Wow wat een mooi en open verhaal. Ik kon vandaag de helft maar bekijken, maar ik weet zeker dat ik morgen de rest ga zien, ik hoop dat je hier heel veel mensen mee bereikt. Door jouw verhaal begrijp ik hoe makkelijk het verslaafd worden eigenlijk gaat. Dat een verslaving er een soort van “ineens” gewoon is. “Beng” en je zit er middenin. En dat mijn beeld dat het toch best een stap is om harddrugs te gaan gebruiken eigenlijk helemaal niet klopt (best eng). Misschien moet er op scholen etc niet alleen gesproken worden over de gevaren van verschillenden verslavende stoffen of wat die stoffen met je kunnen doen, maar ook de gevaren van je leeg voelen, niet goed weten wat je kunt of moet met het leven en hoe je omgaat met misschien wel langdurende lege en nare gevoelens. En dat feesten en plezier maken altijd goed is, maar dat je wel jezelf moet checken of je niet teveel wegloopt. Omdat je hoe dan ook jezelf weer tegenkomt en dat het dan makkelijker “hoi” tegen jezelf zeggen is en weer een nieuwe weg vinden als je jezelf niet eerst enorm ver van jezelf hebt laten weglopen. Samengevat: het zou in de voorlichting minder moeten gaan over de drugs, de gevolgen en het eventuele afkicken en veel meer over omgaan met leegte of juist onrust en het grote niet weten (wat je wil, wat je kunt, of je wel iemand gaat vinden om bij te horen, of je wel werk, een huis, etc gaat krijgen en noem maar op).
Ik heb wel 2 vragen en ik snap compleet als je ze niet wil beantwoorden, want het is vrij persoonlijk. Maar heb jij ooit je ouders kwalijk genomen in de opvoeding, dat er geen ruimte thuis was om je emoties te delen? En zie jij jezelf als ex-verslaafde of zie je jezelf nog steeds als verslaafd? Ik hoor in je verhaal dat je er nog steeds veel mee bezig bent, constant oppassen om niet weer ervoor te vallen etc. Wat ik vaak gelezen heb, is dat mensen zichzelf nog steeds vaak verslaafd noemen, ondanks dat ze geen middelen meer gebruiken. Ben erg benieuwd naar jouw kijk daarop!
@@MaritSchulte Hey Marit, bedankt voor je fijne reactie en ik vind het geen probleem om je vragen te beantwoorden :) Vraag 1: Ik heb mijn ouders in het verleden weleens verantwoordelijk gehouden voor hun manier van opvoeden (omgang emoties etc.), maar ik realiseerde mij dat dit mijn problemen niet verhielp. Het maakte me juist hulpelozer en ik merkte een wrok te koesteren wat ik niet wilde. Door inzichten vanuit school leerde ik vanuit het perspectief van mijn ouders te kijken en ging ik bijvoorbeeld met mijn vader in gesprek over zijn eigen opvoeding. Vanuit zijn perspectief is hij juist heel erg open over zijn emoties en lijkt het niets op de opvoeding die hij heeft gehad. Generatieoverdracht noemen ze dat en daardoor heb ik veel meer begrip gekregen voor hoe mijn ouders de opvoeding hebben aangepakt en ik denk dat ze alles hebben gedaan waarvan zij dachten dat de juiste manier was. Vraag 2: Ik zie mezelf niet meer als verslaafd, maar ik zie mezelf wel als verslaving gevoelig. Dat heb ik mezelf meerdere keren bewezen. Ik beschouw mezelf niet als een ex-verslaafde of als iemand die nog steeds verslaafd is. Ik heb ervaring met het gebruik en misbruik van middelen en ik weet hoe het is om verslaafd/afhankelijk te zijn van een middel (of emotie). Voor mijn gevoel heb ik geen andere keuze dan er altijd mee bezig te blijven. Voor mij bestaat de mogelijk om een terugval te krijgen namelijk altijd en daarom zeg ik dat de deur altijd op een kiertje staat. Ik moet een lichtje blijven schijnen op het duistere binnen in mij, zodat het geen mogelijkheid krijgt om te groeien. Het feit dat ik niet kan (en wil) omgaan met middelen is de keerzijde van een duistere mediale en dat is waar ik (onbewust) voor heb getekend toen ik mijzelf verloor aan drugsmisbruik. Geeft dit een antwoord op je vragen?
