[เพื่อนกิน Podcast] เมื่อถึงวันที่ต้องสูญเสียคนรัก, ของรัก เราจะรับมือยังไง?
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 3 ธ.ค. 2023
- [เพื่อนกิน Podcast] เมื่อถึงวันที่ต้องสูญเสียคนรัก, ของรัก เราจะรับมือยังไง?
- ซื้อสินค้าผ่าน www.advice.co.th รับส่วนลดพิเศษเมื่อใส่โค้ด NECROSS ก่อนกดชำระเงิน "นึกถึงไอที นึกถึงแอดไวซ์ จำหน่ายและซ่อม ครบ | จบ | ในที่เดียว"
- XPPen เม้าส์ปากกาคุณภาพคุ้ม สั่งได้ที่ : xp-pen.co.th/product/deco-pro...
- สั่งกล่องสุ่มที่ร้านอาตง : / atongshopp
พูดคุยกันได้ที่ Fanpage : / necrosscha
อย่าลืมกด Subscribe เพื่อติดตามประวัติฮีโร่ใหม่ๆ : goo.gl/AK5nTw
-----------------
Music by www.epidemicsound.com - ภาพยนตร์และแอนิเมชัน
![[เพื่อนกิน Podcast] คนเราต้องมีความฝันไหม? (ส่วนใหญ่ออกทะเล)](http://i.ytimg.com/vi/yxFyS0zNOmo/mqdefault.jpg)
![[เพื่อนกิน Podcast] คนเราต้องมีความฝันไหม? (ส่วนใหญ่ออกทะเล)](/img/tr.png)
![[EP.30] "เซียนโอ๊ตโตะ" #ภาคีสะพานเหล็ก Feat. เซียนโอ๊ตโตะ Zatoshi ติ๊ดตี้](/img/n.gif)
พี่ Art นี่สุดยอดเลย ,, ช่วงโควิด พี่อาร์ท นี่ตัวแบกไลฟ์ Os ,, ดูไม่ออกเลยว่า สูญเสียคนสำคัญช่วงนั้น
ผมเสียพ่อไปตั้งแต่ ม.1 เสีย แม่ ตอน ปวส ไม่มีพี่น้อง ไม่มีเงินสดทิ้งไว้ให้ มีบ้านไม้ผนังเบาหลังเล็กๆ กว้าง 3 เมตร ยาว 8 เมตร หลังเดียว เค้าติดเตียงทั้งคู่ยังพอมีเวลาเตรียมใจ ก็รู้สึกเหมือนดลลี่ครับ ไม่ได้เสียใจ แต่รู้สึกหวิวว่าต่อไปต้องอยู่ตัวคนเดียว โชคยังดีที่ตอนนั้นทำงานก่อสร้างไปด้วย ได้วันละ 230 บาท ผ่านมาเกือบยี่สิบปีแล้ว ตอนนี้รู้สึกคิดถึงเค้าอยากให้ท่านยังอยู่เห็นความสำเร็จ อยากให้ท่านได้เห็นหลานๆ ทุกวันนี้แฟนยังบอกว่าผมแปลก ไม่มีความยินดียินร้าย อาจเพราะผมเข้าใจชีวิตมั้ง
ฟังเรื่องเล่าป๋าดลลี่ เป็นคนที่เข้มแข็งมากคับ มุมมองชีวิตของพี่แกนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ
พี่แกมีบุคลิกเป็นก้าวร้าว แข็งกระด่าง กวน... คนดูถึงชอบบูลลี่มุขดลๆไง555+
เขาถึงว่ากัน ว่าอย่าตัดสินคนเพียงเปลือกนอกที่เหน ให้ลองมองแล้วสัมผัสคนนั้นๆจากภายใน
ฟังแล้วเพลินดีคับ รุสึกเหมือนได้ล้อมวงเล่าด้วยเลย
เรื่องของผมคล้ายเรื่องของเซียนเลยครับ คือ " เสียใจไม่เท่ากัน " มันทำให้ผมมูฟออนได้ไวมากเลยครับ
ไม่เคยคิดว่ามนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐเลย ถ้าจะมีอะไรเป็นการลงโทษได้ดีที่สุด คงเป็นการให้เกิดมาเป็นมนุษย์นี่แหละให้มีชีวิตที่ยืนยาวมอบสมองที่มีความรู้สึกที่ซับซ้อนให้ ได้พบรักผูกพันแล้วก็ตายจากแล้วก็ต้องตกอยู่ในห้วงแห่งความคิดถึงไปตลอดชีวิต จากคนนอนน้อยเพราะเสียดายเวลาหลังๆมากลายเป็นคนนอนเยอะมากๆนอกจากจะเป็นการพักผ่อนร่างกายแล้วมันยังเป็นเป็นทางเดียวที่อาจได้เจอกับเขาถึงแม้เป็นแค่ความฝันก็ตาม
