Liefste Papa, Beste familieleden, vriendinnen, vrienden en kennissen, Graag neem ik het laatste woord voor deze afscheidstoespraak. Tussen een traan, een lach, een brede glimlach en veel dankbaarheid begon ik de afscheidstoespraak over het leven van mijn dierbare vader te schrijven. Het werd mij van in het begin duidelijk dat dit geen klassieke toespraak ging worden in chronologische volgorde verteld. Het zal een toespraak zijn met vele prachtige en persoonlijke herinneringen en vele hoogtepunten en mijlpalen overgoten met een saus van beeldspraak, woordspelingen, metaforen en gekruid met typische uitspraken van mijn vader. Geneeskunde studeren, was voor jou geen studiekeuze maar een ware roeping. Heel jouw leven heb jij mensen genezen. “Kan den dokter is komen?, Is menier dokteur daar? T’is dringend” Jij was een veel gevraagd man. Jij werd vaak ’s nachts uit jouw bed gebeld. Dag en nacht bereikbaar. De plicht, de heilige plicht, er viel niet aan te tornen. Mentaal kreeg je veel te verwerken. Jij was alleen. Groepspraktijken bestonden er nog niet toen jij begon als huisarts. Beroepsgeheim droeg jij hoog in het vaandel. Je was heel sportief en hebt vele marathons, halve marathons en vooral de Antwerp 10 Miles gelopen. Respect hiervoor. Eigenlijk lag deze sport, helemaal in de lijn van jouw beroepsleven of anders gezegd jouw loopbaan. Hollen van de ene patiënt naar de andere in een moordend, afmattend tempo. Zoals de Amerikaanse presidenten een running mate hebben bij hun verkiezingen, was jouw running mate jouw goede vriend Pol Van Dorpe. Dit zijn niet mijn woorden maar die van jou. Pol heeft vele halve marathons en vooral de Antwerp 10 Miles samen met jou meegelopen. Ik herinner mij nog dat het Pol telkens opviel dat er weinig lopers waren van zijn en jouw leeftijd. Maar jouw allereerste loopmaat was de sympathieke Flor Hannes, een Antwerpse dokwerker die jij in het Rivierenhof in Deurne in de jaren 70 leerde kennen. Flor was zeer vereerd toen jij hem uitnodigde om naar Schoten te komen voor de jogging van zaterdagochtend. Aan de ontbijttafel zei Flor mij meermaals dat jij “1 uit de duizend was”! In 2004 liepen ik en Matthias met jou de eerste keer de Antwerp 10 Miles. Samen liepen wij de tent van Total in en werden gebombardeerd tot VIP-leden van Total (nu TotalEnergies). Op een totaal andere manier werd ons via de 10 Miles nog eens duidelijk gemaakt dat jij jarenlang samen met jouw hele goede vriend en collega dokter Didier Savoye arbeidsgeneesheer was bij deze multinational. Matthias liep mee met de snelle lopers en ik bleef aan jouw zijde, in jouw voetspoor. Die dag hebben wij samen heel intens beleefd. Eigen aan het leven is dat men pas veel later beseft dat dit momenten van puur geluk waren geweest. Toen wij onze medaille hadden ontvangen, was jij trots op mij en Matthias. De fakkel met de olympische vlam werd die dag symbolisch doorgegeven. Achter elke grote man staat er een sterke vrouw. Mama zorgde elke dag dat het middagmaal klaar stond. Je at heel gezond maar het moest vlug gaan. Alles moest daarom lauw worden opgediend en zeker niet te heet. Opgeven? Nee dat stond niet in jouw woordenboek. Zweten, afzien, op de tanden bijten, doorbijten, incasseren, vechten. Je was een echte doorzetter. Zoals iedereen kon je wel eens koppig zijn. “Kan mij niet bommen!” riep jij dan. De muur had een kleine barst en jij kwam terug met barstende hoofdpijn. “Och ja, we proberen het later nog een keer opnieuw!” zei je dan. De dag dat jij een vleugelpiano kocht, zei je “Mijn beste investering ooit”. Ik ben je hier altijd dankbaar voor want de piano heeft sindsdien altijd een belangrijk plaats in mijn leven genomen! Er klonk muziek in jouw leven en in het hele huis. Vandaag spelen Mama en ikzelf nog steeds piano. Jij was een boogschutter en jij had jouw sterrenbeeld niet gestolen. Heel jouw leven heb je pijlen afgeschoten. Pijlen van liefde, geluk, bewondering, verwondering, vreugde, gastvrijheid en vrijgevigheid, heel sociaal voelende pijlen, pijlen van bezorgdheid, ergernis, verontwaardiging, woede, onmacht, verdriet, pijlen die troosten, pijlen van hoop maar vooral en dat deed jij heel jouw leven, schoot jij krachtige pijlen af die genezen. Vele schoten, jij woonde graag in Schoten, vele schoten dus in de roos. Maar de boog van deze boogschutter kon niet altijd gespannen staan. Ook jij had nood aan ontspanning. Die vond jij in de sport (vooral joggen en skiën), de literatuur, de muziek, de kunst maar ook in de legendarische jaarlijkse Lasagnefeesten met de familie Hageman, Lenshoek, Hellinckx en Peeters. Mama sloofde zich telkens uit in de keuken bij het maken van de heerlijke vleeslasagne en de vislasagne. Jij zorgde voor de uitgelezen wijnen uit jouw wijnkelder. Na het hard werken had jij zo’n feest dat in de vroege uurtjes duurde wel verdiend. Jij was dan telkens weer een gelukkig man en gastheer. Op 4 mei 2006 of beter gezegd op 04-05-06, op deze magische datum werd jouw allereerste kleinkind Nicolas geboren. Er brak een nieuw tijdperk aan voor jou en mama. Jouw naam werd veranderd in Opapiet. Er klonken die heugelijke dag vreugdeschoten in Schoten. Mama nam de trein naar Nijvel. Jij moest nog werken en kwam later met de wagen. Jij was door het dolle heen en stormde de ziekenhuiskamer binnen, jij liep Mama bijna omver, en daar zat Kathleen met het grote wonder op haar schoot. Als kersverse grootvader nam jij Nicolas in jouw armen. Zelden had ik jou zo vertederd zien kijken. Jouw geluk kon niet op want tussen 2007 en 2019 werden Leon, William, James, Maurice en Pauline geboren. 