Będąc ostatnio nad morzem zauważyłam jak wielu rodziców jest zajętych wszystkim, tylko nie swoimi dziećmi. Chwila nieuwagi, do nieszczęścia wiele nie brakuje. Całe szczęście, że Twój tata był czujny! Brawo! Ja z dzieciństwa pamiętam zachłyśnięcie się wodą, gdy zalała mnie fala. Mało pamiętam z tamtego okresu, ale to bardzo dobrze. Dzięki temu mam ograniczone zaufanie do wody. To nieprzewidywalny żywioł, a niestety często jest to ignorowane.
Tak uwielbiam CIEBIE słuchać, że po prostu nie mogę. Te mądrości i wartości, jakie przekazujesz w swoich produkcjach są niesamowite. Wzruszyłam się oglądając ten film. 💓
Wzruszyłam się gdy załamał Ci się głos... (HUG) W tych czasach znieczulicy cieszy mnie gdy mam świadomość, że jest więcej takich wrażliwych osób jak ja. ✌😊
Jako dziecko kochające wodę, trenujące, jeżdżące na zawody prawie utonęłam. Nad jeziorem, na dzikiej plaży wyplynelam daleko gdzie od czasu do czasu pojawiają się wiry, nie miałam o tym pojęcia. Wpadłam w jeden z wirów i mimo umiejętności nie byłam w stanie się wydostać. Nie panikowałam woda była i nadal jest moja oazą, w końcu opadłam z sił i dałam się ponieść wodzie nie czułam nic po za woda okalającą moje ciało. W pewnym momencie jakiś młody chłopak wyciągnął mnie z wody i odprowadził na brzeg gdzie bez łez zaczęłam łapczywie łapać powietrze, nie nabawiłam się traumy ale od tamtej pory mam respekt do wód i skończyłam kurs ratownictwa.
Prawie 2 miesiące temu miałam wypadek. Przechodząc przez ulicę jeden kierowca mnie przepuścił, drugi wyprzedzając go uderzył mnie, na szczęście tylko lusterkiem wiec upadając na jezdnie złamałam rękę, całe szczęście tylko rękę. Oglądając później nagrania z monitoringu zdałam sobie sprawę, ze tak naprawdę krok dalej, wpadłabym na maskę i już by mnie nie było. Od tej pory przechodząc przez ulice czuje się jak sparaliżowana. Nigdy nie myślałam, ze takie coś może mnie spotkać, ale nikt nie jest niezniszczalny i jak to się mówi „wypadki chodzą po ludziach”. Uważajcie na siebie! ❣️ Pa na to - tez uwielbiam wysokość i rollercoastery 🎢
Twój Tata jest bohaterem ❤ A Ty jesteś mądrym, sensownym, miłym i w dodatku przystojnym facetem. Poczucie humoru fantastyczne. Kochajcie się z Justyną, bo fajna z Was para. Pozdrawiam ciepło.
Miałam to samo w podobnym wieku. Tyle że ja topiłam się w rzece. Kiedyś dzieci chodziły same dużym stadem nad rzekę, wiedzieliśmy tylko jedno że za kładkę nie można iść bo tam jest głębiej. Ja stwierdziłam że tam pójdę, ale trzajac się kładki będę bezpieczna. Tak więc idę sobie idę, a tu nagle czuję jak dno pod moimi stopami ucieka. Najlepsze jest to że w tym czasie nikt nie wiedział iż tam jestem, a poza tym i tak większość z obecnych to były dzieci które nie umiały pływać. Nie widziałam nikogo dookoła. Dno się zapadło, ja puściłam kładkę i zanurzyłam się pod wodą. Byłam też spokojna, widziałam bąbelki i promienie słońca wchodzące do wody, udało mi się wynurzyć raz czy dwa żeby złapać oddech a potem nie miałam już siły. Nagle czuję czyjąś rękę łapiąca mnie za ramię i ciągnącą w górę. Nie wiem jak i skąd pojawiła się tam para płynąca na materacu. Chłopak który mnie wyciągnął powiedział: "widzisz, utopiła byś się". A ja jak to ja nikomu nie powiedziałam nic o tym i bawiłam się dalej w bezpiecznej strefie i już nigdy nie poszłam za kładkę. Umiem pływać, nie boję się wody, ale wiem jak życie jest kruche i na swoje dzieci staram się uważać jak tylko mogę.
Byłam świadkiem bardzo podobnej sytuacji, niestety tamtego chłopaka nikt nie wyciągnął na czas... minęło ponad 15 lat i nadal boje się wody ale mam takie same odczucia jak ty ze nawet nie mam potrzeby z tym lękiem walczyć i wierze ze przed czymś mnie to ochroni. P.s brawo dla taty bohatera 🖤
Kiedyś sobie nurkowałam nad jeziorem, tylko z zamkniętymi oczami bo nie potrafiłam inaczej. Materac z 5 dzieci był tuż nade mna gdy probowalam wydostac sie na powierzchnie. Nigdy nie zapomne jak przerazona wtedy bylam, od tamtej pory praktycznie wcale nie nurkuje chyba ze z okularkami, a do samej wody mam ogromny respekt i moje cialo odmawia wyplyniecia mi dalej niz siega moj grunt
Co ciekawe miałam podobna sytuacjęw wielkim skrócie.. działo się to na stawie z tym, że ja miałam lepiej, bo wokół była rodzina i zostałam wyjęta z wody na tyle szybko, że nie zdążyłam pomyśleć o tym, że kończy mi się tlen, ale nigdy nie zapomnę tego błogiego spokoju zanurzając się głębiej i głębiej, nie rzucałam się w wodzie, nie krzyczałam, tylko niby byłam znieruchomiała, a z drugiej strony może to głupie, ale czułam się w wodzie przez ten czas jak w swoim środowisku naturalnym, jak jedność, nie umiem tego opisać. Po wyjęciu z wody, tym szarpnięciu i zaczerpnięciu powietrza zaczęłam panicznie płakać. Do dziś boję głębokości, otwartych wód, nie ma innej opcji. Miałam 7, może 8 lat i to jest jedno z nielicznych wspomnień, które pamiętam bardzo dobrze. Teraz tak o tym myśląc, to często wracam myślami do tego wspomnienia 🤔
Mój mądry 7 letni brat wziął z domu młotek i przecinak, poszedł obok naszego domu do takiej rudery i zaczął rozwalać sobie wolnostojącą ścianę po stodole, wyciągał cegły itd. Nagle sąsiad usłyszał przeraźliwy krzyk i płacz, pobiegł tam skąd dobiegał dźwięk i zobaczył mojego brata zawalonego tymi cegłami.. Ściana się na niego zawaliła, złamało mu rękę w taki sposób, że ledwo udało się ją uratować. Lekarze mówili, żeby przygotować się na amputacje... Ale na szczęście się udało i minęło 15 lat a bratu została tylko duża, brzydka blizna na przedramieniu.
Jak chodziłam do szkoły podstawowej to dziadkowie wykupili mi prywatne lekcje pływania. Zazwyczaj byłam zadowolona, całkiem dobrze mi szło. Do pewnego momentu ! Nauczycielka kazała nam odsunąć się od murku i pływać koło tej liny, tak też zrobiliśmy. Płynęliśmy na plecach, nagle nie wiadomo czemu po prostu wpadłam na dno ! Zaczęłam panikować, tracąc przy tym niezbędny tlen. Kiedy udawało mi się wyjść na moment na powierzchnie próbowałam krzyczeć : "POMOCY" , ale zazwyczaj to było tylko "POMO" i wpadałam spowrotem na dno. Co było "najlepsze" ani nauczycielka ani ratownik nie widzieli mnie jak się topie. Po prostu katastrofa ! Pamiętam, że w pewnym momencie otworzyłam oczy w wodzie, widziałam w jakiejś odległości murek i zaczęłam w myślach odmawiać modlitwę. Nie wiem jakim cudem... ale samej udało mi się dostać do tego murku i wyjść z wody. Byłam przerażona, kaszlałam, bo woda dostała mi się do płuc. Dopiero jak wszyscy wyszli, bo lekcja się skończyła ratownik podszedł do mnie z pytaniem czy nic mi nie jest.... od tamtej pory skończyłam lekcje pływania. Później miałam różne epizody, gdzie uczyłam się ponownie pływać (można powiedzieć, że coś tam umiem), ale musiało minąć dużo czasu, abym się przełamała. Nadal mam strach przed głęboką wodą, kiedy nie czuje dna - panikuje. Teraz od kilku lat nie pływam i nie czuję takiej potrzeby.
