W czasie edytowania filmu przyszło mi do głowy jeszcze kilka drobiazgów o których nie pamiętałem paplając. Część z nich dopisałem już w filmie, ale resztę wystukuję na bieżąco. Spoilery, naturalnie. 22:00 - Nie wspomniałem o opcjonalnych dodatkowych kostiumach dla głównych postaci, ale szczerze mówiąc uważałem je za nieestetyczne i nie pasujące do postaci, szczególnie w przypadku Susato. Włączyłem je na minutę żeby dostać achievement i natychmiast je zmieniłem. Bardzo jednak doceniam materiały dodatkowe, które można sobie pooglądać (początkowe szkice postaci, nieużywana muzyka, itp.) Takie coś powinno zagościć w serii na dłużej. 28:48 - The Great Ace Attorney ma również motyw muzyczny grający tuż przed zaprezentowaniem decydujących dowodów, nazwany trafnie „owertura do Pościgu”. Genialny do budowania hype'u 01:51:09 - Soseki ma też bardzo fajny utwór muzyczy. Myślę, że warto o tym wspomnieć bo jest to muzyczka którego słuchałem dużo razy po przejściu gry. 02:00:08 - McGilded miał też genialny utwór muzyczny. Uwielbiam tego cinkciarza. 02:11:40 - Dosyć sporym wątkiem o którym nie wspomniałem było to, że jej mąż kazał jej odgrywać rolę pokojówki ze względu na ich kiepski stan finansowy. Niewątpliwie może to usprawiedliwić zachowanie Joan wobec jej męża, ale już jej pyskówki podczas rozprawy nie bardzo. 02:33:56 - Załamka Auchiego była bardzo zabawna, jeden z najlepszych momentów duologii. Podobało mi się jak poważnie to wszyscy potraktowali. 02:37:28 - Pani pszczoła z firmy gazowej była fajnym świadkiem - kooperatywna, z szacunkiem do Runo i miała fajne animacje. Jedyny problem jaki z nią miałem to poprzednio wspomniane ""przypadkowe"" powiązanie ze sprawą w której akurat została wezwana jako przysięgła. 02:42:41 - Dedukcja Sherlocka w warsztacie Drebbera była fantastyczna i był to jeden z najśmieszniejszych ale i najładniej zanimowanych momentów w całej serii. 02:54:34 - Dedukcja z królem Niemiec również była fantastycznym i niespodziewanie prześmiesznym momentem. Wszystko w tej scenie zadziałało idealnie.
Eeeeeee... WUT? Tak losowo wchodzę sobie na ten kanał, nie mając zwyczajowo większej nadziei na ujrzenie czegokolwiek, a tu nagle istny Władca Pierścieni na temat Kronik Ace Attorney? No cóż, przyznam, że jestem mile (choć zarazem bardzo dziwnie) zaskoczony. Mam jednak nadzieję, że popełnienie tego gigantycznego filmu, nie przekreśli jednocześnie zagrajmy z obydwu tych gier (obejrzę jutro, to się pewnie dowiem). Byłoby fatalną wiadomością to, iż człowiek czeka latami na te kolejne zagrajmy (już nawet nie ważne jest z czego, byleby nie z TF2, itp.), a tu na końcu tej przydługiej drogi taka odpowiedź końcowa. Pomijając już to, poniekąd szanuję nie tylko Twoją pracę, ale też niezwykłą wiarę w jej ciepłe przyjęcie. Trzeba mieć niezłe jaja, a poza tym umiejętność nonszalanckiego stawiania ludzi przed faktami dokonanymi, by dosłownie wyjść z niemalże 4-godzinną recenzją nt. gry xDDD Tzn. nie zrozum mnie źle. Pomijając początkowe "What the hell?", wyrąbiście mi się to spodobało i chętnie ów materiał jutro obejrzę. Przy czym, z tego co widzę, jest to swego rodzaju podcast. Lepiej byłoby już pokazać ujęcia z tych obydwu gier, ale zakładając, iż planujesz z nich zagrajmy, no to rzeczywiście lepiej byłoby już chyba jednak się od tego powstrzymać. Podsumowując: Jesteś tak samo nieustępliwy, ambitny i drobiazgowy jak ja. I to mi się zawsze w Tobie podobało. Fajnie się też złożyło, iż film ten powstał w miarę szybko po poprzednich, więc nie ma znów tego niesmaku czekania w nieskończoność. Dobra, to tyle na ten komentarz. W osobnym wypowiem się na temat samego filmu, tudzież gier. Choć z tym drugim może być mały problem, bo choć ogólnie kojarzę o czym są, no to żadnego zagrajmy nie widziałem. Sam też nie grałem, dopiero planuję to uczynić.
Fajny materiał!!! A tak z innej beczki. Minął już ponad rok od premiery ostatniego odcinka historii TF2. Czekam z niecierpliwością na kolejny odcinek twojego głosu opowiadającego o jednej z moich ulubionych gier.
