Dankjewel ❤️ Ik boomer zonder telefoonklepje beschadigt uit mijn eigen jeugd (narcistische moeder) werd ook met de machteloosheid van een kind in nood geconfronteerd. Erover praten heelt, net als de tijd.
Hoi Sophie. Ik zit in therapie en zit in een verwerkingsproces van oud zeer. Mijn therapeut wil dat ik een gesprek met mijn moeder aanga hierover. Ik heb de neiging om het gesprek te vermijden. Jouw filmpje heeft mij motivatie gegeven om hier echt mee aan de slag te gaan. Ik wil je graag meegeven dat het heel belangrijk is om het gekwetste/beschadigde kind wat in ons leeft met extra veel liefde en warmte op te vangen, op een manier die onze ouders vroeger niet hebben kunnen doen. Op die manier kunnen we ook andere mensen meer ruimte geven om van ons te houden. Veel liefs.
De band met mijn vader is heel goed en sterk met mijn moeder had ik dat ook, helaas is zij vorigjaar overleden. Wij hebben ook echt wel mooie en gevoelige gesprekken gevoerd nu heb ik dat ook met mijn vader. Ik vind het heel mooi en sterk hoe jullie het gesprek over je verleden hebt gehad met veel empathie en inlevingsvermogen en liefde ik denk dat het voor jullie allemaal moeilijk is geweest die tijd. Het raakte mij ook wel het stukje dat je zij dat je daar in jou liefdes relatie daar ook moeite mee hebt gehad. Heb jij er ooit aan gedacht om daar iets mee te doen?
Wow, dat laatste gesprek in de auto... Ik ben absolute fan van je ouders, maar ik voelde wel enorm mee met het kleine meisje in jou. Ik was een moeilijk kind, vrselijk opstandige tiener die expres spanning op zicht, maar ik voelde me altijd gewenst. Je vader zegt eigenlijk letterlijk dat je geen leuk kind/tiener was omdat je eetproblemen had en alles moeilijk was... en jij zegt: ik heb nu nog steeds het gevoel dat ik er beter niet kan zijn. Dat is heftig soof. Maar ik vind het enorm mooi en knap hoe jullie elkaar niet veroordelen en dat je zo goed kunt plaatsen waar dingen vandaan komen bij je ouders. Neemt niet weg dat je zoiets mee neemt in de rest van je leven, wat je zelf ook aangeeft, zeker ook in liefdesrelaties. Ik snap nu ook beter waarom je zo lang zo ontzettend je best deed voor Mels. Waarschijnlijk wilde je hem ook niet laten zitten met zijn moeilijkheden omdat je jezelf verlaten hebt gevoeld als kind? En dat je je verantwoordelijk voelde voor zijn issues snap ik ook: je voelde je als kind heel verantwoordelijk voor de spanningn thuis, (terwijl je daar eigenlijk niks aan kan doen). Een eetstoornis is niet een keuze, het overkwam jou ook. Ik hoop dat je dat wel weet. Lang verhaal, nogmaals: ik vind je ouders echt fantastisch en 0,0 judgement, al helemaal niet na het gesprek over je vaders jeugd waarin hij duidelijk ook niet is gezien als kind door zijn ouders. Ik vind het ook onwijs mooi dat jullie dit online delen, want het zal herkenbaar zijn voor zo veel mensen en dit is echt een voorbeeld van hoe je kunt omgaan met issues/pijn uit verleden zonder verwijten/ruzie etc, en hoe je dus idd alsnog naar elkaar toe kunt groeien. Maar ik snap nu wel veel meer van jou, de dingen waar je tegenaan loopt in jezelf en in je leven, en ik gun je om dat laatste stukje uit je jeugd te helen. Ik vind je zo'n onwijs liefdevol en mooie vrouw, van binnen en buiten ❤🩹
Dankjewel Art Art, je reactie raakt me diep. Ik ben het eigenlijk eens met alles wat je zegt, je beeld is heel helder (wat toch bijzonder is, voor iemand die me via het beeldscherm kent). Ook knap hoe je linkt legt naar mijn laatste relatie. Ik ben vooral blij dat de boodschap van deze video goed overkomt, hoe belangrijk inderdaad empathie is en inlevingsvermogen, om elkaar alsnog te kunnen vinden ondanks pijn uit het verleden. Maar wat je zegt over dat stukje 'heling' klopt wel, ik ben daar nog wel mee bezig. Veel liefs en echt bedankt ❤️
Nou lieve artart7075 ❤ Jouw commentaar vind ik ook zelf heel mooi. Goed gezien en heel empatisch. Zo zie ik Soof ook. ❤ En ik vind het ook erg knap dat ze dit met ons kan delen. Ik herken heel veel in mezelf.
Och lieve Sophie, mijn hart huilt om het meisje wat jij was! Zo ziek en zo alleen en zo machteloos... hunkerend naar liefde en begrip... En mijn hart huilt ook om je ouders, zoveel machteloosheid ook bij hen. En het is een van de moeilijkste gevoelens om mee te dealen, machteloosheid... Ja ik ken familiepijn... veel pijn... ik heb het contact met mijn vader zelfs een tijdje verbroken... Maar toen ik in therapie ging en ik hem vroeg voor gezinsgesprekken was hij er... altijd! Bereid om zijn aandeel onder ogen te zien. En mijn moeder ook. Ja ik ben boos geweest, heel boos. Maar voor ons was dat goed. Mijn vader ging zelf ook in therapie. En de openheid tussen ons groeide. Een flink aantal jaren geleden vroegen mijn ouders aan ons kinderen om te komen voor een gesprek. Ze hoorden van zoveel mensen dat ze wensten dat ze zich uit hadden gesproken tegen hun ouders. En dat het nu niet meer kon. Dat wilden mijn ouders niet voor ons. Of we alles wilden zeggen wat we moeilijk hadden gevonden. Dat was zo'n mooie dag. Veel gehuild om onze pijn en om hun pijn. En veel gelachen ook om al het mooie en lieve wat er ook was. Mijn vader is vorig jaar overleden. Ik heb afscheid van hem genomen en gezegd, het is goed tussen ons pap, ik hou zoveel van je! Ik ben zo trots op hem. We moesten een rouwkaart sturen aan zijn therapeut. 84 jaar en nog steeds bereid om te groeien en te ontwikkelen en te leren! Ik mis hem en onze mooie open gesprekken. Bedankt Sophie en vader van Sophie dat jullie zo open over jullie pijn wilden zijn! Daarom wilde ik ook open zijn. Mooie sterke mensen zijn jullie! ❤️
Lieve Soof, Zo mooi en leuk om de band tussen jou en je vader te zien, laat ik dat even voorop stellen. Toch ging dat laatste gesprek in de auto echt door merg en been en heb ik zitten huilen van de herkenning en pijn erin. We hebben hierin hetzelfde doorgemaakt en ik weet hoe intens eenzaam en onbegrepen het voelt om een eetstoornis te hebben in een systeem met te weinig bedding daarvoor. Ouders die niet weten met hun eigen emoties om te gaan en hierdoor er niet voor jou kunnen zijn. Zo zou het nooit moeten zijn. Jij had iemand moeten hebben die er écht voor jou was, die door de eetstoornis heen zag en je vast kon houden. Dat je er mocht zijn, precies zoals je was. Dat je niet met jouw eigen pijn ook nog die van anderen erbovenop moest dragen. Want met eetstoornis word je een probleemeigenaar in het gezin gemaakt, terwijl jij juist de klokkenluider was. Wat was er dat er niet mocht zijn, niet gezegd mocht worden, dat jij met die eetstoornis probeerde te vertellen? Waardoor werd die eetstoornis mogelijk gemaakt? Een eetstoornis is niet het probleem, het is een overlevingsstrategie. En die ontstaat niet enkel als een soort defect binnenin jou, maar in het hele systeem. Zelf probeerde ik misschien wel mijn ouders naar elkaar te brengen, met die eetstoornis voor meer verbondenheid, zorg en samenwerking te zorgen, maar kwam ik er op een pijnlijke manier achter dat ze dat gewoon niet konden. Ik heb zelf ook losgelaten deze erkenning van mijn ouders te willen ontvangen en mijn verwachtingen bijgesteld, waardoor de band nu een stuk zachter is. Tegelijkertijd blijft het zo belangrijk te erkennen wat je gemist hebt, wat er niet was en wat je mogelijk nog steeds bij je draagt. Ook ik kom dit nog tegen in relaties en ben net als jij hard aan de slag hieraan te werken. Dat begint toch echt met heel veel van jezelf erkennen en alle kleine meisjes in jou stevig vasthouden. Dat aan jezelf bieden wat je hebt gemist. Onze ouders hebben gedaan wat ze konden en geboden wat binnen hun vermogen lag. Het gaat dus niet over schuld, maar dat haalt alles niet weg. Het meisje in mij ziet het meisje in jou. Liefs 💜
Bedankt dat je dit wil delen, zo persoonlijk. Het raakt me enorm 🥺 Heel mooi gezegd en geschreven, je komt ontzettend krachtig over. Bedankt voor het kijken en je betrokkenheid ❤️
Deze video raakt mijn hart, omdat ik op dit moment door dezelfde dynamiek ga als jij gehad hebt. Ik heb een vader die mij begrijpt, maar een moeder die nu volledig afwezig is en dit met vroegere trauma’s ook gedaan heeft. En ik mij terdege realiseer, je ouders zullen niet veranderen als zij ook nog teveel handelen vanuit hun eigen pijnen. Dus het enige wat je kan doen, als je al genoeg keren hebt aangegeven wat het nog steeds met je doet, en je krijgt niet de gewenste liefde, is je eigen beste ouder worden. En dus je eigen innerlijk kind geven wat het niet ontvangen heeft, en haar de ruimte geven om zich te uiten erover op gezonde manieren die helpend zijn mbv therapeut bijvoorbeeld, maar je kunt ook heel veel thuis zelf doen. Weet dat wij je ook zien lieve Sofie, we zijn samen en jij hebt de kans om dit te overstijgen om tot een nog geweldiger leven te komen. En ook enorm respect voor je vader, dat hij open blijft en op zijn manier jou liefde blijft geven.
Pijnlijk herkenbaar deze video. 'Ze kon gewoon niet naar me kijken', zeg je over je moeder. Mijn overtuiging is dat dit de basis is van iedere eetstoornis. Niet gezien, gehoord en begrepen worden door je ouders en daardoor uitchecken bij alles wat je denkt, voelt en wat jou eigen maakt. Want niet in verbinding kunnen zijn zoals je werkelijk bent, is heel erg onveilig. Dat begint overigens al op veel jongere leeftijd, niet pas als de eetstoornis begint.
Hi Sofie, ik volg je al een tijdje en ben iedere keer weer verbaasd over de kwaliteit en diepgang van jouw video’s. Je verdient meer volgers/kijkers! Ook deze video raakt me diep en zet me aan het denken. Dankjewel voor jouw openheid - je bent een inspiratie en ik heb grote bewondering voor hoe jij in het leven staat en de verbinding steeds opzoekt met iedereen om je heen. Veel liefs ❤
Het is duidelijk dat je een heel speciale band hebt met je vader, maar ik merk soms dat zijn goedbedoelde adviezen een beetje belerend kunnen overkomen. Het laatste gesprek raakte iets in mij en gaf zoveel inzicht in waarom jij bent zoals je bent en hoe je je voelt. Daarbij voelt het alsof je mij een spiegel voorgehouden hebt, omdat ik zoveel van mezelf herken in jouw zoektocht naar liefde en erkenning, en hoe gemakkelijk we onszelf daarin kunnen verliezen. Het breekt mijn hart om te weten dat je je tijdens die donkere periode van je eetstoornis zo alleen hebt gevoeld en dat je niet de steun kon vinden bij je ouders waar je zo naar verlangde (ook al wisten zij ook niet hoe ze je die konden geven, en dat is niemand zijn schuld). Je vader legt daarentegen wel de schuld van je eetstoornis bij jou (in zijn woorden: dat ze zagen dat je je ten gronde richt) en dat is niet fair. Hij zegt dat hij er nu niets meer aan kan doen, maar het zou juist zo helend zijn als hij meer verantwoordelijkheid zou nemen en zou erkennen dat hij tekort is geschoten in het bieden van de veiligheid en steun die je toen nodig had. Je bent zo een mooi en lief mens, bedankt voor deze inkijk in jouw leven.
Jeetje, ontzettend bedankt. Ik ga deze reactie nog een paar keer lezen Widhia. Het laatste wat ik wil is mijn ouders afvallen, al helemaal omdat ik zo'n kwetsbaar stuk online mag delen, maar je zegt wel dingen die me enorm raken en een gevoel van erkenning/opluchting geven. Ik vind het heel droevig om te lezen dat je dingen van jezelf herkent, maar anderzijds geeft het ook warmte om te weten dat ik niet alleen ben (ik hoop dat je dat andersom ook voelt). Echt ontzettend bedankt, het is enorm waardevol dat iemand die mij/ons niet persoonlijk kent toch zo betrokken is en deze dingen tegen me wil zeggen. Dat zegt ook heel veel moois over jou. Dankjewel ❤️
@@Soof Tuurlijk snap ik dat je je ouders niet wilt afvallen. Dit dilemma ken ik ook erg goed en geeft aan hoe loyaal je bent naar je ouders toe, maar hierin mag je soms ook best je eigen behoeftes wat meer bekrachtigen. En uiteraard ben je hier zeker niet alleen in🥰 Kijk eens naar de fijne community die je hier hebt opgebouwd met volgers die zich in jou herkennen. Ik ben zelf ook 36, bijna 37, single(na een hoop mislukte relaties), geen kids en een beetje zoekende van wat ik nou wil met mijn leven. Dus of het andersom ook zo voelt? Absoluut! Jouw vlogs zijn voor mij in elk geval elke week weer als een warm kopje thee van troost, begrip en herkenning. Dikke knuffel voor jou Soof :)
Wat een mooie video, zo knap dat jullie je kwetsbaar hebben opgesteld en dit ook wilden delen. Herkenbaar en ook zo leerzaam. Dank voor de openheid en mooie video.
Wat een prachtige video Sofie. Hier zie je eigenlijk heel sterk generationeel trauma terug. Wat in de ene generatie niet wordt opgelost, komt op het bordje van de volgende generatie. Het is naar mijn mening dus absoluut niet zo dat dingen wegwuiven, niet uitspreken en onder het tapijt vegen de oplossing is en dat praten over de moeilijke dingen van het leven ongezellig is. Knap hoe je dit gesprek aangaat met je vader daar is moed voor nodig.
Ik werk met meiden/jeugd met eetstoornissen, tot de ergste gevallen aan toe. Het zal je verbazen hoe vaak ouders "uitchecken" om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ouders die compleet betrokken blijven bij de patiënt gaan er uiteindelijk zelf aan onderdoor(ik de ergste gevallen waarin het maanden duurt met dwangvoeding)
Nee zo komt het ook niet over hoor. Ik dacht meer, misschien is het ergens een troost voor je dat niet alleen jou ouders zich zo terugtrokken(terwijl jij dat ook deed uit hulpeloosheid)
70 wat een held, en hoe jong komt hij nog over en nog lekker werken af en toe, gefeliciteerd lieve papa van Sofie en Tim en wat een leuk stel zijn jullie, want je moeder is ook top. 50 jaar getrouwd, ik was in december 35 jaar getrouwd en 37 jaar bij elkaar en dat vond ik al heel wat 🥳🎂🥳 Leuke invalshoek Sofie, bedankt 🥰
Lieve Soof, Je bent echt lief! Je bent de enige echte TH-camr wie ik met alle liefde volg. Je bent zo puur van hart, zo'n mooie mens. Je ouders ook. Dit is echt jouw doel in dit leven. Mensen bereiken. Je bent echt een mooie inspiratie. ❤ Ik stuur je een grote knuffel. 🤗
Wauw sofie, wat een aangrijpend gesprek met je vader. Het moeilijk kunnen praten over lastige diepgewortelde trauma's is iets waar ik nu ook tegenaan loop met mijn vader. Het 'leuk en aardig' houden zoals je papa zegt, is exact wat mijn vader ook van mij verwacht en hoopt. Is moeilijk als je een persoon bent met diepgang. Bedankt om zo'n kwetsbaar stuk te laten zien in relatie met je vader. Dit toont je echtheid en authenticiteit wat ik het allermeest nodig heb in deze maatschappij. Jij maakt video's als geen ander ze maakt. Hartelijk dank hiervoor❤🫂
Wat een eerlijke, oprechte video! Ik herken heel goed de reactie van je ouders omdat ik zelf heb meegemaakt dat iemand een eetstoornis had in het gezin. Er is dan zoveel machteloosheid omdat je die persoon niet kan helpen en dat hoeveel liefde je ook geeft, dit niet binnenkomt omdat de persoon dan al te diep zit. Het is heel moeilijk voor iedereen om er mee om te gaan zonder externe hulp. Ik heb ooit een eindwerk gemaakt rond eetstoornissen en gemerkt dat er eigenlijk altijd hulp nodig is van iemand buiten het gezin om elkaar te begrijpen en zo te kunnen helen.