Też miałam podobną przygodę. Byłam tzw grzecznym, spokojnym dzieckiem. Wychowywałam się na wsi. Jako czterolatka przeważnie siedziałam i rysowałam królewny. Na podwórku też lubiłam plastyczne zabawy. Pewnego dnia gdy rodzice zajęci byli młodszym bratem wpadłam na pomysł by odwiedzić babcię która mieszkała po drugiej stronie ulicy. Poszłam aż do ruchliwej szosy i czekałam żeby przejść. Był duży ruch więc stwierdziłam że zaczekam bo nie bardzo jest jak przejść. Wtedy z drugiej strony ulicy usłyszałam głos kuzyna z 10 lat starszego- Poczekaj, zaraz do ciebie przyjdę...i poczekałam na szczęście 🤭 I tak właśnie napędziłam stracha rodzicom
Przeżyłam podobną sytuację. Skakałam z tatą na falach w morzu i jedna większa fala wyrwała moją rękę z ręki taty. Pamiętam jak brakowało mi powietrza, kłębiącą się wodę nad głową i to, że nie czułam nawet jak słona woda drażni moje wytrzeszczone oczy. Potem pamiętam tylko dłoń, która nagle pojawiła się w tych kłębach wody nad głową i jak tata wyszarpnął mnie z niej za włosy. Umiałam dobrze pływać, ale to też nie pomaga jak przyjdzie mocniejszy prąd i wciągnie pod wodę. Też wzruszam się jak myślę o tej sytuacji i o tym co ten mój biedny tato czuł jak szukał mnie po omacku w wodzie.
Ja jako dzieciak też się prawie utopiłem. Też miałem kilka lat i brat zabrał mnie na kąpielisko, oczywiście dzikie, bez ratowników i z bardzo nierównym dnem. Jeden krok do wody i nagle było się pół metra pod wodą. Zauważyłem że starsi koledzy z rozbiegu wskakują do wody i dobrze się bawią, też chciałem spróbować. Co pamiętam to że jak spojrzałem się w górę to widziałem jak światło przechodziło przez wodę i uchwyt brata za rękę który mnie wyciągnąć z wody. Nigdy chyba tego nie zapomnę, ale kto z nas jako dziecko nie otarł się o śmierć :)
Miałam podobną sytuację. Gdy miałam 7 lat byłam na Mazurach z rodziną, nad jeziorem. Biegałam z dziewczynkami po pomoście i niestety wpadłam do wody. Bardzo dobrze pamiętam moment gdy otworzyłam oczy, byłam przerażona, myślałam że umarłam i że jestem w niebie. Po chwili w wodzie usłyszałam głos taty, który wolał abym dała ręce do góry. Mój tata wyciągnął mnie i uratował mi życie💓.
Nic się nie dzieje bez przyczyny, miałeś ogromne szczęście, a twój ojciec zapewne do dzisiaj nie może uwierzyć w jaki odpowiednim miejscu i czasie się znalazł. Bardzo emocjonalny film, aż mam ciarki oglądając go
Cześć. Dobrze, że Twój tato trzymał rękę na pulsie i jesteś wśród nas. Ja przeżyłam coś podobnego (nie czas na... ale: coś podobnego! 😉) Teraz na poważnie ponownie. Byłam starsza od Ciebie, nie pamiętam ile miałam lat. Byliśmy nad jeziorem. Jako, że w wodzie (basen czy pływanie w morzu itd.) radziłam sobie nawet całkiem nieźle wtedy postanowiłam wypłynąć dalej od brzegu. Kiedy zorientowałam się, ile mnie od niego dzieli złapała mnie 'dziwna' panika. Nie mogłam się ruszać. Zaczęłam wykonywać dziwne ruchy. Niebawem zjawił się mój Świetej Pamięci Tata i odholował mnie na brzeg. Jestem pewna, że tak jak i u Ciebie, tak i u mnie nie był to przypadek, że byli na miejscu (nie odeszli na chwilkę w tym czasie itd.) i nas wyratowali. Tak, mam na myśli Pana Boga, jakkolwiek brzmi Jego imię. Pozdrawiam Cię! 🙂
Myślę że nie należy nazywać dzieci głupimi, one poprostu nie wszystko wiedzą, albo nie rozumieją, albo są za małe żeby zrozumieć. To nie ich wina. Trzeba mieć ograniczone zaufanie do dzieci i pilnować szczególnie na nieznanym terenie jak oka w głowie. Twoja historia przerażająca, i wyobrażam sobie co czuli rodzice, sama nim jestem. Wiem że w takich 'grubych' momentach rodzic dostaje jakichś mocy że zachowuje zimną krew i chyba instynkt podpowiada jak się zachować. Pozdrawiam i dobrze że jesteś tu, a nie pod wiekiem 😉
To chyba jest jakieś "szczęście dzieciaka" czy coś, że dzieci mają tyle przygód i nie umierają. Ja też miałam kilka niebezpiecznych przygód, a żyję nadal, haha :)
Ja czasem nie mogę uwierzyć w twoje opowieści i nie wierzę, że tobie dzieją się takie rzeczy a ja... Najbardziej szalone co się działo w moim życiu to było kiedy miałam 13 lat, razem z moją koleżanką byłam pod wiatrakiem, ja weszłam na dach budy i przyjechali robotnicy. Nota bene nic nam nie zrobili tylko ochrzanili mnie że zeskoczyłam z dachu w krzaki i że mogłam się połamać
@@haticesultan8544 melduję, że po zmianie miejsca zamieszkania, szkoły i grona znajomych zaczyna się dziać więcej w moim nudnym szarym życiu 😁 Chociaż pewnie nikogo to nie interesuje
Określenie, że dzieci są głupie nie do końca jest trafne :) One po prostu nie posiadają jeszcze odpowiedniej wiedzy - mają wiedzę i świadomość adekwatną do ich wieku. Generalnie bardzo fajnie, że opowiedziałeś tę historię bo na pewno będzie dobra dla wszystkich rodziców aby byli czujni :) Brawo dla taty :)
Mieszkam nad morzem i często jako dzieci chodziliśmy na plaże z rodzicami .Mama nas nauczyła, ze wchodzimy do wody nie dalej niż do pasa .Zawsze się stosowałam do tej zasady bo wiedziałam, że może być niebezpiecznie .Pewnego razu do wody poszłam sama bez rodzeństwa. Pozostali siedzieli na kocu i rozmawiali . Pomimo tego ,że weszłam jak zwykle tylko do pasa to straciłam równowagę i fala mnie przewróciła. Nie wiem czy to ze strachu ale właśnie tak zesztywniałam i zaczęłam na plecach dryfować .Czułam, że się przemieszczam ale nie mogłam nic dosłownie zrobić .Przerażenie było ogromne i ta myśl, że przecież nie wiem jak już jest głęboko pode mną(oczywiście nie potrafiłam pływać) sprawiały, że tym bardziej bałam się drgnąć albo zawołać o pomoc. To trwało kilka minut kiedy już pogodziłam się z tym ,że to już koniec i właśnie tak dokonam żywota to wpadłam na jakiegoś grubego pana ,przewróciłam się na nogi i wyszłam z wody bo byłam cały czas jakieś 5 metrów od brzegu. Okazało się ,że poniosło mnie wzdłuż linii plaży. Oczywiście cała zryczana ale udało mi się znaleźć mamę. Na szczęście ta historia okazała się być mało dramatyczna ale strach był jak najbardziej prawdziwy i jeden z gorszych jakie czułam w życiu.
Od 6:50 po prostu nie wytrzymałam... Łzy same zaczęły płyną, widać po Tobie że przeżywasz to do dzisiaj. Niełatwo się rozklejam, a tu proszę... Dobry kasztan z Ciebie wyrósł Pawełku!
