Ben 6 yaşındayken babam iflas etti, annem hamileydi. Dost bildiğimiz kim varsa babamın suratına kapattı kapıyı, babamın ailesi zaten zamanında yanlışa yanlış dediği için silmiş onu, bilirsiniz ülkemizde sorgulayan, haksızlığı kabul etmeyen insanlar sevilmez. Hala daha babaannem ve dedem serseri, aykırı der babam için. Bizi de hiç sevmezler 20 yılda toplasan 5 kere gitmişimdir memlekete. Her neyse bir gün babam ailesini aramış, çocuklarıma verecek ekmeğim yok, haciz kapıda. Bi yiyecek parası gönderin diye. Babası yok bende veremem demişti ve o zaman tanesini 20 binden sattıkları büyükbaş sürüleri vardı. Babam o gece elinde silahla üst kata çıktı. Ben odamdan sesleri duyuyordum. Annem ağlayarak vuruyordu kapıya, yapma diye. Bir süre sonra babam kapıyı açtı, o da ağlamaya başladı. Ben şimdi intihar etsem sen ve çocuklarımdan başka üzülen olmaz, ailem bile bir ekmek parasını çok gördü, ben çöp toplar yine de doğmamış yavrumu babasız bırakmam. Çünkü ben babasızlığın ne olduğunu çok iyi bilirim dedi. O günden sonra zamanında patron olarak görev yaptığı yerlere işçi olarak gitti, hiç utanmadı, gocunmadı, insan bu batar da çıkar da deyip durdu. Yıllarca inşaatlarda çalıştı. Bize hep bizi çok sevdiğini söyledi, benim babam hiç demezdi bana siz benim gibi olmayın. Ne olursa olsun, bana ters düşecek hangi hareketiniz olursa olsun şu can bedenden çıkmadıkça arkanızdayım der hep. Ben güçlü olmayı, dik durmayı, mücadeleyi onda gördüm. Yıllar sonra gittiğimiz tüm doktorlar tedavimin imkansız olduğunu söylediğinde sakat kalmaktansa ölmeyi yeğledim, kendimi bir arabanın altına atacaktım ama yapamadım. Sürekli babamın intihar etmek istediği gün annemin ağlama sesi kulaklarımda çınladı. Ne olursa olsun ama ne olursa olsun yaşayacağım, çabalayacağım dedim geri döndüm. Daha sonra istanbulda ameliyat oldum, her şey çok zordu aylarca hastane odasının tavanına bakıp okula geri dönebilmeyi düşündüm acı içinde. Ama bitti sonunda, hala düzenli kontrollere gitsem de tamamen iyileştim, ameliyatım çok başarılı geçti. Doktorum bana sen bir mucizesin dedi. Ameliyata girmeden önce "Buraya son kez hasta olarak geliyorum, bir dahakine ameliyatı ben yapacağım" dediğimi çok net hatırlıyorum. Şu anda tıp fakültesi 2. Sınıf öğrencisiyim. Sağlığım tamamen yerinde, bunun dışında pek çok şey yaşadık. Pandemide babam işini kaybetti, annem 2 kez ameliyat oldu, evimize haciz geldi vs. Sonuç olarak çok şey yaşasam da annem ve ben iyiyiz, babam yeniden işe girdi. Sevdiğim bir bölümde okuyorum. Yani totalde ben kazandım. Seni çok seven bir takipçin olarak umarım bu yorumu görürsün, sana söz veriyorum ne olursa olsun asla mücadeleyi bırakmayacağım.
Ben bu yorum kadar içimde şimşek çaktıran gerçek bir hayat hikayesi okumamıştım. İşte ben bu adamı sonuna kadar örnek alırım. Sosyal medyadaki motivasyon koçusu bilmem nesi hepsi hikaye.
Bu videonun karşıma çıkması o kadar tesadüftü ki.. 19 yaşımdayım, istediğim kişi olamamaktan çok yorgunum son yıllarda. Aile baskısı, din baskısı, bir de eşcinselim. Bolca homofobiklik. Çoğu zaman ağzımı bile açamıyorum. Sadece bakıyorum ve çaresizce onaylıyorum. Kaç yıl oldu manüpülasyonla, çocukken kapandığım başörtümden kurtulamadım. Dindar bile değilim. Düşündükçe delirecek gibi oluyorum. Oruç tutuyormuş gibi yapıyorum. İnsanları kandırıyorum. Her gün kendimden biraz daha eksiliyorum sanki ama mücadeleyi bırakmayacağım. Kaç kez sınıra geldim, kaç kez ölümü düşledim artık hatırlamıyor olsam da inadına yaşayıp güzel günler görmek istiyorum. Cidden teşekkür ederim Efe abi.. Bana umut oldun sözlerinle. NE OLURSA OLSUN NEREDE OLURSA OLSUN MÜCADELEYİ BIRAKMAYACAĞIMA YEMİN EDİYORUM.
Ne olursa olsun mücadele edeceğiz sevgili Efe merak etme. Arkadaşına da çok üzüldüm. Ben 16 yaşında bir oğul babasıyım birden aklıma onu getirdin ve gidip ona seni çok seviyorum oğlum diye sarıldım. Çok sağ ol Efe.
Ne zaman hayatım hakkında endişelensem buraya geliyorum. İnternetteki çoğu "hadi kalk yatağından sen her şeyi yapabilirsin sana güveniyorum" videolarından çok daha motive ediyor çünkü samimisin ve mücadeleni,nasıl bu aşamalardan geçtiğini görebiliyoruz. Ha unutmadan: Ne olursa olsun nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağına yemin ediyorum.
Sırf bu yorumu yapmak için kanal açtım. 1 haftadır tedavi görüyorum, gözetim altındayım. İlgi görmek için böyle bir şey yapacak biri değilim. Yıllardır içinde bulunduğum durumlar, ailemin darmadağın olması, kaybettiğim babam ve çok uzun süredir gördüğüm psikolojik tedaviler, kullandığım ilaçlar en sonunda bana bunu yaptırdı. Hayata bu kadar erkenden veda etmek ne kadar mantıklı olmasa da kendinle olan savaşı kaybettiğinde vazgeçiyorsun her şeyden. Ve size şunu söyleyeyim, çok sevdiğiniz sevgiliniz, kardeşimden farksız dediğiniz arkadaşlarınız, aileniz, akrabalarınız, değer verdiğiniz insanların umrunda bile olmayacaksınız. Şu x kişisi vardı ya, intihar etmiş derler en fazla. Öteye gitmeyeceksiniz onlar için. Sabahın 6'sında uyandırılıp alınan tüplerce kan, gün içinde verilen binlerce ml serum, yapılan iğneler, çektiğin acılar, yedirilen aktif kömür, nazogastik sonda... Hayatınızda canlıyken yaşayabileceğiniz en büyük acılardan biri kesinlikle. Umrunda bile olmadığınız insanlar için üzmeyin kendinizi. Bunlara inat yaşamak zorundasın. İyi ki varsın Efe abi.
@@kerimcabbar7159 1000 tane sıradan mutlu anin olcağina 1 gerçek mutlu anım olsun adam güç istiyodu başardi almanya süper güç oldu kısa süreliğine ben bu an için hayatımı veririm
Teşekkürler.Efe abi ne zaman intiharı düşünsem ne zaman yobaz babamın baskılarıyla uğraşırken artık dayanamıyorum desem, asosyellik,19 yaşına kadar daha sevgilimin olmaması gibi sorunlar canıma tak etse bu videoyu açarım senin sözlerin bana umut verir .Ateist olduğumu öğrenince sadece ailem değil hiç şüphesiz söylüyorum tüm sülale dışlayacak, iletişimi kesecek.Ama olsun hedefim ekonomik bağımsızlığımi kazanıp özgürce yaşayabilmek.Bunun için güzel günlerin umudu için yaşıyorum.Hic bir zaman mücadeleyi bırakmayacağıma söz veriyorum.
Şu an 16 yaşındayım. İdeallerim doğrultusunda bu ülkede ve toplumumuzda bir şeyleri değiştirmek istiyorum. Bu ideallerim gerçekleşmeye başladığında ben büyük ihtimalle en az 40'lı yaşlarımda olacağım. O günleri görür müsün görmez misin bilmiyorum Efe Abi. Ama en azından ölmeden önce şunu bilmeni isterim. Sen, 10 yıl önceki videolarınla bile ben ve benim gibi insanlara ilham kaynağı oluyorsun. Ve bu ilham kaynağı olduğun gençlerin sayısı günden güne artıyor. Hani hep derdin ya: "Hayattaki amacım medeniyete ufakta olsa bir katkım olması." Bence bu amacı çoktan gerçekleştirdin. İlerde yapacağın projelerle bu başarını taçlandıracağını düşünüyorum. Hayatta herkese başarılar.
21 yaşındayım ailem aşırı tutucu ve doğuluyuz.Sorgulayıp susmadığım için ailem beni her türlü psikolojik şiddete maruz bıraktı.Ne dinsizliğim kaldı ne namussuzluğum.Efe abi sağ ol her şey için güç olduğun ses olduğun ve susmadığın için sağ ol ! Mücadeleyi asla bırakmayacağım.Üniversite 3.sınıf bitti seneye son sınıfım ve yüksek lisans için yurtdışına gitmek istiyorum.Evdekiler hayır diyor evlenip kocanla gidersin diyorlar ama ben böyle aciz bi kadın olmak istemiyorum.Gelişmek, değişmek için mücadele veriyorum ve mücadeleden vazgeçmeyeceğim.💜
Efe abi kardeşim gözlerimin önünde pencereden düşerek vefat etti, tam 256 gün oldu. O kadar zoruma gidiyor ki insanların “keşke kardeşine iyi baksaydın”, “telefonla oynamaktan başka vasfın yok” demeleri. Hiçbir şekilde atlatamıyorum, her gün aklıma geliyor. Kendimi internete verdim, çok fazla sanal arkadaş edindim, dediğin gibi herkese aptal gibi öylece bakıyorum. Ve bu videonu daha yeni görüyorum. Nerede ve ne zaman olursa olsun başımı eğmeyeceğim. Gerçekten samimi söylüyorum iyi ki varsın. Seni çok seviyorum! Ve yanımda senin gibi olan birine ihtiyaç duyuyorum. Tekrardan iyi ki sana rastlamışım.
15 yaşındayım ve umudumu kaybetmek üzereyken bu videoyu gördüm . Umudun hala var olduğuna ve kimlerle çevrili olduğumun pek bir öneminin olmadığını gösterdiğin için teşekkürler Efe Aydal .
İki şey eklemek istiyorum. 1) Dünyada zekasını kullanan gruplara bakacak olursanız şunu görebilirsiniz. Düşünen insanların hayatı daha zorludur ama değişmeyen kural, sonunda hep nerd kazanır. Şu an sayımızın az olması aslında bi dezavantaj değil. Eğer hepimiz olabildiğinin en iyi yerine gelir, yurtdışında bile olsa maddi manevi ve nüfuz olarak güçlenirsek çok şeyi doğru yönde değiştirebiliriz. Bizler başkalarının fedakarlıkları üstünde yaşıyoruz, başkaları da bizimkilerin üstünde yaşayacak. Eğer bunu yaparsak belki de gelecekte torunlarımız "eskiden böyle rahat değildik, cahil insanlar her yönden bize baskı yapardı" diyecek. 2) Anti depresan kullanmayın. Doktor yazsa dahi. Anti depresan depresyondaki kişiye intihar etmesi için güç veriyor. Kaç tanıdığım bu yüzden intihar etti. Eşim dahi hayaller görmeye başlayınca bıraktırdım. Depresyondaysanız doktorun vereceği ilaç hayatınızın gerçeklerini değiştirmeyecek. O yüzden gerekirse üzülün, bulunduğunuz durumun farkında olun, sonra o durumu düzeltin. İLAÇ DEĞİL DOST BULUN.
abi sana teşekkür ediyorum cidden hayatımı seni izledikten sonra değiştirmeye karar verdim hedefim havacılık ve uzay mühendisliği çalışıyorum gayretle azimle bizler bilimin kölesi olan nesilin önderleri olacağız her şey için çok teşekkürler
10 yaşımdan beridir, 20 senedir belli aralıklar ile Antidepresan alırım, lakin ne intihar eşiğine geldim ne de hayaller gördüm. Dediğin sorunlar ile karşılaşmadım elhamdülillah. Lakin kişiye bağlı olarak iştahsızlık, kilo kaybı, uyku hali ve sersemlik, cinsel isteksizlik, mide bulantısı, kabızlık, ishaldir, baş ağrısı, baş dönmesi gibi sorunlar gösterebilir. Benim başıma sadece aşırı uyku getirmesi ve kilo sıkıntısı getirdi sadece.
efe abi sen onur çeliği tahminimce blocklarsın zaten de bu adama birkaç şey söylemek istiyorum; düşmanca konuşman cidden rahatsız edici bizim fikirlerimizi beğenmiyor olmaları ya da olmanız diyeyim bize engel olma hakkını size tanımaz biz sadece yapı olarak biraz farklıyız ama bizim diğer zeki insanlardan da bir farkımız var,bazıları gibi aklımızı kendi çıkarlarımız için başkalarını kandırmaya çalışarak kullanmıyoruz tam tersi insanımıza ve insanlığa fayda sağlamak için ve insanlara doğruları söylemek için kullanıyoruz senin de dedin gibi "toplumumuz nezdinde" kabul görmüyoruz doğru söyleyip dokuz köyden kovuluyoruz
Bundan 6 yıl önce bir internet kafede tecavüze uğramıştım . Bir kaç kez intihara bile kalkıştım, sen cidden hayata bakış açımı değiştiren bir insansın seni seviyorum ve asla pes etmeyeceğim. Teşekkürler
Ne zaman yalnız hissetsem, ne zaman yolumu kaybettiğimi düşünsem bu videoyu izlerim. Her seferinde de elimden tutup kaldırıyorsun beni abi. İyi ki varsın. Ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma söz veriyorum.
19 yaşındayım babamı kaybedeli 5 sene oluyor geçen ay 3 senelik kız arkadaşımın beni aldattığını öğrendim. Üniversite sınavını kazanamadım. Birçok arkadaşım benimle ilişkisini kesti. Beni hayata bağlayan bir dini inancım gelecek beklentim yok ülke satılıyor ve tam ümidimi kaybetmişken bu video çıktı karşıma seni çok seviyorum Efe abi. Bu yorumu okursun okumazsın bilmiyorum ama en büyük temennim senin gibi beni anlayan bir insanla yolumun kesişmesi,beni hayata bağladığın için sana çok teşekkür ederim. Mücadeleyi hiç bırakmayacağım. 11.08.2020 ❤️
Bİrkaç ay önce muhafazakar bir ailenin sorgulayan kızı ( hukuk okuyordu) intihar etti. Tanıdığım ve sevdiğim biriydi. Haberi alınca saatlerce yediremedim kendime. Keşke dedim ,keşke onunla yakın olsaydık. Bilmiyordum onun da sorguladığını , göremedim yalnızlığını. O yaşamdan vazgeçti ama ben vazgeçmicem . Biz ve bizim gibiler için daha da sıkı tutunacağım. Kapatmayacağım gözlerimi hep açık ve canlı canlı bakacağım. 02/05/2021
Efe abi ben şuan 25 yaşındayım ve eşcinselim ailem beni 17 yaşımda öğrendi ve öz annem keşke doğmasaydın dedi ben elime bi jilet aldım ve intihar edecekken düşündüm değer mi diye çünkü benim ölmemi isteyen bir anne için üzülmeye değmezdi vazgeçtim yaşamayı seçtim.Ve annemde alıştı ailemde alıştı çünkü ben tecavüzcü değilim katil değilim sadece eşcinselim alışmak zorundalardı.Bu dünyada herkes tek başınadır aile bile bir yere kadardır bu yüzden mücadele etmeden hayatta kalamayız ister dine inan ister inanma bir kez geliyosun dünyaya ve doya doya yaşa inadına yaşa! şerefsizlerin inadına şerefinle yaşa ama YAŞA!
Şu an bu yorumu tam 01:42 de yazıyorum 14 yaşındayım 6-7 ay önce lise sınavına girdim ve batırdım şehrin en ıssız yerindeki okuluna gidiyorum okuldaki tipler sırf çalıştığım için benle alay ediyor,kilolu ve çirkin olduğum için akranlarım benle alay ediyor ama şu videodan sonra kendime söz verdim ileride hayalimi gerçekleştireceğim şu an olmayan sosyal hayatımi baştan yaratacağım ve nerede olursa nasıl olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağım
Maddi durum bakımından vasatın altında denebilecek bir hayatım oldu. İlkokul, ortaokul, liseyi hep devlet okullarında okudum. O zamanın en düşük fen lisesini kazanabilmiştim. Her fen lisesi gibi yatılı okuldu. Evden trenle gidip geliyordum. Evet o aşamaya kadar başarısız bir insandım, yıkık dökük inşaatı süren bir liseyi kazanabilmiştim ancak. Üstelik daha kötüsü ailemin maddi durumu diğer öğrencilere kıyasla kötü olduğundan dışlandım, çok olumsuz, aşağılayıcı davranışlar ile karşılaştım etrafımdaki insanlardan. Yatılı okul olduğundan herkes birbirinin her halini görüyor sonuçta. Biraz da buna bağlıyorum bu durumu. Belki lise hazırlıkta diğerlerine kıyasla çok iyi ingilizcemin olması bazı duyguları tetiklemiş de olabilirdi. Çünkü çocukluktan beri ingilizceye ilgi duyardım ve bulabileceğim her ingilizce yazıyı redhouse sözlük kullanarak çevirirdim. Etrafımdaklere hep yardımcı olmaya çalıştım bu süreçte, nerdeyse özel hoca gibi hepsiyle tek tek ilgilenip ödevlerini açıklayarak onlarla beraber çözüyordum. Tabi ki karşılığı yukarıda belirttiğim şekilde oldu. Meğerse içlerinde hınç biriktirmişler, lise 1den itibaren inanılmaz düşmanca bir tavır takındılar bana karşı. Kullanılmış oldum bir nevi. Yani hemen hemen hiç arkadaşım diyebileceğim insan yoktu lisede. Ben de trenle gidip gelirken açıp sürekli test çözerdim. Okulda yatılı kaldığım sürede de kimseyle konuşmadım bir süre sonra ve sürekli test çözdüm. Lise 2'nin sonunda babamı kaybettim. Zaten kötü olan durumumuz dibe vurdu. Önümde bir sene daha vardı ve össye girecektim. Tekrar belirtiyorum arkadaş yok, iyi davranan yok, destek çıkan yok, su veren yok. İşte başınız sağolsunlar falan geçiştirildi. O kayıpla bir ömür boyu yaşayacak olan benim. Üstelik zamanlama da mükemmeldi, össye bir sene kalmıştı. Şehir değiştirdik. Liseyi okuduğum şehre taşındık mecburi olarak. Her şeye rağmen össde türkiye derecesi yaptım. ODTÜ elektronik bölümünü kazandım. Tabi burada da sıkıntılar peşimi bırakmadı. İngilizcem iyi olduğu için hazırlığı atladım. Reşit olmadığım için :) ve tabi ailemin hiç bir bağlantısı olmadığından burs bulamadım ve o şekil sağdan soldan ödünç laboratuvar ekipmanı ödünç kitap şu bu birinci sınıfı tamamladım. Tabi bir noktada yavaş yavaş nefesim yetmemeye başladı, iyi bir ortalama yapamadım. O şekilde mezun oldum. Mezun olduktan sonra maddi durumumuzu biraz düzelten bir iki gelişme yaşanınca çocukluk hayalim olan bilimle uğraşmayı sürdürme kararı aldım. Yüksek lisans yaptım. Ne yazık ki yüksek lisans yaparken çalışma imkanım olmadı, Türkiye'de benim alanıma (biyomedikal) ilişkin iş kolları henüz kurulmamıştı :) Varsın olsundu hayalimiz bilimle uğraşmak değil miydi gerçekleştireyim dedim. Yine binbir güçlükle yüksek lisansı tamamladım ve bir şekilde maddi durumumuzu düzelten faktörler bize borç olarak döndü ve yine sıkıntılı günler yaşadım. Yüksek lisans yaparken Efe Aydal'ın videolarıyla karşılaştım, çok beğendim, podcastlerin hemen hemen hepsini dinledim. Videoların da aynı şekilde. Yine başka konularda pek çok araştırma yapma imkanı buldum ve kendimi geliştirebildiğim bir süreç olduğuna inanıyorum yüksek lisansın. Başka bir bakış açısından da kocaman bir hata olarak da nitelendirilebilir. Her neyse, mezun olduktan sonra o alanda yetişmiş adamı ben ne yapayım cevabı aldım pek çok başvurduğum firmadan. Berbat teklifler geldi tek tük, bir çok yer ise hiç dönüş yapmadı. Maddi durumum da bozulmuştu belki askerliği bahane ediyorlardır dedim askere gittim. Bunu yapabilmek için de 98 kilodan 83 kiloya düştüm birkaç aylık bir sürede. Kısa dönem olarak gittim ve bir ODTÜ'lü olarak inanılmaz rezil bir süreç yaşadım :D. Ona rağmen içtimalarda boş boş beklettikleri o süreyi ayakta kitap okuyarak geçirdim. Bazıları ingilizce olmak üzere pek çok kitap okuyup bitirdim orada da. Yine etrafımdaki insanlara elimden geldiğince faydalı olmaya çalıştım. Kimine İngilizce öğrettim, kimine Türkçe, kimine matematik vb. Askerden döndüm yine aylarca iş bulamadım. Artık herhalde bahaneleri olmadığı için çağırdı bir kaç yer görüşmeye ancak mülakatlar hep olumsuz sonuçlandı. Tabi bu arada yine kimsenin yüzüne bakamıyoruz. Okumak mesele değil, okudun da ne oldu insanları ellerini oğuşturuyolar falan berbat bir dönem daha yani. Nihayet bir kaç ay önce iş bulabildim. Bir nevi mutlu sona ulaştı işte. Şimdi bütün bunları neden anlattım, tüm çıplaklığıyla anlatmaya çalıştığım bu olaylar dizisi boyunca intihar etmek aklımın ucundan bile geçmedi. Babam öldüğünde annem intihar etmek istedi onu engelledim, dedim "Türkiye derecesi yaptığımı görmek istemiyor musun?" ve yaptım da. Sinirden ellerim kan içinde kalana kadar duvarlara yumruk attım, camı çerçeveyi indirdim bir şeyler yaptım ama asla ve asla vazgeçmedim, hala da vazgeçmiyorum. Bu bende bir kültüre dönüştü artık. Kendimi ateist de değil de daha çok mücadele kavramını bir tanrı olarak benimsemiş birisi gibi hissediyorum. Belki de doğrusu budur. Çünkü yaşamın en doğru tanımı mücadeledir. Hayvanlar hiç intihar etmezler mesela, onlar bile bilirler ki bir tane hayatları var ve ellerinden geleni yaparlar onu korumak ve türlerini devam ettirebilmek için. Yani kısacası Efe Aydal seni seviyorum, beğenerek izliyorum, bu nedenle bu yorumu yazdım. Dilerim seni de susturmaya çalışmazlar, zira izleyici sayın giderek artıyor :) Susturulmakla biteceğimizi sanmıyorum gerçi. Sandıklarından fazlayız.
izleyicisini bu kadar önemseyen başka bir içerik üreticisi göremezsiniz, 4 yıl önceki videoya düzenli araliklarla gelip yorumlara bakıyor, Efe Aydal seni yüzyüze tanımıyorum ama harika bi insan olduğundan eminim.
Anlaşılmamak ve yalnızlık beni yine buraya getirdi. Burası bir liman benim için, burayı var ettiğin için teşekkür ederim abi. Burası sayesinde o kadar çok kredin var ki bende ne kadar bana ters gelen şeyler yapsan da asla eksiye düşemeyeceksin.
Ailem daha geçen yıl ateist olduğumu öğrendi (babam bir ülkücü ve annem muhafazakar bir insan) ve sırf dine döneyim diye bana evi adeta işkence yerine döndürdüler 1 hafta sokakta arkadaşta kaldım sırf onların baskısını görmeyeyim diye sonra 2. Kattan aşağı atladım zannettim ki herşey bitti sonunda kurtuldum derken yaşadım.Hastaneye beni komşular yetiştirdi ailem hastaneye 2 gün sonra geldi ben zar zor konuşuyor olmama rağmen bacaklarımda ve kollarımdaki kırıklara rağmen onlarla konuştum derdimi anlattım anlamadılar şuan üniversite son yılımı Hollanda'daki dayımı n orada okuyorum pes etmedim yılmadım önüme çıkan kahpelere inat yaşadım ve başardım insanlar din mensubu olmadığım için benden bir halt olmayacağını söylerdi hep.Arkadaşlar sakın yılmayın inanın kendinize güvenin.