Het gesprek tussen jouw vader en jou vind ik een van de mooiste (‘tv’)fragmenten. Mooi en pijnlijk en herkenbaar. Ik kijk naar een gesprek tussen mijn ouders en mij. De camera stond aan maar het voelde heel intiem. Bedankt voor al het moois dat je maakt.
Begrijpen is zeker iets moois om naar te streven en bij uit te komen. Maar de boosheid heeft absoluut ook een functie: voor jezelf opkomen. Dat hoeft niet direct gericht te zijn naar de desbetreffende persoon. Boosheid gaat wat mij betreft meer over mijzelf (wat ik niet wil) dan dat de ander schuldig is. Als dat er mag zijn, dan kan het begrip voor de ander er ook makkelijker zijn/komen :)
Wat mooi gezegd en uitgelegd, dankjewel. Ik heb heel veel moeite met boos zijn, ik voel dat eigenlijk zelden. Maar je hebt gelijk dat het een functie heeft en dat het ook goed kan zijn voor jezelf. Ik zal daar nog eens goed over nadenken. Bedankt!
Liefde voor jou Soof. Het gesprek met je vader greep me aan. Inspireert me wel ook om nog eens met mijn ouders en zusjes het over de vergelijkbare periode vroeger door mijn eigen eetstoornis te praten. Ik heb dat tot nu toe nooit gedurfd!
Lieverd dit is zo herkenbaar, oef dit kwam wel even binnen. Zelfs ook een eetstoornis (gehad) en bij ons was het vergelijkbaar… Dankjewel hiervoor ❤ Zoveel liefs
Dit is 1 van je mooiste video’s Sofie, het heeft me ontroerd, ook omdat het laatste stukje zó herkenbaar is voor mij! Ik, als jonge vrouw een eetstoornis met een narcistische moeder (die heb jij gelukkig niet!) was ons gezin verre van harmonieus, eigenlijk onmogelijk om in te leven! Ik ben nu ruim 60 en ondervind nog dagelijks hinder hiervan. Dit is en blijft een litteken, gelukkig wel minder pijnlijk in de loop der jaren💖Ann
Hoi Soof, Wat een mooie verdrietige video. Een oprecht en eerlijk gesprek met je vader in het laatste fragment. Je kon goed zien dat dit een gevoelig onderwerp was. Je vader geeft je gelijk op bepaalde punten maar op een ietwat ongeïnteresseerde manier. Vast niet zo bedoeld. Ik vind dat dat meisje wat zo ontzettend angstig was om te eten en aan te komen nu ook echt gezien mag worden door haar vader en dat er best fouten oprecht en met medeleven erkend mogen worden naar jou toe. Dat meisje van toen, dat angstige meisje moet die knuffel krijgen waar ze zo naar verlangd. Want ze verdiende en verdiend het om te voelen dat ze er mag en mocht zijn zoals ze was..
Heel herkenbaar. De woorden van je vader: “we kunnen het niet terug draaien” deze heb ik ook vaker gehoord van mijn ouders bij dit soort gesprekken. Ik heb geleerd dat dit hun manier van sorry zeggen is, want ze hadden graag met de kennis van nu het terug willen draaien. Een mooie houd vast is dat ze het anders hadden gedaan als ze het opnieuw hadden kunnen doen. Het heeft dus alles met hun imperfectie en ontwetendheid te maken en niks met de ontzettende liefde die ze voor je hebben Soof. - ik herken me in je gevoel, dat je als kind een rol hebt moeten aannemen, omdat je verantwoordelijk voelt voor het geheel. Zo heb ik altijd “goed weer” moeten spelen na meerdere traumatische ervaringen, omdat er geen plaats was voor hoe ik mij voelde en omdat mijn ouders er niet konden zijn voor mij op de manier dat ik ze nodig had. Ik was slechts een kind en verbaal uiten wat je behoeftes zijn, is onmogelijk. Gelukkig kan ik dat nu wel en ga ik regelmatige de “confrontatie” aan. Dit uit zich dat ik een ontzettend sterke band met ze heb en we over alles praten en ze ook vaker heb aangeven dat ze best even mogen doorvragen. Doorvragen over emoties is iets wat de boomer generaties heeft moeten leren en niet vanuit huis mee heeft gekregen. Maar bijvoorbeeld mijn broer, heeft deze vorm van relatie niet opgebouwd met ze. Het meeste zit nog in de doofpot, bij beiden. Deze volwassen manier van communiceren heeft wel van mij moeten komen, van een jongvolwassenen die in therapie gaat en leert confrontaties aan te gaan en durft alles uit de doofpot te halen. Ik hoop dat we de cirkel van het zwijgen/het in de doofpot stoppen/goed weer spelen van onze ouders doorbreken 💛
Wat ontzettend mooi geschreven en goed verwoord, dankjewel voor je persoonlijke verhaal. Het raakt me oprecht en het helpt om dingen nog beter te plaatsen. Ik hoop ook dat we de cirkel van zwijgen/doofpot kunnen doorbreken. Jouw reactie helpt daarbij! 💕
@@Soof jij bedankt voor je mooie bericht terug en je openheid betreft alle moeilijke onderwerpen die je deelt en daarmee taboes openbreekt. Het is een gevoelig onderwerp, want je wilt je dierbaren niet in een verkeerd daglicht zetten als je (hiermee bedoel ik niet specifiek jij, maar iedereen die dit onderwerp ooit bespreekbaar maakt bij vrienden/familie/psycholoog etc) uit over dit onderwerp. Ik vind dat je dit ook knap laat zien in je video, je belicht beide kanten en de gevoelens die daarbij ontstaan en laat elkaar daarbij in je waarde. Ik kijk uit naar je volgende video’s ❤
Je voelt de liefde zo duidelijk tussen jullie. Je zegt; jullie konden er niet mee om gaan. Maar hoe ingewikkeld is het wel niet? Je vader verdedigt daar in op zijn beurt. Je voelt zijn en jouw onmacht en zoals ik het zie legt de herleefde onmacht het gesprek “lam”. In je laatste relatie was onmacht voorliggend. Lieve Soof soms werkt het niet en dat mag/kan. In je volwassen relaties kan je dan loslaten en kiezen voor je eigen geluk. Dat is oké. En je ouders en jij, jullie staan nu op een ander pad. Hopelijk kunnen jullie, of kan jij, dat wat was loslaten… ❤
Jeetje, deze reactie komt echt binnen. Je ziet het heel scherp, dit had ik zelf niet kunnen bedenken. Het klopt helemaal, vooral dat van die onmacht en het lamleggen. Dankjewel voor dit inzicht Maris ❤️
@@Soof jij bent lief Soof. Je hoeft niets (meer) te herstellen, goed te maken. Van onmacht naar kracht. Je bent zo gegroeid in je leven. En nog altijd bereid te leren en verder te groeien. Daar kunnen veel mensen een voorbeeld aan nemen. Omarm wie je bent. Liefs! ❤️
Weer ontzettend mooie video. De band tussen je vader en jou is mooi om te zien. Nu ik zelf moeder ben, weet ik hoe lastig het is. Om alles goed te doen. Wat een kennis tegen mij zei; wij doen het ook maar voor het eerst. Ik kan het niet overdoen over 20 jaar met de kennis die ik dan inmiddels heb opgelopen. En je neemt jezelf altijd mee… Daardoor heb ik geen kwade gevoelens oid tegenover mij ouders, terwijl ik dat bij anderen om mij heen wel zie. Is ook energie waar ik niks mee kan. Ik kan alleen iets met NU
Wat mooie video gefeliciteerd met je vader verjaardag en 50 jarige huwelijk mijn band met vader is nog sterker geworden sinds het overlijden van mijn moeder drie jaar geleden. Over je eetstoornis heel moedig van beide kanten om over te praten tenslotte oude foto’s van je vader vind ik ook geweldig om te zien
Wat vond ik dit een bijzondere video. Ik heb zelf groten problemen met m'n ouders. M'n vader is inmiddels overleden en m'n moeder en ik spreken al een paar jaar niet meer. Ookal vind ik dat voor m'n eigen mentale gezondheid het beste, het blijft natuurlijk soms best moeilijk. Wat apart om dat gesprek met je vader te zien over je eet stoornis. Je ziet hem denken en ik zag inderdaad ook wat ongemakkelijkheid. Misschien ook een beetje een schuld gevoel? Het zou interessant zijn geweest om zien hoe dat gesprek verder had kunnen gaan. Ik hou enorm van je videos en hoe open en eerlijk ze zijn. Bedankt voor het delen van deze video.
❤ ik heb er tijdens het sporten nog over nagedacht 🙏🏻 wat voor mij heel helend heeft gewerkt is het besef dat m'n ouders (en de meeste ouders) hebben gedaan wat op dat moment het beste leek in onze opvoeding. Overigens ook een paar keer een super goede sessie familie opstellingen helpt ook! 🦋
Heel herkenbaar, ik ben een stukje ouder dan jij, word 50 dit jaar en heb ook zulke dingen met mijn ouders gehad. Het gevoel niet begrepen te zijn. Alleen bij jou staan je ouders ervoor open om erover in gesprek te gaan en ook te kijken naar hun eigen aandeel erin. Bij mij was dit helaas niet zo. Alles lag altijd aan mij. Ik vind het wel hele moedige gesprekken. Bij mij heeft het erin geresulteerd dat ik voor mezelf heb moeten kiezen omdat we er niet uitkwamen en het nooit gezond voor mijn geestelijke welzijn was. Mijn vader is inmiddels overleden vorig jaar mei, uiteraard heb ik dat allemaal gemist. Ik weet het omdat de rouwkaart kwam en ik naar een notaris moest. Dus voor mij wel even slikken als ik dit zie hoe het ook had gekund als je beiden wel openstaat om er iets mee te doen. Ik kijk graag naar je, ik zie veel van mezelf in je struggles op die leeftijd terug. Geen vaste partner, geen kinderwens etc. Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuzes, ik ben ook een einzelganger die een ander niet nodig heeft voor het geluk. Het is leuk erbij , maar niet de essentie. Nu mijn vader er echt niet meer is, is het gekke dat ik bepaalde dingen wel mis , waar ik wel met fijne gevoelens op terug keek, wetende dat het er nu nooit meer zal zijn. Maar spijt nee. ❤
Hoi Sofie ik ben een nieuwe volger sinds kort en vind je vlogs erg open en leuk, het laatste stuk van het gesprek raakte me enorm .ik en mijn ouder zijn niet van die praters net als jouw vader 😊t raakte me ook omdat ik 2 maanden geleden mijn vader ben verloren en ik kan mezelf wel eens verliezen in de gedachten aan het verleden. Gefeliciteerd 🎉met je vaders verjaardag en ga zo door .☺️
Wat leuk dat je er bent Yvon, welkom! Heel fijn om te horen dat je mijn video's leuk vindt. Maar wat ontzettend verdrietig dat je je vader pasgeleden bent verloren 😔 Heel veel sterkte met het verlies. Het gevoel dat je jezelf verliest in gedachtes over het verleden herken ik, dat heel intens en meeslepend zijn. Mocht je een tip willen: misschien helpt het om dingen op te schrijven? Ik hoop in ieder geval dat je het goed kunt verwerken en er rust van krijgt ❤️
Wat een geweldige vader heb je 💕 Ouders zijn ook mensen en niemand is perfect. Wat je in je jeugd hebt meegemaakt heeft bijgedragen aan de persoon die je nu bent. Lieve vader en een geweldige persoonlijkheid ❤
Ik vind het zo knap hoe je dit gesprek gevoerd hebt zonder dat je jouw ouders hierin dingen verwijt en je hem aangehoord hebt ondanks dat je er verdriet van gehad hebt. Je hebt me met deze video echt stof tot nadenken gegeven. Dankjewel
Pfff, mooi gesprek met je vader en helemaal herkenbaar de eetstoornis en t onwetende van veel ouders althans de mijne wisten bij veel dingen geen houding te geven. Kon ook moeilijk met ze praten, uiteindelijk wanneer ik dat ging doen was dat met de psycholoog. Gaat nu veel beter met me 😊 en nu ook lees dat ik niet de enige ben wat ik altijd dacht.
Je video zette me aan het denken. Ik herken de wens van beiden om het goed te willen doen. En zoals in jouw woorden: 'Ik wilt verbinding.'. Voor mezelf zie ik het nu dat ik een ontwikkelingstaak had te voltooien (die ook bij mij mijn pubertijd begon). Die taak was mijn stem te vinden, mijn gevoeligheid te uiten. Zo geldt dat misschien ook wel ook bij je ouders, dat het gedrag van mij/jouw hen aanmoedigt te kijken naar hun eigen aandeel/ontwikkeling. En dat kan weerstand geven. Bij jezelf door angsten (zullen we me wel zien?) en bij de ander door boosheid (ik kan hier niet mee omgaan). Nieuwe waarheden in je hoofd over jezelf voor zowel jouw als je ouders worden onder de loep genomen. En misschien is verbondenheid dan uiteindelijk wel een dans waarin je dat soms wel verbonden bent met de ander en liefde voelt. Maar soms dat je dan niet in contact met de ander hebt, maar je er gewoon bent. Er zijn. En echt prachtig dat je dit gesprek er met je ouders laat zijn!
Ik zie de frustratie van je vader en ik denk idd dat hij het moeilijk vind om het er over te hebben en dat maakt het lastiger om zo'n wond of trauma open te breken en te helen. Toch mooi om te zien dat ondanks dat jullie zo'n mooie band hebben. Ik heb zulke gesprekken toch erg veel met mijn ouders gehad over mijn jeugd trauma's en hoe nalatig ze in veel dingen geweest zijn. Altijd voelden ze de pijn: wij hebben het niet goed gedaan. Alleen bij mij is er een chronische ziekte ontwikkeld waarbij in mijn 20's het zelfde gebeurde, de nalatigheid. Vandaar mijn nood om toch te blijven communiceren er over, los van hoe ik er zelf mee verder kon gaan was het toch fijn als ze beter mijn behoeften konden begrijpen en elke keer als daar beter op werd gereageerd voelde ik ook dat die emotionele wonden een stukje genazen. In het begin klonken mijn ouders ook geirriteerd en afwijzend en vonden ze mij maar moeilijk en gevoelig. Het klonk misschien initieel van beiden kanten meer verwijtend. Maar in de loop der tijd zijn we gaan begrijpen net als in elk conflict of gevoelig gesprek dat eerst botst om het niet meer te zien als goed en fout maar als een gesprek over hoe kunnen we elkaar beter begrijpen, waarderen en er voor elkaar zijn. Ik ken genoeg mensen ook die blijven hangen in het verwijtend denken naar hun ouders. Ik heb daar initieel juist veel moeite mee gehad om onder ogen te komen dat ik ze wat kwalijk nam tenslotte kon ik ook al heel snel de menselijkheid zien en wist ik dat ze het echt niet zo bedoelde. Ik moest de pijn en het verdriet en de nalatigheid volledig erkennen voordat ik er echt van kon genezen. En daardoor heb ik ook veel beter van hun kant kunnen begrijpen dat er ook wat miste in mijn communicatie van mijn problemen en behoeften. En zij doen nu ook hun best als ik nu expliciet ben in mijn hulpvraag of behoeften daar ook wat mee te doen. Mijn hart is nog altijd en is nooit niet vol geweest van liefde voor mijn ouders. Ik kan nu wel erkennen dat mijn jeugd niet makkelijk is geweest zonder dat het afbreuk doet aan die liefde of dat ik mij daardoor een slachtoffer voel. Dat voel ik me niet, ik ben nog altijd gelukkig met ze. Maar misschien juist wel doordat we die gesprekken zijn aangegaan. Mijn zusje heeft minder zware dingen meegemaakt maar de dysfunctie in ons gezin heeft ook sporen bij haar achter gelaten. Zij heeft dat allemaal niet besproken en ik zie ook dat die band ook minder goed, veilig en stabiel voor haar voelt maar krijg ook het gevoel dat zij nu meer toe is aan dit soort reflecterende gesprekken, ondanks dat ze initieel moeilijk zijn en zij normaal eigenlijk ook wel een beetje de houding van je pa heeft, het is wat het is, je maakt er het beste van, maar je gaat niet het moeilijk maken en kijkt liever niet terug op wat lastig was. Zij heeft dan ook een meer dismissive avoidant hechting en ik meer een fearful avoidant ook al ben ik een heel end gekomen richting gezonde hechting :).
