Brawo Dorotko to dzięki tobie zaczęłam zmieniać coś w mojej głowie, coś odblokowałam robisz kawał dobrej roboty, oglądałam wszystkie twoje filmiki a co niektóre po kilka razy po to żeby zadbać o swoje zdrowie i BYĆ SZCZĘŚLIWA, WIELKIE DZIĘKI POZDRAWIAM
Jestem w dużej niedowadze już od 2 lat. Od pół roku małymi krokami próbowałam zwiększać sukcesywnie ilość energii w diecie. Jednak byłam sfrustrowana ciągłą kontrolą jaką musiałam sprawować nad moją dietą, jedzeniem i ciałem. Od 2 tygodni stwierdziłam, że chcę się uwolnić. Jem bardzo dużo i chaotycznie , jednak przez pierwszy tydzień było ciężko fizycznie. Myślę, że warto wspomnieć, że podczas napadów czy głodu ekstremalnego warto zadbać o swój organizm. Nie zapychać się najpierw sałatą ze strachu, potem ciasteczkami, popijać mlekiem i jeść do tego lody. Polecam od razu pozwalać sobie na "zakazane" produkty. I wszytko z lekką dozą kontroli jakościowej. Sama nie odczuwałam takiego dużego głodu jedząc bardzo dużo (albo jeszcze nie jestem świadoma co jest dokładnie głodem), dlatego długo zastanawiałam się czy się nie objadam. Myślę, że to jest najtrudniejsze przynajmniej w moim wypadku. Respektować to co się zrobiło swojemu ciału i spłacić ten dług, który zaciągnęło się poprzez restrykcję. Mam nadzieję, że uda mi się w końcu nie potrzebować kontroli nad jedzeniem. Dziękuję za to, że o tym mówisz i pomagasz nam sobie pomóc. :D
Widzisz ja też jestem w niedowadze o co jakiś czas miałam kilkudniowe napady ale ostatni napad jakieś 10 dni temu dał mi do myślenia. Mam dość i moje ciało i mój układ nerwowy mówi koniec. Przez kilka dni rzuciłam się na wszystko szczególnie na słodkie i to czego nie jadłam teraz powoli się uspokajam tzn jem dalej wszystko słodkie, tłuste oprócz wieczorów, bo po słodkim spać nie mogę i powoli zaczynam się najedzona i zaspokojona psychicznie. Mam już gdzieś czy będę ważyć 10 kg więcej i tak mam niedowagę za dużo lat zniszczczyłam a mam 43 lata na liczenie, teraz w końcu czuję luz , moje dzieci szczęśliwe a maż jaki happy że w końcu jem to co oni. Oprócz niedowagi miałam problemy ze snem , z niedocukrzeniem, nerwowością i złością wszystko się uspokaja, za dużo poświęciłam na bycie fit i tobie też życzę to wszystko jest nie warte, odbija się na zdrowiu pozdrawiam
Absolutnie warto zadbać o organizm, sen, odpoczynek i inne jego potrzeby - żywieniowe oraz pozazywieniowe. Warto zadbać tez o psychikę, bo to może być bardzo trudny czasz. Trzymam kciuki!