42 yasindayim. Gecen yila kadar "sizin gibilere" kufreden grup icerisindeydim. Sonra yaz donemi sizin birkac videonuzla karsilastim. Kafami kurcalayan videolariniz beni arastirmaya tesvik etti. Ama bir yandan da daha fazla namaz kilmaya, daha fazla ibadetle mesgul olmaya basladim. Kurani okumaya karar verdim. Kuran okumak benim icin donum noktasi oldu. Yillardir bizlere ogretilen dinin makyaji kaldirildiginda gerceginin tamamen farkli oldugunu gordum. Sonrasinda Dinler Tarihi ve David Hume gibi filozoflari okuyunca resim belli oldu. Universite mezunu, yurtdisi master yapmis birisi olarak kendime kiziyorum. Neden bu kadar gec kalmisim? Bir yandan da sevincliyim, ya hic kurtulamasaydim bu mitolojik masallardan. Soylemek istedigim pes etmeyin arkadaslar. Sizler pes etmediginiz icin benim cocuklarimin gelecegi aydinliktir. Tesekkurler Efe Bey.
ne olursa olsun nerede olursa olsun mücadele etmekten vazgeçmeyeceğim yalnız mı hissediyorsun? seni en iyi sen anlarsın seni en iyi sen dinlersin seni en iyi sen tanırsın yalnız mısın hâlâ? bunu söyle kendine mücadeleyi bırakma ne olursa olsun lütfen.
Saatlerdir sessizce ağladıktan sonra, boğazım patlayacak gibi ağrırken izliyorum bu videoyu. Ve kendime söz veriyorum , her nerede ve ne zaman olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ediyorum. 25.03.2021
Bugün intihar etmeyi ilk kez kafamda tasarlarken buldum kendimi. Daha önceleri yaşadıgım şeyleri henüz çocuk oldugum için yalnızca aglayarak savurup atıyordum kafamdan ama bu seferki çok farklıydı. Bana gerçekten yalnız oldugumu, ailemin bile beni anlayamadıgını hatta beni çok yanlış tanıdıklarını yeniden fark ettim. Agnostik oldugumu onlara ve kimseye söylemedim çünkü yaşadıgım çevrede o koşullarda hayatta kalmam daha çok zorlaşacaktı. Ben bugün bu satırları yazıyorum çünkü bu yaşadıgım şeyi kaldırabildigim için kendimle gurur duyuyorum. Evet bedenime + olarak birsuru morluk eklenmiş olabilir ama bunlar geçici şeyler. Bedenimdeki izler geçer ben ruhumu iyileştirmeye ve intiharı bidaha düşünmemeye çalışacağım. Zira bunun atalarıma bir ihanet oldugunu düşünüyorum çünkü onlar bizden kat ve kat daha kötü koşullarda biz yaşayabilelim diye öldüler. Bize bunu yaşatanlar, asıl hainler onlar (babam). Ben bugün buraya kendime verdigim sözü daha sık hatırlayabilmek adına buraya yazacagım Her ne olursa olsun nerede olursam olayım mücadeleyi bırakmayacagıma ant içiyorum ölmesi gerekenler bizler degiliz.
Efe Aybi, şu son iki haftada podcastlerini ilk defa oturup dinlemeye başladım, ondan öncesinde seni sadece siyasi komedi ile uğraşan bir internet kişiliği olarak görüyordum. Bu iki haftalık zaman zarfı içerisinde podcastlerin, Kırmızı Hap videoları ve hayata bakış açın beni daha önce hiç kimsenin etkilemediği kadar etkiledi. Toy sorularıma cevap bulduğun ve irili ufaklı şüphelerime ışık gösterdiğin için sana tüm içtenliğimle teşekkür ederim. Türkiye'nin İnternet tarihinde (belki de şu son 20 yıl içerisinde yaşamış) gördüğüm en dobra, en kararlı ve bazı fikirlerimiz uyuşmasa da en çok hak verdiğim kişisin. Henüz 18 yaşımdayım, bazılarının gayet tabii çocukça diyeceği problemlerim ve dertlerim var, olması gerektiğini de düşünüyorum, haliyle daha kendime göre de yetişemedim. Diğerlerinden farklı olarak sana (onların) defalarca taş çıkarmalarına rağmen pes etmemen ve hukuki yol ile hakkını araman, kendini yedirmemen hakikaten örnek alınasıca davranışlar. Belirtmek isterim ki bana örnek teşkil eden sayılı kişilerden biri oldun ve bunun için sana çok müteşekkirim. Umarım hayallerini gerçekleştirirsin. Son olarak da: Ne olursa olsun, nerede olursa olsun, mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ediyorum.
ailem yok 15 yaşinda bir iş e girip orda çalişmaya ve kalmaya başladim. o yıl bir ansiklopedi buldum ve sıkıldıkca okumaya başladım. Sonra haftalık aldıkca yeni kitaplar aldım ve okumaya başladim akşamlarş iş yeri üzerime kıtlenıp gidildiği için bolca sıkıcı boş vaktim oluyordu , genelde üstüm başim hep toz yağ oluyordu ama iş bulduğum zengin kasabada insanlar çalişan gençlere çok deger verıyordu yanı akranlarım ezmıyor gururlandırıyordu , 2 yıl sonra okul okumadiğim halde benden yaş ve yaş büyük ınsanlardan daha ıyı genel kültürüm vardı ve hayatla mücadele ettiğim için kendımle gururduyordu. Genelde değişecek kıyafetim dahi yokdu ama çalişmayı uzlaşmayı seviyordum. Ne işime yarıyacağini bilmediğim bir çok şeyş öğrendıkce zevkden 4 köşe oluyordum. Astronomi fizik ve coğrafya ya büyük ilgim vardı. Sonra askerlik geldi işimde profesyonel çaliltiğim ustalarımdan daha fazla teknık bılgıye sahıpdım. Askerde de şansa jenaratör çavuşu olunca bu demektiki 12 ay boyunca kendıme ait bir oda da oturup jenaratörlerle ilgilenecektim. Asteğmenler 4 yıl üniversite mezunu oldukları için komutan olduklarından yanlarında bolca kıtap getırıyorlardı , Bilimsel bölümlerden mezun arkadaşları odaya toplayıp sabaha kadar bilim konuşuyorduk assubaylar dahi muhabbetin çekiciliği yüzünden votkayı alıp geliyordu. İlgim mekanik fiziğe yoğunlaşti 488 adet kıtabım oldmuştu jeneratör hanede tonlada dergim ve ınternet çıktısı . Askerlıkden döndüğümde molekül hesabı dahi yapabiliyordum ve hala ilk okul mezunuydum. Askerden döneceğim zaman eskı çalıştıgım firma kapandığı ıcın gidecek yerım yokdu , Teskere 1 hafta kala antalya sıcaktır en azından dıyerek ordakı firmaları arayıp durumumu anlatıp ihtiyaçlari olup olmadiğini sordum ,işimde donanımlıydım çoğu zamanda yapabileceklerıme genç olduğum ıcın ınanmıyorları telefonda sorular soruyorları hepsını cevaplıyordum genelde yazılım ve programlama ile ilgili elektrik panolari ile alakalı. Antalya ya geldim 3 yıl da o firmada çaliştim ve artık kendimi işi yapmalıyım dıyerek ayrıldım.Ayrıldığım patronum trıp atmak yerine bana dükkan raf masa sandelye verdi işyerımı açıp çalişmaya başladim. Biraz zorlandım maliye çek senet kürek işlerınden dilim yandı ama çözmeye başladık . Hiç sevgili konusu açmadım farkındaysanız ancak 16 yaşinda çağimizin ebüyük aşkına yakalandım sonrada kimseyı bir daha sevmedim oysa sosyal ortamım çevrem her seyim var ama olmadı içimden gelmedi hala o kıza aşiğim hala bazi şarkılar açıldımı hemenkapatırım otobüsten bile inerim çünkü içimde bir cam kırılır gibi olur. Peki o kız için ben hiç vazgeçtimmı hayatımdan ? Beyler size seni seviyorum sözünü söyleyemeyen dudaklar başkasına sakso çekiyor ! Ve sizde o dudaklar içinmi kahroluyorsun. Sevmek ayrı bir şey seversın onu bir masal kahramanı gıbı saklarsın ıcınde ama gerçek et ve bedene dönüşmüş bir torba kemık yığını ıcın kahrolunmaz.Bedenmı sevıyorsunuz sızde o olmayınca hayatınızdan vaz gecıyorsunuz. Intıhar kolaydır erkeksen delıkanlıysan ıntıhar noktasına gelınce valızıne 2 parça çamaşır koy başka bır sehrın otogarına ın orda sana yardım edecek kımse olmasın ve orda hayatta kalmaya calıs. Daha görecek ne kadar koy basını okyacak ne kadar kedı var .
Abi adamın dibisin. Aşk olayında da hemfikirim senle, aşık olunan kızlar hiçbir zaman azcık sevgiyi bile haketmeyen et yığınları oluyor. İntihar bi yana, gidip onun uğruna herhangi bi şeyi yapmanı bile haketmez, takmaya değmez.
"Şayet bir gün çaresiz kalırsanız,bir kurtarıcı beklemeyin,kurtarıcı kendiniz olun." Mustafa Kemal Atatürk Şu ülkede bir şeyleri değiştirmek hayalimdir ve bu hayalim için çalışmayı hiç bırakmayacağım. NE OLURSA OLSUN,NEREDE OLURSA OLSUN MÜCADELEYİ BIRAKMAYACAĞIMA YEMİN EDİYORUM! 26.09.2020
Müslüman biriyim fakat intihara bile böyle kalpsiz yorumlar oluyorsa... diyecek bir kelime,bulamadim. Herkes düşüncesinde özgür ve ben sana çok saygı duyuyorum abi.Umarım tüm farklı fikirler deki insanlar birbirlerine saygılı olurlar.
47 yaşındayım. Benzer nedenlerle dışlandım. Kabul edilir gibi oldum. Yine dışlandım. Geçen yıl işten çıkarıldım. Geçen işşizlik süremde bütün birikimim bitti. Şehir değiştirdim. Sevdiğim arkadaşlarımdan uzaklaştım. Ben de intiharı çok düşündüm geçmişte. Sevdiklerimi de çok üzdüm. Ama her şeye rağmen baştan başladım. İnatla yaşamaya devam. Bizim gibi doğruyu söyleyen, cesur ve dürüst insanların eksilmesi, dangalak cahillerin ekmeğine yağ sürer. Onların İstedikleri şeyi yapmayacağım. Inadına yaşamaya devam. Yılmak yok. Sabır ve metanet her zaman sizinle olsun.
Ben 17 yaşındayım. Genel olarak laf olsun diye deist olarak adlandırılan kesmin içindeyim. Son 3 senedir hayatımda din ile alakalı birçok köklü değişiklikler yaşadım ve inancımı yitirdim. Bu 3 sene içerisinde uzun süre arkadaşsız kaldım,sevgiye muhtac oldum,okulumdan ümidimi kesip yazları çalıştığım işlerde bile çalışmayı düşündüm ve son olarak tamamen hayat bağlarımı kopardım. Yaklaşık 2 saat önce bir video çekmeyi planlamıştım oysa ki . Şu an 20/05/2020 saat 03.12 . Küçük bile olsa bana köklü bir motivasyon kazandırdığın için teşekkür ederim sana. Umarım hayatının sonuna kadar mutlu bir şekilde yaşarsın . Ve umarım tekrar bir not kaydetmeme gerek olmaz. namıdeğmez toskamer
Nerede olursam olayım, ne olursa olsun inadına yaşayacağım hiç pes etmiyeceğim. Odamda Atatürk'ün fotoğrafı var her toplum beni boğduğunda, umutsuz hiss ettiğimde, bir şeyler zor geldiğinde onun fotoğrafına bakıyorum ve " Umutsuz durumlar yoktur, umutsuz insanlar vardır. Ben hiçbir zaman umudumu yitirmedim. " sözleri aklıma geliyor ve kendimde güç buluyorum. Inadına devam
Ateist oldugum için hem ailem hem akrabalar hemde toplum tarafından sürekli farklı gözle baktılar bana. Makine müh. okuyorum. Mezun olup bu batıl ülkeden kurtulmak istiyorum . *Ne olursa olsun asla intihar edip vazgecmeyecegime ve sürekli mücadele edeceğime yemin ederim*
Merhabalar. Öncelikle söylemem gerekiyor ki arkadaş çevremde sizi takip eden kişi sayısı olması, bu yorumu okuma ihtimali doğuracağı için anonim hesaptan yazmalıyım. Antalya'da yaşıyorum şu an Akdeniz Üniversitesi'nde Tıp bölümü 3. sınıf öğrencisiyim. Arkadaşlarıma dahi bahsetmedim ama ben 17 yaşımda intihara girişmiş birisiyim. Burada işin edebiyat tarafını yapmayacağım biraz daha eleştirel olacak. Öncelikle sebeplere karşı bir tutum sergilemek bence doğru değildir. Benim intihar sebebim varoluşta amaç bulamamaktı. Bunun derinine inersek de ben o yaşıma kadar bir tanrıya kavuşma hayalleri ile yaşamıştım. Bir anda o tanrı yok olunca bunu atlatmak gerçekten zor oldu. Yaşamak için sebep arayışım vardı ortalama 4 ay hayatı sorguladım. Gerçekten artık çözmeye çalıştığım her şey daha da düğümleniyordu. Hayatın anlamı üzerine felsefî eserler okudum. Thomas Nagel ile başlayıp; realizm, romantizm gibi pek çok akımı kendime katmaya çalıştım. Ama sonuç itibariyle hiçbirisi varolmak için bir sebep değildi. Ama ben her şeyin farkına sonra vardım ki hayatın ve varoluşun anlamını kimseye sormamak en doğrusuymuş. Herkesin kendisi için bir amacı var. Kiminin kariyer hedefleri, kiminin aşk hayatı, kiminin çocuklarının geleceği vs. Ama burada fark ettiğim geleceğe yönelik düşünmemiş olmamdı. Aklımdaki tek fikir hemen bir gün sonra kendimi toprağa koymaktı. Bu sürede nasıl şeyler hissettiğimin tarifi gerçekten imkansız. Ben ne zaman ki bir şeyleri yapamasam, sevdiğim kızdan yardım isterdim. Özellikle eğitim alanında -kendisi de şu anda hukuk bölümünde- her konuda ona danışırdım. Tabii lisede farklı okullardaydık ve ondan fazla taviz alamıyordum. Bende onu o kadar çok özlemiştim ki hayatımda son kez görmek istiyordum. Aslında her şeyi son kez yapmak istiyordum ama her intiharı düşündüğüm de bir taraftan da yarım kalmışlığı vardı hayatın. 24 Kasım 2017 sabah yine çantamı alıp evden çıktım. Kafama esti ve o gün okulu ektim önce VL13'e sonda 511'e binerek kızın yanına gittim. Onu bulmak biraz zor oldu ama saat 14.40 civarında kızı bulmuştum. Hayatımda hiçbir günü bu kadar net hatırlamıyorum. Yaptığım her eylemin saatini hatırlıyorum. Kıza tek söylediğim şey seni seviyorum oldu ama kız rahatsız oluyorum diyince kendimi çok kötü hissettim. Ben hayatımda hep insanlara sığınmışım da onu da fark etmemişim. Daha sonrasında hava baya yağmurluydu babam aradı istersen okul çıkışı alayım seni dedi. Etüte kalacağım test çözeceğiz diye yalan söyledim. Daha sonrasında bindim trene evime geldim. Ve babam kapıyı açınca gözleri dolu şekilde bana "neden böyle yapıyorsun ben hayatımda bütün düzeni senin için sağlıyorum" dedi. Ki aramız hala düzelmedi kendisi benim inançsız olmamı ve sosyalist olmamı kaldıramayacak kadar ülkücü ve muhafazakârdı. Montunu aldı "ben anneni almaya gideceğim iş yerine eve gelince konuşmamız lazım" dedi. Bende gerçekten bir anlık öfke ve nefret ile evin bodrum katında 17 dakikalık bir video sonrasında hayatıma son vermeyi denedim. Yüksek dozda amitriptilin içerek her şeyden kurtulacağımı düşündüm. Ama gözlerini kapatınca gelecek olan sonsuz boşluğu ve yok olmayı hiç düşünmemiştim. Ama başarısız olmuştum. Tıp benim karşımda kazanmıştı. 1100mg ölmeye yetmemişti. İyi ki de yetmemiş. Hayatımda çok uzun bir kayıp vardı bunları telafi etmem zaman alacaktı. Bir taraftan bipolar bozukluğu için terapiye giderken diğer taraftan kendimi motive ediyordum. Tıp okumayı kendime hedef belledim. Büyük ihtimalle mezuna kalır sonraki seneye yazarım diye düşünsem bile ilk tercih sırasından yerleşmiştim bile. Ailemi hayatımdan çıkardım ve şu an gerçekten çok büyük kariyer hedeflerim var. Siz siz olun yaşama şansınız sadece bir sefer var ve bunun kıymetini iyi bilin. Tamam herkes benim kadar şanslı olmayabilir ama elinizden geleni yaparsanız zaten hayat size sarılıyor. İntihar gerçekten eğer yaşama istememe sebebine bağlı değil de; iş, aşk, aile sorunları yüzünden tercih ediliyorsa bu korkaklıktır. İntiharı seçenler ise zaten ölümden en çok korkandır. Herkes pes eder, önemli olan suskunluğunuzu susturmak ve kendi üstünüzde söz sahibi olmak. Dik durun. Bu hayatta başka ihtimal yok. Risk alarak devam edin. Zaten intihar etmeyi de düşündüyseniz kaybedecek hiçbir şeyiniz yok demektir. Başarının yolu akademiden geçecek diye bir şey de yok. Yatırım yapın, iş kurun, emlakçılık yapın. Ama önemli olan tek şey her zaman bir şeyler yapın. Bu şey en basitinden satranç oynamak bile olabilir. Ama bunu diğerlerinden üstün olacak şekilde yapın. Siz yaptığınız konuya gelince herkesten iyi olmalısınız. Bunun için de risk almaktan başka şans yok. Risk almazsanız, risk alanların kölesi olan bir yaşam sürersiniz. "Umutsuz durum yoktur, umutsuz insanlar vardır". Ben şuan sadece yol haritamı çizdim. Mücadelem her zaman devam edecek. Siz de böyle demesini bilin yeter. Hayatta o kadar anlam arıyorsanız da o anlamı kendiniz yaratın. İntihar etmek hayata hiçbir anlam katmaz ne de olsa. Kendinize iyi bakın.
''anlaşılmamak'' bu durum çok sevdiğim birini intihara sürükledi. ben, ''beni anla, beni dinle'' dediğinde onu ciddiye almamıştım. hayatımın en büyük pişmanlığı Ona zaman ayırmamak oldu. artık ne kadar canımı sıksa da, yapacak daha iyi işlerim olsa da, karşımdakini sevmesem bile dinleyip anlamaya çabalıyorum. bunu artık canı gönülden yapıyorum. çünkü anlaşılmamak birini ne kadar derinden yaralayabilir, onu ölüme götürebilir çok yakından şahit oldum. Lütfen kötü olduğunu düşündüğünüz biri varsa düşmanınız olsa dahi onu dinleyin. onu anladığınızı ve yanında olacağınızı söyleyin. buna herkesin ihtiyacı var.
ben Ada. inadına yaşıyorum. kendim için yaşıyorum. yaşıyorum ve yaşamaya devam edeceğim. NE OLURSA OLSUN, NEREDE OLURSA OLSUN MÜCADELEYİ BIRAKMAYACAĞIMA YEMİN EDİYORUM. 22.01.2021
değil mi, sanki içinde yaşadığın acıları durdurmanın tek yolu acıyı kökünden halletmek gibi geliyor ancak bir anlık üzüntüyle karar vermemek lazım ölürsen insanlar cenazene geldikten 2 saat sonra adını unutucak kimsenin umrunda olmicaksın işte bu yüzden hayatı kendin için mutlu olduğun şekilde yaşaman lazım. diğer insanlara siktir çek ne düşündüklerini umursama kafa rahat
Lütfen intihar eden insanları ne olursa olsun, yargılamayın, yadırgamayın. Daha kendi kendine yumruk atamazken, kolay olan yaşamanın aksine, intihar etmek; hiç kolay değil... Ha bu gün ölmüşüm, ha 20 yıl sonra. Nasıl doğmadan önce koca bi' hiç'lik idim, öldükten sonrası da, işte aynı o hiç'lik. Umuyorum ki, öyledir. Umuyorum ki, acıyı hissettiğim ruh'u yok edince, acıyı hissetmem. Sen, adını bilen son kişi ölene kadarsın. Ve 100 yıl sonra sen doğmadan önce bu dünyada hiç yoktun, kimsenin senden haberi yoktu, 100 yıl sonra da bu dünyada hiç sen diye biri olmamışcasına zaman akmaya devam edecek. Amacım intiharı haklı çıkarmak değil, fakat haksız çıkarılmasına da göz yumamam. Birisi intihar edenleri kınadı diye değil, kınayan olursa veya kınamaya kalkacak olursa birileri, bunu okuyup o fikirden vazgeçsin diye yazdım. Belki de kınayan olmuştur, bilmiyorum. Arkadaşının ruh'u şad olsun. 10.09.2019 05.00.
15 yaşındayım,şu anda dersleri anlamadığım pek çalışmıyorum fakat şimdi aylık 2000₺ için çalışıyorum,boş durmuyorum.Anlık olarak burada şu anki halimden daha fazla çalışacağıma,kitap okuyacağıma,kendimi geliştireceğime ve sağlığıma dikkat etmeye devam edeceğime yemin ediyorum.
