System edukacji w Polsce a zdrowie psychiczne nastolatków (a raczej zaburzenia psychiczne młodzieży)
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 30 ก.ค. 2024
- WARSZTATY: tandem-psycholog.pl/kursy/wyl...
NAPRAWDĘ? ALBO SZKOŁA ALBO ZDROWIE PSYCHICZNE?
Dzięki raportowi „Młode Głowy” przygotowanego przez Fundację UNAWEZIA Martyny Wojciechowskiej, mamy jasny obraz tego jak wygląda zdrowie psychiczne młodzieży. Zaburzenia psychiczne dzieci i młodzieży stają się faktycznym problemem społecznym.
W filmie chciałabym poruszyć jak system edukacji w Polsce i szkoła wpływa na zdrowie psychiczne młodzieży.
Czy jest główną czy pośrednią przyczyną?
Zdrowie psychiczne jest kluczowe by móc się uczyć - jak o nie dbać w wieku szkolnym, na co zwrócić uwagę. Serdecznie zapraszam, Agnieszka Paprocka - Tandem Psycholog.
0:00 System edukacji w Polsce a zdrowie psychiczne.
1:13 Raport: "Młode Głowy", fundacja UNWEZIA
2:30 Zaburzenia psychiczne - pierwsza obserwacja z gabinetu.
3:50 Sylwetka przeciętnego nastolatka i jego zdrowie psychiczne.
6:40 Kto radzi sobie w szkole? Jaki typ młodzieży jest nagradzany.
9:40 Inne systemy edukacji a psychika.
12:40 Kto decyduje czy osiągamy sukcesy?
17:40 Zdrowie psychiczne nastolatków - kilka refleksji.
23:00 Jak sobie pomóc będąc rodzicem nastolatka?
PSYCHOLOGICZNY NEWSLETTER: tandem-psycholog.pl/newsletter/
INSTAGRAM: / tandem_psyc. .
FACEBOOK: / tandempsycholog
WWW:
tandem-psycholog.pl/
Mnie w życiu zaskoczyło to, że studia, praca, samodzielne dorosłe życie jest o wiele łatwiejsze niż szkoła, zwłaszcza liceum. Nigdzie nie miałam tyle stresów i negatywnych emocji, co w liceum.
Obecnie jestem w 3 klasie technikum i dosłownie każdy nauczyciel wmawia nam, że najgorsze nas czeka dopiero w dorosłym życiu. Skoro nie dajemy rady teraz to w dorosłości z pewnością sobie z niczym nie poradzimy i niczego nie osiągniemy xD
No nwm ja dalej nie pozbierałem się po szkole a mam 22 lata😢
Zgadzam sie z Tobą w 100 %
Zgadzam się ze wszystkim, co zostało tutaj powiedziane. Polska szkoła nie daje wytchnienia, potrafi umęczyć młodego człowieka i zostawić wrak. Skąd to wiem? Nie tylko z własnego doświadczenia jako ucznia - pracuję w szkole i podziwiam te dzieci, że jeszcze mają w sobie siły do zrobienia czegokolwiek.
Jest bardzo duża różnica między praca a szkołą
Ja obecnie pracuje i uczę sie w studium i nie jestem przemęczona w porównaniu co do liceum
W drugiej klasie szkoły średniej klasa się nade mna znęcała.Nigdy nie zapomnę tego jak ogromnym wsparciem byli dla mnie moi rodzice,którzy pozwolili mi nie chodzić do szkoły do czasu aż czegoś nie wymyślimy.
Cudownie ❤️❤️❤️
Proszę o wiecej filmikow dotyczących polskiej szkoly, bo mam wrażenie że nauczyciele ucząc przez lata, tracą kontakt z rzeczywistością
Mam dużo znajomych wśród nauczycieli i dużo zrozumienia dla nich. Nie winiła bym nauczycieli, tylko cały nieaktualizowany system.
@@tandempsycholog ja również nigdzie nie napisałam, że winni są tylko i wyłącznie nauczyciele. Napisałam, co obserwuję na co dzień.
Temat szkoły, to też temat ciężkich plecaków. Książki od polskiego to cegły. Treść maksymalnie w 1/3 jest przerabiana na lekcji. Dzieci dzień w dzień noszą na plecach niepotrzebną makulaturę. A jak pojawiają się skrzywienia kręgosłupa to najwygodniej obwinić siedzenie przed komputerem. Chwycie czasem w dłonie plecaki własnych dzieci wypełnione książkami, śniadaniowką, bidonem z wodą.
Tak, w szkole są szafki, a dzieci mają czasem pięć minut przerwy, podczas której musiałyby pędzić na drugi koniec szkoły, lub z parteru na 3 piętro, aby tę książkę z szafki wyciągnąć. No ale przecież przerwa nie jest od tego, aby wyciszyć umysł, skorzystać z toalety, czy skubnąć kanapkę.