Tkwię w niedoborze energetycznym bardzo długo z przerwami co miesiąc może dwa napadowym objadaniem który trwa średnio 3 dni. Ostatnio dotarło do mnie ze mam dość trwania w tych restrykcjach w tym zdrowym trybie życia, czułam się ciągle nienajedzona. Jem od tygodnia bardzo dużo w tym bardzo dużo niezdrowych rzecz słodyczy tłustych potrach tych których nie jadłam lub ograniczalam i wiecie co zaczynam mieć powoli dość zaczynam się czuć zaspokojona powoli zmniejsza się ilość cukierków itp w mojej diecie, wiem że do restrycji nie chcę już wracać, cały czas uprawiam sport i chcę się cieszyć w końcu życiem a nie wiecznie tego nie tamtego też i patrzenie na zegarek czy już mogę zjeść przez kilka lat miałam niedowagę kłopoty ze snem i stany depresyjny w końcu zaczynam spać
Cześć kochana! Sama padłam ofiarą zaburzeń odżywiania chyba w dość nietypowy sposób. Wypadek i tak ogromna chęć i gigantyczna motywacja, zeby wrócić do pełnej sprawności, ze az nie zauważyłam, kiedy ćwiczyłam po kilka godzin dziennie przez równo rok zdecydowanie niedojadając, poniewaz juz brakowalo mi czasu na jedzenie. Straciłam w tym czasie polowe wlosow, cera wygladala jakby wkopali mnie z ziemi, okrutnie ciemne oczy i since. schudłam kilkanacie kilogramow, choc BMI mialam 23. byłam w szoku, nie wiedziałam czemu to sie dzieje, nie polaczylam faktów z tym ze niemal nie jem, myslalam, ze w moim ciele toczy się jakaś bardzo poważna choroba i to znowu przyprawialo mnie o gigantyczny stres i to tez ograniczalo moje jedzenie, poniewaz zdrowie zawsze mialo dla mnie duze znaczenie. Równo po roku zemdlalam, bylam w szoku, ale to był juz ten czas kiedy zaczełam łączyć kropki. Z dnia na dzien porzucilam aktywnosc fizyczną (na pewnien czas), przestałam ograniczac jedzenie z powodu lęku, ze się niszczę, pojawił się ekstermalny głód na który sobie pozwolilam choć to było bardzo trudne przezycie. Mimo ze jadłam duuuużo nie przytylam nic, tak bardzo moj organizm potrzebował jedzenia. Cieszę sobie ze wtedy sobie na niego pozolilam. Od tego czasu te zaburzenia ze mną są, ale zdrowie jest dla mnie tak ważne, że ciągle walczę, sama, jest trudno, ale mam ogromną motywację.
Dziękuję za zaufanie i podzielenie się swoją historią. Trzymam kciuki za to, abyś niedługo powiedziała, że te doświadczenia są już tylko wspomnieniem, które wiąże się z obecną nową jakością życia!
A ja mimo insulinoopornosci niedawno przez przypadek wykrytej na endokrynologii,jem dalej same słodycze cały dzień,nie musze jesc nawet zadnego obiadu,całe życie bo to uzależnienie,nie da sie ztym skonczyć bo to jakby palaczowi zabrać fajki!Cierpię też na kompulsywne objadanie się i stres zajadam,a tylko mam stres sam.Jezeli nie zjem przez dwa dni nic słodkiego to już za długo,i staje się nie do wytrzymania,dreszcze,poty zlewne,wypieki na twarzy w kształcie motyla,juz teraz nie znikają!senność nie do pokonania,wędrujące bóle całego ciała a najgorzej od pasa w dół,grypowo się czuje codziennie,czasem lecą mi oczy w autobusie i widać same białka,ból i słabość nóg,horror,i tak co parę dni,chodzę w nocy tylko do ubikacji sikać z 10 razy,chce spać w dzień,w pracy ale nie w nocy ...wykoncze się. Do tego mam nerwicę lękowa,depresję,endometrioze,niedoczynność tarczycy,dyskopatię lędźwiowa bardzo boli,polipy na macicy które raz są a raz nie ma w zależności jaki hm..lekarz szok,schudłam dużo mimo wszytsko ...
