İçe dönük müyüm, yoksa dışa dönük müyümden ziyade. Kendimle barışık olduğumdan beri mutlu biriyim. İç sesime kulak verip o an, o gün nasıl biri olmak istiyorsam öyleyim. Gün geliyor haftalarca evden çıkmıyor, gün geliyor eve girmiyor. Kendimi nasıl mutlu hissediyorsam öyle yaşamaya devam ediyorum.
Eskiden beri içedönük mizacımdan ötürü çoğu kişi tarafından dışlandım, ailem ve öğretmenlerim içime kapanık asosyal biri olduğumu düşündüler, bu yüzden uzun bir süre kendimi sorunluymuş gibi gördüm, sırf sosyal açıdan tutuk biri olmadığımı göstermek için saçma sapan insanları çektim, 23 yaşımdayım zamanla edindiğim farkındalıkla gayet normal ve kendimi ifade edebilen biri olduğumu herhangi bir sıkıntımın olmadığını anladım, ancak yaşadıklarımdan ötürü özgüvenim ve benlik saygım yerlerde şuan terapilerle ve ilaçlarla onu toparlamaya çalışıyorum. Kendi dünyasında mutlu olmayı seçen birini yok yere mutsuz ettiler sırf insanlarla grup halinde hareket etmiyor diye
Sanatçıların, Filozofların, Edebiyatciların çoğu içe dönüklerden çıkar. Ey İçe dönükler ! Sizin sahip olduklarınız, dışa dönüklerin hayal bile edemeyeceği şeylerdir; değerinizi bilin.
yıllar önce içedönüklüğümden dolayı çok sorun yaşıyordum, annem bile beni bazen aşağılara çekerdi.... şuan 24 yaşımdayım, içedönüklük bana mesleğimi kazandırdı. Kısmen karanlık odamda yapmaya başladığım bireysel sanat girişimlerim beni hep iyileştiriyordu, dijitale döndüğümde ise grafik tasarımı ile karşılaştım. bir yıl önce ilk üniversitemi derece ve 2 ödülle bitirdim. Yalnızlık beni güçlü kıldı. Vaktimi beni tüketecek insanlara adamaktansa kendime adadım. Kaçırdıklarımın farkındayım ama kazandıklarımla da mutluyum... Canım istediğinde benden sosyal biri olamaz fakat bu da çok nadirdir. Çoğunluğun sevmediği o sıkıcı resmiyet ve mesafe benim için gökkuşağı kadar renkli ve gerçek bir hazzın kapısı.
çocukluktan beri bu yüzden yargılandım. bi ortamda 'insanlarla anlaşamayan', 'asosyal' biriymiş gibi tanındım(oysakı bunlar tamaile farklı kavramlar). bana küçük yaşıma rağmen yaşlı bile denmişdi defalarca. En kötü yanı da artık kendimi problemli biri olarak hatta 'hasta' olarak görüyodum. artık dışadönük biri gibi olmaya çalışıyodum. ve bu işe yarıyodu da yani insanlar beni aralarına alıyodu ama ben o ben değildim. son bir kaç yıldır artık bu durumumun 'hastalık' değil karakter olduğunu anlıyorum.
Yalnız yorumları okudum da kitlende senin gibi çok kaliteli insanlar. Gerçekten her bir yorumda kendimden bir parça bulabildim ve tamamen yalnız olmadığımı anladım.
İçe dönük bir insanım kesinlikle. Kalabalık ortamlardan oldum olası hem ürkmüşümdür. Düğünler, organizasyonlar, buluşup yemek yeme falan o kadar uzak ki bunlar bana, karşılaşınca bile tuhaf oluyorum cidden. Özellikle düğünlerden kaçıyorum, çünkü hem kalabalık hem de gelenek adı altında düğünlerede oynamalar falan bana aşırı uzak, bugüne kadar hiçbir düğünde oynamadım, bilmiyorum da. Ama toplumumuzda bu durum o kadar dışlıyor ki beni anlatamam, gülenler bile var buna
İçe dönük bir insanım, yıllarca kendimi kabul ettirmek için dışa dönük gibi davranmaya çalıştım ve bir süre sonra bu beni tüketti. Artık olduğum gibi davranıyorum etkinliklere, gezmeye genelde tek başıma gidiyorum ve sadece yakın olduğum insanlarla sosyalleşiyorum açıkçası hiç bu kadar iyi hissetmemiştim.