คนที่พึ่งสูญเสียคนที่คุณรักมากๆ ผมเข้าใจว่าคงอยากหาวิธีลืมไม่อยากคิดถึงเพราะมันทรมานผมอยากบอกว่าไม่ต้องทำอะไรครับ เพราะนานๆไปคุณจะลืมจริงๆ แล้วคุณจะโหยหาความทรงจำนั้นมากๆทั้งกลิ่น ทั้งเสียง ทั้งสัมผัส ทั้งที่คุณสัมผัสมันมาอาจจะเกือบครึ่งชีวิตแต่มันจะเลือนลางไปตามกาลเวลา เพราะงั้นใครที่ยังมีคนที่มีความหมายกับชีวิตคุณมากๆแบบที่คุณคิดว่าจากนี้ไปคงจะไม่มีอีกแล้วอยู่ข้างๆกอดเขาคุยกับเขาให้เต็มที่เลยนะครับ 🤍
นี่คือความสูญเสียล่าสุดที่ผมเจอเลยครับ ผมอยู่บ้านเช่าที่มหาลัยเพิ่งได้เลี้ยงแมวเองเป็นครั้งแรกตัวเมีย และหลังจากนั้นน้องก็ตั้งท้อง ซึ่งวันนั้นผมอยู่คนเดียวก็เตรียมตัวทุกอย่างปกติ จัดที่จัดทางไว้ให้ และประมาณที่คืนอยู่น้องก็ออกมาจากที่ๆเตรียมไว้ให้แล้วร้องเหมือนเรียกให้ผมมาดู ผมเดินไปน้องคลอดแล้วได้หลานสองคน ผมเห็นแบบนั้นแล้วก็โอเคไม่น่าจะมีอะไรต้องห่วงแล้วก็เลยนอนหลับไป ถัดมาอีกสองวันผมให้ครอบครัวแฟนมารับน้องไปอยู่บ้านก่อนเพราะด้วยผมเกรงใจเพื่อนบ้าน พาไปทุกอย่างปกติเลย แต่วันนี้ผมก็มาที่บ้านแฟนเขาบอกว่าที่จริงแล้วน้องคลอด3 แต่อีกน้องอีกนึงโดนผ้าที่รองที่ๆผมจัดไว้ให้ทับ ผมรู้สึกเสียใจมากที่สุดเลย ผ่านมาก็คิดอะไรไม่ออกมันว่างเปล่าเลย ก็นอนโทษตัวเองมาทั้งคืนไม่มีความรับผิดชอบมากกว่านี้ประมาทและปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมันรู้ดาวน์มากเลยครับ ขอบคุณที่อ่านนะครับผมแค่อยากจะระบายให้คนที่น่าจะเข้าใจความรู้สึกผมตอนนี้ได้ฟังเผื่อมันจะช่วยให้ดีขึ้นบ้าง
@@woraphonsapkaew8938 แต่ไม่มีคำไหนบงบอกถึงการทำร้ายตัวเอง หรือเป็นซึมเศร้าอะไรพวกนั้นเลยนะครับ แค่มันคือการรู้สึกสูญเสียล่าสุด มันแค่เสียใจที่ไม่ระวังให้มากกว่านี้นะครับ แล้วทำไมผมต้องตายเกิดใหม่ด้วยครับ ? มันก็แปลกดีนะครับคนเราไม่รู้จักกันแค่จากเมนต์ที่เขามาระบายแต่ดันแนะนำให้เขาไปเกิดใหม่เฉยเลย
@@woraphonsapkaew8938 ผมเข้าใจที่พี่จะสื่อนะครับ แต่ผมว่าการเลือกใช้คำมันน่าจะอยู่อันดับแรกๆเลยนะครับ
คุณทำเต็มที่แล้วครับ ผมมองว่ามันเป็นอุบัติเหตุนะครับ
เป็นกำลังใจครับ มันเป็นอุบัติเหตุที่เราไม่ได้ตั้งใจ อย่าเศร้าเลยนะครับ
@@User_No.9 ขอบคุณมากครับพี่
เป็นคอนเท้นต์ที่มาได้ถูกจังหวะมากครับ ชูก้าไกลเดอร์ของผมเพิ่งเสียไปเมื่อสามวันที่แล้ว ร้องไห้แทบตาย
เช้าวันนั้นเอาผลไม้ไปให้เขา เขาปีนออกมาหา ผมบอกเขาว่า “เดี๋ยวไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวป๊ากลับมาเล่นด้วย” ตอนเย็นกลับมา เจ้าตัวเล็กยืนแข็งนิ่งมองประตูบ้าน ร่างกายของเขาเย็นจนผมรู้ว่าเขากลับดาวไปแล้ว ยังร้องไห้ทุกวัน คิดถึงเขามากๆ
ผมก็เลี้ยงชูก้าเหมือนกันครับ ผมว่าเราเก็บเค้าไว้ในความทรงจำเราแทนได้นะครับ
แค่หลับตา, นาฬิกาตาย, February Song, Kiss & Cry, รักคุณเข้าอีกแล้ว ตอนนั้นในทีวีมีเปิดเพลงพวกนี้ ฝังใจมากเวลาได้ยิน อันนี้เซตแรก มีเซต 2 เซต 3 จนตอนนี้แทบจะตายด้านแล้ว ความปลงเลเวลตัน
ผมพอเข้าใจคุณอิ๋ว วัยเด็กอาม่าของผมคือเป็นผู้ใหญ่ที่เลี้ยงหาข้าวให้กินหาของเล่น มีที่หลับนอนให้ตอนยากลำบาก ผ่านช่วงเวลาวัยรุ่นเข้ามหาลัย ไปหาไปกอดแก ขอพรให้แกลูบหัวทุกปี แกจากไปคือรุ้สึกทำใจเศร้าซึม น้ำตาไหล ต่อไปจะให้ใครลูบหัวให้พร กอดให้กำลังใจอุ่นๆอีกนะ
ผมไม่ไหวครับใจสั่น เพิ่งเสียยายที่เรียกว่าแม่มาตลอด รักมากครับ...