Fazę głodu ekstremalnego przeszłam w czasie od końca maja do połowy sierpnia. W ogóle nie czułam wtedy sytości, praktycznie co 2h jadłam spory posiłek. Bałam się strasznie że to się zamieni w jakieś napady objadania. Ale miałam farta. Mój organizm po odzyskaniu wagi prawidłowej się w miarę wyregulował (jem mniej więcej tak samo jak przed ED wg mojego otoczenia, ale nie mam miesiączki, jak na razie nic nie pomaga, żadne tabletki od ginekologa ani nic podobnego). Wracając do głodu ekstremalnego, pozwalałam sobie wtedy na jedzenie. W związku niedowagą/wygłodzeniem moje mięśnie się zwyczajnie zjadły i na początku czerwca zawaliłam zawody pływackie. Bardzo. Od razu jak wróciłam po tym do domu, zamknęłam się w pokoju i rozbeczałam. Wtedy przyjęłam do wiadomości, że jeśli kiedykolwiek mam jeszcze wygrać zawody, muszę jakoś odbudować masę ciała, nie da rady inaczej. Ogólnie wydaje mi się że z moim ciałem nie jest źle, 47kg/165, dużo trenuję i kondycja leci do góry. Uznaję to za dobrą oznakę, że mój organizm ma już na tyle dużo energii, że może sobie pozwolić na duży wydatek energetyczny związany z treningami. Jedyne z czym pozostał problem to głowa...
Ja mam ciągły, ogromny głód który trwa już marca plus zupelny brak sytości i nic w tym temacie nie posuwa sie ku poprawie. Dlaczego? Pozwalalam sobie jeść a nawet byl czas kiedy codziennie jadlam po 7 tys kalorii dziennie. Uczucie przepelnienia, bol brzucha i wciąż ten sam głód od nowa. Ostatnie dwa miesiące zaczęłam znowu mocno ćwiczyć żeby schudnąć i udało mi sie jesc stosunkowo malo bez żadnych napadów lecz tydzień temu powrócilo osłabienie, brak energii, apatia i olbrzymi głód nie do powstrzymania (teraz znowu zaczynają sie napady) i jestem załamana bo myslalam że cokolwiek już przeszło a tu historia zatacza koło. Nie wiem już co robić. Na samą myśl że znowu zaczne sie obzerac do bólu a głód dalej nie pozwala mi przestać mam ochote skoczyć z mostu. Trace nadzieje że kiedykolwiek bede żyć normalnie
Chcialabym się dowiedzieć i posluchac na temat braku okresu (spowodowanym anoreksja) przez juz okolo piętnaście lat. Jakie to ma konsekwencje? Nie odczuwam zadnych skutkow ubocznych oprocz osteoporozy, która zostala zdiagnozowana pięć lat temu podczas największego nawrotu anoreksji (bardzo niska waga, miedzy 10 a 11 bmi) Moze ktos z czytajacych mial taka sytuacje? Dodam, ze teraz juz nie ważę aż tak malo, ale jest to wciąż niedowaga (nie wiem ile ważę, bo się nie ważę i nie chcę, ale wiem, że nie jest to tragicznie niska waga)
Ja mam jednak trochę inny problem, przez pół roku byłam na ogromnym deficycie, głodziłam się, potem miałam extreme hunger i wszystko wróciło do normy, jednak w tym roku w lutym znów zaczęłam się odchudzać.. Mój deficyt w końcu wynosił 500-600 kalorii, w połowie czerwca znów miałam extreme hunger.. Trwał może dwa tygodnie i znów zaczęłam liczyć kalorie, nie mogę odzyskać sytości, potrafię na jakiś czas nie myśleć o jedzeniu, ale nie czuję najedzenia się po obiedzie czy po jakimkolwiek jedzeniu, nie wiem co mam zrobić, moja waga jest w normie i miesiączkuje regularnie... Nie wiem co mam zrobić, potrafię się powstrzymać przed jedzeniem ale nie czuję głodu ani sytości
Niestety nie mogę na podstawie komentarza udzielać rad i proszę innych również tego nie robić. Jest wiele czynników, które mogą tutaj wpływać na sytuacje. Jeśli hormony z jakiegoś powodu są rozregulowane to warto byłoby choć raz skontaktować się ze specjalista.
Waze 130 kg i jestem ciagle glodna . Kiedys mialam piękną figure . Jestem wysoka - 173 cm . Mnie uratuje chyba tylko operacja bariatryczna . Juz sama tego nie zwalcze.