Her şeye rağmen mücadelemden vaz geçmedim .19 yaşımdaydım çaresizdim 12 ci kattan hayatıma son vermek istedim. Durdum.....ya başarırsam dedim. Şuanda 52 yaşındayım, sizce başardımmı??? Elbette yoksa burda olurmuydum. Sakın pesetmeyin, kendinizi sevin ve mücadeleden asla vaz geçmeyin yaşamak çok güzel çocuklar💙💜❤🥰🥰🥰🥰
Ne olursa olsun, tek bir sevenim olmasa da, ailem benden nefret etsede, 5 kuruş param kalmasa da, kalacak yerim de olmasa, kendimden dahi nefret etsem de ben yaşayacağım, durmayacağım, nefesim kesilene kadar yürüyeceğim, sonra ışıklar söndüğünde ve sahne kapandığında, "evet işte yaşamak istediğim hayat buydu" diyeceğim
16 yaşımdayım. 2 sene boyunca imam hatip okudum ve yurtta kaldım. Hocaların beni ders yaparken "hadi kalk namaza" deyip dersin başından aldıkları çok oldu. Okulun çoğunluğunu bizim ızdırap dediğimiz sağ kesim oluşturuyor. Anlamadım o insanları. Neden ailelerinin gösteriği yolu ölümüne benimsemişler? Bunu neden yapıyorlar? Atatürk hakkında konuşurken bile 2 kere düşünürdüm. Fıkıh, siyer, hadis gibi dersleri gördüm. Akaid, tevsir, hitabet, kelam gibi dersler de göreceğim daha. Mezun olduğumda ortalama bir müslümandan çok daha fazla bilgim olacak bu din hakkında. Ancak ben bunu istemiyorum. Şu an verdiğim karar için daha fazla bilgiye ihtiyacım yok. Ben bilimi seçtim ve bilimle ilgili dersleri görmek istiyorum ama imam hatipte seçmeli ders diye bir kavram yok. Olsa bile yine benzer şeyleri koyarlar. 45 dakikalık kitap okuma saatinde hocalar "yarım saatini kurana ayırın" diyordu. Yani bunu söylesem bile yetiyor aslında. Okulum erkek lisesiydi. 2 sene boyunca bir kızla hiç konuşmadım. Çok önemli gibi bir şey değilmiş gibi geliyor değil mi? Yolda bir adres soran kız kekeleyerek cevap verdim. Her aklıma geldiğinde yüzüm kızarıyor. "Bu kadar düştün mü Furkan?" "Bu sen olamazsın." Bütün arkadaş çevrem imam hatiplerin kapatılmasını destekliyoruz (sağ ızdıraplar da dahil.) Çünkü kalabalık mekanlara gidince cidden garipsemeye başlıyoruz artık. Eskiden erkek erkeğe işte ne güzel ortam derken artık kimseye öyle gelmiyor. Buna abazalık mı deniyor bilmiyorum ama kız görmek istiyordu herkes. Hem erkek lisesinde okuyup hem de yurtta kalınca bir nevi kendini dış dünyadan soyutluyorsun. Ciddi söylüyorum bu kötü bir şey. Sorgulamaya başladıktan sonra youtube'a "ateizm" yazıp bilgi alacaktım ve karşıma sen çıktın Efe Abi. Onu izledikten sonra vay amk dedim. O gece uyuduğumu hatırlamıyorum galiba. O kadar gördüğüm, öğrendiğim, vakit harcadığım şeyler boşuna mıydı? Sonra kırmızı hap 3'e baktım (2. si pek dinle alakalı olmadığı için atlamıştım.) 40 dakikalık videoyu izledim ve ne ara bittiğini anlamadım bile. Sonra ki günlerde bu ikisini izleyip izleyip durdum. Onlar da yetmedi dinle alakalı podcastlerini dinlemeye başladım. Daha sonra podcastlerin bana faydalı gelmeye başladı ve 2 yıl öncesinde atmış olduğun formattaki tüm podcastleri sıra sıra izlemeye karar verdim. En son Giresun'daki yaşlı adam olayı'nı dinliyordum o yarım kalmış. (kısa podcastleri kahvaltı yaparken, odamı toplarken falan dinliyorum) 2-3 saat önce de evden cumaya gidiyorum diye çıkıp efecast 66 ateistlerin cevap veremediği sorular podcastini açtım bir parka geçtim ve banka otururarak dinlemeye başladım. Yani Efe Abi benim hayatımda çok şey değiştirdin. Seni dinlemeden önce cuma namazlarına baba korkusundan giderdim. Aslında bu korkumu geçirecek bir şey de söylemedin ama benim gibi birilerinin olduğunu görmek bana güven verdi. Çevremde bir kişi bile yok benim gibi düşünen. İntihar eden Furkan'ı duyduktan sonra da bu video karşıma çıktı. Aslında o mektubu ilk okuduğumda düşünüyordum "fazla bir farkımız yokmuş." diye. Bu videoyu izledim ve karar verdim. Bir sonraki nesil benim yaşadıklarımı yaşamasın. Senin de dediğin gibi. Toplumdaki en sahipsiz kesimiz ancak belki çabalarsak bu durum bir sonraki nesil için geçerli olmayabilir. Bunu bile şimdilik hayatımın amacı yapabilirim. Zaten hayattan pek bir beklentim yok ancak bunun hakkında düşünmek bile bana bir sebep verebilir. O zaman şimdi ben de yazayım. Ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ediyorum. 25.09.2020 15.50
@@furkan4877 Dostum,merhaba senin neler yaşadığını ve ne hissettiğini çok iyi anlıyorum.Ben de benzer bir durumdayım ve çevremde benim gibi düşünen neredeyse hiç kimse olmadığı için konuşacak doğru düzgün bir arkadaşım yok.Konuşup biraz dertleşelim istiyorum eğer instagram kullanıyorsan, hesabını söyleyebilir misin?
ben de 16 yaşındayım ve ben de nerdeyse aynı şeyleri yaşadım 4 yıldır cemaat yurdunda kalıyorum kalmasam ailem evlatlıktan atacak kadar cemaate bağlı insanlar 4 yıldır 6.sınıftan beri beynimi siktiler anca bu sene adam akıllı düşünmeye başladım ondan önce atatürk ile ilgili yurtta konuşurduk atatürk bile demezdik kefere,beton falan derdik hocalardan biri bize betonun annesi genelevde çalışıyodu rıza ile orda tanıştılar diyip duruyodu yurtta atatürke edilmedik hakaret kalmamıştır bırak diğer dinleri kendi cemaatimizden olmayan bütün müslümanlara bile cennete gidemicekler diyoduk ben de yurtda dışlanıyordum şimdi yurtda aile zoruyla kalan 5-10 kişilik bi arkadaş grubuyla cemaatin başındakiler sövüyoz yani illaki kafa dengi insanlar bulunuyo
19 yaşındayım bende senin yaşadıklarının benzerlerini yaşadım dini aylarca sorguladım felan sonra yavaş yavaş etrafımda kimse kalmamaya başladı ama yalnızda olsam yıllardır güçlüyüm istediğim bölümde okuyorum başarın arkadaşlar koşun hedefinize hayatınızda bi süre kimse olmayabilir benimde olmadı hiç ama önemli değil olur elbet sağlıcakla kalın
Ben 9 yaşındayken babam eve doğru dürüst gelmemeye başladı, zaten ondan öncesinde de çoğu zaman bizimle hiç ilgilenmiyordu yine de bize şiddet uygulamadığı için kendimi bir yönden de şanslı hissediyorum. Birkaç yıl sonra da annem ve kardeşimle beraber anne tarafımın bulunduğu şehre taşındık fakat sorun da tam olarak burada başladı çünkü kendileri aşırı dindardı ve bizi de öyle yetiştirmek istiyorlardı. Yaklaşık 4 yıl boyunca akrabalarımın dini baskılarına inandım ve neyse ki ardından bu kanal karşıma çıktı, yıllar sonra gözüm açılmıştı yine de bu beni rahatlatmadı çünkü artık yanlış olduğunu bilsem de istedikleri tarzda - dini görevleri kayıtsız şartsız yerine getirerek - yaşamak zorundaydım. Şu hayatta babamı da annemi de kardeşimi de akrabalarımın çoğunu da sevmedim, belki şimdi "Kardeşim anne sevilmez mi?" diyenler olabilir fakat tacize uğradığım gün bana hakaret ettiğinden beri onu da sevmiyorum. Şu hayatta bir çok kez intihar etmeyi düşündüm fakat her şeye rağmen ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağım. (Bu arada şuanda 17 yaşındayım.)
Ben Selim 19 yaşındayım, boşluk içindeydim ve benim arkadaşım yok, yalnızım. Senin videoların sayesinde depresif şarkılar dinlemeyi bıraktım (arbeks değil şanışer falan dinliyordum). Bu günlerin geçeceğine beni ikna ettiğin için, kafa yapımı değiştirdiğin için çok teşekkür ederim Efe Ağabey. Seni seviyorum. Ne olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ederim.
Ben 33 Yaşındayım Yaklaşık 13 Senedir Gizli Ateistim Hayat gittikçe dahada çekilmez bir hal alsada Bir yerlerde benim gibi sorgulayan ve İyiliğin güzel şey olduğuna inanan merhametli insanların var olduğunu bilmek beni mutlu ediyor Hayat anlamsız evet ama Ona Anlam katan Sizlersiniz
Ne kadar cabalasamda her zaman depresif dusuncelere kapiliyorum ama her defasinda agladiktan sonra kendimi toparlamayi basariyorum. Beni seven insanlar oldugunu ve olacagini biliyorum ve insanlarin ben oldukten sonra beni kucuk gormemesi hatta anmasi icin elimden geleni yapicagim ve hedefim ne olursa olsun ulasicagim. Burda yemin ediyorum asla pes etmeyecegim, insanlar icin faydali olmak ve birilerine umut verip ilham kaynagi olmak istiyorum ve bunun icin cabalamaya devam edecegim. Tesekkurler Efe Aydal.
Efe abi 24 yasindayim. 4 senedir yaşadığım hayat bana o kadar anlamsız o kadar boş geliyordu ki. Son bir aydır artık çok kötü şeyler düşünmeye başladım hayatım konusunda. Bu video bana o kadar çok güç verdi o kadar güç verdi ki anlatmam imkansiz. Sen adamsin. Ne olursa olsun nerede olursa olsun mücadeleyi birakmayacagima yemin ediyorum.
4 ปีที่แล้ว +89
Bazı insanların depresyonda olduğunu en yakın arkadaşları aileleri bile fark etmiyor, aslında bu insanların elinden tutsak belki binlerce insan bu yola girmekten kurtulurdu...
düşüncelerimi aileme açtığım anda ya dövülerek evden atılacagım,yada hiç bir şey demeden reddedilebilecegim,küçüklükten beri dayak ve zorlama ile ibadet ettiren,cahil ve dar görüşlü bir ailede,yaşayabilmek için görüşlerimi gizleyerek direnmeye çalışıyorum.Bu dönemlerinde,her insan gibigeçici olduğunu biliyorum ve umarım unutmam.Direneceğim vr asla bırakmayacağım.
Çok yorgunum,kırgınım,mutsuzum hayatım kaymış gibi hissediyorum. Gülemiyorum gülmek içimden gelmiyor nefes alamıyorum mesela alırken sanki 10 yerimden bıçaklanıyormuşum gibi hissediyorum. Aynadan kendime bakıyorum sen bir hiçsin diyorum. Sen kimsin ideallerin ne düşüncelerin ne hislerin ne diye soruyorum cevap bulamıyorum. Namaz kılıyorum, kuran dinliyorum iyi hissetmek için mücadele etmeye çalışıyorum. 17 yaşındayım daha yolun yarısında bile değilim bunları düşünmek için çok genç değil miyim? Bence öyleyim. Majör hissediyorum napıcam ben gerçekten bilmiyorum tek bildiğim artık gücümün bittiği...
Beni düşünüyosan bu hayata inat o gücünün bitmiş haliyle bile mücadeleye devam etceksin ve yaşıcaksın mücadele etmeye devam etceksin ve bı süre sonra tekrar eski gücünü kazanacaksın bı süre 1 ay olabilir 1 yıl olcabilir 1 hafta olabilir o süre belki hayatının en zor bölümü olcak ama o süreyi atlatırsan zaten en zorunu yaşadığın için bundan daha zor bı şey yasamicaksin seni kimse anlamıyo depresifsin kırgınsin çok iyi anlıyorum çünkü bu yorumda kendimi buldum aynı ben diyerek okudum tüm yorumu o yüzden sen mücadele edemezsen ben hiç edemem benim için mücadele et ve yaşam denen bu savaşı bırakma pes etmeee bizim gibi insanlar pes ettikleri için belki tanınmıyo adları duyulmuyo pes etme ve tanın herkese kendinden bahsettir pes edip mücadeleyi bırakırsak hiç bi şey olmicak sadece ölmüş bitmiş bı asker olarak çıkcaz bu savaştan ama pes etmeyip bu boktan halimizle bile mücadeleye devam edersek bi şansımız olur bunu başarabiliriz @tutunamayanadam
18 yaşındayım. 12 ve mezun senem olmak üzere iki senedir köpekler eşşekler gibi ders çalışıp sınava hazırlanıyorum. insanlar 12.sınıfta sınava girdiğimde kazanamadığımda benimle alay ettiler çünkü ben onlardan on kat fazla çalışıp kötü bi yer bile kazanamamıştım. Bu sene, geçen sene yaptığımın yine katlarca fazlasını yaptım. İstediğim hiçbişeyi elde edemiyodum. Sürekli ağlayıp yine kazanamazsam intihar ederim yaşamam için hiçbi sebep yok dedim. Bir günüm bir günümden farklı değildi. Çalışma masasında oturmaktan kamburum çıktı kilo verdim gözlerim bozuldu. sırf zaman kaybı diye dişçiye gitmedim hastalıklarımı kontrol ettirmedim. bir günümü hastanelerde harcamak yerine bir iki soru daha fazla çözerim diye. Sene boyu birçok kez yorulduğumu ve hayattan zevk alamadığımı düşünüp aklıma binlerce kötü düşünce getirip ağladım. Çok pes ettim, çok ağladım, çok fazla intihara kalkışıp vazgeçtim. insanlara bunları anlatınca ''senin yaşadığın ne ki neler yaşayanlar var'' diyip dinlemeyi bıraktılar. Kendi dertlerini anlatmaya ya da benim yaşadıklarımı küçümsemeye başladılar. yalnızlaştım iyice. çevremde bi elin parmağını geçmeyecek kadar az insan var. Ama ben pes etmedim. sonuna kadar dayandım. son iki günüm. hayallerime kavuşmak için iki günüm kaldı. sınavım güzel geçerse ve istediğim yeri kazanırsam buraya gelir yazarım. eğer bu dediklerim gerçekleşmezse de yazarm. ama yazmazsam özür diliyorum pes etmişimdir.
Ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyeceği bırakmayacağıma, yaşama sımsıkı sarılacağıma, umudumu yitirmeyeceğime, iç huzurumu bulacağıma, insanların kalbine dokunacağıma, insanlığa katkı sunacağıma ve var olmaya devam edeceğime yemin ederim.
14 yaşındayım yani çok küçüğüm.Zorlu bir hayatım var her yaptığım iş göze batıyor ve baskı insanı benim yaşlarımda çok zorluyor.Yorumları okurken insanların “Mücadeleyi bırakmayacağım!” cümleleri beni gerdi ve düşündürdü “Acaba ben başarabilecek miyim?”
Dini görüşüm seninle aynı değil ama seni çok seviyorum ve ne olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma, kendime ve çevremdeki insanlara, vatanıma faydalı insan olmaya çalışacağıma şerefim üzerine yemin ediyorum.
Psikoloji mezunu ve yine psikoloji alanında doktora yapan ve arkadaşlarından biri intiharla yaşamaktan vazgeçmiş biri olarak intiharla ilgili söyleyecek şeylerim var. İntihar, depresyon gibi bazı psikolojik bozukluklarla ilişkilidir. Eğer depresyon tanısı almış bir yakınınız varsa o kişiye karşı daha duyarlı hale gelip gözlemlemekte yarar var. Eğer sizin intihar düşünceleriniz varsa MUTLAKA bir uzmanla görüşün. Tedavi olup yaşamınıza normal şekilde devam edebilirsiniz. Uzman desteği mutlaka gereklidir. Buna ek olarak, ailenizden ve arkadaşlarınızdan sosyal destek almak da çok önemli. Hepimiz eşit koşullarda doğmuyoruz. Üzerimizde toplum baskısı olabilir. Çok zor zamanlar geçiriyor da olabilir; AMA yaşam her şeye karşın devam ediyor. Sorun yaşayan tek insan siz değilsiniz. YALNIZ DEĞİLSİNİZ. Çok acı çekiyor olabilirsiniz ve yaşamak çok zor geliyor da olabilir. Yaşamaktan vazgeçerseniz geride bıraktığınız acı hiçbir zaman silinmeyecek. Bunu unutmayın. Mücadele edin. Mücadele edelim. Yaşam her şeye karşın devam ediyor. Sizleri seviyorum.
Henüz 17 yaşındayım mücadele tam anlamıyla başlamış olmasa da , toplumun sorgulamayan kısmına dahil olmayacağıma ve ne olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ederim. 16.05.2020
Nerede olursa olsun, asla mücadeleyi birakmayacağım. Efe abi siyasi görüşün vs. umrumda değil, bu video beni şuan harekete geçirdi. İlerde hedeflerimde başarılı olursam söz veriyorum sana teşekkür edeceğim.
20 yaşındayım. İyi bir üniversitede istediğim bir bölümü okuyorum ama aile baskısı yüzünden dinci bir yurtta kalıyorum. Karşı gelemiyorum. Çok bunalıyorum bazen, çok baskıcı bir ailem olduğu için hep yalnız kaldım. Yurtta da okulda da arkadaşım olmadı hiç ama yine de sabrediyorum. Seneler önce çok çalışıp istediğim yeri kazandım. Şimdi ise yine çalışıp kendi özgürlüğümu kazanacağım. Bu zamanlar da geçecek. Yalnızlığımdan da kurtulacağım. Belki bir gün ben de birilerini seveceğim, birileri de beni sevecek... Bu yüzden ne olursa olsun asla mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ediyorum. 22/07/2020
18 yaşındayım Müslüman olmadığım için ailemle büyük savaş veriyorum intiharı düşünmedim değil ama pes etmicem bu benim hayatım ve ailem dahi olsa başkasının şekillendirmesine izin vermeyeceğim yalnız da kalsam ben bana yeterim ve biyerlerde benim gibi kardeşlerim olduğunu biliyorum ve ben ben olacağıma kendime söz veriyorum. 21/05/2020
24 yaşındayım. Ben 5-6 yaşlarındayken, 2004 yılında Babam tır şoförüydü ve Irak'a mal götürüyordu. Ülkedeki savaş ortamında Amerikalılar ile direnişçiler arasında çatışma vardı. Babam götürdüğü ürünleri Amerikalı bir şirkete teslim ediyordu. Sırf bu yüzden hedef görüldü direnişçiler tarafından. Eylül 2004'te kaçırıldı ve kaçırıldıktan az bir süre sonra katledildi. Katledenler büyük ihtimalle el kaide mensubu cihatçılardı. Vücudu ise hiçbir zaman bulunamadı. Kayboldu gitti Irak'ta.. Çocukken bu bende travma yaratmıştı, Annemin perişan haldeki hali gözümün önünden gitmez. İçine kapanık geçirdim çocukluğumu. Ergenlik çağına geldiğimde ise , her gün ağlıyor ve babasız büyümüş olmanın acısını nasıl çıkarırım diye düşünüyordum. Neden , neden ?! O sadece bir şofördü, ekmeğinin peşinde biriydi, her gün bunları soruyordum kendi kendime. Bir gün intihar etmeyi düşündüm ve bunu yapmak hem acılarımı dindirecek, hem de bu saçma dünyadan kurtulmuş olacaktım. Ama yapmadım, Annem bir daha ağlamamalıydı, ben yaşamalıydım, yaşamalıydım ki kendimin ve babamın adını yaşatmalıydım. Her ne kadar acılar bitmese de, yaşamak en güzel şeydi. Bugün bu videona denk geldim, sonuna kadar izledim ve ben de diyorum : YAŞAYACAĞIM VE PES ETMEYECEĞİM
11 ocakta 16 yaşıma gireceğim.Annem hariç hiçbir akrabam yok,varsa da bize yardım etmiyorlar.Annem de beyin ve zehirli guatr ameliyatı geçirdi o yüzden çalışamıyor.Tek amacım okumak,ilerde okuyup ya tarihçi ya da siyasetçi olacağım ve ne kadar benim gibi acı çeken varsa bize bu acıyı cektirenleri yasatmayacagim köklerini kazıyıp bu acı çekenlerin çocuklarının yaşamasını sağlayacağım.Ama önce iyi bir eğitim için Erasmus deneyeceğim,olmaz ise work and travel da milletin bokunu temizleyecegim.Daha sonra orda bir müddet kalıp tekrar bu ülkeye gelip amaçlarımi gerçekleştirmeye çalışacağım.3 defa intihar etmeyi denesem de klasik türk genci olarak ama annem üzülür dedim ve etmedim.Daha da etmeyeceğim.Ayriyetten askerde sevgilisinden ayrılanlar gibi g3 u kafama dayayıp beynimi patlatacak bir adam değilim.Umarim ilerde beni anlayacak bir eş bulurum çünkü artık annem de yaşlılıktan ve çektiklerinden akıl sağlığıni yitirecek durumda.Zaten beni 40 yaşında doğurmuş!Buradaki kardeşlerim de sakın etmesinler çünkü bilsinler ki bizden daha kotu durumda olanlar da etmiyor.2 yıl psikolojik şiddet ve fiziksel şiddet yaşadım.Kimsem de yoktu.Ama onlar da geçti.Simdi de kötü durumdayim fakat kötünün de kötüsü var.Sukredin demek istemem toplumumuzun kalıplaşmış lafı gibi.Kendinize iyi bakın,bugün 24.12.2020 7 gün sonra boktan bir yıl V2 geliyor.Ne olursa olsun,nerede olursa olsun,mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ederim!
23 yaşındayım, en son bu videoya 4 yıl önce yorum yapmışım . Tıpkı dediğin gibi geçmişe baktığımda bir çok şey değişmiş. N4 Japonca öğrenmişim,müzikte gelişmişim ve en önemlisi çok daha kaliteli biri olmuşum . Şuan Japonyaya gidebilmek için ağır sanayide çalışıp,para biriktirmeye çalışıyorum . Her " yoruldum " dediğimde bu videoyu izleyip silkeleniyorum . Umarım bir 4 yıl daha sonra buraya yorum attığımda herşey daha güzel olur .
2005 ben 6 yaşımdayken istanbuldan Kırklareli'ne küçük bir köye taşınmışız daha önce hiç görmediğim hayvanlarla iç içeydim ilk okula başladım okuldaki kızlar bana pis köylü bkun pisliğin içinde yaşıyorsun diyorlardı 2017 de lise son sınıf öğrencisiydim annem ve babam ayrıldılar kardeşime ve anneme bakmak için okul biter bitmez işe başladım 4 sene fabrikada çalıştım kendi düzenimi kurmuştum artık kendime motorsiklet aldım hep hayalimdi o sırada Fabrikada ki 30-35 yaşlarında insanlara bakıyordum ve bende mi böyle olucağım diyordum üniversite okumayı ve polis olmayı çok istiyordum küçüklükten beri hayalimdir bir karar vermem gerekiyordu çok fazla düşündüm ve üniversiteye gitmeye karar verdim kaydımı yaptırdım fakat iş yerinde aşırı yorulduğum için ders çalışmaya asla vakit bulamıyordum okulda öğrendiğim şeylerin neredeyse hepsini unutmuştum sınava girdim ve 250 puan aldım benim için yeterliydi o yaz annem evlendi ve başka şehire taşındı iki ay içerisinde evi komple boşalttı ev annemindi eve kiravı bulduğunu ve çıkmam gerektiğini söyledi bende bir iki ay daha sabretmesi gerektiğini okullar açıldığında zaten okula gideceğimi anlatmaya çalışıyordum fakat asla beni dinlemiyordu apar topar çıkmak zırunda kaldım eşyağlarımın neredeyse hepsini atmak zorunda kaldım sadece motosikletim ve üç beş parça eşyam kalmıştı nereye mi gitmiştim köy'e o köyden kurtulalı 9 sene geçmişti evin önüne geldiğimde dona kaldım yine gelmiştim onca şey yapmıştım ve dönüp geldiğim yer orasıydı ne kadar ayakta dikildiğimi hatırlamıyorum ancak bacaklarımın ağrıdığını hatırlıyordum sonra kendi kendime dedim ki ben yine mi pis köylü oldum Önceden hayvan baktığımız ahıra girdim o koku hiç değişmemişti hatta seneler önce hayvanları otlattığım bastonum hala oradaydı yanında duvara asılı olan halatı gördüm aldım ve kendimi a*mak için ahırın tavanına bağlarken birden durdum ve ben ne yapıyorum dedim orada ölemezdim her şey buraya kadar olamazdı şimdiye kadar hiç pes etmemiştim kendime o kadar kızdım ki anlatamam hemen ordan çıktım motoruma koşup sarıldım ve ağlamaya başladım sakinleştiğimde hava kararmıştı doğruldum sanki dayak yemiş gibiydim çok halsiz ve yorgundum o gün her ne olursa olsun başıma ne gelirse gelsin ne kadar dibe batarsam batayım hatta defalarca kez "pis köylü" de olsam asla ama asla pes etmeyeceğime dair yemin ettim şu anda istanbulda oturuyorum ve bu sene mezun oluyorum hayatımdan memnunum hedeflerime her geçen gün bir adım daha yaklaştığımı fark etmek bana enerji veriyor Seni senelerdir izliyorum Efe Aydal bana birçok şey kattın bunun için sana çok teşekkür ediyorum bu videoya tesadüfen rastladım ve başımdan geçen bu olayı anlatabileceğim bir yer olduğunu fark ettim okuyan arkadaşlarım varsa Hayat gerçekten çok güzel ve her ne olursa olsun yaşamaya değer
Yazım yanlışlarım, noktalama işaretlerini kullanmayışım okumanızı zorlaştırdıysa çok özür dilerim. bunları düşünürken dahi kötü oluyorum . Ve bu kadar uzun yazdığımın farkında bile değildim tekrar kusra bakmayın.
