"ZOSTAŁAM ADOPTOWANA I PO 39 LATACH POZNAŁAM SWOJĄ BIOLOGICZNĄ MATKĘ" JAK WYGLĄDA ŻYCIE PO ADOPCJI?
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 15 ต.ค. 2024
- Czwarty odcinek piątego sezonu podcastu "Bez Tajemnic" w którym rozmawiałem z Gosią, która opowiedziała o tym jak wyglądało jej życie po adopcji. Pamiętajcie, że podcasty możecie odsłuchać również na Spotify!
Linki do SM gościa:
/ drzewko-oliwne
/ @drzewko.oliwne_adopcja
Również jestem adoptowany i dowiedziałem się o tym dopiero po śmierci rodziców. Nie mam im tego za złe, wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej ich kocham i jestem im za wszystko wdzięczny. Rozumiem ich obawy co do mojej reakcji, choć były one niepotrzebne. Dla mnie są jedynymi prawdziwymi rodzicami. Osobie, która mnie urodziła, jestem wdzięczny za to, że dała mi życie, ale mógłbym nie przeżyć w szpitalu, gdyby nie moi rodzice. Nie interesują mnie osoby, które mnie porzuciły, i nigdy nie nazwę ich rodzicami biologicznymi.
Dziękuję, że podzielił się Pan swoją historią 💚
Masz rację. Ja w wieku 40 lat odnalazłam rodzicielkę. Bez sensu. Osoba która porzuca dziecko nie zasługuje nawet na to żeby wiedzieć co się z tym dzieckiem dzieje. Zrobiłeś dobrze . A co do decyzji twoich rodziców. Nie mam zdania.
@@magorzatakos6015 ale odnajdując matkę biologiczną nie robisz tego dla niej tylko dla siebie :) dla swojej tożsamości - moim zdaniem.
@@drzewko.oliwne_adopcja
Dokładnie, każdy człowiek chce wiedzieć komu zawdzięcza swoje istnienie......
Mam podobnie i choć biologiczni rodzice żyli gdy się o tym dowiedziałam nigdy nie chciałam ich poznać ,bo i po co ? Oni mnie nie chcieli więc i ja ich nie chcę.
Jestem adoptowana. Miałam cudownych rodziców, ale musiałam odnaleźć 16:42 rodzicielkę. Mam dzięki temu siostrę, ale matka no cóż. Matka jest tylko jedna. Ta która wychowała.
To, że pani nie lubi się przytulać nie musi wynikać z tego, że przez pierwsze trzy miesiące była pani bez mamy. Ja wychowałam się w biologicznej rodzinie i też nie lubię być przytulana, zwłaszcza gdy zasypiam lubię mieć przestrzeń dla siebie, wygodę.. Nie lubię jak ktoś mnie popycha, stuka we mnie gdy chce coś mi powiedzieć. Po prostu wiele osób tak ma. To jest całkowicie normalne. Za dużo psycholog pani nawymyślał powodów, których mogłaby się pani uczepić. A prawda jest taka, że czy w biologicznej czy adoptowanej rodzinie zawsze są nieporozumienia i czasem myślimy, że całkowicie do siebie nie pasujemy. Ja jestem totalnie różna od mojej mamy. A moje dziecko niczym nie przypomina mnie. Bywa, że zastanawiam się jak je zrozumieć a osobiście je urodziłam. Ktoś chyba za mocno namieszał pani w głowie i jeszcze wziął za to pieniądze. Takie moje zdanie
@@misiema1 ja też nie mialam milosci matki biologicznej od urodzenia praktycznie potem dom malego dziecka przez 5 misiecy ok i adopcja ale roku jeszcze nie mialam i tez nie pamietam tych wszystkich rzeczy co sie dzialy; z akt sprawy pozbawienia praw wiem ze trafilam do szpitala bo wydarzyła się skrajna sytuacja zagrazajaca mi i bylam tam kilka dni ,zabrali mnie do domu malego dziecka, w tym czasie prześwietlali matke: kuratorzy,opieka i w zwiazku z jej brakiem zaintersowania swoim dzieckiem i beztroskim trybem zycia jaki prowadzila zapadła decyzja ze trzeba ja pozbawić praw abym miala czysta sytuacje do adopcji, i może czyjś donos czy czujność służb sprawiły ze mam teraz zycie jakie mam. Ja uwielbiam sie przytulac wrecz rządam tego od partnera w kolko, przytulam się do taty adopcyjnego gdy go widuje raz czy dwa razy do roku mimo ze jestem już dorosla baba to się wieszam jak dziecko, pamietam w domu z rodzicami tez sie tulilismy czesto we trojke: ja,mama i tata i taki rodzinny uścisk i dla mnie to naturalne . Chyba kwestia charakteru, wiezi z rodzicami czy tego czy w domu wychowania rozmowczyni byla manifestowana ta bliskość bo w wielu domach panuje ozieblosc emocjonalna np, albo to tez moze byc właśnie rodzaj zaburzen wiezi RAD częsty u adoptowanych. Gdzie jest forma rozhamowana zaburzenia ze jedni są tacy otwarci i ufni i do wszystkich jak ja, co wynika moze z tego ze mnie matka co rusz podrzucala innym do opieki (i od urodzenia do kilku lat opiekunowie się zmieniali bo mialam jeszcze nianie w rodzinie adopcyjnej) to taka jestem ufna I nazbyt otwarta do ludzi i lubię się przytulać ale na tą zaburzona wiez/zerwana wiez/traume separacji dzieci mogą reagowac tez tak ze w drugą stronę (zahamowana forma) właśnie są ozieble w kontaktach, nieufne i nie lubią się przytulać, ciężko im się otworzyć, nawiazac kontakty.
Mnie w mojej terapi tez wkurzalo ze co rusz jakis psycholog (a było ich kilku) doszukiwał się problemów we wczesnym dziecinstwie zazwyczaj tak się dzieje w nurcie psychodynamicznym. Mi to pomoglo bo zaczelam poszukiwania i dojście do prawdy zajęło mi 10 lat ponad. A chcąc czy nie chcąc wszystko u każdego zaczyna się od dziecinstwa i to moze byc tak ze nie musimy tego pamiętać ale tak tworzy się trauma np na poziomie biologicznym w naszym mozgu. Wszystko zaczyna się w dziecinstwie na tym kształtuje się nasza osobowosc, style przywiazania, zachowania w relacjach. Dzieci z domow alkoholowych np przeżywające traume mają potem duzo problemow czy dzieci adoptowane porzucone na starcie zycia są bardziej podatne na pozniejsze odrzucenia i bardziej reaktywne niz dzieci ktore płakały a mama przychodziła i tulila. Bo dziecko porzucone i zaniedbane które płakało nikt nie przyszedł np nie ukoił go, nie zmienił pieluchy, nie dał pokarmu na czas,nie przytulil, nie wziął na rece (bo matka alkoholiczka ma to gdzies albo spi skacowana na kanapie lub personel szpitalny ma inne rzeczy do roboty,) wtedy jest w ciągłej frustracji a jego ciało się napina, układ nerwowy wariuje, dziecko zalewa kortyzol. Mozg zapamiętuje reakcje i dzieje się tak pozniej ze te reakcje są uruchamiane nagle w przyszłości w całkiem nieadekwatnych sytuacjach. Wtedy maintensywniej przebudowuja sie nowe sieci neuronowe w lodzkim mozgu i mozg uczy sie reakcji, Ja tego tak nie wytłumaczę tu naukowo ale jest mnostwo badań na ten temat. No szczegółowo i ciekawie przedstawione w ksiazce "Co ci się przydarzylo?" Oprah Winfrey i Bruce Perry. O tym jak traumy nawet te wczesne i dziecinstwo wpływają na psychike.
Mialam ,,dziwnych rodzico'w" , po przejs'ciach II-giej wojny swiatowej z wielodzietnych rodzin . Mimo z'e bylam jedynaczka, , to o przytulaniu moglam sobie tylko pomarzyc' a z czasem przywyklam do tego dystansu .
Jak cos' sknocilam to balam sie,
is'c do domu bo czekalo na mnie
,,lanie". Ojciec skatowal mnie (4 lata )
gdyz' bylam 5 godzin na dzwonnicy
w kos'ciele i stracilam rachube, czasu .
Po tym incydencie odczuwalam
z'e nie posiadam ,,duszy".
Mialam jeszcze kilka ro'z'nych
przejs'c' z rodzicami ale nie be,de, tago opisywac'.
Po skon'czeniu 22 lat postanowilam
z'yc' na wlasna, ,,lape," bez
rozczulania sie, nad wlasnym losem .
Dzisiaj wiem z'e dalam rade,
i uratowalam swoje dlugie z'ycie i jestem szcze,s'liwa .
@@klaramayer9254 pani to pisze do mnie?
@@klaramayer9254 Jejku, to straszne co rodzice potrafią zrobic wlasnemu dziecku. Niech będzie pani mimo wszystko dobra dla siebie i innych. Zawsze płacze jak czytam takie historie. Życzę Pani duzo miłości ❤️🤗🍀💐☀️🍬🎁👑
@@twojkoszmar4231
Serdecznie Pozdrawiam‼️
Oczywis'cie pisalam to do Pani
ale tez' do ,,@misiema 1" oraz
do wszystkich z takim losem .
Wlas'ciwie zawsze mys'lalam
z'e tylko ja wyja,tkowo bylam
z'le traktowana a
Pani komentarz przekonal mnie
z'e nie jestem sama z ta, trauma, .
Bardzo dzie,kuje, za przekazanie
osobistych wspomnien' .❤️❤️❤️
Nieważne kto Urodził,Ważne kto wychował❤
Te problemy,o ktorych mowisz,nie wynika z tego,ze jestes adoptowana.Dzieci rodzone tez czesto mają podobne problemy.