Brawo Dorotko to dzięki tobie zaczęłam zmieniać coś w mojej głowie, coś odblokowałam robisz kawał dobrej roboty, oglądałam wszystkie twoje filmiki a co niektóre po kilka razy po to żeby zadbać o swoje zdrowie i BYĆ SZCZĘŚLIWA, WIELKIE DZIĘKI POZDRAWIAM
Jestem w dużej niedowadze już od 2 lat. Od pół roku małymi krokami próbowałam zwiększać sukcesywnie ilość energii w diecie. Jednak byłam sfrustrowana ciągłą kontrolą jaką musiałam sprawować nad moją dietą, jedzeniem i ciałem. Od 2 tygodni stwierdziłam, że chcę się uwolnić. Jem bardzo dużo i chaotycznie , jednak przez pierwszy tydzień było ciężko fizycznie. Myślę, że warto wspomnieć, że podczas napadów czy głodu ekstremalnego warto zadbać o swój organizm. Nie zapychać się najpierw sałatą ze strachu, potem ciasteczkami, popijać mlekiem i jeść do tego lody. Polecam od razu pozwalać sobie na "zakazane" produkty. I wszytko z lekką dozą kontroli jakościowej. Sama nie odczuwałam takiego dużego głodu jedząc bardzo dużo (albo jeszcze nie jestem świadoma co jest dokładnie głodem), dlatego długo zastanawiałam się czy się nie objadam. Myślę, że to jest najtrudniejsze przynajmniej w moim wypadku. Respektować to co się zrobiło swojemu ciału i spłacić ten dług, który zaciągnęło się poprzez restrykcję. Mam nadzieję, że uda mi się w końcu nie potrzebować kontroli nad jedzeniem.
Dziękuję za to, że o tym mówisz i pomagasz nam sobie pomóc. :D
Widzisz ja też jestem w niedowadze o co jakiś czas miałam kilkudniowe napady ale ostatni napad jakieś 10 dni temu dał mi do myślenia. Mam dość i moje ciało i mój układ nerwowy mówi koniec. Przez kilka dni rzuciłam się na wszystko szczególnie na słodkie i to czego nie jadłam teraz powoli się uspokajam tzn jem dalej wszystko słodkie, tłuste oprócz wieczorów, bo po słodkim spać nie mogę i powoli zaczynam się najedzona i zaspokojona psychicznie. Mam już gdzieś czy będę ważyć 10 kg więcej i tak mam niedowagę za dużo lat zniszczczyłam a mam 43 lata na liczenie, teraz w końcu czuję luz , moje dzieci szczęśliwe a maż jaki happy że w końcu jem to co oni. Oprócz niedowagi miałam problemy ze snem , z niedocukrzeniem, nerwowością i złością wszystko się uspokaja, za dużo poświęciłam na bycie fit i tobie też życzę to wszystko jest nie warte, odbija się na zdrowiu pozdrawiam
Absolutnie warto zadbać o organizm, sen, odpoczynek i inne jego potrzeby - żywieniowe oraz pozazywieniowe. Warto zadbać tez o psychikę, bo to może być bardzo trudny czasz. Trzymam kciuki!
