Osoba z fobią: już to że miała chłopaka to niebo a ziemia w por. do mnie... Artykułowanie swojego zdania (w pracy), polemika z kimś, mówienie co na prawdę myślę, zamiast tej pustki w głowie przy innych - to byłoby coś.
Mimo znakomitego wykształcenia zdobytego po obu stronach Odry nie mam NIKIGUSIEŃKO. Nie mam nawet komu powiedzieć "dzień dobry". Gdybym umarł, nikt by tego nie zauważył. Przez życie przeszedłem z piętnem geniusza i outsidera. W wieku 26 lat zdobyłem prawie wszystko, co było do zdobycia, lecz nigdy nie miałem człowieka na stałe. Ludzie zawsze byli dla mnie dobrem najbardziej deficytowym. Ci, którzy przysięgali mi miłość/przyjaźń do grobowej deski, odeszli z własnej woli lub zabrała ich śmierć. Nawet gdybym nie był fobikiem społecznym, nie miałbym pewnie nikogo, bo nie znoszę intelektualnej miernoty ani emocjonalnej płycizny, o braku kręgosłupa moralnego nie wspominając. Kocham rozmowy face to face, bo w nich się dialoguje, a w grupie się gada lub błaznuje. Nie dość, że jestem fobikiem, to jeszcze jedynakiem bez żadnej rodziny. Na to nakłada się mój fatalny znak zodiaku i dzieciństwo, które było pasmem udręk. Człowiek, który mnie oswoi, może liczyć na moją psią wierność. Jeden fobik skazany jest na wegetację i zagładę, lecz jeśli połączą siły, mogą razem zdobyć świat. Ja mam tak, że w samotności boję się nawet oddychać, a gdy mam u boku oddanego człowieka, mogę przenosić góry. Sekret szczęścia to mieć choć jedną osobę, w sercu której zajmuje się niepodzielnie pierwsze miejsce. Jeśli czujesz, że jestem osobą, z którą może Cię łączyć duchowe pokrewieństwo, napisz i daj nam szansę. Kocham dialogować. Rozmowa bez tabu, tajemnic i masek to jedna z najpiękniejszych rzeczy, jakie można podarować drugiemu człowiekowi. Jej cel zdefiniowałbym jako wytrwałe budowanie pomostu między dwoma ludzkimi kosmosami. Na mojej małej planetce jest tylko jedno wolne miejsce. Może być Twoje, jeżeli potrzebujesz do szczęścia człowieka niczyjego, by móc go uczynić swoim.
Dziewczyny jesteście super! Dzięki wielkie za to co robicie. Ja właśnie płacze jak szalona po przesłuchaniu wiadomości od Marysi, zdając sobie sprawę, jak wiele musiało ja kosztować w ogóle napisanie tych kilku zdań a jednak to zrobiła, bo dajecie na swoim kanale poczucie bezpieczeństwa. Pokazujecie zawstydzonym lub/i bojącym się mówić o swoich problemach osobom, ze nie są same, ze jest nadzieja na wyleczenie różnych zaburzeń. Mam nadzieje, ze przyjdzie taki czas, ze każdy będzie miał możliwość skorzystać z pomocy, jak tylko będzie tego potrzebował. Tymczasem lecę do następnego odcinka ;)
Czy można miec fobie społeczną będąc ekstrawentykiem? I wtedy wchodze ja, cala na czarno odpowiadając, że tak otóż można :) Byłam bardzo ekstrawertycznym dzieckiem, a lęk przed ludźmi i chęć przebywania z nimi... Cóż, teraz mogę powiedzieć że z dystansu to brzmi nawet zabawnie, ale przeżywanie tego na pewno zabawne nie jest. Teraz wraz z ogromną ilością czasu, dorośnięciem i terapią mogłabym sie określić jako ambiwertyka (ale nadal w strone ekstrawersji). Jednak tak gdybając, gdyby nie fobia społeczna najprawdopodobniej wyrosłabym na 'typowego' ekstrawetyka
Mnie fobie spoleczne dręczą od wielu lat.....jakos funkcjonuje ale opisywane przypadki moglbym przylozyc do swoich.czasem nie potrafie wyjsc do sklepu na zakupy .....zbieram sie przez kilka dni przez co robie sobie mimowolna glodówke.o malo nie popadlem w alkoholizm bo musialem sie napic zeby wejsc do wiekszego sklepu....eh
@@olija5873 Witaj. Ja mam 36 lat, a z tą nieszczęsną przypadłością zmagam się od nastolatka. Do specjalisty udałem się dwa miesiące temu. Długo się do tego zbierałem, bałem się jak diabli. Zaburzeń osobowości nie stwierdzono, ale test na fobię społeczną zdałem wzorowo. Jeśli chcesz to zapraszam do kontaktu (mail w zakładce info na kanale) Chętnie podzielę się z Tobą swoimi wrażeniami z takich spotkań. Może będzie to pomocne w drodze do zmian :)
@@KsE86 nie widzę żadnego e maila ale jestem ciekawy jak przebiegają wizyty i na czym polegają. A stwierdzono osobowość unikająca? W jaki sposób pan pracuje nad sobą i jakie to efekty daje
![CAMPปลิ้น | EP.83[1/2] เปิดแคมป์หลอนต้อนรับ 2 ตัวพ่อแห่งวงการผี!](http://i.ytimg.com/vi/2uPuHYHgwiI/mqdefault.jpg)
Osoba z fobią: już to że miała chłopaka to niebo a ziemia w por. do mnie... Artykułowanie swojego zdania (w pracy), polemika z kimś, mówienie co na prawdę myślę, zamiast tej pustki w głowie przy innych - to byłoby coś.