40 tane beni anlamayan arkadaş yerine, 2 tane beni çok iyi anlayan dost bana yetiyor. Az ve öz olması en iyisi, bi de kendi kendime dostluk yapıyorum kâfi.
İçedönük insanlar, diğer insanları dışarıdan gözlemler, izler ve dinlerler ancak dışadönük insanlar o anı yaşar ve hissedeler. Bu durumda bence insanlar hem dışadönük olup o anları yaşamaları, hissetmeleri hem de aynı zamanda içedönük olup yaşayıp, hissettikleri anları değerlendirmelidirler. Böyle düşünmemin sebebi sanırım hayatımızdaki her şeyin denge üzerine kurulduğunu düşünüyor olmam.
Bu videoyu izledikten sonra aslında küçüklüğümden itibaren içedönüklük- dışadönüklük hususunda ne kadar travmatize edildiğimi fark ettim. Ben aslında hep içedönüktüm bu yüzden de suçluydum adeta. Hocalarım karnelerime hep notları yüksek ama derslerde 'sessiz' yazıyordu. Milletin huzurunu kaçıracak derecede taşın olmaktan bile daha kötüydü sessiz olmak. Ben de hep inkâr ettim benliğimi. Valla içedönük değildim, özümde çok eğlenceli ve komiktim. Bir tanısanız çok severdiniz. Şimdilerde fark ettim nasıl bunca yıldır travma etkisinde olduğumu. Hocaların ve bunun beraberinde ailemin söylediklerinden ne kadar etkilenip kendiliğimi reddettiğimi. İçedönüğüm ulan, var mı! Oğuz Atay'ın da dediği gibi ben iç dünyama dönüyorum, orada hayal kırıklıklarına yer yok.
Ben içe dönük biriyim, bu durum sık sık başımı ağrıtıyor çünkü toplumumuz fazlasıyla sosyal bir toplum ve bizim gibi içe dönüklere anormal gözüyle bakılıyor. Bunu çoğunlukla eski jenerasyon yapıyor.
Babam her zaman şöyle der "yürürken her bir adımda yer yerinden oynasın, insanların dikkatini çek". Aynı şekilde annem "misafirliğe gidince arkada oturma gel ortada en güzel koltukta otur, her bir anından büyük bir şevkle insanlara anlat, dikkat çek" derdi. Yıllardır "anneciğim, babacığım. Ben sizin istediğiniz gibi olamam. Bu benim kişiliğime ters" diyorum. Fakat aynı videoda belirtildiği gibi ailem bunu her zaman sosyal fobi olarak tanımladı. Zaman geçtikçe bende anladım yeni dünyada bu şekilde hayatta kalınabileceğini. Birçok konuda istemesem dahi kendimi öne attım. Oldukça sancılı zamanlar geçirdim. Şimdi tam kıvamındayım. İş sahibi kendini birçok dalda geliştirmeye çalışan, İç huzurun her daim doğada ve içimde olduğu, ezik olarak nitelendirilmemek için kendimi birçok role soktuğum bir yaşamamım var. Ne mutlu bizim gibilere ♡
İçe dönük müyüm, yoksa dışa dönük müyümden ziyade. Kendimle barışık olduğumdan beri mutlu biriyim. İç sesime kulak verip o an, o gün nasıl biri olmak istiyorsam öyleyim. Gün geliyor haftalarca evden çıkmıyor, gün geliyor eve girmiyor. Kendimi nasıl mutlu hissediyorsam öyle yaşamaya devam ediyorum.