O ile zgadzam się z opisem systemu to już nie chce słuchać o wychwalaniu jogi i stawianiu wiaty chrześcijańskiej z innymi religiami. Piszę tu skrótowo. Wydaje mi się, że pani jest właśnie dobra w zakresie wiedzy psychologicznej, ale już zabrakło pogłębienia w tych przestrzeniach o których pisze. Nie można iść za tłumem i korzystać z modnej jogi. Samoświadomość siebie można zdobywać też innymi sposobami. Dziękuję.
Moja córka wyszła z tradycyjnego systemu edukacji i funkcjonuje w nauczaniu domowym, które bardzo sobie chwali😊
Super, bardzo się cieszę, coraz więcej takich dzieciaków spotykam. Jestem bardzo za!
@@user-pd4qo2pl2h Rozumiem, że dorosły człowiek który rezygnuje z pracy w toksycznym korpo i zakłada jednoosobową działalność gospodarczą też wzmacnia strategie unikające?
Dla dorosłych normą są tysiące różnych opcji organizacji czasu, systemów pracy, łącznie z pracą zdalną i nikt tego nie nazywa unikaniem a gdy uczeń wybiera inną niż standardowa opcję realizowania obowiązku szkolnego to nagle że to ucieczka, unikanie lub inne oderwane od realiów oceny takiej decyzji.
Mam dobry pomysł, jak się pozbyć tych chorych, nierealnych wymogów i porąbanego programu nauczania / podstawy programowej - trzeba wziąć wszystkie papiery i spalić aż do popiołu!
Osobiście nie widzę innego wyjścia. Nie wyniosłam ze szkół NIC poza depresją. Były dla mnie źródłem stresu, a nie jakiejkolwiek wiedzy
Mam ponad 30 lat a gdy tylko dopada mnie jakis stres to śni mi się szkoła- sprawdziany, matura. Budzę się z ulgą że chodzę do pracy (wcale nie mało stresującej) i uświadamia mi to jak ogromnym stresem była dla mnie szkoła. Miałam świetne wyniki (wpajano mi ze każdy przedmiot jest ważny) niestety nie przełożyło się to na umiejętności związane z pracą zawodową, tych uczyłam się jakby początku. Zatem brak umiejetnosci zastosowania wiedzy także przerodzil się w stres.
Świetne przemyślenia. Ogrom zdrowego rozsądku i umiejętność zakwestionowania "prawd", które wydawały sie nie do ruszenia -"bo tak zawsze było".
Nagraj o wpływie ocen na psychikę i dalsze życie
a może po prostu wcześniejsze generacje nie są świadome jak dbać o psychikę w moim domu była i jest z tym tragedia
W moim domu nie było rozmowy o emocjach sexie tylko opr a jak się postawisz to awantura
Jest przede wszystkim dużo większa podstawa programowa. Pamiętam czego uczyłam się ja, a czego uczy się moje dziecko.
A ja się wciąż zastanawiam czy dobrze robię mając dzieci w ED...Presją otoczenia jest ogromna - teściowie mówili dzieciom, że nie będą umiały czytać, teraz - że nie będą miały pracy bo nie chodzą do szkoły. Tymczasem niespodzianka - czytały w wieku 6 i 4 lata - na wakacjach sprzedają robione przez siebie rzeczy i zarabiają... Zaskakują wiedzą o świecie bo dużo czytają - mają na to czas i robią to na luzie. Pytają o różne zawody, chcą je poznawać - w szkole nie ma czasu zastanawiać się nad wyborem zawodu. W LO -na pyt. o wybór studiów - pamiętam 2 główne odpowiedzi : prawnik i lekarz. Czasem jeszcze psycholog i architekt. Nikt nie miał innego pomysłu.. Im dalej w ED tym większa różnica w kondycji psychicznej pomiędzy naszymi dziećmi a rówieśnikami systemowymi - i to widać! Stres, presją, oceny, poczucie wartości, wiedza o sobie (co lubię, co czuję,, co mnie satysfakcjonuje) - dokładnie to, o czym Pani tu mówi...
Bardzo dziękuję za komentarz i podzielenie się perspektywa ed ❤️
A jak ta edukacja wygląda w ogóle po ukończeniu podstawówki?
I to sie nigdy nie zmieni...ESTJ, INFP, ENFJ - Grupe rządnych władzy, wiedzących wszystko naj lepiej, psychologicznie dyskryminujących, urodzonych urzędników...nigdy na to nie pozwolą. Wszelkie instytucje (Urzędy, Szkoły, Sondy,...) są nimi przepełnione. Szkoły są budowane przez nich...dla nich. To oni są tymi piątkowymi, a cała reszta, ma niby gorszą/mniej wartościową osobowość i zestaw umiejętności.