6 kersen op de familietaart. “Allemaal koningsnamen” zei Mama en voegde er nog aan toe dat Pauline een koninginnenaam is want Pauline is in het Italiaans Paola. En jij? Jij was de koning te rijk. Jij nam de kroon met de 6 fonkelende diamanten en zette die op jouw hoofd. Jij begon nu een viervoetig bestaan te leiden met jouw kleinkinderen. Via mijn jongste zoon William die een biografie had over de stripheld Batman, kwam ik te weten dat Batman 80 jaar was in 2019. Batman helpt mensen uit de nood. Maar er was nog een andere jarige die 80 werd. Jij was de echte held en redder. Jij hebt vele mensen gered van een gewisse dood. Het bekendste voorbeeld is de eigenares van het appartement waar jouw dokterspraktijk was. Mevrouw Dobbeleer kreeg een hartaanval en zonder jou had zij het niet overleefd. Wanneer anderen op brugpensioen gaan of genieten van hun wettelijk pensioen, ging jij gewoon door met werken. De patiënten hadden jou nodig en ja, een herder kan zijn schapen nu eenmaal niet in de steek laten. Jij raasde door als een hogesnelheidstrein. Mama volgde wel. In 2013 kreeg de locomotief last van metaalmoeheid. Jij was nog fit maar er sprongen meer reizigers op de trein en er werden zelfs nog meer wagons gekoppeld aan de locomotief. Op 31 januari 2014 kwam de trein toeterend aan in het eindstation “Terminus”. Het was welletjes geweest. Jij had jouw pensioen dubbel en dik verdiend. Je werd beladen met geschenken maar vooral werd je sprakeloos van de vele patiënten die hun erkentelijkheid betuigden over jouw heel goede medische zorgen. Er verscheen een artikel in de krant op 1 februari 2014 “Oudste huisarts van Deurne, 74 jaar, trekt deur kabinet definitief dicht”. Er stonden 2 koppen in het artikel “Dokter zijn is een manier van leven.” en “Mijn vrouw heeft lang genoeg ten dienste gestaan van mij, tijd dat ik iets terug doe.” Je had nu jouw plaats verdiend in het Guinness Book of Records. Tijdens jouw pensioen viel je niet in een zwart gat. Jij kon nu eindelijk de vele boeken lezen op jouw eiland van stilte zoals je dat altijd zei. Jij was een belezen man en las alles: fictie en non-fictie maar ook las jij met veel belangstelling dikke boeken van astrofysicus Gerard Bodifée en van de natuurkundige, kosmoloog en wiskundige Stephen Hawking over het universum. Het heelal interesseerde jou mateloos en bleef jou fascineren. Op 17 december 2020 werd er in Schoten een hoofdstuk afgesloten. Na 40 jaar te hebben gewoond in Schoten, verhuisde jij in volle Covid-periode naar het appartement in Boechout. Gelukkig dat jij die pandemie niet meer hebt moeten meemaken toen jij arts was. Jij woonde graag met Mama in het gerenoveerde appartement met een terras. Meer had je niet nodig. Spurten, rennen, lopen, snelwandelen, stappen, slenteren, schuifelen, vallen, moeizaam opstaan, lang op een stoel zitten, geduwd worden. Wie lang leeft, maakt veel mee maar moet ook veel afgeven, letterlijk als figuurlijk. Deze vreselijke ouderdomsziekte PAR…keerde jou op een zijweg van jouw levenspad. Je werd hulpbehoevend. Mama deed wat zij kon, bracht jou wekelijks naar de kinesitherapeut of soms naar het ziekenhuis. Dankzij Mama heb je nooit naar een bejaardentehuis moeten gaan. Hoog tijd dat de maatschappij waarvoor jij had gezorgd, nu jou ging verzorgen. Er was nu thuisverpleging en Mama bracht jou 2 keer per week naar het dagcentrum Compostella te Borsbeek voor de afwisseling. Zo ook die bewuste dinsdag 5 maart, de auto stond klaar, jij stapte moeizaam naar de wagen, Mama hielp jou bij het instappen. Met jouw laatste krachten klikte jij de veiligheidsgordel vast. KLIK! Een oorverdovende stilte volgde. Je was er niet meer. Zoals de astronauten worden vastgeriemd wanneer zij de aarde verlaten, had jij net hetzelfde gedaan. Jij was klaar voor een lange en verre reis naar het onbekende in het uitdijende heelal! En jij was vertrokken. Papa, jij was een prachtmens en jij hebt heel jouw leven ingezet voor jouw medemens en dit dankzij de geneeskunde. Wij danken jou voor alles. Jij blijft nu voorleven in ons hart en de mooiste herinneringen blijven altijd bestaan. Rust nu in vrede.
M’n allerliefste papa, Opapiet van onze Leon en James, ’ T is uw Bibieke hier, jouw dochter in’t midden van jouw 2 zonen. Wat hadden wij een goede band samen. Dit kwam natuurlijk door onze gedeelde passies: cinema, reizen en skiën. Van m’n allerliefste film aller tijden ‘Dead Poets Society’ met de fantastische Robin Williams en al die boardinschoolboys waar ik stiekem verliefd op was, naar Dances with Wolves met Kevin Costner to dé misser van formaat Amadeus (nee, die laat je een amper 8 jarige eigenlijk niet zien, wegens te overweldigend en te traumatisch), we gingen samen kijken in de Calypso of de Rex ‘oep de Kaiserlai’ op zaterdagavond. ‘Een stadteke doen naar Aantwaarpe’ dat vond je altijd top, met dus vaak een film als afsluiter en iets eten in den Hulstkamp, alweer ‘oep die Kaiserlai’. Het waren m’n geweldige jaren 80 en 90 jeugdjaren. Reizen deed je ook ontzettend graag. Mama noemde je altijd de reisduif, zij was eerder de huismus, jullie waren een goed team dus, opposites attract. Je nam in mijn jeugd wel nooit lange vakanties, ‘ha nee, de patiënten wachten’. Ik kan mij niet herinneren dat wij ooit 2 weken samen vakantie gehad hebben. Je hield van korte maar dan wel heel intense vakanties. 1 week extreem veel Kastelen van de Loire bezoeken, wereld erfgoed. Ons paaien met een extra ijsje op voorwaarde van nog een extra kasteel met gids in het Frans. Musea in Londen, wij 2 samen, maar je wist er dan wel de gems uit te pikken zoals The Wallace Collection. Romeinse amfitheaters in Arles, Nîmes en Orange, been there, done that. Slechts 1 keer logeerden we in een villa met zwembad in Spanje aan de Costa del Sol. Dat was dan omdat je je aan het voorbereiden was voor het examen accupunctuur. Was dat zwembad in die palmbomentuin toen maar half gevuld zeker… Bummer… Tussen haakjes: Als mama mij later dat jaar vertelde dat je geslaagd was voor dat examen, interpreteerde ik dat eerst dat iemand jou slaag gegeven had. Het werkwoord ‘voor iets slagen’ leerde ik toen van jou. En dat typeerde jou, ‘ga ervoor’ zei je altijd. ‘En doe je best.’ Je moedigde mij aan mij altijd open te stellen naar andere culturen toe. Dit gaf mij een boost om te kiezen voor mijn uitwisselingsjaar met AFS na mijn humaniora. Dankzij joubw aanmoediging beleefde ik een topjaar in de VS en mama’s en jouw gastvrijheid gaf Sara, jullie Canadese gaststudente een thuis in Schoten. We smeedden vriendschapsbanden met the Lyman’s en the Hanley’s voor het leven. En dan skiën, winter 1985 gingen we voor het eerst naar Zwitserland. Je leende langlauflatten van nonkel André, ‘want dat skiën zal wel niks voor mij zijn’, … dacht je… Tegen donderdag had je al huurski’s want je wou het dan dan toch eens proberen. En vanaf toen was je niet te houden, nee, je was gebeten! En ik ook! Je was 45 jaar als je ermee begon en 68 jaar als je ermee ophield. Eerlijk, je techniek was geen topper, maar dankzij jouw lopersbenen wist je van geen ophouden. Van de 1 ste tot de laatste skilift en dan nog in de après ski duiken, dansen met Anton aus Tirol, Anton, Anton. Zo’n uithoudingsvermogen… Het zijn jaren van veel skiplezier met jouw partner in crime, Michel, de Duyckskes en de Van Reuseltjes. Mijn liefjes mochten later ook mee. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, was je levensmotto. Axel 2, neven Idesbald, Diederik en nichtje Edith en vele anderen. Je was zo gul met je gastvrijheid. Iedereen mocht wel eens mee. Jouw belangrijkste levenswerk tenslotte, was jouw job als huisarts. Tot aan je 65 jaar werkte je 6 van de 7 dagen. Zondag was eigenlijk ook geen rustdag, want dan werkte je in de tuin, bezocht je patiënten in het ziekenhuis of het woonzorgcentrum. Bij de openhaard schoolde je je bij met wetenschappelijke literatuur. Patiëntenstop, dat woord was je vreemd. Als we nog naast de praktijk in Deurne woonden, ging ik als kleuter soms zelf in de wachtzaal zitten, mijn beurt afwachtend, om jou even te zien. En de patïenten maar lachen. Eigenlijk werd er best veel gelachen in jouw kabinet. Met ‘ne lach en ne zwans’ los je al veel druk van de ketel op. Eens verhuisd naar Schoten babbelden we ’s ochtends bij want ’s avonds zagen we je in de week nooit, dan sliepen we al. Gaan met die banaan, tot je 74 ste , op 1 februari 2014 hing je je stethoscoop aan de haak. Het is dan ook zo spijtig en wrang dat je maar amper een half jaar heb kunnen genieten van jouw welverdiend pensioen. In het najaar begonnen zich de eerste tekenen van blaasontstekingen met nierproblemen en later die vasculaire Parkinsonism te tonen. Je onderging het allemaal. Bedankt lieve papa dat je m’n papa was. Je hebt zoveel voor mij betekent. Je stond me bij in de moeilijke NKO-jaren van operaties van onze Leon dat m’n moederhart vaak op de proef stelde. Het deed zo’n deugd dat je ons dan vergezelde naar de specialisten afspraken. ‘2 paar oren vangen meer info op’ en ‘geloof in de wetenschap, Bibieke, ze kunnen echt veel’ waren jouw steeds terugkerende mantra’s. En van alle bastienboys: bedankt lieve Opapiet voor al de traktaties van vakanties in Ter Helme aan zee, Efteling Bosrijkhuisjes en Bitburg Duitsland familieuitstappen. De mooie herinneringen blijven. Ons volgende familieWE is al gepland, dit najaar, nog met jouw goedkeuring. We gaan in de Eifel het glas heffen op jou. Rust zacht lieve papa, je hebt het zo verdiend. Uw Bibieke
Toespraak 'compagnon de route' Eric, een van zijn beste vrienden: Je vader noemde mij “de Grote Verleider” en jij noemde mij je “Compagnon de route” en na zo’n 70 jaar vriendschap moet ik afscheid nemen van jou. Onze eerste route samen was per autostop naar zuid Engeland na de retorica. Bij onze stop in Londen waren alle jeugdherbergen volzet en werden we uiteindelijk genoopt om 2 nachten door te brengen in het “Leger de Heils” te midden van zo’n 50 daklozen. Piet jij had een warme, gezellige, gevoelige en ietwat ongedurige inborst. Je had een luisterend oor en kon heel schalks uit de hoek komen. Sportief was je ook. Het jaar 2000 liep je in met een halve marathon, regelmatig ging je joggen en je ging jaarlijks op ski-uitstap met onder andere Michel. Omdat je patiënten je niet konden missen, bleef je een plichtsbewuste dokter en werkte je tot je 75 ste.. In die periode kwam je wekelijks op vrijdag in de Lait Russe lunchen terwijl Ati op Nicolas en William ging passen in Nijvel. Een kwartier voor je aankomst werd de soep al in het bord geschept, zodat ze lauw en onmiddellijk geconsumeerd kon worden. Na het hoofdgerecht en het dessert werd er steevast met Ati gebeld om enthousiast verslag uit te brengen over wat je zoal gegeten had Toen je als jonge dokter van wacht was tijdens een griepepidemie werden de taken als volgt verdeeld: Ati werd de telefoniste van dienst en met het stratenplan van Deurne voor zich maakte zij de volgende dokterstoer op, en ik was de chauffeur van dienst, zo werd er geen tijd verloren met parkeren. Een hele dag hard gewerkt. Van mobiele telefoon en navigatie was er toen nog geen sprake. Ons hele leven was met mekaar verweven. Zo’n 20 jaar geleden zat ik in een rolstoel en bezochten we met z’n 4en een tentoonstelling van Holbein in het Mauritshuis in Den Haag. Dankzij jouw doortastendheid laveerde je me door de massa en konden wij alle 4 de werken van Holbein van op de eerste rij bewonderen. Wat een luxe. In goede en kwade dagen altijd stonden jij en Ati, meestal als eerste paraat en op elk feest stond je te popelen om te speechen, de laatste keer nu bijna 2 jaar geleden. Elke verjaardag kregen wij steevast een mooie kaart met een verrassende quote of een doordenkertje van jouw kant. Ati, jij was altijd zijn rustpunt en toeverlaat en zeker de laatste jaren zijn rots in de branding. Wanneer je uit zijn gezichtsveld verdween speurde hij ongedurig de omgeving af op zoek naar jou Ati. Ik mis je vandaag al, mijn lieve vriend Piet. Het was een privilege om jou gekend te hebben. Dank voor alles
Lieve Opapiet, Ik, Nicolas, jouw eerste kleinzoon, de eerste zoon van je eerste zoon. Ik had nog zoveel dingen met jou willen doen. Ik had een halve marathon met jou willen lopen, Ik had nog uren met jou naar Klara willen luisteren, Ik had nog met jou jouw dokterspraktijk willen bezoeken, Ik wou dat jij me in Schoten rondleidde, jij die Schoten beter kende dan je broekzak, Ik had nog een laatste donderdag willen meemaken wanneer jij en Nanie ons kwamen halen van school om daarna thuis een fruitsla en een koekje te eten. Ik ga eerlijk zijn de donderdag was mijn favoriete dag van de week, Ik had nog een keer met jou willen boxen, iets dat je altijd deed wanneer ik klein was en dat me altijd deed lachen, Ik wou ook dat we samen in het oude salon in Schoten, in de oude zetels samen zaten en dat je me over je jeugd en je ouders sprak, iets waarvan je me nooit sprak maar waarover ik erg geïnteresseerd was, Ik had nog een laatste wandeling in de bossen van Schoten met jou willen doen, Ik had nog een laatste voetbalmatch of een aflevering van de Kampioenen met jou willen kijken totdat Nanie me kwam halen om naar bed te gaan omdat het te laat was, Ik had nog een keer samen met William en Nanie naar de Colmar of de McDonalds in Antwerpen willen eten, plekken waar je altijd graag at en waar je niet aarzelde om een paar frietjes van mij te stelen, Kortom, bedankt Opapiet voor al deze momenten met jou zelfs als ik sommige dingen niet heb kunnen doen.