Bedankt voor je mooie en persoonlijke reactie, ik heb het met veel interesse gelezen. Heel knap hoe je alles zo goed kunt plaatsen en verwoorden. Vooral dat stukje over erkenning dat je jeugd niet makkelijk was zonder dat het afbreuk doet aan de liefde, of dat je je slachtoffer voelt vind ik heel herkenbaar en inspirerend. Zo kijk ik er nu ook tegenaan. En wat ontzettend fijn dat je richting gezonde hechting gaat, dat gun ik je ontzettend ❤️
Naar aanleiding van je reactie, ben ik je berichtje gaan zoeken. Ik kreeg kippenvel toen ik het las. Je bericht werkt als een spiegel, omdat het vrij identiek is. Ik ben het ook helemaal met je eens, door dit gehele proces, kan je alle woede en wrok achter je laten en dat is vooral een bevrijding voor jezelf, dat iedereen zichzelf zou moeten gunnen. Ik ervaar hetzelfde qua liefde voor ze, heb nog nooit zoveel van ze gehouden sinds we deze “volwassen vorm van ouder-kind relatie” met elkaar hebben. Zo noem ik het altijd naar vrienden toe. Vele mensen zeggen ik snap niet dat je niet gek van je ouders wordt, ik ervaar dat niet als een langdurige emotie, want ik communiceer dat met ze als ik dat gevoel heb (en er zijn geen verborgen irritaties of woede meer), waarna het gevoel weer verdwijnt. Zo cliché maar communicatie is key. Wat ik realiseerde is dat ik, trots was op je hoe je het aangepakt hebt en waar je nu staat, wat indirect dus ook betekende dat ik ook trots op mijzelf mag zijn. Dat zeg ik echt bijna nooit tegen mijzelf en heb ik bij deze situatie echt nooit eerder over nagedacht, wellicht omdat ik gewoon blij ben hoe het nu gaat (en de focus alweer op andere dingen in mijn leven ligt). Maar bij deze ben trots op ons 💪🏻💪🏻
hoi soof, zo herkenbaar dit .ik ben inmiddels 52 en heb nog steeds anorexia wat ook mijn ouders vooral mn vader het erg moeilijk mee had en niet begreep . hij is vorig jaar juli na een maand ziek ( creutsfeld jacob ziekte ) 1 op de miljoen mensen krijgt het en dan heb je vette pech .geen afscheid kunnen nemen . pverleden (79 jaar ). mn ouders waren in juni ervoor 52 jaar getrouwd en altijdd gelukkig geweest. als ik je zo zie met je vader kan ik je alleen maar zeggen geniet zpveel mogeijk nu het nog kan .ik mis mijn vader elke dag ,het zijn gewoon de kleine dingen ...dank je vvor deze mooie video zo eerlijk en oprecht .. het heeft echt heel veel met me gedaan .liefs inge
Maar vooral het zo liefdevol uitleggen hoe jij je als kind hebt gevoeld en nog last van kan hebben , en de reactie van je vader die dit even niet aan kan of te veel vind en het anders ziet , wat ook ergens vandaan komt . Dit kan maar raakt dan toch . Ik vind het heel knap hoe jij rustig blijft en relativeert en kijkt naar wat er wel is . Dit is precies wat ik nu ook na heel veel strijd, conflicten probeer toe te passen . Vaak hetzelfde meegemaakt dat ik iets wilde aanhalen maar niet zo goed uitpakte . Of de reactie die je nodig hebt om te Helen . Maar sommige ouders kunnen vanuit hun eigen jeugd en hoe ze zijn ontwikkeld niet anders reageren. Ik ben ook iemand die altijd een weg zoekt omdat die bloedband met je ouders zo sterk is en je die niet los wilt laten . Ik voelde je wel heel erg . Het stukje proberen uit te leggen maar soms loop je even tegen een muur. Ik kan er van leren hoe jij dit oppakte . Ik herken mezelf heel erg in jou . Ook hoe je dingen analyseert en kloppend wil krijgen . Liefs ❤
Wow Sofie ik voelde het helemaal in mijn lijf dat gesprek over dat jij je niet gewenst / gezien voelde in je tienerjaren en nog steeds. En daarbij het ongemak van je vader die eigenlijk het gesprek afkapte door te zeggen wat heeft het voor zin om hier nog over te praten. Mijn ervaringen in mijn tiener tijd zijn vergelijkbaar en het voelde en voelde.....😂 ik werd er gewoon een beetje verdrietig van. Wat had ik graag nog dit ge❤sprek gevoerd met mijn ouders. Helaas zijn zij beiden overleden toen ik 19 en 25 jaar oud was. Dan blijft het een gesprek waarbij heel veel los komt ik zag het bij jou maar ook bij je vader en dus ook bij mij. De onmacht van beide kanten. Niemand doet iets met opzet maar juist vanuit een onvermogen. En ja de vraag blijft wanneer❤ is het zinvol/goed om hier over door te praten??? Je kan er in die zin mee uit de voeten als er van beide kanten NU begrip en medeleven getoon wordt. Soms zijn situaties zo moeilijk dat er op dat moment gehandeld word naar beste kunnen. Het zijn handelingen in het moment vanuit een voor iedereen moeilijke situatie in die tijd. Soms zijn die momenten niet in woorden te vatten. Jou vader 70 geworden ik als leeftijd genoot van je vader......bij ons thuis werd er ook niet gepraat als je niet praat is het er niet. Terwijl ik daar juist heel veel behoefte aan had. En eerlijk .....soms vind ik ook wel dat er nu TE veel gepraat wordt er moet toch ergens een middenweg zijn. Mijn moeder zei het al het is altjd wat en zelden iets goeds dat was haar gevleugelde uitsprak 😅 en daar ben ik het dan weer niet mee eens.Ik heb deze gevleugelde uitspraak wat aangepast 😊 Het is altijd wat maar er is ook zoveel goeds ❤
Dankjewel lieve Sjanie! Heel lief dat je zo uitgebreid reageert. Onze verhalen hebben best wat gelijkenissen, ondanks generatieverschillen en andere achtergronden. Er zijn me veel dingen bijgebleven die je na de yoga vertelde, onder andere over je moeder. En wat een mooi motto, 'Het is altijd wat, maar er is ook zo veel goeds', die onthoud ik ❤️
Mooie vlog. Heb zelf zo'n hoesje hahaha ben al 40 hahaha. Perfect nooit schade aan m'n tel. Mooi dat je dit gesprek met je vader deelt. Geen zin om er over te praten, zo herkenbaar, v mij een reden dat ik toch geen contact kan hebben. Mijn moeder is overleden en Je hebt gelijk dat bepaald gedrag onbeholpenheid kan zijn alleen als je ziet dat het je kinderen schaadt en je vader daar geen gesprek over wilt hebben dan is het voor mij een grens om wat mij overkwam als kind Mijn kinderen voor te beschermen. Als hij open zou staan om iniedergeval naar mij te luisteren zou het al anders zijn maar het moet wel van 2 kanten komen. Vooral als je als kind en later ook al zoveel trauma hebt opgebouwd. Het mag wel een keer stoppen. Liefs
Wat een ontroerend gesprek❤! Al herken ik ook de pijn dat je niet begrepen wordt. Zelf heb ik ook een eetstoornisverleden. Door intensieve therapie weet ik inmiddels dat ik niet de eetstoornis ben. Je ouders hadden moeite met je eetstoornis, niet met jou. Als moeder herken ik ook de onmacht als je dochter niet gelukkig is. Het is lastig om niets fout te doen. Het is fijn dat je dit soort gesprekken met je vader kunt hebben. Mijn biologische ouders en mijn opvoedvader zijn inmiddels allemaal overleden😢. Alleen met mijn moeder kon ik op het laatst terugblikken, al was dat ook balanceren om haar niet te laten dichtklappen. Met mijn vaders heb ik nooit kunnen praten over de gevoeligheden. Mijn biologische vader heb ik als kind jaren niet gezien. Dit heeft geresulteerd in trauma’s die nog steeds opspelen. Ik ontwikkel me gelukkig nog steeds op dat vlak en dat is fijn.
Wat een intense video, Sofie. Er valt veel van te vinden en veel over te zeggen. Als jij in de auto zegt “ik kan maar beter weg zijn” en “wat heeft iemand aan mij” vind ik dat heel erg. Deze uitspraken op dat moment zijn rauw, puur en ongecensureerd. Je doet je ouders, vriendinnen, opdrachtgevers en volgers te kort, want dat zijn juist allemaal mensen die jou waardeerden om jou. Maar je doet vooral jezelf te kort.
Wat een mooie open en eerlijke aflevering, Sofie! Erg dapper van beiden om jullie hier zo over uit te laten. Ken je toevallig het boek De Fontein van Els van Steijn? Denk dat dit misschien inzichten kan geven. Zo zie ik nu zelf bijvoorbeeld in dat de band met mijn vader, waarbij ik altijd afstand tussen ons creëer, lijkt op de band tussen mijn vader en zijn vader. Zonder goede reden, want hij is de beste vader die ik me kan wensen. Het gaat zelf zover dat we ons beiden aan hele specifieke dingen van onze vaders ergeren, in mijn geval zonder logische reden. En inderdaad, ik geloof ook dat ouders hun kinderen niet expres slecht behandelen. We hebben in ons onbewuste zoveel wat we meedragen en ooit aangeleerd hebben gekregen, wat ons gedrag elke dag nog beïnvloedt. Dat is in ieder geval hoe ik ernaar kijk :)
Lieve Sofie, ik heb al een paar keer gereageerd op je video's betreffende je vader, hij herinnert mij aan mijn eigen vader , hij kan heerlijk praten en in deze vlog zag ik toch een verschil die ik niet herkende van mijn eigen vader. In ons gezin waren we knuffelig en heel openhartig en nu probeer ik dat ook steeds bij mijn eigen kinderen en mijn kleinkind. Mijn moeder wil ook niet over nare dingen praten , terwijl ik juist er diep op wil ingaan. Ik wist als kind dat ik dan naar mijn vader moest gaan. Zo zie je maar dat iedereen anders in elkaar zit qua gevoelens en dat je toch ook wel dingen erft van je ouders. 😊
Hey lieve Soof. Ik moet zeggen dat ik het lastig vond hoe je vader zich afwende in jullie gesprek. Begrijpelijk dat het moeilijk is en überhaupt mooi dat jullie er samen over kunnen hebben. Ik zie dat je open en eerlijk bent naar hem toe en dacht te zien dat hij het moeilijk vond om dit te ontvangen. Het deed me denken aan het stukje waar je het eerder over had; dat ouder altijd hun best doen en er (bijna) nooit kwade bedoelingen zijn. Dat is zeker waar! Maar dit neemt niet weg dat het gevoel wat je ervan krijgt er helemaal mag zijn. Dit is niet minder omdat je ouders toch maar hun best deden. Het mag naast elkaar bestaan. Ik merkte dat ik het moeilijk vond om te zien dat je vader die gevoelens van jou niet direct erkende en liefdevol hierop kon anticiperen. Dat zou ik je (en kleine sofie) zo gunnen. Even een kantlijn, Ik vind je ouders super tof!! Ik kijk altijd met veel liefde je video’s en heb bewondering voor jullie openheid op beeld. Moest het toch even van het hart. Liefs
Van harte papa Rozendaal! 🎉 Wie wil er niet zo'n vader? En ook zo'n moeder trouwens, met haar droge humor en uitspraken. Een vlog met haar? ;) Overal is leed, ondanks doorgaans goede bedoelingen. Het laatste gesprek was moeilijk (hij bevestigt daar wat hij eerder zei: niet over gevoelens praten maar ook: niet in het verleden blijven hangen). Maar het vormt ons wel..
Jullie zijn wel heel eerlijk in deze video. Mij viel een overeenkomst op. Zoals jij onmachtig was (d.w.z. je onmachtig voelde) in je afgelopen relatie, waren je ouders onmachtig toen jij een eetstoornis had. Jullie beide hadden, en hebben daar nog steed moeite mee. In mijn ogen is dat dezelfde soort onmacht en zou je je dus moeten kunnen voorstellen hoe hun onmacht destijds voelde. Dat zou je ook closure kunnen geven (die er zoals ik deze video zie nog niet is). En in het verlengde hiervan: waar het in mijn ogen op neerkomt is dat iedereen een psychologische bandbreedte heeft waarbuiten die persoon niet kan komen. Zo is die bandbreedte bij een autistisch iemand veel kleiner dan iemand die niet autistisch is. Kern hiervan is dat mensen maar beperkt kunnen reageren op diverse sociale situaties. Het is echter geen onwil (wat vaak wordt gedacht), maar echt wel onmacht dat ze daar niet buiten kunnen komen, tenzij daar heel veel therapie tegenaan wordt gegooid. Mijn ervaring is dat als je dat accepteert en erkent in relaties en vriendschappen, en uiteraard ook familiebanden, je meer inzicht krijgt in beweegredenen van anderen (d.w.z een soort van empathie) waardoor er meer begrip ontstaat, waardoor die relaties, vriendschappen, en familiebanden soepeler verlopen en de band dus verbetert.
Lieve Sofie, al jaren geniet ik van jouw video's. En nog een beetje extra van die, waar je vader in voorbij komt. Na deze video vond ik het tijd om dat eens aan je toe te lichten. De vlogs met jouw vader hebben voor mij namelijk een extra betekenis. Ik herken mij heel erg in de relatie die jullie hebben. En het doet me goed dat specifieke, waardevolle contact zo van dichtbij te mogen zien. Mijn vader is namelijk 3,5 jaar geleden overleden. Als ik jullie zo zie praten beeld ik mij soms in dat ik zo met mijn vader zit. Dat doet me goed. Ik hoor je soms vertellen over de angst voor het moment dat hij er niet meer is. Het gemis is vreselijk maar weet dat het toch ook dragelijk is en ik me gelukkig voel. Ik houd me vast aan de gedachten dat ik zo rijk ben aangezien ik 33 jaar een geweldige vader heb mogen hebben. Ik weet zeker, dat als het voor jou zo ver is en hopelijk duurt dat nog heel lang, jij dat ook gaat kunnen. Dus geniet nu zonder angst en veel dank dat ik daar dus een beetje van mee kan genieten. Liefs Sanne
Ik reageer normaal gesproken nooit, maar deze video kwam zo diep bij mij binnen! Ik leefde met een narcistische stiefvader thuis, en er was altijd spanning tussen hem en mij. Ik liep iedere dag op mijn tenen want hij kon zomaar weer boos uit de hoek komen. Mijn moeder vertelde dat het beter was als ik bij mijn vader ging wonen, want ik was de '' stoorzender '' in huis en '' IK '' zorgde voor heel veel spanning binnen het huis. In het jaar dat mijn moeder kwam te overlijden, ben ik verhuist naar mijn vader omdat dat voor iedereen beter zou zijn. Ze gaf aan dat er meer rust was in huis en het weer gezellig en fijn thuis was. Ik heb mij hierdoor altijd het probleemkind gevoeld terwijl het helemaal niet aan mij lag. We zijn nu 8 jaar verder maar ik heb hier nog iedere dag last van en draag veel onzekerheid met mij mee. In die 8 jaar tijd zijn er dingen gebeurd die ik hem nooit kan vergeven, dus het blijft altijd een open wond. Ik zou er vrede en rust in willen vinden.. maar dat kan helaas niet. Ik voel je pijn en verdriet Soof.. maar het ligt niet aan jou
Ja bij ons gezin een ander verhaal als bij jou, maar toch herkenbaar. In mijn jeugd overleedt mijn vader plotseling aan acute hartstilstand. Ieder in het gezin verwerkte het op zijn/haar manier en ik wilde heel graag het gezin bij elkaar houden en als een beetje redden zeg maar en verhat daardoor mijn eigen verdriet/rouw. Dat leverde me later paniekaanvallen op. Wat voor mijn moeder het ook weer lastiger maakte om mij ook nog is zo te zien. We zijn er gelukkig doorheengekomen. Maar heb het er nog wel eens over was een pittige tijd ❤
Dat gesprek in de auto met je vader kwam wel even binnen! Eigenlijk ook een uitspraak die ik niet van jou vader had verwacht. Omdat hij juist altijd zo krachtig overkomt op beeld…maar zo kun je zien dat hij moeite had om zijn dochter te zien met een eetstoornis. En ja, ik ben zelf moeder van een dochter…hoe ga je daarmee om mocht ze daarmee te kampen krijgen. In elke familie is wel iets aan de hand. Het vormt je als kind naar je volwassen persoon. Niet altijd gemakkelijk en ook bij jou te zien naar je laatste relatie. Ondanks dat ben je volgens mij hartstikke goed op weg om als persoon te groeien en te verwerken. Liefs
Mijn emoties werden vaak genegeerd. Bij mijn zoon erken ik zijn emoties. Ook al kan je je als ouder soms ook machteloos voelen en weet je de oplossing niet. Dat is ook oké. Maar mijn zoon weet dat ik zijn gevoelens altijd serieus neem en dat ik er voor hem ben❤
Wat mooi dat je die cirkel hebt kunnen doorbreken bij je zoon, maar wat droevig dat je gevoelens vaak werden genegeerd. Ik hoop dat je dat inmiddels een plek hebt kunnen geven ❤️
Wat een pittig gesprek. Maar wel fijn dat je dit samen kunt bespreken. Ik heb ook weleens zo'n gesprek gehad met mijn moeder. Dan ben je er ook wel klaar mee. Je was trouwens op een paar straten verwijderd van ons huis😉. Mijn moeder en ik hebben allebei zo'n telefoonhoesje met klepje 😂😂. Die van mij vouw ik altijd dubbel. En als hij in de tas meegaat dan gaat hij dicht.😅. Ik ben benieuwd wat er gebeurd als je eenzelfde gesprek met jou moeder aangaat ❤
Poehee, ik val ineens in jouw vlog. Zie wat hier gebeurt. Heftig. Ik zelf doe ook al heel lang aan trauma opruiming. Zonder mijn ouders in mijn leven. Mijn vader al lang overleden, mijn moeder uit mijn leven evenals mijn nu volwassen dochters. Het was intensief werken met mijzelf uiteindelijk. Telkens weer tegen mijzelf zeggend dat ik prima ben. Ik was ook shocking voor mijn ouders. Ik maakte zoveel los bij hen dat ze niet wilden dat dat los kwam. Daardoor kon ik wel zien dat mijn dochters mijn leermeesters waren en alles in mij op zn kop zetten wat ik moest helen. Het is niet o dat doen we even. Want uiteindelijk kom je diepe familie problematiek tegen vanaf het begin dat er leven was. Opgesloten in de cellen van je lichaam. En jij bent hier om dat allemaal los te laten van de memory stick die jouw lichaam is. Dit is wat vele mensen nu tegenkomen en inzitten. Heb bewondering voor jezelf. Dat je dit doet. En weet je ouders zijn je ouders. Nooit zomaar. Je hebt ze gekozen om dit traumawerk te kunnen doen. Heel veel sterkte en succes daarmee. Het succes zit intern natuurlijk. ❤
Mooie video. ‘Het mag er allemaal zijn’. Ik denk dat als je het met elkaar over kan praten en met respect, dan kom je verder. Het is voor mij als ouder ook zo.