Yalnız kalmak insanlara çok anormal geliyor ama belki kendi kendine yetebiliyordur
Eskiden beri içedönük mizacımdan ötürü çoğu kişi tarafından dışlandım, ailem ve öğretmenlerim içime kapanık asosyal biri olduğumu düşündüler, bu yüzden uzun bir süre kendimi sorunluymuş gibi gördüm, sırf sosyal açıdan tutuk biri olmadığımı göstermek için saçma sapan insanları çektim, 23 yaşımdayım zamanla edindiğim farkındalıkla gayet normal ve kendimi ifade edebilen biri olduğumu herhangi bir sıkıntımın olmadığını anladım, ancak yaşadıklarımdan ötürü özgüvenim ve benlik saygım yerlerde şuan terapilerle ve ilaçlarla onu toparlamaya çalışıyorum. Kendi dünyasında mutlu olmayı seçen birini yok yere mutsuz ettiler sırf insanlarla grup halinde hareket etmiyor diye
"Sessiz insanlar, doğru insanın yanında konuşkan olurlar "
Yalnız olmak bazen seni anlamayan bir topluluk vaya gurubun içinde olmaktan iyidir. İnsan kendiyle vakit geçirmeyi öğrenmeli.
Sanatçıların, Filozofların, Edebiyatciların çoğu içe dönüklerden çıkar. Ey İçe dönükler ! Sizin sahip olduklarınız, dışa dönüklerin hayal bile edemeyeceği şeylerdir; değerinizi bilin.
yıllar önce içedönüklüğümden dolayı çok sorun yaşıyordum, annem bile beni bazen aşağılara çekerdi.... şuan 24 yaşımdayım, içedönüklük bana mesleğimi kazandırdı. Kısmen karanlık odamda yapmaya başladığım bireysel sanat girişimlerim beni hep iyileştiriyordu, dijitale döndüğümde ise grafik tasarımı ile karşılaştım. bir yıl önce ilk üniversitemi derece ve 2 ödülle bitirdim. Yalnızlık beni güçlü kıldı. Vaktimi beni tüketecek insanlara adamaktansa kendime adadım. Kaçırdıklarımın farkındayım ama kazandıklarımla da mutluyum... Canım istediğinde benden sosyal biri olamaz fakat bu da çok nadirdir. Çoğunluğun sevmediği o sıkıcı resmiyet ve mesafe benim için gökkuşağı kadar renkli ve gerçek bir hazzın kapısı.
Tek başına vakit geçirmek çok tehlikeli bir şey.Diğer insanlarla ne kadar çok vakit kaybettiğinizi anlıyorsunuz.
çocukluktan beri bu yüzden yargılandım. bi ortamda 'insanlarla anlaşamayan', 'asosyal' biriymiş gibi tanındım(oysakı bunlar tamaile farklı kavramlar). bana küçük yaşıma rağmen yaşlı bile denmişdi defalarca. En kötü yanı da artık kendimi problemli biri olarak hatta 'hasta' olarak görüyodum. artık dışadönük biri gibi olmaya çalışıyodum. ve bu işe yarıyodu da yani insanlar beni aralarına alıyodu ama ben o ben değildim. son bir kaç yıldır artık bu durumumun 'hastalık' değil karakter olduğunu anlıyorum.
Yalnız yorumları okudum da kitlende senin gibi çok kaliteli insanlar. Gerçekten her bir yorumda kendimden bir parça bulabildim ve tamamen yalnız olmadığımı anladım.