@@kaankavut652 Ben bu hayatta hıçbır şeyde ego yapmamayı öğrendım. sadece bu bıle senı çok dayanıklı yapacak emin ol buna. ve sadece bu bile hayatta tutabılıyor. Hiçbir şey ıncıtemesın seni, dayanıklı olmak çok önemli... Insanlar her şeyi der herkesin ağzı var maalesef, önemli olan sen kendini bıleceksın. Tek başına olsan bile
Şuan 17 yaşındayım. Hayatımda her şeyi sorgulayarak yaşadım. 4.sınıfa kadar din eğitimi aldım ama aldığım eğitimi hep sorguladım. Ortaöğretimde hiç doğru dürüst arakdaşım olmadı çünkü uyuşmuyorduk hep din ile milliyetçilik ile birbirlerine atar gider yapıyorlardı. Koç koça 4 senelik ortaokul zamanımda 4 arkadaşım oldu ve onlarıda liseye geçişimde kaybetmiştim daha doğru 8.sınıfta çünkü internet evimize sadece o zaman bağlanmamıştı. Her zaman sınav notlarımı dersi geçecek fazla göze batmayacak şekilde çalışırdım kalan zamandada hep uzayı evreni bilimi ve yazılımı araştırıdım. Sonra teog adı liseye geçmek için bir sınava girmem gerekiyordu, o zamanlar ne lisesi ne koleji hiçbir bilgi birikimim yoktu çünkü gittiğim yerde fazla sosyalleşemeyecektim ve evet asosyalim.Bu sınava iyi almam gerektiği yoksa çok kötü olacağı okuyamayacağım bir yere varamayacağım gibi sözler söyleniyordu. 415 puan aldım hiç çalışmadan. Sınav aralarında gireceğimiz dersin konularına arkadaşlardan bakıp öyle giriyordum. İyi kötü aile baskısı çünkü seçtiğim liseleri ailem ile bildirmem gerekiyordu ve imamhatip seçmişlerdi benim gibi birine ve bu beni çok sıkmıştı çünkü dinden uzaklaşıyordum. Geçtiğim lisede çok iyi arkadaşlarım oldu mesela aynı ortak kişiyi takip edeyorduk yani efe aybiyi. O da tabii benim gibi sonradan ateist oldu. Liseyide aynı şekilde devam ettim bilime evrene adadım kendimi çok değişik mesleklerde çalıştım kendime hobi edindim. Okul notlarım hep 70 - 80 arası getirdim 9.sınıf kimya hocam sayesinde kimya ile kendimi özleştirdim ama şuanda düşüncem yazılımcı olmak. Tanıştığım biri ile robotik kodlama öğrendik ve bu benim yazılıma attığım ilk adım oldu. Şuan ise üniversite sınavına hazırlanmam gerekiyor ve aynı lise sınavında dendiği gibi kötü bir başarı sağlarsam hayatım çıkmaza girebilirmiş. Benim isteğim yurt dışında okumak ama ailem izin vermiyor bense elimden geleni yapıyorum. 4 kardeşiz ve hiçbirimizin birbirine saygısı yok. Babam sürekli otoriter büyüdüğü için sürekli üstümüzde baskısı var annemse bana karşı iyi bir tavırı olsada babamı bazı olaylarda ben haklı olsam bile destekliyor. Geçen hafta babamla babamın desteklediği partiye muhalif olduğum için pezevenk ibne terörist ve kominist oldum :D mağlum partiyi destekliyor babam. O gün intihar etmeyi düşündüm ama bu video aklıma geldi ve izlemediğim için hemen izledim ve aslında yapacağım şeyin çok saçma olduğunu öğrendim. Şuan yaz olduğu için geçen sene çalıştığım iş yerine başvurup çalışıp yurt dışında okumak için para biriktireceğim geçmiştende biraz vardı. efe abiyi sevdiğim iiçin ne olursa olsun nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ederim.
4 yıl geçmesine rağmen hala buraya gelip yorumlara kalp atıyor olman beni çok mutlu etti. Seni çok seviyoruz Efe abi. Bu yorumu okur musun bilmiyorum ama sen olmasaydın ben dahil birçoğumuzun hayatı daha anlamsız olurdu. Bize sorgulamayı öğrettiğin için teşekkür ederiz.
Belki bir ateist değiliz ama biz de seni sevdik Efe Aydal. Uzun zamandan beri uzaktan zaman zaman takip etmek şansım olurdu seni. Özellikle adı lazım değil şahsın sana yaptığı haksızlıklar karşısında karakterine dik durdun. En çok senin bunca sıkıntı arasında gösterdiğin iradeyi istiyorum. Geçen yıl vefat eden kardeşimize de Allah'tan rahmet diliyorum. Sağlıcakla kal.
8 ay sonra tekrar buradayım başarıyoruz efe abi şuan Hollandaya taşındım , evrak işleri beni yordu ve biraz motiveye ihtiyacım vardı , bu video aklıma geldi ... Umarım herkes için herşey daha da güzel olur. Hayata direnin arkadaşlar , bir şeyi istiyorsanız gözünüzü karartın . Ben yaptım ise yariyor
Yaklaşık 2 buçuk yıl önce hayatımı değiştiren bir melekle tanıştım. her şey benim için çok iyiyken, hayatım bir anlam kazanmaya başlamışken malesef ki olmadı.ve ayrıldı benden. bilmiyorum ne kadar büyük bir olaydır. İlk yaşadığım zamanlarda gerçekten kabul edememiştim bu durumu.ondan önce de birçok sevgilim olmuştu fakat bu sefer başaramamıştım. onunla alakalı kim bana bir soru sorsa yada muhabbet açsa şu an bile şunları yazarken bile ellerim ayaklarım titremeye başlıyor .bu ilk başlarda çoktu fakat zamanla azalmaya başladı . onu 2 yıldır aramadım . 2 yıldır ne sesini ne yüzünü gördüm .bana çok yakın bir yerde olmasına rağmen onu görmeye gitmedim . ve dayanabildiğim kadar da gitmeyeceğim . intihar etmek istediğim zamanlarım oldu .yaşamaya küstüğüm zamanlar 1 yıl boyunca eve kapandığım odamdan dışarı çıkmadığım bir dönem oldu. fakat içimde yaşama dair . hep bir ışık oldu . kendimi sevdiğim işleri yapmaya odakladım şarkılar dinledim resimler çizdim spor yaptım başarılı hissettiğim konulara odaklandım kendimi .Kimsenin arkamdan gülmesini istemedim . onu hala çok seviyorum Birçok arkadaşım tarafından 'sosyal ol' unutursun denildi,fakat üniversitede olmama rağmen hala bunu başaramıyorum.ondan sonra hiç kız arkadaş düşünmedim.Önemli de değil.Yinede hayatıma yön vermeye çalışıyorum . maddi durumlarla ve sorunlarla boğuşup ,O nu her gece hatırlıyorum. siz siz olun böyle durumlarda kendinizin en değerli varlık olduğunu ne olursa olsun önemli olduğunuzu unutmayın.Birilerine fazla değer verip,o evinde kahvesini yudumlayıp instagramlar da gezerken veya erkeklerle konuşurken,hayatına bazı anıları unutarak hiçbir şey olmamış gibi devam edebilirken hayatına,Siz hiçbiriniz kendinizi birileri için harcamayın. 09,05,2020
Herkese merhaba... Efe abi videoyu paylaşalı yıllar olmuş ama ara ara açar izlerim bu motivasyon videonu. Ben de bir şeyler yazmak istiyorum. * İyi giden bir aile düzeni, ben 17 yaşımdayken alt üst oldu. Annem ve babam tek celsede boşanıp ayrıldılar. Nedeni aldatmaydı. Babam başka bir kadınla evlenip onunla yaşamaya başladı. Annem ise o zaman 4 yaşında olan kardeşimi de alıp, İstanbul'da kendi doğup büyüdüğü ilçeye yerleşti. Yetişme çağında (17 yaşımda) yaşlı babaanne ve dedenin ellerinde kaldım. Bu benim için özellikle çocuk sayılabilecek yaşta psikolojik olarak yıkımdı. Kendi içime kapandım. Dışarıya karşı esprili, şen şakrak olsam da, hava kararıp akşam olunca, bir anda içine düştüğüm o ailesizlik ortamında yapayalnız kalıyordum. Bir VCD'im vardı (eskiler bilir). Ona türkü cd'leri, arabesk cd'ler, duygusal pop cd'lerimi takar, gün doğana kadar oturur, düşünür, hıçkıra hıçkıra ağlardım. Evet dedem ve babaannem yanımdaydılar, bana evlatları gibi davranıp, üzerime titreyip seviyorlardı... Ama hayır işte, bir noktadan sonra annemin babamın sevgisini tutmuyordu. Yıllarım bunun psikolojik savaşımını vermekle geçti. Yerli yersiz panik atak nöbetleri, psikologlar, psikiyatristler, nöroloji uzmanları, ilaçlar, sinir tedavileri derken en büyük "em" (ilaç) olan zaman, beni tüm bu anlattıklarıma alıştırdı. Bayağı, bildiğin ailem olmadan da büyüdüm. Bu yaşıma geldim. * 20 yaşlarımdayken, yaşıtımız bir arkadaşımızın asker uğurlamasında, içinde bulunduğum konvoy aracımız, çok hızlı biçimde beton bariyerlere vurarak kaza yaptık. Şoför olan arkadaşım kafası gözü yarıldı. Kuzenimin serçe parmağı kırıldı. Ben başımı arabanın içinde bir yerlere çarptım ve özellikle yüzümde her yer yara ve şiş içindeydi. * Gün geldi ben askere gittim. 15 aylık askerlik sürecimin 11 ay'ını bitirmiştim. 3 yıldan uzun bir zamandır, yani hemen hemen annemle babamın ayrılmasından sonra birlikte olmaya başladığım ve sevdiğimi düşündüğüm kız arkadaşım tarafıdan terkedildim. Hem de askerlikte, hem de aldatılarak... Gittiği üniversite de biriyle tanışmış, çıkmaya başlamıştı (nasıl bir onursuzluksa). Günlerce telefon üstüne telefon ettim, kızmaktan çok neden dedim, hak ettim mi bunu diye sordum?.. Aldatan da oydu, ayrılanda. İhanet eden de oydu, beni yüz üstü ortada bırakıp gidende! Önce annem ve babam gitmişlerdi, şimdi ise gönül verdiğim kişi... Tezkereme son 4 ay kala, bir gün askeri araçla bir il'den bir il'e geçerken, gümüşhane de zigana dağlarında kaza yaptık. Hafifçe yağan yağmurda, stabilize ve mıcırlı yolda ilerleyen aracımız yoldan çıkmış ve devrilmiştik. Yüzlerce metrelik uçurumun bir metre gerisinde durmuştu aracımız. Bir metre daha sürüklense, uçurumdan aşağıya düşecektik. İçinde bulunduğumuz koca kamyon kağıt gibi olmuştu. Ben kamyonun kasasında brandalı olan kısımdaydım. Kardeş gibi gördüğüm sırdaşım, dostum dediğim arkadaşımı ne yazık ki o kazada kaybettim. Önce 10 gün kadar hastanede yattım. Daha sonra 1 ay hava değişimine geldim. Sonra da gidip askerliğimin kalan iki buçuk üç ay'ını da bitirip geldim. * Yaşadığım kaza sırasında fiziksel bir yara almamama karşın, özünde en büyük yarayı ben almıştım. Kaza anında, başımı araç kasasının demirine çarpmış, beynim özellikle de hafıza işlevim inanılmaz zarar görmüştü. Tabii bu zararın düzeyini kazanın üzerinden kısa bir zaman geçtikten sonra anladım. Hemen her bilgiyi, her konuştuğumu, her konuşulanı, her gördüğümü, herkesi, herşeyi unutmaya başlamıştım. Bir düş içinde olduğumu, yaşadığım hiç bir şeyin gerçek olmadığını düşünmeye başlamıştım. Ciddi anlamda zaman kavramını algılayamaz oldum. Yavaş yavaş çıldırıyorum sandım. Zaten bu süreçten sonra da, işte o yukarıda sözünü ettiğim doktorlar, psikologlar, psikiyatristler, nöroloji uzmanları dönemi başladı. Hatta gittiğim bir doktorun *"toparlanacaksın ama bu zaman alacak. Hafıza işlevinin yeniden tam anlamıyla eski durumuna gelmesi için 10 yıllık bir zamana gerek var"* sözü halâ kulaklarımdadır. Aldığım çok korkunç bir bilgiydi. Ama yıkılmak yerine yalnızca sarsılmayı seçtim. Ve inanılmaz bir istek, kararlılık ve çabayla ben o hafıza kaybının yüzde doksanını üç yıl içinde iyileştirdim. Nasıl mı? *Kitapla...* *Kitap okuyarak!* Önce ağır ağır, sonra gittikçe ivedilikle okudum, okudum, okudum. Roman, öykü, tarih, sanat, bilim. Her gün biraz daha arttırarak, her fırsatını bulduğum da, her bulduğum kitabı. Hatta gazete, dergi, kağıt üzerinde herhangi bir yazıyı. Sürekli okudum. Ama içten isteyerek, içinde bulunduğum kötü durumdan kurtulacağımı düşünerek. Öyle de oldu. Kurtuldum. Yalnızca hafıza kaybı değil, okumak ve okuduğum kitaplar hafıza kaybıyla birlikte yaşadığım psikolojik, travmatik, ruhsal, sinirsel tüm sorunlarında üstesinden gelmemi ve onları yenmemi sağladı. Hatta en son kontrole gittiğim de doktorum "böyle bir şey nasıl olabilir? İnanılmaz." deyip şaşkınlık içinde kalmıştı. Sonra zaten kitaplarla aram hep iyi oldu. Şuan da kitapkolik biri olarak kitaplığımda yedi yüzden (700) çok kitabım var. * Dindar bir aile geleneğinden geldiğim için kendimde inanıyordum. Bize bayağı hacı hoca torunu deniyordu. Tabii bir yandan özellikle tarihsel ve bilimsel yapıtlar okurken, din ile ilgili yapıtları okuyup din denilen kavramı da sorgulamaya başladım. İşte Tanrı, yaratılmak, oluşum, Tanrı elçileri, dinler, dinlerin ortaya çıkışları, tarihleri, nedenleri vb... Sonunda 6 yıl önce din denilen kavramı bıraktım ve yalnızca bir güç olarak düşündüğüm Tanrıda karar kılarak, mutlu bir *deist* oldum. Şuan da büyük bir firmada işçi olarak çalışan, dışarıdan lisesini bitirmiş üniversitesini okuyan, yurtdışında gezebildiği kadar ülke gezmek düşleri olan ve yurtdışında yaşama planı yapan 32 yaşımda bir bireyim. Arkadaşlar, pes etmeyin, etmeyi düşünmeyin bile. Her zaman bir çare, her zaman güzel bir yol, her zaman daha iyi bir seçenek vardır... Bulunur. Olumsuzluklara verdiğimiz tepkiler, çabalarımız, dayanıklı olmamız, anlamlar yüklediğimiz her bir davranış düşüncelerden ibarettir. *Sev, yürü, hızlan, koş, düş, kalk, sürdür, yorul ama yılma.* *Yılgınlık gösterme.* *Kimse sana güçsüz, çaresiz, bitik diyemesin.* *Dedirtme!* Yaşamı sevin, inadına sevin. Okuyun, araştırın, öğrenin. Bulunduğunuz işin, yerin, ortamın en iyisi olmaya çalışın. Onurunuzla, alnınızın teri ve akıyla, size bitmiş diyen tiplere karşı dimdik ayakta durun. Yaşamın yakasına yapışın. Sevgiyle...
Çok teşekkürler ben aslında ergenlik döneminde birisiyim, senin bütün yaşadıklarını okuyunca içim bir garip oldu. Senin sayende kendime olan güvenim arttı. Kendime yapabilirim diyesim geldi ve yapacağım! Her ne kadar kötü durum da olsam da vazgeçmeyeceğim! Çok teşekkür ederim çok iyi hissediyorum kendimi
21 yaşındayım sıkı muhafazakar aile evimden ayrılıp ekonomik özgürlüğümü kazanmamın üçüncü yılı, din ile bağımı keseli 3-5 ay oldu, izmire yerleştim, hayatımın en kritik zamanlarında yanımda ne ailem ne başka birisi oldu, ben kendi yalnızlığıma alışmıştım ama seninle karşılaştıktan sonra kendimi sanki daha da az yalnız hissediyorum ve benimle aynı kafada, bişeyleri sorgulayan insanların olduğunu fark ettim, sen de benim şuanki geçtiğim yollardan geçmişsin, benim gibi ''evet hayatın hiçbir anlamı kalmadı'' demişsin ama kalkıp yeniden mücadele etmişsin ve bu konuda bizimle samimi olduğuna kalpten inanıyorum o yüzden; ne olursa olsun nerede olursam olayım mücadeleyi bırakmayacağıma şerefim üzerine yemin ediyorum.
ben hayata zor moda başladım anlayacanız dilde hayata 5/0 geride başladım arkamda babam bile yoktu terkedip gitmiş annemse sürekli çalışıyodu ben anneannemlerde kalıyodum anneannem sağ olsun beni elinden geldiğince iyi büyütü zor zamanlardı geçim sıkıntısı vardı dedem kanser olduğu için çalışamıyordu annemin maaşıyla ve dedemin hasta maaşıyla büyüdüm o zamandan elimden annem anneannem ve dedem dışında kimse tutmadı okulda zorbalığa uğradığım zaman bişi yapamıyordum çünkü arkamda duracak kimse yoktu babam zaten bi vardı 100 yoktu doğdum dolası fazladan kiloluyumdur oyüzden çok zorbalığa uğradım ilk başta tek umudum tanrıydı sonra düşün meye başladım baya bi zorlandım her şey tanrının olmadığını yada olsada kötü biri olduğunu gösteriyordu ama ben kabul etmek istemiyodum çünki bi düşünün daha 13 yaşında bir çocuksun ve tek umudunun yalan olma ihtimali var bu çok ağır geliyodu o zamanlar sonra 15 yaşına geldim ve artık bir dur dedim çünki tek umudum olan tanrı hiç beni duymiyor görmüyo gibiydi ve bir karar aldım beni görmeyen duymayan umursamayan şeyi olsada olmasada umursamayacağım diye şimdi diyebilirsiniz daha 15 yaşındasın ne yaşamış ola bilirsin diye ama o kadar kolay şeyler deyillerdi yaşadıklarım sadece burda yazdıklarımdan daha fazlası daha kötüleri var ama şu an yazmak için hazır deyilim şu ana kadar 1-2 kere intiharı düşündüm ama hiç yapmadım veya denemedim bir çok kere yere düştüm ama her seferinde kalkmasını bildim benim intihar etmememin 2 sebebi var 1- benim inancıma göre kendimi demir gibi hisediyom çünki bi demiri ne kadar döversen o kadar sağlam ve güçlü olur 2- arkamda öyle bırakıp gidemiyeceğim 3 kişi var onları bırakıp gidersem asla kendimi affetmem oyüzden şimdi bir yemin edecem: şu an ve bu andan sonra bideha pes etmeyeceme intihar etmeyeceme ve yere düşsemde tekrar daha güçlü bir şekilde kalkacağıma yemin ediyorum.Teşekürler Efe abi
Ben 6 yaşındayken babam iflas etti, annem hamileydi. Dost bildiğimiz kim varsa babamın suratına kapattı kapıyı, babamın ailesi zaten zamanında yanlışa yanlış dediği için silmiş onu, bilirsiniz ülkemizde sorgulayan, haksızlığı kabul etmeyen insanlar sevilmez. Hala daha babaannem ve dedem serseri, aykırı der babam için. Bizi de hiç sevmezler 20 yılda toplasan 5 kere gitmişimdir memlekete. Her neyse bir gün babam ailesini aramış, çocuklarıma verecek ekmeğim yok, haciz kapıda. Bi yiyecek parası gönderin diye. Babası yok bende veremem demişti ve o zaman tanesini 20 binden sattıkları büyükbaş sürüleri vardı. Babam o gece elinde silahla üst kata çıktı. Ben odamdan sesleri duyuyordum. Annem ağlayarak vuruyordu kapıya, yapma diye. Bir süre sonra babam kapıyı açtı, o da ağlamaya başladı. Ben şimdi intihar etsem sen ve çocuklarımdan başka üzülen olmaz, ailem bile bir ekmek parasını çok gördü, ben çöp toplar yine de doğmamış yavrumu babasız bırakmam. Çünkü ben babasızlığın ne olduğunu çok iyi bilirim dedi. O günden sonra zamanında patron olarak görev yaptığı yerlere işçi olarak gitti, hiç utanmadı, gocunmadı, insan bu batar da çıkar da deyip durdu. Yıllarca inşaatlarda çalıştı. Bize hep bizi çok sevdiğini söyledi, benim babam hiç demezdi bana siz benim gibi olmayın. Ne olursa olsun, bana ters düşecek hangi hareketiniz olursa olsun şu can bedenden çıkmadıkça arkanızdayım der hep. Ben güçlü olmayı, dik durmayı, mücadeleyi onda gördüm. Yıllar sonra gittiğimiz tüm doktorlar tedavimin imkansız olduğunu söylediğinde sakat kalmaktansa ölmeyi yeğledim, kendimi bir arabanın altına atacaktım ama yapamadım. Sürekli babamın intihar etmek istediği gün annemin ağlama sesi kulaklarımda çınladı. Ne olursa olsun ama ne olursa olsun yaşayacağım, çabalayacağım dedim geri döndüm. Daha sonra istanbulda ameliyat oldum, her şey çok zordu aylarca hastane odasının tavanına bakıp okula geri dönebilmeyi düşündüm acı içinde. Ama bitti sonunda, hala düzenli kontrollere gitsem de tamamen iyileştim, ameliyatım çok başarılı geçti. Doktorum bana sen bir mucizesin dedi. Ameliyata girmeden önce "Buraya son kez hasta olarak geliyorum, bir dahakine ameliyatı ben yapacağım" dediğimi çok net hatırlıyorum. Şu anda tıp fakültesi 2. Sınıf öğrencisiyim. Sağlığım tamamen yerinde, bunun dışında pek çok şey yaşadık. Pandemide babam işini kaybetti, annem 2 kez ameliyat oldu, evimize haciz geldi vs. Sonuç olarak çok şey yaşasam da annem ve ben iyiyiz, babam yeniden işe girdi. Sevdiğim bir bölümde okuyorum. Yani totalde ben kazandım. Seni çok seven bir takipçin olarak umarım bu yorumu görürsün, sana söz veriyorum ne olursa olsun asla mücadeleyi bırakmayacağım.
Şuan ne durumdasın lütfen bana döner misin
😅😅😅😅😅😅😅😅😅 11:02 11:02
Ben bu yorum kadar içimde şimşek çaktıran gerçek bir hayat hikayesi okumamıştım. İşte ben bu adamı sonuna kadar örnek alırım. Sosyal medyadaki motivasyon koçusu bilmem nesi hepsi hikaye.
Q
Bu videonun karşıma çıkması o kadar tesadüftü ki.. 19 yaşımdayım, istediğim kişi olamamaktan çok yorgunum son yıllarda. Aile baskısı, din baskısı, bir de eşcinselim. Bolca homofobiklik. Çoğu zaman ağzımı bile açamıyorum. Sadece bakıyorum ve çaresizce onaylıyorum. Kaç yıl oldu manüpülasyonla, çocukken kapandığım başörtümden kurtulamadım. Dindar bile değilim. Düşündükçe delirecek gibi oluyorum. Oruç tutuyormuş gibi yapıyorum. İnsanları kandırıyorum. Her gün kendimden biraz daha eksiliyorum sanki ama mücadeleyi bırakmayacağım. Kaç kez sınıra geldim, kaç kez ölümü düşledim artık hatırlamıyor olsam da inadına yaşayıp güzel günler görmek istiyorum. Cidden teşekkür ederim Efe abi.. Bana umut oldun sözlerinle. NE OLURSA OLSUN NEREDE OLURSA OLSUN MÜCADELEYİ BIRAKMAYACAĞIMA YEMİN EDİYORUM.
Ne olursa olsun mücadele edeceğiz sevgili Efe merak etme. Arkadaşına da çok üzüldüm. Ben 16 yaşında bir oğul babasıyım birden aklıma onu getirdin ve gidip ona seni çok seviyorum oğlum diye sarıldım. Çok sağ ol Efe.