Przeszedłem gierke w okolicach kwietnia. Gra jest niesamowita widać ile doświadczenia ojciec AA nabył przez te wszystkie lata. Postacie, historia, świat wszystko to współgra bardzo dobrze. Zgodze się co do sprawdzania dowodów zbyt dokładnie bo jest to niezwykle upierdliwe. Osobiście utykałem właśnie w takich momentach gdzie jakiegoś dowodu niesprawdziłem dokładnie oraz w momentach gdzie postacie mówiły z tym szkockim lub irlandzkim akcentem gdzie ja nie mogłem poprostu zrozumieć co on do mnie szprecha. Polubiłem kilku świadków na stanowisku ale faktycznie coś w tej mechanice z dymkiem wypadałoby zmienić bo niby jest opcja by cały czas przerzucać na innych świadków, którzy nie mówią ale nie ma to sensu jak tylko mamy wyczekiwać tego dymku. Sherlocka poprostu uwielbiam gość jest taki zabawny czy to ze scen w jakich występuje czy za to co mówi sprawiło że nie mogłem się doczekać jak znowu wróci na ekran. Susato stała się moim ulubionym asystentem jest ona niezwykle inteligentną osobą, która tylko miewa te śmieszniejsze scenki. Spoilery: Uwielbiam jak chyba prawie wszystkie rozprawy ze sobą jakoś się łączą. Informacja usłyszana w jednym rozdziale wraca później lub w innej grze. Uwielbiam międzyinnymi nawiązania do profesora w piątej rozprawie pierwszej gry i ten moment gdzie widzimy tych dwóch gagatków co w drugiej grze byli na rozprawie związanej z gazem. Trzecia rozprawa pierwszej gry ma dosyć ciekawe rozwiązanie z oskarżonym ale niezwykle naciągane co w głównej sadze raczej nie miałaby miejsca. Uwielbiam postać Sosekiego tak mi chłopa było szkoda no bo w końcu jego muzyka nazywa się ,,Jestem niewinny" Też jego animacje są zabawne. Druga gra jest w całkowicie innej klasie niż pierwsza. Fajny był ten moment gry jako Susato jako obrońca. Szczerze jakby kiedyś powstała cz.3 to gra mogłaby się skupić na otwarciu sądu japońskiego dla kobiet( więcej niż jako świadków) do czego ona mogłaby idealnie pasować. Dalej motyw z tym że domniemana ofiara żyje jest żywa sprawiło że opadła mi kopara, a dodając jako kolorową postacią jest Shamspeare wychodzi jedna z moich ulubionych postaci winnych. Motyw robienia monet w mydle wydaje mi się dosyć dziwny ale też jestem w stanie zrozumieć że mogłoby to działać. I dalej przychodzi motyw, który sprawił że pierwszy raz w całej serii AA dostałem gęsiej skórki mianowicie motyw muzyczny Profesora jaki niesamowity klimat zrobiła ta muzyka szczególności w momentach gdzie jeszcze postacie o nim opowiadała i szczerze jakby kiedys wyszla gra gdzie Klint jest prokuratorem to za każdym razem jakby wchodził ten motyw muzyczny to realnie gościa bym się bał. To że Strongheart może okazać się złolem bylo szczerze do przewidzenia ale końcówka jest niezwykle satusfakcjonująca dla mnie.
Na początku również nie przepadałem za Susato. Irytowała mnie szczególnie w 2 epizodzie, te ciągłe Susato takedown, i to przekonanie, że oskarżony w tym rozdziale na pewno jest winny, mimo, że na miejscu zbrodni były 2 dowody, sugerujące, że coś tu jest definitywnie nie tak (napis na podłodze i kartka na szafie). Z czasem polubiłem tą postać, na tyle, że Maya spada na drugie miejsce. Jest to najbardziej kompetentna asystentka, pomocna, sympatyczna. I to wszystko bez magii. Z pomocą swojego podręcznika uczy nas, poprawia, daje przydatne wskazówki. Podobało mi się co zrobiła w ostatnim rozdziale pierwszej gry, i to, że miała rozterki moralne. Była na tyle kompetetna, że [SPOILERY] w epizodzie 1 drugiej gry była w stanie samodzielnie i skutecznie obronić klienta.
Hej, cieszę się że Chronicles Ci się podobały i fajnie słyszeć to z Twoich ust :D Twoje przemyślenia na temat poszczególnych rozdziałów są bardzo fair i myślę, że w większości się z nimi zgadzam. Ja sam nie gram w gry typu Ace Attorney dla poziomu trudności (bardziej to dla mnie po prostu doświadczenie fabuły), więc ten rzeczywiście dość łatwy poziom mi nie przeszkadzał, ale absolutnie rozumiem rozczarowanie kogoś który zwraca na to uwagę. Rozdział czwarty pierwszej gry to dla mnie prawdziwy ewenement. O ile kiedy sam uważam, że niemal wszystkie rozdziały w duologii trzymają naprawdę solidny poziom, nawet te słabsze, to tutaj naprawdę pojechali po bandzie. Nie lubię tego mindsetu że stare małżeństwo = haha i hate my wife, ale przynajmniej Pat i Roly byli fajni i naprawdę podobał mi się motyw z tym co zrobił Pat żeby spędzić z nią więcej czasu. Mam nadzieję, że w jakimś stopniu powróci jeszcze w przyszłości system przysięgłych. Sam koncept uważam, że był bardzo dobrze zrobiony i lubię motyw przekonywania ich do swoich racji. Problemem było to, co wspominałeś: że większość przysięglych dziwnych przypadkiem jest powiązana ze sprawą w jakiś sposób. Mogli ich po prostu dać jako świadków, w końcu teraz możemy mieć kilku naraz. 3 rozdział 2 gry był najbliższy ideałowi pod tym względem, więc mam wrażenie, że zrozumieli w jaki sposób to mniej więcej robić i w przyszłości działałoby to lepiej. Podoba mi się, że Takumi zaczerpnął z miłości Yamazakiego do ogromnych konspiracji i większości rozdziałów będących ze sobą połączonych, bo sam to uwielbiam. Ta wielka konspiracja za kulisami była cudowna na tyle, że nawet nie przeszkadzało mi, że ostatni, główny złol był niesamowicie przewidywalny. W końcu nie zawsze whodunnit jest najważniejszym motywem historii kryminalnych. Anyway, dzięki za fajne podsumowanko, jeżeli kiedyś nagrasz tę grę to jestem mega ciekaw twoich tłumaczeń Shamspeare'a. Przy okazji, zapomniałeś 'u' w 'Ryuunosuke' - czyta się ono Rjunoske. Tak mniej więcej.
Zazwyczaj do takich postaci przygotowuję sobie dodatkowe notatki, które mam przy sobie podczas nagrywania. Z tego co pamiętam miałem zapisane pełne teksty Marlona Rimesa kiedy rapował. Już od czasów pierwszej trylogii robię to także czytając dialogi w napisach końcowych, gdyż przewijają się one automatycznie i nie mógłbym za nimi nadążyć "na żywo".