Mam 24 lata, też kiedyś prawie utonęłam pod wodą. Miałam wtedy chyba mniej niż 6 lat. Może jakieś 4. Pojechałam z tatą i o 6 lat starszym kuzynem nad jezioro. Dostałam wcześniej od kogoś taki mały pontonik dla dzieci. Potrafiący już wtedy pływać kuzyn wpadł na pomysł, że przywiąże do tego pontoniku sznurek i wyciągnie mnie na nim na jezioro. Tak też zrobiliśmy, jednak w pewnej chwili szarpnął niechcący za mocno za ten sznurek a ja jak kamień wpadłam do głębokiej wody. Zaczęłam się topić, pamiętam tylko dotyk rąk kuzyna, taty i innych ludzi którzy próbowali mnie wyciągnąć. W pewnej chwili urwał mi się film i obudziłam się na brzegu na rękach taty. Nie pamiętam kto mnie wyciągnął, ale ocknęłam się taka otumaniona. Generalnie nic mi się nie stało, kilka lat później rodzice zapisali mnie do szkoły sportowej gdzie nauczyłam się pływać i nie boję się wody. Mistrzem olimpijskim to ja nie będę, ale na pewno już nigdy nie utonę :D
Też się mało nie utopiłam na Dojlidach, pomimo kursu pływania dalej nie potrafię więc pływałam sobie siedząc w takim dużym kole. Odpłynęłam daleko za boje i nie wiem dlaczego wydawało mi się, że jestem blisko brzegu i zeskoczyłam z koła do wody. Żyję ale smak wody z Dojlid będę miała w pamięci do końca życia 😂
Awh. 😌 Nowy odcinek! Też blisko byłam utonięcia jako dziecko, musieli mnie dorośli wyciągać i do dziś skrupulatnie uważam, żeby czuć dno czy to w morzu czy jeziorze. Moi znajomi wypływają dalej, bawią się, ścigają, a ja tylko patrzę; bez żalu, ale z ogromną ostrożnością.
Miałam kiedyś podobną sytuacje. Nie pamiętam zbyt wielu sytuacji jak byłam malutka, a tym bardziej z wieku około 4 lat. Byłam z rodzicami, ciocią i wujkiem na wakacjach. Chodizliśmy tam na basen, i generalnie było miło. Ja nie umiałam wtedy pływać, ale moi rodzice nie widzieli nic złego w tym by położyć mnie na materac w formie dinozaura, i bym sobie ,,popływała" w basenie o sporej jak na mój niski wówczas wzrost głebokości. Dorosłemu człowiekowi woda tam była mniej więcej pod biustem, ale wiadomo ja byłam dzieckiem więc nie miałam tam gruntu. Moi rodzice wypili kilka piwek i gadali z moim wujkiem na trawie, a ja sobie pływałam niby na tym dinozaurze. Dinozaur zaczął przemakać i coraz bardziej wbijać się w dno basenu, ale jako dziecko nie analizowałam tego tak. Okaząło się że był przediurawiony. Nie minęło dużo czasu gdy nagle znalazłam się pod wodą, materac poleciał gdzieś obok mnie, a ja widziałam tylko błękitną chlorowaną wodę i ten głuchy szum. Też byłam stosunkowo spokojna. Dzieci chyba nie rozumieją zagrożenia. Dopiero po chwili zaczęłam czuć że potrzebuje powietrza. Wtedy zaczęła się panika. Trwąło to moment, potem chyba się zachłysnęłam i kilka sekund później wyjęła mnie z wody moja ciocia ktłóra jako jedyna na trawie zauważyła ze poszłam pod wodę. Gdy mnie wyjęła z trudem łapałam powietrze, kaszlałam, a rodzice byli niezwykle zaskoczeni tym co się wydarzyło.
W podstawówce na pierwszej lekcji miałam basen. Prawie cały rok zeszło mi żebym weszła do basenu, dzięki mamie która specjalnie przyjeżdżała. W ostatniej klasie przymusowego basenu, mając 9 lat odważyłam się sama pójść na środek. Jaka byłam szczęśliwa. Niestety ktoś mnie popchnął i poleciałam na plecy. Pamiętam tylko przytłumione śmiechy innych dzieci i pieczenie w klatce piersiowej. Nabierałam coraz więcej wody, nie wiem ile czasu próbowałam się wydostać. W pewnym momencie jakoś udało mi się ustać na nogach i zmęczona podeszłam do krawędzi basenu i w tedy mnie wyciągnęli. Jak się okazało tylko mama mnie widziała, a nauczycielki były zajęte rozmową z ratownikami. Straszne uczucie. Do basenu nie wchodzę. Raz znajomi mnie namówili to stałam sparaliżowana i zaraz wyszłam. Do rzeki sama wchodzę tylko do pasa, do basenu nigdy więcej nie wejdę.
Dobrze że wróciłeś do opowieści ze swojego życia. Świetnie się Ciebie słucha. Fantastycznie byłoby jakbyś opowiedział o swojej transformacji sylwetki na diecie wegańskiej albo o tabace, o której kiedyś wspominałeś
Ja miałam "przygodę" z topieniem się w basenie. Nie pamiętam nic z tamtego dnia oprócz widoku basenowych kafelków kiedy opadałam na dno. Nawet nie wiem kto mnie wtedy wyciągnął. Co ciekawe nie nabawiłam się strachu przed wodą. Obecnie pływanie to moja ulubiona forma aktywności fizycznej.
Aż miałam ciarki kiedy sobie wyobraziłam śmierć przez utonięcie... To musi być straszne 😐 A kiedy opowiadałeś o akcji ratunkowej twojego taty, to sama się wzruszyłam 😢 Dobrze, że wszystko się szczęśliwie skończyło 😇
Mam papiery instruktora pływania sportowego i powiem Ci że też mimo to czuje mega respekt przed głęboką wodą bez widocznego dna. Nie życzę nikomu śmierci z utoniecia... aż ciary mnie przechodzą
Mocna historia! Gratuluję takiego taty, zupełnie serio :) Ja choć do hojraków nie należę- najpierw w wieku 12 lat zostałam potrącona przez samochód na pasach i zielonym świetle (przeszłam zaraz po zmianie świateł) i skończyło się na złamanej nodze i obiciach, a dzięki tej przygodzie poznałam, co znaczy latać... To nie wpłynęło na mnie tak, jak sytuacja z czasów, gdy miałam 23 lata i w środku dnia w łazience wynajmowanego mieszkania nagle w wannie straciłam przytomność, następnie budziłam się i zasypiałam, a wszystko na skutek ulatniającego się tlenku węgla, dodam że łazienka była w wersji mikro, a rzecz jasna nad wanną i moją głową był pokaźny stary. piecyk, winowajca zamieszania. Pamiętam tylko że walczyłam o każde przebudzenie, ale ciało miałam jak sparaliżowane i nie byłam w stanie wstać, nic zrobić. Leżałam tam dłuższy czas, coś w międzyczasie bełkotając, bo to było jedyne co w tamtej chwili mogłam zrobić... i w końcu, po jakimś czasie, gdy czułam się już coraz gorzej a do mej świadomości gdzieś w końcu dotarło, że coś mi się stało i pomału, pomału, ale chyba umieram... w końcu przez to "wołanie" koleżanka z mieszkania najpierw zapukała pytając czy jest ok, potem weszła i zadzwoniła po karetkę. Przeżyłam, ale najgorszy ból głowy w całym, już teraz 29-letnim moim życiu, doświadczyłam właśnie na krótko po tym zdarzeniu, wyjęciu mnie z wanny, odtruwaniu w szpitalu, itp. Pamiętam dobrze, że w tamtych chwilach zrozumiałam, że naprawdę mogłam umrzeć i właściwie niewiele brakowało, po sprawdzeniu spraw technicznych- pieca i stężenia ulatniającego się gazu wyszło, że było duże prawdopodobieństwo, zwłaszcza biorąc pod uwagę ten czas spędzony w łazience... Nigdy tego nie zapomnę, oczywiście od tamtej chwili mam to nieodparte poczucie, które i Ty masz, że życie jest naprawdę kruche. Po takich sytuacjach uważam, że dosłownie wszystko może się zmienić. Zaczęłam bardziej doceniać to, co mam, doceniać ludzi życzliwych wokół mnie. Postanowiłam, że spełnię swoje najważniejsze marzenia i nie będę żadnego istotnego celu przekładać na później. Polecam taki styl życia i podejście każdemu kto to właśnie czyta. Nie patrzcie na to, co powiedzą inni, nie bierzcie sobie wszystkiego do serca, nie wybierajcie studiów i pracy takiej, jaką wybierają znajomi... Bądźcie w tym życiu sobą, spełniajcie siebie. Tak proste, a zarazem tak trudno o tym nieraz pamiętać. Wszystkiego dobrego dla Ciebie Paweł, dla Was, widzowie Pawła. Pozdrawiam Ciebie i Juszesz, miłego weekendu! ;)
Jejku straszna historia Ale nieszczęście wszystko dobrze się skonczylo.Ja też niestety miałam sytuacje dramatyczna która zostawiła ślad do dziś bo podobnie jak Ty bardzo się boję gdy jestem w wodzie i nie mam gruntu pod nogami .Byłam z koleżankami nad jeziorem i w pewnym momencie zaczęła się zabawa"podtapiania" gonitwa w wodzie ;i postępowanie głowy w wodzie .w pewnym momencie moja znajoma tak mnie podtapiala że znalazłam się daleko od brzegu. Moja głowa raz na powierzchni raz pod wodą. Niestety w pewnym momencie nie zaczerpnęłam powietrza...raz drugi i po prostu straciłam kontrolę. Koleżanka myślała że to dobra zabawa że ja wciąż się wyglupiam a ja proprtu się topilam. I chyba tylko mój instynkt przetrwania i rozsądek jak mogę to tak nazwać mnie uratował. Bo w końcu udało mi się złapać oddech i dowlecz się doslowienie do brzegu .Moja znajoma wogole nie była świadoma tego co się że mną działo po tym jak kilka razy m n ie podtapiala a potem zostawiła na środku jeziora do chwili kiedy jej to powiedziałam . Niestety takie się kończą głupie nastoletnie zabawy .W jednej głupiej chwili mogłabym stracić zycie :( To było jak miałam jakiś 15 lat teraz mam 36 a wspomnienia są jakby to było wczoraj :( Fajnie że podzieliłes się z nami swoją historia .