Ethem Erginöz hüzünlendim pazar pazar :(
yaptığınız şey çok değerli ethem bey herkes yapmalı aslında
Keşke benim babamda sizin gibi olsa
ne guzel babalar var
Gidip oğlunuza islam terbiyesi verir iseniz merak etmeyin Allah onu korur
Ne zaman hayatım hakkında endişelensem buraya geliyorum. İnternetteki çoğu "hadi kalk yatağından sen her şeyi yapabilirsin sana güveniyorum" videolarından çok daha motive ediyor çünkü samimisin ve mücadeleni,nasıl bu aşamalardan geçtiğini görebiliyoruz. Ha unutmadan: Ne olursa olsun nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağına yemin ediyorum.
Sırf bu yorumu yapmak için kanal açtım. 1 haftadır tedavi görüyorum, gözetim altındayım. İlgi görmek için böyle bir şey yapacak biri değilim. Yıllardır içinde bulunduğum durumlar, ailemin darmadağın olması, kaybettiğim babam ve çok uzun süredir gördüğüm psikolojik tedaviler, kullandığım ilaçlar en sonunda bana bunu yaptırdı. Hayata bu kadar erkenden veda etmek ne kadar mantıklı olmasa da kendinle olan savaşı kaybettiğinde vazgeçiyorsun her şeyden. Ve size şunu söyleyeyim, çok sevdiğiniz sevgiliniz, kardeşimden farksız dediğiniz arkadaşlarınız, aileniz, akrabalarınız, değer verdiğiniz insanların umrunda bile olmayacaksınız. Şu x kişisi vardı ya, intihar etmiş derler en fazla. Öteye gitmeyeceksiniz onlar için. Sabahın 6'sında uyandırılıp alınan tüplerce kan, gün içinde verilen binlerce ml serum, yapılan iğneler, çektiğin acılar, yedirilen aktif kömür, nazogastik sonda... Hayatınızda canlıyken yaşayabileceğiniz en büyük acılardan biri kesinlikle. Umrunda bile olmadığınız insanlar için üzmeyin kendinizi. Bunlara inat yaşamak zorundasın. İyi ki varsın Efe abi.
"Yüksek bir zekaya ve duyarlı bir kalbe sahip kişiler için acı ve çile çekmek kaçınılmazdır". - FYODOR DOSTOYEVSKY
Varoluş acı çekmektir. - Kerim Abdul cabber
@@kerimcabbar7159 knk yüksek zeka kalpsiz insan mutlu olur ama binlerce belkide milyonlarca insani mutsuz eder ..... adolf hitler mesela
@@dududuududdusudududud6540 adolf hitler in hayatı boyunca 1 2 istisnai an dışında mutlu olmadiğina 6 aylık maaşımı basarım
@@kerimcabbar7159 1000 tane sıradan mutlu anin olcağina 1 gerçek mutlu anım olsun adam güç istiyodu başardi almanya süper güç oldu kısa süreliğine ben bu an için hayatımı veririm
@@dududuududdusudududud6540 hitler in hayatı izdirap tir . O başarı anları gerçek mutluluk değildir
"Ne en güçlü olan tür hayatta kalır, ne de en zeki olan… Değişime en çok adapte olabilendir, hayatta kalan."
- Charles R. Darwin -
yaratılanı yaradandan ötürü seviyorlar
katılıyorum
İntihar etmek mi ? Hayır ! Çünkü hayal ve hedeflerim var. BEN KAZANMAK İÇİN DOĞDUM !!!
BurningHeart evet bafralı ;)
Bu kadar insan beğenmiş "bari adam akıllı, tam doğru bir şekilde yazayım" dedim sözü.
Teşekkürler.Efe abi ne zaman intiharı düşünsem ne zaman yobaz babamın baskılarıyla uğraşırken artık dayanamıyorum desem, asosyellik,19 yaşına kadar daha sevgilimin olmaması gibi sorunlar canıma tak etse bu videoyu açarım senin sözlerin bana umut verir .Ateist olduğumu öğrenince sadece ailem değil hiç şüphesiz söylüyorum tüm sülale dışlayacak, iletişimi kesecek.Ama olsun hedefim ekonomik bağımsızlığımi kazanıp özgürce yaşayabilmek.Bunun için güzel günlerin umudu için yaşıyorum.Hic bir zaman mücadeleyi bırakmayacağıma söz veriyorum.
Davan seni mutlu edecekse arkanda bıraktıklarının hii önemi yok. Bu hayatımızı feda ettiğimiz kişiler bizim adımıza iyi yaşamıyor. Başarılar 🫡
Umarım bu yolda başarılı olursun dostum. Ben de 19 yaşındayım benzer sıkıntılar yaşıyorum, Ama şunu biliyorum çalışan başarır aga...
Burhi nin hukuk oynatma listesindeki baskı, şiddet (başlığı hatırlamıyorum) izleyebilirsin, belki yardımcı olur
dostum aynıyız
Bu kadar benzer olmak şaşırtıcı
Şu an 16 yaşındayım. İdeallerim doğrultusunda bu ülkede ve toplumumuzda bir şeyleri değiştirmek istiyorum. Bu ideallerim gerçekleşmeye başladığında ben büyük ihtimalle en az 40'lı yaşlarımda olacağım. O günleri görür müsün görmez misin bilmiyorum Efe Abi. Ama en azından ölmeden önce şunu bilmeni isterim. Sen, 10 yıl önceki videolarınla bile ben ve benim gibi insanlara ilham kaynağı oluyorsun. Ve bu ilham kaynağı olduğun gençlerin sayısı günden güne artıyor. Hani hep derdin ya: "Hayattaki amacım medeniyete ufakta olsa bir katkım olması." Bence bu amacı çoktan gerçekleştirdin. İlerde yapacağın projelerle bu başarını taçlandıracağını düşünüyorum. Hayatta herkese başarılar.
Merhaba, şuan aynı düşüncede misin?
@@ayhan_philosopher evet ben de merak ettim nasıldır bu düşünceler?
21 yaşındayım ailem aşırı tutucu ve doğuluyuz.Sorgulayıp susmadığım için ailem beni her türlü psikolojik şiddete maruz bıraktı.Ne dinsizliğim kaldı ne namussuzluğum.Efe abi sağ ol her şey için güç olduğun ses olduğun ve susmadığın için sağ ol ! Mücadeleyi asla bırakmayacağım.Üniversite 3.sınıf bitti seneye son sınıfım ve yüksek lisans için yurtdışına gitmek istiyorum.Evdekiler hayır diyor evlenip kocanla gidersin diyorlar ama ben böyle aciz bi kadın olmak istemiyorum.Gelişmek, değişmek için mücadele veriyorum ve mücadeleden vazgeçmeyeceğim.💜
Helal olsun sana
Yürü be kızım
Canı gönülden istiyorum umarım gerçekleştirirsin
Gerçekleştirdin mi
şu an hayatın nasıl peki
Efe abi kardeşim gözlerimin önünde pencereden düşerek vefat etti, tam 256 gün oldu. O kadar zoruma gidiyor ki insanların “keşke kardeşine iyi baksaydın”, “telefonla oynamaktan başka vasfın yok” demeleri. Hiçbir şekilde atlatamıyorum, her gün aklıma geliyor. Kendimi internete verdim, çok fazla sanal arkadaş edindim, dediğin gibi herkese aptal gibi öylece bakıyorum. Ve bu videonu daha yeni görüyorum. Nerede ve ne zaman olursa olsun başımı eğmeyeceğim. Gerçekten samimi söylüyorum iyi ki varsın. Seni çok seviyorum! Ve yanımda senin gibi olan birine ihtiyaç duyuyorum. Tekrardan iyi ki sana rastlamışım.
th-cam.com/video/gTprqvQOkNo/w-d-xo.html suclulukta bir his ama ne kadar dogru hissettigim o his
Basin sagolsun bu arada .
15 yaşındayım ve umudumu kaybetmek üzereyken bu videoyu gördüm . Umudun hala var olduğuna ve kimlerle çevrili olduğumun pek bir öneminin olmadığını gösterdiğin için teşekkürler Efe Aydal .
İki şey eklemek istiyorum.
1) Dünyada zekasını kullanan gruplara bakacak olursanız şunu görebilirsiniz. Düşünen insanların hayatı daha zorludur ama değişmeyen kural, sonunda hep nerd kazanır. Şu an sayımızın az olması aslında bi dezavantaj değil. Eğer hepimiz olabildiğinin en iyi yerine gelir, yurtdışında bile olsa maddi manevi ve nüfuz olarak güçlenirsek çok şeyi doğru yönde değiştirebiliriz. Bizler başkalarının fedakarlıkları üstünde yaşıyoruz, başkaları da bizimkilerin üstünde yaşayacak. Eğer bunu yaparsak belki de gelecekte torunlarımız "eskiden böyle rahat değildik, cahil insanlar her yönden bize baskı yapardı" diyecek.
2) Anti depresan kullanmayın. Doktor yazsa dahi. Anti depresan depresyondaki kişiye intihar etmesi için güç veriyor. Kaç tanıdığım bu yüzden intihar etti. Eşim dahi hayaller görmeye başlayınca bıraktırdım. Depresyondaysanız doktorun vereceği ilaç hayatınızın gerçeklerini değiştirmeyecek. O yüzden gerekirse üzülün, bulunduğunuz durumun farkında olun, sonra o durumu düzeltin. İLAÇ DEĞİL DOST BULUN.
Efe Aydal +1
abi sana teşekkür ediyorum cidden hayatımı seni izledikten sonra değiştirmeye karar verdim hedefim havacılık ve uzay mühendisliği çalışıyorum gayretle azimle bizler bilimin kölesi olan nesilin önderleri olacağız her şey için çok teşekkürler
10 yaşımdan beridir, 20 senedir belli aralıklar ile Antidepresan alırım, lakin ne intihar eşiğine geldim ne de hayaller gördüm. Dediğin sorunlar ile karşılaşmadım elhamdülillah. Lakin kişiye bağlı olarak iştahsızlık, kilo kaybı, uyku hali ve sersemlik, cinsel isteksizlik, mide bulantısı, kabızlık, ishaldir, baş ağrısı, baş dönmesi gibi sorunlar gösterebilir. Benim başıma sadece aşırı uyku getirmesi ve kilo sıkıntısı getirdi sadece.
Efe Aydal abicim yorumu sabitle üstte dursun
efe abi sen onur çeliği tahminimce blocklarsın zaten de bu adama birkaç şey söylemek istiyorum; düşmanca konuşman cidden rahatsız edici bizim fikirlerimizi beğenmiyor olmaları ya da olmanız diyeyim bize engel olma hakkını size tanımaz biz sadece yapı olarak biraz farklıyız ama bizim diğer zeki insanlardan da bir farkımız var,bazıları gibi aklımızı kendi çıkarlarımız için başkalarını kandırmaya çalışarak kullanmıyoruz tam tersi insanımıza ve insanlığa fayda sağlamak için ve insanlara doğruları söylemek için kullanıyoruz senin de dedin gibi "toplumumuz nezdinde" kabul görmüyoruz doğru söyleyip dokuz köyden kovuluyoruz
bir mücadele içinde değilim efe, ama seni çok seviyorum.
Nebuch abi bdhduyejdudhw
Merhaba nihavend kardeş sizin peşreviniz çok güzel oluyor diyorlar doğru mu? :D
hocam ikinizde iyi ki varsınız
bana çok şey karttınız ikinizde çok teşekkür ederim
Vaaaay reis
Hayat, zeki ve dürüst kimseleri değil, düzene uyan kimseleri ödüllendirir.
Ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma bizim gibi insanların var olmaya devam etmesi için yemin ederim.
umarım 10 yıl sonra tekrar gelip bu yorumumu görünce gülebilirim şu vasat halime
Naptın üstad
Şuanda durum nasil
Ne Olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmıyacağıma yemin ederim.
13 haziran 2020 saat 06.21
Efe den kalp almak zordur nasıl başardın
Tam o anda okudum
Ne Olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmıyacağıma yemin ederim.
18.7.2020
+
Bundan 6 yıl önce bir internet kafede tecavüze uğramıştım . Bir kaç kez intihara bile kalkıştım, sen cidden hayata bakış açımı değiştiren bir insansın seni seviyorum ve asla pes etmeyeceğim. Teşekkürler
Ne zaman yalnız hissetsem, ne zaman yolumu kaybettiğimi düşünsem bu videoyu izlerim. Her seferinde de elimden tutup kaldırıyorsun beni abi. İyi ki varsın. Ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma söz veriyorum.
19 yaşındayım babamı kaybedeli 5 sene oluyor geçen ay 3 senelik kız arkadaşımın beni aldattığını öğrendim. Üniversite sınavını kazanamadım. Birçok arkadaşım benimle ilişkisini kesti. Beni hayata bağlayan bir dini inancım gelecek beklentim yok ülke satılıyor ve tam ümidimi kaybetmişken bu video çıktı karşıma seni çok seviyorum Efe abi. Bu yorumu okursun okumazsın bilmiyorum ama en büyük temennim senin gibi beni anlayan bir insanla yolumun kesişmesi,beni hayata bağladığın için sana çok teşekkür ederim. Mücadeleyi hiç bırakmayacağım. 11.08.2020 ❤️
nasılsın dostum
Bİrkaç ay önce muhafazakar bir ailenin sorgulayan kızı ( hukuk okuyordu) intihar etti. Tanıdığım ve sevdiğim biriydi. Haberi alınca saatlerce yediremedim kendime. Keşke dedim ,keşke onunla yakın olsaydık. Bilmiyordum onun da sorguladığını , göremedim yalnızlığını. O yaşamdan vazgeçti ama ben vazgeçmicem . Biz ve bizim gibiler için daha da sıkı tutunacağım. Kapatmayacağım gözlerimi hep açık ve canlı canlı bakacağım. 02/05/2021
Efe abi ben şuan 25 yaşındayım ve eşcinselim ailem beni 17 yaşımda öğrendi ve öz annem keşke doğmasaydın dedi ben elime bi jilet aldım ve intihar edecekken düşündüm değer mi diye çünkü benim ölmemi isteyen bir anne için üzülmeye değmezdi vazgeçtim yaşamayı seçtim.Ve annemde alıştı ailemde alıştı çünkü ben tecavüzcü değilim katil değilim sadece eşcinselim alışmak zorundalardı.Bu dünyada herkes tek başınadır aile bile bir yere kadardır bu yüzden mücadele etmeden hayatta kalamayız ister dine inan ister inanma bir kez geliyosun dünyaya ve doya doya yaşa inadına yaşa! şerefsizlerin inadına şerefinle yaşa ama YAŞA!
Böyle eşcinsellere can feda
Böyle eşcinselin min karizma
Şuan nasılsın?
Şu an bu yorumu tam 01:42 de yazıyorum 14 yaşındayım 6-7 ay önce lise sınavına girdim ve batırdım şehrin en ıssız yerindeki okuluna gidiyorum okuldaki tipler sırf çalıştığım için benle alay ediyor,kilolu ve çirkin olduğum için akranlarım benle alay ediyor ama şu videodan sonra kendime söz verdim ileride hayalimi gerçekleştireceğim şu an olmayan sosyal hayatımi baştan yaratacağım ve nerede olursa nasıl olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağım
usta aşırı merak ettim şuan ne haldesin
@@Remcia o benim kuzenimdi, öldü araba kazasında
@@paulharrison31çok komik amk
@@paulharrison31lütfen şaka olsun
@@paulharrison31ciddimisin?
Maddi durum bakımından vasatın altında denebilecek bir hayatım oldu. İlkokul, ortaokul, liseyi hep devlet okullarında okudum. O zamanın en düşük fen lisesini kazanabilmiştim. Her fen lisesi gibi yatılı okuldu. Evden trenle gidip geliyordum. Evet o aşamaya kadar başarısız bir insandım, yıkık dökük inşaatı süren bir liseyi kazanabilmiştim ancak.
Üstelik daha kötüsü ailemin maddi durumu diğer öğrencilere kıyasla kötü olduğundan dışlandım, çok olumsuz, aşağılayıcı davranışlar ile karşılaştım etrafımdaki insanlardan. Yatılı okul olduğundan herkes birbirinin her halini görüyor sonuçta. Biraz da buna bağlıyorum bu durumu. Belki lise hazırlıkta diğerlerine kıyasla çok iyi ingilizcemin olması bazı duyguları tetiklemiş de olabilirdi. Çünkü çocukluktan beri ingilizceye ilgi duyardım ve bulabileceğim her ingilizce yazıyı redhouse sözlük kullanarak çevirirdim. Etrafımdaklere hep yardımcı olmaya çalıştım bu süreçte, nerdeyse özel hoca gibi hepsiyle tek tek ilgilenip ödevlerini açıklayarak onlarla beraber çözüyordum. Tabi ki karşılığı yukarıda belirttiğim şekilde oldu.
Meğerse içlerinde hınç biriktirmişler, lise 1den itibaren inanılmaz düşmanca bir tavır takındılar bana karşı. Kullanılmış oldum bir nevi. Yani hemen hemen hiç arkadaşım diyebileceğim insan yoktu lisede. Ben de trenle gidip gelirken açıp sürekli test çözerdim. Okulda yatılı kaldığım sürede de kimseyle konuşmadım bir süre sonra ve sürekli test çözdüm.
Lise 2'nin sonunda babamı kaybettim. Zaten kötü olan durumumuz dibe vurdu. Önümde bir sene daha vardı ve össye girecektim. Tekrar belirtiyorum arkadaş yok, iyi davranan yok, destek çıkan yok, su veren yok. İşte başınız sağolsunlar falan geçiştirildi. O kayıpla bir ömür boyu yaşayacak olan benim. Üstelik zamanlama da mükemmeldi, össye bir sene kalmıştı. Şehir değiştirdik. Liseyi okuduğum şehre taşındık mecburi olarak. Her şeye rağmen össde türkiye derecesi yaptım. ODTÜ elektronik bölümünü kazandım. Tabi burada da sıkıntılar peşimi bırakmadı. İngilizcem iyi olduğu için hazırlığı atladım. Reşit olmadığım için :) ve tabi ailemin hiç bir bağlantısı olmadığından burs bulamadım ve o şekil sağdan soldan ödünç laboratuvar ekipmanı ödünç kitap şu bu birinci sınıfı tamamladım. Tabi bir noktada yavaş yavaş nefesim yetmemeye başladı, iyi bir ortalama yapamadım. O şekilde mezun oldum.
Mezun olduktan sonra maddi durumumuzu biraz düzelten bir iki gelişme yaşanınca çocukluk hayalim olan bilimle uğraşmayı sürdürme kararı aldım. Yüksek lisans yaptım. Ne yazık ki yüksek lisans yaparken çalışma imkanım olmadı, Türkiye'de benim alanıma (biyomedikal) ilişkin iş kolları henüz kurulmamıştı :) Varsın olsundu hayalimiz bilimle uğraşmak değil miydi gerçekleştireyim dedim. Yine binbir güçlükle yüksek lisansı tamamladım ve bir şekilde maddi durumumuzu düzelten faktörler bize borç olarak döndü ve yine sıkıntılı günler yaşadım.
Yüksek lisans yaparken Efe Aydal'ın videolarıyla karşılaştım, çok beğendim, podcastlerin hemen hemen hepsini dinledim. Videoların da aynı şekilde. Yine başka konularda pek çok araştırma yapma imkanı buldum ve kendimi geliştirebildiğim bir süreç olduğuna inanıyorum yüksek lisansın. Başka bir bakış açısından da kocaman bir hata olarak da nitelendirilebilir. Her neyse, mezun olduktan sonra o alanda yetişmiş adamı ben ne yapayım cevabı aldım pek çok başvurduğum firmadan. Berbat teklifler geldi tek tük, bir çok yer ise hiç dönüş yapmadı. Maddi durumum da bozulmuştu belki askerliği bahane ediyorlardır dedim askere gittim. Bunu yapabilmek için de 98 kilodan 83 kiloya düştüm birkaç aylık bir sürede.
Kısa dönem olarak gittim ve bir ODTÜ'lü olarak inanılmaz rezil bir süreç yaşadım :D. Ona rağmen içtimalarda boş boş beklettikleri o süreyi ayakta kitap okuyarak geçirdim. Bazıları ingilizce olmak üzere pek çok kitap okuyup bitirdim orada da. Yine etrafımdaki insanlara elimden geldiğince faydalı olmaya çalıştım. Kimine İngilizce öğrettim, kimine Türkçe, kimine matematik vb.
Askerden döndüm yine aylarca iş bulamadım. Artık herhalde bahaneleri olmadığı için çağırdı bir kaç yer görüşmeye ancak mülakatlar hep olumsuz sonuçlandı. Tabi bu arada yine kimsenin yüzüne bakamıyoruz. Okumak mesele değil, okudun da ne oldu insanları ellerini oğuşturuyolar falan berbat bir dönem daha yani. Nihayet bir kaç ay önce iş bulabildim. Bir nevi mutlu sona ulaştı işte.
Şimdi bütün bunları neden anlattım, tüm çıplaklığıyla anlatmaya çalıştığım bu olaylar dizisi boyunca intihar etmek aklımın ucundan bile geçmedi. Babam öldüğünde annem intihar etmek istedi onu engelledim, dedim "Türkiye derecesi yaptığımı görmek istemiyor musun?" ve yaptım da. Sinirden ellerim kan içinde kalana kadar duvarlara yumruk attım, camı çerçeveyi indirdim bir şeyler yaptım ama asla ve asla vazgeçmedim, hala da vazgeçmiyorum. Bu bende bir kültüre dönüştü artık. Kendimi ateist de değil de daha çok mücadele kavramını bir tanrı olarak benimsemiş birisi gibi hissediyorum. Belki de doğrusu budur. Çünkü yaşamın en doğru tanımı mücadeledir. Hayvanlar hiç intihar etmezler mesela, onlar bile bilirler ki bir tane hayatları var ve ellerinden geleni yaparlar onu korumak ve türlerini devam ettirebilmek için.
Yani kısacası Efe Aydal seni seviyorum, beğenerek izliyorum, bu nedenle bu yorumu yazdım. Dilerim seni de susturmaya çalışmazlar, zira izleyici sayın giderek artıyor :) Susturulmakla biteceğimizi sanmıyorum gerçi. Sandıklarından fazlayız.
Ulaş Can İNAN ne adammissin be abi. okurken yuregim kabardi, muthis bir insansin.
Ulaş Can İNAN gözlerim doldu azmin anasini aglatmissin bu mesaji screenshot aliyorum ne zaman pes etmeye karar verirsem bunu okuyup utanirim belki
Ulaş Can İNAN Vay be azime bak
Ulaş Can İNAN Abi sen niye biyomedikal seçtin ki mis gibi haberleşme dururken?
+Türkistan Turan ortalamam ona yetti ancak. kontenjan doluyor her branşta, ortalama ile sıralanarak.
izleyicisini bu kadar önemseyen başka bir içerik üreticisi göremezsiniz, 4 yıl önceki videoya düzenli araliklarla gelip yorumlara bakıyor, Efe Aydal seni yüzyüze tanımıyorum ama harika bi insan olduğundan eminim.
Teakwando yapıyorum ama orda bile din baskısı görüyorum. Sure ezberletiyor, kuşak sınavından sonra o sureyi ezberlemeyince de kuşağı vermiyor.
Bu tür şeyleri bi şekilde videoya alman lazım.
@@efe_aydalkatılıyorum.
Anlaşılmamak ve yalnızlık beni yine buraya getirdi. Burası bir liman benim için, burayı var ettiğin için teşekkür ederim abi. Burası sayesinde o kadar çok kredin var ki bende ne kadar bana ters gelen şeyler yapsan da asla eksiye düşemeyeceksin.
Ailem daha geçen yıl ateist olduğumu öğrendi (babam bir ülkücü ve annem muhafazakar bir insan) ve sırf dine döneyim diye bana evi adeta işkence yerine döndürdüler 1 hafta sokakta arkadaşta kaldım sırf onların baskısını görmeyeyim diye sonra 2. Kattan aşağı atladım zannettim ki herşey bitti sonunda kurtuldum derken yaşadım.Hastaneye beni komşular yetiştirdi ailem hastaneye 2 gün sonra geldi ben zar zor konuşuyor olmama rağmen bacaklarımda ve kollarımdaki kırıklara rağmen onlarla konuştum derdimi anlattım anlamadılar şuan üniversite son yılımı Hollanda'daki dayımı n orada okuyorum pes etmedim yılmadım önüme çıkan kahpelere inat yaşadım ve başardım insanlar din mensubu olmadığım için benden bir halt olmayacağını söylerdi hep.Arkadaşlar sakın yılmayın inanın kendinize güvenin.
tasarımcı olacağım. beni desteklemeyen ailem ve tasarımcı olmak için üniversite okumana gerek yok diyenlere rağmen. mücadele ediyorum.