Zgodzę się, że summariation exampination nie ma wiele sensu narracyjnie by to było zapomniana technika z tym jak idiotycznie jest przepakowana dla obrońcy w sądzie, ponieważ: A) Może wziąć tyle czasu ile chce B) Nic to obrońcy nie kosztuje i nie ma żadnej kary jeśli chce to wykorzystać C) Prokurator nie może sie nawet odezwać Dlaczego nikt by nie miał z tego korzystać gdy to dosłownie nie ma minusów?
Bardzo trafnie ujęte. Uznaję to za naprawdę zabawne, że gra pod koniec argumentuje to, iż brytyjskie społeczeństwo może zrobić rewoltę dowiedziawszy się co zaszło za kulisami, podczas gdy ewidentnie godzą się na system w którym ktoś może zostać posłany na szubiennicę zanim jego prawnik będzie miał okazję cokolwiek powiedzieć.
A nie dość że to główna noww mechanika gry to usuwanie jej na finał jest mimo wszystko antyklimatyczne. Rozumiem wytłumaczenie dlaczego, ale usuwanie wyzwania w zakończeniu troche nie mw sensu z punktu designu. Domyślam sie że problemem był brak czasu na zrobienie 5 nowych modeli
@@TomBoula Zarówno tak jak prawnik nie ma nic do powiedzenia, to równie dobrze można to odnieść do drugiej strony, bo wystarczy że tak jak w trzeciej sprawie pierwszej gry, wszyscy zostaną omamieni albo przekupieni i prokurator nie moze sie nawet odezwać, bo niewinny i dobranoc
Wg mojej opinii, nawet jeżeli pierwszy rozdział może się dłużyć a Ryunosuke jest większą ciapą niż Phoenix i Apollo, to doceniam fakt, że twórcy postanowili podejść do tego tutoriala z nieco innej perspektywy. Znaczy, zamiast robić kolejny rozdział na zasadzie "nowy prawnik musi się przyzwyczaić do swojej roboty", to poszli w stronę gościa, który z początku nie miał być prawnikiem i nie znał się na tym, po czym został wrzucony w ten bajzel na ostatnią chwilę i wbrew swojej woli. Przypuszczam, że to sprawia, iż to powolne przyswajanie pewnych rzeczy ma więcej sensu, bo to swego rodzaju "fish out of water"; a poza tym, fajnie się obserwuje Runo, jak na początku jest niepewny tego co robi, patrząc na jego animacje (jak wędrujące oczy, czy słabe uderzanie w biurko) i ciągłym krzyczeniu "Yes!"/"Hai!", a potem im bardziej jest pewny swoich argumentów i jest coraz bardziej zdeterminowany, to widać to i w animacjach, i w okrzykach, i w muzyce, i to mimo wszystko daje satysfakcję. W sumie, jak to wielokrotnie zaznaczałeś, prezentacja odgrywa tu dużą rolę, ale mi się to podobało.
Daję łapkę w górę, bo zgadzam się w gruncie rzeczy ze wszystkim co napisałeś/łaś. Myślę, że w moim przypadku Runo po prostu znajduje się w tej niekomfortowej sytuacji, że jest już bodaj szóstym protagonistą w serii, więc spora część z tych zabiegów już się mi zlewa przed oczami.
(jestem na samym początku filmu) U mnie akurat twoje filmy bardziej służyły za pokazanie gry oraz po tym jak sam przejdę wytłumaczenie, dlaczego dana sprawa przebiega w ten sposób. Dodatkowo esej o pacingu DD przygotował mnie na to jakie spagetti będę musiał ogarnąć podczas przechodzenia tej gry i na jakie elementy fabularne bardziej przymrużyć oko. Co do "drugiej" Trylogii AA na steamie to z chęcią ją kupię.... na promocji bo jednak 220zł w przedsprzedaży to zaporowa cena na ten moment + mam dziwne przeczucie, że będzie sporo łatania gry przez wzgląd na portowanie gier z 3DS-a (głównie mam na myśli Dual Destinies i Spirits of Justice). Swoją drogą jestem zaskoczony nielubieniem gatunku VN przy jednoczesnym ogrywaniu i czerpania przyjemności z AA. Przy okazji mam pytanie, czy w przyszłości (jeśli kanał będzie nadal aktywny) można liczyć na inne "mainstreamowe" gry VN na kanale pomimo niskiej pozycji w rankingu osobistym tego gatunku? (tak mam na myśli gry od Spike Chunsoft i ich podwykonawców )
Nie kojarzę kompletnie tej firmy, ale po sprawdzeniu widzę, że to oni robią tą całą Danganronpę, którą mnóstwo osób mi poleciło. Więc pewnie kiedyś ogram któreś z tych gier.