Kurde też kiedyś miałam sytuację,że zjechałam z takiego cementowego spadku do wody, miałam 8 lat i umiałam pływać na szczęście ale nie mogłam się stamtąd wydostać i to mnie przerażało najbardziej bo wszędzie ślisko, nie było jak się wdrapać. Jak się mój tata zorientował to mnie stamtąd wyciągnął ale też z przerażenia nie krzyczałam ani nic...
Ja właśnie miałam podobną sytuację. Moja siostra miała koło ratunkowe a ja nie bo umiałam pływać. Moja siostra płynęła na kole coraz głębiej a ja za nią. Nie pomyślałam że może być głęboko bo w sumie możliwe że byłam w podobnym wieku co ty w swojej historii. Dobrze że tata siedział na brzegu i nas pilnował bo zaraz mnie wyciągnął jak widział co się dzieje.
Aj też miałam niebezpieczną sytuację mając 5-6 lat. Połykając ogromną tabletkę, której nie można było przekroić utknęła mi ona w drogach oddechowych i gdyby nie mama, która złapała mnie za nogi, odwróciła do góry nogami i najzwyczajniej w świecie potrząsała kilka minut też bym źle skończyła
@Złotousty Nieee, na szczęście nie, ale przyznam, że kiedy są jakieś większe to często mam jakąś taką obawę przed braniem jej kiedy nie ma ze mną nikogo obok w mieszkaniu
Tez mnie kiedys tata uratował. Byliśmy nad morzem i ja jako małe dziecko leżałam sobie w kółku podczas gdy mój tata zajmowal sie moim bratem kilka metrów dalej. I nagle fala mnie zmiotła, ja pod wodą, oczy zamknięte bo nie umiem ich otwierać gdy jestem w wodzie i tak sobie drufuje w wodzie i czekam, co sie stanie. I tez nagle poczułam jak tata mnie wyciagnął. W sumie to który ojciec nie uratował własnego dziecka choć raz w życiu XD
Prawie się popłakałam. Ja kiedyś skakałam na polu ze snopka na snopek i z takiej góry snopków. W pewnym momencie skoczyłam za blisko i nie trafiłam na kolejny snopek. Bolało
Jak miałem 12 lat, to pływaliśmy tratwą i koleżanka mnie wrzuciła tez bylem 3m pod wodą nie u miałem pływać ale niew jak ale wy użyłem się i chwyciłem się tratwy i jakość mnie wyciągi.
Uwielbiam słuchać Twoich opowiesci ;) mozesz gadać o pierdolach albo na poważne tematy a słucha sie z otwartą gębą. Chadzasz na basen po tym wszystkim?
Dziecko nie jest głupie, szczególnie w wieku kilku, 6-7 lat, nie posiada po prostu umiejętności przewidywania, stąd konieczność opieki i kontroli nad nim, natomiast ja nigdy nie użyłabym słowa "głupie".
Ty to masz przygody... tak raz na dwa lata! Edit: W wieku 6-7 lat mógłbyś umieć spokojnie pływać, ale ówczesny system edukacji nie przewidywał takich ekstrawagancji. Również prywatnie nie było to popularne. Nie wiem czy dziś nauka pływania jest w „programie” szkolnym? Ktoś ma jakieś dzieciaki i podrzuci info?
Ja akurat już jestem w maturalnej klasie, ale u mnie w podstawówce były lekcje w klasach 1-6 raz w tygodniu, z tego co wiem to w większości szkołach obowiązkowe lekcje pływania są tylko w 1-3 😁
W wielu szkołach uczą pływania. Nadal nie są one normą, ale ilość szkół oferujących takie zajęcia zdecydowanie się zwiększa :) Dodatkowo zazwyczaj są one całkowicie darmowe i zastępują standardowe zajęcia wychowania fizycznego.
W tym samym wieku utopił się mój brat cioteczny był pod okiem starszej siostry, łowił ryby ale jak to dzieci wszedł do wody i już nie wyszedl zaplatał się w drut kolczasty który był na dnie ☹️
Dzieci to ogromna odpowiedzialność w każdym aspekcie. Pomijając tutaj motyw przewodni wody, to mnie bardzo irytuje brak wyobraźni u osób dorosłych względem dzieci np. rowerzyści jeżdżący po chodniku, a najlepiej jeszcze bez dzwonka i jak ich wgl nie słychać. Nie biorą pod uwagę tego, że jadąc za mną i za moim dzieckiem, to dziecko może w każdym momencie się potknąć, pobiec za motylem na drugi koniec chodnika itd., i w tym momencie rowerzysta wjeżdża w dziecko.
Całe szczęście mój kasztan został uratowany!!
😘
🙂
Będąc ostatnio nad morzem zauważyłam jak wielu rodziców jest zajętych wszystkim, tylko nie swoimi dziećmi. Chwila nieuwagi, do nieszczęścia wiele nie brakuje. Całe szczęście, że Twój tata był czujny! Brawo! Ja z dzieciństwa pamiętam zachłyśnięcie się wodą, gdy zalała mnie fala. Mało pamiętam z tamtego okresu, ale to bardzo dobrze. Dzięki temu mam ograniczone zaufanie do wody. To nieprzewidywalny żywioł, a niestety często jest to ignorowane.
Tak uwielbiam CIEBIE słuchać, że po prostu nie mogę. Te mądrości i wartości, jakie przekazujesz w swoich produkcjach są niesamowite. Wzruszyłam się oglądając ten film. 💓
Juszes- weganizm, zwierzaczki, spoko żyćko, family friendly content
Paweł- kolejne story time o tym jak się poważnie uszkodził
Wzruszyłam się gdy załamał Ci się głos... (HUG) W tych czasach znieczulicy cieszy mnie gdy mam świadomość, że jest więcej takich wrażliwych osób jak ja. ✌😊
popłakałam się jak dziecko :)
Pa na to i jego "Oszukać przeznaczenie" część 23.
Jako dziecko kochające wodę, trenujące, jeżdżące na zawody prawie utonęłam. Nad jeziorem, na dzikiej plaży wyplynelam daleko gdzie od czasu do czasu pojawiają się wiry, nie miałam o tym pojęcia. Wpadłam w jeden z wirów i mimo umiejętności nie byłam w stanie się wydostać. Nie panikowałam woda była i nadal jest moja oazą, w końcu opadłam z sił i dałam się ponieść wodzie nie czułam nic po za woda okalającą moje ciało. W pewnym momencie jakiś młody chłopak wyciągnął mnie z wody i odprowadził na brzeg gdzie bez łez zaczęłam łapczywie łapać powietrze, nie nabawiłam się traumy ale od tamtej pory mam respekt do wód i skończyłam kurs ratownictwa.
Fajnie że wróciłeś do nagrywania : )
Prawie 2 miesiące temu miałam wypadek. Przechodząc przez ulicę jeden kierowca mnie przepuścił, drugi wyprzedzając go uderzył mnie, na szczęście tylko lusterkiem wiec upadając na jezdnie złamałam rękę, całe szczęście tylko rękę. Oglądając później nagrania z monitoringu zdałam sobie sprawę, ze tak naprawdę krok dalej, wpadłabym na maskę i już by mnie nie było. Od tej pory przechodząc przez ulice czuje się jak sparaliżowana. Nigdy nie myślałam, ze takie coś może mnie spotkać, ale nikt nie jest niezniszczalny i jak to się mówi „wypadki chodzą po ludziach”.