Dat laatste gesprek met je vader, ik herken dat wel. Hoewel mijn band met mijn ouders echt fantastisch is, zullen we elkaar nooit écht begrijpen. Omdat zij nu eenmaal mijn jeugd (was ook geen makkelijke puber) anders hebben beleefd dan ik. We kunnen er over praten, maar begrijpen zullen ze het nooit écht. Het accepteren is al genoeg.
Jeetje wat een mooie video. Zit hier met tranen en een brok in m'n keel deze reactie te typen.. Heftig gesprek ook in de auto met je vader, maar het is wel goed dat je erover praat. Mijn vader is 3 jaar geleden overleden en ik mis hem en zou graag ook dit soort gesprekken met hem willen hebben. De band met mijn moeder is niet altijd even goed geweest, maar sinds mijn burn-out en relatiebreuk zijn we wel weer wat dichter naar elkaar toe gegroeid, maar we zijn nog niet waar ik het zou willen. De inzichten die je gaf op het einde hebben we me doen nadenken en beseffen dat het idd een stukje accepteren is, ze bedoelen het allemaal niet zo. Het is ook maar hoe zij zijn opgevoed. Bedankt dat je dit met ons deelt! ❤
Deze generatie neemt het leven zoals het is . Dat doe ik ook , en ik ben dan 50. De jongeren praten veel en willen veel . En dat maakt het leven lastiger en meer gedoe , denk ik . Tevreden zijn is een groot goed .
Ik ben het eens met Aleida, dat niet-praten over het algemeen meer gedoe geeft. Maar ik begrijp jouw standpunt ook Eworld. En het verschilt natuurlijk ook sterk per persoon en per relatie. Tevredenheid is sowieso een groot goed!
Ja je hebt gelijk veel ouders doen het niet expres, als ik ouder had geweest had ik ongetwijfeld ook fouten gemaakt een opvoeding is nooit perfect. Ik herken de verwijten ook uit mijn omgeving, maar zo was die tijd toen je mocht nergens over praten er waren veel grote gezinnen daar was geen ruimte voor en je durfde het uperhaupt niet eens heb ik wel eens van mijn moeder begrepen. En onze opa’s en oma’s hadden dat ook weer nooit geleerd, dus ja zo gaat het van generatie op generatie maar gelukkig is mijn generatie al meer open. En ook niet elke ouder heeft het vermogen om een kind met welke problemen dan ook te begeleiden. Ik heb gelukkig een moeder gehad die het anders wilde doen dan haar ouders wel meer liefde knuffels en openheid. En waarschijnlijk was ook haar karakter zo. Gek genoeg ervaarde mijn broer dat weer anders, dus ja de dynamiek tussen broers en zussen en hun ouders kunnen ook weer anders ervaren worden. Met ouder worden besef ik ook wel dat een mens niet alles kan, als ik dan naar mezelf kijk waarin ik soms ook lastige tijden heb kan ik er ook niet altijd voor iedereen zijn en dat geldt voor ouders ook. Misschien heb je als kind wel altijd maar dat idee dat ouders altijd maar aan moeten staan die behoefte is groot en logisch maar ook ouders hebben te maken met het verleden en eigen problemen. En juist door wat meer open te praten bereik je wel dat je elkaar veel beter begrijpt en ontstaat er meer liefde tussen kind en ouder hoe oud je nu ook bent. Dapper dat jullie dit zo op video durven te zetten want dat lijkt mij toch ook voor je vader best een stap. Geniet van de mooie momenten nog samen nu het kan❤
Heel leuke video sofia gefeliciteerd met je verjaardag 70 jaar heel tof gesprek met je vader dat is leuk maar in het leven is niet altijd gemakkelijk voor iedereen daarom is het goed dat je samen over praten doe zo verder met je vlogs bedankt voor je het door te sturen groetjes allemaal ❤🌹👍💫🌷🎇✅️🌸
'Wie is was, was al een stoorzender voor jullie' en je vader zegt 'ja, dat zou kunnen'. Wat pijnlijk. Je vader heeft geen zin om er over te praten en vond het vooral vroeger ongezellig allemaal. Dat is niet hoe je familiepijn heelt. Jij zoekt toenadering, probeert nu de gezelligheid wel te geven, maar ook te helen en je vader gaat er niet in mee. Hij kan je nog steeds niet die bevestiging geven dat je goed genoeg bent en ook altijd al bent geweest. Dat is niet oke Soof. Voel qua houding en uitspraken veel dingen die ik je ook heb horen zeggen over je ex. Ik heb trouwens geen contact met m'n vader, dus wie weet ben ik bevooroordeeld.
Ik denk dat hier ook miscommunicatie is over wat er bedoeld wordt met goed genoeg zijn.. Ik denk dat Sofie's vader het veel minder zwaar bedoelt, maar voor Sofie het wel heel beladen is, het gevoel niet goed genoeg te zijn. Ik zou benieuwd zijn wat er gebeurt als Sofie hem vraagt: vind je dat ik goed genoeg ben? Dan denk ik namelijk dat hij dat zeker vindt ❤
Ik ga deze nog eens bekijken. Op dit moment zit ik midden in een proces van verwerking. Verwerking dat mijn ouders mij nooit goed genoeg vonden en vinden. Het laatste wat je vertelt vind ik dan ook nog heel erg moeilijk, begrip tonen en liefde laten overheersen. Het zit er (nog) niet in
Als iemand waar je van houdt niet gelukkig is en je kunt niet helpen dan is dat pijnlijk . Zoals jij je voelde bij Mels , voelden jij ouders zich denk ik destijds bij jou. En je was geen stoorzender voor je ouders , doet mij pijn als je dat zegt . Ze konden je niet helpen want hoe dan ? ❤
Laat ik nou zo’n babyboomer (75)zijn zonder zo’n kleppie . En ook beslist niet wil🤣🤣 en ook alles met mijn iPhone doe!! Genoten van je openhartige gesprek met je vader, maar wat hem toch ook een beetje irriteerde op het laatst.
Oei, ik voelde met je mee tijdens het laatste gesprek in de auto. Nuchterheid en niet over-emotioneel zijn heeft grote voordelen maar je ziet ook dat er bij je vader een moment komt dat de emotionele deur dicht gaat als het echt te ingewikkeld is. Bij mijn moeder was dat ook zo. Ze had PTSS en ik heb daar veel schade door opgelopen waar ik het grootste gedeelte van mijn leven door heb geworsteld. Ze is al 20 jaar dood maar in een van de laatste gesprekken heeft ze sorry gezegd. Of in ieder geval vertelt dat het voor haar bedreigend was als het met mij niet goed ging. Meer had ik niet nodig: Erkenning. En ik vind het daardoor heel knap hoe je met de reactie van je vader omgaat. Ik zou die moeilijk naast me neer kunnen leggen….
Oh ja, dat je moeder niet naar je kon kijken herken ik wel. En ook dat je al stress veroorzaakt, gewoon door aanwezig te zijn. Ik wil er niet teveel over zeggen zo in het openbaar, maar mijn moeder kan nog steeds niet kijken naar bepaalde delen van mijn lichaam. En dat heb ik inmiddels wel leren accepteren (ben halverwege de 30 en heb zelf 3 kinderen😂) , al blijft het lastig soms.
Helemaal waar wat je vader zegt: we raken allemaal beschadigd ondanks dat ouders op hun manier hun best doen voor hun kinderen. Supermooi om jullie band te zien
70 jaar nog van❤Gefeliciteerd met je vader en wat voor één zo gezellig en intens met je vader gesproken over een gevoelig onderwerp. Top genoten, Liefs🥰😘
Besef alsjeblieft hoe moeilijk het is voor ouders om een kind met anorexia te hebben. De onmacht die er is. Er is eigenlijk weinig tot niets wat je kan doen om je kind beter te maken. Uiteindelijk moet het kind het zelf doen. En willen. De ouders staan in feite uitsluitend totaal gefrustreerd aan de zijlijn. Mijn man heeft een dochter van 38 die nog steeds anorexia heeft. En dat natuurlijk ontkent. Kortom; verwijt je ouders alsjeblieft niets. De 'perfecte' opvoeding, ouders of kinderen bestaan niet.
Dat is precies de boodschap van deze video L.o.: wederzijds begrip en inderdaad, iedereen loopt schade op, er bestaat geen perfect opvoeding. Ik veroordeel niemand, zoals ik ook zei in de video: ik geloof dat veruit de meeste ouders hun best doen, ook al gaan soms dingen mis. Wat vreselijk dat de dochter van je man nog steeds met een eetstoornis kampt. Wanneer een kind ziek is, is het hele gezin ziek, zoiets grijpt iedereen aan en het is niemands schuld. Heel veel sterkte ❤️
Maar bedenk ook dat er tussen een dochter en vader heel grote verschillen zitten (sowieso man/vrouw, leeftijd, generatie), dus er is alle kans dat het ergens mis gaat. Mijn beide zussen gaan al heel lang niet meer met mijn vader om...
zo Sofie echt een mooie Vlog zo dat was eens een gesprek ik zal dat je het moeilijk had in de auto , ja ik ken het dat gevoel ik moeilijk leren mij zus kreeg alle aandacht goed met studeren ik lomschool zus naar hoge school in moest naar land en tuin bouw werd voor mij beslist , zus universiteit rotterdam ik meubelmaker na 3 jaar werken . alle aandacht ging naar zus ik heb mij leven zelf altijd maar ingevult , mij moeder was er wel voor mij we zijn het zelfde nooit echt gestudeerd mij vader wel . maar nu ook 53 jaar en nog niet echt kontackt met mij zus . vader is er niet meer , moeder bel ik 3 x per dag zus als ik bel neemt ze niet op . en nu mij leven goed leuk huis plezier op werk leuke collega's oke paar en bij HB bleiswijk waar ik vaak kom goede band met personeel daar omdat ik daar vaak pendel werk doe., en veel liefde krijg van mij hobby de kaarsen iedereen verbaast dat ik deze dingen maakt en tijd voor heb . maar een mooie donderdag Vlog echt wel deze gaat in de boeken zat aan de buis vol plezier te kijken wat ik altijd doet maar zeer goed gesprek met je vader . groetjes Dennis 😘💖
Bedankt voor je lieve en uitgebreide reactie Dennis, je hebt ook veel meegemaakt zeg 😕 Ik ben heel blij te horen dat je een goed en leuk leven hebt, dat gun ik je ontzettend! Veel liefs
Haha wat grappig dat je een kip in mijn leven mist. Ik mis dat ook, maar de tuin is nog steeds niet af (dat project ligt even stil). Pas als dat allemaal in orde is ga ik kijken of ik weer kippen wil, of een ander dier. Al is Hannie natuurlijk wel onvervangbaar ☺️
Bedankt voor het kijken en abonneren! ❤Hoe is de band met jouw familie/ouders?
Dankjewel ❤️
Ik boomer zonder telefoonklepje beschadigt uit mijn eigen jeugd (narcistische moeder) werd ook met de machteloosheid van een kind in nood geconfronteerd. Erover praten heelt, net als de tijd.
Hoi Sophie. Ik zit in therapie en zit in een verwerkingsproces van oud zeer. Mijn therapeut wil dat ik een gesprek met mijn moeder aanga hierover. Ik heb de neiging om het gesprek te vermijden. Jouw filmpje heeft mij motivatie gegeven om hier echt mee aan de slag te gaan.
Ik wil je graag meegeven dat het heel belangrijk is om het gekwetste/beschadigde kind wat in ons leeft met extra veel liefde en warmte op te vangen, op een manier die onze ouders vroeger niet hebben kunnen doen. Op die manier kunnen we ook andere mensen meer ruimte geven om van ons te houden. Veel liefs.
De band met mijn vader is heel goed en sterk met mijn moeder had ik dat ook, helaas is zij vorigjaar overleden. Wij hebben ook echt wel mooie en gevoelige gesprekken gevoerd nu heb ik dat ook met mijn vader. Ik vind het heel mooi en sterk hoe jullie het gesprek over je verleden hebt gehad met veel empathie en inlevingsvermogen en liefde ik denk dat het voor jullie allemaal moeilijk is geweest die tijd.
Het raakte mij ook wel het stukje dat je zij dat je daar in jou liefdes relatie daar ook moeite mee hebt gehad.
Heb jij er ooit aan gedacht om daar iets mee te doen?
