Wlasnie uswiadomila mi Pani ze postepowalam nieprawidlowo z moim 4-latkiem.Pozwalalam decydowac mu gdzie idziemy...wow ,czlowiek uczy sie cale zycie .Dziekuje za swietnà rade.
Z tym podejmowaniem decyzji dokąd czy jaką drogą idziemy troszkę się nie zgodzę bo jak idziemy na spacer do parku np do którego prowadzą różne drogi to wtedy daje synkowi (2latka) decydować którędy idziemy i cieszy go to że słucham go i liczę się z jego zdaniem,ale to tylko w wypadku kiedy idziemy typowo na spacer,bez pośpiechu itd ale jak idziemy konkretnie na miasto,na zakupy to wtedy ja mu mówię że idziemy na miasto i islychamy co mam mówi,mama wybiera drogę i tego się trzymamy i działa u nas to.ale oczywiście każde dziecko jest inne.ogolnie zawsze oglądam z ciekawością pani vlogi i nie raz stosuje sie do pani rad, pozdrawiam.
Tez mam taka opinie, poza tym pozwalanie dziecku decydowac wyrabia w nim poczucie sprawczosci i uczy miec swoje zdanie, inaczej nauczy sie jak byc kolejna posluszna owieczka, ale to tylko moje zdanie
Dzieki za wskazówki, intuicyjnie tak samo myślę i mówię to córce kiedy wychodzimy na spacer z małą, półtora letnią wnuczka, córka nie zgadza się ze mną y pozwala małej iść gdzie chce,.. Co robić? Pozdrawiam 🌹
Cześć, nie zdawałam sobie sprawy z tego, że na spacerze dziecko nie powinno wybierać własnej drogi. Czy w ogóle? Jak cofnąć ten błąd? Moja córka ma 20 miesiecy, bez smyczki ani rusz choć i z nią jest ciężko. Ja che iść w prawo a ona w lewo..
Mój syn ma 2,5 roku. Nie mówi jeszcze oprócz słów: mama i heiß po niemiecku. Jesteśmy rodzina dwujęzyczna. Rozumie nas, gdy do niego mowimy. Mysli Pani ze bedzie mowil? Pierwszy syn zaczął wcześnie mówić, stad moje obawy. Pozdawiam.
Mariolu, a jak namówić półtoraroczne dziecko do chodzenia za rękę na spacerze? Syn chwyta moją dłoń tylko, jeśli trafi na jakąś przeszkodę terenową. W innych wypadkach nie chce chodzić za rękę. Nie chce i już 🙂
Mój dwulatek też nienawidzi za rękę chodzić i ogólnie jest trochę nietykalski ale przytula sie i daje buziaki jak proszę,sam z siebie jeszcze nie,wyjątek jak płacze.
Pani Mariolu. Moja 6 letnia córka codziennie po przedszkolu chce spotykać się z dziećmi. Tzn.chodzić do nich do domu lub je zapraszać. Moje oferty spędzania wolnego czasu są dla niej nudne. Jestem bezradna. Ona potrzebuje wrażeń, których nie jestem w stanie jej zapewnić. Ma jeszcze brata i siostrę, ale co z tego...dla niej koleżanki są ponad wszystko. :(
Moja kochana, jak by Ci tu powiedzieć.....Twoje dziecko rozwija sie prawidłowo. Przyszedł wiek, że potrzebuje juz towarzystwa kolezanek.To norma rozwojowa! Ciesz sie kochana i zapewnij jej takie kontakty😊
W 100% przyznaję Pani rację. Tylko co z kreatywnością? Chyba zapytam mojego Geniusza super kreatywnego.... Myślę, że jako rodzice wciąż manewrujemy między bezpieczeństwam - a talentem. Kiedy czytam życiorysy Geniuszy, ich historie to potwierdzają. Kolejnym zagadnieniem jest przekazanie dziecku umiejętności bycia szczęśliwym. Ale to już odrębny temat.
Tak, zgadza się, bezpieczeństwo jest absolutnym priorytetem. Co komu po kreatywności, kiedy dziecko musi ponosić konsekwencje braku odpowiedzialnosci rodziców i np ulegnie wypadkowi? Tłumaczenie tego chęcią zapewnienia kreatywności byłoby traktowane jak szaleństwo. I tak, zgadza się, każdy rodzic musi balansować i przekazywać swoje wartości. Nie ma jednej słusznej drogi😀
Pani Mariolu w jakim wieku mozna zaczac wymagac reakcji na polecenie: chodz do mamy? Moj synek ma rok i 10 msc. Mowi pojedyncze slowa ale wiele rozumie: wyrzuc to, daj tacie, chodz do kuchni itp. Niestety na slowa: wracaj on tylko przyspiesza kroku i ucieka. Czy w tym wieku moge oczekiwac ze zrozumie i bedzie przestrzegal? No i jak to cwiczyc?