Uważajcie na siebie! ❣️
Pa na to - tez uwielbiam wysokość i rollercoastery 🎢
Twój Tata jest bohaterem ❤
A Ty jesteś mądrym, sensownym, miłym i w dodatku przystojnym facetem. Poczucie humoru fantastyczne. Kochajcie się z Justyną, bo fajna z Was para. Pozdrawiam ciepło.
Miałam to samo w podobnym wieku. Tyle że ja topiłam się w rzece. Kiedyś dzieci chodziły same dużym stadem nad rzekę, wiedzieliśmy tylko jedno że za kładkę nie można iść bo tam jest głębiej. Ja stwierdziłam że tam pójdę, ale trzajac się kładki będę bezpieczna. Tak więc idę sobie idę, a tu nagle czuję jak dno pod moimi stopami ucieka. Najlepsze jest to że w tym czasie nikt nie wiedział iż tam jestem, a poza tym i tak większość z obecnych to były dzieci które nie umiały pływać. Nie widziałam nikogo dookoła. Dno się zapadło, ja puściłam kładkę i zanurzyłam się pod wodą. Byłam też spokojna, widziałam bąbelki i promienie słońca wchodzące do wody, udało mi się wynurzyć raz czy dwa żeby złapać oddech a potem nie miałam już siły. Nagle czuję czyjąś rękę łapiąca mnie za ramię i ciągnącą w górę. Nie wiem jak i skąd pojawiła się tam para płynąca na materacu. Chłopak który mnie wyciągnął powiedział: "widzisz, utopiła byś się". A ja jak to ja nikomu nie powiedziałam nic o tym i bawiłam się dalej w bezpiecznej strefie i już nigdy nie poszłam za kładkę. Umiem pływać, nie boję się wody, ale wiem jak życie jest kruche i na swoje dzieci staram się uważać jak tylko mogę.
Byłam świadkiem bardzo podobnej sytuacji, niestety tamtego chłopaka nikt nie wyciągnął na czas... minęło ponad 15 lat i nadal boje się wody ale mam takie same odczucia jak ty ze nawet nie mam potrzeby z tym lękiem walczyć i wierze ze przed czymś mnie to ochroni. P.s brawo dla taty bohatera 🖤
Kiedyś sobie nurkowałam nad jeziorem, tylko z zamkniętymi oczami bo nie potrafiłam inaczej. Materac z 5 dzieci był tuż nade mna gdy probowalam wydostac sie na powierzchnie. Nigdy nie zapomne jak przerazona wtedy bylam, od tamtej pory praktycznie wcale nie nurkuje chyba ze z okularkami, a do samej wody mam ogromny respekt i moje cialo odmawia wyplyniecia mi dalej niz siega moj grunt
Co ciekawe miałam podobna sytuacjęw wielkim skrócie.. działo się to na stawie z tym, że ja miałam lepiej, bo wokół była rodzina i zostałam wyjęta z wody na tyle szybko, że nie zdążyłam pomyśleć o tym, że kończy mi się tlen, ale nigdy nie zapomnę tego błogiego spokoju zanurzając się głębiej i głębiej, nie rzucałam się w wodzie, nie krzyczałam, tylko niby byłam znieruchomiała, a z drugiej strony może to głupie, ale czułam się w wodzie przez ten czas jak w swoim środowisku naturalnym, jak jedność, nie umiem tego opisać. Po wyjęciu z wody, tym szarpnięciu i zaczerpnięciu powietrza zaczęłam panicznie płakać. Do dziś boję głębokości, otwartych wód, nie ma innej opcji. Miałam 7, może 8 lat i to jest jedno z nielicznych wspomnień, które pamiętam bardzo dobrze. Teraz tak o tym myśląc, to często wracam myślami do tego wspomnienia 🤔
Mój mądry 7 letni brat wziął z domu młotek i przecinak, poszedł obok naszego domu do takiej rudery i zaczął rozwalać sobie wolnostojącą ścianę po stodole, wyciągał cegły itd. Nagle sąsiad usłyszał przeraźliwy krzyk i płacz, pobiegł tam skąd dobiegał dźwięk i zobaczył mojego brata zawalonego tymi cegłami.. Ściana się na niego zawaliła, złamało mu rękę w taki sposób, że ledwo udało się ją uratować. Lekarze mówili, żeby przygotować się na amputacje... Ale na szczęście się udało i minęło 15 lat a bratu została tylko duża, brzydka blizna na przedramieniu.
Jak chodziłam do szkoły podstawowej to dziadkowie wykupili mi prywatne lekcje pływania. Zazwyczaj byłam zadowolona, całkiem dobrze mi szło. Do pewnego momentu ! Nauczycielka kazała nam odsunąć się od murku i pływać koło tej liny, tak też zrobiliśmy. Płynęliśmy na plecach, nagle nie wiadomo czemu po prostu wpadłam na dno ! Zaczęłam panikować, tracąc przy tym niezbędny tlen. Kiedy udawało mi się wyjść na moment na powierzchnie próbowałam krzyczeć : "POMOCY" , ale zazwyczaj to było tylko "POMO" i wpadałam spowrotem na dno. Co było "najlepsze" ani nauczycielka ani ratownik nie widzieli mnie jak się topie. Po prostu katastrofa ! Pamiętam, że w pewnym momencie otworzyłam oczy w wodzie, widziałam w jakiejś odległości murek i zaczęłam w myślach odmawiać modlitwę. Nie wiem jakim cudem... ale samej udało mi się dostać do tego murku i wyjść z wody. Byłam przerażona, kaszlałam, bo woda dostała mi się do płuc. Dopiero jak wszyscy wyszli, bo lekcja się skończyła ratownik podszedł do mnie z pytaniem czy nic mi nie jest.... od tamtej pory skończyłam lekcje pływania. Później miałam różne epizody, gdzie uczyłam się ponownie pływać (można powiedzieć, że coś tam umiem), ale musiało minąć dużo czasu, abym się przełamała. Nadal mam strach przed głęboką wodą, kiedy nie czuje dna - panikuje. Teraz od kilku lat nie pływam i nie czuję takiej potrzeby.
Też miałam podobną przygodę. Byłam tzw grzecznym, spokojnym dzieckiem. Wychowywałam się na wsi. Jako czterolatka przeważnie siedziałam i rysowałam królewny. Na podwórku też lubiłam plastyczne zabawy. Pewnego dnia gdy rodzice zajęci byli młodszym bratem wpadłam na pomysł by odwiedzić babcię która mieszkała po drugiej stronie ulicy. Poszłam aż do ruchliwej szosy i czekałam żeby przejść. Był duży ruch więc stwierdziłam że zaczekam bo nie bardzo jest jak przejść. Wtedy z drugiej strony ulicy usłyszałam głos kuzyna z 10 lat starszego- Poczekaj, zaraz do ciebie przyjdę...i poczekałam na szczęście 🤭 I tak właśnie napędziłam stracha rodzicom
Przeżyłam podobną sytuację. Skakałam z tatą na falach w morzu i jedna większa fala wyrwała moją rękę z ręki taty. Pamiętam jak brakowało mi powietrza, kłębiącą się wodę nad głową i to, że nie czułam nawet jak słona woda drażni moje wytrzeszczone oczy. Potem pamiętam tylko dłoń, która nagle pojawiła się w tych kłębach wody nad głową i jak tata wyszarpnął mnie z niej za włosy. Umiałam dobrze pływać, ale to też nie pomaga jak przyjdzie mocniejszy prąd i wciągnie pod wodę. Też wzruszam się jak myślę o tej sytuacji i o tym co ten mój biedny tato czuł jak szukał mnie po omacku w wodzie.
ladnie powiedziane "kruchosc zycia".
