณะเดียวกันนี้เอง
เมื่อเรามีผู้ใหญ่ที่คอยปกป้อง
ความฝันเด็ก ๆ น้อยมาก ๆ
ด้วยพื้นฐานที่เป็นเงื่อนไขแบบนี้
Point เลยอยู่ที่
เรื่องที่เรามีคืออะไร ต้องทำอะไร
ส่วนเรื่องที่ไม่มี ยังไงก็ไม่มี
หรืออาจบอกว่า "มันไม่คุ้มกับการเสียเวลาแก้" ก็ได้ฮะ
เอาเวลามาพัฒนารุ่นใหม่ดีกว่า
(Feel คล้าย ๆ ช่างแม่งเลยครับ 555)
ตราบใดวันพีชยังเป็นมังงะอันดับหนึ่งทั้งในไทย และโลก มั่นใจได้เลยว่าประชาธิปไตยเติบโตแน่นอน
เห็นด้วยมากๆ รอดูวันที่ประชาธิปไตยเราเติบโตเต็มใบจริงๆ ไปด้วยกันนะครับบ
ชอบสองคนนี้จังครับ เคมีความเบียวคือดี
ดีใจที่มีคนชอบ และขอบคุณมากๆ สำหรับการติดตามนะครับ
สำหรับทุกคนที่บูชาความเนิร์ดและความเบียว เราคือเพื่อนกันครับ 555
อยากใส่เสื้อแบบพี่กวงจังครับ แนะนำร้านหน่อยสิครับ จะไปซื้อ ^^
ฉากในวันพีซที่ทำให้ชอบตัวละคร โซโลสำหรับผมนี่ ก็คือฉาก โซโล วัดดวงกับดาบ ซังไดคิเท็ตสึ ที่โยนดาบแล้วยื่นแขนออกไปคืออ่านเป็นแค่ภาพแต่รู้สึกเห้ยทำไมแม่งเท่ห์จัง
อีกหนึ่งฉากในความทรงจำ และทำให้กลายเป็นแฟนบอยโซโรหนักขึ้นไปอีกหลายขั้นเลยครับ 555
เพื่อนเอาฉากนี้ให้ดู ผมนี่โคตรว๊าาวเลย เป็นจุดเริ่มต้นในการเริ่มอ่านวันพีชครับ จากนั้นก็ย้อนไปอ่านตั้งแต่ตอนแรกเลย เป็นฉากที่impact มากๆๆครับ
ฟังแล้วอยากกลับไปอ่านอีกรอบเลย /เดินไปหยิบเล่ม1
ถ้าเสรีภาพมันมีจริง ผู้คนจะเรียกร้องหามันทำไมล่ะ
กลุ่มหมวกฟางคือหนึ่งในตัวละครจากโลการ์ตูนที่ตั้งคำถามกับคำว่าเสรีภาพมากที่สุด ติดตามและแสดงความคิดเห็นไปพร้อมๆ กับพวกเราในรายการนี้ได้เลยนะครับ
ขอบคุณมากครับ
***** อยากให้ เอา EP มาไว้ข้างหน้าได้ไหมครับ ใน title หรือไว้ที่ thumbnail ได้ไหมครับ บางทีหาไม่เจอ จะไม่ได้ว่า EP ไหน
เดี๋ยวจะบอกทีมงานให้ลองแก้ไข ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากๆ เลยนะครับบ : ]
ยังรอการกลับของคอนเทนต์วันพีซอยู่นะคะ 😄
เมิงเลิกใส่หน้ากากจัดรายการได้ป่าววะ
100 ปีที่หายไปคือจักรวรรดิญี่ปุ่นช่วงสงครามโลก
น่าจะเป็นช่วงที่ท่าน อิเอยาสึ ปิดประเทศมากกว่าครับ
@@winaitongpoobal2366 ผมหมายถึงที่หายไป เพราะเป็นช่วงที่พันธมิตร 20 อาณาจักร สู้กับอาณาจักรโบราณ
คุ้นไหมครับ ฝ่าย allied = ฝ่ายสัมพันธมิตร
ผมก็เป็นหนึ่งคนที่เนิร์ดวันพีชมาก จำได้ทุกอย่าง มันจำได้ยังไง เรื่องเรียน เรื่องงาน ทำไมไม่เก่งแบบนี้ 555+
ทำไมการ์ปไม่ช่วยเอสคะ ;-; ทำใจไม่ได้
ในแง่การเล่าเรื่อง อ.โอดะ คงอยากสร้างพลอตให้ลูฟี่เติบโต แต่ในแง่ของคนอ่านกับการ์ป นี่คือฉากที่เจ็บปวดจริงๆ นะครับ ตอนบอกให้เซนโงคุ จับตัวเองเอาไว้นี่อึดอัดมากๆ
แล้วอ. โอดะก็แสนจะใจร้าย ขยี้อารมณ์จนน้ำตาท่วมเลยจริงๆ TT
การเมืองทุกอย่างอยู่รอบตัวเราจริงๆไม่เว้นการ์ตูนเรื่องนี้
อ.โอดะแทรกประเด็นทางการเมืองไว้เข้มข้นมากๆ ติดตามและแสดงความคิดเห็นไปพร้อมๆ กันในตอนต่อๆ ไปของราบการนี้ได้เลยนะครับ
ขอบคุณครับ