Devam et
İstersen mutlaka başarırsın. Bunun aksi görülmemiştir.
matematik mühendisliği okuyordum bölümü bıraktım, üniversite sınavına çalışıyorum tekrar. tasarımcı olma zamanı c:
@@ege7677 sana başarılar diliyorum umarım başarırsın ve mutlu olursun 😄
umarım başarılı olursun
42 yasindayim. Gecen yila kadar "sizin gibilere" kufreden grup icerisindeydim. Sonra yaz donemi sizin birkac videonuzla karsilastim. Kafami kurcalayan videolariniz beni arastirmaya tesvik etti. Ama bir yandan da daha fazla namaz kilmaya, daha fazla ibadetle mesgul olmaya basladim.
Kurani okumaya karar verdim. Kuran okumak benim icin donum noktasi oldu. Yillardir bizlere ogretilen dinin makyaji kaldirildiginda gerceginin tamamen farkli oldugunu gordum. Sonrasinda Dinler Tarihi ve David Hume gibi filozoflari okuyunca resim belli oldu.
Universite mezunu, yurtdisi master yapmis birisi olarak kendime kiziyorum. Neden bu kadar gec kalmisim? Bir yandan da sevincliyim, ya hic kurtulamasaydim bu mitolojik masallardan.
Soylemek istedigim pes etmeyin arkadaslar. Sizler pes etmediginiz icin benim cocuklarimin gelecegi aydinliktir. Tesekkurler Efe Bey.
ne olursa olsun nerede olursa olsun mücadele etmekten vazgeçmeyeceğim
yalnız mı hissediyorsun?
seni en iyi sen anlarsın
seni en iyi sen dinlersin
seni en iyi sen tanırsın
yalnız mısın hâlâ?
bunu söyle kendine
mücadeleyi bırakma
ne olursa olsun
lütfen.
Ne zaman moralim bozulsa kendimi boşlukta hisset sem
Hep bu videoyu açarım
Çünkü böyle hayatı olan insan tek ben değilim ben Gibi insanlarda var derim
Saatlerdir sessizce ağladıktan sonra, boğazım patlayacak gibi ağrırken izliyorum bu videoyu.
Ve kendime söz veriyorum , her nerede ve ne zaman olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ediyorum.
25.03.2021
ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmacağıma yemin ediyorum 16/12/20
Bugün intihar etmeyi ilk kez kafamda tasarlarken buldum kendimi. Daha önceleri yaşadıgım şeyleri henüz çocuk oldugum için yalnızca aglayarak savurup atıyordum kafamdan ama bu seferki çok farklıydı. Bana gerçekten yalnız oldugumu, ailemin bile beni anlayamadıgını hatta beni çok yanlış tanıdıklarını yeniden fark ettim. Agnostik oldugumu onlara ve kimseye söylemedim çünkü yaşadıgım çevrede o koşullarda hayatta kalmam daha çok zorlaşacaktı. Ben bugün bu satırları yazıyorum çünkü bu yaşadıgım şeyi kaldırabildigim için kendimle gurur duyuyorum. Evet bedenime + olarak birsuru morluk eklenmiş olabilir ama bunlar geçici şeyler. Bedenimdeki izler geçer ben ruhumu iyileştirmeye ve intiharı bidaha düşünmemeye çalışacağım. Zira bunun atalarıma bir ihanet oldugunu düşünüyorum çünkü onlar bizden kat ve kat daha kötü koşullarda biz yaşayabilelim diye öldüler. Bize bunu yaşatanlar, asıl hainler onlar (babam).
Ben bugün buraya kendime verdigim sözü daha sık hatırlayabilmek adına buraya yazacagım
Her ne olursa olsun nerede olursam olayım mücadeleyi bırakmayacagıma ant içiyorum ölmesi gerekenler bizler degiliz.
Efe Aybi, şu son iki haftada podcastlerini ilk defa oturup dinlemeye başladım, ondan öncesinde seni sadece siyasi komedi ile uğraşan bir internet kişiliği olarak görüyordum. Bu iki haftalık zaman zarfı içerisinde podcastlerin, Kırmızı Hap videoları ve hayata bakış açın beni daha önce hiç kimsenin etkilemediği kadar etkiledi. Toy sorularıma cevap bulduğun ve irili ufaklı şüphelerime ışık gösterdiğin için sana tüm içtenliğimle teşekkür ederim. Türkiye'nin İnternet tarihinde (belki de şu son 20 yıl içerisinde yaşamış) gördüğüm en dobra, en kararlı ve bazı fikirlerimiz uyuşmasa da en çok hak verdiğim kişisin. Henüz 18 yaşımdayım, bazılarının gayet tabii çocukça diyeceği problemlerim ve dertlerim var, olması gerektiğini de düşünüyorum, haliyle daha kendime göre de yetişemedim. Diğerlerinden farklı olarak sana (onların) defalarca taş çıkarmalarına rağmen pes etmemen ve hukuki yol ile hakkını araman, kendini yedirmemen hakikaten örnek alınasıca davranışlar. Belirtmek isterim ki bana örnek teşkil eden sayılı kişilerden biri oldun ve bunun için sana çok müteşekkirim. Umarım hayallerini gerçekleştirirsin. Son olarak da: Ne olursa olsun, nerede olursa olsun, mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ediyorum.
ailem yok 15 yaşinda bir iş e girip orda çalişmaya ve kalmaya başladim. o yıl bir ansiklopedi buldum ve sıkıldıkca okumaya başladım. Sonra haftalık aldıkca yeni kitaplar aldım ve okumaya başladim akşamlarş iş yeri üzerime kıtlenıp gidildiği için bolca sıkıcı boş vaktim oluyordu , genelde üstüm başim hep toz yağ oluyordu ama iş bulduğum zengin kasabada insanlar çalişan gençlere çok deger verıyordu yanı akranlarım ezmıyor gururlandırıyordu , 2 yıl sonra okul okumadiğim halde benden yaş ve yaş büyük ınsanlardan daha ıyı genel kültürüm vardı ve hayatla mücadele ettiğim için kendımle gururduyordu. Genelde değişecek kıyafetim dahi yokdu ama çalişmayı uzlaşmayı seviyordum. Ne işime yarıyacağini bilmediğim bir çok şeyş öğrendıkce zevkden 4 köşe oluyordum. Astronomi fizik ve coğrafya ya büyük ilgim vardı. Sonra askerlik geldi işimde profesyonel çaliltiğim ustalarımdan daha fazla teknık bılgıye sahıpdım. Askerde de şansa jenaratör çavuşu olunca bu demektiki 12 ay boyunca kendıme ait bir oda da oturup jenaratörlerle ilgilenecektim. Asteğmenler 4 yıl üniversite mezunu oldukları için komutan olduklarından yanlarında bolca kıtap getırıyorlardı , Bilimsel bölümlerden mezun arkadaşları odaya toplayıp sabaha kadar bilim konuşuyorduk assubaylar dahi muhabbetin çekiciliği yüzünden votkayı alıp geliyordu. İlgim mekanik fiziğe yoğunlaşti 488 adet kıtabım oldmuştu jeneratör hanede tonlada dergim ve ınternet çıktısı . Askerlıkden döndüğümde molekül hesabı dahi yapabiliyordum ve hala ilk okul mezunuydum. Askerden döneceğim zaman eskı çalıştıgım firma kapandığı ıcın gidecek yerım yokdu , Teskere 1 hafta kala antalya sıcaktır en azından dıyerek ordakı firmaları arayıp durumumu anlatıp ihtiyaçlari olup olmadiğini sordum ,işimde donanımlıydım çoğu zamanda yapabileceklerıme genç olduğum ıcın ınanmıyorları telefonda sorular soruyorları hepsını cevaplıyordum genelde yazılım ve programlama ile ilgili elektrik panolari ile alakalı. Antalya ya geldim 3 yıl da o firmada çaliştim ve artık kendimi işi yapmalıyım dıyerek ayrıldım.Ayrıldığım patronum trıp atmak yerine bana dükkan raf masa sandelye verdi işyerımı açıp çalişmaya başladim. Biraz zorlandım maliye çek senet kürek işlerınden dilim yandı ama çözmeye başladık . Hiç sevgili konusu açmadım farkındaysanız ancak 16 yaşinda çağimizin ebüyük aşkına yakalandım sonrada kimseyı bir daha sevmedim oysa sosyal ortamım çevrem her seyim var ama olmadı içimden gelmedi hala o kıza aşiğim hala bazi şarkılar açıldımı hemenkapatırım otobüsten bile inerim çünkü içimde bir cam kırılır gibi olur. Peki o kız için ben hiç vazgeçtimmı hayatımdan ? Beyler size seni seviyorum sözünü söyleyemeyen dudaklar başkasına sakso çekiyor ! Ve sizde o dudaklar içinmi kahroluyorsun. Sevmek ayrı bir şey seversın onu bir masal kahramanı gıbı saklarsın ıcınde ama gerçek et ve bedene dönüşmüş bir torba kemık yığını ıcın kahrolunmaz.Bedenmı sevıyorsunuz sızde o olmayınca hayatınızdan vaz gecıyorsunuz. Intıhar kolaydır erkeksen delıkanlıysan ıntıhar noktasına gelınce valızıne 2 parça çamaşır koy başka bır sehrın otogarına ın orda sana yardım edecek kımse olmasın ve orda hayatta kalmaya calıs. Daha görecek ne kadar koy basını okyacak ne kadar kedı var .
Yusuf hazretleri Abicim bu anlattıkların eğer gerçekse cidden çok etkilendim. Doğru mu bunlar
Moruk ciğerim yandı okuyunca.
Dostum şu youtube aleminde okuduğum en güzel yorum bu olabilir.Çok etkilendim hayatta başarılar.
Abi adamın dibisin. Aşk olayında da hemfikirim senle, aşık olunan kızlar hiçbir zaman azcık sevgiyi bile haketmeyen et yığınları oluyor. İntihar bi yana, gidip onun uğruna herhangi bi şeyi yapmanı bile haketmez, takmaya değmez.
Sen hakkaten yiğit bir adammışsın. İyi ki paylaşmışsın burda. Yolun açık olsun kardeşim.
Ne olursa olsun, hangi durumda olursam olayım, nerede olursam olayım bu mücadeleyi asla bırakmayacağım.
bir babanın verebileceği tüm tavsiyeleri vermiş adam...ve söyledikleri tamamen isabetli. 42 yaşında biri olarak söylediklerine tamamen katılıyorum
"Şayet bir gün çaresiz kalırsanız,bir kurtarıcı beklemeyin,kurtarıcı kendiniz olun."
Mustafa Kemal Atatürk
Şu ülkede bir şeyleri değiştirmek hayalimdir ve bu hayalim için çalışmayı hiç bırakmayacağım.
NE OLURSA OLSUN,NEREDE OLURSA OLSUN MÜCADELEYİ BIRAKMAYACAĞIMA YEMİN EDİYORUM!
26.09.2020
Ab deme öyle adapud cami yıktı (!)
Bu arada hayatında basarilar
Seni seviyorum abi. Hayattan ders çıkarmamı sağlayan, dünyanın en iyi hocalarından birisin sen. Pes etmeyeceğim!
Müslüman biriyim fakat intihara bile böyle kalpsiz yorumlar oluyorsa... diyecek bir kelime,bulamadim. Herkes düşüncesinde özgür ve ben sana çok saygı duyuyorum abi.Umarım tüm farklı fikirler deki insanlar birbirlerine saygılı olurlar.
ne olursa olsun nerede olursam olayım mücadeleyi birakmiyacagima yemin ediyorum
Ne zaman hayatımın bok yoluna gittiğini düşünsem şu videoyu açar izlerim. Umutlarım yeşeriyor. Teşekkürler efe abi
Ne Olursa olsun, nerde olursa olsun mücadeleyi bırakmıyacağıma yemin ederim 11 nisan 2020 saat 19.00
İnşallah kardeşim benim
Ne
47 yaşındayım. Benzer nedenlerle dışlandım. Kabul edilir gibi oldum. Yine dışlandım. Geçen yıl işten çıkarıldım. Geçen işşizlik süremde bütün birikimim bitti. Şehir değiştirdim. Sevdiğim arkadaşlarımdan uzaklaştım. Ben de intiharı çok düşündüm geçmişte. Sevdiklerimi de çok üzdüm. Ama her şeye rağmen baştan başladım. İnatla yaşamaya devam. Bizim gibi doğruyu söyleyen, cesur ve dürüst insanların eksilmesi, dangalak cahillerin ekmeğine yağ sürer. Onların İstedikleri şeyi yapmayacağım. Inadına yaşamaya devam. Yılmak yok. Sabır ve metanet her zaman sizinle olsun.
çok doğru söyledin. dönüşü yok. pişman olma, özür dileme şansın yok.
yaşıyorum çok şükür.. ama kedi oldum ben.. öyle daha anlamlı gelmeye başladı hayat.. keşke herkes kedi olsa..
Fikret Erdeniz pardonda kime neye şükür ediyorsun? 😂😂
Fikret Erdeniz pes etmek yok reis!!!
Aynen öyle
Ben 17 yaşındayım. Genel olarak laf olsun diye deist olarak adlandırılan kesmin içindeyim.
Son 3 senedir hayatımda din ile alakalı birçok köklü değişiklikler yaşadım ve inancımı yitirdim.
Bu 3 sene içerisinde uzun süre arkadaşsız kaldım,sevgiye muhtac oldum,okulumdan ümidimi kesip yazları çalıştığım işlerde bile çalışmayı düşündüm ve son olarak tamamen hayat bağlarımı kopardım. Yaklaşık 2 saat önce bir video çekmeyi planlamıştım oysa ki .
Şu an 20/05/2020 saat 03.12 . Küçük bile olsa bana köklü bir motivasyon kazandırdığın için teşekkür ederim sana. Umarım hayatının sonuna kadar mutlu bir şekilde yaşarsın . Ve umarım tekrar bir not kaydetmeme gerek olmaz. namıdeğmez toskamer
Nerede olursam olayım, ne olursa olsun inadına yaşayacağım hiç pes etmiyeceğim. Odamda Atatürk'ün fotoğrafı var her toplum beni boğduğunda, umutsuz hiss ettiğimde, bir şeyler zor geldiğinde onun fotoğrafına bakıyorum ve " Umutsuz durumlar yoktur, umutsuz insanlar vardır. Ben hiçbir zaman umudumu yitirmedim. " sözleri aklıma geliyor ve kendimde güç buluyorum. Inadına devam
Ateist oldugum için hem ailem hem akrabalar hemde toplum tarafından sürekli farklı gözle baktılar bana. Makine müh. okuyorum. Mezun olup bu batıl ülkeden kurtulmak istiyorum . *Ne olursa olsun asla intihar edip vazgecmeyecegime ve sürekli mücadele edeceğime yemin ederim*
Merhabalar. Öncelikle söylemem gerekiyor ki arkadaş çevremde sizi takip eden kişi sayısı olması, bu yorumu okuma ihtimali doğuracağı için anonim hesaptan yazmalıyım. Antalya'da yaşıyorum şu an Akdeniz Üniversitesi'nde Tıp bölümü 3. sınıf öğrencisiyim. Arkadaşlarıma dahi bahsetmedim ama ben 17 yaşımda intihara girişmiş birisiyim. Burada işin edebiyat tarafını yapmayacağım biraz daha eleştirel olacak. Öncelikle sebeplere karşı bir tutum sergilemek bence doğru değildir. Benim intihar sebebim varoluşta amaç bulamamaktı. Bunun derinine inersek de ben o yaşıma kadar bir tanrıya kavuşma hayalleri ile yaşamıştım. Bir anda o tanrı yok olunca bunu atlatmak gerçekten zor oldu. Yaşamak için sebep arayışım vardı ortalama 4 ay hayatı sorguladım. Gerçekten artık çözmeye çalıştığım her şey daha da düğümleniyordu. Hayatın anlamı üzerine felsefî eserler okudum. Thomas Nagel ile başlayıp; realizm, romantizm gibi pek çok akımı kendime katmaya çalıştım. Ama sonuç itibariyle hiçbirisi varolmak için bir sebep değildi. Ama ben her şeyin farkına sonra vardım ki hayatın ve varoluşun anlamını kimseye sormamak en doğrusuymuş. Herkesin kendisi için bir amacı var. Kiminin kariyer hedefleri, kiminin aşk hayatı, kiminin çocuklarının geleceği vs. Ama burada fark ettiğim geleceğe yönelik düşünmemiş olmamdı. Aklımdaki tek fikir hemen bir gün sonra kendimi toprağa koymaktı. Bu sürede nasıl şeyler hissettiğimin tarifi gerçekten imkansız. Ben ne zaman ki bir şeyleri yapamasam, sevdiğim kızdan yardım isterdim. Özellikle eğitim alanında -kendisi de şu anda hukuk bölümünde- her konuda ona danışırdım. Tabii lisede farklı okullardaydık ve ondan fazla taviz alamıyordum. Bende onu o kadar çok özlemiştim ki hayatımda son kez görmek istiyordum. Aslında her şeyi son kez yapmak istiyordum ama her intiharı düşündüğüm de bir taraftan da yarım kalmışlığı vardı hayatın. 24 Kasım 2017 sabah yine çantamı alıp evden çıktım. Kafama esti ve o gün okulu ektim önce VL13'e sonda 511'e binerek kızın yanına gittim. Onu bulmak biraz zor oldu ama saat 14.40 civarında kızı bulmuştum. Hayatımda hiçbir günü bu kadar net hatırlamıyorum. Yaptığım her eylemin saatini hatırlıyorum. Kıza tek söylediğim şey seni seviyorum oldu ama kız rahatsız oluyorum diyince kendimi çok kötü hissettim. Ben hayatımda hep insanlara sığınmışım da onu da fark etmemişim. Daha sonrasında hava baya yağmurluydu babam aradı istersen okul çıkışı alayım seni dedi. Etüte kalacağım test çözeceğiz diye yalan söyledim. Daha sonrasında bindim trene evime geldim. Ve babam kapıyı açınca gözleri dolu şekilde bana "neden böyle yapıyorsun ben hayatımda bütün düzeni senin için sağlıyorum" dedi. Ki aramız hala düzelmedi kendisi benim inançsız olmamı ve sosyalist olmamı kaldıramayacak kadar ülkücü ve muhafazakârdı. Montunu aldı "ben anneni almaya gideceğim iş yerine eve gelince konuşmamız lazım" dedi. Bende gerçekten bir anlık öfke ve nefret ile evin bodrum katında 17 dakikalık bir video sonrasında hayatıma son vermeyi denedim. Yüksek dozda amitriptilin içerek her şeyden kurtulacağımı düşündüm. Ama gözlerini kapatınca gelecek olan sonsuz boşluğu ve yok olmayı hiç düşünmemiştim. Ama başarısız olmuştum. Tıp benim karşımda kazanmıştı. 1100mg ölmeye yetmemişti. İyi ki de yetmemiş. Hayatımda çok uzun bir kayıp vardı bunları telafi etmem zaman alacaktı. Bir taraftan bipolar bozukluğu için terapiye giderken diğer taraftan kendimi motive ediyordum. Tıp okumayı kendime hedef belledim. Büyük ihtimalle mezuna kalır sonraki seneye yazarım diye düşünsem bile ilk tercih sırasından yerleşmiştim bile. Ailemi hayatımdan çıkardım ve şu an gerçekten çok büyük kariyer hedeflerim var. Siz siz olun yaşama şansınız sadece bir sefer var ve bunun kıymetini iyi bilin. Tamam herkes benim kadar şanslı olmayabilir ama elinizden geleni yaparsanız zaten hayat size sarılıyor. İntihar gerçekten eğer yaşama istememe sebebine bağlı değil de; iş, aşk, aile sorunları yüzünden tercih ediliyorsa bu korkaklıktır. İntiharı seçenler ise zaten ölümden en çok korkandır. Herkes pes eder, önemli olan suskunluğunuzu susturmak ve kendi üstünüzde söz sahibi olmak. Dik durun. Bu hayatta başka ihtimal yok. Risk alarak devam edin. Zaten intihar etmeyi de düşündüyseniz kaybedecek hiçbir şeyiniz yok demektir. Başarının yolu akademiden geçecek diye bir şey de yok. Yatırım yapın, iş kurun, emlakçılık yapın. Ama önemli olan tek şey her zaman bir şeyler yapın. Bu şey en basitinden satranç oynamak bile olabilir. Ama bunu diğerlerinden üstün olacak şekilde yapın. Siz yaptığınız konuya gelince herkesten iyi olmalısınız. Bunun için de risk almaktan başka şans yok. Risk almazsanız, risk alanların kölesi olan bir yaşam sürersiniz. "Umutsuz durum yoktur, umutsuz insanlar vardır". Ben şuan sadece yol haritamı çizdim. Mücadelem her zaman devam edecek. Siz de böyle demesini bilin yeter. Hayatta o kadar anlam arıyorsanız da o anlamı kendiniz yaratın. İntihar etmek hayata hiçbir anlam katmaz ne de olsa. Kendinize iyi bakın.
''anlaşılmamak'' bu durum çok sevdiğim birini intihara sürükledi. ben, ''beni anla, beni dinle'' dediğinde onu ciddiye almamıştım. hayatımın en büyük pişmanlığı Ona zaman ayırmamak oldu. artık ne kadar canımı sıksa da, yapacak daha iyi işlerim olsa da, karşımdakini sevmesem bile dinleyip anlamaya çabalıyorum. bunu artık canı gönülden yapıyorum. çünkü anlaşılmamak birini ne kadar derinden yaralayabilir, onu ölüme götürebilir çok yakından şahit oldum. Lütfen kötü olduğunu düşündüğünüz biri varsa düşmanınız olsa dahi onu dinleyin. onu anladığınızı ve yanında olacağınızı söyleyin. buna herkesin ihtiyacı var.
ben Ada. inadına yaşıyorum. kendim için yaşıyorum. yaşıyorum ve yaşamaya devam edeceğim. NE OLURSA OLSUN, NEREDE OLURSA OLSUN MÜCADELEYİ BIRAKMAYACAĞIMA YEMİN EDİYORUM.
22.01.2021
Ateist değilim ama size çok saygı duyuyorum. Uğraşlarınıza mücadeleyle devam edin.
Geleceğin ateistisin 😶
@@ttthhjk ? Ne. :d
.?:D
@S Y bu çomarlar üremesin lütfen ya biri katletsin şunları
hala değil misin
Babam epilepsi hastasıydı. Kafası hiç yerinde olmadı. Sadece bedenen vardı, hiç babam olmadı. Beni defalarca taciz etti. Pes etmeyeceğim, yılmak yok.
benımkı de hastaydı hem bedenen hem kafa olarak. Dayanıklı ol
Bugün sevdiğim bi insanın intihar haberini aldım ve yine buraya geldim... Mücadeleye devam edeceğim Efe aydal ama canım çok acıyor.
değil mi, sanki içinde yaşadığın acıları durdurmanın tek yolu acıyı kökünden halletmek gibi geliyor ancak bir anlık üzüntüyle karar vermemek lazım ölürsen insanlar cenazene geldikten 2 saat sonra adını unutucak kimsenin umrunda olmicaksın işte bu yüzden hayatı kendin için mutlu olduğun şekilde yaşaman lazım. diğer insanlara siktir çek ne düşündüklerini umursama kafa rahat
@dal gal sizin gibi insanlara mücadelemiz !
Lütfen intihar eden insanları ne olursa olsun, yargılamayın, yadırgamayın. Daha kendi kendine yumruk atamazken, kolay olan yaşamanın aksine, intihar etmek; hiç kolay değil... Ha bu gün ölmüşüm, ha 20 yıl sonra. Nasıl doğmadan önce koca bi' hiç'lik idim, öldükten sonrası da, işte aynı o hiç'lik. Umuyorum ki, öyledir. Umuyorum ki, acıyı hissettiğim ruh'u yok edince, acıyı hissetmem. Sen, adını bilen son kişi ölene kadarsın. Ve 100 yıl sonra sen doğmadan önce bu dünyada hiç yoktun, kimsenin senden haberi yoktu, 100 yıl sonra da bu dünyada hiç sen diye biri olmamışcasına zaman akmaya devam edecek. Amacım intiharı haklı çıkarmak değil, fakat haksız çıkarılmasına da göz yumamam. Birisi intihar edenleri kınadı diye değil, kınayan olursa veya kınamaya kalkacak olursa birileri, bunu okuyup o fikirden vazgeçsin diye yazdım. Belki de kınayan olmuştur, bilmiyorum. Arkadaşının ruh'u şad olsun.