...i udało im sie nas do tego przekonać.
Gdy ludzkości się okazyjnie udaje takich ludzi pozbyć przez jakąś rewolucje...oni itak znajdują drogę spowrotem.
W szkole bylo źle. Potem było tylko gorzej.
W polsce tez sa szkoly nez prqc domowych
Wiedza szkolna przydaje się raczej w życiu albo po to, by zaspokoić ciekawość świata. W liceum są klasy profilowane. Owszem, są oceny, ale nie każdy jest tak samo inteligentny, zmotywowany i sumienny, aby mieć dobre oceny i może wystarczy to zaakceptować. Szkoła nie uczy umiejętności manualnych, kuchennych, przedsiębiorczych czy też artystycznych na tym samym poziomie co umiejętności logicznych, analitycznych, pamięciowych czy dedukcji i nie szuka w dzieciach talentów, tylko wymaga opanowania wszystkich przedmiotów na dość wysokim poziomie. Polska to kraj katolicki, dlatego uczy w szkole religii katolickiej. Typ artystyczny, sportowy czy społeczny może mieć również dobre oceny. Warto skupiać się na talentach i zdolnościach i na tym co lubi się robić, poznawać siebie, wtedy na pewno bliżej do sukcesu zawodowego aniżeli poprzez wysokie oceny.
Dojazdy do szkoły to bardzo obciążający czynnik.
Ja dojezdzałem 7 lat do szkoły dziennej plus 2 lata do szkoły zaocznej.
Pani Agnieszko system edukacji w Polsce ma jednak ogromne znaczenie dla dalszej przyszłości nastolatków chociażby z uwagi na fakt że jakość ocen może blokować możliwość dalszej przyszłości dalszej edukacji młodego człowieka pomimo problemów typu depresja dysleksja dyskalkulia itp nie można nie uczyć się lub uczyć na dwójach zważywszy na fakt że im gorzej się uczymy tym silniej zawężamy możliwość wyboru dalszej pracy. Oceny być może nie odzwierciedlają wiedzy czy poziomu inteligencji lecz są wyznacznikiem chociażby pracowitości.... Odnośnie odpoczynku przecież od zawsze były przerwy od 5 do 15 minut ;)
Mamy taką sytuację właśnie, że córka ma długie lekcje+ długie dojazdy(dopiero 1 klasa liceum). Zauważyłam, że próbuje jak może unikać chodzenia do szkoły (np. szuka choroby). Nie wiem jak jej pomóc, czy są może jakieś techniki relaksacyjne dla młodzieży? Czy coś może robić np. w czasie tych długich dojazdów?
A jaki jest powód unikania szkoły? Bo może powód jest całkiem dobry :)
@@tandempsycholog córka twierdzi, że po prostu jej się nie chce. No ale jakieś dziwne objawy ma właśnie. Jedzie do szkoły to jej niedobrze, uderzenia ciepła ma czasem, raz dostała jakichś trzęsiawek w szkole no i szuka powodów, żeby nie iść do szkoły. Nie wiem czy doszukiwać się czegoś poważniejszego.... Nie chce porozmawiać ze szkolnym psychologiem. Na razie będę odpuszczać jakieś dni szkolne
@@Ann_Mart_Ula Wygląda na objawu stresu/ dużego lęku. Przed czym? Należałoby poszukać.