Dobrze ze jestes tu z nami :)
Ja jako dzieciak też się prawie utopiłem. Też miałem kilka lat i brat zabrał mnie na kąpielisko, oczywiście dzikie, bez ratowników i z bardzo nierównym dnem. Jeden krok do wody i nagle było się pół metra pod wodą. Zauważyłem że starsi koledzy z rozbiegu wskakują do wody i dobrze się bawią, też chciałem spróbować. Co pamiętam to że jak spojrzałem się w górę to widziałem jak światło przechodziło przez wodę i uchwyt brata za rękę który mnie wyciągnąć z wody. Nigdy chyba tego nie zapomnę, ale kto z nas jako dziecko nie otarł się o śmierć :)
Jak opowiadasz to można słuchać i słuchać. Jestem ciekawa ile masz jeszcze takich przygód 🙉
Miałam podobną sytuację. Gdy miałam 7 lat byłam na Mazurach z rodziną, nad jeziorem. Biegałam z dziewczynkami po pomoście i niestety wpadłam do wody. Bardzo dobrze pamiętam moment gdy otworzyłam oczy, byłam przerażona, myślałam że umarłam i że jestem w niebie. Po chwili w wodzie usłyszałam głos taty, który wolał abym dała ręce do góry. Mój tata wyciągnął mnie i uratował mi życie💓.
Nic się nie dzieje bez przyczyny, miałeś ogromne szczęście, a twój ojciec zapewne do dzisiaj nie może uwierzyć w jaki odpowiednim miejscu i czasie się znalazł. Bardzo emocjonalny film, aż mam ciarki oglądając go
Cześć.
Dobrze, że Twój tato trzymał rękę na pulsie i jesteś wśród nas.
Ja przeżyłam coś podobnego (nie czas na... ale: coś podobnego! 😉)
Teraz na poważnie ponownie.
Byłam starsza od Ciebie, nie pamiętam ile miałam lat. Byliśmy nad jeziorem. Jako, że w wodzie (basen czy pływanie w morzu itd.) radziłam sobie nawet całkiem nieźle wtedy postanowiłam wypłynąć dalej od brzegu.
Kiedy zorientowałam się, ile mnie od niego dzieli złapała mnie 'dziwna' panika. Nie mogłam się ruszać. Zaczęłam wykonywać dziwne ruchy. Niebawem zjawił się mój Świetej Pamięci Tata i odholował mnie na brzeg.
Jestem pewna, że tak jak i u Ciebie, tak i u mnie nie był to przypadek, że byli na miejscu (nie odeszli na chwilkę w tym czasie itd.) i nas wyratowali.
Tak, mam na myśli Pana Boga, jakkolwiek brzmi Jego imię.
Pozdrawiam Cię! 🙂
Gdybyś tylko zadbał o regularność, to jestem pewien, że osiągnąłbyś ogromny sukces w tej branży.
Pozdrawiam
Myślę że nie należy nazywać dzieci głupimi, one poprostu nie wszystko wiedzą, albo nie rozumieją, albo są za małe żeby zrozumieć. To nie ich wina. Trzeba mieć ograniczone zaufanie do dzieci i pilnować szczególnie na nieznanym terenie jak oka w głowie. Twoja historia przerażająca, i wyobrażam sobie co czuli rodzice, sama nim jestem. Wiem że w takich 'grubych' momentach rodzic dostaje jakichś mocy że zachowuje zimną krew i chyba instynkt podpowiada jak się zachować.
Pozdrawiam i dobrze że jesteś tu, a nie pod wiekiem 😉
To chyba jest jakieś "szczęście dzieciaka" czy coś, że dzieci mają tyle przygód i nie umierają. Ja też miałam kilka niebezpiecznych przygód, a żyję nadal, haha :)
Może to te słynne Szczęście początkującego :)
W końcu wróciłeś! Ostatnio obejrzałam chyba po raz trzeci wszystkie filmiki bo tak uwielbiam jak opowiadasz 😇
Dziękuję! Bardzo miło mi to czytać 💛
Ja czasem nie mogę uwierzyć w twoje opowieści i nie wierzę, że tobie dzieją się takie rzeczy a ja... Najbardziej szalone co się działo w moim życiu to było kiedy miałam 13 lat, razem z moją koleżanką byłam pod wiatrakiem, ja weszłam na dach budy i przyjechali robotnicy. Nota bene nic nam nie zrobili tylko ochrzanili mnie że zeskoczyłam z dachu w krzaki i że mogłam się połamać
Być może wszystkie szaleństwa jeszcze przed Tobą.
@@haticesultan8544 melduję, że po zmianie miejsca zamieszkania, szkoły i grona znajomych zaczyna się dziać więcej w moim nudnym szarym życiu 😁
Chociaż pewnie nikogo to nie interesuje
Określenie, że dzieci są głupie nie do końca jest trafne :) One po prostu nie posiadają jeszcze odpowiedniej wiedzy - mają wiedzę i świadomość adekwatną do ich wieku. Generalnie bardzo fajnie, że opowiedziałeś tę historię bo na pewno będzie dobra dla wszystkich rodziców aby byli czujni :) Brawo dla taty :)
Mieszkam nad morzem i często jako dzieci chodziliśmy na plaże z rodzicami .Mama nas nauczyła, ze wchodzimy do wody nie dalej niż do pasa .Zawsze się stosowałam do tej zasady bo wiedziałam, że może być niebezpiecznie .Pewnego razu do wody poszłam sama bez rodzeństwa. Pozostali siedzieli na kocu i rozmawiali . Pomimo tego ,że weszłam jak zwykle tylko do pasa to straciłam równowagę i fala mnie przewróciła. Nie wiem czy to ze strachu ale właśnie tak zesztywniałam i zaczęłam na plecach dryfować .Czułam, że się przemieszczam ale nie mogłam nic dosłownie zrobić .Przerażenie było ogromne i ta myśl, że przecież nie wiem jak już jest głęboko pode mną(oczywiście nie potrafiłam pływać) sprawiały, że tym bardziej bałam się drgnąć albo zawołać o pomoc. To trwało kilka minut kiedy już pogodziłam się z tym ,że to już koniec i właśnie tak dokonam żywota to wpadłam na jakiegoś grubego pana ,przewróciłam się na nogi i wyszłam z wody bo byłam cały czas jakieś 5 metrów od brzegu. Okazało się ,że poniosło mnie wzdłuż linii plaży. Oczywiście cała zryczana ale udało mi się znaleźć mamę. Na szczęście ta historia okazała się być mało dramatyczna ale strach był jak najbardziej prawdziwy i jeden z gorszych jakie czułam w życiu.
Od 6:50 po prostu nie wytrzymałam... Łzy same zaczęły płyną, widać po Tobie że przeżywasz to do dzisiaj. Niełatwo się rozklejam, a tu proszę... Dobry kasztan z Ciebie wyrósł Pawełku!
Tak przyjemnie się Ciebie słucha.😍
Dobrze, że jesteś!
Mam 24 lata, też kiedyś prawie utonęłam pod wodą. Miałam wtedy chyba mniej niż 6 lat. Może jakieś 4. Pojechałam z tatą i o 6 lat starszym kuzynem nad jezioro. Dostałam wcześniej od kogoś taki mały pontonik dla dzieci. Potrafiący już wtedy pływać kuzyn wpadł na pomysł, że przywiąże do tego pontoniku sznurek i wyciągnie mnie na nim na jezioro. Tak też zrobiliśmy, jednak w pewnej chwili szarpnął niechcący za mocno za ten sznurek a ja jak kamień wpadłam do głębokiej wody. Zaczęłam się topić, pamiętam tylko dotyk rąk kuzyna, taty i innych ludzi którzy próbowali mnie wyciągnąć. W pewnej chwili urwał mi się film i obudziłam się na brzegu na rękach taty. Nie pamiętam kto mnie wyciągnął, ale ocknęłam się taka otumaniona. Generalnie nic mi się nie stało, kilka lat później rodzice zapisali mnie do szkoły sportowej gdzie nauczyłam się pływać i nie boję się wody. Mistrzem olimpijskim to ja nie będę, ale na pewno już nigdy nie utonę :D
Też się mało nie utopiłam na Dojlidach, pomimo kursu pływania dalej nie potrafię więc pływałam sobie siedząc w takim dużym kole. Odpłynęłam daleko za boje i nie wiem dlaczego wydawało mi się, że jestem blisko brzegu i zeskoczyłam z koła do wody. Żyję ale smak wody z Dojlid będę miała w pamięci do końca życia 😂
Miło się Ciebie ogląda i słucha, czekam na więcej!
Człowiek nawet nie wie CZEGO NIE WIE I NIE POTRAFI! Sadząc ze zjadł wszystkie rozumy i że wszystko dla niego to pestka.
Awh. 😌 Nowy odcinek!
Też blisko byłam utonięcia jako dziecko, musieli mnie dorośli wyciągać i do dziś skrupulatnie uważam, żeby czuć dno czy to w morzu czy jeziorze. Moi znajomi wypływają dalej, bawią się, ścigają, a ja tylko patrzę; bez żalu, ale z ogromną ostrożnością.