Lieve papa, Je zaterdagochtenden hadden decennialang hetzelfde stramien. Voor dag en dauw stond je op om even 18 kilometer te joggen door Schoten en Brasschaat. Elke week. Je loopmaat Flor Hannes, een oudere dokwerker met een gouden hart, liep met je mee. Iets na 9 uur was je terug want tot diep in de jaren 2000 moest je tegen 10.30 uur terug zijn op de praktijk in Deurne. Want ook op zaterdagvoormiddag mochten patiënten langskomen. Dat zorgde ervoor dat ze 's ochtends al belden naar ons en ik als kind de telefoon soms opnam. Als een patiënt vroeg of hij de dokter kon spreken antwoorddde ik nietsvermoedend: "Nee, die is weg. Die is gaan lopen." Niet zelden zorgde dat aan de andere kant van de lijn voor een ongemakkelijke stilte en zelfs een "oei, pardon." Had ik "joggen" ipv lopen gebruikt was er geen vuiltje aan de lucht geweest. Eens de consultatie er zaterdagmiddag opzat, nam je het onderhoud van de tuin op zich. Als het gras nog niet hoefde afgereden te worden, gunde je geheel terecht een verzetje en ging je langs bij Gramo en Fnac voor een verse lading klassieke en jazz-cd's. Je had er honderden. Muziek was je leven. Mama begon vanaf 1983 met piano en wij drie volgden - al dan niet met tegenzin - in haar kielzog. Je fleurde op als je thuis grootse pianorecitals organiseerde. Dat heb je in Schoten tussen begin jaren 80 en de eeuwwisseling toch zo'n vier keer gedaan. Het salon werd leeggemaakt en maakte plaats voor rijen opklapstoeltjes. Bevriende pianisten gaven er het beste van zichzelf. Mama nam de praktische organisatie op zich en werkte in de weken voordien fulltime aan zelfgemaakte desserten en hapjes voor achteraf. Vrienden, buren en familie waren telkens met velen van de partij. De Elizabethwedstrijd volgde je alsof het een WK Voetbal betrof. Indien je vond dat de televisie niet het geluid gaf dat je wilde, pakte je de radio erbij en schoof je naar de frequentie van Radio 3 (nu Klara) om het radiotoestel aan je oorschelp te kluisteren en zo de live-uitzending nog beter te kunnen horen. Nam je dan nooit rust? Misschien op een zondagnamiddag wanneer je met een stapel boeken plaats nam in je zetel en je terugtrok in je "Eiland van Stilte". Je las steevast met een rollerpen in je hand om opvallende passages nog eens extra te onderstrepen. Eens uitgelezen, las je die gemarkeerde zinnen nog eens een tweede maal. Ik ben je dankbaar dat mijn niet aflatende interesse in muziek, ook klassiek, mede door jou is gewekt. Op weg naar het Xaveriuscollege moesten ik en Axel 's ochtends in de auto stil zijn want Radio 3 en soms Radio 1 stonden hoe dan ook op. Het uitgebreide radionieuws van acht uur, zorgde mee voor het ontluiken van mijn andere passies: actualiteit en geschiedenis. Als kind van nog geen tien kon ik de nieuwsuitzendingen van voren naar achter opzeggen, inclusief analyse over diverse binnen- en buitenlandse onderwerpen. Dit leidde ertoe dat ik van de actualiteit alles afwist, maar dat kon niet gezegd worden van mijn reguliere schoolwerk zoals wiskunde, en da's een understatement. Over je kindertijd zei je niet zo veel, we mogen niet vergeten dat je ter wereld kwam aan de vooravond van WOII. Opgroeien tijdens en de jaren erna waren geen pretje. En die jaren hebben willens nilles een grote indruk op je achtergelaten. Als linkshandige moest je toch met rechts schrijven. Chapeau voor de apothekers die je geschrift konden ontcijferen. Je doorliep Sint-Lievens en ging in Leuven geneeskunde studeren. Je smeedde er vriendschappen voor het leven en was praeses van het studententheatergezelschap. Op een trouwfeest van een jaargenoot nam je het woord en je humor wekte die avond de aandacht van een jonge Kortrijkse daar aanwezig: mama. In 1969 huwden jullie. Drie jaar later kwam Axel ter wereld. Rebecca volgde in 1975 en ik nog eens vijf jaar later. Het doet me plezier dat je heel wat gereisd hebt. Je bezocht met mama aan je zijde de VS en Canada, Egypte, China, de Sovjet-Unie en hopen interessante culturele Europese steden. Ook tijdens je skireizen was je het zonnetje in huis. Mama was deze sport minder genegen, waardoor haar plaats na enkele jaren werd ingenomen door jeugdvriend Michel Nuyts. De skireizen naar Alpe d'Huez, Veysonnaz en Val Thorens in groot gezelschap behoren tot mijn beste jeugdherinneringen. Mijn eeuwige dank hiervoor. Ik zou de waarheid oneer aandoen als ik hier zou poneren dat ons contact altijd hartelijk was. In mijn tiener- en adolescente jaren reageerde ik soms best nukkig, en aan de computer verloor ik niet zelden mijn ongeduld. We leken harder op elkaar dan we zelf wilden toegeven. Wat ik niet realiseerde was dat je als huisarts een massa emotionele bagage van je patiënten meetorste. Hoe vaak nam ik niet de telefoon op en kreeg ik een man of vrouw aan de lijn, die niet ziek klonk, maar me vroeg "of de dokter nog even kon bellen want ik moet hem iets vragen." Want een huisarts is zoveel meer dan een medicus, hij is een biechtvader en bemiddelaar. En zoiets kan je niet in je dokterspraktijk achterlaten, dat neem je of je nu wilt of niet mee naar huis. Ik koester onze deelnames aan heel wat edities van de 10 Miles, en andere loopwedstrijden zoals de Halve Marathon van Roosendaal, vlak over de grens. Een leuke anekdote hierover. Nederlagen van het Nederlandse elftal zorgde voor wat leedvermaak bij jou. Als je niet tevreden was over het commentaar van Frank Raes en co zapte je snel naar NOS Studio Sport en riep je luid "Wat zegt den Hollander?!" De Halve Marathon van Roosendaal editie 2002 viel in de periode van het WK in Japan-Zuid-Korea. Op dat WK was België er wel maar Oranje er niet bij. En dat heeft Roosendaal geweten. Het zorgde ervoor dat mama enkele straten voor de finish klaar moest staan om jou Rode Duivels-supportersmateriaal te overhandigen. Met een muts in de Belgische driekleur en een drietand liep je over de meet. Het publiek kon er wel om lachen. Je foto haalde de regionale krant 's anderendaags. Ik zou willen eindigen met een leuke noot. Je vond het fijn om te rijmen en dichten, vooral over de actualiteit. En dat resultaat stuurde je soms naar de kranten als lezersbrief. Ik lees een brief voor die gepubliceerd is in het Laatste Nieuws in juni 2012. En die ging, ra,ra,ra over de uitschakeling van Oranje op het EK in Polen en jawel Oekraïene. Nederland was finalist op het WK 2010 in Zuid-Afrika, maar twee jaar later zorgden drie nederlagen op rij voor de uitschakeling in de eerste ronde. België had zich overigens niet weten te kwalificeren voor dat EK. Oranje verdriet Het was stil in Nederland na de 1-0 neergang door Danish Dynamite. Maar het was ook stil in Neder-Belgenland. De Antwerpse Grote Markt werd niet ingenomen door Oranje-fans. Ter staving van Hollands Glorie, 't bleef bij een Pilsje Troost. Er werd menige traan geloosd! "Maar woensdag keert voor Oranje het tij... De heropstanding komt op peil, want dan gaat de Mannschaft voor de bijl..." Helaas, helaas nog altijd geen soelaas... Tegen Portugal zou Oranje het wel redden: als een pletwals over Ronaldo en de Portugezen! Alvast een glaasje Porto degusteren. Dat geeft Oranje meer moed, of was het overmoed ten derde male? Het Oranje miljonairs-elftal, met te veel talent in overtal, kan door eigen arrogantie voortijdig met vakantie. Piet Van den Bossche, Schoten Rust zacht, papa
Liefste Papa,
Beste familieleden, vriendinnen, vrienden en kennissen,
Graag neem ik het laatste woord voor deze afscheidstoespraak. Tussen een traan, een lach, een brede glimlach en veel dankbaarheid begon ik de afscheidstoespraak over het leven van mijn dierbare vader te schrijven. Het werd mij van in het begin duidelijk dat dit geen klassieke toespraak ging worden in chronologische volgorde verteld. Het zal een toespraak zijn met vele prachtige en persoonlijke herinneringen en vele hoogtepunten en mijlpalen overgoten met een saus van beeldspraak, woordspelingen, metaforen en gekruid met typische uitspraken van mijn vader.