Dokładnie. Ja zmagam się z fs od 20 lat i przegrywam. Nie chcę już żyć.
Mimo znakomitego wykształcenia zdobytego po obu stronach Odry nie mam NIKIGUSIEŃKO. Nie mam nawet komu powiedzieć "dzień dobry". Gdybym umarł, nikt by tego nie zauważył. Przez życie przeszedłem z piętnem geniusza i outsidera. W wieku 26 lat zdobyłem prawie wszystko, co było do zdobycia, lecz nigdy nie miałem człowieka na stałe. Ludzie zawsze byli dla mnie dobrem najbardziej deficytowym. Ci, którzy przysięgali mi miłość/przyjaźń do grobowej deski, odeszli z własnej woli lub zabrała ich śmierć. Nawet gdybym nie był fobikiem społecznym, nie miałbym pewnie nikogo, bo nie znoszę intelektualnej miernoty ani emocjonalnej płycizny, o braku kręgosłupa moralnego nie wspominając. Kocham rozmowy face to face, bo w nich się dialoguje, a w grupie się gada lub błaznuje. Nie dość, że jestem fobikiem, to jeszcze jedynakiem bez żadnej rodziny. Na to nakłada się mój fatalny znak zodiaku i dzieciństwo, które było pasmem udręk. Człowiek, który mnie oswoi, może liczyć na moją psią wierność. Jeden fobik skazany jest na wegetację i zagładę, lecz jeśli połączą siły, mogą razem zdobyć świat. Ja mam tak, że w samotności boję się nawet oddychać, a gdy mam u boku oddanego człowieka, mogę przenosić góry. Sekret szczęścia to mieć choć jedną osobę, w sercu której zajmuje się niepodzielnie pierwsze miejsce. Jeśli czujesz, że jestem osobą, z którą może Cię łączyć duchowe pokrewieństwo, napisz i daj nam szansę. Kocham dialogować. Rozmowa bez tabu, tajemnic i masek to jedna z najpiękniejszych rzeczy, jakie można podarować drugiemu człowiekowi. Jej cel zdefiniowałbym jako wytrwałe budowanie pomostu między dwoma ludzkimi kosmosami. Na mojej małej planetce jest tylko jedno wolne miejsce. Może być Twoje, jeżeli potrzebujesz do szczęścia człowieka niczyjego, by móc go uczynić swoim.
Dziewczyny jesteście super! Dzięki wielkie za to co robicie. Ja właśnie płacze jak szalona po przesłuchaniu wiadomości od Marysi, zdając sobie sprawę, jak wiele musiało ja kosztować w ogóle napisanie tych kilku zdań a jednak to zrobiła, bo dajecie na swoim kanale poczucie bezpieczeństwa. Pokazujecie zawstydzonym lub/i bojącym się mówić o swoich problemach osobom, ze nie są same, ze jest nadzieja na wyleczenie różnych zaburzeń.
Mam nadzieje, ze przyjdzie taki czas, ze każdy będzie miał możliwość skorzystać z pomocy, jak tylko będzie tego potrzebował.
Tymczasem lecę do następnego odcinka ;)
Czy można miec fobie społeczną będąc ekstrawentykiem? I wtedy wchodze ja, cala na czarno odpowiadając, że tak otóż można :)
Byłam bardzo ekstrawertycznym dzieckiem, a lęk przed ludźmi i chęć przebywania z nimi... Cóż, teraz mogę powiedzieć że z dystansu to brzmi nawet zabawnie, ale przeżywanie tego na pewno zabawne nie jest.
Teraz wraz z ogromną ilością czasu, dorośnięciem i terapią mogłabym sie określić jako ambiwertyka (ale nadal w strone ekstrawersji). Jednak tak gdybając, gdyby nie fobia społeczna najprawdopodobniej wyrosłabym na 'typowego' ekstrawetyka
Dzięki za podzielenie się tą bardzo ciekawą obserwacją!
fobia społeczna u ekstrawertyka to koszmar, jednoczesna chęć przebywania z ludźmi wiąże się z nieustającym permanentnym stresem i lękami
@@snooob752 nie bardziej niż u introwertyka...
@saba430 , byłam ciekawa, czy ktoś to napisze, że możliwe. Mam to samo❤
Mnie fobie spoleczne dręczą od wielu lat.....jakos funkcjonuje ale opisywane przypadki moglbym przylozyc do swoich.czasem nie potrafie wyjsc do sklepu na zakupy .....zbieram sie przez kilka dni przez co robie sobie mimowolna glodówke.o malo nie popadlem w alkoholizm bo musialem sie napic zeby wejsc do wiekszego sklepu....eh
Nie powiedziałyście o najważniejszym : że często fobia społeczna to tak naprawdę...wynika z osobowości unikającej
I co wtedy? Ja mam chyba taką osobowość. 32 lata, żyje obok, za szkłem. Do specjalisty boję się iść z wiadomych względów...
@@olija5873 Witaj. Ja mam 36 lat, a z tą nieszczęsną przypadłością zmagam się od nastolatka. Do specjalisty udałem się dwa miesiące temu. Długo się do tego zbierałem, bałem się jak diabli. Zaburzeń osobowości nie stwierdzono, ale test na fobię społeczną zdałem wzorowo. Jeśli chcesz to zapraszam do kontaktu (mail w zakładce info na kanale)
Chętnie podzielę się z Tobą swoimi wrażeniami z takich spotkań. Może będzie to pomocne w drodze do zmian :)
@@KsE86 nie widzę żadnego e maila ale jestem ciekawy jak przebiegają wizyty i na czym polegają. A stwierdzono osobowość unikająca? W jaki sposób pan pracuje nad sobą i jakie to efekty daje
@@KsE86😊❤😊😊