@@Zymi1w sumie po dłuższym namyśle mam wątpliwości co do mojej polecajki (przede wszystkim za relatywnie niski poziom trudności zagadek z 1 Danganronpy). Poza tym mam pytanie co do samych gier z serii Zero Escape - jeśli mam dobre info to zagadki są podobne "konceptem" do escape roomów i czy mimo tej formy mają wysoki poziom trudności? (ogrywałem jedynie etap będący dostępny jako zawartość do odblokowania z nowego Somnium Files) i byłem trochę zmieszany, wolę korzystać ze "spoiler-free" solucji tylko w ostateczności a wobec tej formy przedstawienia zagadek mam złe przeczucie mówiące o częstym sprawdzaniu solucji
@@mortar1392 Co do danganronpy to nie pamiętam jakości i trudności zagadek, generalnie mało pamiętam z tych gier, tak bardzo mi się nie podobały. Ale rzeczą która zapadła mi w pamięć był sposób prowadzenia rozpraw. Jedyną dobrą rzeczą z tych minigierek było tworzenie komiksów z tego jak doszło do zbrodni. Reszta była frustrującymi, niepotrzebnymi zapychaczami. Ale wracając do Zero Escape. Jest to zależne od gry tak naprawdę. Zagadki w tych grach są dosłownie escape roomami. W pierwszej grze (9 hours, 9 persons, 9 doors) nie są trudne. Z tego co pamiętam to większość gry udało mi się przejść bez poradnika, potrzebowałem go tylko w dwóch miejscach. Jeśli chodzi o kolejne gry, to: W Virtue's Last Reward dosyć często zaglądałem do solucji, z dwóch powodów. Pierwszy był tym że bardzo zainteresowała mnie historia i zagadki bardziej traktowałem jako przerywnik. Mimo to bardzo dobrze się bawiłem przy tej grze. Drugim powodem było to, że rzeczywiście w tej części zagadki są trudniejsze, ale jeśli dobrze pamiętam to każda zagadka jest w miarę logiczna. Zero Time Dillema ssie. To że historia jest tam bardzo źle przedstawiona, to jeden z wielu problemów. Ale największym jest to, że w co najmniej jednej zagadce zaimplementowali generator liczb losowych i żeby dostać jeden wynik, musiałem uruchamiać jedną zagadkę około 8 razy. Reszta zagadek była jeszcze trudniejsza niż w VLR i często nielogiczna. Poradnik może przydać się do jeszcze jednej rzeczy, szczególnie w pierwszej grze. Do zakończeń. Tutaj mogą być bardzo małe spoilery co do gameplay'u i historii, jeśli chcesz mieć niespodziankę co do tego w jaki sposób ta gra działa, to polecam tutaj skończyć czytać. Jak przechodziłem pierwsze dwie gry to korzystałem z poradnika bez spoilerów który na samym początku mówił "od którego zakończenia najlepiej rozpocząć", bo gra bazująca na podróży w czasie, ma ich kilka. I według mnie jest to najlepszy sposób na granie w te gry. Gdybym w pierwszej grze nie odblokował (prawie)"True" zakończenia jako pierwszego, nie wiem czy ta gra by mnie wciągnęła tak bardzo jak to zrobiła. W drugiej grze wydaje mi się że każde zakończenie by mnie tak samo bardzo wciągnęło, ale każde kolejne zakończenie coraz lepiej odsłaniało tajemnicę miejsca w którym się znajdowaliśmy. Ciężko mi powiedzieć czy rzeczywiście kolejność zakończeń ma wpływ na jakość odbioru historii, ale na pewno u mnie zrobiło to bardzo dużą różnicę.
@@Zymi1 Well youtube nie dopuścił poprzedniego komentarza także here we go again. Jak chodzi o Danganronpę to patrząc obiektywnie większość zagadek i rozdziałów z nimi związanych była dość łatwa. Do samych rozpraw mam bardzo mieszane uczucia, z jednej strony stopniowe wprowadzanie nowych mechanik takich jak białe szumy czy przejmowanie czyiś stanowisk aby użyć ich przeciwko innemu stanowisku i zrobienie podsumowania w postaci komiksu sprawdzającego przytomność gracza w czasie rozprawy a z drugiej uzupełnianie liter albo wybór jednej z 3 opcji robiły za przepychacz dowodów albo sztuczne spowalnianie tempa rozprawy, nie wnosząc żadnego poziomu trudności, a często (przy minigrze wyboru) nawet logiki. Sama minigra z przełamywaniem kogoś jest też nieprzyjemna w późniejszych etapach {oczywiście jeśli ktoś gra na normlanym bądź wyższym poziomie trudności}. Dla mnie rozczarowanie było wprowadzenie większej ilości dowodów "do ręki gracza" gdzieś dopiero w 5 rozdziale, gdzie przy Danganronpie 2 już w 1 rozdziale mamy na dłoni (albo w bębnie zależnie jak kto woli opisać) 3 dowody i z tempem rozpraw stopiono jest ich więcej. Generalnie D2 jest o wiele bardziej dopracowana pod względem rozpraw w D1, kilka dodatkowych mechanik, próba re-worku już istniejących sprawiła, że jak znacznie przyjemniej się je przechodziło, mimo iż rozprawy w D2 są dłuższe (albo to złudzenie przez przypominanie przez grę o zapisywaniu) Co do Zero Escape to po twoim komentarzu spróbuje je ograć, jak dobrze pamiętam główni scenarzyści są odpowiedzialni za Somnium Files więc nie obawiam się o zagmatwaną fabułę. Ewentualnie trzeba zrobić strategie Wrighta "Go out of the box" przy każdej zagadce.
To tłumaczenie Sherlocka jako "Herlocka" to największy grzech oficjalnej translacji (szczególnie po oglądaniu wcześniej fanowskiego tłumaczenia), ale i zarazem ciekawy zabieg, bo sprawiło że gra oprócz parodiowania systemu sądownictwa zaczęła też skutecznie parodiować system copyrightów BTW skoro już portują stare gry AA to cały czas mam jeszcze nadzieję że zrobią oficjalny port duologii Investigations (a najlepiej jeszcze AAI3 z grafiką 3D i fizyką drgania krawatu Edgewortha)
@@PandoPon Driver miał gorszą grę jakim był Driv3r. Więc dlatego San Francisco było ostatnią grą kiedy Ubisoft przestało się interesować. Nie każde z tych podróbek rywalizujących z GTA mogło się utrzymać do dziś.
![Exclusive! น้องลิกก้า&น้องโรร่า มาแล้ว!! [cc] แดนแพทตี้ SS2 | EP.48 |](http://i.ytimg.com/vi/UmlpJhRekyY/mqdefault.jpg)
W czasie edytowania filmu przyszło mi do głowy jeszcze kilka drobiazgów o których nie pamiętałem paplając. Część z nich dopisałem już w filmie, ale resztę wystukuję na bieżąco. Spoilery, naturalnie.
22:00 - Nie wspomniałem o opcjonalnych dodatkowych kostiumach dla głównych postaci, ale szczerze mówiąc uważałem je za nieestetyczne i nie pasujące do postaci, szczególnie w przypadku Susato. Włączyłem je na minutę żeby dostać achievement i natychmiast je zmieniłem. Bardzo jednak doceniam materiały dodatkowe, które można sobie pooglądać (początkowe szkice postaci, nieużywana muzyka, itp.) Takie coś powinno zagościć w serii na dłużej.
28:48 - The Great Ace Attorney ma również motyw muzyczny grający tuż przed zaprezentowaniem decydujących dowodów, nazwany trafnie „owertura do Pościgu”. Genialny do budowania hype'u
01:51:09 - Soseki ma też bardzo fajny utwór muzyczy. Myślę, że warto o tym wspomnieć bo jest to muzyczka którego słuchałem dużo razy po przejściu gry.