Tkwię w niedoborze energetycznym bardzo długo z przerwami co miesiąc może dwa napadowym objadaniem który trwa średnio 3 dni. Ostatnio dotarło do mnie ze mam dość trwania w tych restrykcjach w tym zdrowym trybie życia, czułam się ciągle nienajedzona. Jem od tygodnia bardzo dużo w tym bardzo dużo niezdrowych rzecz słodyczy tłustych potrach tych których nie jadłam lub ograniczalam i wiecie co zaczynam mieć powoli dość zaczynam się czuć zaspokojona powoli zmniejsza się ilość cukierków itp w mojej diecie, wiem że do restrycji nie chcę już wracać, cały czas uprawiam sport i chcę się cieszyć w końcu życiem a nie wiecznie tego nie tamtego też i patrzenie na zegarek czy już mogę zjeść przez kilka lat miałam niedowagę kłopoty ze snem i stany depresyjny w końcu zaczynam spać
Cieszę się Wiola! Trzymam kciuki mocno za Twoją dalszą podróż. Dbaj o siebie 🫶
Cześć kochana! Sama padłam ofiarą zaburzeń odżywiania chyba w dość nietypowy sposób. Wypadek i tak ogromna chęć i gigantyczna motywacja, zeby wrócić do pełnej sprawności, ze az nie zauważyłam, kiedy ćwiczyłam po kilka godzin dziennie przez równo rok zdecydowanie niedojadając, poniewaz juz brakowalo mi czasu na jedzenie. Straciłam w tym czasie polowe wlosow, cera wygladala jakby wkopali mnie z ziemi, okrutnie ciemne oczy i since. schudłam kilkanacie kilogramow, choc BMI mialam 23. byłam w szoku, nie wiedziałam czemu to sie dzieje, nie polaczylam faktów z tym ze niemal nie jem, myslalam, ze w moim ciele toczy się jakaś bardzo poważna choroba i to znowu przyprawialo mnie o gigantyczny stres i to tez ograniczalo moje jedzenie, poniewaz zdrowie zawsze mialo dla mnie duze znaczenie. Równo po roku zemdlalam, bylam w szoku, ale to był juz ten czas kiedy zaczełam łączyć kropki. Z dnia na dzien porzucilam aktywnosc fizyczną (na pewnien czas), przestałam ograniczac jedzenie z powodu lęku, ze się niszczę, pojawił się ekstermalny głód na który sobie pozwolilam choć to było bardzo trudne przezycie. Mimo ze jadłam duuuużo nie przytylam nic, tak bardzo moj organizm potrzebował jedzenia. Cieszę sobie ze wtedy sobie na niego pozolilam. Od tego czasu te zaburzenia ze mną są, ale zdrowie jest dla mnie tak ważne, że ciągle walczę, sama, jest trudno, ale mam ogromną motywację.
Dziękuję za zaufanie i podzielenie się swoją historią. Trzymam kciuki za to, abyś niedługo powiedziała, że te doświadczenia są już tylko wspomnieniem, które wiąże się z obecną nową jakością życia!
A ja mimo insulinoopornosci niedawno przez przypadek wykrytej na endokrynologii,jem dalej same słodycze cały dzień,nie musze jesc nawet zadnego obiadu,całe życie bo to uzależnienie,nie da sie ztym skonczyć bo to jakby palaczowi zabrać fajki!Cierpię też na kompulsywne objadanie się i stres zajadam,a tylko mam stres sam.Jezeli nie zjem przez dwa dni nic słodkiego to już za długo,i staje się nie do wytrzymania,dreszcze,poty zlewne,wypieki na twarzy w kształcie motyla,juz teraz nie znikają!senność nie do pokonania,wędrujące bóle całego ciała a najgorzej od pasa w dół,grypowo się czuje codziennie,czasem lecą mi oczy w autobusie i widać same białka,ból i słabość nóg,horror,i tak co parę dni,chodzę w nocy tylko do ubikacji sikać z 10 razy,chce spać w dzień,w pracy ale nie w nocy ...wykoncze się. Do tego mam nerwicę lękowa,depresję,endometrioze,niedoczynność tarczycy,dyskopatię lędźwiowa bardzo boli,polipy na macicy które raz są a raz nie ma w zależności jaki hm..lekarz szok,schudłam dużo mimo wszytsko ...
Fazę głodu ekstremalnego przeszłam w czasie od końca maja do połowy sierpnia. W ogóle nie czułam wtedy sytości, praktycznie co 2h jadłam spory posiłek. Bałam się strasznie że to się zamieni w jakieś napady objadania. Ale miałam farta. Mój organizm po odzyskaniu wagi prawidłowej się w miarę wyregulował (jem mniej więcej tak samo jak przed ED wg mojego otoczenia, ale nie mam miesiączki, jak na razie nic nie pomaga, żadne tabletki od ginekologa ani nic podobnego). Wracając do głodu ekstremalnego, pozwalałam sobie wtedy na jedzenie. W związku niedowagą/wygłodzeniem moje mięśnie się zwyczajnie zjadły i na początku czerwca zawaliłam zawody pływackie. Bardzo. Od razu jak wróciłam po tym do domu, zamknęłam się w pokoju i rozbeczałam. Wtedy przyjęłam do wiadomości, że jeśli kiedykolwiek mam jeszcze wygrać zawody, muszę jakoś odbudować masę ciała, nie da rady inaczej. Ogólnie wydaje mi się że z moim ciałem nie jest źle, 47kg/165, dużo trenuję i kondycja leci do góry. Uznaję to za dobrą oznakę, że mój organizm ma już na tyle dużo energii, że może sobie pozwolić na duży wydatek energetyczny związany z treningami. Jedyne z czym pozostał problem to głowa...
