Bronk Processie Eysden 2017 AmersfoortGezien

De Bronk is een driedaags feest waarbij de bewoners van het dorp Eijsden pronken met versieringen, bloemstroken op de weg en vlaggen. Onderdeel is de sacreamentsprocessie die traditioneel plaatsvindt op de tweede zondag na Pinksteren. Hierbij draagt de priester op plechtige wijze het Allerheiligste door de straten.
Uit de Volkskrant 2 aug 2000 in Eijsden is het net zo:
Meneer Wetzels staat in zijn zaterdagse kleren langs de Rijksweg - op klompen, in korte broek en met een gebreid mutsje op het hoofd. Voor hem zit zijn buurman op de knieën. Deze boort gaten in stoeptegels. In de gaten komen paaltjes en als dan op zondagmorgen de grote processie door Gronsveld trekt, hangen er wit-gele vlaggetjes aan. 'Schiet es op Pie', spoort meneer Wetzels zijn buurman aan. 'Je bent ook zo verdomde secuur.'Een keer in de vier jaar groeit de Bronk, de jaarlijkse processie van het Limburgse dorp Gronsveld, uit tot Grote Bronk. Het is een pronktocht, een praalstoet waaraan zowat alle tweeënhalfduizend Gronsvelders deelnemen en die met militaire precisie wordt voorbereid. Wie in Gronsveld ter wereld kwam, keert terug naar zijn geboortegrond voor de plechtige optocht van rooms-katholieke priesters en gelovigen, die biddend en zingend de heilige symbolen door de straten en langs de velden dragen. En die vervolgens dagen feest vieren. Dat ook wel weer.De vrouw van de bakker neemt haar schoonzus mee naar buiten. 'Kijk nou toch wat de buurman aan zijn vlaggenmast heeft hangen.' Het wit van het rood-wit-blauw blijkt geel. De vaan is goor. De bakkersvrouw schudt haar hoofd. 'Het zijn Hollanders', zegt ze. Degene die van ver komt en zich door de mores niet laat afschrikken kan rekenen op sympathie, maar hem wordt evengoed de maat genomen op details en ongeschreven voorschriften.Op zaterdagmiddag drie uur is Gronsveld een dorp aan kant. De gazons zijn gekortwiekt, de ramen gelapt, de gevels gewit, de kozijnen gelakt. Wat aan rommeligheid op straat overblijft, is bestemd voor de ceremonie van de volgende dag. Voor elk huis ligt een bosje berkentakken, daar neergelegd door jongeren uit het dorp die de takken zijn wezen kappen op een landje buiten het dorp. Van die takken zullen alle Gronsvelders zondagochtend een erehaag maken langs de route van de processie. Meneer Wetzels verheugt zich: 'Ha, ik ga nooit naar de kerk. Ik ben een man van Darwin en niet van God. Maar voor de Bronk sta ik als eerste paraat.'De processie beleeft een wonderbaarlijke wederopstanding. Het kerkbezoek vertoont nog steeds een dalende lijn, maar het lijkt de belangstelling voor de processie niet te deren. In tegendeel. De Mariaprocessies, de kruisprocessies (om een goede oogst af te smeken), de sacramentsprocessies (om de gang van Gods zoon onder de mensen te vieren) en de processies die een wonder van God herdenken, ze worden almaar populairder.Wonderlijk, omdat de katholieke kerk in Nederland de barokke devotie na het Tweede Vaticaanse concilie van 1965 juist uit de kerkgebouwen heeft verbannen. De eredienst moest moderner, dat wil zeggen strakker en soberder.In Gronsveld, ten zuiden van Maastricht, wortelt de Bronk in de ononderbroken traditie van het rijke en blije roomse leven. Het is te begrijpen dat de processie daar onveranderlijk tot het gemeenschapsleven behoort. In sommige plaatsen worden processies zelfs als publiekstrekker gebruikt. Zo maakt de vvv van het Brabantse Boxtel volop reclame voor de Heilig Bloedprocessie: grote borden in het weiland kondigen daar de katholieke tocht aan. Verlangen naar traditie en de behoefte aan recreatie lijken probleemloos hand in hand te gaan.Maar ook in parochies waar decennia geleden de laatste processie voorbij trok, is het ritueel in ere hersteld. Zelfs nieuwbouwwijken en dorpen in de katholieke diaspora beleefden de afgelopen jaren de primeur van een processie.

[@floating_arcade1772]

Eijsden