Wow, dat laatste gesprek in de auto... Ik ben absolute fan van je ouders, maar ik voelde wel enorm mee met het kleine meisje in jou. Ik was een moeilijk kind, vrselijk opstandige tiener die expres spanning op zicht, maar ik voelde me altijd gewenst. Je vader zegt eigenlijk letterlijk dat je geen leuk kind/tiener was omdat je eetproblemen had en alles moeilijk was... en jij zegt: ik heb nu nog steeds het gevoel dat ik er beter niet kan zijn. Dat is heftig soof. Maar ik vind het enorm mooi en knap hoe jullie elkaar niet veroordelen en dat je zo goed kunt plaatsen waar dingen vandaan komen bij je ouders. Neemt niet weg dat je zoiets mee neemt in de rest van je leven, wat je zelf ook aangeeft, zeker ook in liefdesrelaties. Ik snap nu ook beter waarom je zo lang zo ontzettend je best deed voor Mels. Waarschijnlijk wilde je hem ook niet laten zitten met zijn moeilijkheden omdat je jezelf verlaten hebt gevoeld als kind? En dat je je verantwoordelijk voelde voor zijn issues snap ik ook: je voelde je als kind heel verantwoordelijk voor de spanningn thuis, (terwijl je daar eigenlijk niks aan kan doen). Een eetstoornis is niet een keuze, het overkwam jou ook. Ik hoop dat je dat wel weet. Lang verhaal, nogmaals: ik vind je ouders echt fantastisch en 0,0 judgement, al helemaal niet na het gesprek over je vaders jeugd waarin hij duidelijk ook niet is gezien als kind door zijn ouders. Ik vind het ook onwijs mooi dat jullie dit online delen, want het zal herkenbaar zijn voor zo veel mensen en dit is echt een voorbeeld van hoe je kunt omgaan met issues/pijn uit verleden zonder verwijten/ruzie etc, en hoe je dus idd alsnog naar elkaar toe kunt groeien. Maar ik snap nu wel veel meer van jou, de dingen waar je tegenaan loopt in jezelf en in je leven, en ik gun je om dat laatste stukje uit je jeugd te helen. Ik vind je zo'n onwijs liefdevol en mooie vrouw, van binnen en buiten ❤🩹
supermooi gezegd, hier heb ik ook veel aan, dankjewel
Dankjewel Art Art, je reactie raakt me diep. Ik ben het eigenlijk eens met alles wat je zegt, je beeld is heel helder (wat toch bijzonder is, voor iemand die me via het beeldscherm kent). Ook knap hoe je linkt legt naar mijn laatste relatie. Ik ben vooral blij dat de boodschap van deze video goed overkomt, hoe belangrijk inderdaad empathie is en inlevingsvermogen, om elkaar alsnog te kunnen vinden ondanks pijn uit het verleden. Maar wat je zegt over dat stukje 'heling' klopt wel, ik ben daar nog wel mee bezig. Veel liefs en echt bedankt ❤️
Nou lieve artart7075 ❤ Jouw commentaar vind ik ook zelf heel mooi. Goed gezien en heel empatisch. Zo zie ik Soof ook. ❤ En ik vind het ook erg knap dat ze dit met ons kan delen. Ik herken heel veel in mezelf.
Wauw, precies dit. Mooi gezegd.
Mooi gezegd, helemaal mee eens ❤😌
Och lieve Sophie, mijn hart huilt om het meisje wat jij was! Zo ziek en zo alleen en zo machteloos... hunkerend naar liefde en begrip... En mijn hart huilt ook om je ouders, zoveel machteloosheid ook bij hen. En het is een van de moeilijkste gevoelens om mee te dealen, machteloosheid... Ja ik ken familiepijn... veel pijn... ik heb het contact met mijn vader zelfs een tijdje verbroken... Maar toen ik in therapie ging en ik hem vroeg voor gezinsgesprekken was hij er... altijd! Bereid om zijn aandeel onder ogen te zien. En mijn moeder ook. Ja ik ben boos geweest, heel boos. Maar voor ons was dat goed. Mijn vader ging zelf ook in therapie. En de openheid tussen ons groeide. Een flink aantal jaren geleden vroegen mijn ouders aan ons kinderen om te komen voor een gesprek. Ze hoorden van zoveel mensen dat ze wensten dat ze zich uit hadden gesproken tegen hun ouders. En dat het nu niet meer kon. Dat wilden mijn ouders niet voor ons. Of we alles wilden zeggen wat we moeilijk hadden gevonden. Dat was zo'n mooie dag. Veel gehuild om onze pijn en om hun pijn. En veel gelachen ook om al het mooie en lieve wat er ook was. Mijn vader is vorig jaar overleden. Ik heb afscheid van hem genomen en gezegd, het is goed tussen ons pap, ik hou zoveel van je! Ik ben zo trots op hem. We moesten een rouwkaart sturen aan zijn therapeut. 84 jaar en nog steeds bereid om te groeien en te ontwikkelen en te leren! Ik mis hem en onze mooie open gesprekken. Bedankt Sophie en vader van Sophie dat jullie zo open over jullie pijn wilden zijn! Daarom wilde ik ook open zijn. Mooie sterke mensen zijn jullie! ❤️
Heel erg bedankt voor je mooie en persoonlijke reactie, raakt me diep Anne ❤️
Lieve Soof,
Zo mooi en leuk om de band tussen jou en je vader te zien, laat ik dat even voorop stellen.
Toch ging dat laatste gesprek in de auto echt door merg en been en heb ik zitten huilen van de herkenning en pijn erin. We hebben hierin hetzelfde doorgemaakt en ik weet hoe intens eenzaam en onbegrepen het voelt om een eetstoornis te hebben in een systeem met te weinig bedding daarvoor. Ouders die niet weten met hun eigen emoties om te gaan en hierdoor er niet voor jou kunnen zijn. Zo zou het nooit moeten zijn. Jij had iemand moeten hebben die er écht voor jou was, die door de eetstoornis heen zag en je vast kon houden. Dat je er mocht zijn, precies zoals je was. Dat je niet met jouw eigen pijn ook nog die van anderen erbovenop moest dragen.
Want met eetstoornis word je een probleemeigenaar in het gezin gemaakt, terwijl jij juist de klokkenluider was. Wat was er dat er niet mocht zijn, niet gezegd mocht worden, dat jij met die eetstoornis probeerde te vertellen? Waardoor werd die eetstoornis mogelijk gemaakt? Een eetstoornis is niet het probleem, het is een overlevingsstrategie. En die ontstaat niet enkel als een soort defect binnenin jou, maar in het hele systeem.
Zelf probeerde ik misschien wel mijn ouders naar elkaar te brengen, met die eetstoornis voor meer verbondenheid, zorg en samenwerking te zorgen, maar kwam ik er op een pijnlijke manier achter dat ze dat gewoon niet konden.
Ik heb zelf ook losgelaten deze erkenning van mijn ouders te willen ontvangen en mijn verwachtingen bijgesteld, waardoor de band nu een stuk zachter is. Tegelijkertijd blijft het zo belangrijk te erkennen wat je gemist hebt, wat er niet was en wat je mogelijk nog steeds bij je draagt. Ook ik kom dit nog tegen in relaties en ben net als jij hard aan de slag hieraan te werken. Dat begint toch echt met heel veel van jezelf erkennen en alle kleine meisjes in jou stevig vasthouden. Dat aan jezelf bieden wat je hebt gemist.
Onze ouders hebben gedaan wat ze konden en geboden wat binnen hun vermogen lag. Het gaat dus niet over schuld, maar dat haalt alles niet weg.
Het meisje in mij ziet het meisje in jou.
Liefs 💜
Bedankt dat je dit wil delen, zo persoonlijk. Het raakt me enorm 🥺 Heel mooi gezegd en geschreven, je komt ontzettend krachtig over. Bedankt voor het kijken en je betrokkenheid ❤️
Deze video raakt mijn hart, omdat ik op dit moment door dezelfde dynamiek ga als jij gehad hebt. Ik heb een vader die mij begrijpt, maar een moeder die nu volledig afwezig is en dit met vroegere trauma’s ook gedaan heeft. En ik mij terdege realiseer, je ouders zullen niet veranderen als zij ook nog teveel handelen vanuit hun eigen pijnen. Dus het enige wat je kan doen, als je al genoeg keren hebt aangegeven wat het nog steeds met je doet, en je krijgt niet de gewenste liefde, is je eigen beste ouder worden. En dus je eigen innerlijk kind geven wat het niet ontvangen heeft, en haar de ruimte geven om zich te uiten erover op gezonde manieren die helpend zijn mbv therapeut bijvoorbeeld, maar je kunt ook heel veel thuis zelf doen. Weet dat wij je ook zien lieve Sofie, we zijn samen en jij hebt de kans om dit te overstijgen om tot een nog geweldiger leven te komen. En ook enorm respect voor je vader, dat hij open blijft en op zijn manier jou liefde blijft geven.
Dankjewel Kim ❤️❤️
Pijnlijk herkenbaar deze video. 'Ze kon gewoon niet naar me kijken', zeg je over je moeder. Mijn overtuiging is dat dit de basis is van iedere eetstoornis. Niet gezien, gehoord en begrepen worden door je ouders en daardoor uitchecken bij alles wat je denkt, voelt en wat jou eigen maakt. Want niet in verbinding kunnen zijn zoals je werkelijk bent, is heel erg onveilig. Dat begint overigens al op veel jongere leeftijd, niet pas als de eetstoornis begint.
Heel erg bedankt voor je mooie reactie met inzichten Elske, het helpt ❤️
Hi Sofie, ik volg je al een tijdje en ben iedere keer weer verbaasd over de kwaliteit en diepgang van jouw video’s. Je verdient meer volgers/kijkers! Ook deze video raakt me diep en zet me aan het denken. Dankjewel voor jouw openheid - je bent een inspiratie en ik heb grote bewondering voor hoe jij in het leven staat en de verbinding steeds opzoekt met iedereen om je heen. Veel liefs ❤
Wat ontzettend lief! En fijn om te horen. Dankjewel Elisa ❤️
Het is duidelijk dat je een heel speciale band hebt met je vader, maar ik merk soms dat zijn goedbedoelde adviezen een beetje belerend kunnen overkomen. Het laatste gesprek raakte iets in mij en gaf zoveel inzicht in waarom jij bent zoals je bent en hoe je je voelt. Daarbij voelt het alsof je mij een spiegel voorgehouden hebt, omdat ik zoveel van mezelf herken in jouw zoektocht naar liefde en erkenning, en hoe gemakkelijk we onszelf daarin kunnen verliezen.
Het breekt mijn hart om te weten dat je je tijdens die donkere periode van je eetstoornis zo alleen hebt gevoeld en dat je niet de steun kon vinden bij je ouders waar je zo naar verlangde (ook al wisten zij ook niet hoe ze je die konden geven, en dat is niemand zijn schuld). Je vader legt daarentegen wel de schuld van je eetstoornis bij jou (in zijn woorden: dat ze zagen dat je je ten gronde richt) en dat is niet fair.
Hij zegt dat hij er nu niets meer aan kan doen, maar het zou juist zo helend zijn als hij meer verantwoordelijkheid zou nemen en zou erkennen dat hij tekort is geschoten in het bieden van de veiligheid en steun die je toen nodig had.
Je bent zo een mooi en lief mens, bedankt voor deze inkijk in jouw leven.
Jeetje, ontzettend bedankt. Ik ga deze reactie nog een paar keer lezen Widhia. Het laatste wat ik wil is mijn ouders afvallen, al helemaal omdat ik zo'n kwetsbaar stuk online mag delen, maar je zegt wel dingen die me enorm raken en een gevoel van erkenning/opluchting geven. Ik vind het heel droevig om te lezen dat je dingen van jezelf herkent, maar anderzijds geeft het ook warmte om te weten dat ik niet alleen ben (ik hoop dat je dat andersom ook voelt). Echt ontzettend bedankt, het is enorm waardevol dat iemand die mij/ons niet persoonlijk kent toch zo betrokken is en deze dingen tegen me wil zeggen. Dat zegt ook heel veel moois over jou. Dankjewel ❤️
@@Soof Tuurlijk snap ik dat je je ouders niet wilt afvallen. Dit dilemma ken ik ook erg goed en geeft aan hoe loyaal je bent naar je ouders toe, maar hierin mag je soms ook best je eigen behoeftes wat meer bekrachtigen.
En uiteraard ben je hier zeker niet alleen in🥰 Kijk eens naar de fijne community die je hier hebt opgebouwd met volgers die zich in jou herkennen. Ik ben zelf ook 36, bijna 37, single(na een hoop mislukte relaties), geen kids en een beetje zoekende van wat ik nou wil met mijn leven. Dus of het andersom ook zo voelt? Absoluut! Jouw vlogs zijn voor mij in elk geval elke week weer als een warm kopje thee van troost, begrip en herkenning. Dikke knuffel voor jou Soof :)
Wat een prachtige, ontroerende en kwetsbare video is dit. Dank jullie ( je vader en jij) voor het delen hiervan.
Dankjewel, heel lief en fijn om te horen!
Wat een mooie video, zo knap dat jullie je kwetsbaar hebben opgesteld en dit ook wilden delen. Herkenbaar en ook zo leerzaam. Dank voor de openheid en mooie video.
Wat een prachtige video Sofie. Hier zie je eigenlijk heel sterk generationeel trauma terug. Wat in de ene generatie niet wordt opgelost, komt op het bordje van de volgende generatie. Het is naar mijn mening dus absoluut niet zo dat dingen wegwuiven, niet uitspreken en onder het tapijt vegen de oplossing is en dat praten over de moeilijke dingen van het leven ongezellig is. Knap hoe je dit gesprek aangaat met je vader daar is moed voor nodig.
Heel erg bedankt, wat mooi gezegd! ❤️
Ik werk met meiden/jeugd met eetstoornissen, tot de ergste gevallen aan toe. Het zal je verbazen hoe vaak ouders "uitchecken" om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ouders die compleet betrokken blijven bij de patiënt gaan er uiteindelijk zelf aan onderdoor(ik de ergste gevallen waarin het maanden duurt met dwangvoeding)
Dat geloof ik gelijk! Daar veroordeel ik ook niemand
Nee zo komt het ook niet over hoor. Ik dacht meer, misschien is het ergens een troost voor je dat niet alleen jou ouders zich zo terugtrokken(terwijl jij dat ook deed uit hulpeloosheid)
70 wat een held, en hoe jong komt hij nog over en nog lekker werken af en toe, gefeliciteerd lieve papa van Sofie en Tim en wat een leuk stel zijn jullie, want je moeder is ook top. 50 jaar getrouwd, ik was in december 35 jaar getrouwd en 37 jaar bij elkaar en dat vond ik al heel wat 🥳🎂🥳 Leuke invalshoek Sofie, bedankt 🥰
Lieve Soof,
Je bent echt lief! Je bent de enige echte TH-camr wie ik met alle liefde volg. Je bent zo puur van hart, zo'n mooie mens. Je ouders ook. Dit is echt jouw doel in dit leven. Mensen bereiken. Je bent echt een mooie inspiratie. ❤
Ik stuur je een grote knuffel. 🤗
Wat ontzettend lief Jessica, dankjewel. Ik voel me ontzettend vereerd. Hele grote knuffel terug 🥰
Wauw sofie, wat een aangrijpend gesprek met je vader. Het moeilijk kunnen praten over lastige diepgewortelde trauma's is iets waar ik nu ook tegenaan loop met mijn vader. Het 'leuk en aardig' houden zoals je papa zegt, is exact wat mijn vader ook van mij verwacht en hoopt. Is moeilijk als je een persoon bent met diepgang. Bedankt om zo'n kwetsbaar stuk te laten zien in relatie met je vader. Dit toont je echtheid en authenticiteit wat ik het allermeest nodig heb in deze maatschappij. Jij maakt video's als geen ander ze maakt. Hartelijk dank hiervoor❤🫂
Dankjewel 💕🫂
Wat een eerlijke, oprechte video! Ik herken heel goed de reactie van je ouders omdat ik zelf heb meegemaakt dat iemand een eetstoornis had in het gezin. Er is dan zoveel machteloosheid omdat je die persoon niet kan helpen en dat hoeveel liefde je ook geeft, dit niet binnenkomt omdat de persoon dan al te diep zit. Het is heel moeilijk voor iedereen om er mee om te gaan zonder externe hulp. Ik heb ooit een eindwerk gemaakt rond eetstoornissen en gemerkt dat er eigenlijk altijd hulp nodig is van iemand buiten het gezin om elkaar te begrijpen en zo te kunnen helen.
Dankjewel ❤️
Het gesprek tussen jouw vader en jou vind ik een van de mooiste (‘tv’)fragmenten. Mooi en pijnlijk en herkenbaar. Ik kijk naar een gesprek tussen mijn ouders en mij. De camera stond aan maar het voelde heel intiem. Bedankt voor al het moois dat je maakt.
Dat is ontzettend fijn en bijzonder om te horen, dankjewel. Raakt me diep, vooral dat je jezelf en je ouders erin herkent ❤️
Begrijpen is zeker iets moois om naar te streven en bij uit te komen. Maar de boosheid heeft absoluut ook een functie: voor jezelf opkomen. Dat hoeft niet direct gericht te zijn naar de desbetreffende persoon. Boosheid gaat wat mij betreft meer over mijzelf (wat ik niet wil) dan dat de ander schuldig is. Als dat er mag zijn, dan kan het begrip voor de ander er ook makkelijker zijn/komen :)
Wat mooi gezegd en uitgelegd, dankjewel. Ik heb heel veel moeite met boos zijn, ik voel dat eigenlijk zelden. Maar je hebt gelijk dat het een functie heeft en dat het ook goed kan zijn voor jezelf. Ik zal daar nog eens goed over nadenken. Bedankt!