10.09.2019 05.00.
15 yaşındayım,şu anda dersleri anlamadığım pek çalışmıyorum fakat şimdi aylık 2000₺ için çalışıyorum,boş durmuyorum.Anlık olarak burada şu anki halimden daha fazla çalışacağıma,kitap okuyacağıma,kendimi geliştireceğime ve sağlığıma dikkat etmeye devam edeceğime yemin ediyorum.
Her şeye rağmen mücadelemden vaz geçmedim .19 yaşımdaydım çaresizdim 12 ci kattan hayatıma son vermek istedim. Durdum.....ya başarırsam dedim. Şuanda 52 yaşındayım, sizce başardımmı??? Elbette yoksa burda olurmuydum. Sakın pesetmeyin, kendinizi sevin ve mücadeleden asla vaz geçmeyin yaşamak çok güzel çocuklar💙💜❤🥰🥰🥰🥰
Ne olursa olsun, tek bir sevenim olmasa da, ailem benden nefret etsede, 5 kuruş param kalmasa da, kalacak yerim de olmasa, kendimden dahi nefret etsem de ben yaşayacağım, durmayacağım, nefesim kesilene kadar yürüyeceğim, sonra ışıklar söndüğünde ve sahne kapandığında, "evet işte yaşamak istediğim hayat buydu" diyeceğim
Helal olsun.
16 yaşımdayım. 2 sene boyunca imam hatip okudum ve yurtta kaldım. Hocaların beni ders yaparken "hadi kalk namaza" deyip dersin başından aldıkları çok oldu. Okulun çoğunluğunu bizim ızdırap dediğimiz sağ kesim oluşturuyor. Anlamadım o insanları. Neden ailelerinin gösteriği yolu ölümüne benimsemişler? Bunu neden yapıyorlar? Atatürk hakkında konuşurken bile 2 kere düşünürdüm. Fıkıh, siyer, hadis gibi dersleri gördüm. Akaid, tevsir, hitabet, kelam gibi dersler de göreceğim daha. Mezun olduğumda ortalama bir müslümandan çok daha fazla bilgim olacak bu din hakkında. Ancak ben bunu istemiyorum. Şu an verdiğim karar için daha fazla bilgiye ihtiyacım yok. Ben bilimi seçtim ve bilimle ilgili dersleri görmek istiyorum ama imam hatipte seçmeli ders diye bir kavram yok. Olsa bile yine benzer şeyleri koyarlar. 45 dakikalık kitap okuma saatinde hocalar "yarım saatini kurana ayırın" diyordu. Yani bunu söylesem bile yetiyor aslında.
Okulum erkek lisesiydi. 2 sene boyunca bir kızla hiç konuşmadım. Çok önemli gibi bir şey değilmiş gibi geliyor değil mi? Yolda bir adres soran kız kekeleyerek cevap verdim. Her aklıma geldiğinde yüzüm kızarıyor. "Bu kadar düştün mü Furkan?" "Bu sen olamazsın." Bütün arkadaş çevrem imam hatiplerin kapatılmasını destekliyoruz (sağ ızdıraplar da dahil.) Çünkü kalabalık mekanlara gidince cidden garipsemeye başlıyoruz artık. Eskiden erkek erkeğe işte ne güzel ortam derken artık kimseye öyle gelmiyor. Buna abazalık mı deniyor bilmiyorum ama kız görmek istiyordu herkes. Hem erkek lisesinde okuyup hem de yurtta kalınca bir nevi kendini dış dünyadan soyutluyorsun. Ciddi söylüyorum bu kötü bir şey.
Sorgulamaya başladıktan sonra youtube'a "ateizm" yazıp bilgi alacaktım ve karşıma sen çıktın Efe Abi. Onu izledikten sonra vay amk dedim. O gece uyuduğumu hatırlamıyorum galiba. O kadar gördüğüm, öğrendiğim, vakit harcadığım şeyler boşuna mıydı? Sonra kırmızı hap 3'e baktım (2. si pek dinle alakalı olmadığı için atlamıştım.) 40 dakikalık videoyu izledim ve ne ara bittiğini anlamadım bile. Sonra ki günlerde bu ikisini izleyip izleyip durdum. Onlar da yetmedi dinle alakalı podcastlerini dinlemeye başladım. Daha sonra podcastlerin bana faydalı gelmeye başladı ve 2 yıl öncesinde atmış olduğun formattaki tüm podcastleri sıra sıra izlemeye karar verdim. En son Giresun'daki yaşlı adam olayı'nı dinliyordum o yarım kalmış. (kısa podcastleri kahvaltı yaparken, odamı toplarken falan dinliyorum) 2-3 saat önce de evden cumaya gidiyorum diye çıkıp efecast 66 ateistlerin cevap veremediği sorular podcastini açtım bir parka geçtim ve banka otururarak dinlemeye başladım. Yani Efe Abi benim hayatımda çok şey değiştirdin. Seni dinlemeden önce cuma namazlarına baba korkusundan giderdim. Aslında bu korkumu geçirecek bir şey de söylemedin ama benim gibi birilerinin olduğunu görmek bana güven verdi. Çevremde bir kişi bile yok benim gibi düşünen. İntihar eden Furkan'ı duyduktan sonra da bu video karşıma çıktı. Aslında o mektubu ilk okuduğumda düşünüyordum "fazla bir farkımız yokmuş." diye. Bu videoyu izledim ve karar verdim. Bir sonraki nesil benim yaşadıklarımı yaşamasın. Senin de dediğin gibi. Toplumdaki en sahipsiz kesimiz ancak belki çabalarsak bu durum bir sonraki nesil için geçerli olmayabilir. Bunu bile şimdilik hayatımın amacı yapabilirim. Zaten hayattan pek bir beklentim yok ancak bunun hakkında düşünmek bile bana bir sebep verebilir. O zaman şimdi ben de yazayım.
Ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ediyorum.
25.09.2020 15.50
Ne olursa olsun, ne yaşanırsa yaşansın mücadeleyi bırakmak yok. Söz veriyorum. Yine ve yine.
@@suicidegangsta her zaman :)
@@furkan4877 Dostum,merhaba senin neler yaşadığını ve ne hissettiğini çok iyi anlıyorum.Ben de benzer bir durumdayım ve çevremde benim gibi düşünen neredeyse hiç kimse olmadığı için konuşacak doğru düzgün bir arkadaşım yok.Konuşup biraz dertleşelim istiyorum eğer instagram kullanıyorsan, hesabını söyleyebilir misin?
ben de 16 yaşındayım ve ben de nerdeyse aynı şeyleri yaşadım 4 yıldır cemaat yurdunda kalıyorum kalmasam ailem evlatlıktan atacak kadar cemaate bağlı insanlar
4 yıldır 6.sınıftan beri beynimi siktiler anca bu sene adam akıllı düşünmeye başladım ondan önce atatürk ile ilgili yurtta konuşurduk atatürk bile demezdik kefere,beton falan derdik hocalardan biri bize betonun annesi genelevde çalışıyodu rıza ile orda tanıştılar diyip duruyodu yurtta atatürke edilmedik hakaret kalmamıştır
bırak diğer dinleri kendi cemaatimizden olmayan bütün müslümanlara bile cennete gidemicekler diyoduk ben de yurtda dışlanıyordum şimdi yurtda aile zoruyla kalan 5-10 kişilik bi arkadaş grubuyla cemaatin başındakiler sövüyoz yani illaki kafa dengi insanlar bulunuyo
19 yaşındayım bende senin yaşadıklarının benzerlerini yaşadım dini aylarca sorguladım felan sonra yavaş yavaş etrafımda kimse kalmamaya başladı ama yalnızda olsam yıllardır güçlüyüm istediğim bölümde okuyorum başarın arkadaşlar koşun hedefinize hayatınızda bi süre kimse olmayabilir benimde olmadı hiç ama önemli değil olur elbet sağlıcakla kalın
Ne olursa olsun,mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ediyorum.
Neresi olursa olsun nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ederim. Seviliyorsun Efe abi...
Ben 9 yaşındayken babam eve doğru dürüst gelmemeye başladı, zaten ondan öncesinde de çoğu zaman bizimle hiç ilgilenmiyordu yine de bize şiddet uygulamadığı için kendimi bir yönden de şanslı hissediyorum. Birkaç yıl sonra da annem ve kardeşimle beraber anne tarafımın bulunduğu şehre taşındık fakat sorun da tam olarak burada başladı çünkü kendileri aşırı dindardı ve bizi de öyle yetiştirmek istiyorlardı. Yaklaşık 4 yıl boyunca akrabalarımın dini baskılarına inandım ve neyse ki ardından bu kanal karşıma çıktı, yıllar sonra gözüm açılmıştı yine de bu beni rahatlatmadı çünkü artık yanlış olduğunu bilsem de istedikleri tarzda - dini görevleri kayıtsız şartsız yerine getirerek - yaşamak zorundaydım. Şu hayatta babamı da annemi de kardeşimi de akrabalarımın çoğunu da sevmedim, belki şimdi "Kardeşim anne sevilmez mi?" diyenler olabilir fakat tacize uğradığım gün bana hakaret ettiğinden beri onu da sevmiyorum. Şu hayatta bir çok kez intihar etmeyi düşündüm fakat her şeye rağmen ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağım. (Bu arada şuanda 17 yaşındayım.)
Ben Selim 19 yaşındayım, boşluk içindeydim ve benim arkadaşım yok, yalnızım. Senin videoların sayesinde depresif şarkılar dinlemeyi bıraktım (arbeks değil şanışer falan dinliyordum).
Bu günlerin geçeceğine beni ikna ettiğin için, kafa yapımı değiştirdiğin için çok teşekkür ederim Efe Ağabey. Seni seviyorum.
Ne olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ederim.
Ben 33 Yaşındayım Yaklaşık 13 Senedir Gizli Ateistim Hayat gittikçe dahada çekilmez bir hal alsada Bir yerlerde benim gibi sorgulayan ve İyiliğin güzel şey olduğuna inanan merhametli insanların var olduğunu bilmek beni mutlu ediyor Hayat anlamsız evet ama Ona Anlam katan Sizlersiniz
Ne olursa olsun, nerede olursam olayım, mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ederim. 1 aralık 2020
Ne kadar cabalasamda her zaman depresif dusuncelere kapiliyorum ama her defasinda agladiktan sonra kendimi toparlamayi basariyorum. Beni seven insanlar oldugunu ve olacagini biliyorum ve insanlarin ben oldukten sonra beni kucuk gormemesi hatta anmasi icin elimden geleni yapicagim ve hedefim ne olursa olsun ulasicagim. Burda yemin ediyorum asla pes etmeyecegim, insanlar icin faydali olmak ve birilerine umut verip ilham kaynagi olmak istiyorum ve bunun icin cabalamaya devam edecegim.
Tesekkurler Efe Aydal.
Efe abi 24 yasindayim. 4 senedir yaşadığım hayat bana o kadar anlamsız o kadar boş geliyordu ki. Son bir aydır artık çok kötü şeyler düşünmeye başladım hayatım konusunda. Bu video bana o kadar çok güç verdi o kadar güç verdi ki anlatmam imkansiz. Sen adamsin. Ne olursa olsun nerede olursa olsun mücadeleyi birakmayacagima yemin ediyorum.
Bazı insanların depresyonda olduğunu en yakın arkadaşları aileleri bile fark etmiyor, aslında bu insanların elinden tutsak belki binlerce insan bu yola girmekten kurtulurdu...
düşüncelerimi aileme açtığım anda ya dövülerek evden atılacagım,yada hiç bir şey demeden reddedilebilecegim,küçüklükten beri dayak ve zorlama ile ibadet ettiren,cahil ve dar görüşlü bir ailede,yaşayabilmek için görüşlerimi gizleyerek direnmeye çalışıyorum.Bu dönemlerinde,her insan gibigeçici olduğunu biliyorum ve umarım unutmam.Direneceğim vr asla bırakmayacağım.
Çok yorgunum,kırgınım,mutsuzum hayatım kaymış gibi hissediyorum. Gülemiyorum gülmek içimden gelmiyor nefes alamıyorum mesela alırken sanki 10 yerimden bıçaklanıyormuşum gibi hissediyorum. Aynadan kendime bakıyorum sen bir hiçsin diyorum. Sen kimsin ideallerin ne düşüncelerin ne hislerin ne diye soruyorum cevap bulamıyorum. Namaz kılıyorum, kuran dinliyorum iyi hissetmek için mücadele etmeye çalışıyorum. 17 yaşındayım daha yolun yarısında bile değilim bunları düşünmek için çok genç değil miyim? Bence öyleyim. Majör hissediyorum napıcam ben gerçekten bilmiyorum tek bildiğim artık gücümün bittiği...
Beni düşünüyosan bu hayata inat o gücünün bitmiş haliyle bile mücadeleye devam etceksin ve yaşıcaksın mücadele etmeye devam etceksin ve bı süre sonra tekrar eski gücünü kazanacaksın bı süre 1 ay olabilir 1 yıl olcabilir 1 hafta olabilir o süre belki hayatının en zor bölümü olcak ama o süreyi atlatırsan zaten en zorunu yaşadığın için bundan daha zor bı şey yasamicaksin seni kimse anlamıyo depresifsin kırgınsin çok iyi anlıyorum çünkü bu yorumda kendimi buldum aynı ben diyerek okudum tüm yorumu o yüzden sen mücadele edemezsen ben hiç edemem benim için mücadele et ve yaşam denen bu savaşı bırakma pes etmeee bizim gibi insanlar pes ettikleri için belki tanınmıyo adları duyulmuyo pes etme ve tanın herkese kendinden bahsettir pes edip mücadeleyi bırakırsak hiç bi şey olmicak sadece ölmüş bitmiş bı asker olarak çıkcaz bu savaştan ama pes etmeyip bu boktan halimizle bile mücadeleye devam edersek bi şansımız olur bunu başarabiliriz @tutunamayanadam
"Olur ya belki görüsemeyiz,günaydın, iyi aksamlar ve iyi geceler."
Ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ederim .
1.08.2020 saat: 02.03
18 yaşındayım. 12 ve mezun senem olmak üzere iki senedir köpekler eşşekler gibi ders çalışıp sınava hazırlanıyorum. insanlar 12.sınıfta sınava girdiğimde kazanamadığımda benimle alay ettiler çünkü ben onlardan on kat fazla çalışıp kötü bi yer bile kazanamamıştım. Bu sene, geçen sene yaptığımın yine katlarca fazlasını yaptım. İstediğim hiçbişeyi elde edemiyodum. Sürekli ağlayıp yine kazanamazsam intihar ederim yaşamam için hiçbi sebep yok dedim. Bir günüm bir günümden farklı değildi. Çalışma masasında oturmaktan kamburum çıktı kilo verdim gözlerim bozuldu. sırf zaman kaybı diye dişçiye gitmedim hastalıklarımı kontrol ettirmedim. bir günümü hastanelerde harcamak yerine bir iki soru daha fazla çözerim diye. Sene boyu birçok kez yorulduğumu ve hayattan zevk alamadığımı düşünüp aklıma binlerce kötü düşünce getirip ağladım. Çok pes ettim, çok ağladım, çok fazla intihara kalkışıp vazgeçtim. insanlara bunları anlatınca ''senin yaşadığın ne ki neler yaşayanlar var'' diyip dinlemeyi bıraktılar. Kendi dertlerini anlatmaya ya da benim yaşadıklarımı küçümsemeye başladılar. yalnızlaştım iyice. çevremde bi elin parmağını geçmeyecek kadar az insan var. Ama ben pes etmedim. sonuna kadar dayandım. son iki günüm. hayallerime kavuşmak için iki günüm kaldı. sınavım güzel geçerse ve istediğim yeri kazanırsam buraya gelir yazarım. eğer bu dediklerim gerçekleşmezse de yazarm. ama yazmazsam özür diliyorum pes etmişimdir.
Ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyeceği bırakmayacağıma, yaşama sımsıkı sarılacağıma, umudumu yitirmeyeceğime, iç huzurumu bulacağıma, insanların kalbine dokunacağıma, insanlığa katkı sunacağıma ve var olmaya devam edeceğime yemin ederim.
14 yaşındayım yani çok küçüğüm.Zorlu bir hayatım var her yaptığım iş göze batıyor ve baskı insanı benim yaşlarımda çok zorluyor.Yorumları okurken insanların “Mücadeleyi bırakmayacağım!” cümleleri beni gerdi ve düşündürdü “Acaba ben başarabilecek miyim?”
Dini görüşüm seninle aynı değil ama seni çok seviyorum ve ne olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma, kendime ve çevremdeki insanlara, vatanıma faydalı insan olmaya çalışacağıma şerefim üzerine yemin ediyorum.
Neresi olursa olsun nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmıyacağıma yemin ediyorum. 11/05/2023
Ne olursa olsun, nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma ant içiyorum
Eren Keçeçi Hangi inancın için savaşacaksın ?
insanlık için medeniyet için düşünce özgürlüğü için yobazlara karşı başlatılmış savaş için sayayım mı daha? herkes senin gibi ahlakını dinden almıyor
Psikoloji mezunu ve yine psikoloji alanında doktora yapan ve arkadaşlarından biri intiharla yaşamaktan vazgeçmiş biri olarak intiharla ilgili söyleyecek şeylerim var. İntihar, depresyon gibi bazı psikolojik bozukluklarla ilişkilidir. Eğer depresyon tanısı almış bir yakınınız varsa o kişiye karşı daha duyarlı hale gelip gözlemlemekte yarar var. Eğer sizin intihar düşünceleriniz varsa MUTLAKA bir uzmanla görüşün. Tedavi olup yaşamınıza normal şekilde devam edebilirsiniz. Uzman desteği mutlaka gereklidir. Buna ek olarak, ailenizden ve arkadaşlarınızdan sosyal destek almak da çok önemli. Hepimiz eşit koşullarda doğmuyoruz. Üzerimizde toplum baskısı olabilir. Çok zor zamanlar geçiriyor da olabilir; AMA yaşam her şeye karşın devam ediyor. Sorun yaşayan tek insan siz değilsiniz. YALNIZ DEĞİLSİNİZ. Çok acı çekiyor olabilirsiniz ve yaşamak çok zor geliyor da olabilir. Yaşamaktan vazgeçerseniz geride bıraktığınız acı hiçbir zaman silinmeyecek. Bunu unutmayın. Mücadele edin. Mücadele edelim. Yaşam her şeye karşın devam ediyor. Sizleri seviyorum.
Henüz 17 yaşındayım mücadele tam anlamıyla başlamış olmasa da , toplumun sorgulamayan kısmına dahil olmayacağıma ve ne olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ederim.
16.05.2020
Nerede olursa olsun, asla mücadeleyi birakmayacağım. Efe abi siyasi görüşün vs. umrumda değil, bu video beni şuan harekete geçirdi. İlerde hedeflerimde başarılı olursam söz veriyorum sana teşekkür edeceğim.
20 yaşındayım. İyi bir üniversitede istediğim bir bölümü okuyorum ama aile baskısı yüzünden dinci bir yurtta kalıyorum. Karşı gelemiyorum. Çok bunalıyorum bazen, çok baskıcı bir ailem olduğu için hep yalnız kaldım. Yurtta da okulda da arkadaşım olmadı hiç ama yine de sabrediyorum. Seneler önce çok çalışıp istediğim yeri kazandım. Şimdi ise yine çalışıp kendi özgürlüğümu kazanacağım. Bu zamanlar da geçecek. Yalnızlığımdan da kurtulacağım. Belki bir gün ben de birilerini seveceğim, birileri de beni sevecek... Bu yüzden ne olursa olsun asla mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ediyorum.
22/07/2020
Ekonomik özgürlüğünüzü kazandığınız gün aileniz size karışamayacak. Umarım.
18 yaşındayım Müslüman olmadığım için ailemle büyük savaş veriyorum intiharı düşünmedim değil ama pes etmicem bu benim hayatım ve ailem dahi olsa başkasının şekillendirmesine izin vermeyeceğim yalnız da kalsam ben bana yeterim ve biyerlerde benim gibi kardeşlerim olduğunu biliyorum ve ben ben olacağıma kendime söz veriyorum. 21/05/2020
ne zaman moralim bozulsa, ne zaman kötü hissetsem, ne zaman yaşam enerjimi kaybetsem bu videoyu açar kendime gelirim. teşekkür ederim Efe Aydal.
24 yaşındayım. Ben 5-6 yaşlarındayken, 2004 yılında Babam tır şoförüydü ve Irak'a mal götürüyordu. Ülkedeki savaş ortamında Amerikalılar ile direnişçiler arasında çatışma vardı. Babam götürdüğü ürünleri Amerikalı bir şirkete teslim ediyordu. Sırf bu yüzden hedef görüldü direnişçiler tarafından. Eylül 2004'te kaçırıldı ve kaçırıldıktan az bir süre sonra katledildi. Katledenler büyük ihtimalle el kaide mensubu cihatçılardı. Vücudu ise hiçbir zaman bulunamadı. Kayboldu gitti Irak'ta.. Çocukken bu bende travma yaratmıştı, Annemin perişan haldeki hali gözümün önünden gitmez. İçine kapanık geçirdim çocukluğumu. Ergenlik çağına geldiğimde ise , her gün ağlıyor ve babasız büyümüş olmanın acısını nasıl çıkarırım diye düşünüyordum. Neden , neden ?! O sadece bir şofördü, ekmeğinin peşinde biriydi, her gün bunları soruyordum kendi kendime. Bir gün intihar etmeyi düşündüm ve bunu yapmak hem acılarımı dindirecek, hem de bu saçma dünyadan kurtulmuş olacaktım. Ama yapmadım, Annem bir daha ağlamamalıydı, ben yaşamalıydım, yaşamalıydım ki kendimin ve babamın adını yaşatmalıydım. Her ne kadar acılar bitmese de, yaşamak en güzel şeydi. Bugün bu videona denk geldim, sonuna kadar izledim ve ben de diyorum : YAŞAYACAĞIM VE PES ETMEYECEĞİM
11 ocakta 16 yaşıma gireceğim.Annem hariç hiçbir akrabam yok,varsa da bize yardım etmiyorlar.Annem de beyin ve zehirli guatr ameliyatı geçirdi o yüzden çalışamıyor.Tek amacım okumak,ilerde okuyup ya tarihçi ya da siyasetçi olacağım ve ne kadar benim gibi acı çeken varsa bize bu acıyı cektirenleri yasatmayacagim köklerini kazıyıp bu acı çekenlerin çocuklarının yaşamasını sağlayacağım.Ama önce iyi bir eğitim için Erasmus deneyeceğim,olmaz ise work and travel da milletin bokunu temizleyecegim.Daha sonra orda bir müddet kalıp tekrar bu ülkeye gelip amaçlarımi gerçekleştirmeye çalışacağım.3 defa intihar etmeyi denesem de klasik türk genci olarak ama annem üzülür dedim ve etmedim.Daha da etmeyeceğim.Ayriyetten askerde sevgilisinden ayrılanlar gibi g3 u kafama dayayıp beynimi patlatacak bir adam değilim.Umarim ilerde beni anlayacak bir eş bulurum çünkü artık annem de yaşlılıktan ve çektiklerinden akıl sağlığıni yitirecek durumda.Zaten beni 40 yaşında doğurmuş!Buradaki kardeşlerim de sakın etmesinler çünkü bilsinler ki bizden daha kotu durumda olanlar da etmiyor.2 yıl psikolojik şiddet ve fiziksel şiddet yaşadım.Kimsem de yoktu.Ama onlar da geçti.Simdi de kötü durumdayim fakat kötünün de kötüsü var.Sukredin demek istemem toplumumuzun kalıplaşmış lafı gibi.Kendinize iyi bakın,bugün 24.12.2020 7 gün sonra boktan bir yıl V2 geliyor.Ne olursa olsun,nerede olursa olsun,mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ederim!