Często też dlatego, że kiedyś nawet wokół własnego dziecka się nie skakało. Znałam człowieka, który jako niemowlę był w szpitalu w czasach, kiedy matka nie mogła być z nim na oddziale. Ma przez to traumy emocjonalne. To wewnętrzne dziecko nigdy nie będzie zaopiekowanie
No właśnie, ja adoptowana nie jestem, a mogłabym się podpisać pod wszystkim.
Mam wrażenie, że wiele dzieciaków na pewnym etapie swojego życia wyobraża sobie, że są adoptowane, nawet jeśli nie ma podstaw do takich podejrzeń. Nawet będąc w rodzinie tak wiele może nas różnić :)
Zdarza się tak, że dzieci mimo iż są biologiczne to czują się jak adoptowane.
Dodam lata 1950
Nie wiem czy tylko ja mam takie wrażenie ale ciężko słucha się rozmówczyni, odpowiada jakby wymijająco bez konkretów… ogólnikowo jakby mówiła o kimś, tak jakby sprawa adopcji nie była u niej cały czas przepracowana. Przede wszystkim czuje się dziwna relacje z adopcyjnymi rodzicami, którzy nie chcieli albo nie umieli usiąść i dokładnie odpowiedzieć na wszystkie nurtujące dziecko pytania. Człowiek niby poznaje swoją tożsamość ale jest pełno nie dopowiedzianych pytań i dalej nic nie wie
Dimitr moze spróbuj nagrac podkast z osobą ktora oddała dziecko do adopcji i po latach poznala swoje dziecko
O ile ktokolwiek sie odważy do tego. Wiele kobiet sie tego wstydzi bo to nie jest powód do dumy zwlaszcza w tym kraju gdzie sie walczy o prawa embrionu i można się narazić na spoleczny ostracyzm. A co to by wniosło? Mnie matka biol nie oddala do adopcji odebrano jej mnie gdy mialam 2 miesiace. I jakoś nie była rozczulona i wniebowzięta gdy mnie zobaczyla po 22 latach wiało chłodem i obojetnoscia od niej. Odrzuciła mnie a martwi się o swoja dwojke dzieci i uwaza ze w sumie ma tylko ich, po części ma rację bo nigdy jej na mnie nie zalezalo a mnie wychowali tak jakby od poczatku inni ludzie.
Pan Dymitr zachwycil ! Jak fantastycznie poprowadzil ta rozmowę - szalenie trudna dla osoby zaproszonej, delikatnosc i takt w stawianiu pytan jest piekna !
No i zrozumienie uczuc, emocji ktore moglyby sie pojawiac w takiej sytuacji. Swietny wywiad ! Na duzym poziomie ! Gratuluje Panu !
Jako osoba zaproszona dodam od siebie, że "dziękuję za pani komentarz" 💚
Ciekawe dlaczego pani Gosia tak mocno bagatelizuje rolę swojego biologicznego ojca? Dwoje rodziców ją porzucili i dwoje adoptowali.
Ja jako adoptowana tez od zawsze myslalam tylko o odnalezieniu matki a ojciec mnie nie interesowal jakoś. Bo matka tu odgrywa największą rolę. To jej emocje dziecko chlonie w zyciu plodowym,jej picie czy palenie wpływa na dziecko, to ona jest przy dziecku po porodzie. Zresztą widzac papier z sady w domu rodzicow wymieniono tam tylko ja z imienia i nazwiska w moim przypadku a ojciec byl "XXXXX" takze wiedzialam już ze to jakiś przypadkowy. Zresztą gdy mnie odebrano to on byl w wiezieniu I trafil tam miesiac po moich narodzinach. Jedynie 10 lat po poznaniu matki ktora mnie irytowala bo od lat lgala a ja chcialam wiedziec co sie ze mna stalo jaki był początek, moze sie dowiem czegóż o sobie tego dlaczego mam takie problemy itd a ona ciage blokowanie, unikanie tematy,osoby 3 chrzania inne rzeczy i każdy swoje, pomyslalam ze moze ten ojciec coś wie. Jak się okazało że żyje i się nawrócił z alkoholizmu to napisalam list,nie wiem czy on dotarł do niego bo ta żona byla wsciekla i mogla mu go nie pokazać. Teraz odkopałam akta z sadu z sprawy pozbawienia praw matki i już wiem co się stało. Szkoda że akta prokuratorskie zostały zniszczone (nie powinny być tak szybko!) Tam prokuratura, policja byla.... I nue wiem do konca czy aktach jest cala prawda bo siostra biol mowila mi ze matka w swoim kręgu gada co innego (coś gorszego i bardziej drastycznego niż sytuacja z akt).
7 metrów pod ziemią nagrało z nią wywiad dwa miesiące temu...
Zgadza się, ale ta rozmowa jest zupełnie inna
JEDNI ZRZYNAJĄ POMYSŁY OD DRUGICH
@@drzewko.oliwne_adopcja myślę też że ten wywiad jest lepszy
@@agatasiema1319 z mojego punktu widzenia sposób prowadzenia rozmowy przez Dymitra spowodował że powiedziałam rzeczy bardzo istotne dla mnie w tym temacie.
A ja myślałam, że z moją pamięcią jest coś nie tak 😅
Ludzie adoptują dzieci żeby zaspokoić swoje potrzeby posiadania dziecka. Nie bójmy się tego powiedzieć. Oczywiście potrzeby dziecka też są zaspokajane
Dokładnie 🙂 dziękuję za ten komentarz 💚
Ludzie ogólnie decydują się na dziecko żeby zaspokoić potrzebę posiadania dziecka. Nic w tym zaskakującego.
@@izabelab5769 oczywiście, że nic zaskakującego ale duża część osób o tym zapomina głosząc szumne hasła o tym jak to dzieci adoptowane powinny być wdzięczne, że ktoś jest chciał i przygarnął.
@@drzewko.oliwne_adopcja ale to nie było powiedziane w kontekście wdzięczności
@@izabelab5769 jeśli masz na myśli to co padło w tej rozmowie to chciałam żeby to wybrzmiało gdyż często spotykam się z opinią na temat wdzięczności dot. osób adoptowanych.
Niestety z przykrością muszę stwierdzić, że ten podcast nie nadaje się do słuchania. Bardzo szanuję pracę Dymitra bo widać, że lubi to co robi oraz pracuje nad warsztatem. Jednak osoba, z którą rozmawia jest przesiąknięta negatywnymi emocjami, cały czas przelewa na najbliższych ludzi, którzy stworzyli dla niej rodzinę. Rozumiem w pełni to, że ma z nimi słabszy kontakt lub zarzuty ale to występuje w każdej rodzinie biologicznej czy też nie. Do samego podcastu: wykonujecie świetną pracę ale goście Wam się powtarzają z kanałami: 7 metrów pod ziemią i Skrawki
Ale zdaje sobie Pani sprawę z tego, że twórcy tego kanału dobrze wiedzą gdzie poprzednio był ich gość? Nie trzeba im tego w komentarzach uświadamiać 😉
chyba nie do końca, skoro w rozmowie padły słowa, że jeszcze nie było nigdzie takiej rozmowy a słuchałam już tą historię z Pani udziałem w Maju 🙈
@@moniksa_9231 jeśli chodzi o to co Dymitr powiedział to padły słowa, że nie ma innego kanału o takiej tematyce.
@@moniksa_9231właśnie ja nie wiedzialam dziękuję za informacje posłucham też tamtego wywiadu a Pani jest niemiła niezadowolona z niczego
Przepraszam, ale pierdzielenie... Tak- nie miała Pani wpływu na to, że jedni Panią oddali, a drudzy adoptowali, ale tak samo i my nie mieliśmy wpływu na to, w jakiej rodzinie się urodziliśmy, więc uważam, że mówienie w tym przypadku o jakimś "odbieraniu sprawczości" jest ogromnym nadużyciem. Dosłownie każdy z nas, bez wzgledu na to czy w rodzinie biologicznej czy nie, był zależny od decyzji opiekunów.
"odbieranie sprawczości" dotyczy szerszego kontekstu
Byłam adoptowana mając 4 lata i to pamiętam. Mam wrażenie, że dom rodzinny tej Pani był dysfunkcyjny i to najbardziej na nią wpłynęło - rodzice zapewnili jej bezpieczeństwo i dobrobyt, ale pustkę emocjonalną, stąd większość jej trudności. Dzieci adaptowane mają trudność przede wszystkim ze swoim istnieniem ze względu na brak korzeni. W nastoletnim okresie masę razy pada stwierdzenie ,,nie jesteś moją matką'' , po co mnie wzięłaś itp. miałam to szczęście trafić do kobiety z pedagogicznym wykształceniem i odpowiednim podejściem - dużo cierpliwości dało efekty. Tak te dzieci mają swój świat i potrafią się sobą zająć , ale Pani doświadczenie nie mogło na to wpłynąć ponieważ była za mała - to raczej styl wychowania rodziców adopcyjnych. Dobrze, że ta Pani chodzi na terapię, ponieważ ten dystans emocjonalny w rodzinnym domu na pewno wpłynął na budowane przez nią samą relacje. Z psychologicznego punktu widzenia, ciekawsza byłaby rozmowa z osobą adoptowaną znaczenie później np. w wieku 10 lat .. ale takich jest mało, większość dzieci w tym wieku się nie adoptuje bo wiąże się to z wieloma trudnościami , u mnie już wystąpiły trudności a co z takimi starszymi dzieciakami, których serce jest pomiędzy - pomiędzy dobrem i bezpieczeństwem a korzeniami, to są ciekawe przemyślenia tych osób i ich dalszy los.
