Η αγάπη είναι ο φόβος… Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους. Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων. Και τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν; Ξέρει να σφίξει γερά εκεί που ο λογισμός μάς ξεγελά Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα; (Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους που μεγάλωσαν Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας). Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα ένα τα τιποτένια ομοιώματα. Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας. Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τί να λογαριάσεις Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ’ όνομά σου. Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη. Μα ποιός θά ’ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει; Ποιός θα μετρήσει μια μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα. Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών; Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες Ζητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα. Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.
"Love is the fear" Love is the fear that unites us with others. When they made our days subjected to them and they hung them like tears When along with them in a bitter deformity died our last forms of childish feelings.
And what it may hold the reaching out hands of people? He knows how to tighten firmly where reason deceives us At the time when time stopped and memory was uprooted As an absurd request beyond all meaning? (And they go back one day without a wrinkle engraved in their minds They find their wives and children having grown up They go to the small shops and cafes of the district They read every single morning the epic of everyday life ). I wonder if we die for the sake of others or because in this is how we defeat life Or because this is how we spit the insignificant replicas one by one
And at a moment through their dried mind a sunbeam passes Something like a vague memory of an animal prehistory. There are days when you no longer have anything to count on Erotic events and stock exchanges You can not find mirrors so as you can shout out your name to them.
Simple life intentions ensure a keeping up with current events Boredom, desires, dreams, transactions, deceptions And if I keep up contemplating it's because habit is more accessible than remorse.
But who will come to restrain the headlong rush of a storm burst? Who will count the drops one by one before they go out in the dirt.
Before they become one with the mud like the voices of poets? Beggars of another life, renegades of the Moment In their rotten dreams they ask for an out of reach night
Because our silence is the hesitation over life and death.
Η αγάπη είναι ο φόβος…
Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων.
Και τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίξει γερά εκεί που ο λογισμός μάς ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους που μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας).
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα ένα τα τιποτένια ομοιώματα.
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τί να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ’ όνομά σου.
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.
Μα ποιός θά ’ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιός θα μετρήσει μια μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα.
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.
Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.
Please , translate into a latin language. Thankful
"Love is the fear"
Love is the fear that unites us with others.
When they made our days subjected to them and they hung them like tears
When along with them in a bitter deformity
died our last forms of childish feelings.
And what it may hold the reaching out hands of people?
He knows how to tighten firmly where reason deceives us
At the time when time stopped and memory was uprooted
As an absurd request beyond all meaning?
(And they go back one day without a wrinkle engraved in their minds
They find their wives and children having grown up
They go to the small shops and cafes of the district
They read every single morning the epic of everyday life ).
I wonder if we die for the sake of others or because in this is how we defeat life
Or because this is how we spit the insignificant replicas one by one
And at a moment through their dried mind a sunbeam passes
Something like a vague memory of an animal prehistory.
There are days when you no longer have anything to count on
Erotic events and stock exchanges
You can not find mirrors so as you can shout out your name to them.
Simple life intentions ensure a keeping up with current events
Boredom, desires, dreams, transactions, deceptions
And if I keep up contemplating it's because habit is more accessible than remorse.
But who will come to restrain the headlong rush of a storm burst?
Who will count the drops one by one before they go out in the dirt.
Before they become one with the mud like the voices of poets?
Beggars of another life, renegades of the Moment
In their rotten dreams they ask for an out of reach night
Because our silence is the hesitation over life and death.
Υπέροχος Μ.Αναγνωστάκης
'' και τι κρατά τάχα στο χέρι που οι άνθρωποι δίνουν ; ''
Ακούστε το Υστερόγραφο του Μ. Αναγνωστάκη: th-cam.com/video/lKwEVzlLpMM/w-d-xo.html