Jesteś niesamowicie interesujący super opowiadasz !
Intro 🔥 wizualizacje robią robotę 🦾
Miałam kiedyś podobną sytuacje.
Nie pamiętam zbyt wielu sytuacji jak byłam malutka, a tym bardziej z wieku około 4 lat. Byłam z rodzicami, ciocią i wujkiem na wakacjach. Chodizliśmy tam na basen, i generalnie było miło. Ja nie umiałam wtedy pływać, ale moi rodzice nie widzieli nic złego w tym by położyć mnie na materac w formie dinozaura, i bym sobie ,,popływała" w basenie o sporej jak na mój niski wówczas wzrost głebokości. Dorosłemu człowiekowi woda tam była mniej więcej pod biustem, ale wiadomo ja byłam dzieckiem więc nie miałam tam gruntu. Moi rodzice wypili kilka piwek i gadali z moim wujkiem na trawie, a ja sobie pływałam niby na tym dinozaurze. Dinozaur zaczął przemakać i coraz bardziej wbijać się w dno basenu, ale jako dziecko nie analizowałam tego tak. Okaząło się że był przediurawiony. Nie minęło dużo czasu gdy nagle znalazłam się pod wodą, materac poleciał gdzieś obok mnie, a ja widziałam tylko błękitną chlorowaną wodę i ten głuchy szum. Też byłam stosunkowo spokojna. Dzieci chyba nie rozumieją zagrożenia. Dopiero po chwili zaczęłam czuć że potrzebuje powietrza. Wtedy zaczęła się panika. Trwąło to moment, potem chyba się zachłysnęłam i kilka sekund później wyjęła mnie z wody moja ciocia ktłóra jako jedyna na trawie zauważyła ze poszłam pod wodę. Gdy mnie wyjęła z trudem łapałam powietrze, kaszlałam, a rodzice byli niezwykle zaskoczeni tym co się wydarzyło.
Jako rodzic rok w rok myślę,że moje dziecko już jest starsze i już aż takiego nadzoru nie potrzebuje....Bardzo to mylne niestety.
Świadomość tego, że tak myślisz to pierwszy krok do nie myślenia tak
Super że wróciłeś do nagrywania. Uważam ze masz wyjątkowy dar do opowiadania 👍🏻
W podstawówce na pierwszej lekcji miałam basen. Prawie cały rok zeszło mi żebym weszła do basenu, dzięki mamie która specjalnie przyjeżdżała. W ostatniej klasie przymusowego basenu, mając 9 lat odważyłam się sama pójść na środek. Jaka byłam szczęśliwa. Niestety ktoś mnie popchnął i poleciałam na plecy. Pamiętam tylko przytłumione śmiechy innych dzieci i pieczenie w klatce piersiowej. Nabierałam coraz więcej wody, nie wiem ile czasu próbowałam się wydostać. W pewnym momencie jakoś udało mi się ustać na nogach i zmęczona podeszłam do krawędzi basenu i w tedy mnie wyciągnęli. Jak się okazało tylko mama mnie widziała, a nauczycielki były zajęte rozmową z ratownikami. Straszne uczucie.
Do basenu nie wchodzę. Raz znajomi mnie namówili to stałam sparaliżowana i zaraz wyszłam. Do rzeki sama wchodzę tylko do pasa, do basenu nigdy więcej nie wejdę.
Fajnie, że wszystko dobrze się skończyło. Gratulacje dla dzielnego taty ♥️
Jeden z moich ulubionych kanałów na yt, Paweł wracaj do nas częściej z filmami, bo słuchać ciebie to sama przyjemnosc
Dobrze że wróciłeś do opowieści ze swojego życia. Świetnie się Ciebie słucha. Fantastycznie byłoby jakbyś opowiedział o swojej transformacji sylwetki na diecie wegańskiej albo o tabace, o której kiedyś wspominałeś
Super że znowu są filmy! Tęskniłam! 😊
Ja ogolnie uwielbiam jak nagrywasz filmy i cos opowiadasz na nich. Masz dar do opowiadania
Ja miałam "przygodę" z topieniem się w basenie. Nie pamiętam nic z tamtego dnia oprócz widoku basenowych kafelków kiedy opadałam na dno. Nawet nie wiem kto mnie wtedy wyciągnął. Co ciekawe nie nabawiłam się strachu przed wodą. Obecnie pływanie to moja ulubiona forma aktywności fizycznej.
Uwielbiam twoje filmy!!! 💓 Szczególnie gdy coś opowiadasz😊
Aż miałam ciarki kiedy sobie wyobraziłam śmierć przez utonięcie... To musi być straszne 😐 A kiedy opowiadałeś o akcji ratunkowej twojego taty, to sama się wzruszyłam 😢 Dobrze, że wszystko się szczęśliwie skończyło 😇
NO W KOŃCU!
Najlepszy rodzaj odcinka :D
Mam papiery instruktora pływania sportowego i powiem Ci że też mimo to czuje mega respekt przed głęboką wodą bez widocznego dna. Nie życzę nikomu śmierci z utoniecia... aż ciary mnie przechodzą
Uwielbiam sposób w jaki opowiadasz😊
czy będziesz nagrywać regularnie? bo ta przerwa była za długa..
Mocna historia! Gratuluję takiego taty, zupełnie serio :) Ja choć do hojraków nie należę- najpierw w wieku 12 lat zostałam potrącona przez samochód na pasach i zielonym świetle (przeszłam zaraz po zmianie świateł) i skończyło się na złamanej nodze i obiciach, a dzięki tej przygodzie poznałam, co znaczy latać... To nie wpłynęło na mnie tak, jak sytuacja z czasów, gdy miałam 23 lata i w środku dnia w łazience wynajmowanego mieszkania nagle w wannie straciłam przytomność, następnie budziłam się i zasypiałam, a wszystko na skutek ulatniającego się tlenku węgla, dodam że łazienka była w wersji mikro, a rzecz jasna nad wanną i moją głową był pokaźny stary. piecyk, winowajca zamieszania. Pamiętam tylko że walczyłam o każde przebudzenie, ale ciało miałam jak sparaliżowane i nie byłam w stanie wstać, nic zrobić. Leżałam tam dłuższy czas, coś w międzyczasie bełkotając, bo to było jedyne co w tamtej chwili mogłam zrobić... i w końcu, po jakimś czasie, gdy czułam się już coraz gorzej a do mej świadomości gdzieś w końcu dotarło, że coś mi się stało i pomału, pomału, ale chyba umieram... w końcu przez to "wołanie" koleżanka z mieszkania najpierw zapukała pytając czy jest ok, potem weszła i zadzwoniła po karetkę. Przeżyłam, ale najgorszy ból głowy w całym, już teraz 29-letnim moim życiu, doświadczyłam właśnie na krótko po tym zdarzeniu, wyjęciu mnie z wanny, odtruwaniu w szpitalu, itp. Pamiętam dobrze, że w tamtych chwilach zrozumiałam, że naprawdę mogłam umrzeć i właściwie niewiele brakowało, po sprawdzeniu spraw technicznych- pieca i stężenia ulatniającego się gazu wyszło, że było duże prawdopodobieństwo, zwłaszcza biorąc pod uwagę ten czas spędzony w łazience... Nigdy tego nie zapomnę, oczywiście od tamtej chwili mam to nieodparte poczucie, które i Ty masz, że życie jest naprawdę kruche. Po takich sytuacjach uważam, że dosłownie wszystko może się zmienić. Zaczęłam bardziej doceniać to, co mam, doceniać ludzi życzliwych wokół mnie. Postanowiłam, że spełnię swoje najważniejsze marzenia i nie będę żadnego istotnego celu przekładać na później. Polecam taki styl życia i podejście każdemu kto to właśnie czyta. Nie patrzcie na to, co powiedzą inni, nie bierzcie sobie wszystkiego do serca, nie wybierajcie studiów i pracy takiej, jaką wybierają znajomi... Bądźcie w tym życiu sobą, spełniajcie siebie. Tak proste, a zarazem tak trudno o tym nieraz pamiętać. Wszystkiego dobrego dla Ciebie Paweł, dla Was, widzowie Pawła. Pozdrawiam Ciebie i Juszesz, miłego weekendu! ;)
jak dobrze, że wróciłeś do nagrywania filmów ❤️
Wzruszyłam się... Dobrze że wtedy nie panikowałeś. Uwielbiam słuchać twoje historie. Czekam na więcej❤️
O jej wzruszyłam się jak o tym opowiadałeś. Dzięki za filmik
Współczuję , lubię ciebie , życzę zdrowia i pozdrawiam serdecznie.