Proszę poczytać jak trauma odrzucenia wpływa na mózg małego dziecka (nawet takiego 3 miesięcznego) Mówienie, że to doświadczenie nie mogło na mnie wpłynąć jest bardzo nietrafione. Proszę zapoznać się np z książką "Co ci się przydarzyło" - wiele rzeczy Pani zrozumie wtedy 🙂
Co to znaczy w nastoletnim okresie pada stwierdzenie "nie jesteś moją matka?..." przeciez autorka temu zaprzeczyła mnie też nigdy się nie zdarzyło tak zwrócić do rodzicow adopcyjnych i ogólnie to wykreowały media i to nie jest jakieś nagminne. A jeśli chodzi o traume to proszę się doszkolić. Prawda jest ze dziecko juz w zyciu plodowym ma traume porzucenia. Rodzice nie musieli zapewniać pustki emocjonalnej ich zdystansowanie ewentualnie pogłębiło już istniejąca pustke porzucenia które ma kazde dziecko adoptowane, u mnie bylo podobnie moj adopcyjny tato wychowany w domu dziecka nigdy nie mogl pojac czemu jestem taka slaba i sie wiecznie uzalam wg niego i wyszukuje sobie i raczej nigdy z jego strony moje emocje nie byly wysluchane, nie przytulal mnie gdy plakalam zawsze byl krzyk i irytacja. Rodzice adopcyjni to tez tylko ludzie ktorzy maja swoje przejscia niemniej jednak decydując się na adopcje obowiązkowo powinni odbyć terapie wlasna. Separacja z rodzicem biol dla niemowlaka to zerwanie wiezi, i to bardzo wpływa na dziecko a jego układ nerwowy szaleje i bzdura jest mówić ze nic się nie stało bo się tego nie pamięta. Nasze ciało to pamieta I mozg. Moja terapeutka nadal twierdzi "bo Ty tego nie dostalas" ja się wkurzam "jak to nie dostałam?! Mialam tate I mame" a ona ze to chodzi o biol matke ,moj tato adopcyjny z kolei uwaza ze roztoczyli zbyt duży parasol ochronny nade mna a powinni mnie zostawic samej sobie to bym sie tak nad soba nie uzalala i nie probowala byc idealna. Ja mam problemy i wszyscy psycholodzy/psychiatrzy twierdza ze to z "porzucenia" no mnie w szpitalu nie zostawila, ale razaco sie mna nie interesowala od samego porodu i prokuratura postawila jej zarzut "porzucenie dziecka" policja jej szukala a ona uciekla (tylko raz w przeddzien zabrania mnie do domu dziecka zadzwonila do szpitala w ktorym lezalam jako niemowle bo tam trafilam bo znalezli mnie na ulicy w nocy pod dworcem i bylam pod wplywem)I zagmatwane to wszystko po 22 latach się spotkałyśmy, przytulilysmy nawet niezgrabnie, zrobilysmy sobie zdjecie i to bylo duzo lat zanim poznalam jej akta sadowe i myślę że gdybym najpierw je miala to nie mialabym ochoty jej poznawać i zapalala by wielka nienawiscia. Do teraz walcze z akceptacja siebie,swojego ciala, tego co sie stalo, tego czemu biol matka mnie tak nienawidzi i odrzuciła (kiedys,po latach) za co?!wymazala calkowicie z pamieci, nie mowila swoim dzieciom o siostrze nigdy do czasu gdy sie nie odezwalam, mam wrazenie że jestem rozczarowująca dla adopcyjnego taty ze mam problemy ze soba wiecznie i sie samouszkadzam i wiem ze to jego boli,mam do niego duzo zalu z przeszlosci a jednocześnie boje się że go stracę i zostane sama i go kocham tez bardzo. Ta pustka i lek przed porzuceniem przeklada sie na moj zwiazek i cale postrzeganie swiata, terapia 16 lat, leki 10 i cos tam cos tam sie zmienia. Cóż kazda sytuacja jest inna, każda adopcja jest inna i każdy ma w związku z tym inne emocje nie można mierzyć każdego swoja miarą. Bo jedni maja gorsza odporność psychiczna. Z takim podejściem ludzie nie mogliby być psychologami a i pedagogami tez bym nie chciala by ludzie w taki sposób myślący pracowali w szkolnictwie. Mialam taka wychowawczynie to tez mnie psychicznie dojechało, pedagog powinien mieć empatię i chronić a nie wtórować i popierać psychiczne znecanie nad słabszymi uczniami.
@@drzewko.oliwne_adopcja źle się wyraziłam , chodziło mi o to że wszystkie swoje trudności Pani w wywiadzie tłumaczy tym że została adoptowana (na pewno jest to trudny start w życie), z tego wywiadu można dosłyszeć że ma żal i pretensje do swoich rodziców adopcyjnych o ten dystans emocjonalny - przynajmniej ja tu słyszę żal (nie miała wsparcie, nie czuła się zrozumiana, nie przytulali jej itp. ) i to miało bardzo duży wpływ na jej obecne życie, porzucone dziecko które nie dostało tyle miłości potem ile potrzebowało. Analogicznie tej samej traumy doświadcza dziecko którego jedne rodzin wyjeżdża za granicę i wraca raz na ileś miesięcy - to też porzucenie. Wiele dzieci ma trudny start, ale to od tego co potem się z tymi dziećmi dzieje w głównej mierze zależy ich dorosłe życie.
@@pandemix1608 ma prawo mieć żal i pretensje, poza tym mówi też o tym że uważała przez wiele lat że to z nią samą jest coś nie tak i nie łączyła tego z faktem adopcji.
Myślę, że pani niektóre problemy niepotrzebnie identyfikuje z faktem adopcji, te problemy wynikają z czegoś innego, ale tak na prawdę nikt nie jest w stanie tego ocenić a pani sma też bo nie ma porównania.
Z czego wynika dany problem to omawia się np na terapii
Ja po 30 latach sie dowiedzialem ale nie mam ochoty poznawac biologicznych rodzicow.....
I jak pan to przyjął?
@@drzewko.oliwne_adopcja no w sumie to bez wiekszego problemu szczerze mowiac troche bylem w szoku.
@@zagger8915 nie czuł się Pan oszukany?
@@drzewko.oliwne_adopcjaoszukany? Mógł czuć się wybrany
@@grazynareiboldt4313 oszukany dlatego, że nie powiedziano mu prawdy
Widać miała zbyt dobre dzieciństwo. Szuka problemów gdzie ich niema. Niech jeszcze oskarży przybranych rodziców o kłamstwo i że zniszczyli jej życie. MATKA BIOLOGICZNA miała wywalone i oddała dziecko bo wolała się bawiić niż wychowywać dziecko! Historia stara jak świat.
Mam kolegę Tomka, który ostatnio mi powiedział że nie słusznie dostawał pasem jak był mały. I ja do niego chłopie ty miałeś ZA DOBRZE, patrz na Kasie, ona była za młodu bita łopatą. I wybrałaś sobie że chłop wyzdrowiał, bo ja powszechnie wiadomo nic nie pociesza bardziej niż myśl że ktoś miał gorzej :) +1
Tego nie wiemy czemu ją oddali do adopcji
Mam wrażenie, że ta kobieta ma problem sama ze sobą i probuje usprawiedliwiać to adopcją. Przeciez zostala adoptowana jako bobas... nie probuje umniejszać jej doświadczeniom, bo na pewno zyjac w takiej swiadomosci ma sie rozne przemyślenia, problemy. Bez sensu wywiad. Lepiej wypowiedzialaby sie osoba adoptowana w wieku kiedy jest świadoma tego. Byc moze ciekawszy bylby to kontent. I zeby byla jasnosc, temat jest mi bliski - moj narzeczony rownież byl adoptowany jako bobas, miesiac po narodzinach. Dowiedział się majac 31 lat. I tutaj byloby na miejscu zapytac o np przemyslenia odnosnie podobnienstwa do rodzicow w okresie dziecięcym. Z tą kobetą wyszlo slabo. Ciezko się tego slucha, lelum polelum
Dokładnie, słucham 20 min i wyłączam bo mam jedno w głowie. "Ale ona pierdoli głupoty"
Polecam zapoznać się np z książką "Co Ci się przydarzyło". Zrozumie Pani wtedy wiele rzeczy 🙂
Mam podobne odczucie, jakby miała problem z tym, że jest adoptowana .. To chyba dobrze, że nie została w domu dziecka tylko miała kochający dom?
Niestety to nie jest tak, że dziecko ma emocje dopiero gdy ma kilka lat np. Już w czasie ciąży kształtuje się więź z matka lub nie. A pierwsze chwile życia są bardzo ważne i rzutują na dalsze życie. Kobieta ma dużą wiedzę w tym temacie.
@@magorzatasobota dziękuję za pani merytoryczny komentarz 💚
Tez jestem osobą adoptowaną i mam troche inne spostrzezenia na to co mowi ta pani. Z wieloma rzeczami sie nie moge zgodzic i mam wrazenie że niektóre problemy, które nie są spowodowane adopcją są nią "usprawiedliwiane"🫤 niestety zawiodłam się troszkę tym podcastem ale moze to ze wzgledu na bliski mi temat. Dodatkowo uwazam ze dziecko czy adoptowane czy biologiczne nie jest nic winne rodzicom
Każdy adoptowany ma prawo do własnego zdania na ten temat 🙂
Jestem tego świadoma ale w tego co widzę po komentarzach to nie tylko ja tak uważam
@@Aria0306komentarz od osoby adoptowanej a od kogoś kto jest biologicznym dzieckiem swoich rodziców to jednak różnica, dla mnie przynajmniej.
@@drzewko.oliwne_adopcja owszem... Tyle że ja jak napisałam wyżej również jestem adoptowana i stety/niestety mam podobne spostrzeżenia...
@@Aria0306 rozumiem 🙂 stąd mój poprzedni komentarz, że każdy ma prawo do swojego zdania
Mam wrażenie, że Dymitr jest nieco zagubiony w tej rozmowie, z kolei Pani rozmówczyni jest bardzo negatywnie nastawiona do wszystkiego i widać bardzo duży żal do świata, przez co Dymitr jest jeszcze bardziej zagubiony, rozmowa jest ciężka do przesłuchania.. :(
Sam jestem adoptowany miałem 2 miesiące dowiedziałem się w podobnym wieku że jestem adoptowany to dalej są moi rodzice, ponoć mam około 16 rodzeństwa gdzie są nie wiem woj.Podlaskie
...u mnie w biologicznej rodzinie też było dużo braków uczuciowych i wylewności i mówienia i dziękowania, wiec to nie ma reguły... czy rodzina biologoiczna czy zastępcza...