Liefde voor jou Soof. Het gesprek met je vader greep me aan. Inspireert me wel ook om nog eens met mijn ouders en zusjes het over de vergelijkbare periode vroeger door mijn eigen eetstoornis te praten. Ik heb dat tot nu toe nooit gedurfd!
💕
Lieverd dit is zo herkenbaar, oef dit kwam wel even binnen. Zelfs ook een eetstoornis (gehad) en bij ons was het vergelijkbaar… Dankjewel hiervoor ❤ Zoveel liefs
❤️
Dit is 1 van je mooiste video’s Sofie, het heeft me ontroerd, ook omdat het laatste stukje zó herkenbaar is voor mij! Ik, als jonge vrouw een eetstoornis met een narcistische moeder (die heb jij gelukkig niet!) was ons gezin verre van harmonieus, eigenlijk onmogelijk om in te leven! Ik ben nu ruim 60 en ondervind nog dagelijks hinder hiervan. Dit is en blijft een litteken, gelukkig wel minder pijnlijk in de loop der jaren💖Ann
❤️
Hoi Soof,
Wat een mooie verdrietige video. Een oprecht en eerlijk gesprek met je vader in het laatste fragment. Je kon goed zien dat dit een gevoelig onderwerp was. Je vader geeft je gelijk op bepaalde punten maar op een ietwat ongeïnteresseerde manier. Vast niet zo bedoeld. Ik vind dat dat meisje wat zo ontzettend angstig was om te eten en aan te komen nu ook echt gezien mag worden door haar vader en dat er best fouten oprecht en met medeleven erkend mogen worden naar jou toe. Dat meisje van toen, dat angstige meisje moet die knuffel krijgen waar ze zo naar verlangd.
Want ze verdiende en verdiend het om te voelen dat ze er mag en mocht zijn zoals ze was..
Dankjewel ❤️
Heel herkenbaar. De woorden van je vader: “we kunnen het niet terug draaien” deze heb ik ook vaker gehoord van mijn ouders bij dit soort gesprekken. Ik heb geleerd dat dit hun manier van sorry zeggen is, want ze hadden graag met de kennis van nu het terug willen draaien. Een mooie houd vast is dat ze het anders hadden gedaan als ze het opnieuw hadden kunnen doen. Het heeft dus alles met hun imperfectie en ontwetendheid te maken en niks met de ontzettende liefde die ze voor je hebben Soof. - ik herken me in je gevoel, dat je als kind een rol hebt moeten aannemen, omdat je verantwoordelijk voelt voor het geheel. Zo heb ik altijd “goed weer” moeten spelen na meerdere traumatische ervaringen, omdat er geen plaats was voor hoe ik mij voelde en omdat mijn ouders er niet konden zijn voor mij op de manier dat ik ze nodig had. Ik was slechts een kind en verbaal uiten wat je behoeftes zijn, is onmogelijk. Gelukkig kan ik dat nu wel en ga ik regelmatige de “confrontatie” aan. Dit uit zich dat ik een ontzettend sterke band met ze heb en we over alles praten en ze ook vaker heb aangeven dat ze best even mogen doorvragen. Doorvragen over emoties is iets wat de boomer generaties heeft moeten leren en niet vanuit huis mee heeft gekregen. Maar bijvoorbeeld mijn broer, heeft deze vorm van relatie niet opgebouwd met ze. Het meeste zit nog in de doofpot, bij beiden. Deze volwassen manier van communiceren heeft wel van mij moeten komen, van een jongvolwassenen die in therapie gaat en leert confrontaties aan te gaan en durft alles uit de doofpot te halen. Ik hoop dat we de cirkel van het zwijgen/het in de doofpot stoppen/goed weer spelen van onze ouders doorbreken 💛
Ik heb net bijna het zelfde verhaal als jou geschreven 😲. Wat bijzonder om die gelijkenis terug te zien! ❤
Wat ontzettend mooi geschreven en goed verwoord, dankjewel voor je persoonlijke verhaal. Het raakt me oprecht en het helpt om dingen nog beter te plaatsen. Ik hoop ook dat we de cirkel van zwijgen/doofpot kunnen doorbreken. Jouw reactie helpt daarbij! 💕
@@Soof jij bedankt voor je mooie bericht terug en je openheid betreft alle moeilijke onderwerpen die je deelt en daarmee taboes openbreekt.
Het is een gevoelig onderwerp, want je wilt je dierbaren niet in een verkeerd daglicht zetten als je (hiermee bedoel ik niet specifiek jij, maar iedereen die dit onderwerp ooit bespreekbaar maakt bij vrienden/familie/psycholoog etc) uit over dit onderwerp. Ik vind dat je dit ook knap laat zien in je video, je belicht beide kanten en de gevoelens die daarbij ontstaan en laat elkaar daarbij in je waarde.
Ik kijk uit naar je volgende video’s ❤
Je voelt de liefde zo duidelijk tussen jullie. Je zegt; jullie konden er niet mee om gaan. Maar hoe ingewikkeld is het wel niet? Je vader verdedigt daar in op zijn beurt. Je voelt zijn en jouw onmacht en zoals ik het zie legt de herleefde onmacht het gesprek “lam”. In je laatste relatie was onmacht voorliggend. Lieve Soof soms werkt het niet en dat mag/kan. In je volwassen relaties kan je dan loslaten en kiezen voor je eigen geluk. Dat is oké. En je ouders en jij, jullie staan nu op een ander pad. Hopelijk kunnen jullie, of kan jij, dat wat was loslaten… ❤
Jeetje, deze reactie komt echt binnen. Je ziet het heel scherp, dit had ik zelf niet kunnen bedenken. Het klopt helemaal, vooral dat van die onmacht en het lamleggen. Dankjewel voor dit inzicht Maris ❤️
@@Soof jij bent lief Soof. Je hoeft niets (meer) te herstellen, goed te maken. Van onmacht naar kracht. Je bent zo gegroeid in je leven. En nog altijd bereid te leren en verder te groeien. Daar kunnen veel mensen een voorbeeld aan nemen. Omarm wie je bent. Liefs! ❤️
Weer ontzettend mooie video. De band tussen je vader en jou is mooi om te zien.
Nu ik zelf moeder ben, weet ik hoe lastig het is. Om alles goed te doen. Wat een kennis tegen mij zei; wij doen het ook maar voor het eerst. Ik kan het niet overdoen over 20 jaar met de kennis die ik dan inmiddels heb opgelopen.
En je neemt jezelf altijd mee…
Daardoor heb ik geen kwade gevoelens oid tegenover mij ouders, terwijl ik dat bij anderen om mij heen wel zie. Is ook energie waar ik niks mee kan. Ik kan alleen iets met NU
❤️
Wat een prachtige gesprekken met je vader. Ik werd er even ontzettend emotioneel van.
❤️
Wat mooie video gefeliciteerd met je vader verjaardag en 50 jarige huwelijk mijn band met vader is nog sterker geworden sinds het overlijden van mijn moeder drie jaar geleden. Over je eetstoornis heel moedig van beide kanten om over te praten tenslotte oude foto’s van je vader vind ik ook geweldig om te zien
Wauw, dankjewel dat je dit deelt. Ik vond het gesprek wel heftig, ik voelde bijna plaatsvervangende pijn. Deze video zet me wel aan het denken.
❤️
Ik zeg het iedere keer weer,je maakt mooie,waardevolle,leuke video,s!!deze ook weer zo herkenbaar!!
Wat vond ik dit een bijzondere video. Ik heb zelf groten problemen met m'n ouders. M'n vader is inmiddels overleden en m'n moeder en ik spreken al een paar jaar niet meer. Ookal vind ik dat voor m'n eigen mentale gezondheid het beste, het blijft natuurlijk soms best moeilijk. Wat apart om dat gesprek met je vader te zien over je eet stoornis. Je ziet hem denken en ik zag inderdaad ook wat ongemakkelijkheid. Misschien ook een beetje een schuld gevoel? Het zou interessant zijn geweest om zien hoe dat gesprek verder had kunnen gaan. Ik hou enorm van je videos en hoe open en eerlijk ze zijn. Bedankt voor het delen van deze video.
❤️❤️
❤ ik heb er tijdens het sporten nog over nagedacht 🙏🏻 wat voor mij heel helend heeft gewerkt is het besef dat m'n ouders (en de meeste ouders) hebben gedaan wat op dat moment het beste leek in onze opvoeding. Overigens ook een paar keer een super goede sessie familie opstellingen helpt ook! 🦋
💕
Heel herkenbaar, ik ben een stukje ouder dan jij, word 50 dit jaar en heb ook zulke dingen met mijn ouders gehad. Het gevoel niet begrepen te zijn. Alleen bij jou staan je ouders ervoor open om erover in gesprek te gaan en ook te kijken naar hun eigen aandeel erin. Bij mij was dit helaas niet zo. Alles lag altijd aan mij. Ik vind het wel hele moedige gesprekken. Bij mij heeft het erin geresulteerd dat ik voor mezelf heb moeten kiezen omdat we er niet uitkwamen en het nooit gezond voor mijn geestelijke welzijn was. Mijn vader is inmiddels overleden vorig jaar mei, uiteraard heb ik dat allemaal gemist. Ik weet het omdat de rouwkaart kwam en ik naar een notaris moest. Dus voor mij wel even slikken als ik dit zie hoe het ook had gekund als je beiden wel openstaat om er iets mee te doen. Ik kijk graag naar je, ik zie veel van mezelf in je struggles op die leeftijd terug. Geen vaste partner, geen kinderwens etc. Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuzes, ik ben ook een einzelganger die een ander niet nodig heeft voor het geluk. Het is leuk erbij , maar niet de essentie. Nu mijn vader er echt niet meer is, is het gekke dat ik bepaalde dingen wel mis , waar ik wel met fijne gevoelens op terug keek, wetende dat het er nu nooit meer zal zijn. Maar spijt nee. ❤
Hoi Sofie ik ben een nieuwe volger sinds kort en vind je vlogs erg open en leuk, het laatste stuk van het gesprek raakte me enorm .ik en mijn ouder zijn niet van die praters net als jouw vader 😊t raakte me ook omdat ik 2 maanden geleden mijn vader ben verloren en ik kan mezelf wel eens verliezen in de gedachten aan het verleden. Gefeliciteerd 🎉met je vaders verjaardag en ga zo door .☺️
Wat leuk dat je er bent Yvon, welkom! Heel fijn om te horen dat je mijn video's leuk vindt. Maar wat ontzettend verdrietig dat je je vader pasgeleden bent verloren 😔 Heel veel sterkte met het verlies. Het gevoel dat je jezelf verliest in gedachtes over het verleden herken ik, dat heel intens en meeslepend zijn. Mocht je een tip willen: misschien helpt het om dingen op te schrijven? Ik hoop in ieder geval dat je het goed kunt verwerken en er rust van krijgt ❤️
Wat een geweldige vader heb je 💕 Ouders zijn ook mensen en niemand is perfect. Wat je in je jeugd hebt meegemaakt heeft bijgedragen aan de persoon die je nu bent. Lieve vader en een geweldige persoonlijkheid ❤
Helemaal waar! Dankjewel 💕
Ik vind het zo knap hoe je dit gesprek gevoerd hebt zonder dat je jouw ouders hierin dingen verwijt en je hem aangehoord hebt ondanks dat je er verdriet van gehad hebt. Je hebt me met deze video echt stof tot nadenken gegeven. Dankjewel
Wat een lieve reactie! Dankjewel!
Pfff, mooi gesprek met je vader en helemaal herkenbaar de eetstoornis en t onwetende van veel ouders althans de mijne wisten bij veel dingen geen houding te geven. Kon ook moeilijk met ze praten, uiteindelijk wanneer ik dat ging doen was dat met de psycholoog. Gaat nu veel beter met me 😊 en nu ook lees dat ik niet de enige ben wat ik altijd dacht.
Gefeliciteerd met de trouwdag van je ouders en met je vaders 70ste verjaardag! ❤ ❤ 🎉🎊
Wat een bijzonder gesprek. Mooi en pijnlijk tegelijk. Zo herkenbaar… lieve Soof 1000 knuffels voor jou en je familie 💜🫶🏻🌸😘
Heel lief! Dankjewel, 1000 knuffels terug 💕
Je video zette me aan het denken. Ik herken de wens van beiden om het goed te willen doen. En zoals in jouw woorden: 'Ik wilt verbinding.'. Voor mezelf zie ik het nu dat ik een ontwikkelingstaak had te voltooien (die ook bij mij mijn pubertijd begon). Die taak was mijn stem te vinden, mijn gevoeligheid te uiten. Zo geldt dat misschien ook wel ook bij je ouders, dat het gedrag van mij/jouw hen aanmoedigt te kijken naar hun eigen aandeel/ontwikkeling. En dat kan weerstand geven. Bij jezelf door angsten (zullen we me wel zien?) en bij de ander door boosheid (ik kan hier niet mee omgaan). Nieuwe waarheden in je hoofd over jezelf voor zowel jouw als je ouders worden onder de loep genomen. En misschien is verbondenheid dan uiteindelijk wel een dans waarin je dat soms wel verbonden bent met de ander en liefde voelt. Maar soms dat je dan niet in contact met de ander hebt, maar je er gewoon bent. Er zijn.
En echt prachtig dat je dit gesprek er met je ouders laat zijn!
❤️
Wow wat mooi. Diepzinnig, ontroerend en dapper! Dank
❤️
Ik zie de frustratie van je vader en ik denk idd dat hij het moeilijk vind om het er over te hebben en dat maakt het lastiger om zo'n wond of trauma open te breken en te helen. Toch mooi om te zien dat ondanks dat jullie zo'n mooie band hebben. Ik heb zulke gesprekken toch erg veel met mijn ouders gehad over mijn jeugd trauma's en hoe nalatig ze in veel dingen geweest zijn. Altijd voelden ze de pijn: wij hebben het niet goed gedaan. Alleen bij mij is er een chronische ziekte ontwikkeld waarbij in mijn 20's het zelfde gebeurde, de nalatigheid. Vandaar mijn nood om toch te blijven communiceren er over, los van hoe ik er zelf mee verder kon gaan was het toch fijn als ze beter mijn behoeften konden begrijpen en elke keer als daar beter op werd gereageerd voelde ik ook dat die emotionele wonden een stukje genazen. In het begin klonken mijn ouders ook geirriteerd en afwijzend en vonden ze mij maar moeilijk en gevoelig. Het klonk misschien initieel van beiden kanten meer verwijtend. Maar in de loop der tijd zijn we gaan begrijpen net als in elk conflict of gevoelig gesprek dat eerst botst om het niet meer te zien als goed en fout maar als een gesprek over hoe kunnen we elkaar beter begrijpen, waarderen en er voor elkaar zijn. Ik ken genoeg mensen ook die blijven hangen in het verwijtend denken naar hun ouders. Ik heb daar initieel juist veel moeite mee gehad om onder ogen te komen dat ik ze wat kwalijk nam tenslotte kon ik ook al heel snel de menselijkheid zien en wist ik dat ze het echt niet zo bedoelde. Ik moest de pijn en het verdriet en de nalatigheid volledig erkennen voordat ik er echt van kon genezen. En daardoor heb ik ook veel beter van hun kant kunnen begrijpen dat er ook wat miste in mijn communicatie van mijn problemen en behoeften. En zij doen nu ook hun best als ik nu expliciet ben in mijn hulpvraag of behoeften daar ook wat mee te doen. Mijn hart is nog altijd en is nooit niet vol geweest van liefde voor mijn ouders. Ik kan nu wel erkennen dat mijn jeugd niet makkelijk is geweest zonder dat het afbreuk doet aan die liefde of dat ik mij daardoor een slachtoffer voel. Dat voel ik me niet, ik ben nog altijd gelukkig met ze. Maar misschien juist wel doordat we die gesprekken zijn aangegaan. Mijn zusje heeft minder zware dingen meegemaakt maar de dysfunctie in ons gezin heeft ook sporen bij haar achter gelaten. Zij heeft dat allemaal niet besproken en ik zie ook dat die band ook minder goed, veilig en stabiel voor haar voelt maar krijg ook het gevoel dat zij nu meer toe is aan dit soort reflecterende gesprekken, ondanks dat ze initieel moeilijk zijn en zij normaal eigenlijk ook wel een beetje de houding van je pa heeft, het is wat het is, je maakt er het beste van, maar je gaat niet het moeilijk maken en kijkt liever niet terug op wat lastig was. Zij heeft dan ook een meer dismissive avoidant hechting en ik meer een fearful avoidant ook al ben ik een heel end gekomen richting gezonde hechting :).