02:00:08 - McGilded miał też genialny utwór muzyczny. Uwielbiam tego cinkciarza.
02:11:40 - Dosyć sporym wątkiem o którym nie wspomniałem było to, że jej mąż kazał jej odgrywać rolę pokojówki ze względu na ich kiepski stan finansowy. Niewątpliwie może to usprawiedliwić zachowanie Joan wobec jej męża, ale już jej pyskówki podczas rozprawy nie bardzo.
02:33:56 - Załamka Auchiego była bardzo zabawna, jeden z najlepszych momentów duologii. Podobało mi się jak poważnie to wszyscy potraktowali.
02:37:28 - Pani pszczoła z firmy gazowej była fajnym świadkiem - kooperatywna, z szacunkiem do Runo i miała fajne animacje. Jedyny problem jaki z nią miałem to poprzednio wspomniane ""przypadkowe"" powiązanie ze sprawą w której akurat została wezwana jako przysięgła.
02:42:41 - Dedukcja Sherlocka w warsztacie Drebbera była fantastyczna i był to jeden z najśmieszniejszych ale i najładniej zanimowanych momentów w całej serii.
02:54:34 - Dedukcja z królem Niemiec również była fantastycznym i niespodziewanie prześmiesznym momentem. Wszystko w tej scenie zadziałało idealnie.
Ten film był bardziej niespodziewany niż nadejście hiszpańskiej inkwizycji i absolutnie nie narzekam.
Spóźniłeś się
Już gra kupiona
O tak, długi materiał Tomka do słuchania w czasie pracy, tego potrzebowałem od dawna.
Fajnie że dajesz znaki życia, miłej nocki❤
szykuje się długa noc, idę po kawę
miłego oglądania (i poranku, bruh)
3(słownie trzy) i pół godziny sluchania Tomka do śniadania
No i jest Ace Attorney
Dzisiaj juz nie dam rady, ale jutro zabieram się za oglądanie, dzięki za ten masywny kontent
Eeeeeee... WUT? Tak losowo wchodzę sobie na ten kanał, nie mając zwyczajowo większej nadziei na ujrzenie czegokolwiek, a tu nagle istny Władca Pierścieni na temat Kronik Ace Attorney? No cóż, przyznam, że jestem mile (choć zarazem bardzo dziwnie) zaskoczony. Mam jednak nadzieję, że popełnienie tego gigantycznego filmu, nie przekreśli jednocześnie zagrajmy z obydwu tych gier (obejrzę jutro, to się pewnie dowiem). Byłoby fatalną wiadomością to, iż człowiek czeka latami na te kolejne zagrajmy (już nawet nie ważne jest z czego, byleby nie z TF2, itp.), a tu na końcu tej przydługiej drogi taka odpowiedź końcowa. Pomijając już to, poniekąd szanuję nie tylko Twoją pracę, ale też niezwykłą wiarę w jej ciepłe przyjęcie. Trzeba mieć niezłe jaja, a poza tym umiejętność nonszalanckiego stawiania ludzi przed faktami dokonanymi, by dosłownie wyjść z niemalże 4-godzinną recenzją nt. gry xDDD Tzn. nie zrozum mnie źle. Pomijając początkowe "What the hell?", wyrąbiście mi się to spodobało i chętnie ów materiał jutro obejrzę. Przy czym, z tego co widzę, jest to swego rodzaju podcast. Lepiej byłoby już pokazać ujęcia z tych obydwu gier, ale zakładając, iż planujesz z nich zagrajmy, no to rzeczywiście lepiej byłoby już chyba jednak się od tego powstrzymać. Podsumowując: Jesteś tak samo nieustępliwy, ambitny i drobiazgowy jak ja. I to mi się zawsze w Tobie podobało. Fajnie się też złożyło, iż film ten powstał w miarę szybko po poprzednich, więc nie ma znów tego niesmaku czekania w nieskończoność. Dobra, to tyle na ten komentarz. W osobnym wypowiem się na temat samego filmu, tudzież gier. Choć z tym drugim może być mały problem, bo choć ogólnie kojarzę o czym są, no to żadnego zagrajmy nie widziałem. Sam też nie grałem, dopiero planuję to uczynić.
2:54:00 Akurat Japoński dobrze wypada, jak zmieniłem na chwilę na angielski, to miałem "nope" I wróciłem do japońskiego
O mój boże nie wiedziałem że tego potrzebowałem
Fajny materiał!!!
A tak z innej beczki. Minął już ponad rok od premiery ostatniego odcinka historii TF2. Czekam z niecierpliwością na kolejny odcinek twojego głosu opowiadającego o jednej z moich ulubionych gier.
Przeszedłem gierke w okolicach kwietnia. Gra jest niesamowita widać ile doświadczenia ojciec AA nabył przez te wszystkie lata. Postacie, historia, świat wszystko to współgra bardzo dobrze. Zgodze się co do sprawdzania dowodów zbyt dokładnie bo jest to niezwykle upierdliwe. Osobiście utykałem właśnie w takich momentach gdzie jakiegoś dowodu niesprawdziłem dokładnie oraz w momentach gdzie postacie mówiły z tym szkockim lub irlandzkim akcentem gdzie ja nie mogłem poprostu zrozumieć co on do mnie szprecha. Polubiłem kilku świadków na stanowisku ale faktycznie coś w tej mechanice z dymkiem wypadałoby zmienić bo niby jest opcja by cały czas przerzucać na innych świadków, którzy nie mówią ale nie ma to sensu jak tylko mamy wyczekiwać tego dymku.
Sherlocka poprostu uwielbiam gość jest taki zabawny czy to ze scen w jakich występuje czy za to co mówi sprawiło że nie mogłem się doczekać jak znowu wróci na ekran.
Susato stała się moim ulubionym asystentem jest ona niezwykle inteligentną osobą, która tylko miewa te śmieszniejsze scenki.