@@tandempsycholog właśnie wychowawczyni mówi, że córka raczej jest wesoła w szkole, ma swoje grono znajomych. Córka mówi, że nie ma żadnych obaw, tylko bardzo nie chce jej się rano wstawać z ciepłego łóżeczka 🙂 i przemieszczać autobusem. Naukę też już trochę odpuściłam. Nie wiem w jakich strefach szukać. Pozdrawiam i dziękuję za wcześniejsze odpowiedzi 🙂🌹
Polacy są narodem ludzi o wysokich wymaganiach wobec wszystkiego i nadal niestety pełnymi kompleksów. Prawdopodobnie szkolnictwo w Polsce wygląda niestety tak, jak Pani to przedstawia. Przestrzegam jednak przed zapatrzeniem, co mieliśmy jako naród pełne prawo wykształcić przez dziesięciolecia, w niedościgniony, „doskonały” zachód. Ilość dzieciaków z diagnozami nie jest mniejsza, a metody rozwiązywania problemów nie są lepsze. Mamy się czego uczyć, choćby kulturalnych, pełnych szacunku zachowań wobec dzieci (nie, by na zachodzie nauczycielami byli aniołowie - kary skutecznie powstrzymują przed chamstwem), ale mamy też w Polsce olbrzymi potencjał, choćby wśród autentycznie zaangażowanych nauczycieli. W Skandynawii wszystko jest ubrane w ładne papierki i przyklejone uśmiechy. Można się zachwycić, zwłaszcza przez pierwszych kilka lat pobytu. Tylu pochwał jak w Szwecji na pierwszej „wywiadówce” nie usłyszałyśmy ani ja, ani moja córka przez 4,5 roku w polskiej szkole. Ale system edukacyjny, przynajmniej w Szwecji, ma tyle braków, że już od lat głośno mówi się o zapaści. Słabsi uczniowie są przepychani z klasy do klasy i kończą często edukację na szkole podstawowej bez szans na cokolwiek, studenci szkół wyższych nie potrafią czytać ze zrozumieniem. Depresja, zaburzenia odżywiania obok ADHD, ADD, spectrum autyzmu królują. Nauczyciele są bezradni i absolutnie nie są przygotowani do mierzenia się z wyzwaniami. Kto w Polsce słyszał, by w szkołach ponad połowa kadry pracowała w charakterze nauczyciela bez uprawnień nauczycielskich? Dlaczego? Bo nauczyciela w SE obowiązuje taki sam czas pracy jak wszystkich innych pracowników, obowiązki administracyjne pochłaniają jego większą część, przemoc wśród młodzieży króluje, a zarobki w porównaniu z kosztami życia (zwłaszcza w dużych miastach)odstraszają, o pomysłach reformatorskich polityków nie wspomnę. Myślę, że społeczeństwa zmieniają się od kilku dekad w tak zawrotnym tempie, że systemy społeczno-polityczne nie nadążają, więc systemy edukacji również. To cudownie, że dziecko ma w szkole dostęp do farb, koralików i drewna, by móc się rozwijać artystycznie, ale co z tego, jeśli nie potrafi czytać ze zrozumieniem w ostatniej klasie szkoły podstawowej. Nie wszyscy są artystami i wielu ma w nosie taki rodzaj zajęć, uważając je za stratę czasu lub coś bardzo trudnego do ogarnięcia. Dzieci są różne i wszystko może być trudne bądź łatwe. Generalnie rzecz biorąc dzieci są chwalone i to dobrze. Na ogół niczego się od nich nie wymaga i to źle. Kiedy chwalone dziecko w klasie 6 zaczyna otrzymywać oceny, rodzice i samo dziecko się dziwią że takie niskie. W największym szoku są rodzice imigrantów, którzy wierzyli na słowo, że dziecku tak dobrze idzie, a potem dowiadują się, że dziecko ma najniższe oceny, co powodem do niepokoju w szkole też nie jest. Żadna skrajność nie jest korzystna dla rozwoju dzieci. Tzw. odpoczynek przed ekranem, postępująca izolacja społeczna i rodzice wypompowani z energii po średnio 12 godzinach poza domem to nie są warunki dla rozwoju młodego człowieka. Większość i młodych i dojrzałych ludzi źle się czuje i otrzymuje od lekarza pierwszego kontaktu antydepresant jako pierwszą i najczęściej jedyną formę „pomocy”. Różnica podstawowa leży w mentalności , bo np. w Szwecji ludzie się nie skarżą i nie narzekają, bo tak są uczeni od pokoleń. Z uśmiechem na ustach akceptują, że widzą swoje dorosłe dzieci i wnuki raz do roku, a starsi członkowie rodziny wegetują otumanieni prochami w domach starców. Oczywiście generalizuję. Gotowanie z mamą? To raczej nie w Skandynawii, chyba, że mama Polka sprząta tylko kilka godzin dziennie u ludzi, a tata utrzymuje rodzinę pracując po 18 godzin na dobę. Czasy się zrobiły straszne. Stare metody nie działają, a do wypracowania nowych i skutecznych daleko. Brak czasu, wspólnego, ciepłego, akceptującego czasu z rodziną i dominacja mediów społecznościowych leżą wg mnie u podstaw problemów dzieci i młodzieży. Świat zwariował. 😢
Włączyłem ten filmik ze względu na tytuł. Tymczasem Pani Psycholog nie tyle angażuje się w problematykę sytuacji, co raczej wyraża własne opinie, wręcz bardzo agresywnie, a nawet z przekleństwami. Myślałem, że troszkę wyższy poziom zastanę, a ogólne narzekanie i krytykowanie tym bardziej nie rozwiąże żadnego problemu. Chyba, że robi to Pani po to, aby inni rodzice przytaknęli i kliknęli kciuka.
Angażuje się w problematykę. Tak wyrażam swoje opinie. W moim odczucie nie agresywnie, ale z silnymi emocjami.. Nie chciałam rozwiazywa. żadnego problemu. Nikt mi nie musi przyklaskiwac i dawać kciuka.