Қуръон Асрори Илм ва Ҳидояти Олам
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 8 ต.ค. 2024
- Эшони Маҳмудҷон
Агар шумо саволҳо ё мавзӯъҳои муайяне дошта бошед, ман бо хурсандӣ кӯмак мекунам. Лутфан саволҳои худро дар зер коммент кунед, ва ман кӯшиш мекунам, ки бо далел ва маълумоти мувофиқ ҷавоб диҳам.
(Админи шабака)
![CAMPปลิ้น | EP.82[2/2] เมาท์มอยกับ 3 สาวเพื่อนซี้ ที่พร้อมขยี้พ่อหมีได้ทุกเมื่อ](http://i.ytimg.com/vi/Wwn7WnylNtQ/mqdefault.jpg)
Худованд Эшони Маҳмудҷонро нигаҳбон бошад ! Ягон насиҳате аз устод Ҳоҷӣ Акбар Тураҷонзода мешунидем , хеле кори хубе мешуд!
Машаллох
Аллоҳу Акбар
Алох шумора нигахбон бошад домулло 🤲🤲
Худованд Шуморо дар панохаш нигох дорад Устод!
Алҳамдулиллоҳ
Таборакаллоҳ
Хело ҳам хурсанд шудам
Ҳазрата бо эҳтиром сухан мекунан
ماشاالله❤❤❤
Ҳазрат Худованд умри бо баракот насиби шумо гардонад ки шумо фахри мо миллати мусалмон ҳастед
МашшАллох устоди азиз Худовад шуморо ва бародаро натонрохам ва алхли байта тонро хам нигахбон бошад хеле хурсанд шудам аз ин сапти наватон ЧазакАллоху хайран касиро дар хакам дуо 🙏🙏🙏кунед Хазрат🤲🤲🤲
Шумо ҳастед умедҳои мо☝️☝️🙏🙏🙏🙏
Ассалому алейкум варахматулла таъаллох ва Баракату бобои. Эшон
Админ Мӯҳтарам Аллоҳ аз шумо рози бошад мо ждат доштем видеоои нави ами ҳазратора
Эшони Махмудчон Аллоh ч илматонро мисли бахр бигардонад. Дар хифзи Аллоh ч бошед.
Эшони Тураджона худо рахмат кунад
Админ илтимос дар бораи исроил ва фаластин як мавзуьи пура интизор хастем?????
1000000👍камайтона устози азиз
мо шо Аллох
Чашм аз барои дидани оети кудрат аст. Гуш аз паи шунидани ахбори хикмат аст.
Гар хамехохи мусалмон зистан. Нест мумкин чуз ба Курьон зистан.
❤🎉😊
Ассалому алайкум бародар сохиби сомона агар имконият бошад ҳамин баромадҳои устодонро дар телеграм дар шакли мп3 мегузоштед бисёр хизмати хубе ба дини ислом мешуд
Ва алайкум ассалом, бародари гиромӣ!
Албатта, нияти неке доред. Агар Худо хоҳад, мо ҳам дар фикри ин ҳастем, ки баромадҳои устодонро дар шакли MP3 дар Telegram ҷойгир кунем. Ин як хизмати муҳим ба дини Ислом хоҳад шуд, ки ба мардум имкони шунидани илмҳои динӣ дар ҳар вақт ва макон медиҳад. ИншоАллоҳ, ба зуди ин корро анҷом медиҳем.
Аллоҳ шуморо дар ниятҳои некатон барор диҳад!
(Админи шабака)
@@TURAJONTV ҷазакаллоҳу хайран, барору мувафакият Хоҳонем, Аллоҳ нигаҳбон
Ассаламу алайкум!
Суол инчост, лутфан чавоб медодед, Куръон ки ба якбораги нозил шуда бошад, пас бар хасби вакоеъ чи мешавад?
Оё бахс кардан аз амали ояндае, ки то хол вокеъ нашудааст аз руи мантик аст?
Воалекум салом.
Қуръон якбора нозил нашудааст, балки тадриҷан, дар тӯли тақрибан 23 сол нозил шудааст. Нозил шудани оятҳо вобаста ба воқеаҳо ва заруратҳое буд, ки дар зиндагии Паёмбар Муҳаммад (с) ва ҷомеаи мусулмонон рух медоданд. Ин тарзи тадриҷӣ нозил шудан дар забони арабӣ бо калимаи “танзил” ифода меёбад. Ҳамин тариқ, оятҳое, ки ба воқеаҳои махсус вобаста буданд, дар замони мувофиқашон нозил мешуданд. Ин кӯмак мекард, ки мусулмонон беҳтар дарк кунанд ва амал кунанд ба таълимоти Худо, ҳангоми пайдо шудани вазъиятҳо ё мушкилоти нав.