Spoilery:
Uwielbiam jak chyba prawie wszystkie rozprawy ze sobą jakoś się łączą. Informacja usłyszana w jednym rozdziale wraca później lub w innej grze.
Uwielbiam międzyinnymi nawiązania do profesora w piątej rozprawie pierwszej gry i
ten moment gdzie widzimy tych dwóch gagatków co w drugiej grze byli na rozprawie związanej z gazem.
Trzecia rozprawa pierwszej gry ma dosyć ciekawe rozwiązanie z oskarżonym ale niezwykle naciągane co w głównej sadze raczej nie miałaby miejsca.
Uwielbiam postać Sosekiego tak mi chłopa było szkoda no bo w końcu jego muzyka nazywa się ,,Jestem niewinny"
Też jego animacje są zabawne.
Druga gra jest w całkowicie innej klasie niż pierwsza. Fajny był ten moment gry jako Susato jako obrońca. Szczerze jakby kiedyś powstała cz.3 to gra mogłaby się skupić na otwarciu sądu japońskiego dla kobiet( więcej niż jako świadków) do czego ona mogłaby idealnie pasować.
Dalej motyw z tym że domniemana ofiara żyje jest żywa sprawiło że opadła mi kopara, a dodając jako kolorową postacią jest Shamspeare wychodzi jedna z moich ulubionych postaci winnych. Motyw robienia monet w mydle wydaje mi się dosyć dziwny ale też jestem w stanie zrozumieć że mogłoby to działać.
I dalej przychodzi motyw, który sprawił że pierwszy raz w całej serii AA dostałem gęsiej skórki mianowicie motyw muzyczny Profesora jaki niesamowity klimat zrobiła ta muzyka szczególności w momentach gdzie jeszcze postacie o nim opowiadała i szczerze jakby kiedys wyszla gra gdzie Klint jest prokuratorem to za każdym razem jakby wchodził ten motyw muzyczny to realnie gościa bym się bał.
To że Strongheart może okazać się złolem bylo szczerze do przewidzenia ale końcówka jest niezwykle satusfakcjonująca dla mnie.
Wykorzystanie motywu kroków było bardzo ciekawe, pierwsza scena gdzie zaczyna to grać (jeśli to było w muzeum Tusspells) była fantastyczna.
Panie, 3 i pół godziny to ja na jednym posiedzeniu przesłucham. Tym bardziej jak jesteś autorem
Na początku również nie przepadałem za Susato. Irytowała mnie szczególnie w 2 epizodzie, te ciągłe Susato takedown, i to przekonanie, że oskarżony w tym rozdziale na pewno jest winny, mimo, że na miejscu zbrodni były 2 dowody, sugerujące, że coś tu jest definitywnie nie tak (napis na podłodze i kartka na szafie). Z czasem polubiłem tą postać, na tyle, że Maya spada na drugie miejsce. Jest to najbardziej kompetentna asystentka, pomocna, sympatyczna. I to wszystko bez magii. Z pomocą swojego podręcznika uczy nas, poprawia, daje przydatne wskazówki. Podobało mi się co zrobiła w ostatnim rozdziale pierwszej gry, i to, że miała rozterki moralne. Była na tyle kompetetna, że [SPOILERY] w epizodzie 1 drugiej gry była w stanie samodzielnie i skutecznie obronić klienta.
Hej, cieszę się że Chronicles Ci się podobały i fajnie słyszeć to z Twoich ust :D Twoje przemyślenia na temat poszczególnych rozdziałów są bardzo fair i myślę, że w większości się z nimi zgadzam. Ja sam nie gram w gry typu Ace Attorney dla poziomu trudności (bardziej to dla mnie po prostu doświadczenie fabuły), więc ten rzeczywiście dość łatwy poziom mi nie przeszkadzał, ale absolutnie rozumiem rozczarowanie kogoś który zwraca na to uwagę.
Rozdział czwarty pierwszej gry to dla mnie prawdziwy ewenement. O ile kiedy sam uważam, że niemal wszystkie rozdziały w duologii trzymają naprawdę solidny poziom, nawet te słabsze, to tutaj naprawdę pojechali po bandzie. Nie lubię tego mindsetu że stare małżeństwo = haha i hate my wife, ale przynajmniej Pat i Roly byli fajni i naprawdę podobał mi się motyw z tym co zrobił Pat żeby spędzić z nią więcej czasu.
Mam nadzieję, że w jakimś stopniu powróci jeszcze w przyszłości system przysięgłych. Sam koncept uważam, że był bardzo dobrze zrobiony i lubię motyw przekonywania ich do swoich racji. Problemem było to, co wspominałeś: że większość przysięglych dziwnych przypadkiem jest powiązana ze sprawą w jakiś sposób. Mogli ich po prostu dać jako świadków, w końcu teraz możemy mieć kilku naraz. 3 rozdział 2 gry był najbliższy ideałowi pod tym względem, więc mam wrażenie, że zrozumieli w jaki sposób to mniej więcej robić i w przyszłości działałoby to lepiej.
Podoba mi się, że Takumi zaczerpnął z miłości Yamazakiego do ogromnych konspiracji i większości rozdziałów będących ze sobą połączonych, bo sam to uwielbiam. Ta wielka konspiracja za kulisami była cudowna na tyle, że nawet nie przeszkadzało mi, że ostatni, główny złol był niesamowicie przewidywalny. W końcu nie zawsze whodunnit jest najważniejszym motywem historii kryminalnych.
Anyway, dzięki za fajne podsumowanko, jeżeli kiedyś nagrasz tę grę to jestem mega ciekaw twoich tłumaczeń Shamspeare'a. Przy okazji, zapomniałeś 'u' w 'Ryuunosuke' - czyta się ono Rjunoske. Tak mniej więcej.
Zazwyczaj do takich postaci przygotowuję sobie dodatkowe notatki, które mam przy sobie podczas nagrywania. Z tego co pamiętam miałem zapisane pełne teksty Marlona Rimesa kiedy rapował. Już od czasów pierwszej trylogii robię to także czytając dialogi w napisach końcowych, gdyż przewijają się one automatycznie i nie mógłbym za nimi nadążyć "na żywo".