Rodzicielstwo adopcyjne różni się od rodzicielstwa biologicznego.
W dziecko adoptowane i kiedys juz porzucone czesto niezaopiekowane nie ukojone we wczesnym dziecinstwie to uderza podwójnie. Jasne że są takie domy ale nawet z biol takich domow proszę mi nie mówić ze wychodza stamtad zadowolone z życia,pewne siebie jednostki bez żadnych problemów.
Dymitr, styl prowadzenia rozmów przez Ciebie wyróżnia sie na tle innych podcastów, w tym bardzo pozytywnym sensie - tak trzymaj 👍🙂
To zupełnie inna rozmowa niż ta, którą wysłuchałam z Panią Małgorzatą na innym kanale. Gratuluję Dymitrze świetnego prowadzenia. 👏👍🌷
Dziękuję za Pani komentarz. Tak, ta rozmowa jest zupełnie inna 💚
Wszystkie przez Ciebie poprowadzone rozmowy oraz zaproszeni goście, to pełen profesjonalizm:)
Słucham z przyjemnością:)
Dziękuję za Pani komentarz 💚
Trawa zawsze jest bardziej zielona po drugiej stronie....Odnosi się wrażenie że jest tutaj duzy wyzut do świata za to że było się adoptowanym.
Wedlug mnie każdy przychodzi na świat z jakimś planem na życie od siły wyższej. Tutaj pani mówi że ona się nie prosiła na ten świat. No nie byłbym taki pewien.
Moja mama również mówiła że byłem spokojnym dzieckiem i się sam sobą potrafiłem zająć. Adoptowany nie byłem.
Rowniez jako dziecko nie jeździłem za granicę a jedynie na biwaki nad jezioro i nie mam o to pretensji i to jest w pełni normalne że niektóre rodziny nie stać było na zagraniczne wyjazdy. Szczególnie w tamtych czasach. Mój ojciec był alkoholikiem i mama na szczęście się rozwiodła gdy byłem mały.
Trzeba pracować że sobą samym a nie mieć pretensje do wszystkich dookola. To jest taki symptom dziecka odrzuconego. Tak mi się przynajmniej wydaje. Ja mam czasami podobnie z powodu ojca, a raczej jego braku
Wakacje są tu przykładem jak ktoś inny może postrzegać coś w naszym życiu, a nie przedstawieniem pretensji
@@drzewko.oliwne_adopcja tylko ze ta pani się zastanawiała czy jednak to było normalne że ona tylko do Zakopanego jeździła także nie koniecznie
@@siemensol83 ona mówi, że dla jednych wyjazd w Alpy będzie fajniejszy niż wyjazd do Zakopanego
@@drzewko.oliwne_adopcja
Może źle zrozumiałem. Poprostu w całej rozmowie mam wrazenie pretensji do całego świata. Może to tylko ja tak mam.
Moim zdaniem lepiej być adoptowanym niż wylądować w sierocińcu.
Na szczęście moje życie ułożyło się inaczej niż tej pani.
Ale mimo tego że nie byłem adoptowany miewam.mysli czasami gdzie obwinilbym np Ojca za to że nie popchnął mnie w odpowiednim kierunku i do dzisiaj się nie spełniłem.z tego powodu. Także każdy ma jakieś problemy w życiu które trzeba zaakceptować i przestać się nad tym zastanawiać dlaczego tak.a nie inaczej. Niestety tak bywa.
@@siemensol83to co pan opisuje w psychologii nazywa się "ojczyma rana" moze warto się przyjrzeć. Chocby na yt jest dużo profesjonalnych materiałów na ten temat.
wywiad słaby, prowadzący ma swoją wizję adopcji odklejoną od rzeczywistości, nie przygotował się do tej rozmowy, zadaje pytania,które nie wiadomo dokąd mają prowadzić np. czy rodzice powiedzieli o fakcie adopcji spontanicznie czy to planowali. Co za różnica? i skąd 7 letnie dziecko miało to wiedzieć? Dlaczego to jest dla pana prowadzącego takie ważne? To pytanie z niedzielnym obiadem i familiadą w tle również kompletnie z czapy, nic nie wnoszące, nie logiczne. Czy jakiekolwiek dziecko poniżej 7 roku życia rozważa, czy jest adoptowane? Nie. Dziecko ma ogromne poczucie przynależności do rodziny. Uważam, że rozmowa zmarnowana z powodu ignorancji prowadzącego Pani mądrze wypowiada się o swoich doświadczeniach i o tym, czego się nauczyła. Nie słodzi, nie zakłamuje rzeczywistości. Czy to, że ktoś adoptował dziecko oznacza,ze jest wspaniałym rodzicem? absolutnie nie. Czy to, że dziecko zostało adoptowane znacyz, że powinno odczuwać wdzięczność wobec rodziców adopcjnych, jakby byli oni dla niego zbawcami? Rónież nie.
Dziękuję za tak normalny i można by rzec pozytywny odbiór tego co mówiłam 💚
Rodzina dysfunkcyjna nie zawsze jest rodziną patologiczną. To chyba jedyna rzecz która tak raziła mnie w trakcie wywiadu. Jeśli chodzi o resztę, są to odczucia Pani Małgorzaty, więc nie ma co tu się wcinać
Pierwszy raz tak ciezko mi sie slucha kogos. Czuc ze ta kobieta ma jakis zal i nienawisc do kogos...
Nienawiść? Chyba błędnie Pani czuje
Ja rozumiem o co chodzi tej dziewczynie. W różnych kwestiach. To że dziecko stało się „przedmiotem” który przez jednych został porzucony, a przez innych przygarnięty. Pomijając korzyści dla dziecka i rodziców. To stwierdzenie faktu. To że w domu rodzinnym czuje się jak „u rodziców” a nie u siebie także rozumiem. Ja u swoich (rodzonych) rodziców także tak czuję. Nawet jeszcze kiedy mieszkałam to trochę tak czułam, kiedy już byłam starsza i mieszkałam tam przez jakiś czas z córką. A teraz kiedy ich odwiedzam nie traktuje tego w ogóle jako swój dom. To dom moich rodziców. Też byłam często nierozumiana. I to bardzo. Podobnie jak ona mówi: ja coś mówię a oni to samo ale inaczej i się nie rozumiemy. Ale pojmuję jej poczucie takiego braku zespolenia z rodzicami adopcyjnymi. Mimo całej miłości do nich. Jej poczucie odmienności fizycznej także może wpływać na jej poczucie takiej specyficznej odrębności.
Myślę że coś w tym jest. Że może być inny rodzaj więzi z dzieckiem „urodzonym” a inna z dzieckiem przysposobionym, niezależnie od tego jak dobrze je się traktuje i na swój sposób kocha. Po prostu może być różnie.
Fakt bycia dzieckiem adopcyjnym może wpływać na takie jej poczucie odrębności.
Poza tym bardzo mądrze zdefiniowała swoją biologiczną matkę jako osobę niedojrzałą emocjonalnie. Jako te, która znowu wchodzi w buty nastoletniej dziewczyny
Czytając niektóre komentarze wielu ze słuchających nie jest w stanie postawić się w sytuacji innej osoby, nie empatyzują.
Dziękuję za pani komentarz! 💚😊
@@drzewko.oliwne_adopcja
Wszystkiego dobrego ♥️
@@hannasz-sz868 również dla Pani wszystkiego dobrego 😊
@@drzewko.oliwne_adopcja
Przykro mi się czyta niektóre komentarze. Proszę nie brać ich do siebie. Wiele osób ma kłopot z zaakceptowaniem tego, że każdy z nas ma prawo do własnych odczuć. I nikt nie ma prawa drugiej osoby pouczać. Jest Pani mądrą i świadomą kobietą. A uczucia do rodziców czy innych bliskich to cała gama emocji i uczuć. Różnych.
@@hannasz-sz868 dziękuję za tak ciepły i pozytywny odbiór mojej osoby
15:02 oczywiście że rodzice adoptują dzieci bo ich chcą ale obie strony mają korzyść, o czym ona mówi? A jaki ma być inny powód adoptowania jak nie chęć posiadania dzieci. Zapomniała ta Pani o tym ile jest rodzin ktore mają swoje dzieci i tez adoptują. Zamiast się cieszyć i być wdzięcznym za swoje życie, za to co ma, co dostała to szuka dziury w całym. Ile osób z domu dziecka by dało żeby trafić na kochającą rodzinę a całe życie są w domu dziecka. Moim zdaniem ta Pani ma wiele do przepracowania, ma problem ze sobą, i mimo tego że wie że miała dobre życie że miała szczescie bo była chciana, bo to właśnie ją wybrali to wiecznie bedzie jej czegoś brakować, zawsze będzie coś nie tak. Osoby które nie byly w domu dziecka czasami mają gorzej, gorsze dzieciństwo i niekoniecznie musi być tak w rodzinie adopcyjnej a ona to ciagle podkreśla. Pani ma wewnętrzny żal do matki biologicznej, do siebie, do calego świata i na tym powinna się skupić i to przepracować bo im dalej w las tym gorzej a szkoda.
Wspomniany przez panią urywek nawiązuje do tego co jest mówione wcześniej - to stwierdzenie wynika z wcześniejszego kontekstu.
Ale czemu miałaby czuć wdzięczność? Ludzie adoptowali ją, stała się ich córką i mówi jak córka o tym co ją ukształtowało, o niezrozumieniu o swoje odmienności względem rodziców (tej fizycznej i emocjonalnej) itd.
Mówi o tym co czuje i ma do tego prawo.
