Qemera Bariye kimdir? Gelin kendisinden öğrenelim: 1960 yılında Verozê Dewrêsu’da dünyaya geldim. Verozê Dewrêsu Pax (Kocakoç) köyüne bağlı. Yedi yıl sonra ailemle Mameki’ye taşındık. İlkokul, ortaokul ve liseyi orada okudum. 1988 yılına kadar da yine Mameki’de yaşamımı sürdürdüm. Mameki’nin potilik karmaşasından ben de nasibimi aldım. 1988’den beri Danimarka’da yaşıyorum. Danimarka’da evlendim, ,iki çocuğum var; biri kız (Delâl), diğeri erkek (Dara). Gözümün nuru ve ruhular. Türkçe, Danca, Zazaca/ Kırmançki biliyorum. Kırmancki ruhumun dili ve bu yüzden onda yazıyorum. Danimarka’da çocuk yuvasında yardımcı pedagog olarak çalıştım. Şuan Danca ve Türkçe tercümanlık yapıyorum. Yaşadığım müddetçe Dêsim ve Kırmancki dili ve kültürü üzerine çalışmak istiyorum. Şiirle/klamlarla gençliğimden itibaren ilgiliydim. Evimizde şiir ve klam yazılır ve okunurdu. Büyük abim Bava Şervan hep saz çalar söylerdi. Annemin sesi çok güzeldi, ağıt yaktığında/mırıldandığında insanın içi yanardı/sızlardı. Ben 2005 yılında yazmaya başladım, daha çok Türkçe yazıyordum. Sonraları ara ara Kırmancki/Zazaca yazmaya başladım. Facebook’ta yayınlıyordum, ama o kadar üzerinde durmuyordum. Sanırım 2018 yılıydı, Hawar Tornecengi bana dedi, “bacım, biz bir dergi basıyoruz/çıkarıyoruz, gel senin bu şiirlerini yayınlayalım.” Ben de çok mutlu oldum. Ondan sonra önemle ve özenle yazmaya başladım, şiirler yazdım ve Piltan dergisinde çıktılar.. Ortaokul ve lisede edbilyat okudum. Derin sözler ve büyüklerin sözleri her zaman bana çok özlü gelirdi. Bir arkadaşıma mesaj yazdığımda, sanki derin sözler ve meteforik yazım kalemimin ucuna kendiliğinden yapışıveriyordu. Şiir yazanlar bilir; insanın ruhu ne haldeyse, sözler de öyle çıkarlar ortaya ve yazılırlar. Hüzün, heves, öfke, şikayet, yalvarma, başkaldırı, yüreğinin peşinden gitme hepsi de insanın ruhunda var aslında. 2017’de ilk omurilik kanalı ameliyatı tedavimden yeni çıkmıştım ki, ocağı sönesice 2019’da memekanseri ile yapıştı yakama Şiir yazmak ruhuma ve ağrılarıma iyi geliyordu, beni dinlendiriyordu. Bizim dilimiz çok eski bir dil; derya ve deniz gibi derindir. Her ne kadar yeni yazılıyor ve okunuyor olsa da edebiyat, mitoloji, felsefe ve hikayeler bakımından çok derin ve zengindi. Ben 1988 yılına kadar annemin yanında ve halkımızın arasındaydım; annemin sohbeti çok derindi. Güzel konuşurdu ve Kırmancki dışında bir dil bilmezdi. (Son yıllarında birkaç Türkçe söz öğrenmişti sadece.) Öyle görünüyor ki benim hafızam/dimağım bu derin dili muhafaza etmiş. Diğer tanıdıklar ya da arkadaşlar da sen bu sözleri nereden çıkarıyorsun diyorlar. (Bu kelimeler tedavülden kalkmış durumdalar. ) Öyle umuyorum ki, nefes aldığım müddetçe hafızam şaşmaz, sarsılmaz.
La'lê's love whispers are dreamy, and yet factual in nature.
Zaf weşo zonê ma.