Geneeskunde studeren, was voor jou geen studiekeuze maar een ware roeping. Heel jouw leven heb jij mensen genezen. “Kan den dokter is komen?, Is menier dokteur daar? T’is dringend” Jij was een veel gevraagd man. Jij werd vaak ’s nachts uit jouw bed gebeld. Dag en nacht bereikbaar. De plicht, de heilige plicht, er viel niet aan te tornen. Mentaal kreeg je veel te verwerken. Jij was alleen. Groepspraktijken bestonden er nog niet toen jij begon als huisarts. Beroepsgeheim droeg jij hoog in het vaandel.
Je was heel sportief en hebt vele marathons, halve marathons en vooral de Antwerp 10 Miles gelopen. Respect hiervoor. Eigenlijk lag deze sport, helemaal in de lijn van jouw beroepsleven of anders gezegd jouw loopbaan. Hollen van de ene patiënt naar de andere in een moordend, afmattend tempo.
Zoals de Amerikaanse presidenten een running mate hebben bij hun verkiezingen, was jouw running mate jouw goede vriend Pol Van Dorpe. Dit zijn niet mijn woorden maar die van jou. Pol heeft vele halve marathons en vooral de Antwerp 10 Miles samen met jou meegelopen. Ik herinner mij nog dat het Pol telkens opviel dat er weinig lopers waren van zijn en jouw leeftijd. Maar jouw allereerste loopmaat was de sympathieke Flor Hannes, een Antwerpse dokwerker die jij in het Rivierenhof in Deurne in de jaren 70 leerde kennen. Flor was zeer vereerd toen jij hem uitnodigde om naar Schoten te komen voor de jogging van zaterdagochtend. Aan de ontbijttafel zei Flor mij meermaals dat jij “1 uit de duizend was”!
In 2004 liepen ik en Matthias met jou de eerste keer de Antwerp 10 Miles. Samen liepen wij de tent van Total in en werden gebombardeerd tot VIP-leden van Total (nu TotalEnergies). Op een totaal andere manier werd ons via de 10 Miles nog eens duidelijk gemaakt dat jij jarenlang samen met jouw hele goede vriend en collega dokter Didier Savoye arbeidsgeneesheer was bij deze multinational. Matthias liep mee met de snelle lopers en ik bleef aan jouw zijde, in jouw voetspoor. Die dag hebben wij samen heel intens beleefd. Eigen aan het leven is dat men pas veel later beseft dat dit momenten van puur geluk waren geweest. Toen wij onze medaille hadden ontvangen, was jij trots op mij en Matthias. De fakkel met de olympische vlam werd die dag symbolisch doorgegeven.
Achter elke grote man staat er een sterke vrouw. Mama zorgde elke dag dat het middagmaal klaar stond. Je at heel gezond maar het moest vlug gaan. Alles moest daarom lauw worden opgediend en zeker niet te heet.
Opgeven? Nee dat stond niet in jouw woordenboek. Zweten, afzien, op de tanden bijten, doorbijten, incasseren, vechten. Je was een echte doorzetter.
Zoals iedereen kon je wel eens koppig zijn. “Kan mij niet bommen!” riep jij dan. De muur had een kleine barst en jij kwam terug met barstende hoofdpijn. “Och ja, we proberen het later nog een keer opnieuw!” zei je dan.
De dag dat jij een vleugelpiano kocht, zei je “Mijn beste investering ooit”. Ik ben je hier altijd dankbaar voor want de piano heeft sindsdien altijd een belangrijk plaats in mijn leven genomen! Er klonk muziek in jouw leven en in het hele huis. Vandaag spelen Mama en ikzelf nog steeds piano.
Jij was een boogschutter en jij had jouw sterrenbeeld niet gestolen. Heel jouw leven heb je pijlen afgeschoten. Pijlen van liefde, geluk, bewondering, verwondering, vreugde, gastvrijheid en vrijgevigheid, heel sociaal voelende pijlen, pijlen van bezorgdheid, ergernis, verontwaardiging, woede, onmacht, verdriet, pijlen die troosten, pijlen van hoop maar vooral en dat deed jij heel jouw leven, schoot jij krachtige pijlen af die genezen. Vele schoten, jij woonde graag in Schoten, vele schoten dus in de roos.
Maar de boog van deze boogschutter kon niet altijd gespannen staan. Ook jij had nood aan ontspanning. Die vond jij in de sport (vooral joggen en skiën), de literatuur, de muziek, de kunst maar ook in de legendarische jaarlijkse Lasagnefeesten met de familie Hageman, Lenshoek, Hellinckx en Peeters. Mama sloofde zich telkens uit in de keuken bij het maken van de heerlijke vleeslasagne en de vislasagne. Jij zorgde voor de uitgelezen wijnen uit jouw wijnkelder. Na het hard werken had jij zo’n feest dat in de vroege uurtjes duurde wel verdiend. Jij was dan telkens weer een gelukkig man en gastheer.
Op 4 mei 2006 of beter gezegd op 04-05-06, op deze magische datum werd jouw allereerste kleinkind Nicolas geboren. Er brak een nieuw tijdperk aan voor jou en mama. Jouw naam werd veranderd in Opapiet. Er klonken die heugelijke dag vreugdeschoten in Schoten. Mama nam de trein naar Nijvel. Jij moest nog werken en kwam later met de wagen. Jij was door het dolle heen en stormde de ziekenhuiskamer binnen, jij liep Mama bijna omver, en daar zat Kathleen met het grote wonder op haar schoot. Als kersverse grootvader nam jij Nicolas in jouw armen. Zelden had ik jou zo vertederd zien kijken. Jouw geluk kon niet op want tussen 2007 en 2019 werden Leon, William, James, Maurice en Pauline geboren. 6 kersen op de familietaart. “Allemaal koningsnamen” zei Mama en voegde er nog aan toe dat Pauline een koninginnenaam is want Pauline is in het Italiaans Paola. En jij? Jij was de koning te rijk. Jij nam de kroon met de 6 fonkelende diamanten en zette die op jouw hoofd. Jij begon nu een viervoetig bestaan te leiden met jouw kleinkinderen.
Via mijn jongste zoon William die een biografie had over de stripheld Batman, kwam ik te weten dat Batman 80 jaar was in 2019. Batman helpt mensen uit de nood. Maar er was nog een andere jarige die 80 werd. Jij was de echte held en redder. Jij hebt vele mensen gered van een gewisse dood. Het bekendste voorbeeld is de eigenares van het appartement waar jouw dokterspraktijk was. Mevrouw Dobbeleer kreeg een hartaanval en zonder jou had zij het niet overleefd.