Bedankt voor je mooie en persoonlijke reactie, ik heb het met veel interesse gelezen. Heel knap hoe je alles zo goed kunt plaatsen en verwoorden. Vooral dat stukje over erkenning dat je jeugd niet makkelijk was zonder dat het afbreuk doet aan de liefde, of dat je je slachtoffer voelt vind ik heel herkenbaar en inspirerend. Zo kijk ik er nu ook tegenaan. En wat ontzettend fijn dat je richting gezonde hechting gaat, dat gun ik je ontzettend ❤️
Naar aanleiding van je reactie, ben ik je berichtje gaan zoeken. Ik kreeg kippenvel toen ik het las. Je bericht werkt als een spiegel, omdat het vrij identiek is. Ik ben het ook helemaal met je eens, door dit gehele proces, kan je alle woede en wrok achter je laten en dat is vooral een bevrijding voor jezelf, dat iedereen zichzelf zou moeten gunnen. Ik ervaar hetzelfde qua liefde voor ze, heb nog nooit zoveel van ze gehouden sinds we deze “volwassen vorm van ouder-kind relatie” met elkaar hebben. Zo noem ik het altijd naar vrienden toe. Vele mensen zeggen ik snap niet dat je niet gek van je ouders wordt, ik ervaar dat niet als een langdurige emotie, want ik communiceer dat met ze als ik dat gevoel heb (en er zijn geen verborgen irritaties of woede meer), waarna het gevoel weer verdwijnt. Zo cliché maar communicatie is key.
Wat ik realiseerde is dat ik, trots was op je hoe je het aangepakt hebt en waar je nu staat, wat indirect dus ook betekende dat ik ook trots op mijzelf mag zijn. Dat zeg ik echt bijna nooit tegen mijzelf en heb ik bij deze situatie echt nooit eerder over nagedacht, wellicht omdat ik gewoon blij ben hoe het nu gaat (en de focus alweer op andere dingen in mijn leven ligt). Maar bij deze ben trots op ons 💪🏻💪🏻
hoi soof, zo herkenbaar dit .ik ben inmiddels 52 en heb nog steeds anorexia wat ook mijn ouders vooral mn vader het erg moeilijk mee had en niet begreep . hij is vorig jaar juli na een maand ziek ( creutsfeld jacob ziekte ) 1 op de miljoen mensen krijgt het en dan heb je vette pech .geen afscheid kunnen nemen . pverleden (79 jaar ). mn ouders waren in juni ervoor 52 jaar getrouwd en altijdd gelukkig geweest. als ik je zo zie met je vader kan ik je alleen maar zeggen geniet zpveel mogeijk nu het nog kan .ik mis mijn vader elke dag ,het zijn gewoon de kleine dingen ...dank je vvor deze mooie video zo eerlijk en oprecht .. het heeft echt heel veel met me gedaan .liefs inge
❤️
Maar vooral het zo liefdevol uitleggen hoe jij je als kind hebt gevoeld en nog last van kan hebben , en de reactie van je vader die dit even niet aan kan of te veel vind en het anders ziet , wat ook ergens vandaan komt . Dit kan maar raakt dan toch . Ik vind het heel knap hoe jij rustig blijft en relativeert en kijkt naar wat er wel is . Dit is precies wat ik nu ook na heel veel strijd, conflicten probeer toe te passen .
Vaak hetzelfde meegemaakt dat ik iets wilde aanhalen maar niet zo goed uitpakte . Of de reactie die je nodig hebt om te Helen . Maar sommige ouders kunnen vanuit hun eigen jeugd en hoe ze zijn ontwikkeld niet anders reageren. Ik ben ook iemand die altijd een weg zoekt omdat die bloedband met je ouders zo sterk is en je die niet los wilt laten . Ik voelde je wel heel erg . Het stukje proberen uit te leggen maar soms loop je even tegen een muur. Ik kan er van leren hoe jij dit oppakte . Ik herken mezelf heel erg in jou . Ook hoe je dingen analyseert en kloppend wil krijgen . Liefs ❤
Dankjewel Esmee, je reactie raakt me enorm ❤️
@@Soof ach 🥹dikke knuffel van mij 💕
Wow Sofie ik voelde het helemaal in mijn lijf dat gesprek over dat jij je niet gewenst / gezien voelde in je tienerjaren en nog steeds. En daarbij het ongemak van je vader die eigenlijk het gesprek afkapte door te zeggen wat heeft het voor zin om hier nog over te praten. Mijn ervaringen in mijn tiener tijd zijn vergelijkbaar en het voelde en voelde.....😂 ik werd er gewoon een beetje verdrietig van. Wat had ik graag nog dit ge❤sprek gevoerd met mijn ouders. Helaas zijn zij beiden overleden toen ik 19 en 25 jaar oud was. Dan blijft het een gesprek waarbij heel veel los komt ik zag het bij jou maar ook bij je vader en dus ook bij mij. De onmacht van beide kanten. Niemand doet iets met opzet maar juist vanuit een onvermogen. En ja de vraag blijft wanneer❤ is het zinvol/goed om hier over door te praten??? Je kan er in die zin mee uit de voeten als er van beide kanten NU begrip en medeleven getoon wordt. Soms zijn situaties zo moeilijk dat er op dat moment gehandeld word naar beste kunnen. Het zijn handelingen in het moment vanuit een voor iedereen moeilijke situatie in die tijd. Soms zijn die momenten niet in woorden te vatten. Jou vader 70 geworden ik als leeftijd genoot van je vader......bij ons thuis werd er ook niet gepraat als je niet praat is het er niet. Terwijl ik daar juist heel veel behoefte aan had. En eerlijk .....soms vind ik ook wel dat er nu TE veel gepraat wordt er moet toch ergens een middenweg zijn. Mijn moeder zei het al het is altjd wat en zelden iets goeds dat was haar gevleugelde uitsprak 😅 en daar ben ik het dan weer niet mee eens.Ik heb deze gevleugelde uitspraak wat aangepast 😊 Het is altijd wat maar er is ook zoveel goeds ❤
Dankjewel lieve Sjanie! Heel lief dat je zo uitgebreid reageert. Onze verhalen hebben best wat gelijkenissen, ondanks generatieverschillen en andere achtergronden. Er zijn me veel dingen bijgebleven die je na de yoga vertelde, onder andere over je moeder. En wat een mooi motto, 'Het is altijd wat, maar er is ook zo veel goeds', die onthoud ik ❤️
Mooie vlog. Heb zelf zo'n hoesje hahaha ben al 40 hahaha. Perfect nooit schade aan m'n tel.
Mooi dat je dit gesprek met je vader deelt. Geen zin om er over te praten, zo herkenbaar, v mij een reden dat ik toch geen contact kan hebben.
Mijn moeder is overleden en Je hebt gelijk dat bepaald gedrag onbeholpenheid kan zijn alleen als je ziet dat het je kinderen schaadt en je vader daar geen gesprek over wilt hebben dan is het voor mij een grens om wat mij overkwam als kind Mijn kinderen voor te beschermen. Als hij open zou staan om iniedergeval naar mij te luisteren zou het al anders zijn maar het moet wel van 2 kanten komen. Vooral als je als kind en later ook al zoveel trauma hebt opgebouwd. Het mag wel een keer stoppen.
Liefs
Wat een ontroerend gesprek❤! Al herken ik ook de pijn dat je niet begrepen wordt. Zelf heb ik ook een eetstoornisverleden. Door intensieve therapie weet ik inmiddels dat ik niet de eetstoornis ben. Je ouders hadden moeite met je eetstoornis, niet met jou. Als moeder herken ik ook de onmacht als je dochter niet gelukkig is. Het is lastig om niets fout te doen. Het is fijn dat je dit soort gesprekken met je vader kunt hebben. Mijn biologische ouders en mijn opvoedvader zijn inmiddels allemaal overleden😢. Alleen met mijn moeder kon ik op het laatst terugblikken, al was dat ook balanceren om haar niet te laten dichtklappen. Met mijn vaders heb ik nooit kunnen praten over de gevoeligheden. Mijn biologische vader heb ik als kind jaren niet gezien. Dit heeft geresulteerd in trauma’s die nog steeds opspelen. Ik ontwikkel me gelukkig nog steeds op dat vlak en dat is fijn.
Wat een intense video, Sofie. Er valt veel van te vinden en veel over te zeggen. Als jij in de auto zegt “ik kan maar beter weg zijn” en “wat heeft iemand aan mij” vind ik dat heel erg. Deze uitspraken op dat moment zijn rauw, puur en ongecensureerd. Je doet je ouders, vriendinnen, opdrachtgevers en volgers te kort, want dat zijn juist allemaal mensen die jou waardeerden om jou. Maar je doet vooral jezelf te kort.
Wat een mooie open en eerlijke aflevering, Sofie! Erg dapper van beiden om jullie hier zo over uit te laten. Ken je toevallig het boek De Fontein van Els van Steijn? Denk dat dit misschien inzichten kan geven. Zo zie ik nu zelf bijvoorbeeld in dat de band met mijn vader, waarbij ik altijd afstand tussen ons creëer, lijkt op de band tussen mijn vader en zijn vader. Zonder goede reden, want hij is de beste vader die ik me kan wensen. Het gaat zelf zover dat we ons beiden aan hele specifieke dingen van onze vaders ergeren, in mijn geval zonder logische reden. En inderdaad, ik geloof ook dat ouders hun kinderen niet expres slecht behandelen. We hebben in ons onbewuste zoveel wat we meedragen en ooit aangeleerd hebben gekregen, wat ons gedrag elke dag nog beïnvloedt. Dat is in ieder geval hoe ik ernaar kijk :)
Mooie documentatie voor later❤
Wow deze video vond ik wel heel sterk!
Wat ontzettend fijn dat jullie nu zo hecht zijn❤
❤️
Lieve Sofie, ik heb al een paar keer gereageerd op je video's betreffende je vader, hij herinnert mij aan mijn eigen vader , hij kan heerlijk praten en in deze vlog zag ik toch een verschil die ik niet herkende van mijn eigen vader. In ons gezin waren we knuffelig en heel openhartig en nu probeer ik dat ook steeds bij mijn eigen kinderen en mijn kleinkind. Mijn moeder wil ook niet over nare dingen praten , terwijl ik juist er diep op wil ingaan. Ik wist als kind dat ik dan naar mijn vader moest gaan. Zo zie je maar dat iedereen anders in elkaar zit qua gevoelens en dat je toch ook wel dingen erft van je ouders. 😊
❤️
Hey lieve Soof.
Ik moet zeggen dat ik het lastig vond hoe je vader zich afwende in jullie gesprek. Begrijpelijk dat het moeilijk is en überhaupt mooi dat jullie er samen over kunnen hebben. Ik zie dat je open en eerlijk bent naar hem toe en dacht te zien dat hij het moeilijk vond om dit te ontvangen. Het deed me denken aan het stukje waar je het eerder over had; dat ouder altijd hun best doen en er (bijna) nooit kwade bedoelingen zijn. Dat is zeker waar! Maar dit neemt niet weg dat het gevoel wat je ervan krijgt er helemaal mag zijn. Dit is niet minder omdat je ouders toch maar hun best deden. Het mag naast elkaar bestaan. Ik merkte dat ik het moeilijk vond om te zien dat je vader die gevoelens van jou niet direct erkende en liefdevol hierop kon anticiperen. Dat zou ik je (en kleine sofie) zo gunnen.
Even een kantlijn, Ik vind je ouders super tof!! Ik kijk altijd met veel liefde je video’s en heb bewondering voor jullie openheid op beeld.
Moest het toch even van het hart.
Liefs
Van harte papa Rozendaal! 🎉
Wie wil er niet zo'n vader? En ook zo'n moeder trouwens, met haar droge humor en uitspraken. Een vlog met haar? ;)
Overal is leed, ondanks doorgaans goede bedoelingen. Het laatste gesprek was moeilijk (hij bevestigt daar wat hij eerder zei: niet over gevoelens praten maar ook: niet in het verleden blijven hangen). Maar het vormt ons wel..
Jullie zijn wel heel eerlijk in deze video. Mij viel een overeenkomst op. Zoals jij onmachtig was (d.w.z. je onmachtig voelde) in je afgelopen relatie, waren je ouders onmachtig toen jij een eetstoornis had. Jullie beide hadden, en hebben daar nog steed moeite mee. In mijn ogen is dat dezelfde soort onmacht en zou je je dus moeten kunnen voorstellen hoe hun onmacht destijds voelde. Dat zou je ook closure kunnen geven (die er zoals ik deze video zie nog niet is).
En in het verlengde hiervan: waar het in mijn ogen op neerkomt is dat iedereen een psychologische bandbreedte heeft waarbuiten die persoon niet kan komen. Zo is die bandbreedte bij een autistisch iemand veel kleiner dan iemand die niet autistisch is. Kern hiervan is dat mensen maar beperkt kunnen reageren op diverse sociale situaties. Het is echter geen onwil (wat vaak wordt gedacht), maar echt wel onmacht dat ze daar niet buiten kunnen komen, tenzij daar heel veel therapie tegenaan wordt gegooid. Mijn ervaring is dat als je dat accepteert en erkent in relaties en vriendschappen, en uiteraard ook familiebanden, je meer inzicht krijgt in beweegredenen van anderen (d.w.z een soort van empathie) waardoor er meer begrip ontstaat, waardoor die relaties, vriendschappen, en familiebanden soepeler verlopen en de band dus verbetert.
Lieve Sofie, al jaren geniet ik van jouw video's. En nog een beetje extra van die, waar je vader in voorbij komt. Na deze video vond ik het tijd om dat eens aan je toe te lichten. De vlogs met jouw vader hebben voor mij namelijk een extra betekenis. Ik herken mij heel erg in de relatie die jullie hebben. En het doet me goed dat specifieke, waardevolle contact zo van dichtbij te mogen zien. Mijn vader is namelijk 3,5 jaar geleden overleden. Als ik jullie zo zie praten beeld ik mij soms in dat ik zo met mijn vader zit. Dat doet me goed. Ik hoor je soms vertellen over de angst voor het moment dat hij er niet meer is. Het gemis is vreselijk maar weet dat het toch ook dragelijk is en ik me gelukkig voel. Ik houd me vast aan de gedachten dat ik zo rijk ben aangezien ik 33 jaar een geweldige vader heb mogen hebben. Ik weet zeker, dat als het voor jou zo ver is en hopelijk duurt dat nog heel lang, jij dat ook gaat kunnen. Dus geniet nu zonder angst en veel dank dat ik daar dus een beetje van mee kan genieten. Liefs Sanne
Dankjewel Sanne, heel lief en mooi dat je dit wil delen ❤️
Ik reageer normaal gesproken nooit, maar deze video kwam zo diep bij mij binnen! Ik leefde met een narcistische stiefvader thuis, en er was altijd spanning tussen hem en mij. Ik liep iedere dag op mijn tenen want hij kon zomaar weer boos uit de hoek komen. Mijn moeder vertelde dat het beter was als ik bij mijn vader ging wonen, want ik was de '' stoorzender '' in huis en '' IK '' zorgde voor heel veel spanning binnen het huis. In het jaar dat mijn moeder kwam te overlijden, ben ik verhuist naar mijn vader omdat dat voor iedereen beter zou zijn. Ze gaf aan dat er meer rust was in huis en het weer gezellig en fijn thuis was. Ik heb mij hierdoor altijd het probleemkind gevoeld terwijl het helemaal niet aan mij lag. We zijn nu 8 jaar verder maar ik heb hier nog iedere dag last van en draag veel onzekerheid met mij mee. In die 8 jaar tijd zijn er dingen gebeurd die ik hem nooit kan vergeven, dus het blijft altijd een open wond. Ik zou er vrede en rust in willen vinden.. maar dat kan helaas niet. Ik voel je pijn en verdriet Soof.. maar het ligt niet aan jou
❤️
Ja bij ons gezin een ander verhaal als bij jou, maar toch herkenbaar. In mijn jeugd overleedt mijn vader plotseling aan acute hartstilstand. Ieder in het gezin verwerkte het op zijn/haar manier en ik wilde heel graag het gezin bij elkaar houden en als een beetje redden zeg maar en verhat daardoor mijn eigen verdriet/rouw. Dat leverde me later paniekaanvallen op. Wat voor mijn moeder het ook weer lastiger maakte om mij ook nog is zo te zien. We zijn er gelukkig doorheengekomen. Maar heb het er nog wel eens over was een pittige tijd ❤
Dankjewel dat je dit wilde delen Mandy, ik ben heel blij om te horen dat jullie er ook doorheen zijn gekomen ❤️
Dat gesprek in de auto met je vader kwam wel even binnen! Eigenlijk ook een uitspraak die ik niet van jou vader had verwacht. Omdat hij juist altijd zo krachtig overkomt op beeld…maar zo kun je zien dat hij moeite had om zijn dochter te zien met een eetstoornis. En ja, ik ben zelf moeder van een dochter…hoe ga je daarmee om mocht ze daarmee te kampen krijgen. In elke familie is wel iets aan de hand. Het vormt je als kind naar je volwassen persoon. Niet altijd gemakkelijk en ook bij jou te zien naar je laatste relatie. Ondanks dat ben je volgens mij hartstikke goed op weg om als persoon te groeien en te verwerken. Liefs
❤️
Mijn emoties werden vaak genegeerd.
