T'άστρο τσ' αυγής το λαμπηρό δεν το'δα να προβάλλει, φαίνεται σ'άλλη γειτονιά μου το κρατήξαν πάλι. Δεν είναι 'ναι επά τ'αστέρι μου το λαμπηρό να φέξει, την πονεμένη μου καρδιά να τηνε θεραπέψει. Ας λάμπουν όσο θέλουνε στον ουρανό τ'αστέρια, τα μάτια σου δεν έχουνε σ'αυτό τον κόσμο ταίρια. Ο ήλιος τις ακτίνες του ας πα να τσι στερέψει, κι ας έρθει από του λόγου σου να τσι ξαναγυρέψει. Τ'άστρη δε βασιλεύουνε, μα ο ήλιος τα θαμπώνει κι η όψη του προσώπου σου τον άνθρωπο σκλαβώνει. Κατάρα να σου ευχηθώ ποτές δε θα μπορέσω, γιατί κι εγώ 'μαι μέσα σου φως μου και θα πονέσω. Πάρε μαχαίρι, χτύπα με μα χτύπα με πητίδια, μα στην καρδιά μη με βαράς για να λαρήσει η ίδια. Για σένα καρυδαρρωστώ κι αμυγδαλοδιαβαίνω, και σταφυλομαραίνομαι κι ανθρώπου δεν το λέω. Άχι πως με κατήντησες κι ο κόσμος με μαλώνει, κι απάνω στον αγγελαμό να κάτσω δε ζεβλώνει. Τ' αχείλι σου το κόκκινο απού ναι σαν κεράσι, άχι και να το φίλουνα κι ο κόσμος ας χαλάσει. Να 'τανε τρόπος μια στιγμή ό,τι είσαι συ να γίνω, να δω ανε χαλαλίζουνται τα δάκρυα που σου ρίχνω. Άχι και γιάντα σαν σε δω χέρια και πόδια τρέμω, απ' την αγάπη την πολλή που σου 'χω το παθαίνω. Είκοσι μήλα σου' πεψα δεμένα στο μαντήλι, κιανένα δεν είν' κόκκινο σαν το δικό σου αχείλι.
το μαντολινο στις στειακες κοντυλιες ειναι το μονο οργανο και ο κονταξακης κανει το μαντολινο οτι θελει αρα το αποτελεσμα ειναι τελειο και ερχεται και ο σγουρος και σε αποτελειωνει με τη φωναρα!!!!!
T'άστρο τσ' αυγής το λαμπηρό δεν το'δα να προβάλλει,
φαίνεται σ'άλλη γειτονιά μου το κρατήξαν πάλι.
Δεν είναι 'ναι επά τ'αστέρι μου το λαμπηρό να φέξει,
την πονεμένη μου καρδιά να τηνε θεραπέψει.
Ας λάμπουν όσο θέλουνε στον ουρανό τ'αστέρια,
τα μάτια σου δεν έχουνε σ'αυτό τον κόσμο ταίρια.
Ο ήλιος τις ακτίνες του ας πα να τσι στερέψει,
κι ας έρθει από του λόγου σου να τσι ξαναγυρέψει.
Τ'άστρη δε βασιλεύουνε, μα ο ήλιος τα θαμπώνει
κι η όψη του προσώπου σου τον άνθρωπο σκλαβώνει.
Κατάρα να σου ευχηθώ ποτές δε θα μπορέσω,
γιατί κι εγώ 'μαι μέσα σου φως μου και θα πονέσω.
Πάρε μαχαίρι, χτύπα με μα χτύπα με πητίδια,
μα στην καρδιά μη με βαράς για να λαρήσει η ίδια.
Για σένα καρυδαρρωστώ κι αμυγδαλοδιαβαίνω,
και σταφυλομαραίνομαι κι ανθρώπου δεν το λέω.
Άχι πως με κατήντησες κι ο κόσμος με μαλώνει,
κι απάνω στον αγγελαμό να κάτσω δε ζεβλώνει.
Τ' αχείλι σου το κόκκινο απού ναι σαν κεράσι,
άχι και να το φίλουνα κι ο κόσμος ας χαλάσει.
Να 'τανε τρόπος μια στιγμή ό,τι είσαι συ να γίνω,
να δω ανε χαλαλίζουνται τα δάκρυα που σου ρίχνω.
Άχι και γιάντα σαν σε δω χέρια και πόδια τρέμω,
απ' την αγάπη την πολλή που σου 'χω το παθαίνω.
Είκοσι μήλα σου' πεψα δεμένα στο μαντήλι,
κιανένα δεν είν' κόκκινο σαν το δικό σου αχείλι.
ΤΕΛΕΙΟ!!!!Συγχαρτηρια σε ολους!!!!!!
το μαντολινο στις στειακες κοντυλιες ειναι το μονο οργανο και ο κονταξακης κανει το μαντολινο οτι θελει αρα το αποτελεσμα ειναι τελειο και ερχεται και ο σγουρος και σε αποτελειωνει με τη φωναρα!!!!!
σωστοτατος
Φοβερός συνδιασμος όργανο και φωνη
Τρομερός μπράβο Μιχάλη!!!
Αν έχει κάποιος ολόκληρο το γλέντι από αυτή την ηχογράφηση ενδιαφέρομαι
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
10'.