@@hannasz-sz868 dziękuję za Pani komentarz 💚
@@drzewko.oliwne_adopcja
Mnie oburza kiedy słyszę, że dziecko musi czuć wdzięczność rodzicom. A już w ogóle gdy dotyczy to dzieci przysposobionych. Jakby te dzieci były zwierzętami przygarniętymi i miały być wiecznie wdzięczne i posłuszne, że nie wylądowały pod wiaduktem.
Rodzice ani nie mają się „poświęcać” ani też dzieci nie mają czuć „wdzięczności”. To jest pewna relacja, i nikt tu nie ma żadnego „długu” do spłacenia drugiej stronie.
A przede wszystkim nikt nie ma prawa pouczać drugiej osoby co ta „powinna czuć” czy myśleć, bądź o czym mówić a o czym milczeć.
I takie sformułowanie „bo to właśnie ją wybrali” jest okropne. Nietaktowne i wstrętne po prostu. Ma się czuć wybrana i czuć wdzięczność. Okropne.
Ta Pani (Gosia) nie jest przedmiotem, aby mówić że ją wybrali i ma nie szukać dziury w całym. Nie Pani komentująca na szczęście decyduje o tym co kiedy i który człowiek czuje. Proszę sobie wyobrazić że różne aspekty życia wpływają na nasze odczucia, poczucie szczęścia, żalu itd. I nikomu o tym decydować. A już na pewno pouczać. To do komentującej Pani Karoliny.
fajny wywiad bo burzył Dymitrowi jego spojrzenie na świat, wyidealizowany świat i pojęcie rodziny i relacji miedzyludzkich...
Bardzo fajne dopełnienie wywiadu w 7 metrów pod ziemią, czego mi tam zabrakło, tu zostało dopowiedziane 😊 dziękuję
Dziękuję za taki odbiór tego co mówiłam 💚
Zgadzam się, mózg dziecka przez pierwsze miesiące życia można powiedzieć, że zapamiętuje to w jaki sposób rodzice bądź ludzie którzy się nim zajmują, jak reagują na jego potrzeby. Niestety w późniejszym życiu to się może różnie uwidaczniac, dużo informacji na ten temat jest w książce "Co ci się przydarzyło" polecam 😊
MASZ AUTYZM ?
To jest świetna książka! Bardzo dużo wyjaśnia
😂😂😂😂😂ale bzdura
Tak to prawda jest i to już nie jakies emocjonalne pieprzenie tylko biologiczne mechanizmy działania mozgu. Książka jest ekstra tez sluchalam. Tez jestem adoptowana. Ja w wieku 21 diagnoza borderline,adopcja gdy mialam 8mscy duzo odrzucenia,strat w zyciu(tez stracilam me adopcyjna), a z papierow biol matki gdy mialam juz 30 lat dowiedzialam sie ze juz po porodzie nie miala ochoty sie mna zajmowac,nie miala instynktow, nie miala ze mna wiezi emocjonalnej, nie spelniala moich potrzeb zostawiala mnie i szla w dluga nawet kapała sporadycznie,zapominala karmic,z niechęcią się mna zajmowala, używała wulgaryzmow ,nie rozstawiła mnie w szpitalu po porodzie widzac ze jest kiepsko zaproponowano jej oddanie mnie do placowki to się nie zgodziła bo ona mnie "kocha" no tego to aż sama się uśmiałam to czytając w atach sadu. Albo sformuowania kuratora na jej temat. Przykre łamane na zabawne. Nie mam swoich dzieci a mam 31 lat jakoś mnie to nie ciagnie,nie jara,boje sie tego, boje sie ciazy. Ja się w domu z rodzicami adopcyjnymi czulam jak moi rodzice jak moj dom mimo ze wiedzialam od poczatku ze jestem z innej matki. Bardziej czuje ze nie pasuje do biologicznej ani fizycznie ani mentalnie. Matka, rodzenstwo nie są do mnie podobni fizycznie. Wszyscy(brat i siostra) są chudzi jak matka,mają brązowe oczy jak matka, ja jestem tezniejsza, mam niebieskie oczy i blond włosy (matki biol mama tez ma taka urodę więc może po babci to mam)
@@twojkoszmar4231 dziękuję za komentarz 💚
Wytrzymałam do 14 min , strasznie niewdzięczna baba .
co? xD
No to trzeba było posłuchać dłużej 😅
Temat, który od pierwszej minuty zdecydowanie przerósł prowadzącego.
Tak mocno skupił się on na swoich pytaniach, że w ogóle nie slyszał, co do niego mówi jego rozmówczyni. Od samego początku totalny brak zrozumienia, w następstwie czgo pada wiele pytań zawierających nietrafione tezy. Było to nieudolne "przesłuchanie", a nie próba poznania prawdy.
Męczące i irytujące.
Najbardziej powaleni i myślący , ze pozjadali wszystkie rozumy są tutaj w tych podkastach komentujący. Żenada ludzie
Dymitrze, ten odcinek podcast'u, był bardzo interesujący. Dowiedziałem się bardzo dużo, jak to jest z punktu widzenia osoby adoptowanej. Z tego, co usłyszałem od Gosi, to nie jest taka ciężka sprawa. Można świetnie sobie żyć i dawać radę w życiu mimo, że taka osoba, żyje z nie biologicznymi rodzicami. Super, że Gosia chciała o tym opowiedzieć w szczegółach. Życzę Gosi, dalszego fajnego życia i aby odnosiła same sukcesy w nim. Tobie Dymitrze, życzę udanego odpoczynku, bo ponoć jesteś na wakacjach. Można wiedzieć, gdzie pojechałeś? Pozdrawiam Cię serdecznie. ♥😃☀
Dokładnie - dziecko nie jest tylko matki i to nie powinna być tylko jej decyzja. To chore. Mężczyzna musi wiedzieć o dziecku i również podjąć decyzję, chyba że jest nn. Nie powinno to tak wyglądać.
U Dymitra mikrofonu jest niekształcony dźwięk mowa o zwiększonej "Echo" na początku filmu.
ciężka rozmowa
Zgadza się.
Fala jadu w komentarzach 😢 Pozdrowienia dla tej Pani. Trzeba niezłej odwagi i determinacji, by umieć porozdzielać tak trudne wątki.
Dziękuję za Pani komentarz i również przesyłam pozdrowienia 💚
Mysle , że pani matka nie poradziła sobie z poczuciem winy. Prawdopodobnie bała sie tez reakcji obecnej rodziny
Bała się reakcji na co? Zarówno jej mąż, siostra rodzona i ciotka wiedzieli o fakcie, że ją odnalazłam. Nie wiedział jedynie jej syn czyli mój przyrodni brat.
@@drzewko.oliwne_adopcja nie chce pani matki usprawiedliwiać. Staram się tylko zrozumieć. Czegoś się bała, może to nie przepracowane emocje z mlodości. Coś jak trauma. Prawdopodobnie nigdy nie rozmawiała o tym z psychologiem. Pozdrawiam serdecznie.
a kto w tamtych czasach chodził do psychologa? Terapia stała na stole w szkle. Ciężko zrozumiec. Moja biologiczna miala traumy z dziecinstwa dotyczące przemocy i nadużyc sek... I poleciała w wodke i bandyckie towarzystwo: lamanie prawa, wiezienie, złamane życie po drodze wydała na świat kolejne dzieci I juz z nia zostaly mimo ze ja pozbawiono praw w przeszlosci. Jej dzieci sa zniszczone przez srodowisko w jakim wyrosly i powielily schemat i stracily swoje dzieci. Ona teraz w inne uzywki poszla. Całe dziecinstwo byla bita totez lubi być bita w zwiazkach. To sie powiela. Ciężko zrozumiec motywy postępowania takich ludzi. W przypadku mojej ta brak wiezi ze mna I niechec do opieki mogl wynikac z jej traum, depresji poporodowej, uzaleznienia alkoholowego, niestabilnej wiezi z matka I niestabilnym wzorcu rodziny.
Ten odcinek wyglada jak przesłuchanie.
Dziwnie sie slucha tej rozmowy
Ta pani Gosia już była z tym samym tematem 2 miesiące temu w "7 metrów pod ziemia", ale tutaj chyba jest ciekawiej.
Zgadza się, ale rozmowa na tym kanale jest zupełnie inna
Zszokowala mnie troche twoja odpowedz na to czy milosc mamy adopcyjnej i biologicznej jest taka sama. Jak dla mnie to zalezy. Nie lubie i rozwalaja mnie kobiety ktore taki nacisk np klada na karmienie piersia bo od tego nawiazuje sie wiez ale moja mama nawiazala ze mna wiez a mnie nie karmila (nawet biol karmila mnie butelka) ja sama tez nie chcialabym karmic piersia. Wiez mozna stworzyc w inny sposob. Ja nigdy nie czulam roznicy, mam adopcyjna to byla moja jedyna mama i nawet jak biol kiedys probowala przepraszac i uzyla slowa "moja corko" to az mnie cos ughhh i jej napisalam "nazywaj mnie jak chcesz ale ja nigdy nie zwroce sie do ciebie mamo". Moja adopcyjna mama zawsze powtarzala "kocham cie nad zycie, z ojcem moge sie rozwiezc ale ciebie nigdy nie opuszcze" ... niestety opuscila bo przyszla choroba i smierc ale do tej pory to mam w pamieci. I gdy stracilam ja jakos obsesyjnie chcialam probowac jeszcze raz z biologiczna i dlugo trwalo to zanim przestalam probowac i odpuscila bo biol byla odrzucajaca. Chyba nie do konca odpuscilam bo pewno zawsze bede myslec i mysle o niej wiecej niz o adopcyjnej (ogladam jej fb, jej dzieci profile itd). glupio mi z tym ale mama adopcyjna jest juz daleko i nic z tym nie zrobie i tylko gdy sie zatrzymam i nad nia mysle to rycze. A biol zyje i moze jeszcze uda sie wybaczyc i odzyskac spokoj i poukladac sobie i po prostu ciekawosc (jak teraz wyglada,jaka ma fryzure,jak sie starzeje).