เบสอีพีเลย ทำไมผมเพิ่งมาฟังเนี่ย
ทางนี้เคยมีช่วงเวลาที่ได้ดูแลญาติสนิทคนสองคน ที่เป็นมะเร็งแล้วก็อัมพฤกษ์ติดเตียง สมัยมัธยมครับ ดูแลจนเขาเสียเลย ตอนนั้นมีหลายๆความคิดที่เกิดขึ้นแล้วคล้ายๆกับของพี่ดลเลย บางครั้งเราก็แอบรู้สึกว่าอยากให้มันจบซักที และได้เห็นเค้าอาการแย่ลงเรื่อยๆแล้วก็แอบเป็นบรรยากาศที่หดหู่เหมือนกัน แต่ก็ยังดีที่ ยังมีช่วงเวลาให้ปรับความรู้สีกครับ
นี่ก็คิดว่า ด้วยอายุแค่นี้ ในอนาคตคงจะต้องเสียคนที่รักไปอีกเยอะเหมือนกัน หวังว่าช่วงเวลานั้นผมคงจะโตพอที่จะรับ emotional damge ได้มากขึ้น เพราะช่วงที่เล่าไปก็เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากทางความรู้สึกมากๆครับ
ชอบเทปนี้นะ สิ่งนี้จะเตือนว่าอย่าประมาทกับการใช้ชีวิตในแบบเพลิดเพลินมากเกินไป เตรียมปัจจัยต่างๆ ที่จำเป็นสำหรับชีวิตไว้ให้พร้อม เพื่อรองรับสถานการณ์ ที่เป็นสัจจะธรรม หรือเรื่องฉุกเฉินต่างๆ แล้วก็เตรียมใจให้เข้มแข็งเพื่อให้ผ่านไปให้ได้ มีประสบการณ์ สูญเสียคุณพ่อกระทันหันตอนนั้นตกใจมากค่ะ แกล้มทั้งยืนหายใจไม่ได้ มีอาการชักเกร็ง แล้วก็สิ้นลมในเวลาน่าจะไม่ถึงชั่วโมงค่ะ เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก หลังจากนั้นก็จัดการเรื่องงานศพแล้วเสร็จ สภาพจิตใจเราคือเศร้า โชคดีที่มีกัลยานมิตเป็นผู้ใหญ่ที่ันับถือท่านนึง โทรมาสอบถาม เค้าให้กำลังใจเราด้วยคำพูดประโยคนึงว่า "ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวก็ได้พบกันอีก" สิ่งนี้ทำให้เรารู้สึกคลายออกจากการสูญเสีย เจอกันใหม่ในเวอร์ชั่นความทรงจำนะคะคุณพ่อ คือการรำลึกถึงช่วงเวลาที่ดีที่มีร่วมกัน มันทำให้ไม่จมอยู่กับการที่เค้าจากไปค่ะ พร้อมกับค่อยๆปรับสภาพจิตใจให้เข้าใจ และอยู่ให้ได้ กับการที่สมาชิกในครอบครัวเริ่มลดลงค่ะ
ดีใจที่ได้ดูตอนนี้ เพราะกำลังอยู่ในช่วงสุดท้ายของพ่อจากมะเร็งเหมือนกัน ซึ่งจากวันที่พิมพ์อยู่นี้ก็คาดกันไว้ว่าไม่น่าจะเกิน 1 เดือน สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือพยามถ่ายภาพ ถ่าย VDO ของพ่อตั้งแต่รู้ผลตรวจเก็บไว้ให้แม่ แต่ตอนนี้เค้าก็นอนติดเตียงแล้ว
จากที่ไม่กินเส้นกันมานาน เจอหน้ากันก็ทะเลาะกันทุกที แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไป เห็นเค้าในสภาพที่ช่วยตัวเองก็ไม่ได้ ยิ่งทำให้รู้สึกสงสาร
แม่จะบอกทุกครั้งว่าเวลาเราไปหา เค้าจะกินได้มากกว่าปกติ จะดูมีแรงมากกว่าปกติ
เวลาเราไปเยี่ยมเค้าจะพยายามพูดให้ได้ยินทั้งที่ต้องเค้นแรงทั้งตัวออกมา
ตอนนี้เรียกว่ารอเวลาอย่างเดียวแล้ว
กอดแน่นๆ นะครับ ส่งกำลังใจให้ผ่านเวลาที่ยากลำบากไปได้ครับผม
@@NecrossMelphist ขอบคุณครับ
พีคตอนท้ายๆ น้ำตามีซึม