İçe dönük bir insanım kesinlikle. Kalabalık ortamlardan oldum olası hem ürkmüşümdür. Düğünler, organizasyonlar, buluşup yemek yeme falan o kadar uzak ki bunlar bana, karşılaşınca bile tuhaf oluyorum cidden. Özellikle düğünlerden kaçıyorum, çünkü hem kalabalık hem de gelenek adı altında düğünlerede oynamalar falan bana aşırı uzak, bugüne kadar hiçbir düğünde oynamadım, bilmiyorum da. Ama toplumumuzda bu durum o kadar dışlıyor ki beni anlatamam, gülenler bile var buna
İçe dönük bir insanım, yıllarca kendimi kabul ettirmek için dışa dönük gibi davranmaya çalıştım ve bir süre sonra bu beni tüketti. Artık olduğum gibi davranıyorum etkinliklere, gezmeye genelde tek başıma gidiyorum ve sadece yakın olduğum insanlarla sosyalleşiyorum açıkçası hiç bu kadar iyi hissetmemiştim.
40 tane beni anlamayan arkadaş yerine, 2 tane beni çok iyi anlayan dost bana yetiyor. Az ve öz olması en iyisi, bi de kendi kendime dostluk yapıyorum kâfi.
toplum cahil olunca insanların içedönük olmasını daha çok anlıyorum
İnsanın mutsuz olmasının tek nedeni , odasında sessizce ve huzur içerisinde oturmayı bilmemesidir.
İçedönük insanlar, diğer insanları dışarıdan gözlemler, izler ve dinlerler ancak dışadönük insanlar o anı yaşar ve hissedeler. Bu durumda bence insanlar hem dışadönük olup o anları yaşamaları, hissetmeleri hem de aynı zamanda içedönük olup yaşayıp, hissettikleri anları değerlendirmelidirler. Böyle düşünmemin sebebi sanırım hayatımızdaki her şeyin denge üzerine kurulduğunu düşünüyor olmam.
Bu videoyu izledikten sonra aslında küçüklüğümden itibaren içedönüklük- dışadönüklük hususunda ne kadar travmatize edildiğimi fark ettim. Ben aslında hep içedönüktüm bu yüzden de suçluydum adeta. Hocalarım karnelerime hep notları yüksek ama derslerde 'sessiz' yazıyordu. Milletin huzurunu kaçıracak derecede taşın olmaktan bile daha kötüydü sessiz olmak. Ben de hep inkâr ettim benliğimi. Valla içedönük değildim, özümde çok eğlenceli ve komiktim. Bir tanısanız çok severdiniz. Şimdilerde fark ettim nasıl bunca yıldır travma etkisinde olduğumu. Hocaların ve bunun beraberinde ailemin söylediklerinden ne kadar etkilenip kendiliğimi reddettiğimi. İçedönüğüm ulan, var mı! Oğuz Atay'ın da dediği gibi ben iç dünyama dönüyorum, orada hayal kırıklıklarına yer yok.
-İç Utangaçlıkmış Benimkisi
Ben içe dönük biriyim, bu durum sık sık başımı ağrıtıyor çünkü toplumumuz fazlasıyla sosyal bir toplum ve bizim gibi içe dönüklere anormal gözüyle bakılıyor. Bunu çoğunlukla eski jenerasyon yapıyor.
Babam her zaman şöyle der "yürürken her bir adımda yer yerinden oynasın, insanların dikkatini çek". Aynı şekilde annem "misafirliğe gidince arkada oturma gel ortada en güzel koltukta otur, her bir anından büyük bir şevkle insanlara anlat, dikkat çek" derdi. Yıllardır "anneciğim, babacığım. Ben sizin istediğiniz gibi olamam. Bu benim kişiliğime ters" diyorum. Fakat aynı videoda belirtildiği gibi ailem bunu her zaman sosyal fobi olarak tanımladı. Zaman geçtikçe bende anladım yeni dünyada bu şekilde hayatta kalınabileceğini. Birçok konuda istemesem dahi kendimi öne attım. Oldukça sancılı zamanlar geçirdim. Şimdi tam kıvamındayım. İş sahibi kendini birçok dalda geliştirmeye çalışan, İç huzurun her daim doğada ve içimde olduğu, ezik olarak nitelendirilmemek için kendimi birçok role soktuğum bir yaşamamım var. Ne mutlu bizim gibilere ♡