Wanneer anderen op brugpensioen gaan of genieten van hun wettelijk pensioen, ging jij gewoon door met werken. De patiënten hadden jou nodig en ja, een herder kan zijn schapen nu eenmaal niet in de steek laten. Jij raasde door als een hogesnelheidstrein. Mama volgde wel. In 2013 kreeg de locomotief last van metaalmoeheid. Jij was nog fit maar er sprongen meer reizigers op de trein en er werden zelfs nog meer wagons gekoppeld aan de locomotief. Op 31 januari 2014 kwam de trein toeterend aan in het eindstation “Terminus”. Het was welletjes geweest. Jij had jouw pensioen dubbel en dik verdiend. Je werd beladen met geschenken maar vooral werd je sprakeloos van de vele patiënten die hun erkentelijkheid betuigden over jouw heel goede medische zorgen. Er verscheen een artikel in de krant op 1 februari 2014 “Oudste huisarts van Deurne, 74 jaar, trekt deur kabinet definitief dicht”. Er stonden 2 koppen in het artikel “Dokter zijn is een manier van leven.” en “Mijn vrouw heeft lang genoeg ten dienste gestaan van mij, tijd dat ik iets terug doe.” Je had nu jouw plaats verdiend in het Guinness Book of Records.
Tijdens jouw pensioen viel je niet in een zwart gat. Jij kon nu eindelijk de vele boeken lezen op jouw eiland van stilte zoals je dat altijd zei. Jij was een belezen man en las alles: fictie en non-fictie maar ook las jij met veel belangstelling dikke boeken van astrofysicus Gerard Bodifée en van de natuurkundige, kosmoloog en wiskundige Stephen Hawking over het universum. Het heelal interesseerde jou mateloos en bleef jou fascineren.
Op 17 december 2020 werd er in Schoten een hoofdstuk afgesloten. Na 40 jaar te hebben gewoond in Schoten, verhuisde jij in volle Covid-periode naar het appartement in Boechout. Gelukkig dat jij die pandemie niet meer hebt moeten meemaken toen jij arts was. Jij woonde graag met Mama in het gerenoveerde appartement met een terras. Meer had je niet nodig.
Spurten, rennen, lopen, snelwandelen, stappen, slenteren, schuifelen, vallen, moeizaam opstaan, lang op een stoel zitten, geduwd worden. Wie lang leeft, maakt veel mee maar moet ook veel afgeven, letterlijk als figuurlijk. Deze vreselijke ouderdomsziekte PAR…keerde jou op een zijweg van jouw levenspad. Je werd hulpbehoevend. Mama deed wat zij kon, bracht jou wekelijks naar de kinesitherapeut of soms naar het ziekenhuis. Dankzij Mama heb je nooit naar een bejaardentehuis moeten gaan. Hoog tijd dat de maatschappij waarvoor jij had gezorgd, nu jou ging verzorgen. Er was nu thuisverpleging en Mama bracht jou 2 keer per week naar het dagcentrum Compostella te Borsbeek voor de afwisseling. Zo ook die bewuste dinsdag 5 maart, de auto stond klaar, jij stapte moeizaam naar de wagen, Mama hielp jou bij het instappen. Met jouw laatste krachten klikte jij de veiligheidsgordel vast. KLIK! Een oorverdovende stilte volgde. Je was er niet meer. Zoals de astronauten worden vastgeriemd wanneer zij de aarde verlaten, had jij net hetzelfde gedaan. Jij was klaar voor een lange en verre reis naar het onbekende in het uitdijende heelal! En jij was vertrokken.
Papa, jij was een prachtmens en jij hebt heel jouw leven ingezet voor jouw medemens en dit dankzij de geneeskunde. Wij danken jou voor alles. Jij blijft nu voorleven in ons hart en de mooiste herinneringen blijven altijd bestaan.
Rust nu in vrede.
M’n allerliefste papa, Opapiet van onze Leon en James,
’ T is uw Bibieke hier, jouw dochter in’t midden van jouw 2 zonen. Wat hadden wij een goede band
samen. Dit kwam natuurlijk door onze gedeelde passies: cinema, reizen en skiën.
Van m’n allerliefste film aller tijden ‘Dead Poets Society’ met de fantastische Robin Williams en al die boardinschoolboys waar ik stiekem verliefd op was, naar Dances with Wolves met Kevin Costner to dé misser van formaat Amadeus (nee, die laat je een amper 8 jarige eigenlijk niet zien, wegens te overweldigend en te traumatisch), we gingen samen kijken in de Calypso of de Rex ‘oep de Kaiserlai’ op zaterdagavond. ‘Een stadteke doen naar Aantwaarpe’ dat vond je altijd top, met dus vaak een film als afsluiter en iets eten in den Hulstkamp, alweer ‘oep die Kaiserlai’. Het waren m’n geweldige jaren 80 en 90 jeugdjaren.
Reizen deed je ook ontzettend graag. Mama noemde je altijd de reisduif, zij was eerder de huismus, jullie waren een goed team dus, opposites attract. Je nam in mijn jeugd wel nooit lange vakanties, ‘ha nee, de patiënten wachten’. Ik kan mij niet herinneren dat wij ooit 2 weken samen vakantie gehad hebben. Je hield van korte maar dan wel heel intense vakanties.
1 week extreem veel Kastelen van de Loire bezoeken, wereld erfgoed. Ons paaien met een extra ijsje op voorwaarde van nog een extra kasteel met gids in het Frans.
Musea in Londen, wij 2 samen, maar je wist er dan wel de gems uit te pikken zoals The Wallace
Collection. Romeinse amfitheaters in Arles, Nîmes en Orange, been there, done that.
Slechts 1 keer logeerden we in een villa met zwembad in Spanje aan de Costa del Sol. Dat was dan omdat je je aan het voorbereiden was voor het examen accupunctuur. Was dat zwembad in die palmbomentuin toen maar half gevuld zeker… Bummer…
Tussen haakjes: Als mama mij later dat jaar vertelde dat je geslaagd was voor dat examen,
interpreteerde ik dat eerst dat iemand jou slaag gegeven had. Het werkwoord ‘voor iets slagen’
leerde ik toen van jou. En dat typeerde jou, ‘ga ervoor’ zei je altijd. ‘En doe je best.’
Je moedigde mij aan mij altijd open te stellen naar andere culturen toe. Dit gaf mij een boost om te kiezen voor mijn uitwisselingsjaar met AFS na mijn humaniora. Dankzij joubw aanmoediging
beleefde ik een topjaar in de VS en mama’s en jouw gastvrijheid gaf Sara, jullie Canadese
gaststudente een thuis in Schoten. We smeedden vriendschapsbanden met the Lyman’s en the
Hanley’s voor het leven.
En dan skiën, winter 1985 gingen we voor het eerst naar Zwitserland. Je leende langlauflatten van nonkel André, ‘want dat skiën zal wel niks voor mij zijn’, … dacht je… Tegen donderdag had je al huurski’s want je wou het dan dan toch eens proberen.
En vanaf toen was je niet te houden, nee, je was gebeten! En ik ook! Je was 45 jaar als je ermee
begon en 68 jaar als je ermee ophield. Eerlijk, je techniek was geen topper, maar dankzij jouw
lopersbenen wist je van geen ophouden. Van de 1 ste tot de laatste skilift en dan nog in de après ski duiken, dansen met Anton aus Tirol, Anton, Anton.
Zo’n uithoudingsvermogen… Het zijn jaren van veel skiplezier met jouw partner in crime, Michel, de Duyckskes en de Van Reuseltjes. Mijn liefjes mochten later ook mee. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, was je levensmotto. Axel 2, neven Idesbald, Diederik en nichtje Edith en vele anderen. Je was zo gul met je gastvrijheid. Iedereen mocht wel eens mee.