Nie bez powodu mówi się o "więzach krwi" takie rzeczy się czuje
Myślę że tak. Można się okłamywać że tak nie jest itd.
Bardzo skomplikowana kobieta.
Nie widzę wdzięczności dla rodziców adopcyjnych.
A przecież wszystko zawdzięcza rodzicom adopcyjnym.
Pozdrawiam serdecznie, dużo dobroci w życiu, niech się Pani wiedzie.
Jest mówione o wdzięczności ale innymi słowami niż chyba Pani komentująca oczekiwała.
Daj spokój z tą wdzięcznością. My - dzieci nie mamy być wdzięczni rodzicom. Ja też nie oczekuję wdzięczności od swojej córki za to że ją kocham, że się nią opiekowałam (jest już dorosła) że zapewniłam jej tzw dobry start. Zrobiłam to bo była moim dzieckiem. Po prostu
Czekam na prokuratura w tej serii
Polecam wizyty u psychologa.
Z własnego doświadczenia? 😉
Super wywiad. Uwielbiam pana.Uwielbiam pana ciepły głos.Uwielbiam prowadzenie rozmowy w bardzo ciepły i kulturalny sposób. ❤
Ale dziewczyno kopiesz i kopiesz ...ja bylam dzieckiem kochajacych rodzicow,ale mama przzez rok od mojego urodzenia ,musiala się opiekowac chora na raka matka,gospodarstwem,3 letnim dzieckiem.Dla mnie nie miala za wiele czasu.
I zapewne nie ma pani zadnych problemów z tego tytułu?
@@twojkoszmar4231 myslę,że nie..mam poczucie,że byłam dzieckiem bardzo kochanym.Babcia zmarła gdy miałam rok i 2 miesiące,mama wróciła ze mną i siostra do domu i nasze życie wróciło do normy.Ja sama miałam troje dzieci w trudnych latach 80 - tych..Człowiek musiał wszystko ,,zdobywać".Pochłaniało to b.duzo czasu i też odbywało się to kosztem dzieci.Trudno porównywać tamte warunki do obecnych.
@@twojkoszmar4231 Musisz odciąć się mentalnie od matki.Wydaje mi się ,że jesteś wysoce wrażliwa osobą.Moja najmłodsza córka( 34 lata),mimo że miała kochający dom ,też się ciągle doszukuje przyczyn swoich problemów w przeszłości .Też jest bardzo wrażliwa osobą.Wspilczuję Ci utraty mamy.Rozumiem to,bo sama straciłam mamę w wieku 22 lat..a jej choroba trwała tydzień.Pi sześciu latach zmarła moja jedyna siostra Miała 31 lat...a zmarła w ciągu 15 minut.Mij tata też zmarł bardzo młodo.Mam teraz tylko rodzinę,która sama stworzyłam.Bol po straci nie mija,mimo upływu kilkudziesięciu lat.Jednak życie mamy tylko jedno i trzeba żyć ,szukać pozytywów.Ty miałaś szczęście,że zostałaś adoptowana,dobrze wychowana,umiesz ocenić co dobre,co źle.To wielką wartość Nie kontaktuj się z matką,bo to na Ciebie źle wpływa...to widać.Pizdrawiam
@@ulaprucnal971 dziękuję i współczuję utraty tylu bliskich osób w pani zyciu 😔 ten ból nie mija ale trzeba go spychać na bok by zrobić miejsce dla chwili obecnej. Nie kontaktuję się z matka, nie ufam w jej przeprosiny i intencje no ale ta ciekawosc ciagnie gdzies I ciężko tak się całkiem odciac np przestac obserwować jak mam okazję, niektórzy nie mają okazji poznać w ogóle rodzicow biologicznych. Na pewno gdzies mnie gniota te emocje bo to ciężko nagle zapomniec, szczególnie jak się dostalo drugi raz w życiu w twarz drzwiami. Staram się dystansować, chodze na terapie bo mam zaburzenia emocjonalne od 14 roku zycia I gdzies sobie przerabiam to. Takie tematy mnie trochę uruchamiają ze tak powiem.
No i co z tego wynika?
Strasznie zarozumiała z pani osoba.
❤❤❤❤❤
O co właściwie jej chodzi???
W 40 tej minucie wyłączam ten marny wywiad...
Nie ma przymusu słuchania 😉
Dla statystyk
Naprawdę po co dublować kontent??
@@pigletphilosophy8057 bo jest to zupełnie inna rozmowa
Zapewne mówisz o tym, że Rafał z 7 metrów pod ziemią jakiś miesiąc temu opublikował wywiad z tą panią. Z tego co zauwazylam to juz kilka razy taka sytuacja byla. Mnie też to trochę wkurza, bo już znam historię tej kobiety, ale ktoś kiedyś napisał, że niektórzy słuchają podcasty tylko jednego z tych dwóch podcasterów - a to sposób wypowiedzi, a to ciekawsze pytania.
Zauważ ile jest zali w podcastach o depresji,alkoholizmie,narkomani,prostytucji,lgbt, dda, adhd,borderline .... od tego to się flaki przewracają a o adopcji nie ma nic ...teraz to 2 no powiedzmy 3 podcast gdzie się porusza ten temat. Na ten temat to tez jest dobry podcast w Drogowskazy Eska Rock "Adopcja". Dobry merytorycznie tez. I jedyny jaki dotąd znalam z tych popularniejszych.
@@twojkoszmar4231 2 podcasty na ten sam temat są przeważnie prowadzone z 2 różnymi osobami. Zastanawia mnie czy ta pani sama pisze do prowadzących z propozycją przeprowadzenia wywiadu czy odwrotnie. Gdyby prowadzący szukali osobę adoptowaną to znaleźliby kilka osób. Nie mówię że Rafał i Dymitr zgapiają od siebie, ale to dziwne że przypadkiem trafiają na te same osoby
@@anyzek6914 tak w tym jest to dziwne trochę ale jako adoptowana ciesze sie ze ona chodzi do tych podcastow i bo ludziom sie wydaje ze jak dziecko adoptowane to juz super fajnie a nikt sie nie zastanawia co pozniej sie dzieje z tymi dziecmi czesto na poziomie emocjonalnym. Jest wiele adoptowanych, ja jestem i znam duzo dziewczyn i każda z nas ma inna historie zycia I inny przypadek. Moja matke sad pozbawił praw a nie zostawila w szpitalu ale też bylam niemowle i ogólnie rzadkie są przypadki porzucen dzieci w szpitalach po porodzie co może wynika z leku takiej matki bo przecież zostawia swoje dane itd, zazwyczaj sa to interwencje. Jeszcze jedna osoba mi przychodzi na myśl jeśli chodzi o te same osoby w podcastach jest to "N" wypromowana tak naprawdę przez JTO Jacka Kurzatkowskiego. Tez jest osobą adoptowana zostawiona po porodzie, z zab borderline I ogólnie reklamuje się jako narkomanka była już u Jacka wiele razy, teraz wyszla w Skrawkach, chyba u Sekielskiego albo u kogos jeszcze byla i wkolko gada o swoich odwykach, teraz trochę o adopcji. I tak naprawdę nic się nie zmienia z nia. Ja mam nieodpartą potrzebe opowiadania swojej historii i wyrzucania tych emocji np moze powyższy gosc Dmitra tez i działa to na nią terapeutycznie i dzięki niej temat adopcji szerzej wypływa i mnie się to podoba ze sie o tym mówi. Akurat moze ona miała taka potrzebe, może autor podcastu uznal ze czegoś takiego jeszcze nie miał u siebie a ona zaproponowała mu swoja historie i nie miał może innej osoby adoptowanej bo tego zwlaszcza w języku polskim na yt praktycznie nie ma tego tematu. To taki 3 dopiero znany i szeroko oglądany podcast gdzie temat adopcji jest poruszany i akurat wyszło że z nia bo ona może miala na tyle odwagi by tam pojsc. I ludzie np krzycza "ee nuda lepiej zrobić z osobą adoptowana w starszym wieku..." no co ten gospodarz ma zrobić? Ogłosić casting dla osób które były adoptowane jako 7 latki albo matek które porzuciły dzieci i byc może któraś z tych osób będzie mieć na tyle odwagi by opowiadać o sobie publicznie?
Panie Dymitrze, prawda, że będzie jeszcze wiele następnych sezonów?:)
Oczywiście
Ja nie rozumiem czemu wogole mówić dziecku ze jest adoptowane,do czego ma to służyć,ja bym nie chciala wiedzieć,a jeśli bym się dowiedziała to za żadne skarby nie szukalabym pani ktora mnie urodzilam ,po co sobie komplitowac zycie emocjonalne po co?
Ja myślę ze jeśli jest kochająca rodzina to wystarczy ze jest ,nie ta co urodzi tylko ta co wychowa ,co co tak dzieciakowi komunikować dorastanie i te burze emocjonalna ,nie rozumiem
Gdybać to sobie można....zawsze i wszędzie
Każdy ma prawo do znania prawdy o swojej tozsamosci i korzeniach, historii rodziny, prawo do tozsamosci zapewnia konstytucja. bez tego osobowosc nie kształtuje się prawidłowo pomijając przypadki np jeśli chodzi o wiedzę medyczna i choroby i obciążenia genetyczne. Nie ma to nic wspólnego z niewdzięcznościa albo z tym ze dziecko wroci do matki. Zazwyczaj bywa tak ze te osoby i tak się dowiadują nawet 50 lat pozniej, potem to jest zal i poczucie bycia oszukanym i przepada szansa na dowiedzenie się prawdy czy poznanie tych co dali zycie. Pozatym skutki traumy i tak siw będą manifestować np zaburzenia wiezi, zab osobowosci mogą też być, czy choroby psychiczne rozwinąć jest byly predyspozycje i to niezależnie od wiedzy o adopcji w takim przypadku lepiej i lzej dla dziecka bo będzie moglo siegnac po pomoc i wiadomd będzie nad czym pracowac 🤦♀️🤷♀️
Przecież ten odcinek już był w 4 serii
Myślę że to jest b trudne dla obu stron proszę sobie wyobrazić 17 latka ciąża, umierająca mama i 4 letnia siostra to jest ogromne obciążenie dla jeszcze dziecka ogrom samotności bo i ciąża samotna.