Zerê to wes bo; Lale Koçgün
Qemera Bariye kimdir? Gelin kendisinden öğrenelim:
1960 yılında Verozê Dewrêsu’da dünyaya geldim. Verozê Dewrêsu Pax (Kocakoç) köyüne bağlı. Yedi yıl sonra ailemle Mameki’ye taşındık. İlkokul, ortaokul ve liseyi orada okudum. 1988 yılına kadar da yine Mameki’de yaşamımı sürdürdüm. Mameki’nin potilik karmaşasından ben de nasibimi aldım. 1988’den beri Danimarka’da yaşıyorum. Danimarka’da evlendim, ,iki çocuğum var; biri kız (Delâl), diğeri erkek (Dara). Gözümün nuru ve ruhular. Türkçe, Danca, Zazaca/ Kırmançki biliyorum. Kırmancki ruhumun dili ve bu yüzden onda yazıyorum. Danimarka’da çocuk yuvasında yardımcı pedagog olarak çalıştım. Şuan Danca ve Türkçe tercümanlık yapıyorum. Yaşadığım müddetçe Dêsim ve Kırmancki dili ve kültürü üzerine çalışmak istiyorum.
Şiirle/klamlarla gençliğimden itibaren ilgiliydim. Evimizde şiir ve klam yazılır ve okunurdu. Büyük abim Bava Şervan hep saz çalar söylerdi. Annemin sesi çok güzeldi, ağıt yaktığında/mırıldandığında insanın içi yanardı/sızlardı. Ben 2005 yılında yazmaya başladım, daha çok Türkçe yazıyordum. Sonraları ara ara Kırmancki/Zazaca yazmaya başladım. Facebook’ta yayınlıyordum, ama o kadar üzerinde durmuyordum. Sanırım 2018 yılıydı, Hawar Tornecengi bana dedi, “bacım, biz bir dergi basıyoruz/çıkarıyoruz, gel senin bu şiirlerini yayınlayalım.” Ben de çok mutlu oldum. Ondan sonra önemle ve özenle yazmaya başladım, şiirler yazdım ve Piltan dergisinde çıktılar..
Ortaokul ve lisede edbilyat okudum. Derin sözler ve büyüklerin sözleri her zaman bana çok özlü gelirdi. Bir arkadaşıma mesaj yazdığımda, sanki derin sözler ve meteforik yazım kalemimin ucuna kendiliğinden yapışıveriyordu. Şiir yazanlar bilir; insanın ruhu ne haldeyse, sözler de öyle çıkarlar ortaya ve yazılırlar. Hüzün, heves, öfke, şikayet, yalvarma, başkaldırı, yüreğinin peşinden gitme hepsi de insanın ruhunda var aslında. 2017’de ilk omurilik kanalı ameliyatı tedavimden yeni çıkmıştım ki, ocağı sönesice 2019’da memekanseri ile yapıştı yakama Şiir yazmak ruhuma ve ağrılarıma iyi geliyordu, beni dinlendiriyordu.
Bizim dilimiz çok eski bir dil; derya ve deniz gibi derindir. Her ne kadar yeni yazılıyor ve okunuyor olsa da edebiyat, mitoloji, felsefe ve hikayeler bakımından çok derin ve zengindi. Ben 1988 yılına kadar annemin yanında ve halkımızın arasındaydım; annemin sohbeti çok derindi. Güzel konuşurdu ve Kırmancki dışında bir dil bilmezdi. (Son yıllarında birkaç Türkçe söz öğrenmişti sadece.) Öyle görünüyor ki benim hafızam/dimağım bu derin dili muhafaza etmiş. Diğer tanıdıklar ya da arkadaşlar da sen bu sözleri nereden çıkarıyorsun diyorlar. (Bu kelimeler tedavülden kalkmış durumdalar. ) Öyle umuyorum ki, nefes aldığım müddetçe hafızam şaşmaz, sarsılmaz.
❤👏👏👏
Wae a delale wes u warve, serva zivayise zerya to, serva na qeydu. Bimane hastiyede. Berjine to wesvo.
Mükemmel bir ses ve mükemmel bir şarkı gerçekten insani derin duygulara sürüklüyor fakat khalem kim onu anlamış değilim
Zof woes vana woe
🌹
Wenge tü veso. vesu varve
Vengo to Wes bo