การศูนย์เสียของผมด้วยความที่ทางบ้านมีปู่ย่าตายายอยู่ครบแถมอายุยืนทั้ง4คน ผมเลยมีประสบการณ์ศูนย์เสียน้อยมาก แต่เมื่อศูนย์เสียแล้วกลับมาไล่เลี่ยกันเลย เริ่มจากตา 2ปีต่อมาก็ยาย และปีต่อมาก็เป็นปู่ ตอนนี้เหลือย่าคนเดียวแล้ว พยายามทำให้มีความสุขทุกวัน ตอนนี้ท่านแข็งแรงดีอยู่ และตอนนี้ท่านตั้งตารอลูกผมที่กำหนดคลอดปีหน้านี้
ไม่ค่อยได้เม้นช่องพี่อิ๋วเลยครับ แต่ตามฟังทุกคลิป และชอบช่วงเพื่อนกินสุดๆ
วันนี้ เพิ่งได้ฟังจนจบ ขอสักหน่อย
ช่วงก่อน33ปี ผมพบความสูญเสีย2ครั้ง
ครั้งแรกที่พ่อที่หย่ากับแม่ และหลังจากนั้นพ่อเค้าหายไปจากชีวิตแม่และผมเลย
ผมกลับดีใจนะ แม้พ่อจะใจดีกับผมและตามใจผมมากๆ
แต่กับแม่ พ่อผมร้ายกับแม่มาก ทั้งทำร้าย นอกใจ กลับบ้านดึก ติดพนัน, ภาพที่ผมเห็นแม่ช่วงก่อนเลิกคือ ภาพแม่นั่งร้องไห้ เห็นบ่อยจนติดตา จนถึงวันที่เค้าหย่ากัน แม่ผมยิ้มได้มากขึ้น มากขึ้นทุกวัน
ครั้งที่2ตอนคุณตาเสีย เหมือนพี่ดลพี่อิ๋ว เค้าป่วย แล้วเค้าค่อยๆทรุดลง จนคืนนึงเค้าหลับไปแล้วไม่ตื่นมาอีกในตอนเช้า ทุกอย่างเรียบง่าย แม่เข้มแข็งตลอดงานศพ จนวันเปิดฝาโลง ผมรู้สึกเหมือนกันกับที่พี่อิ๋วเล่าเลย ในโลง นี่ไม่ใช่ตาที่ผมรู้จักเลย ผมไม่ร้องไห้เลย กลับเป็นแม่ที่ร้องไห้ในซีนนั้น แล้วไม่นานก็กลับไปยิ้มได้ดังเดิม
หลังจากนั้นผมสอบหมอได้ และเรียนจนจบ
ข้อเสียหลังจากการเป็นหมอ ที่เจอกับตัว คือ ผมชินชากับความตาย และคิดไปว่าตัวเองชินชากับความสูญเสียไปด้วย
ผมเจอความตายนับไม่ถ้วน เจอทั้งคนไข้และญาติที่พร้อมและไม่พร้อมกับการเผชิญหน้ากับมัน ผมมีหลากหลายวิธีที่ช่วยให้เค้าเหล่านั้นผ่านและยอมรับมันไปได้ในท้ายที่สุด
ผมยังเข้าใจในการสูญเสียของเค้าๆเหล่านั้น แสดงออกถึงความเสียใจได้ empathyได้ แต่ใจลึกๆ ผมชินชากับมัน จนคิดว่าถ้าเราเสียใครไป ผมคงรู้สึกแบบเดียวกัน หรืออาจไม่รู้สึกอะไรเลย
จนในปีนี้ 33ปี ผมต้องจากกับแฟนที่คบกันมา10ปี ทำให้รู้ว่า ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ทุกการจากลายากเสมอ
มันดิ่ง มันเศร้า น้ำตาที่เหือดแห้งไปนานกลับมาพรั่งพรูอีกครั้ง และไม่มีแนวโน้มว่าจะจบสิ้น จนตอนนี้
และผมก็ยังหวังว่าผมจะผ่านมันไปได้ เหมือนที่ผมช่วยคนอื่นๆทีผ่านมา
เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เจอความสูญเสียครับ
ปล ผมน้ำตาแตกอีกครั้งในเอนเครดิต กับประโยคที่ว่า ภาพที่ยืนยันว่าครั้งนึงยายเคยมีชีวิต
ชอบ ep.นี้นะ มันเหมือนเราได้นั่งฟังเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันที่ต่างคนต่างเติบโตกันมา มานั่งแชร์เรื่องราวที่แต่ละคนประสบพบเจอในมุมมองต่าง ๆ ทั้งเรื่องมุมมองด้านความรักความสัมพันธ์ และการจากลาในรูปแบบต่าง ๆ หลาย ๆ อย่างมันก็ทำให้ได้รู้ว่าเราไม่ได้คิดแบบนี้อยู่คนเดียว เราไม่ได้เจอเรื่องราวเหล่านี้อยู่คนเดียว เราก็แค่คนคนหนึ่ง ที่ธรรมดาไม่ได้พิเศษหรือแปลกประหลาดมาจากไหน
ของทางผมหนักเลย
เสียชีวิตแบบด่วนไม่ทันเตรียมใจ(พ่อหัวใจวาย.)
