Elegji : Kushtuar Poetit Arben Duka. 5/12/1957 - 14/12/2021 Arben Duka mal në këmbë... U nxinë ditët e Dhjetorit, Trëndafilat seç u thanë , Pse s`dëgjohet më Poeti ? Malet nga pesha pse ranë ? Tirana e preu zhurmën, dhe Labova u trondit, s`ka burrë të mbajë dhimbjen, lotët u burojnë nga sytë.. Sikur u rrëzua hëna, dielli e humbi shkëlqimin, në ç`do vatër u pre kënga, ç`do zemër ndjeu hidhërimin.. Më thanë se vdiq Poeti, ai që na mbante gjallë, Arben Duka ballë tërmeti, që penën e kishte pallë.. Vdiq Poeti që shkëlqeu, kjo ishte një vdekje e rëndë, po si do ta tretë dheu, këtë mal të madh me këngë.. Do të përcjellin me lule, borzilokë e menekshe, dhe me vargjet që ke shkruar, sa ishe i gjallë mbi dhe... O Poeti fjalështruar, penën e kishe flori, do mbetesh i paharuar, në këngë e në histori.. Ti punove për Shqipërinë, siç punon djali për nënën, unë ndaj e mora penën, në zemër ta ngrita këngën.. Me Migjenin dy binjakë, dy yje në vetëtima, burrat me mëndje të artë, Dy viganë në suferina.. Pena jote,penë e artë, majë e shpatës së Skënderbeut, si Tomorri mal i lartë, rrit lavdinë e mëmëdheut.. Vargjet e tua ngrenë në këmbë , të gjithë aktorët e skenës, siç ka ngritur Ali Pasha, Kështjellën e Tepelenës... Shkruajte vargjet e zemrës, sepse ishe Atdhetar, Ti Shqipëri më jep nder, Më jep emrin Shqipëtar.. Gurin seç e bëje stërrall, Dimrin ktheje në Pranverë, vargjet e tua vardhare , lulëkuqe mbushin dhenë.. Shkruajte për halle,derte, dhe tregove të vërtetën, vargjet e tua s`kishin të sosur, kishe njohur mirë jetën. Ti flisje për këtë vend, shkruaje për shumë gjëra, për hajdutë dhe maskarenj, me poezi i thoshje të tëra. Në çdo gërmë e në çdo fjalë, kishe gdhëndur historinë, Labova kish rritur djalë, që lart ia ngriti lavdinë. Kur vdesin burrat e trurit që japin mësim e dije, tundet dhe shtizë e flamurit, mban dhe kombi ditë zie... Ti do mbetesh nëpër këngë, siç mbeti Naimi i fjalës, ashtu si burrat në shekuj, të penës edhe të pallës... Neve do na marrë malli, për poetin tonë të zëmrës, do ta kërkojmë te varri, të na bëjë vargjet e këngës.. Arben Duka mal në këmbë, mal që nuk e tund stuhia, ndaj do mbetet nëpër këngë, Ta këndojë Shqipëria..... (Sotir Kosta)
Je i gjalle jeton te njerzit. Te mire e te ndershem
Elegji : Kushtuar Poetit Arben Duka.
5/12/1957 - 14/12/2021
Arben Duka mal në këmbë...
U nxinë ditët e Dhjetorit,
Trëndafilat seç u thanë ,
Pse s`dëgjohet më Poeti ?
Malet nga pesha pse ranë ?
Tirana e preu zhurmën,
dhe Labova u trondit,
s`ka burrë të mbajë dhimbjen,
lotët u burojnë nga sytë..
Sikur u rrëzua hëna,
dielli e humbi shkëlqimin,
në ç`do vatër u pre kënga,
ç`do zemër ndjeu hidhërimin..
Më thanë se vdiq Poeti,
ai që na mbante gjallë,
Arben Duka ballë tërmeti,
që penën e kishte pallë..
Vdiq Poeti që shkëlqeu,
kjo ishte një vdekje e rëndë,
po si do ta tretë dheu,
këtë mal të madh me këngë..
Do të përcjellin me lule,
borzilokë e menekshe,
dhe me vargjet që ke shkruar,
sa ishe i gjallë mbi dhe...
O Poeti fjalështruar,
penën e kishe flori,
do mbetesh i paharuar,
në këngë e në histori..
Ti punove për Shqipërinë,
siç punon djali për nënën,
unë ndaj e mora penën,
në zemër ta ngrita këngën..
Me Migjenin dy binjakë,
dy yje në vetëtima,
burrat me mëndje të artë,
Dy viganë në suferina..
Pena jote,penë e artë,
majë e shpatës së Skënderbeut,
si Tomorri mal i lartë,
rrit lavdinë e mëmëdheut..
Vargjet e tua ngrenë në këmbë ,
të gjithë aktorët e skenës,
siç ka ngritur Ali Pasha,
Kështjellën e Tepelenës...
Shkruajte vargjet e zemrës,
sepse ishe Atdhetar,
Ti Shqipëri më jep nder,
Më jep emrin Shqipëtar..
Gurin seç e bëje stërrall,
Dimrin ktheje në Pranverë,
vargjet e tua vardhare ,
lulëkuqe mbushin dhenë..
Shkruajte për halle,derte,
dhe tregove të vërtetën,
vargjet e tua s`kishin të sosur,
kishe njohur mirë jetën.
Ti flisje për këtë vend,
shkruaje për shumë gjëra,
për hajdutë dhe maskarenj,
me poezi i thoshje të tëra.
Në çdo gërmë e në çdo fjalë,
kishe gdhëndur historinë,
Labova kish rritur djalë,
që lart ia ngriti lavdinë.
Kur vdesin burrat e trurit
që japin mësim e dije,
tundet dhe shtizë e flamurit,
mban dhe kombi ditë zie...
Ti do mbetesh nëpër këngë,
siç mbeti Naimi i fjalës,
ashtu si burrat në shekuj,
të penës edhe të pallës...
Neve do na marrë malli,
për poetin tonë të zëmrës,
do ta kërkojmë te varri,
të na bëjë vargjet e këngës..
Arben Duka mal në këmbë,
mal që nuk e tund stuhia,
ndaj do mbetet nëpër këngë,
Ta këndojë Shqipëria.....
(Sotir Kosta)
I paharruar. kujtimi I tij iku para kohe Ishte vertet jo vetem nje poet I madh por dhe njerezor