Zgodzę się, że summariation exampination nie ma wiele sensu narracyjnie by to było zapomniana technika z tym jak idiotycznie jest przepakowana dla obrońcy w sądzie, ponieważ:
A) Może wziąć tyle czasu ile chce
B) Nic to obrońcy nie kosztuje i nie ma żadnej kary jeśli chce to wykorzystać
C) Prokurator nie może sie nawet odezwać
Dlaczego nikt by nie miał z tego korzystać gdy to dosłownie nie ma minusów?
Bardzo trafnie ujęte. Uznaję to za naprawdę zabawne, że gra pod koniec argumentuje to, iż brytyjskie społeczeństwo może zrobić rewoltę dowiedziawszy się co zaszło za kulisami, podczas gdy ewidentnie godzą się na system w którym ktoś może zostać posłany na szubiennicę zanim jego prawnik będzie miał okazję cokolwiek powiedzieć.
A nie dość że to główna noww mechanika gry to usuwanie jej na finał jest mimo wszystko antyklimatyczne. Rozumiem wytłumaczenie dlaczego, ale usuwanie wyzwania w zakończeniu troche nie mw sensu z punktu designu. Domyślam sie że problemem był brak czasu na zrobienie 5 nowych modeli
@@TomBoula Zarówno tak jak prawnik nie ma nic do powiedzenia, to równie dobrze można to odnieść do drugiej strony, bo wystarczy że tak jak w trzeciej sprawie pierwszej gry, wszyscy zostaną omamieni albo przekupieni i prokurator nie moze sie nawet odezwać, bo niewinny i dobranoc
Wg mojej opinii, nawet jeżeli pierwszy rozdział może się dłużyć a Ryunosuke jest większą ciapą niż Phoenix i Apollo, to doceniam fakt, że twórcy postanowili podejść do tego tutoriala z nieco innej perspektywy. Znaczy, zamiast robić kolejny rozdział na zasadzie "nowy prawnik musi się przyzwyczaić do swojej roboty", to poszli w stronę gościa, który z początku nie miał być prawnikiem i nie znał się na tym, po czym został wrzucony w ten bajzel na ostatnią chwilę i wbrew swojej woli. Przypuszczam, że to sprawia, iż to powolne przyswajanie pewnych rzeczy ma więcej sensu, bo to swego rodzaju "fish out of water"; a poza tym, fajnie się obserwuje Runo, jak na początku jest niepewny tego co robi, patrząc na jego animacje (jak wędrujące oczy, czy słabe uderzanie w biurko) i ciągłym krzyczeniu "Yes!"/"Hai!", a potem im bardziej jest pewny swoich argumentów i jest coraz bardziej zdeterminowany, to widać to i w animacjach, i w okrzykach, i w muzyce, i to mimo wszystko daje satysfakcję. W sumie, jak to wielokrotnie zaznaczałeś, prezentacja odgrywa tu dużą rolę, ale mi się to podobało.
Daję łapkę w górę, bo zgadzam się w gruncie rzeczy ze wszystkim co napisałeś/łaś. Myślę, że w moim przypadku Runo po prostu znajduje się w tej niekomfortowej sytuacji, że jest już bodaj szóstym protagonistą w serii, więc spora część z tych zabiegów już się mi zlewa przed oczami.
Przybył pan maruda, niszczyciel dobrej zabawy ;p
Czy będziesz nagrywał spirit of justice?
(jestem na samym początku filmu) U mnie akurat twoje filmy bardziej służyły za pokazanie gry oraz po tym jak sam przejdę wytłumaczenie, dlaczego dana sprawa przebiega w ten sposób. Dodatkowo esej o pacingu DD przygotował mnie na to jakie spagetti będę musiał ogarnąć podczas przechodzenia tej gry i na jakie elementy fabularne bardziej przymrużyć oko.
Co do "drugiej" Trylogii AA na steamie to z chęcią ją kupię.... na promocji bo jednak 220zł w przedsprzedaży to zaporowa cena na ten moment + mam dziwne przeczucie, że będzie sporo łatania gry przez wzgląd na portowanie gier z 3DS-a (głównie mam na myśli Dual Destinies i Spirits of Justice). Swoją drogą jestem zaskoczony nielubieniem gatunku VN przy jednoczesnym ogrywaniu i czerpania przyjemności z AA.
Przy okazji mam pytanie, czy w przyszłości (jeśli kanał będzie nadal aktywny) można liczyć na inne "mainstreamowe" gry VN na kanale pomimo niskiej pozycji w rankingu osobistym tego gatunku? (tak mam na myśli gry od Spike Chunsoft i ich podwykonawców )
Nie kojarzę kompletnie tej firmy, ale po sprawdzeniu widzę, że to oni robią tą całą Danganronpę, którą mnóstwo osób mi poleciło. Więc pewnie kiedyś ogram któreś z tych gier.
@@TomBoula Nie rób tego sobie. Jeśli chcesz zagrać w dobre gry z tego studia to zagraj w Zero Escape 999 i Zero Escape Virtue's Last Reward
@@Zymi1w sumie po dłuższym namyśle mam wątpliwości co do mojej polecajki (przede wszystkim za relatywnie niski poziom trudności zagadek z 1 Danganronpy).
Poza tym mam pytanie co do samych gier z serii Zero Escape - jeśli mam dobre info to zagadki są podobne "konceptem" do escape roomów i czy mimo tej formy mają wysoki poziom trudności? (ogrywałem jedynie etap będący dostępny jako zawartość do odblokowania z nowego Somnium Files) i byłem trochę zmieszany, wolę korzystać ze "spoiler-free" solucji tylko w ostateczności a wobec tej formy przedstawienia zagadek mam złe przeczucie mówiące o częstym sprawdzaniu solucji
@@mortar1392 Co do danganronpy to nie pamiętam jakości i trudności zagadek, generalnie mało pamiętam z tych gier, tak bardzo mi się nie podobały. Ale rzeczą która zapadła mi w pamięć był sposób prowadzenia rozpraw. Jedyną dobrą rzeczą z tych minigierek było tworzenie komiksów z tego jak doszło do zbrodni. Reszta była frustrującymi, niepotrzebnymi zapychaczami. Ale wracając do Zero Escape.