หลังจากออกกำลังกายหนักเกินไป)
หิ้วปีกขึ้นรถไปแบบด่วนๆที่รพ. หลังจากนั้น2ชม. พยาบาลแจ้งว่าปั้มไม่ขึ้นเสียชีวิต++++
หนี้บ้านอีกหลายล้าน
ช่วงนั้นตัวผมก็พึ่งเข้ามหาลัย
ปัญหาตามมารัวๅ
แต่ท้ายสุดก็ผ่านมาได้(8ปีละ)
จากลูกคุณหนู กลายเป็นเสาครอบครัว
❤❤❤❤
รักยายที่สุดเหมือนกัน อยากให้ยายอยู่แบบแข็งแรงไปนานๆ
1:00:00 เคยมีความคิดเหมือนกัน ว่าถ้ามีคนอยากมาเหมาตู้ Asuka กับ การ์ด Evangelion ทั้งหมด จะตัดใจปล่อยได้มั้ยนะ ถ้าปล่อยออกไปหมดทีเดียว คงจะโล่งชีวิตมากๆ
เป็นเทปที่ดีมากครับ สอนใจอะไรผมได้หลายสิ่งหลายอย่าง ขอบคุณสำหรับการมีอยู่ของพวกพี่นะครับ ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ
คุณยายพี่อิ๋วดูใจดีมากครับ ท่านต้องภูมิใจในตัวพี่มากๆเลย
ดูและฟังจนจบแล้ว EP นี้สุดยอดมากครับประทับใจเลย ชอบแบบนี้นะพาทครึ่งแรกอาจสนุกๆเฮฮาพาทหลังเน้นดราม่า
รู้จักการสูญเสียครั้งแรกเป็นเคสของแม่แต่ตอนนั้นก็เด็กมากจริงๆ รู้แค่ว่าตื่นมาคนเต็มบ้านตายาย(แวะไปเยี่ยมตายายวันหยุด)แต่แม่ยังหลับอยู่บนที่นอนแล้วพ่อกับคนอื่นๆค่อยมาบอกว่าแม่เสียแล้วเพราะเห็นเราไปนั่งปลุกแม่(อันนี้พ่อเล่าให้ฟัง)
ส่วนเคสของพ่อนี่จะคล้ายๆของคุณอิ๋วคือเริ่มเห็นสัญญาณกับความเสื่อมถอยของร่างกายพ่อในช่วงเวลาที่เราดูแลก็เลยค่อนข้างทำใจได้พอควร เขาก็จากไปแบบสงบเหมือนของแม่คือหลับแบบไม่ได้มีอาการเจ็บปวดอะไร ไม่ได้ร้องไห้เสียใจนะแต่ก็มีอาการโหวงๆแบบไม่อยากอาหารอยู่พักนึงเหมือนกันหลังจากเสร็จเรื่องงานศพพ่อ
ขอบคุณพี่ๆทุกคนที่มาที่แชร์ประสบการณ์ครับ ตอนนี้มันทรงคุณค่ามากจริงๆ ♥
จังหวะช่างบังเอิญ ได้ฟังจนจบแล้วครับ เมื่อเดิอนที่ผ่านมา แม่ผมก็พึ่งตรวจเจอมะเร็งระยะที่ 4 เหมือนกัน แค่หลังจากเจอไม่นาน แม่ผมก็เริ่มอาการหนัก ลุกทำโน้นทำนี่ไม่ได้ ปวดหลังไปหมด ผมก็ทำใจไว้ระดับนึงแล้วแหละ แต่ก็จะรักษาท่านให้เต็มที่ พอได้ฟังพวกพี่ก็พอมีกำลังใจชึ้นมาบ้าง ถึงจะรักษาไม่หายแต่ก็จะใช้เวลาที่เหลือดูแลท่านให้เต็มที่ครับ ขอบคุณสำหรับคลิปดีๆครับ
ฟังเรื่องยายแล้วจะร้อง
เป็นเทปที่ดีมากครับ เนื้อหาดีพขึ้นเรื่อย ๆ พวกพี่ ๆ ผ่านประสบการณ์มาหนักหนากันทุกคนจริง ๆ เป็นกำลังใจให้พี่ ๆ ทุกคนนะครับ / ทำรายการนี้ต่อไปเรื่อย ๆ นะครับ ชอบมาก ❤
เคยได้ยินมาว่า ประสาทสัมผัสทางการได้ยินจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะหายไป
Thanks!