Jouw belangrijkste levenswerk tenslotte, was jouw job als huisarts. Tot aan je 65 jaar werkte je 6 van de 7 dagen. Zondag was eigenlijk ook geen rustdag, want dan werkte je in de tuin, bezocht je
patiënten in het ziekenhuis of het woonzorgcentrum. Bij de openhaard schoolde je je bij met
wetenschappelijke literatuur. Patiëntenstop, dat woord was je vreemd.
Als we nog naast de praktijk in Deurne woonden, ging ik als kleuter soms zelf in de wachtzaal zitten, mijn beurt afwachtend, om jou even te zien. En de patïenten maar lachen. Eigenlijk werd er best veel gelachen in jouw kabinet. Met ‘ne lach en ne zwans’ los je al veel druk van de ketel op.
Eens verhuisd naar Schoten babbelden we ’s ochtends bij want ’s avonds zagen we je in de week
nooit, dan sliepen we al. Gaan met die banaan, tot je 74 ste , op 1 februari 2014 hing je je stethoscoop
aan de haak.
Het is dan ook zo spijtig en wrang dat je maar amper een half jaar heb kunnen genieten van jouw
welverdiend pensioen. In het najaar begonnen zich de eerste tekenen van blaasontstekingen met
nierproblemen en later die vasculaire Parkinsonism te tonen. Je onderging het allemaal.
Bedankt lieve papa dat je m’n papa was. Je hebt zoveel voor mij betekent. Je stond me bij in de
moeilijke NKO-jaren van operaties van onze Leon dat m’n moederhart vaak op de proef stelde. Het deed zo’n deugd dat je ons dan vergezelde naar de specialisten afspraken. ‘2 paar oren vangen meer info op’ en ‘geloof in de wetenschap, Bibieke, ze kunnen echt veel’ waren jouw steeds terugkerende mantra’s.
En van alle bastienboys: bedankt lieve Opapiet voor al de traktaties van vakanties in Ter Helme aan zee, Efteling Bosrijkhuisjes en Bitburg Duitsland familieuitstappen. De mooie herinneringen blijven. Ons volgende familieWE is al gepland, dit najaar, nog met jouw goedkeuring. We gaan in de Eifel het glas heffen op jou.
Rust zacht lieve papa, je hebt het zo verdiend.
Uw Bibieke
Toespraak 'compagnon de route' Eric, een van zijn beste vrienden:
Je vader noemde mij “de Grote Verleider” en jij noemde mij je
“Compagnon de route” en na zo’n 70 jaar vriendschap moet ik
afscheid nemen van jou. Onze eerste route samen was per
autostop naar zuid Engeland na de retorica. Bij onze stop in
Londen waren alle jeugdherbergen volzet en werden we
uiteindelijk genoopt om 2 nachten door te brengen in het “Leger
de Heils” te midden van zo’n 50 daklozen.
Piet jij had een warme, gezellige, gevoelige en ietwat
ongedurige inborst. Je had een luisterend oor en kon heel
schalks uit de hoek komen. Sportief was je ook. Het jaar 2000
liep je in met een halve marathon, regelmatig ging je joggen en
je ging jaarlijks op ski-uitstap met onder andere Michel.
Omdat je patiënten je niet konden missen, bleef je een
plichtsbewuste dokter en werkte je tot je 75 ste.. In die periode
kwam je wekelijks op vrijdag in de Lait Russe lunchen terwijl Ati
op Nicolas en William ging passen in Nijvel. Een kwartier voor
je aankomst werd de soep al in het bord geschept, zodat ze
lauw en onmiddellijk geconsumeerd kon worden. Na het
hoofdgerecht en het dessert werd er steevast met Ati gebeld
om enthousiast verslag uit te brengen over wat je zoal gegeten
had
Toen je als jonge dokter van wacht was tijdens een
griepepidemie werden de taken als volgt verdeeld: Ati werd de
telefoniste van dienst en met het stratenplan van Deurne voor
zich maakte zij de volgende dokterstoer op, en ik was de
chauffeur van dienst, zo werd er geen tijd verloren met
parkeren. Een hele dag hard gewerkt. Van mobiele telefoon en
navigatie was er toen nog geen sprake.
Ons hele leven was met mekaar verweven. Zo’n 20 jaar
geleden zat ik in een rolstoel en bezochten we met z’n 4en een
tentoonstelling van Holbein in het Mauritshuis in Den Haag.
Dankzij jouw doortastendheid laveerde je me door de massa en
konden wij alle 4 de werken van Holbein van op de eerste rij
bewonderen. Wat een luxe. In goede en kwade dagen altijd stonden jij en Ati, meestal als
eerste paraat en op elk feest stond je te popelen om te
speechen, de laatste keer nu bijna 2 jaar geleden. Elke
verjaardag kregen wij steevast een mooie kaart met een
verrassende quote of een doordenkertje van jouw kant.
Ati, jij was altijd zijn rustpunt en toeverlaat en zeker de laatste
jaren zijn rots in de branding. Wanneer je uit zijn gezichtsveld
verdween speurde hij ongedurig de omgeving af op zoek naar
jou Ati.
Ik mis je vandaag al, mijn lieve vriend Piet. Het was een
privilege om jou gekend te hebben.
Dank voor alles
Lieve Opapiet,
Ik, Nicolas, jouw eerste kleinzoon, de eerste zoon van je eerste zoon.
Ik had nog zoveel dingen met jou willen doen.
Ik had een halve marathon met jou willen lopen,
Ik had nog uren met jou naar Klara willen luisteren,
Ik had nog met jou jouw dokterspraktijk willen bezoeken,
Ik wou dat jij me in Schoten rondleidde, jij die Schoten beter kende dan
je broekzak,
Ik had nog een laatste donderdag willen meemaken wanneer jij en Nanie
ons kwamen halen van school om daarna thuis een fruitsla en een
koekje te eten. Ik ga eerlijk zijn de donderdag was mijn favoriete dag van
de week,
Ik had nog een keer met jou willen boxen, iets dat je altijd deed wanneer
ik klein was en dat me altijd deed lachen,
Ik wou ook dat we samen in het oude salon in Schoten, in de oude zetels
samen zaten en dat je me over je jeugd en je ouders sprak, iets waarvan
je me nooit sprak maar waarover ik erg geïnteresseerd was,
Ik had nog een laatste wandeling in de bossen van Schoten met jou
willen doen,
Ik had nog een laatste voetbalmatch of een aflevering van de
Kampioenen met jou willen kijken totdat Nanie me kwam halen om naar
bed te gaan omdat het te laat was,
Ik had nog een keer samen met William en Nanie naar de Colmar of de
McDonalds in Antwerpen willen eten, plekken waar je altijd graag at en
waar je niet aarzelde om een paar frietjes van mij te stelen,
Kortom, bedankt Opapiet voor al deze momenten met jou zelfs als ik
sommige dingen niet heb kunnen doen.
Lieve papa,
Je zaterdagochtenden hadden decennialang hetzelfde stramien. Voor dag en dauw stond je op om even 18 kilometer te joggen door Schoten en Brasschaat. Elke week. Je loopmaat Flor Hannes, een oudere dokwerker met een gouden hart, liep met je mee. Iets na 9 uur was je terug want tot diep in de jaren 2000 moest je tegen 10.30 uur terug zijn op de praktijk in Deurne. Want ook op zaterdagvoormiddag mochten patiënten langskomen. Dat zorgde ervoor dat ze 's ochtends al belden naar ons en ik als kind de telefoon soms opnam.