Дар мавриди нозил шудани Қуръон ба тадриҷ, дар худи Қуръон оятҳои возеҳе мавҷуданд, ки ба ин ҳолат ишора мекунанд. Масалан, дар сураи Фурқон (25:32), Худо мефармояд:
“Ва кофирон мегӯянд: ‘Чаро Қуръон бар ӯ якбора нозил нашудааст?’ Мо онро тадриҷан нозил кардем, то ки дилатонро бо он устувор гардонем ва онро ба тадриҷ бароятон хондаем.”
Ин оят далел аст, ки Қуръон дар давоми вақт ва вобаста ба воқеаҳо нозил шудааст. Яъне, оятҳо бо мақсадҳои таълимӣ ва танзимкунанда, ба монанди ҳалли мушкилоти ахлоқӣ ва ҳуқуқӣ ё худ такмил кардани фаҳмиши мусулмонон, нозил мешуданд.
------------------
Дар мавриди баҳс дар бораи амали оянда, ки ҳоло воқеъ нашудааст, як далел аз Қуръон ин аст, ки Худо таъкид мекунад, ки ояндаро танҳо Ӯ медонад. Масалан, дар сураи Луқмон (31:34) омадааст:
“Ҳаройна, дониши соати қиёмат назди Худост ва Ӯ боронро меборад ва медонад он чӣ дар раҳмҳост. Ва ҳеҷ кас намедонад, ки фардо чӣ ба даст меорад, ва ҳеҷ кас намедонад, ки дар кадом замин мемирад. Ҳамоно Худо доно ва огоҳ аст.”
Ин оят таъкид мекунад, ки дониши оянда танҳо назди Худо аст. Аз ин ҷиҳат, баҳс кардан дар бораи чизе, ки комилан дар оянда ва номуайян аст, асоси мантиқӣ надорад, зеро он ба далелҳо ва маълумоти воқеӣ такя намекунад. Аз рӯи мантиқ, баҳс кардан дар бораи оянда вақте маънӣ дорад, ки бар асоси далелҳо ва эҳтимолиятҳои воқеии ҳолатҳо асос ёфта бошад. Дар мантиқ ва фалсафа, “тафаккури эҳтимолӣ” вуҷуд дорад, ки аз назарияи эҳтимолиятҳо ва пешгӯиҳо истифода мебарад. Аммо, баҳс кардан дар бораи чизе, ки комилан номуайян ва бе далел аст, асоси мантиқӣ надорад, зеро мантиқ бо далелҳои ошкор ва маълум кор мекунад. Дар ин маврид, дар Ислом таъкид бар он аст, ки дар бораи чизҳое, ки фақат Худо медонад, баҳс кардан зарурат надорад.
(Админи шабака)
@@TURAJONTVташаккур аз Шумо админ, оре ман хаминро мехостам бишнавам, аммо Устоди гиромикадр Ишони Махмудчон дар ин навор гуфта истодаанд, ки Куръонро ду нузул аст, яке якбора, дигаре тадричи.
@@TURAJONTVКуръон, ки каломи Худост, чигуна якбора нозил шуд? Чи гуна якбора нозил шуд, дар холе мухотабинаш холо он аъмоли худро амали накардаанд, мисли Абилахаб холо инкори Паёмбарро накардааст, ва зани У низ хор дар рохи Паёмбар наафкандааст, ва ба хамин гуна мисолхо...
Дар ҳақиқат, нузули Қуръон ду ҷанба дорад: нузули якбора ва нузули тадриҷӣ. Ин ду нузулро метавон чунин шарҳ дод:
1. Нузули якбора (нузули азлавӣ ё Лавҳи Маҳфуз):
Нахуст, Қуръон якбора аз ҷониби Худо ба Лавҳи Маҳфуз нозил карда шудааст. Лавҳи Маҳфуз ин махфи зеҳнӣ ё лавҳи муҳофизатшудаест, ки дар назди Худо тамоми китобҳои муқаддас ва ҳукмҳои илоҳӣ сабт шудаанд. Дар сураи Бурҷ (85:21-22), Қуръон ба Лавҳи Маҳфуз ишора мекунад:
“Балки ин Қуръон аз Лавҳи Маҳфуз аст.”