23 yaşındayım, en son bu videoya 4 yıl önce yorum yapmışım . Tıpkı dediğin gibi geçmişe baktığımda bir çok şey değişmiş. N4 Japonca öğrenmişim,müzikte gelişmişim ve en önemlisi çok daha kaliteli biri olmuşum . Şuan Japonyaya gidebilmek için ağır sanayide çalışıp,para biriktirmeye çalışıyorum . Her " yoruldum " dediğimde bu videoyu izleyip silkeleniyorum . Umarım bir 4 yıl daha sonra buraya yorum attığımda herşey daha güzel olur .
ne yaptın
Yalnız olmadığımı öğrendim çok mutluyum. Ne olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağım ve hedeflerimin peşinden koşacağım 2020/nisan24
2005 ben 6 yaşımdayken istanbuldan Kırklareli'ne küçük bir köye taşınmışız daha önce hiç görmediğim hayvanlarla iç içeydim ilk okula başladım okuldaki kızlar bana pis köylü bkun pisliğin içinde yaşıyorsun diyorlardı 2017 de lise son sınıf öğrencisiydim annem ve babam ayrıldılar kardeşime ve anneme bakmak için okul biter bitmez işe başladım 4 sene fabrikada çalıştım kendi düzenimi kurmuştum artık kendime motorsiklet aldım hep hayalimdi o sırada
Fabrikada ki 30-35 yaşlarında insanlara bakıyordum ve bende mi böyle olucağım diyordum üniversite okumayı ve polis olmayı çok istiyordum küçüklükten beri hayalimdir bir karar vermem gerekiyordu çok fazla düşündüm ve üniversiteye gitmeye karar verdim kaydımı yaptırdım fakat iş yerinde aşırı yorulduğum için ders çalışmaya asla vakit bulamıyordum okulda öğrendiğim şeylerin neredeyse hepsini unutmuştum sınava girdim ve 250 puan aldım benim için yeterliydi o yaz annem evlendi ve başka şehire taşındı iki ay içerisinde evi komple boşalttı ev annemindi eve kiravı bulduğunu ve çıkmam gerektiğini söyledi bende bir iki ay daha sabretmesi gerektiğini okullar açıldığında zaten okula gideceğimi anlatmaya çalışıyordum fakat asla beni dinlemiyordu apar topar çıkmak zırunda kaldım eşyağlarımın neredeyse hepsini atmak zorunda kaldım sadece motosikletim ve üç beş parça eşyam kalmıştı
nereye mi gitmiştim köy'e
o köyden kurtulalı 9 sene geçmişti evin önüne geldiğimde dona kaldım yine gelmiştim onca şey yapmıştım ve dönüp geldiğim yer orasıydı ne kadar ayakta dikildiğimi hatırlamıyorum ancak bacaklarımın ağrıdığını hatırlıyordum sonra kendi kendime dedim ki ben yine mi pis köylü oldum
Önceden hayvan baktığımız ahıra girdim o koku hiç değişmemişti hatta seneler önce hayvanları otlattığım bastonum hala oradaydı yanında duvara asılı olan halatı gördüm aldım ve kendimi a*mak için ahırın tavanına bağlarken birden durdum ve ben ne yapıyorum dedim orada ölemezdim her şey buraya kadar olamazdı şimdiye kadar hiç pes etmemiştim kendime o kadar kızdım ki anlatamam hemen ordan çıktım motoruma koşup sarıldım ve ağlamaya başladım sakinleştiğimde hava kararmıştı doğruldum sanki dayak yemiş gibiydim çok halsiz ve yorgundum o gün her ne olursa olsun başıma ne gelirse gelsin ne kadar dibe batarsam batayım hatta defalarca kez "pis köylü" de olsam asla ama asla pes etmeyeceğime dair yemin ettim
şu anda istanbulda oturuyorum ve bu sene mezun oluyorum hayatımdan memnunum hedeflerime her geçen gün bir adım daha yaklaştığımı fark etmek bana enerji veriyor
Seni senelerdir izliyorum Efe Aydal bana birçok şey kattın bunun için sana çok teşekkür ediyorum bu videoya tesadüfen rastladım ve başımdan geçen bu olayı anlatabileceğim bir yer olduğunu fark ettim okuyan arkadaşlarım varsa
Hayat gerçekten çok güzel ve her ne olursa olsun yaşamaya değer
Yazım yanlışlarım, noktalama işaretlerini kullanmayışım okumanızı zorlaştırdıysa çok özür dilerim. bunları düşünürken dahi kötü oluyorum . Ve bu kadar uzun yazdığımın farkında bile değildim tekrar kusra bakmayın.
@@kaankavut652 Ben bu hayatta hıçbır şeyde ego yapmamayı öğrendım. sadece bu bıle senı çok dayanıklı yapacak emin ol buna. ve sadece bu bile hayatta tutabılıyor. Hiçbir şey ıncıtemesın seni, dayanıklı olmak çok önemli... Insanlar her şeyi der herkesin ağzı var maalesef, önemli olan sen kendini bıleceksın. Tek başına olsan bile
Şuan 17 yaşındayım. Hayatımda her şeyi sorgulayarak yaşadım. 4.sınıfa kadar din eğitimi aldım ama aldığım eğitimi hep sorguladım. Ortaöğretimde hiç doğru dürüst arakdaşım olmadı çünkü uyuşmuyorduk hep din ile milliyetçilik ile birbirlerine atar gider yapıyorlardı. Koç koça 4 senelik ortaokul zamanımda 4 arkadaşım oldu ve onlarıda liseye geçişimde kaybetmiştim daha doğru 8.sınıfta çünkü internet evimize sadece o zaman bağlanmamıştı. Her zaman sınav notlarımı dersi geçecek fazla göze batmayacak şekilde çalışırdım kalan zamandada hep uzayı evreni bilimi ve yazılımı araştırıdım. Sonra teog adı liseye geçmek için bir sınava girmem gerekiyordu, o zamanlar ne lisesi ne koleji hiçbir bilgi birikimim yoktu çünkü gittiğim yerde fazla sosyalleşemeyecektim ve evet asosyalim.Bu sınava iyi almam gerektiği yoksa çok kötü olacağı okuyamayacağım bir yere varamayacağım gibi sözler söyleniyordu. 415 puan aldım hiç çalışmadan. Sınav aralarında gireceğimiz dersin konularına arkadaşlardan bakıp öyle giriyordum. İyi kötü aile baskısı çünkü seçtiğim liseleri ailem ile bildirmem gerekiyordu ve imamhatip seçmişlerdi benim gibi birine ve bu beni çok sıkmıştı çünkü dinden uzaklaşıyordum. Geçtiğim lisede çok iyi arkadaşlarım oldu mesela aynı ortak kişiyi takip edeyorduk yani efe aybiyi. O da tabii benim gibi sonradan ateist oldu. Liseyide aynı şekilde devam ettim bilime evrene adadım kendimi çok değişik mesleklerde çalıştım kendime hobi edindim. Okul notlarım hep 70 - 80 arası getirdim 9.sınıf kimya hocam sayesinde kimya ile kendimi özleştirdim ama şuanda düşüncem yazılımcı olmak. Tanıştığım biri ile robotik kodlama öğrendik ve bu benim yazılıma attığım ilk adım oldu. Şuan ise üniversite sınavına hazırlanmam gerekiyor ve aynı lise sınavında dendiği gibi kötü bir başarı sağlarsam hayatım çıkmaza girebilirmiş. Benim isteğim yurt dışında okumak ama ailem izin vermiyor bense elimden geleni yapıyorum. 4 kardeşiz ve hiçbirimizin birbirine saygısı yok. Babam sürekli otoriter büyüdüğü için sürekli üstümüzde baskısı var annemse bana karşı iyi bir tavırı olsada babamı bazı olaylarda ben haklı olsam bile destekliyor. Geçen hafta babamla babamın desteklediği partiye muhalif olduğum için pezevenk ibne terörist ve kominist oldum :D mağlum partiyi destekliyor babam. O gün intihar etmeyi düşündüm ama bu video aklıma geldi ve izlemediğim için hemen izledim ve aslında yapacağım şeyin çok saçma olduğunu öğrendim. Şuan yaz olduğu için geçen sene çalıştığım iş yerine başvurup çalışıp yurt dışında okumak için para biriktireceğim geçmiştende biraz vardı. efe abiyi sevdiğim iiçin ne olursa olsun nerede olursa olsun mücadeleyi bırakmayacağıma yemin ederim.
4 yıl geçmesine rağmen hala buraya gelip yorumlara kalp atıyor olman beni çok mutlu etti. Seni çok seviyoruz Efe abi. Bu yorumu okur musun bilmiyorum ama sen olmasaydın ben dahil birçoğumuzun hayatı daha anlamsız olurdu. Bize sorgulamayı öğrettiğin için teşekkür ederiz.
Belki bir ateist değiliz ama biz de seni sevdik Efe Aydal. Uzun zamandan beri uzaktan zaman zaman takip etmek şansım olurdu seni. Özellikle adı lazım değil şahsın sana yaptığı haksızlıklar karşısında karakterine dik durdun. En çok senin bunca sıkıntı arasında gösterdiğin iradeyi istiyorum. Geçen yıl vefat eden kardeşimize de Allah'tan rahmet diliyorum. Sağlıcakla kal.
Mustafa Aschen şahıs dediğin kişi kim dostum ?
sence
8 ay sonra tekrar buradayım başarıyoruz efe abi şuan Hollandaya taşındım , evrak işleri beni yordu ve biraz motiveye ihtiyacım vardı , bu video aklıma geldi ... Umarım herkes için herşey daha da güzel olur. Hayata direnin arkadaşlar , bir şeyi istiyorsanız gözünüzü karartın . Ben yaptım ise yariyor
abi nasıl gittin
Şuan doğu bölgesinde askerdeyim yemin edemiyorum ama asla pes etmeyeceğim herkese bol şans 20.01.21
Yaklaşık 2 buçuk yıl önce hayatımı değiştiren bir melekle tanıştım. her şey benim için çok iyiyken, hayatım bir anlam kazanmaya başlamışken malesef ki olmadı.ve ayrıldı benden. bilmiyorum ne kadar büyük bir olaydır. İlk yaşadığım zamanlarda gerçekten kabul edememiştim bu durumu.ondan önce de birçok sevgilim olmuştu fakat bu sefer başaramamıştım. onunla alakalı kim bana bir soru sorsa yada muhabbet açsa şu an bile şunları yazarken bile ellerim ayaklarım titremeye başlıyor .bu ilk başlarda çoktu fakat zamanla azalmaya başladı . onu 2 yıldır aramadım . 2 yıldır ne sesini ne yüzünü gördüm .bana çok yakın bir yerde olmasına rağmen onu görmeye gitmedim . ve dayanabildiğim kadar da gitmeyeceğim . intihar etmek istediğim zamanlarım oldu .yaşamaya küstüğüm zamanlar 1 yıl boyunca eve kapandığım odamdan dışarı çıkmadığım bir dönem oldu. fakat içimde yaşama dair . hep bir ışık oldu . kendimi sevdiğim işleri yapmaya odakladım şarkılar dinledim resimler çizdim spor yaptım başarılı hissettiğim konulara odaklandım kendimi .Kimsenin arkamdan gülmesini istemedim . onu hala çok seviyorum Birçok arkadaşım tarafından 'sosyal ol' unutursun denildi,fakat üniversitede olmama rağmen hala bunu başaramıyorum.ondan sonra hiç kız arkadaş düşünmedim.Önemli de değil.Yinede hayatıma yön vermeye çalışıyorum . maddi durumlarla ve sorunlarla boğuşup ,O nu her gece hatırlıyorum. siz siz olun böyle durumlarda kendinizin en değerli varlık olduğunu ne olursa olsun önemli olduğunuzu unutmayın.Birilerine fazla değer verip,o evinde kahvesini yudumlayıp instagramlar da gezerken veya
erkeklerle konuşurken,hayatına bazı anıları unutarak hiçbir şey olmamış gibi devam edebilirken hayatına,Siz hiçbiriniz kendinizi birileri için harcamayın. 09,05,2020
Herkese merhaba...
Efe abi videoyu paylaşalı yıllar olmuş ama ara ara açar izlerim bu motivasyon videonu. Ben de bir şeyler yazmak istiyorum.
* İyi giden bir aile düzeni, ben 17 yaşımdayken alt üst oldu. Annem ve babam tek celsede boşanıp ayrıldılar. Nedeni aldatmaydı. Babam başka bir kadınla evlenip onunla yaşamaya başladı. Annem ise o zaman 4 yaşında olan kardeşimi de alıp, İstanbul'da kendi doğup büyüdüğü ilçeye yerleşti. Yetişme çağında (17 yaşımda) yaşlı babaanne ve dedenin ellerinde kaldım. Bu benim için özellikle çocuk sayılabilecek yaşta psikolojik olarak yıkımdı. Kendi içime kapandım. Dışarıya karşı esprili, şen şakrak olsam da, hava kararıp akşam olunca, bir anda içine düştüğüm o ailesizlik ortamında yapayalnız kalıyordum. Bir VCD'im vardı (eskiler bilir). Ona türkü cd'leri, arabesk cd'ler, duygusal pop cd'lerimi takar, gün doğana kadar oturur, düşünür, hıçkıra hıçkıra ağlardım. Evet dedem ve babaannem yanımdaydılar, bana evlatları gibi davranıp, üzerime titreyip seviyorlardı... Ama hayır işte, bir noktadan sonra annemin babamın sevgisini tutmuyordu.
Yıllarım bunun psikolojik savaşımını vermekle geçti. Yerli yersiz panik atak nöbetleri, psikologlar, psikiyatristler, nöroloji uzmanları, ilaçlar, sinir tedavileri derken en büyük "em" (ilaç) olan zaman, beni tüm bu anlattıklarıma alıştırdı. Bayağı, bildiğin ailem olmadan da büyüdüm. Bu yaşıma geldim.
* 20 yaşlarımdayken, yaşıtımız bir arkadaşımızın asker uğurlamasında, içinde bulunduğum konvoy aracımız, çok hızlı biçimde beton bariyerlere vurarak kaza yaptık. Şoför olan arkadaşım kafası gözü yarıldı. Kuzenimin serçe parmağı kırıldı. Ben başımı arabanın içinde bir yerlere çarptım ve özellikle yüzümde her yer yara ve şiş içindeydi.
* Gün geldi ben askere gittim. 15 aylık askerlik sürecimin 11 ay'ını bitirmiştim. 3 yıldan uzun bir zamandır, yani hemen hemen annemle babamın ayrılmasından sonra birlikte olmaya başladığım ve sevdiğimi düşündüğüm kız arkadaşım tarafıdan terkedildim. Hem de askerlikte, hem de aldatılarak... Gittiği üniversite de biriyle tanışmış, çıkmaya başlamıştı (nasıl bir onursuzluksa). Günlerce telefon üstüne telefon ettim, kızmaktan çok neden dedim, hak ettim mi bunu diye sordum?.. Aldatan da oydu, ayrılanda. İhanet eden de oydu, beni yüz üstü ortada bırakıp gidende! Önce annem ve babam gitmişlerdi, şimdi ise gönül verdiğim kişi...
Tezkereme son 4 ay kala, bir gün askeri araçla bir il'den bir il'e geçerken, gümüşhane de zigana dağlarında kaza yaptık. Hafifçe yağan yağmurda, stabilize ve mıcırlı yolda ilerleyen aracımız yoldan çıkmış ve devrilmiştik. Yüzlerce metrelik uçurumun bir metre gerisinde durmuştu aracımız. Bir metre daha sürüklense, uçurumdan aşağıya düşecektik. İçinde bulunduğumuz koca kamyon kağıt gibi olmuştu. Ben kamyonun kasasında brandalı olan kısımdaydım. Kardeş gibi gördüğüm sırdaşım, dostum dediğim arkadaşımı ne yazık ki o kazada kaybettim. Önce 10 gün kadar hastanede yattım. Daha sonra 1 ay hava değişimine geldim. Sonra da gidip askerliğimin kalan iki buçuk üç ay'ını da bitirip geldim.
* Yaşadığım kaza sırasında fiziksel bir yara almamama karşın, özünde en büyük yarayı ben almıştım. Kaza anında, başımı araç kasasının demirine çarpmış, beynim özellikle de hafıza işlevim inanılmaz zarar görmüştü. Tabii bu zararın düzeyini kazanın üzerinden kısa bir zaman geçtikten sonra anladım. Hemen her bilgiyi, her konuştuğumu, her konuşulanı, her gördüğümü, herkesi, herşeyi unutmaya başlamıştım. Bir düş içinde olduğumu, yaşadığım hiç bir şeyin gerçek olmadığını düşünmeye başlamıştım. Ciddi anlamda zaman kavramını algılayamaz oldum. Yavaş yavaş çıldırıyorum sandım. Zaten bu süreçten sonra da, işte o yukarıda sözünü ettiğim doktorlar, psikologlar, psikiyatristler, nöroloji uzmanları dönemi başladı. Hatta gittiğim bir doktorun *"toparlanacaksın ama bu zaman alacak. Hafıza işlevinin yeniden tam anlamıyla eski durumuna gelmesi için 10 yıllık bir zamana gerek var"* sözü halâ kulaklarımdadır. Aldığım çok korkunç bir bilgiydi. Ama yıkılmak yerine yalnızca sarsılmayı seçtim. Ve inanılmaz bir istek, kararlılık ve çabayla ben o hafıza kaybının yüzde doksanını üç yıl içinde iyileştirdim. Nasıl mı? *Kitapla...* *Kitap okuyarak!*
Önce ağır ağır, sonra gittikçe ivedilikle okudum, okudum, okudum. Roman, öykü, tarih, sanat, bilim. Her gün biraz daha arttırarak, her fırsatını bulduğum da, her bulduğum kitabı. Hatta gazete, dergi, kağıt üzerinde herhangi bir yazıyı. Sürekli okudum. Ama içten isteyerek, içinde bulunduğum kötü durumdan kurtulacağımı düşünerek. Öyle de oldu. Kurtuldum. Yalnızca hafıza kaybı değil, okumak ve okuduğum kitaplar hafıza kaybıyla birlikte yaşadığım psikolojik, travmatik, ruhsal, sinirsel tüm sorunlarında üstesinden gelmemi ve onları yenmemi sağladı. Hatta en son kontrole gittiğim de doktorum "böyle bir şey nasıl olabilir? İnanılmaz." deyip şaşkınlık içinde kalmıştı. Sonra zaten kitaplarla aram hep iyi oldu. Şuan da kitapkolik biri olarak kitaplığımda yedi yüzden (700) çok kitabım var.
* Dindar bir aile geleneğinden geldiğim için kendimde inanıyordum. Bize bayağı hacı hoca torunu deniyordu. Tabii bir yandan özellikle tarihsel ve bilimsel yapıtlar okurken, din ile ilgili yapıtları okuyup din denilen kavramı da sorgulamaya başladım. İşte Tanrı, yaratılmak, oluşum, Tanrı elçileri, dinler, dinlerin ortaya çıkışları, tarihleri, nedenleri vb... Sonunda 6 yıl önce din denilen kavramı bıraktım ve yalnızca bir güç olarak düşündüğüm Tanrıda karar kılarak, mutlu bir *deist* oldum. Şuan da büyük bir firmada işçi olarak çalışan, dışarıdan lisesini bitirmiş üniversitesini okuyan, yurtdışında gezebildiği kadar ülke gezmek düşleri olan ve yurtdışında yaşama planı yapan 32 yaşımda bir bireyim.
Arkadaşlar, pes etmeyin, etmeyi düşünmeyin bile. Her zaman bir çare, her zaman güzel bir yol, her zaman daha iyi bir seçenek vardır... Bulunur. Olumsuzluklara verdiğimiz tepkiler, çabalarımız, dayanıklı olmamız, anlamlar yüklediğimiz her bir davranış düşüncelerden ibarettir. *Sev, yürü, hızlan, koş, düş, kalk, sürdür, yorul ama yılma.* *Yılgınlık gösterme.* *Kimse sana güçsüz, çaresiz, bitik diyemesin.* *Dedirtme!* Yaşamı sevin, inadına sevin. Okuyun, araştırın, öğrenin. Bulunduğunuz işin, yerin, ortamın en iyisi olmaya çalışın. Onurunuzla, alnınızın teri ve akıyla, size bitmiş diyen tiplere karşı dimdik ayakta durun. Yaşamın yakasına yapışın.
Sevgiyle...
Bilader ne yaşamışsın be umarım mutlu olursun
Çok teşekkürler ben aslında ergenlik döneminde birisiyim, senin bütün yaşadıklarını okuyunca içim bir garip oldu. Senin sayende kendime olan güvenim arttı. Kendime yapabilirim diyesim geldi ve yapacağım! Her ne kadar kötü durum da olsam da vazgeçmeyeceğim! Çok teşekkür ederim çok iyi hissediyorum kendimi
Benimde annem babam ayrı aynı senaryo sadece ben kafama takmayıp önüme bakmamdı
Kanka kitap yap valla satarsın bak sana bı oneri olsun
Abi gerçekten çok iyi bir başarı hikayesisin bee
21 yaşındayım sıkı muhafazakar aile evimden ayrılıp ekonomik özgürlüğümü kazanmamın üçüncü yılı, din ile bağımı keseli 3-5 ay oldu, izmire yerleştim, hayatımın en kritik zamanlarında yanımda ne ailem ne başka birisi oldu, ben kendi yalnızlığıma alışmıştım ama seninle karşılaştıktan sonra kendimi sanki daha da az yalnız hissediyorum ve benimle aynı kafada, bişeyleri sorgulayan insanların olduğunu fark ettim, sen de benim şuanki geçtiğim yollardan geçmişsin, benim gibi ''evet hayatın hiçbir anlamı kalmadı'' demişsin ama kalkıp yeniden mücadele etmişsin ve bu konuda bizimle samimi olduğuna kalpten inanıyorum o yüzden; ne olursa olsun nerede olursam olayım mücadeleyi bırakmayacağıma şerefim üzerine yemin ediyorum.
Bunu nasıl başardığını bana da anlatır mısın
Bana ulaş lütfen
Tek bir hayatım var, sonrası yok. Bunu en iyi şekilde sonlandırmam lazım. Bu dünyaya bir şey katarak gitmem lazım.
ben hayata zor moda başladım anlayacanız dilde hayata 5/0 geride başladım arkamda babam bile yoktu terkedip gitmiş annemse sürekli çalışıyodu ben anneannemlerde kalıyodum anneannem sağ olsun beni elinden geldiğince iyi büyütü zor zamanlardı geçim sıkıntısı vardı dedem kanser olduğu için çalışamıyordu annemin maaşıyla ve dedemin hasta maaşıyla büyüdüm o zamandan elimden annem anneannem ve dedem dışında kimse tutmadı okulda zorbalığa uğradığım zaman bişi yapamıyordum çünkü arkamda duracak kimse yoktu babam zaten bi vardı 100 yoktu doğdum dolası fazladan kiloluyumdur oyüzden çok zorbalığa uğradım ilk başta tek umudum tanrıydı sonra düşün meye başladım baya bi zorlandım her şey tanrının olmadığını yada olsada kötü biri olduğunu gösteriyordu ama ben kabul etmek istemiyodum çünki bi düşünün daha 13 yaşında bir çocuksun ve tek umudunun yalan olma ihtimali var bu çok ağır geliyodu o zamanlar sonra 15 yaşına geldim ve artık bir dur dedim çünki tek umudum olan tanrı hiç beni duymiyor görmüyo gibiydi ve bir karar aldım beni görmeyen duymayan umursamayan şeyi olsada olmasada umursamayacağım diye şimdi diyebilirsiniz daha 15 yaşındasın ne yaşamış ola bilirsin diye ama o kadar kolay şeyler deyillerdi yaşadıklarım sadece burda yazdıklarımdan daha fazlası daha kötüleri var ama şu an yazmak için hazır deyilim şu ana kadar 1-2 kere intiharı düşündüm ama hiç yapmadım veya denemedim bir çok kere yere düştüm ama her seferinde kalkmasını bildim benim intihar etmememin 2 sebebi var 1- benim inancıma göre kendimi demir gibi hisediyom çünki bi demiri ne kadar döversen o kadar sağlam ve güçlü olur 2- arkamda öyle bırakıp gidemiyeceğim 3 kişi var onları bırakıp gidersem asla kendimi affetmem oyüzden şimdi bir yemin edecem: şu an ve bu andan sonra bideha pes etmeyeceme intihar etmeyeceme ve yere düşsemde tekrar daha güçlü bir şekilde kalkacağıma yemin ediyorum.Teşekürler Efe abi