Bij mijn zoon erken ik zijn emoties. Ook al kan je je als ouder soms ook machteloos voelen en weet je de oplossing niet. Dat is ook oké. Maar mijn zoon weet dat ik zijn gevoelens altijd serieus neem en dat ik er voor hem ben❤
Wat mooi dat je die cirkel hebt kunnen doorbreken bij je zoon, maar wat droevig dat je gevoelens vaak werden genegeerd. Ik hoop dat je dat inmiddels een plek hebt kunnen geven ❤️
@@Soof jazeker :)
Wat een pittig gesprek. Maar wel fijn dat je dit samen kunt bespreken. Ik heb ook weleens zo'n gesprek gehad met mijn moeder. Dan ben je er ook wel klaar mee. Je was trouwens op een paar straten verwijderd van ons huis😉. Mijn moeder en ik hebben allebei zo'n telefoonhoesje met klepje 😂😂. Die van mij vouw ik altijd dubbel. En als hij in de tas meegaat dan gaat hij dicht.😅. Ik ben benieuwd wat er gebeurd als je eenzelfde gesprek met jou moeder aangaat ❤
❤️
Altijd leuk om Willy in de vlogs te zien😊
Poehee, ik val ineens in jouw vlog. Zie wat hier gebeurt. Heftig. Ik zelf doe ook al heel lang aan trauma opruiming. Zonder mijn ouders in mijn leven. Mijn vader al lang overleden, mijn moeder uit mijn leven evenals mijn nu volwassen dochters. Het was intensief werken met mijzelf uiteindelijk. Telkens weer tegen mijzelf zeggend dat ik prima ben. Ik was ook shocking voor mijn ouders. Ik maakte zoveel los bij hen dat ze niet wilden dat dat los kwam. Daardoor kon ik wel zien dat mijn dochters mijn leermeesters waren en alles in mij op zn kop zetten wat ik moest helen. Het is niet o dat doen we even. Want uiteindelijk kom je diepe familie problematiek tegen vanaf het begin dat er leven was. Opgesloten in de cellen van je lichaam. En jij bent hier om dat allemaal los te laten van de memory stick die jouw lichaam is. Dit is wat vele mensen nu tegenkomen en inzitten. Heb bewondering voor jezelf. Dat je dit doet. En weet je ouders zijn je ouders. Nooit zomaar. Je hebt ze gekozen om dit traumawerk te kunnen doen. Heel veel sterkte en succes daarmee. Het succes zit intern natuurlijk. ❤
Mooie video. ‘Het mag er allemaal zijn’. Ik denk dat als je het met elkaar over kan praten en met respect, dan kom je verder. Het is voor mij als ouder ook zo.
Dankjewel, heel mooi gezegd! ❤️
Dat laatste gesprek met je vader, ik herken dat wel. Hoewel mijn band met mijn ouders echt fantastisch is, zullen we elkaar nooit écht begrijpen. Omdat zij nu eenmaal mijn jeugd (was ook geen makkelijke puber) anders hebben beleefd dan ik. We kunnen er over praten, maar begrijpen zullen ze het nooit écht. Het accepteren is al genoeg.
❤️
Jeetje wat een mooie video. Zit hier met tranen en een brok in m'n keel deze reactie te typen.. Heftig gesprek ook in de auto met je vader, maar het is wel goed dat je erover praat. Mijn vader is 3 jaar geleden overleden en ik mis hem en zou graag ook dit soort gesprekken met hem willen hebben. De band met mijn moeder is niet altijd even goed geweest, maar sinds mijn burn-out en relatiebreuk zijn we wel weer wat dichter naar elkaar toe gegroeid, maar we zijn nog niet waar ik het zou willen. De inzichten die je gaf op het einde hebben we me doen nadenken en beseffen dat het idd een stukje accepteren is, ze bedoelen het allemaal niet zo. Het is ook maar hoe zij zijn opgevoed. Bedankt dat je dit met ons deelt! ❤
❤️
Deze generatie neemt het leven zoals het is . Dat doe ik ook , en ik ben dan 50. De jongeren praten veel en willen veel . En dat maakt het leven lastiger en meer gedoe , denk ik . Tevreden zijn is een groot goed .
Ik denk juist dat het nooit ergens over willen praten meer gedoe geeft
Ik ben het eens met Aleida, dat niet-praten over het algemeen meer gedoe geeft. Maar ik begrijp jouw standpunt ook Eworld. En het verschilt natuurlijk ook sterk per persoon en per relatie. Tevredenheid is sowieso een groot goed!
Echt weer een leuke vlog super
Gefeliciteerd met de 70e verjaardag van je vader en het 50 jarige huwelijk van je ouders.
Wat heftig hoe jij je hebt gevoeld meid. Weer super leerzaam om te kijken
Je hebt een hele fijne band met je vader, dat zou een ieder willen! liefs. ❤❤
❤️❤️
Ja je hebt gelijk veel ouders doen het niet expres, als ik ouder had geweest had ik ongetwijfeld ook fouten gemaakt een opvoeding is nooit perfect. Ik herken de verwijten ook uit mijn omgeving, maar zo was die tijd toen je mocht nergens over praten er waren veel grote gezinnen daar was geen ruimte voor en je durfde het uperhaupt niet eens heb ik wel eens van mijn moeder begrepen. En onze opa’s en oma’s hadden dat ook weer nooit geleerd, dus ja zo gaat het van generatie op generatie maar gelukkig is mijn generatie al meer open. En ook niet elke ouder heeft het vermogen om een kind met welke problemen dan ook te begeleiden. Ik heb gelukkig een moeder gehad die het anders wilde doen dan haar ouders wel meer liefde knuffels en openheid. En waarschijnlijk was ook haar karakter zo. Gek genoeg ervaarde mijn broer dat weer anders, dus ja de dynamiek tussen broers en zussen en hun ouders kunnen ook weer anders ervaren worden. Met ouder worden besef ik ook wel dat een mens niet alles kan, als ik dan naar mezelf kijk waarin ik soms ook lastige tijden heb kan ik er ook niet altijd voor iedereen zijn en dat geldt voor ouders ook. Misschien heb je als kind wel altijd maar dat idee dat ouders altijd maar aan moeten staan die behoefte is groot en logisch maar ook ouders hebben te maken met het verleden en eigen problemen. En juist door wat meer open te praten bereik je wel dat je elkaar veel beter begrijpt en ontstaat er meer liefde tussen kind en ouder hoe oud je nu ook bent. Dapper dat jullie dit zo op video durven te zetten want dat lijkt mij toch ook voor je vader best een stap. Geniet van de mooie momenten nog samen nu het kan❤
Dankjewel ❤️
dank voor deze video❤
Heel leuke video sofia gefeliciteerd met je verjaardag 70 jaar heel tof gesprek met je vader dat is leuk maar in het leven is niet altijd gemakkelijk voor iedereen daarom is het goed dat je samen over praten doe zo verder met je vlogs bedankt voor je het door te sturen groetjes allemaal ❤🌹👍💫🌷🎇✅️🌸
'Wie is was, was al een stoorzender voor jullie' en je vader zegt 'ja, dat zou kunnen'. Wat pijnlijk. Je vader heeft geen zin om er over te praten en vond het vooral vroeger ongezellig allemaal. Dat is niet hoe je familiepijn heelt. Jij zoekt toenadering, probeert nu de gezelligheid wel te geven, maar ook te helen en je vader gaat er niet in mee. Hij kan je nog steeds niet die bevestiging geven dat je goed genoeg bent en ook altijd al bent geweest. Dat is niet oke Soof. Voel qua houding en uitspraken veel dingen die ik je ook heb horen zeggen over je ex. Ik heb trouwens geen contact met m'n vader, dus wie weet ben ik bevooroordeeld.
Ik denk dat hier ook miscommunicatie is over wat er bedoeld wordt met goed genoeg zijn.. Ik denk dat Sofie's vader het veel minder zwaar bedoelt, maar voor Sofie het wel heel beladen is, het gevoel niet goed genoeg te zijn. Ik zou benieuwd zijn wat er gebeurt als Sofie hem vraagt: vind je dat ik goed genoeg ben? Dan denk ik namelijk dat hij dat zeker vindt ❤
Ik ga deze nog eens bekijken. Op dit moment zit ik midden in een proces van verwerking. Verwerking dat mijn ouders mij nooit goed genoeg vonden en vinden. Het laatste wat je vertelt vind ik dan ook nog heel erg moeilijk, begrip tonen en liefde laten overheersen. Het zit er (nog) niet in
Bedankt voor je reactie, heel veel sterkte met de verwerking en heling. Alles op jouw tijd en in jouw tempo ❤️
Mooie video ❤
Dankjewel 💕
Leuke vlog met je vader. Ik kan hem nog wel.
Als iemand waar je van houdt niet gelukkig is en je kunt niet helpen dan is dat pijnlijk . Zoals jij je voelde bij Mels , voelden jij ouders zich denk ik destijds bij jou. En je was geen stoorzender voor je ouders , doet mij pijn als je dat zegt . Ze konden je niet helpen want hoe dan ? ❤
Nou ja, weet niet of je goed hebt gekeken, maar haar vader zegt dat zelf ook en bevestigt dat letterlijk 😅
Mooi.. 💕
Oei die raakte mij ook . Omdat ik veel herken . Vind de reactie heftig nu vanuit je vader .
Laat ik nou zo’n babyboomer (75)zijn zonder zo’n kleppie . En ook beslist niet wil🤣🤣 en ook alles met mijn iPhone doe!! Genoten van je openhartige gesprek met je vader, maar wat hem toch ook een beetje irriteerde op het laatst.
Oei, ik voelde met je mee tijdens het laatste gesprek in de auto. Nuchterheid en niet over-emotioneel zijn heeft grote voordelen maar je ziet ook dat er bij je vader een moment komt dat de emotionele deur dicht gaat als het echt te ingewikkeld is.
Bij mijn moeder was dat ook zo. Ze had PTSS en ik heb daar veel schade door opgelopen waar ik het grootste gedeelte van mijn leven door heb geworsteld.
Ze is al 20 jaar dood maar in een van de laatste gesprekken heeft ze sorry gezegd. Of in ieder geval vertelt dat het voor haar bedreigend was als het met mij niet goed ging. Meer had ik niet nodig: Erkenning. En ik vind het daardoor heel knap hoe je met de reactie van je vader omgaat. Ik zou die moeilijk naast me neer kunnen leggen….
❤️
Oh ja, dat je moeder niet naar je kon kijken herken ik wel. En ook dat je al stress veroorzaakt, gewoon door aanwezig te zijn. Ik wil er niet teveel over zeggen zo in het openbaar, maar mijn moeder kan nog steeds niet kijken naar bepaalde delen van mijn lichaam. En dat heb ik inmiddels wel leren accepteren (ben halverwege de 30 en heb zelf 3 kinderen😂) , al blijft het lastig soms.
❤️
Helemaal waar wat je vader zegt: we raken allemaal beschadigd ondanks dat ouders op hun manier hun best doen voor hun kinderen. Supermooi om jullie band te zien
70 jaar nog van❤Gefeliciteerd met je vader en wat voor één zo gezellig en intens met je vader gesproken over een gevoelig onderwerp. Top genoten, Liefs🥰😘
Ben 38 en heb zelf ook zo'n kleppie
Haha oké sorry. Verkeerde inschatting gemaakt 😄
Besef alsjeblieft hoe moeilijk het is voor ouders om een kind met anorexia te hebben. De onmacht die er is. Er is eigenlijk weinig tot niets wat je kan doen om je kind beter te maken. Uiteindelijk moet het kind het zelf doen. En willen. De ouders staan in feite uitsluitend totaal gefrustreerd aan de zijlijn. Mijn man heeft een dochter van 38 die nog steeds anorexia heeft. En dat natuurlijk ontkent. Kortom; verwijt je ouders alsjeblieft niets. De 'perfecte' opvoeding, ouders of kinderen bestaan niet.
Dat is precies de boodschap van deze video L.o.: wederzijds begrip en inderdaad, iedereen loopt schade op, er bestaat geen perfect opvoeding. Ik veroordeel niemand, zoals ik ook zei in de video: ik geloof dat veruit de meeste ouders hun best doen, ook al gaan soms dingen mis.
Wat vreselijk dat de dochter van je man nog steeds met een eetstoornis kampt. Wanneer een kind ziek is, is het hele gezin ziek, zoiets grijpt iedereen aan en het is niemands schuld. Heel veel sterkte ❤️
Je bent een geweldige, inspirerende en positieve vrouw. @@Soof
Leuke vlog
Maar bedenk ook dat er tussen een dochter en vader heel grote verschillen zitten (sowieso man/vrouw, leeftijd, generatie), dus er is alle kans dat het ergens mis gaat. Mijn beide zussen gaan al heel lang niet meer met mijn vader om...
Dat klopt helemaal! En wat heftig dat er een breuk is tussen je zussen en je vader. Ga jij nog wel met iedereen om?
Ja, wel met de nodige strubbelingen natuurlijk. Ik fungeer als een soort doorgeefluikje voor info tussen hen :) @@Soof
Nou ik heb ook een kleppiehoesje😅😅😅😅 40 jaar 😂
32 maar het liefst ook een telefoonhoesje met kleppie en pasjeshouder hoor
Was even heftig gesprek in de auto ....maar twas goed,ik had een lieve adoptie vader, maar over je gevoel werd niet gepraat 😢
❤
zo Sofie echt een mooie Vlog zo dat was eens een gesprek ik zal dat je het moeilijk had in de auto , ja ik ken het dat gevoel
ik moeilijk leren mij zus kreeg alle aandacht goed met studeren ik lomschool
zus naar hoge school in moest naar land en tuin bouw werd voor mij beslist ,
zus universiteit rotterdam ik meubelmaker na 3 jaar werken .
alle aandacht ging naar zus ik heb mij leven zelf altijd maar ingevult , mij moeder was er wel voor mij we zijn het zelfde nooit echt gestudeerd
mij vader wel . maar nu ook 53 jaar en nog niet echt kontackt met mij zus . vader is er niet meer , moeder bel ik 3 x per dag zus als ik bel neemt ze niet op .
en nu mij leven goed leuk huis plezier op werk leuke collega's oke paar en bij HB bleiswijk waar ik vaak kom goede band met personeel daar omdat ik daar vaak pendel werk doe., en veel liefde krijg van mij hobby de kaarsen iedereen verbaast dat ik deze dingen maakt en tijd voor heb .
maar een mooie donderdag Vlog echt wel deze gaat in de boeken zat aan de buis vol plezier te kijken wat ik altijd doet maar zeer goed gesprek met je vader .
groetjes Dennis 😘💖
Bedankt voor je lieve en uitgebreide reactie Dennis, je hebt ook veel meegemaakt zeg 😕 Ik ben heel blij te horen dat je een goed en leuk leven hebt, dat gun ik je ontzettend! Veel liefs
Mijn moeder is zo 'ouderwets' die loopt helemaal niet met een telefoon rond, haha
Hahaha heerlijk!
Overigens: ik mis een kip in jouw leven. Of heb ik iets gemist? Is er na het overlijden toch een nieuwe gekomen?
Haha wat grappig dat je een kip in mijn leven mist. Ik mis dat ook, maar de tuin is nog steeds niet af (dat project ligt even stil). Pas als dat allemaal in orde is ga ik kijken of ik weer kippen wil, of een ander dier. Al is Hannie natuurlijk wel onvervangbaar ☺️
Wat ben je toch ook een schatje ❤❤❤
🥹❤️
En dat niet vieren van jubileum of iets is niet gek hoor,ook herkenbaar😉
Ik ben 42 en ik zweer al meer dan 10jaar bij zo'n bookcase hoesje. 😂😂
Haha leuk!