Пас, пеш аз он ки Қуръон ба Паёмбар (с) нозил гардад, он дар Лавҳи Маҳфуз дар як лаҳза сабт шуда буд.
2. Нузули тадриҷӣ (нузули ба Паёмбар Муҳаммад (с)):
Дуввум, Қуръон тадриҷан дар тӯли 23 сол ба Паёмбар Муҳаммад (с) нозил шудааст. Ин нузул бо таваҷҷӯҳ ба воқеаҳо, мушкилот ва зарурати роҳнамоии мусулмонон сурат гирифтааст. Оятҳо вобаста ба ҳолатҳо ва шароити мухталиф нозил мешуданд, то мусулмонон ба тадриҷ таълим бигиранд ва ба ҳаёти худ онҳоро татбиқ кунанд. Дар сураи Исро (17:106), Худо мефармояд:
“Қуръонеро нозил кардем ва онро ба қисматҳо ҷудо намудем, то онро ба мардум ба тадриҷ бихонӣ, ва онро ба тадриҷ фурӯ фиристодем.”
Ин равиш ба Паёмбар Муҳаммад (с) ва уммати ӯ кӯмак мекард, ки оятҳоро беҳтар фаҳманд ва дар амалӣ кардани онҳо устувор бошанд.
Ба ҳамин тартиб, нузули Қуръон як раванди дуҷониба буд: аввал ба Лавҳи Маҳфуз дар як лаҳза ва баъдан ба тадриҷ ба Паёмбар (с) барои роҳнамоии уммат.
(Админи шабака)
Саволи шумо ба масъалаи нозили Қуръон ва тарзи ҳамоҳанг шудани он бо воқеаҳои оянда рабт дорад. Барои фаҳмидани ин масъала, мо бояд ба ду нуктаи муҳим таваҷҷӯҳ кунем:
(1) илми Худо ва (2) ҳикмати нозили тадриҷии Қуръон.
1. Илми Худо ва дониши комили Ӯ дар бораи гузашта, ҳозир ва оянда
Худо илми мутлақ ва комил дорад ва дар бораи ҳамаи чизҳо, аз ҷумла оянда, пешакӣ медонад. Худо медонад, ки Абӯлаҳаб ва зани ӯ чӣ гуна амал хоҳанд кард ва чӣ гуна ба Паёмбар (с) мухолифат хоҳанд кард. Дар сураи Масад (111:1-3), ки Абӯлаҳаб ва занаш маҳкум шудаанд, пешгӯии амалҳо ва кирдорҳои онҳо баён шудааст. Ин нишонаи дониши пешакӣ ва мутлақи Худо аст. Аз ин рӯ, вақте ки Қуръон дар Лавҳи Маҳфуз якбора нозил шудааст, он ҳамаи воқеаҳо ва амалҳои одамонро, ки ҳанӯз дар замон наафтода буданд, дар бар мегирифт. Худо ояндаро комилан медонист ва Қуръонро мутобиқи ин дониш нозил кард.
2. Нузули тадриҷӣ ва мувофиқ будани оятҳо бо воқеаҳо
Нузули тадриҷии Қуръон ба ин маъно аст, ки гарчанде Қуръон дар Лавҳи Маҳфуз якбора сабт шуда буд, аммо барои роҳнамоии Паёмбар (с) ва уммати ӯ тадриҷан нозил шуд. Худо бо илми комил медонист, ки кадом воқеаҳо ва мушкилот дар оянда рух медиҳанд, ва мувофиқи он оятҳои мувофиқро ба Паёмбар (с) дар вақти зарурӣ нозил мекард. Ҳамин аст, ки оятҳои мушаххас дар замони мушаххас дар посух ба амалҳои мушаххаси инсонҳо нозил мешуданд, гарчанде ки Худо аллакай дар Лавҳи Маҳфуз ҳамаи онро медонист.
Намунаҳо:
• Ояти суроғаи Абӯлаҳаб дар сураи Масад нозил шуд, вақте ки ӯ мухолифати шадид ба Паёмбар (с) нишон дод.
• Бисёр дигар оятҳо вобаста ба ҳолатҳо, саволҳо ва мушкилоти иҷтимоӣ нозил мешуданд, то ки роҳнамоӣ ва ҳалли мувофиқ пешниҳод карда шавад.