ฟังเรื่องพี่ดลแล้วเจ็บปวด ยาวต่อเนื่องหลายภาคมาก
พอฟังเรื่องเซียนถึงบางอ้อเลย ทำไมเซียนถึงนึกถึงแต่น้องชายตลอด น้องเซียนโชคดีมากๆเลยที่มีพี่แบบเซียน
เนื้อหาหนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ ทุกอีพีเลยนะครับช่วงหลัง 😭
ปล. ขออภัยที่รอบก่อนเมนต์ยาวไปหน่อยนะครับ ไม่คิดว่าพี่จะเอามาออกในคลิปผมก็เลยพิมไปเรื่อย อะไรไหลเข้ามาในหัวตอนนั้นก็ใส่ลงไปหมด ทุกครั้งที่ผมพิมยาว ๆ ผมจะพิมโดยไม่ได้คาดหวังว่าจะมีคนมารึเปล่าด้วยซ้ำอะครับ ก็เลยเต็มที่ 555 😅
ดูจนจบ ep. นี้ถือว่าทำให้ผมมีน้ำตา
สมัยเด็กผมนิสัยแย่มาก สูญเสียครั้งแรกคือ อากง วันที่อากงเสียคือช่วงที่ติดเตียงมานานหลายปี ช่วงนั้นผมอายุ 17 ผมกลับบ้านมาด้วยสภาพกรึ่มๆ ก่อนขึ้นห้องจับมือกับปู่เหมือนทุกๆวัน แต่วันนั้นแปลกไป ที่ปู่ผมะยายามชี้ขึ้นไปบนเพดาน ชี้วนๆ เหมือนพยายามจะฝากฝัง แต่ผมแย่จริงๆ ที่คิดว่าเป็นอาการเพ้อแบบปรกติ ผ่านไปไม่ถึง 10นาที น้องชายวิ่งมาตามว่าอากงเสีย
ครั้งแรกที่คนที่รักจากไป ผมเขวไปหมด ทำอะไรไม่ถูก ยอมทำทุกๆอย่างให้ปู่ฟื้นมา แต่ไม่มีอีกแล้ว ร้องไห้เหมือนเด็กอีกครั้ง
การสูญเสียครั้งที่ 2 คืออาม่า ผู้หญิงที่รักผมเท่ากับแม่หรืออาจจะมากกว่าแม่ เพราะผมเป็นหลานชายคนโตศักดิ์คือลูกคนสุดท้องของปู่ย่า
ตอนนั้นผมเกเรขั้นสุด ไม่รักไม่กอดย่าเหมือนตอนเป็นเด็ก พูดจาไม่ดีใส่เขามากมาย แต่ผมเตรียมใจไว้แล้วเพราะย่าอายุมากแล้ว วันที่ย่าเสีย
ผมไม่ร้องไห้ต่อหน้าใคร จนทุกคนคิดว่าผมไม่รักย่า แต่กลับกัน ตอนผมอยู่คนเดียวร้องไห้ออกมาจนไม่สามารถทำอะไรได้อีกครั้ง
ทุกๆวันนี้โตจน 40+ ยังโกรธตัวเองทุกครั้งที่ไม่เคยได้ตอบแทนอากงอาม่า ไม่เคยดีกับอาม่าก่อนที่เขาจะจากไป และไม่เคยขอโทษให้เขาได้ยินจากปากผมตอนที่เขายังมีลมหายใจ ทุกวันนี้พยายามให้พ่อแม่ทุกๆอย่าง ผมไม่อยากทำผิดพลาดอีกแล้ว ไม่อยากเจออากงอาม่าในวันเชงเม้ง ไม่อยากจำเรื่องไม่ดีที่เคยทำกับเขา อยากย้อนอดีตได้ผมจะบอกรักปู่ย่าทุกวันและจะไม่เกเรแบบวันนั้นอีก
อยากให้น้องๆหลานๆที่กำลังโต อย่าลืมคนที่รักเรา ไม่ใช่มีแค่พ่อแม่ ยังมีอีกหลายคน อย่าคิดได้เมื่อสาย ถึงเวลานั้นจะบอกรักเขาดังแค่ไหน จะขอโทษกี่ครั้งเขาก็ไม่ได้ยิน และตราบาปจะอยู่ในใจตลอดไป เป็นบทเรียนที่ไม่สามารถเริ่มใหม่ได้
ถ้ายังมีโอกาสรีบทำ คิดได้เมื่อสาย คำว่า รู้งี้ มันจะมาตอกย้ำ และเสียดายที่ไม่ได้ทำ
สักวันก็ต้องเจอ จะช้าหรือเร็ว ไม่มีสิ่งไหนนิจนิรันดร์
...ไม่มีก็อยากมี...พอมีแล้วก็ติด...
...ติดแล้วก็ทุกข์...ทุกข์เพราะเคยมี...