Witaj Mamo dwulatka! To jest taki czas, ze lepiej uzbroic sie w cierpliwosc i wrzucic na luz:) No i konsekwentnie trenowac pożadane zachowania nie zrażając sie niczym😀
Zgorszenie i upokorzenie to mocne słowa. Nieadekwatne do tej sytuacji. Może pani tak uważac, jednak na logikę: 1. pamiec dzieci z okresu dzieciństwa nie obejmuje wszystkich wydarzeń, działa ona wybiórczo, więc dzieci zwykle nie pamietają, co się działo kilka lat wstecz. 2. Smycz sama w sobie nie ma emocji. Jest neutralna.To rodzic nadaje jej emocje. I oczywiscie, jeżeli podejdzie ze złoscią i upokorzy dziecko, to bedzie ono upokorzone. Jeżeli podejdzie na luzie i naturalnie, to dziecko przyjmie to neutralnie. I jeszcze jedno: jestem za edukacją rodzicielską i nie doprowadzaniem do sytuacji zagrożenia, Jednak kiedy rodzice nie maja kontroli nad dzieckiem i jego zachowanie stwarza ryzyko, to jak pani uważa, lepiej jest unikac tego, co pani nazywa "zgorszeniem" i doprowadzic do tragedii czy też zadbać o bezpieczeństwo dziecka, które jest najwyższym priorytetem?
@@doradcarodzicielskimariola3622 Miał te emocje wymalowane na twarzy kiedy mu wspominałam po latach. Oczywiście dziecko jest priorytetem. Bezpieczeństwo dziecka jest priorytetem. Jednak dorastające dziecko, albo młody dorosły uważa inaczej. Uważa, że wolność jest priorytetem. I wszystkie środki stosowane w trosce o bezpieczeństwo bardzo tę wolność ograniczały. Może być tak, że rodzic upokorzy dziecko. Jednak w tym wypadku zadziałało skojarzenie (z psem) i wysoka wrażliwość dziecka.
Wlasnie uswiadomila mi Pani ze postepowalam nieprawidlowo z moim 4-latkiem.Pozwalalam decydowac mu gdzie idziemy...wow ,czlowiek uczy sie cale zycie .Dziekuje za swietnà rade.
Czekalam na ten filmik, bardzo dziekuje :)
Z tym podejmowaniem decyzji dokąd czy jaką drogą idziemy troszkę się nie zgodzę bo jak idziemy na spacer do parku np do którego prowadzą różne drogi to wtedy daje synkowi (2latka) decydować którędy idziemy i cieszy go to że słucham go i liczę się z jego zdaniem,ale to tylko w wypadku kiedy idziemy typowo na spacer,bez pośpiechu itd ale jak idziemy konkretnie na miasto,na zakupy to wtedy ja mu mówię że idziemy na miasto i islychamy co mam mówi,mama wybiera drogę i tego się trzymamy i działa u nas to.ale oczywiście każde dziecko jest inne.ogolnie zawsze oglądam z ciekawością pani vlogi i nie raz stosuje sie do pani rad, pozdrawiam.
Tez mam taka opinie, poza tym pozwalanie dziecku decydowac wyrabia w nim poczucie sprawczosci i uczy miec swoje zdanie, inaczej nauczy sie jak byc kolejna posluszna owieczka, ale to tylko moje zdanie
Łaaaaaał, ale Pani Mariola dziś ślicznie wyglądaaaaa! Jeszcze raz muszę posłuchać, zbyt byłam zapatrzona! 😂😂😂
dziekuje Bella🌹
Świetny artykuł 😄 dziecięcy świat jest inny niż ludzi dorosłych 😄
Do jakiego wieku wg Pani dziecko może korzystać z wózka w czasie spacerów - zarówno tych krótszych jak i tych dłuższych?
Dzieki za wskazówki, intuicyjnie tak samo myślę i mówię to córce kiedy wychodzimy na spacer z małą, półtora letnią wnuczka, córka nie zgadza się ze mną y pozwala małej iść gdzie chce,.. Co robić?
Pozdrawiam 🌹
Leni, cóż....to trudne....w takich sytuacjach mozesz tylko sugerować, jednak decyzja ( i konsekwencje) należą do matki.
Cześć, nie zdawałam sobie sprawy z tego, że na spacerze dziecko nie powinno wybierać własnej drogi. Czy w ogóle? Jak cofnąć ten błąd? Moja córka ma 20 miesiecy, bez smyczki ani rusz choć i z nią jest ciężko. Ja che iść w prawo a ona w lewo..
Mój syn ma 2,5 roku. Nie mówi jeszcze oprócz słów: mama i heiß po niemiecku. Jesteśmy rodzina dwujęzyczna. Rozumie nas, gdy do niego mowimy. Mysli Pani ze bedzie mowil? Pierwszy syn zaczął wcześnie mówić, stad moje obawy. Pozdawiam.
Łatwo ale jak sie idzie z jednym dzieckiem na spacer. Gorzej jak się ma niespełna 5latka i 3letnie bliźniaki ;)
Ja mam 2 letnie bliźniaki i nie chodzę z nimi sama na spacery bo jak każda ucieka w druga stronę to jest niemożliwościa upilnowanie .