Teraz dorosłe dziecko które szuka tożsamości ma poczucie porzucenia i szuka tej pierwotnej nierozerwalnej miłości jaka jest miłość matka dziecko
Wnioski takie że to więzi tworzą miłość .Myśle że dla twojej mamy czas twoich urodzin był traumatyczny do wyparcia i to nie dlatego ze cię urodziła a po prostu traciła swoja mamę została samotna w ciąży to wszystko razem sprawiło że to byl jeden wielki dramat bo z pewnością oddanie dziecka jest dramatem
Po prostu chce o tym wszystkim zapomnieć? Wymazać? Oszukać mózg że to się niewydarzylo.
Nie dlatego że ciebie nie chciała,nie kochała lub nie chce
sądzę ze tak naprawdę z jej str nie ma to nic wspólnego z twoja osobą a ciągiem zdarzeń
Co nie zmienia faktu ze czujesz co czujesz .To jakby dwie zupełnie inne historie choć dotyczą tych samych ludzi bardzo trudne do zagojenia.
Biologiczne dziecko tez czuje wewnętrzna lojalność zresztą 70% emocji o ktorych mówisz odczuwa tez dziecko biologiczne .
Często zdarza się ze pomimo więzów krwi jesteśmy kompletnie innymi ludźmi zresztą tak jak i w społeczeństwie tylko widac biologiczne dzieci nie maja lub przechodzi im z wiekiem problem tozsamosci bo jest im koniec koncow znana
Dla niektórych kobiet oddanie dziecka wcale nie jest dramatem - mówię ogólnie, a nie odnośnie matki biologicznej wspomnianej w tej rozmowie.
Nie ma co gdybać, może po prostu nie chciala dziecka. Moja biol od poczatku nie chciala sie mna zajmowac i nie stworzyla ze mna wiezi byla opuszczona,wolala w szyje dawac,po traumach, kuratorzy dawali jej szanse by się zainteresowala mna, gdyby jej zalezalo to by sie ogarnela, poszla na odwyk czy cos. ale to tez nie tłumaczenie bo jakoś gdy ja znalazlam juz jako dorosla to jakoś lzy w jej oczach nie stanęły i nie cieszyła się za bardzo ze spotkania.
@@twojkoszmar4231 Niestety jak jest alkohol to inna historia .
Kiedyś jak byłam dzieckiem nad nami mieszkała kobieta na strychu z dwójką malutkich dzieci
Mama któregoś dnia zwróciła uwagę że nie słyszy kroków sąsiadki na górze
A słyszy odgłosy dzieci pukała wolała
W końcu z tatą i sąsiadem weszli tam wyłamując zamek
Dzieci były na łóżku wkoło skórki z chleba do tej pory nie wiadomo ile (dni) mogło to trwać. Ich mamę znaleźli dopiero po 3 dniach gdzieś na melinie .
Pamiętam to przez mgłę sąsiadki je kąpały u nas jedno raczkować ledwie próbowało drugie miało 2,5 roku ...
Jestem już dorosła ale doskonale Pamiętam swoje przerażenie
Zero wdziecznosci,ze ludzie ja adoptowali I miala normalny dom.Szuka kwadratowych jaj.
Zgadzam się ja takiego szczęścia nie miałam jak ta pani ja miałam 6 lat i brat pótora roku oni chcieli tylko mojego brata a ja się czułam jak piąte Koło u wozu to było 50 lat temu ❤
A co mamy zapomniec o tym że ktoś nas nie chciał?! Niech biologiczni stana twarza w twarz ze swoja przeszloscia i konsekwencjami. Nie mamy prawa do walsnych przemyslen i emocji tylko cale zycie mamy skakac z radosci? Moj adopcyjny tato tez tak uwazal ze ja nie mam prawa plakac i sie uzalac bo przeciez mam takie szczescie a on nie mial tego szczescia bo byl w Domu Dziecka i chcieli go adoptowac amerykance ale odmowil bo chcieli tylko jego a jego brata juz nie i mysle ze nosi w sobie duuzo syfu ja tez ale ja na terapie przynajmniej chodze i wole byc swiaodmym rodzicem . Szukanie rodzicow biol itd to żadna niewdzięczność ze strony adoptowanego, nie znam zadnej historii co dziecko poszloby do rodziny biol i zapomnialo kto je wychowal takie leki siedza tylko w glowie adopcyjnych. Adoptujac dziecko trzeba być gotowym na wiele bo to nie jest jak z własnym. Nie mówię ze geny bo zle geny nie istnieją a jeśli tak to miloscia i dobrym wychowaniem da się je przytępić. Ja jestem szczęściara jedna z 3 dzieci matki biol ja ktora mogla miec inne zycie, tamci urodzili się po mnie z innych ojcow i zostali wychowani przez nia w socjalu posrod marginesu wychowani w biedzie. I jestem za to wdzieczna losowi ze mam/mialam tak wspanialych rodzicow . Ale jestem daleka od przekonania ze adoptowane dzieci powinni byc wdzieczni I gloryfikowac adopcyjnych rodzicow jacy by nie byli bo to sa tez ludzie tylko ze swoim bagazem zyciowym I niestety czasami ten bagaz wysypuje sie na juz I tak sprzywdzone dziecko I moze to byc obciazenie na lata I wtedy nalezy na nich spojrzec jak na zwyklych ludzi a nie superhero. I skad wiadomo ze miala "normalny dom" ja bym swojego tak nie nazwala z perspektywy czasu moj byl dysfukncyjny niestety z calym szacunkiem, padaly tam slowa I dzialy sie rzeczy czasem, zachowania rodzica ktore nie powinny miec miejsca. I to tego wlasnie obciazonego swoim bagazem. W domu rozmowczyni te zabraklo najwyraźniej emocjonalnego wsparcia. Dlatego uwazam ze terapia wlasna,przepracowanie traum dziecinstwa powinna byc wymogiem dla adopcyjnych rodzicow. A adopcja dziecka to byl wybor adopcyjnych rodzicow, bo mieli pragnienie I ludzka desperacka potrzebe posiadac potomstwo bo rzadko kto adoptuje dziecko tylko by zrobic dobry uczynek. Wiec nie rozumiem vzemu mam byc wdzieczna, moze jeszcze biologicznej matce za to ze mnie nie wyskrobala 😂
Czy tyłki ja odnoszę wrażenie, że ciężko tej Pani przekazuje się sensownie myśli ?
Matka to ta która wychowuję a nie ta która urodziła bo musiała laski nie robiła 51:24
Z tą panią to trochę ciężka rozmowa choć temat ciekawy
Nie ma przymusu słuchania. To nie jest temat dla każdego 😉
Ta Pani zniechęca do adopcji...
Dlaczego niby?
Matka biologiczną z miłości ? Zostawiła.
Na Spotify wrzuciłeś złą ścieżkę audio do tego odcinka stąd tu jestem 😊
Dzięki, zmieniłem
dziwne bo ja go tam w ogóle nie widzę 😮
👍👍👍
♥️🌹
💚
Teraz kobiety chcą mieć pieski a nie dzieci
Ja tez nie wiem czy chce miec i dziecko i czy jestem gotową na macierzynstwo. I czy na to wpłynęła wiedza o mojej biol rodzinie ze tam się porzuca/opuszcza/odbieraja dzieci matkom na lini pokoleniowej i to ze matka biologiczna pozbawiona była instynktu macierzynskiego? To ze od lat walcze za zab emocjonalnymi i wlasna samoocena I akceptacja swojego ciala. Nie wiem nie potrafię tak z rozpędu "robie dziecko" I juz bo jestem zbyt uswiadomiona psychologicznie co to oznacza i z czym sie trzeba zmierzyc. Przeraza mnie sama ciaza, te zmiany ciala, to ze cos jest we mnie ze to zyje itd totalnego rozregulowania hormonow przy moim psychicznym rozregulowaniu. I prawdopodobnie moj biol ojciec mial schozofrenie....ktora nie musi i nie jest dziedziczna ale predyspozycje juz tak. Myślę że ta wiedza o psychice dzieci przeraza kobiety dzisiaj, tak samo maja więcej możliwości niz kiedys : kariera, studia, rozwój osobisty, coraz mniej wsparcia w facetach którzy są epatowani seksualizmem ze wszystkich stron, i poleca do szczuplej I ladnej niz obwislej po porodzie, dziecko tez oddala bo nie ma już czasu na bliskość na tą intymność z partnerem. I kobiety wola wybierac spośród tych możliwości. Nie nazwalalanym je samolubnymi, samolubne są baby co rodzą dziecko bez zadnego zasobu emocjonalnego na jego wychowanie albo rodzą bo mają problemy ze soba I boja sie samotnosci. Tez mialam taki etap w wieku 25 lat mowilam "do 40 MUSZE miec dziecko, nie ważne czy ojciec będzie czy nie". Teraz mam 31 lat,kochającego i wspierajacego partnera i podjęcie decyzji czy chce byc matka czy nie jest bardzo ciezkie. Ale jak mawia moj tato adopcyjny "to wasza decyzja...a jak bedzie za pozno to zawsze mozecie adoptowac"
@@twojkoszmar4231 No to juz zmarnowałaś swoją szansę.
Gadasz jakieś glupoty, bo kobieta jest stworzona do rodzenia dzieci i tylko wtedy jestczdrowa i dobrzecsie czyje
@@Tfftfyfttt no i git ja się z tym czuje dobrze. A biologicznie czas jeszcze mam. Gorzej jest powolywac na świat dzieci tylko bo tak wypada/trzeba/bo nie można wyskrobac a potem takie dzieci takich matek maja przewalone w zyciu I ladują na terapiach albo w nałogach. To ze mam macice nie znaczy ze musze to wykorzystać, jak widać niektorzy mają mozg a z niego nie korzystają🤷♀️
@@twojkoszmar4231 To czuj sie dobrze i oklamoj samą siebie
@@Tfftfyfttt o matuchno!!! To średniowieczne poglądy. To piszę ja - mama i babcia kilkorga wnucząt.
