Κάηκε το Καβούκι στο Ζάρκο και εξαγνίστηκε το κακό

Αναβίωσε το πανάρχαιο έθιμο στο Ζάρκο από νεολαίους του χωριού, προκαλώντας δέος και ενθουσιασμό σε κατοίκους και επισκέπτες
Αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα έθιμα που διεξάγεται στην περιοχή της Φαρκαδόνας και κεντρίζει τα βλέμματα εκατοντάδων κατοίκων και επισκεπτών. Ίσως το πιο εντυπωσιακό σε θέαμα έθιμο, διοργανώνεται κάθε χρόνο στην κεντρική πλατεία του Ζάρκου ανήμερα των Φώτων, για να ξορκίσει το κακό. Το Διονυσιακό έθιμο του Καβουκιού ή του Μπουλουκιού συνεχίζει κάθε χρόνο να κεντρίζει την προσοχή και να προκαλεί ενθουσιασμό.
Το έθιμο διοργανώνεται κάθε χρόνο από τους νέους του χωριού που ετοιμάζονται να εκπληρώσουν την στρατιωτική θητεία. Στα χρόνια της υπογεννητικότητας και τις έλλειψης νέων από τα χωριά μας, συμμετέχουν και μικρότερες ηλικίες, οι οποίες μεταλαμπαδεύουν την παράδοση που άφησαν οι παλιότερες γενιές Ζαρκινών.
Η αναβίωση του εθίμου, ξεκίνησε το πρωί της Δευτέρας με την ολοκλήρωση των θρησκευτικών εκδηλώσεων. Οι νέοι του χωριού μεταμφιεσμένοι σε τσολιάδες, νύφες, γιατρούς, διαβόλους και φυσικά με πρωταγωνιστή τον «καβουκά», τον αρχηγό του «μπουλουκιού», χόρεψαν στο κέντρο του χωριού με την εξαιρετική ορχήστρα του Θανάση Μητσάτσικα και στην συνέχεια επισκέφτηκαν τα σπίτια του χωριού για να ευχηθούν χρόνια πολλά και καλή χρονιά
Αργά το απόγευμα οι νέοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων προετοιμάζονται να υπηρετήσουν την στρατιωτική τους θητεία, συγκεντρώθηκαν στον ίδιο γνώριμο χώρο για την δεύτερη φάση του εθίμου. Αφού χόρεψαν, με το που έπεσε το σκοτάδι, ο διάβολος με τη μεγάλη σκούπα του, ύψους δυο μέτρων, έδωσε το στίγμα, βάζοντας φωτιά στο «καβούκι» που βαστούσε στο κεφάλι του ο «καβουκάς». Ένα δημιούργημα από καλάμια, ύψος 3 μέτρων, το οποίο ήταν περιτυλιγμένο από χαρτί. Κι όσο το καβούκι καιγόταν, εξαγνιζόταν το κακό, για να αναζωογονηθεί η φύση.
Για το συγκεκριμένο έθιμο δεν υπάρχει κάποια επίσημη καταγραφή για το συμβολισμό του, όπως επίσης και για την εποχή που ξεκίνησε. Μέχρι και σήμερα τα σενάρια είναι πολλά και υπάρχουν μόνο προφορικές παραδόσεις. Κάποιες μιλούν για ένα έθιμο Διονυσιακής φύσης και λατρείας, άλλες πάλι ότι προέρχεται από την Τουρκοκρατία.
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι το έθιμο χρόνο με το χρόνο αλλοιώνεται ως προς τη μορφή του. Κι αυτό είναι ορατό κυρίως στις μεγαλύτερες ηλικίες, στους ηλικιωμένους του χωριού αλλά και στους μεσήλικες, που βλέπουν χρόνο με το χρόνο το έθιμο να αλλάζει όψη, ως προς την αρχική του μορφή.