Mariolu, a jak namówić półtoraroczne dziecko do chodzenia za rękę na spacerze? Syn chwyta moją dłoń tylko, jeśli trafi na jakąś przeszkodę terenową. W innych wypadkach nie chce chodzić za rękę. Nie chce i już 🙂
Sprawdzalas zaburzenia Si. Mam corke 1.5 roczna i ten sam problem przyczyna jest u nas nadweazliwosc dotykowa
Mój dwulatek też nienawidzi za rękę chodzić i ogólnie jest trochę nietykalski ale przytula sie i daje buziaki jak proszę,sam z siebie jeszcze nie,wyjątek jak płacze.
@@09sloneczko nie, moje dziecko z pewnością nie ma nadwrażliwości dotykowej 😀
Pani Mariolu. Moja 6 letnia córka codziennie po przedszkolu chce spotykać się z dziećmi. Tzn.chodzić do nich do domu lub je zapraszać. Moje oferty spędzania wolnego czasu są dla niej nudne. Jestem bezradna. Ona potrzebuje wrażeń, których nie jestem w stanie jej zapewnić. Ma jeszcze brata i siostrę, ale co z tego...dla niej koleżanki są ponad wszystko. :(
Moja kochana, jak by Ci tu powiedzieć.....Twoje dziecko rozwija sie prawidłowo. Przyszedł wiek, że potrzebuje juz towarzystwa kolezanek.To norma rozwojowa! Ciesz sie kochana i zapewnij jej takie kontakty😊
@@doradcarodzicielskimariola3622 cudnie :* dziękuję :)
W 100% przyznaję Pani rację. Tylko co z kreatywnością? Chyba zapytam mojego Geniusza super kreatywnego....
Myślę, że jako rodzice wciąż manewrujemy między bezpieczeństwam - a talentem.
Kiedy czytam życiorysy Geniuszy, ich historie to potwierdzają.
Kolejnym zagadnieniem jest przekazanie dziecku umiejętności bycia szczęśliwym. Ale to już odrębny temat.
Tak, zgadza się, bezpieczeństwo jest absolutnym priorytetem. Co komu po kreatywności, kiedy dziecko musi ponosić konsekwencje braku odpowiedzialnosci rodziców i np ulegnie wypadkowi? Tłumaczenie tego chęcią zapewnienia kreatywności byłoby traktowane jak szaleństwo. I tak, zgadza się, każdy rodzic musi balansować i przekazywać swoje wartości. Nie ma jednej słusznej drogi😀
A jak tłumaczyć dziecku rocznemu, że ma nie uciekać??
Hej Agnieszka, roczniakowi nie da sie tego wytłumaczyc. Trzeba pilnowac😀
Pani Mariolu w jakim wieku mozna zaczac wymagac reakcji na polecenie: chodz do mamy? Moj synek ma rok i 10 msc. Mowi pojedyncze slowa ale wiele rozumie: wyrzuc to, daj tacie, chodz do kuchni itp. Niestety na slowa: wracaj on tylko przyspiesza kroku i ucieka. Czy w tym wieku moge oczekiwac ze zrozumie i bedzie przestrzegal? No i jak to cwiczyc?
Witaj Mamo dwulatka! To jest taki czas, ze lepiej uzbroic sie w cierpliwosc i wrzucic na luz:) No i konsekwentnie trenowac pożadane zachowania nie zrażając sie niczym😀
3.5 latkiem i 2 latkiem z takimi metodami sobie poradzę ?
A wie Pani, jak się czuje dziecko po latach, kiedy wspomina się smycz? Jest zgorszone i upokorzone...
Zgorszenie i upokorzenie to mocne słowa. Nieadekwatne do tej sytuacji. Może pani tak uważac, jednak na logikę: 1. pamiec dzieci z okresu dzieciństwa nie obejmuje wszystkich wydarzeń, działa ona wybiórczo, więc dzieci zwykle nie pamietają, co się działo kilka lat wstecz. 2. Smycz sama w sobie nie ma emocji. Jest neutralna.To rodzic nadaje jej emocje. I oczywiscie, jeżeli podejdzie ze złoscią i upokorzy dziecko, to bedzie ono upokorzone. Jeżeli podejdzie na luzie i naturalnie, to dziecko przyjmie to neutralnie. I jeszcze jedno: jestem za edukacją rodzicielską i nie doprowadzaniem do sytuacji zagrożenia, Jednak kiedy rodzice nie maja kontroli nad dzieckiem i jego zachowanie stwarza ryzyko, to jak pani uważa, lepiej jest unikac tego, co pani nazywa "zgorszeniem" i doprowadzic do tragedii czy też zadbać o bezpieczeństwo dziecka, które jest najwyższym priorytetem?
@@doradcarodzicielskimariola3622 Miał te emocje wymalowane na twarzy kiedy mu wspominałam po latach. Oczywiście dziecko jest priorytetem. Bezpieczeństwo dziecka jest priorytetem. Jednak dorastające dziecko, albo młody dorosły uważa inaczej. Uważa, że wolność jest priorytetem. I wszystkie środki stosowane w trosce o bezpieczeństwo bardzo tę wolność ograniczały.
Może być tak, że rodzic upokorzy dziecko. Jednak w tym wypadku zadziałało skojarzenie (z psem) i wysoka wrażliwość dziecka.