Poddałam się...po 20 min nie dałam rady tego słuchać. Pani ma w sobie ogrom negatywnych emocji, wszystko zrzuca na adopcję. I to tłumaczenie, że rodziny sobie wybierają dzieci...
Nigdzie nie jest tłumaczone, że "rodziny wybierają sobie dzieci"
Teraz sie oodobno czeka na male dzieci w kolejce 😅
Podobno ....to też święty Mikołaj istnieje 😉
Och chyba nie tak z tym ze chca rodzice adopcyjni zaspokoic swoja zachcianke . Może jest tak ze skoro dzieci nie maja miejsca w rodzinie a mnie stac by mu pomoc to dlaczego nie ? Będzie ono szczesliwe no i ja moze przy nim ?
Q
Miałam mamę i tatę biologicznych i pamiętam że mając 3 do 3,6m_cy chciałam ich pozabijać bo nie mieli dla mnie czasu....mieli gospodarstwo rolne tylko z tego żyli. W rodzinie było nas 5 z babcią.
Moze nie zachciankę ale naturalna potrzebe prokreacji i przedłużenia gatunku jaka ma kazdy człowiek (prawie)bo jest roznie o lepiejtak ze kobitka nie chce miec dziecka niz zeby sie rozmnazala bo tak trzeba koedy nie ma odpowiednich fundamentow emocjonalnych lub skrzywione wzroce wychowania a potem mamy taką rozmowę jak tutaj - w najlepszym wypadku! Ja też mialam fart ze trafilam na dobrą rodzine, moja matka urodzila kolejne dzieci i one juz z nia zostały do doroslosci i nikt sie nie zainteresowal ze stracila w przeszlosci prawa, sa zdemoralizowani bo wychowani w takim nie innym srodowisku i gorzej bo kolejne pokolenie poszlo do adopcji.
Ta pani powinna mówić tylko o sobie każdy czlowiek jest inny to jest rozdrapywanie ran których nie ma może się myle
Przecież mowi ze kazdy inny. Nie każdy adoptowany,porzucony w domu dziecka, opuszczony szuka rodzicow niektorzy mają do nich takich zal ze nie chcą ich ogladac albo uwazaja ze nic im nie brakuje w rodzinie adopcyjnej. Zazwyczaj dziecko uniewazniane,niewysluchane w rodzinie adopcyjnej wpada w takie rozkminy i kryzysy tozsamosci, czesto jest to po prostu ciekawosc, ciakawosc korzeni. Gdzie np kolezanka wygląda jote w jote jak swoja mama a ty patrzysz w lustro i myślisz "a jak wygląda moja mama/ tata" / "dlaczego mnie porzucili?"/ "co było ze mną nie tak" itd. Większość ludzi adoptowanych których znam poszukiwało rodzicow w tym ja I mimo ze spotkało mnie kolejne odrzucenie ze strony rodzonej matki nie żałuję tego. Jestem spokojniejsza wewnetrznie. Ale deficyty jakie powstały w pierwszych dniach zycia i miesiacach u mnie nadal niosą sie echem w moim życiu gdy sama jestem w czasie by zakładać swoją rodzinę. Nadal jestem związana z adopcyjnymi rodzicami mimo ze mamy już przy mnie nie ma a tate widuje raz do roku. Czuję z nimi wieksze polaczenie niz z biologiczna rodzina ktora mam tylko na fb i z ciekawosci obserwuje profil biologicznej matki. Mimo ze jakies tam cechy chatakteru na pewno mam. Jesyem zdania ze chcąc nie chcąc cząstka biol jest ciagle ze mną gdy patrze w lustro u gdy stworze nowe zycie to będą ich geny i tamtej rodziny. Chociaz ja jestem podobna do taty adopcyjnego (blond włosy,niebieskie oczy,wysoki wzrost) nawet raz psycholog nas widziala na mieście i mówi do mnie na sesji ze gdyby nie znala mojej historii to by powiedziala ze to mój tato biologiczny. Za to matka biologiczna chyba coemny blond nie wiem jakie ona ma naturalne,piwne oczy (jej dzieci te co ma teraz tez maja piwne) moj biol ojciec tez ponoc piwne oczy ma i miał ciemne włosy. Takze do biologicznych nie pasuje nawet. Choć matka biol uznała ze jestem po ojcu : wzrost, masywniejsza budowa bo on ma ze 2metry wzrostu a ja prawie 180cm jak na kobiete to dużo. Ale biol babcia(matka matki) ma taki profil ze blondynka i niebieskooka a ponoc duzo % genow dostajemy od dziadkow.
Pani historia niczym się nie różni od historii dzieci biologicznych, pytania niestety są tendencyjne mocno, mocno.....ja np jak miałam 3 miesiące pamiętam to doskonale, byłam za bardzo i za często przytulana.....
Moja historia jest kierowana do osób związanych bezpośrednio z adopcją np osób adoptowanych i rodziców adopcyjnych. Osoby, które nie są w żaden sposób związane z adopcją nie muszą rozumieć tego tematu 🤷
Kobieta upatruje przyczynę swych problemów w tym, że była adoptowana. To ma w głowie. A ile dzieci z Domów Dziecka marzy by mieć mamę i tatę? Czyżby miała złe życie w tej rodzinie?
Jest coś takiego jak trauma wczesnodziecieca, dziecko porzucone mie ważne czy z adopcji czy z domu dziecka tez ma poczucie porzucenia. To ze je kochaja adopcyjni i już ma rodzicow nie znaczy ze zapełni sie ta rana a ono zapomni ze bylo porzucone ze gdzies w swiecie są ludzie ktorzy mieli je kochac ale nie kochali i totalnie je olali. To tez sie kładzie cieniem na ich samoocene. Sprawy nie rozwiąże to ze dziecko sie nigdy nie dowie o adopcji bo skutki wczesnych zaniedban i traumy wczesnodziecej i tak będą dawac objawy. Myślę że dziecko adoptowane jak i z Domu Dziecka podobnie czuje te ranę. Bo w jednym i w drugim przypadku zostały opuszczone. Kwestia tez tego co się stało ze dziecko trafiło do DD bo są dzieci ktore prawnie mają rodzicow ale maja oni zawieszona władze rodzicielska i tak jest najczęściej. Są matki ktore straciły prawa do dzieci ale nadal walczą by te prawa odzyskac i odwiedzają swoje dzieci. No a rodzice dzieci ktore ida do adopcji są raczej na stałe i nieodwołalnie pozbawieni praw lub juz nie mają możliwości odzyskac dziecka albo sami się go zrzekają. Dziecko w DD ktore ma mame, mamie zabrano dziecko bo np byla bieda w domu, zaniedbania wychowawcze, ma świadomość ze mama go nie porzucila raczej i moze zyje nadzieja ze wroci do domu a dziecko ktore od razu zostało zostawione czuje się porzucone raczej ostatecznie.
Słaby podcast, kobieta mimo,że ma 39 lat słabo pojmuje świat. Ciężko tego się słucha. Ona się nie prosiła na ten świat. Ale równie dobrze mogłabyś być usunięta kobieto.
Gdyby matka usunęła ciążę to by usunęła i tyle.
Co by było gdyby...
@@drzewko.oliwne_adopcja ale tego nie zrobiła
@@carmelovax9363 to był mój komentarz odnośnie hasła "mogłabyś być usunięta kobieto"
TEN BABISZON JEST MEGA SZURNIĘTY
Ja byłam tak inna od własnej mojej marki rodzonej że gdybym była odoptowana to byłby jeszcze większe różnice i niezrozumienie !
Ciesz się że cię nie usunęli dzisiaj byś nie istniała
😂😂😂 no i co z tego. Sama sobie na to odpowiedziałaś babo... nie istniałaby i ciężko się tym przejąć nie istnieć. Mi tam tez wsio ryba gdyby mnie biologiczna usunęła. I jestem za aborcja i za tym żeby kobiety mialy wybór, i za tym by nie linczowac kobiet bezdzietnych z wyboru. Co by było gdyby
Pierwszy 😁😁
Kobieto ciesz się życiem a co by było jakby cię usunięto brzydko mówiąc nie istnielabys nie ważne która cię urodziła ważne kto cię wychował
Gdyby matka mnie usunęła....to by usunęła, tyle.
A czemu mówisz jej co ma robić? Cieszy się życiem ale mówi o swoich odczuciach. Które nie odpowiadają temu czego Ty się spodziewałeś. Przyjmij to, że każdy ma inne doświadczenia życiowe i nie ma recepty na to jak należy czuć w danej sytuacji.
Dymitr bardzo się stara ale Pani gość nie grzeszy inteligencją
Tak. Mam wrażenie że ona szuka kamer. A opowiada tragicznie.
on zadaje złe pytania, które do nikąd nie prowadzą, w których gośćini się zupełnie nie odnajduje, bo sa oderwane od rzeczywistości.
Za duzo swobod panienka chciala, uwazala, ze ona jest gora i bedzie robic wszystko wbrew nakazom rodzicow. Kazde dziecko powinno byc uczone co mu wolno, a czego nie wolno, bo dzis dzieci sa przekonane, ze im wszystko wolno i robia co chca tylko potem okazuje sie, ze nie maja zadnych zasad moralnych w sobie i zamiast opiekowac sie swymi rodzicami oddaja ich do domu starcow i nie poczuwaja sie do winy!
A to odnośnie czego ten komentarz? A w szczególności fragment o domach starców? 🤔🤦
Ten podcast to dno!!!
Rozwiń myśl. Bo inaczej można odebrać wrażenie, że Twój komentarz jest dnem.