Хулоса:
Қуръон, ки каломи Худост, якбора дар Лавҳи Маҳфуз нозил шуд, зеро Худо ҳамаи воқеаҳои ояндаро медонист. Аммо барои инсонҳо ва барои татбиқи таълимоти илоҳӣ, Қуръон тадриҷан нозил шуд, то дар вақти дуруст ба мушкилот ва воқеаҳо мувофиқат кунад.
--------------------
Аммо “қазо ва қадар” (тақдир) ва “ихтиёр” (озодии ирода)-ро пеш мегузорад. Дар Ислом, ин масъалаҳо ба таври амиқ бо ҳам алоқаманданд ва барои фаҳмидани он лозим аст, ки мо ба ду нукта таваҷҷӯҳ кунем: илми Худо ва озодии иродаи инсон.
1. Илми Худо (Дониши пешакии Худо)
Худо дониши мутлақ дорад ва ҳама чизро, аз ҷумла ояндаро, пешакӣ медонад. Ин маънои онро надорад, ки Худо инсонро маҷбур мекунад, ки амалҳои муайянро анҷом диҳад. Вақте ки Худо медонад, ки Абӯлаҳаб дар оянда чӣ амал мекунад, ин аз рӯи дониши пешакии Худо аст, на маҷбур кардани Абӯлаҳаб. Худо медонист, ки Абӯлаҳаб интихоб мекунад, ки мухолифи Паёмбар (с) бошад ва ҳеҷ гоҳ тавба накунад. Илми Худо ба маънои маҳдуд кардани озодии иродаи Абӯлаҳаб нест; Худо танҳо медонист, ки ӯ чӣ интихоб мекунад.
2. Озодии иродаи инсон (Ихтиёр)
Абӯлаҳаб дар тамоми умраш озод буд, ки роҳи ростро интихоб кунад ва тавба кунад. Худо ба ҳар як инсон озодии ирода додааст, ки ӯро дар интихоби роҳаш ё мутеъи Худо ё мухолиф қарор диҳад. Абӯлаҳаб ҳам мисли дигарон метавонист ба Ислом ояд ва тавба кунад, вале Худо медонист, ки ӯ ин корро намекунад.
Нуктаи муҳим:
Худо медонад, ки як инсон дар оянда чӣ гуна амал хоҳад кард, аммо ин дониши пешакӣ маънои онро надорад, ки инсон маҷбур аст ҳамон амалро анҷом диҳад. Ӯ ихтиёр дорад ва дар асоси он, ки чӣ гуна аз ин ихтиёраш истифода мебарад, подош ё ҷазо мегирад.
3. Ояти “Масад” ва Абӯлаҳаб
Оятҳои дар сураи Масад (111) омада, пас аз он нозил шуданд, ки Абӯлаҳаб бар зидди Паёмбар (с) сахт мубориза бурд ва ӯро таҳқир кард. Ин оятҳо ҳукми Худо дар асоси амалҳо ва нияти Абӯлаҳаб буданд, на пешгӯии амалҳои ӯ бо маҷбурият. Ҳатто баъд аз нозил шудани ин оятҳо, Абӯлаҳаб метавонист тавба кунад, вале ӯ аз ин имконот истифода накард.
4. Зулм ва адолати Худо
Дар Ислом, Худо ҳаргиз ба касе зулм намекунад. Ояндаи Абӯлаҳаб ва ҷазои ӯ бар асоси интихобҳои худи ӯ сурат гирифт. Худо ба ҳама инсонҳо роҳнамоии худро фиристодааст ва онҳоро даъват мекунад, ки роҳи дурустро интихоб кунанд. Абӯлаҳаб ҳам ин даъватро шунид, вале худихтиёран онро рад кард. Аз ин рӯ, ӯ худ масъули амалаш аст ва зулм нашудааст.
Хулоса:
Абӯлаҳаб озодии комил дошт, ки тавба кунад ва ба Ислом ояд. Худо бо дониши мутлақи худ медонист, ки ӯ чунин намекунад, аммо ин дониши пешакӣ озодии иродаи Абӯлаҳабро маҳдуд намекард. Ҳар кас масъули амали худ аст, ва илми Худо зулм ё маҷбуриятро барои инсонҳо ба вуҷуд намеорад.
(Админ шабака)
Зинда бошед устод МО шуморо дуст медорем джазакаллоху хайран Касиро