เป็นเรื่องยาวปนระบายตั้งแต่เริ่มเข้ามหาลัยครับ
"พ่อผมป่วย" เข้าผ่าตัด ติดเตียงไปช่วงหนึ่งและกำลังกลับมาฟื้นตัว แต่ก็หัวใจล้มเหลวก่อนที่ผมกำลังจะขึ้นไปเรียนที่ มช.เพียงไม่กี่วัน ต้องจัดงานเผาและลอยอังคารแล้วต้องรีบขึ้นไปรายตัวโดยทันที
จากนั้น ปิดเทอมปลายภาคปี2 ผมกำลังเตรียมพร้อมขึ้นไปเรียนต่อ แม่โทรมาหาว่า "ตาเสียแล้ว" จากไปอย่างสงบที่ห้องเช่าในกรุงเทพ และต้องกลับไปทำพิธีที่เพชรบูรณ์ หลังจากพิธีจบ ผมต้องติดรถป้าขึ้นไปที่เชียงใหม่ทต่อเลย ทั้งสองครั้งที่เกิดขึ้นแทบจะไม่มีการตั้งตัวแบวกกับมักจะมีงานที่ต้องรีบแยกตัวออกมาทุกครั้ง แต่ไม่นาน ในช่วงโควิท ปู่ผมก็ล้มและเริ่มกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง ที่ยังดีมี ย่ากับอาคอยดูแลมาตลอด ซึ่งก็ห่วงที่บ้านไปอีกเพราะช่วงนั้นระบาดหนักมากๆ เพราะตัวผมก็อยู่กับแม่อีกที่ ข้ามจังหวัดก็ต้องทำเรื่องให้เป็นเรื่องใหญ่วุ่นวายอีก.. จนผมพึ่งเรียนจบเมื่อต้นปีที่ผ่านมา ผมได้เข้ามาช่วยดูแลนิดหน่อย แต่สุดท้ายปลายเดือนตุลา "ปู่ผมก็เสียไป" ยังดีที่รอบนี้ทุกคนในบ้านเตรียมพร้อมมาแล้ว สิ่งที่ได้คือความโล่งกับสบายใจที่ไม่ต้องเห็นแกติดเตียงทุกๆวัน ผมใช้แนวคิดที่ว่า คนเราตายไป กายหยาบหยุดทำงาน จิตเราจะเป็นอิสระ แค่เสียดายที่จะไม่ได้รับรู้อะไรต่อ ทั้ง 3 งานที่เกิดขึ้นจึงมาในรูปแบบ รีบมารีบจบ ทำใจได้ก็กลับไปใช้ชีวิตต่อ ได้แต่เศร้าไม่เคยร้องให้เลย เพระาเขาไปสบาย แต่เราต้องแข่งกับอีกหลายๆอย่าง
แต่เวลานี้ หมาผม ก้อายุมาก แทบไม่มีแรงเดินได้ มันก็จะเป็นอีกหนึ่งชีวิตที่อาจจะเสียไปเช่นกันในปีนี้ เป็นสิ่งที่ผมเตรียมใจได้และไม่ได้พร้อมๆกัน ... (ล่าสุด 7/12/23 มันไปสบายเรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้ไม่เสียใจเลย แต่โล่งด้วยซ้ำที่มันได้ไป ไม่ต้องทรมาน😊)
ผมยังตลกกับตัวเองทุกวันนี้ว่า" เรามันจิตแข็งที่ปรับตัวได้ หรือแค่ตัวมึงเองที่ไม่ได้รักหรือสนใจใครก็แค่นั้นวะ555555 " คงเพราะมีแต่คนจากไป แต่ไม่เคยมีคนเข้ามา ชีวิตเลยวนๆอยู่กับตัวเอง จนเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัว ซึ่งผมไม่รู้ว่าที่พิมพ์มามันจริงหรือคิดไปเอง แต่ทุกวันต้องฟืนทำใจเตรียมพร้อมหลายๆอย่าง ทั้งอนาคตจากการเป็นเด็กจบใหม่ ทั้งการทำงานเก็บตัง สุขภาพตัวเองและคนที่บ้าน มันหนักใจมากๆ
เป็นดีที่เรื่องพวกนี้ไม่เข้ามายุ่งในช่วงที่กำลังเรียนจนเป็นปัญหา มีอะไรใดๆก้ไปเดินเล่นที่ต่างๆเพื่อคลายเครียด จนกระทั่งไปคิดอะไรไม่รู้ว่าการซื้อหุ่นกันพลา... จะช่วยดูดซับเรื่องเครียดๆออกไป ยิ่งเยอะมากเท่าไหร่ก็เท่ากับจะช่วยดูดออกไปมากขึ้น ทำให้ทุกวันนี้มีเต็มห้องไปหมดแล้วครับ555555555555 ยิ่งมาเจอพวกพี่ๆ ที่คอยบอกเล่าเรื่องต่างๆ ทั้งของเล่น ทั้งประสบการณ์ชีวิต มันรู้สึกดีมากๆ ทำให้ได้รู้อะไรหลายๆอย่างมากขึ้น ขอบคุณจริงๆครับ! ( เพิ่มเติม และการที่ได้มาเจอกับพวกพี่ๆ ทำให้งานที่ทำอยู่ในตอนนี้คืองานทำสีพวกโมเดลอย่าง Art toy ครับ!! ไม่เคยคิดเลยว่าอาชีพนี้จะได้เข้ามายุ่งได้ ถ้าไม่ได้มาจากการมาตามพี่ๆ จากผู้ซื้อตามเก็บ กลายเป็นผู้ผลิตงานในวงการศิลปะเสียเอง โคตรจะเหลือเชื่อเลยตัวผม ถึงยังสร้างกำไรไม่ได้มากแต่เป็นประสบการณ์ชีวิตที่ผมไม่คาดคิดเช่นกัน ขอบคุณอีกครั้งจริงๆครับ! ขอบคุณครับ!! ขอบคุณครับ!!! )