Jest to zależne od gry tak naprawdę. Zagadki w tych grach są dosłownie escape roomami.
W pierwszej grze (9 hours, 9 persons, 9 doors) nie są trudne. Z tego co pamiętam to większość gry udało mi się przejść bez poradnika, potrzebowałem go tylko w dwóch miejscach. Jeśli chodzi o kolejne gry, to:
W Virtue's Last Reward dosyć często zaglądałem do solucji, z dwóch powodów. Pierwszy był tym że bardzo zainteresowała mnie historia i zagadki bardziej traktowałem jako przerywnik. Mimo to bardzo dobrze się bawiłem przy tej grze. Drugim powodem było to, że rzeczywiście w tej części zagadki są trudniejsze, ale jeśli dobrze pamiętam to każda zagadka jest w miarę logiczna.
Zero Time Dillema ssie. To że historia jest tam bardzo źle przedstawiona, to jeden z wielu problemów. Ale największym jest to, że w co najmniej jednej zagadce zaimplementowali generator liczb losowych i żeby dostać jeden wynik, musiałem uruchamiać jedną zagadkę około 8 razy. Reszta zagadek była jeszcze trudniejsza niż w VLR i często nielogiczna.
Poradnik może przydać się do jeszcze jednej rzeczy, szczególnie w pierwszej grze. Do zakończeń.
Tutaj mogą być bardzo małe spoilery co do gameplay'u i historii, jeśli chcesz mieć niespodziankę co do tego w jaki sposób ta gra działa, to polecam tutaj skończyć czytać.
Jak przechodziłem pierwsze dwie gry to korzystałem z poradnika bez spoilerów który na samym początku mówił "od którego zakończenia najlepiej rozpocząć", bo gra bazująca na podróży w czasie, ma ich kilka. I według mnie jest to najlepszy sposób na granie w te gry. Gdybym w pierwszej grze nie odblokował (prawie)"True" zakończenia jako pierwszego, nie wiem czy ta gra by mnie wciągnęła tak bardzo jak to zrobiła. W drugiej grze wydaje mi się że każde zakończenie by mnie tak samo bardzo wciągnęło, ale każde kolejne zakończenie coraz lepiej odsłaniało tajemnicę miejsca w którym się znajdowaliśmy. Ciężko mi powiedzieć czy rzeczywiście kolejność zakończeń ma wpływ na jakość odbioru historii, ale na pewno u mnie zrobiło to bardzo dużą różnicę.
@@Zymi1 Well youtube nie dopuścił poprzedniego komentarza także here we go again.
Jak chodzi o Danganronpę to patrząc obiektywnie większość zagadek i rozdziałów z nimi związanych była dość łatwa. Do samych rozpraw mam bardzo mieszane uczucia, z jednej strony stopniowe wprowadzanie nowych mechanik takich jak białe szumy czy przejmowanie czyiś stanowisk aby użyć ich przeciwko innemu stanowisku i zrobienie podsumowania w postaci komiksu sprawdzającego przytomność gracza w czasie rozprawy a z drugiej uzupełnianie liter albo wybór jednej z 3 opcji robiły za przepychacz dowodów albo sztuczne spowalnianie tempa rozprawy, nie wnosząc żadnego poziomu trudności, a często (przy minigrze wyboru) nawet logiki. Sama minigra z przełamywaniem kogoś jest też nieprzyjemna w późniejszych etapach {oczywiście jeśli ktoś gra na normlanym bądź wyższym poziomie trudności}. Dla mnie rozczarowanie było wprowadzenie większej ilości dowodów "do ręki gracza" gdzieś dopiero w 5 rozdziale, gdzie przy Danganronpie 2 już w 1 rozdziale mamy na dłoni (albo w bębnie zależnie jak kto woli opisać) 3 dowody i z tempem rozpraw stopiono jest ich więcej. Generalnie D2 jest o wiele bardziej dopracowana pod względem rozpraw w D1, kilka dodatkowych mechanik, próba re-worku już istniejących sprawiła, że jak znacznie przyjemniej się je przechodziło, mimo iż rozprawy w D2 są dłuższe (albo to złudzenie przez przypominanie przez grę o zapisywaniu)
Co do Zero Escape to po twoim komentarzu spróbuje je ograć, jak dobrze pamiętam główni scenarzyści są odpowiedzialni za Somnium Files więc nie obawiam się o zagmatwaną fabułę. Ewentualnie trzeba zrobić strategie Wrighta "Go out of the box" przy każdej zagadce.
Mięsistość Tomka jest tu w pełni uwypuklona
Tommy zrobisz serię z kangurka kao 4?
Czemu nie, zawsze coś tam można
To tłumaczenie Sherlocka jako "Herlocka" to największy grzech oficjalnej translacji (szczególnie po oglądaniu wcześniej fanowskiego tłumaczenia), ale i zarazem ciekawy zabieg, bo sprawiło że gra oprócz parodiowania systemu sądownictwa zaczęła też skutecznie parodiować system copyrightów
BTW skoro już portują stare gry AA to cały czas mam jeszcze nadzieję że zrobią oficjalny port duologii Investigations (a najlepiej jeszcze AAI3 z grafiką 3D i fizyką drgania krawatu Edgewortha)
Osobiście myślałem, że bo to było po prostu nawiązanie do książki z Arsenem Lupinem, która z tego co wiem jest już w domenie publicznej.
A wiesz o tym że zwiastun do GTA VI wyszedł. Ale rozumiem że już i tak omówiłeś co będzie kilka lat wcześniej.
na tym kanale omawiamy tylko serie znane na całym świecie, GTA jest zbyt niszowe, nikt by go nie kupił
Tomek nienawidzi marnej podroby drivera
@@PandoPon Driver miał gorszą grę jakim był Driv3r. Więc dlatego San Francisco było ostatnią grą kiedy Ubisoft przestało się interesować. Nie każde z tych podróbek rywalizujących z GTA mogło się utrzymać do dziś.