Jejku straszna historia Ale nieszczęście wszystko dobrze się skonczylo.Ja też niestety miałam sytuacje dramatyczna która zostawiła ślad do dziś bo podobnie jak Ty bardzo się boję gdy jestem w wodzie i nie mam gruntu pod nogami .Byłam z koleżankami nad jeziorem i w pewnym momencie zaczęła się zabawa"podtapiania" gonitwa w wodzie ;i postępowanie głowy w wodzie .w pewnym momencie moja znajoma tak mnie podtapiala że znalazłam się daleko od brzegu. Moja głowa raz na powierzchni raz pod wodą. Niestety w pewnym momencie nie zaczerpnęłam powietrza...raz drugi i po prostu straciłam kontrolę. Koleżanka myślała że to dobra zabawa że ja wciąż się wyglupiam a ja proprtu się topilam. I chyba tylko mój instynkt przetrwania i rozsądek jak mogę to tak nazwać mnie uratował. Bo w końcu udało mi się złapać oddech i dowlecz się doslowienie do brzegu .Moja znajoma wogole nie była świadoma tego co się że mną działo po tym jak kilka razy m n ie podtapiala a potem zostawiła na środku jeziora do chwili kiedy jej to powiedziałam . Niestety takie się kończą głupie nastoletnie zabawy .W jednej głupiej chwili mogłabym stracić zycie :( To było jak miałam jakiś 15 lat teraz mam 36 a wspomnienia są jakby to było wczoraj :(
Fajnie że podzieliłes się z nami swoją historia .
Oj gęsia skórka jest. Aż mnie samej braklo tchu, i brak oddechu
. Potrafisz przekazać emocje. Pozdrowieniami z gratulacjami dla wszystkich ratowników
grunt to świadomi, trzeźwo myślący rodzice...nawet chwilę po czasie... ;)
Zajebiste intro 💪🏼
Kurde też kiedyś miałam sytuację,że zjechałam z takiego cementowego spadku do wody, miałam 8 lat i umiałam pływać na szczęście ale nie mogłam się stamtąd wydostać i to mnie przerażało najbardziej bo wszędzie ślisko, nie było jak się wdrapać. Jak się mój tata zorientował to mnie stamtąd wyciągnął ale też z przerażenia nie krzyczałam ani nic...
Ooo tak takie filmy właśnie lubię ❤️
Kochany tata!
Dobrze, że jesteś, Paweł. :)
Niby delfin,a jednak kasztan 😉
Świetny materiał, oby kogoś uświadomił jaki ten żywioł potrafi być nie bezpieczny🥺
omg akurat będę jeść ogórkową z amino i najlepszy opowiadacz dodał film!! Lecimy
Mega film ❤️
Ja właśnie miałam podobną sytuację. Moja siostra miała koło ratunkowe a ja nie bo umiałam pływać. Moja siostra płynęła na kole coraz głębiej a ja za nią. Nie pomyślałam że może być głęboko bo w sumie możliwe że byłam w podobnym wieku co ty w swojej historii. Dobrze że tata siedział na brzegu i nas pilnował bo zaraz mnie wyciągnął jak widział co się dzieje.
Ja pierniczę ,jakie to smutne 😞 i zarazem daje nadzieję w ludzi .
Aj też miałam niebezpieczną sytuację mając 5-6 lat. Połykając ogromną tabletkę, której nie można było przekroić utknęła mi ona w drogach oddechowych i gdyby nie mama, która złapała mnie za nogi, odwróciła do góry nogami i najzwyczajniej w świecie potrząsała kilka minut też bym źle skończyła
@Złotousty Nieee, na szczęście nie, ale przyznam, że kiedy są jakieś większe to często mam jakąś taką obawę przed braniem jej kiedy nie ma ze mną nikogo obok w mieszkaniu
Eugeniusz ❤️
Tez mnie kiedys tata uratował. Byliśmy nad morzem i ja jako małe dziecko leżałam sobie w kółku podczas gdy mój tata zajmowal sie moim bratem kilka metrów dalej. I nagle fala mnie zmiotła, ja pod wodą, oczy zamknięte bo nie umiem ich otwierać gdy jestem w wodzie i tak sobie drufuje w wodzie i czekam, co sie stanie. I tez nagle poczułam jak tata mnie wyciagnął. W sumie to który ojciec nie uratował własnego dziecka choć raz w życiu XD
Fantastycznie to opowiedziałeś...
Po co farbujesz wlosy?
Bo lubię
Powinienes pomyslec o byciu lektorem,albo dubbingowaniu czegos;) fajnie opowiadasz.
Prawie się popłakałam. Ja kiedyś skakałam na polu ze snopka na snopek i z takiej góry snopków. W pewnym momencie skoczyłam za blisko i nie trafiłam na kolejny snopek. Bolało
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
Myślę że Po prostu fajnie opowiadasz
dam Ci lajka i suba bo wydajesz się spoko mo4da
Dzięki mo4do
Jak miałem 12 lat, to pływaliśmy tratwą i koleżanka mnie wrzuciła tez bylem 3m pod wodą nie u miałem pływać ale niew jak ale wy użyłem się i chwyciłem się tratwy i jakość mnie wyciągi.
Trochę nie w temacie filmu ale przypakowałeś, dobrze wyglądasz :D
Uwielbiam słuchać Twoich opowiesci ;) mozesz gadać o pierdolach albo na poważne tematy a słucha sie z otwartą gębą. Chadzasz na basen po tym wszystkim?
Chadzam ale na spokojnie 🙄
Dziecko nie jest głupie, szczególnie w wieku kilku, 6-7 lat, nie posiada po prostu umiejętności przewidywania, stąd konieczność opieki i kontroli nad nim, natomiast ja nigdy nie użyłabym słowa "głupie".
Bardzo fajnie powiedziane.
Zacny z ciebie kaznodzieja :)
Zaiste rad jestem, że miłujesz ☺️
Ja w wieku 5 lat spadłam z mostu do wody (tak, z mostu). Wyłowiły mnie dwie kobiety kilkaset metrów dalej. ;)
Ty to masz przygody... tak raz na dwa lata!
Edit: W wieku 6-7 lat mógłbyś umieć spokojnie pływać, ale ówczesny system edukacji nie przewidywał takich ekstrawagancji. Również prywatnie nie było to popularne. Nie wiem czy dziś nauka pływania jest w „programie” szkolnym? Ktoś ma jakieś dzieciaki i podrzuci info?
Ja akurat już jestem w maturalnej klasie, ale u mnie w podstawówce były lekcje w klasach 1-6 raz w tygodniu, z tego co wiem to w większości szkołach obowiązkowe lekcje pływania są tylko w 1-3 😁
W wielu szkołach uczą pływania. Nadal nie są one normą, ale ilość szkół oferujących takie zajęcia zdecydowanie się zwiększa :)
Dodatkowo zazwyczaj są one całkowicie darmowe i zastępują standardowe zajęcia wychowania fizycznego.
Miałam zajęcia z pływania w podstawówce i rok w gimnazjum. Dalej nie potrafię pływać :D
Wzruszające. A, wigilię ty płaczesz?
Super film💜Ostatnio słyszałam że Serafin chce zrobić serię filmów o nazwie panato. Nie wiem co o tym sądzić😐😕
Ale intro epickie XD
W tym samym wieku utopił się mój brat cioteczny był pod okiem starszej siostry, łowił ryby ale jak to dzieci wszedł do wody i już nie wyszedl zaplatał się w drut kolczasty który był na dnie ☹️
Bardzo przykre😭 Niech odpoczywa w Pokoju. 🙏
Widac, ze cwiczysz :)
Dzieci to ogromna odpowiedzialność w każdym aspekcie. Pomijając tutaj motyw przewodni wody, to mnie bardzo irytuje brak wyobraźni u osób dorosłych względem dzieci np. rowerzyści jeżdżący po chodniku, a najlepiej jeszcze bez dzwonka i jak ich wgl nie słychać. Nie biorą pod uwagę tego, że jadąc za mną i za moim dzieckiem, to dziecko może w każdym momencie się potknąć, pobiec za motylem na drugi koniec chodnika itd., i w tym momencie rowerzysta wjeżdża w dziecko.
W KONCU NOWE STORY TIME
Ciaryyy!!
🍀