ปล.มีอยู่วันที่สะพานเหล็กเจอพวกพี่ๆเดินเข้าร้านไปถ่ายงานพอดี ก็เลยไม่ทักทายดีกว่า ทางเราก็รีบไปที่อื่นต่อด้วยฮ่าๆ
ผมเพิ่งเสีย ป๊า และ ม๊าไปไม่นาน ม๊า น่าจะ 4 ปีกว่า ปําก็เพิ่งจะเมื่อ 2 ปีก่อน ยอมรับว่าตอนที่เสียท่านเหมือนเราก็แค่ชาๆ มันเศร้าจะแต่ไม่ได้ฟูมฟาย แต่เชื่อไหมครับทุกวันนี้ เวลาเห็นของกินที่ท่านชอบ หรือได้กินของที่ท่านเคยทำให้กินหรือซื้อกินกันในครอบครัว ผมจะน้ำตาไหลตลอดเลย ในหัวก็ได้แค่ถามตัวเองทำไมเราทำให้ทุกอย่างตอนท่านอยู่ดีกว่านี้ไม่ได้ ผมเชื่อว่ามันดีกว่านี้ได้ แต่สุดท้ายผมก็ได้รู้แหละว่ามันเกิดจากการตัดสินใจของท่านทั้ง 2 เอง แต่ทุกวันนี้ก็ยังเสียใจอยู่ที่ทำให้มันออกมาดีกว่านี้ไม่ได้
ไมค์เสียงเบา และก้องมากกกกกก
พอฟังเรื่องของพี่อิ๋วแล้วก็ลองจินตนาการตาม เห้ออ ผมร้องไห้เฉย
จริงๆผมก็พอทำใจได้เพราะเสียญาติผู้ใหญ่ที่สนิทกันมาเยอะ แต่พอเจอเรื่องพ่อของเพื่อนจากไปอย่างกระทันหัน มันก็ทำให้กลับมาคิดว่าถ้ามันเกิดขึ้นกับเราบ้างบอกตามตรงเลยว่าผมพังแหงมๆ
เกิด แก่ เจ็บ ตาย ไม่มีใครหนีพ้น ไม่ว่าจะรวยหรือจน จะเป็นคนหรือเป็นสัตว์ เหลือเพียงเรื่องดีและเรื่องแย่ที่คนอื่นจะพูดถึงนึกถึง พูดเรื่องสูญเสียในวันพ่อกับคนที่พ่อเสียไปแล้ว ก็มีเจ็บจี๊ดอยู่บ้างแม้จะผ่านมาเป็น10ปีแล้ว
จุกตรง "กินข้าวมาหรือยัง"สมแล้วที่เป็นยายที่ดีที่สุดในโลกของพี่อิ๋ว
Ep. หน้าขอเรื่องผีครับพี่ๆ😱
คบแฟนมา22ปี พึ่งโดนทิ้งเมื่อปีที่แล้ว
เอาจริงนะพี่มันดราม่าไปอะ ทุกคนก็ลืมผ่านกันมาได้แล้วเหมือนชวนกันลื้อฝื้นไห้เอากับมาเศร้าอีกอะ
แอบน้ำตาซึ่มตรงเรื่องราวของพี่อิวกับดลนะ ตอนยายผมก็ได้เตรียมใจอยู่เป็นปีอยู่คุณยายเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายตอน 88 รักษาดูแลได้ 1 ปีแกก็เสียอย่างสงบ ญาติๆ ทุกคนได้มีเวลาเตรียมใจ ก็เลยไม่มีใครเศร้า แต่ก่อนหน้าคุณยายจะเสียได้สัก 3-4 เดือน แม่ผมตรวจเจอมะเร็งเต้านมระยะ 2 รักษาอยู่ 1 ปีเต็มทั้งคีโม ฉายเเสง แม่ก็กลับมาหายดี ซึ่งเรื่องราวระหว่าง 1 ปีนี้ โค้ตยากลำบาก ผมตั้งตัดสินใจใช้เงินทั้งหมดรักษาแม่ให้หาย ซึ่งโชคดีที่แม่ก็กลับมาหายดี แต่มันจะมีอยู่บ้างครั้งที่ผมก็คิดเหมือนดล เหมือนกันกันว่าถ้าแม่ตายไป เราก็ไม่ต้องใช้เงินทั้งหมดที่มี เรามีเงินเก็บอยู่สบายเพราะผมเป็นคนที่ไม่มีความต้องการของตัวเองสูง คอมสักเครื่องกับอินเตอร์ผมก็อยู่ได้แล้ว เงินมีผมก็เก็บไวเตลอด ไม่ได้ใช้จ่าย แต่ในช่วย 1 ปีเงินเก็บของผมตั้งแต่ ทำงานจนตอนนี้ 30 ก็หมดลงไป แต่พอมาถึงตอนที่แม่หาย ผมรู้สึกคุ้มค่ามาก เงินไม่ตายเรายังหาใหม่ได้ แต่เรามีแม่แค่คนเดียว มันไม่มีอะไรมาแทนที่ได้ ตอนนี้ยอนกลับไปก็ยังดีใจที่ตัดสินใจรักษาแม่ให้เร็วที่สุด แล้วใช่เวลาแค่ 1 ปีแม่ก็กลับมาฟื้นตัว อาจจะเพราะโชคดีด้วยที่ตรวจเจอตอนระยะไม่สูงเลยหายไว บางคนไม่เจอกับตัวไม่รู้เรื่องแบบนี้ความสูญเสียมันใกล้ตัวกว่าที่คิด
ไอ้คอมเม้นที่บอกตัวเองอายุ16 เทคเปิดยันเช้าสนุกว่าตอนนี้10ล้านเท่า แปลว่าพี่เค้าเข้าเทคตอนอายุ16หรอ