Ja mam ciągły, ogromny głód który trwa już marca plus zupelny brak sytości i nic w tym temacie nie posuwa sie ku poprawie. Dlaczego? Pozwalalam sobie jeść a nawet byl czas kiedy codziennie jadlam po 7 tys kalorii dziennie. Uczucie przepelnienia, bol brzucha i wciąż ten sam głód od nowa. Ostatnie dwa miesiące zaczęłam znowu mocno ćwiczyć żeby schudnąć i udało mi sie jesc stosunkowo malo bez żadnych napadów lecz tydzień temu powrócilo osłabienie, brak energii, apatia i olbrzymi głód nie do powstrzymania (teraz znowu zaczynają sie napady) i jestem załamana bo myslalam że cokolwiek już przeszło a tu historia zatacza koło. Nie wiem już co robić. Na samą myśl że znowu zaczne sie obzerac do bólu a głód dalej nie pozwala mi przestać mam ochote skoczyć z mostu. Trace nadzieje że kiedykolwiek bede żyć normalnie
Chcialabym się dowiedzieć i posluchac na temat braku okresu (spowodowanym anoreksja) przez juz okolo piętnaście lat. Jakie to ma konsekwencje? Nie odczuwam zadnych skutkow ubocznych oprocz osteoporozy, która zostala zdiagnozowana pięć lat temu podczas największego nawrotu anoreksji (bardzo niska waga, miedzy 10 a 11 bmi) Moze ktos z czytajacych mial taka sytuacje? Dodam, ze teraz juz nie ważę aż tak malo, ale jest to wciąż niedowaga (nie wiem ile ważę, bo się nie ważę i nie chcę, ale wiem, że nie jest to tragicznie niska waga)
A jak nie odczuwa sie glodu bedac najedzonym tylko pojawią się chec np gryzienia ? Czegos chrupiacego?
Ja mam jednak trochę inny problem, przez pół roku byłam na ogromnym deficycie, głodziłam się, potem miałam extreme hunger i wszystko wróciło do normy, jednak w tym roku w lutym znów zaczęłam się odchudzać.. Mój deficyt w końcu wynosił 500-600 kalorii, w połowie czerwca znów miałam extreme hunger.. Trwał może dwa tygodnie i znów zaczęłam liczyć kalorie, nie mogę odzyskać sytości, potrafię na jakiś czas nie myśleć o jedzeniu, ale nie czuję najedzenia się po obiedzie czy po jakimkolwiek jedzeniu, nie wiem co mam zrobić, moja waga jest w normie i miesiączkuje regularnie... Nie wiem co mam zrobić, potrafię się powstrzymać przed jedzeniem ale nie czuję głodu ani sytości
czy podczas eh miałas nocne poty?
@@zuzaraczynska5491 raczej nie
Niestety nie mogę na podstawie komentarza udzielać rad i proszę innych również tego nie robić. Jest wiele czynników, które mogą tutaj wpływać na sytuacje. Jeśli hormony z jakiegoś powodu są rozregulowane to warto byłoby choć raz skontaktować się ze specjalista.
Waze 130 kg i jestem ciagle glodna . Kiedys mialam piękną figure . Jestem wysoka - 173 cm . Mnie uratuje chyba tylko operacja bariatryczna . Juz sama tego nie zwalcze.