Als een patiënt vroeg of hij de dokter kon spreken antwoorddde ik nietsvermoedend: "Nee, die is weg. Die is gaan lopen." Niet zelden zorgde dat aan de andere kant van de lijn voor een ongemakkelijke stilte en zelfs een "oei, pardon." Had ik "joggen" ipv lopen gebruikt was er geen vuiltje aan de lucht geweest.
Eens de consultatie er zaterdagmiddag opzat, nam je het onderhoud van de tuin op zich. Als het gras nog niet hoefde afgereden te worden, gunde je geheel terecht een verzetje en ging je langs bij Gramo en Fnac voor een verse lading klassieke en jazz-cd's. Je had er honderden. Muziek was je leven. Mama begon vanaf 1983 met piano en wij drie volgden - al dan niet met tegenzin - in haar kielzog. Je fleurde op als je thuis grootse pianorecitals organiseerde. Dat heb je in Schoten tussen begin jaren 80 en de eeuwwisseling toch zo'n vier keer gedaan. Het salon werd leeggemaakt en maakte plaats voor rijen opklapstoeltjes. Bevriende pianisten gaven er het beste van zichzelf. Mama nam de praktische organisatie op zich en werkte in de weken voordien fulltime aan zelfgemaakte desserten en hapjes voor achteraf. Vrienden, buren en familie waren telkens met velen van de partij. De Elizabethwedstrijd volgde je alsof het een WK Voetbal betrof. Indien je vond dat de televisie niet het geluid gaf dat je wilde, pakte je de radio erbij en schoof je naar de frequentie van Radio 3 (nu Klara) om het radiotoestel aan je oorschelp te kluisteren en zo de live-uitzending nog beter te kunnen horen.
Nam je dan nooit rust? Misschien op een zondagnamiddag wanneer je met een stapel boeken plaats nam in je zetel en je terugtrok in je "Eiland van Stilte". Je las steevast met een rollerpen in je hand om opvallende passages nog eens extra te onderstrepen. Eens uitgelezen, las je die gemarkeerde zinnen nog eens een tweede maal.
Ik ben je dankbaar dat mijn niet aflatende interesse in muziek, ook klassiek, mede door jou is gewekt. Op weg naar het Xaveriuscollege moesten ik en Axel 's ochtends in de auto stil zijn want Radio 3 en soms Radio 1 stonden hoe dan ook op. Het uitgebreide radionieuws van acht uur, zorgde mee voor het ontluiken van mijn andere passies: actualiteit en geschiedenis. Als kind van nog geen tien kon ik de nieuwsuitzendingen van voren naar achter opzeggen, inclusief analyse over diverse binnen- en buitenlandse onderwerpen. Dit leidde ertoe dat ik van de actualiteit alles afwist, maar dat kon niet gezegd worden van mijn reguliere schoolwerk zoals wiskunde, en da's een understatement.
Over je kindertijd zei je niet zo veel, we mogen niet vergeten dat je ter wereld kwam aan de vooravond van WOII. Opgroeien tijdens en de jaren erna waren geen pretje. En die jaren hebben willens nilles een grote indruk op je achtergelaten. Als linkshandige moest je toch met rechts schrijven. Chapeau voor de apothekers die je geschrift konden ontcijferen. Je doorliep Sint-Lievens en ging in Leuven geneeskunde studeren. Je smeedde er vriendschappen voor het leven en was praeses van het studententheatergezelschap. Op een trouwfeest van een jaargenoot nam je het woord en je humor wekte die avond de aandacht van een jonge Kortrijkse daar aanwezig: mama. In 1969 huwden jullie. Drie jaar later kwam Axel ter wereld. Rebecca volgde in 1975 en ik nog eens vijf jaar later.
Het doet me plezier dat je heel wat gereisd hebt. Je bezocht met mama aan je zijde de VS en Canada, Egypte, China, de Sovjet-Unie en hopen interessante culturele Europese steden. Ook tijdens je skireizen was je het zonnetje in huis. Mama was deze sport minder genegen, waardoor haar plaats na enkele jaren werd ingenomen door jeugdvriend Michel Nuyts. De skireizen naar Alpe d'Huez, Veysonnaz en Val Thorens in groot gezelschap behoren tot mijn beste jeugdherinneringen. Mijn eeuwige dank hiervoor.
Ik zou de waarheid oneer aandoen als ik hier zou poneren dat ons contact altijd hartelijk was. In mijn tiener- en adolescente jaren reageerde ik soms best nukkig, en aan de computer verloor ik niet zelden mijn ongeduld. We leken harder op elkaar dan we zelf wilden toegeven. Wat ik niet realiseerde was dat je als huisarts een massa emotionele bagage van je patiënten meetorste. Hoe vaak nam ik niet de telefoon op en kreeg ik een man of vrouw aan de lijn, die niet ziek klonk, maar me vroeg "of de dokter nog even kon bellen want ik moet hem iets vragen." Want een huisarts is zoveel meer dan een medicus, hij is een biechtvader en bemiddelaar. En zoiets kan je niet in je dokterspraktijk achterlaten, dat neem je of je nu wilt of niet mee naar huis.
Ik koester onze deelnames aan heel wat edities van de 10 Miles, en andere loopwedstrijden zoals de Halve Marathon van Roosendaal, vlak over de grens. Een leuke anekdote hierover. Nederlagen van het Nederlandse elftal zorgde voor wat leedvermaak bij jou. Als je niet tevreden was over het commentaar van Frank Raes en co zapte je snel naar NOS Studio Sport en riep je luid "Wat zegt den Hollander?!"
De Halve Marathon van Roosendaal editie 2002 viel in de periode van het WK in Japan-Zuid-Korea. Op dat WK was België er wel maar Oranje er niet bij. En dat heeft Roosendaal geweten. Het zorgde ervoor dat mama enkele straten voor de finish klaar moest staan om jou Rode Duivels-supportersmateriaal te overhandigen. Met een muts in de Belgische driekleur en een drietand liep je over de meet. Het publiek kon er wel om lachen. Je foto haalde de regionale krant 's anderendaags.
Ik zou willen eindigen met een leuke noot. Je vond het fijn om te rijmen en dichten, vooral over de actualiteit. En dat resultaat stuurde je soms naar de kranten als lezersbrief. Ik lees een brief voor die gepubliceerd is in het Laatste Nieuws in juni 2012. En die ging, ra,ra,ra over de uitschakeling van Oranje op het EK in Polen en jawel Oekraïene. Nederland was finalist op het WK 2010 in Zuid-Afrika, maar twee jaar later zorgden drie nederlagen op rij voor de uitschakeling in de eerste ronde. België had zich overigens niet weten te kwalificeren voor dat EK.
Oranje verdriet
Het was stil in Nederland na de 1-0 neergang door Danish Dynamite. Maar het was ook stil in Neder-Belgenland. De Antwerpse Grote Markt werd niet ingenomen door Oranje-fans. Ter staving van Hollands Glorie, 't bleef bij een Pilsje Troost. Er werd menige traan geloosd! "Maar woensdag keert voor Oranje het tij... De heropstanding komt op peil, want dan gaat de Mannschaft voor de bijl..." Helaas, helaas nog altijd geen soelaas... Tegen Portugal zou Oranje het wel redden: als een pletwals over Ronaldo en de Portugezen! Alvast een glaasje Porto degusteren. Dat geeft Oranje meer moed, of was het overmoed ten derde male? Het Oranje miljonairs-elftal, met te veel talent in overtal, kan door eigen arrogantie voortijdig met vakantie. Piet Van den Bossche, Schoten
Rust zacht, papa