Wow wat een mooi en open verhaal. Ik kon vandaag de helft maar bekijken, maar ik weet zeker dat ik morgen de rest ga zien, ik hoop dat je hier heel veel mensen mee bereikt. Door jouw verhaal begrijp ik hoe makkelijk het verslaafd worden eigenlijk gaat. Dat een verslaving er een soort van “ineens” gewoon is. “Beng” en je zit er middenin. En dat mijn beeld dat het toch best een stap is om harddrugs te gaan gebruiken eigenlijk helemaal niet klopt (best eng). Misschien moet er op scholen etc niet alleen gesproken worden over de gevaren van verschillenden verslavende stoffen of wat die stoffen met je kunnen doen, maar ook de gevaren van je leeg voelen, niet goed weten wat je kunt of moet met het leven en hoe je omgaat met misschien wel langdurende lege en nare gevoelens. En dat feesten en plezier maken altijd goed is, maar dat je wel jezelf moet checken of je niet teveel wegloopt. Omdat je hoe dan ook jezelf weer tegenkomt en dat het dan makkelijker “hoi” tegen jezelf zeggen is en weer een nieuwe weg vinden als je jezelf niet eerst enorm ver van jezelf hebt laten weglopen. Samengevat: het zou in de voorlichting minder moeten gaan over de drugs, de gevolgen en het eventuele afkicken en veel meer over omgaan met leegte of juist onrust en het grote niet weten (wat je wil, wat je kunt, of je wel iemand gaat vinden om bij te horen, of je wel werk, een huis, etc gaat krijgen en noem maar op).
Mooi en heel open en kwetsbaar verteld! Bedankt voor het delen van je verhaal, Mike!
Ik heb wel 2 vragen en ik snap compleet als je ze niet wil beantwoorden, want het is vrij persoonlijk. Maar heb jij ooit je ouders kwalijk genomen in de opvoeding, dat er geen ruimte thuis was om je emoties te delen? En zie jij jezelf als ex-verslaafde of zie je jezelf nog steeds als verslaafd? Ik hoor in je verhaal dat je er nog steeds veel mee bezig bent, constant oppassen om niet weer ervoor te vallen etc. Wat ik vaak gelezen heb, is dat mensen zichzelf nog steeds vaak verslaafd noemen, ondanks dat ze geen middelen meer gebruiken. Ben erg benieuwd naar jouw kijk daarop!
@@MaritSchulte Hey Marit, bedankt voor je fijne reactie en ik vind het geen probleem om je vragen te beantwoorden :)
Vraag 1: Ik heb mijn ouders in het verleden weleens verantwoordelijk gehouden voor hun manier van opvoeden (omgang emoties etc.), maar ik realiseerde mij dat dit mijn problemen niet verhielp. Het maakte me juist hulpelozer en ik merkte een wrok te koesteren wat ik niet wilde. Door inzichten vanuit school leerde ik vanuit het perspectief van mijn ouders te kijken en ging ik bijvoorbeeld met mijn vader in gesprek over zijn eigen opvoeding. Vanuit zijn perspectief is hij juist heel erg open over zijn emoties en lijkt het niets op de opvoeding die hij heeft gehad. Generatieoverdracht noemen ze dat en daardoor heb ik veel meer begrip gekregen voor hoe mijn ouders de opvoeding hebben aangepakt en ik denk dat ze alles hebben gedaan waarvan zij dachten dat de juiste manier was.
Vraag 2: Ik zie mezelf niet meer als verslaafd, maar ik zie mezelf wel als verslaving gevoelig. Dat heb ik mezelf meerdere keren bewezen. Ik beschouw mezelf niet als een ex-verslaafde of als iemand die nog steeds verslaafd is. Ik heb ervaring met het gebruik en misbruik van middelen en ik weet hoe het is om verslaafd/afhankelijk te zijn van een middel (of emotie). Voor mijn gevoel heb ik geen andere keuze dan er altijd mee bezig te blijven. Voor mij bestaat de mogelijk om een terugval te krijgen namelijk altijd en daarom zeg ik dat de deur altijd op een kiertje staat. Ik moet een lichtje blijven schijnen op het duistere binnen in mij, zodat het geen mogelijkheid krijgt om te groeien. Het feit dat ik niet kan (en wil) omgaan met middelen is de keerzijde van een duistere mediale en dat is waar ik (onbewust) voor heb getekend toen ik mijzelf verloor aan drugsmisbruik.
Geeft dit een antwoord op je vragen?
@@mikemeijer89 Bedankt voor je antwoorden :) Interessant om jouw kijk hierop te zien (vooral op nr 2)!
kun je t nog eeen keer vertellen?
Wauw wat ben je open en eerlijk
Het beantwoordt vragen maar roept ook meer vragen op. Dus goede bespreekstof.
Een like van mij👍💪❤️
🤗
Emmaaa!! Trouwe fan!
@@Daisz_official zekers !!!! 😉
Hedde drugs op
Jo ik zie je zo!
@@mikemeijer89 ik drink water ik zie je later
@@brokendreamchaser399 Wilma Wolwa #Legend
@@mikemeijer89 sowieso