❤💙🧡👍🇦🇲 Ջերմ ողջույններ Ահնիձորի Քառյանների ընտանիքին Բերդավանից։ Ես ինքս Կիրովականից եմ, հարս եմ գնացել Բերդավան՝ Քառյանների տուն։ Քանի որ ընտանիքը մեծ էր, բնակարանային պայմանները՝ սուղ, ծնողները, երկու քույրերն ու ավագ եղբոր չորս հոգանոց ընտանիքը ապրում էին երկու սենյականոց փոքրիկ տան մեջ՝ առանց նվազագույն կոմունալ հարմարությունների, նաև քանի որ ամուսինս արդեն աշխատում էր Կիրովականում, հարսանիքից երկու շաբաթ անց ընդհանուր համաձայնությամբ մենք գնացինք քաղաքում ապրելու։ Ես մանկուց սիրել եմ գյուղի կյանքը, իմ ծնողները Վարդաբլուրից են, և ես դպրոցական արձակուրդները գրեթե միշտ անց եմ կացրել գյուղում, երևի դա էր պատճառը, որ հեշտությամբ համակերպվեցի գյուղում ամուսնանալու առաջարկի հետ։ Ինչևէ, մոտ 20 տարի ապրեցինք քաղաքում, երեք զավակ ունեցանք, բայց գյուղի հետ կապը երբեք չխզեցինք, երեխաներս էլ ինձ նման սիրում էին գյուղը։ 1991թ.սկեսրայրս մահացավ, ու սկեսուրս մնաց մենակ, քանի որ մինչ այդ աղջիկներն արդեն ամուսնացել էին, տղան էլ ընտանիքով տեղափոխվել էր իր նորակառույց տունը։ Թաղումից մի քանի օր հետո, երբ մենք պիտի գայինք քաղաք, հարց առաջացավ, թե ով է մնալու սկեսուրիս հետ։ Այդ ժամանակ մեծ տղաս արդեն պոլիտեխնիկի ուսանող էր, մյուս տղաս ավարտական դասարանում էր, իսկ աղջիկս՝ ութերորդում, ուստարվա կեսն էր, բացի դրանից ես էլ էի աշխատում, և այդ պահին իմ ու երեխաների՝ գյուղ գնալն ու էնտեղ մնալը հնարավոր չէր։ Եվ որոշեցինք, որ առայժմ ամուսինս մենակ գնա, որովհետև նրա աշխատանքի տեղափոխման հարցը շատ շուտ լուծվեց։ Այնուհետև ամեն շաբաթ օր առավոտվա սեկցիայով ես գնում էի գյուղ, տան գործերն անում, կիրակի երեկոյան ետ գալիս, մինչև որ ուստարին վերջացավ, ես աշխատանքից ազատվեցի, տղաս դպրոցն ավարտեց, աղջկաս դպրոցից հանեցի և անվերադարձ գնայինք գյուղի չարքաշ կյանքով ապրելու։ Ասում եմ չարքաշ, որովհետև պատերազմի մութ ու ցուրտ տարիներն էին, երկրի վիճակը ծայրահեղ ծանր էր։ Միայն աստծուն է հայտնի, թե ինչ տանջանքով էինք մի կտոր հաց ստեղծում, ծխախոտ ու եգիպտացորեն էինք աճեցնում ու հանձնում ջրի գնով, այգի ու բանջարանոց էինք մշակում, բերքը պահածոյացնում ձմեռվա համար, գինի ու օղի քաշում, մի խոսքով այն ամենը, ինչից հնարավոր էր կոպեկ ստեղծել բազմանդամ ընտանիքի կարիքները հոգալու համար, մենք անում էինք, իսկ այդ կարիքներն այնքա՛ն շատ էին։ Քանի դեռ արձակուրդներ էին, երեխաներս օգնում էին, հետո ուսանող տղաս գնաց իր դասերին, մյուսին էլ բանակ ճամփեցինք, դրսի հոգսը մնաց իմ ու ամուսնուս վրա, տան գործերն էլ դպրոցական աղջկաս վրա էին։ Անցավ որոշ ժամանակ, տղաներս ավարտեցին ուսումն ու ծառայությունը, աղջիկս էլ քոլեջը, և հոգսերը գնալով ավելի շատացան։ Երեխաներս իրար հետևից ամուսնացան, արդեն տանը հարսներ ու թոռներ ունեինք, երբ ինսուլտ ստացած սկեսուրս 5 տարի անկողնային պառկելուց հետո մահացավ։ Բայց փառք աստծո, հաղթահարեցինք դժվարություններն ու ապրեցինք, ու արդեն 33 տարի է փոքր որդուս ընտանիքի հետ ապրում եմ հարազատ դարձած գյուղում, չնայած անցածս դժվար ճանապարհին, դժգոհ չեմ, 8 թոռ, 3 ծոռ ունեմ, միայն ափսոս, որ պապիկը վերջին թոռանն ու ծոռներին տեսնելու բախտը չունեցավ։ Իմ բոլոր հարազատները, նաև մեծ տղաս Կիրովականում են ապրում, բայց որ երբեմն այցելում եմ նրանց, երեք օրից ավել չեմ կարողանում մնալ, իմ տան կարոտը ինձ ետ է կանչում։ Ես հաճախ եմ վերհիշում այն դժվար օրերը և ինքս ինձ հարց եմ տալիս. ի՞նչ էր լինելու մեզ հետ, եթե գյուղում չլինեինք, ստացվում է, որ փաստորեն գյուղը փրկել ու պահել է մեզ ու նաև մեզ նման շատերին։ Ես այս ամենը պատմեցի հատուկ քաղաքում մեծացած, նաև իրենց բարօրությունը քաղաքում փնտրող գյուղից գնացած աղջիկների համար։ Թող իմանան, որ դժվարություններն էլ մարդու համար են, կարևոր չէ որտեղ ես ապրում, բայց եթե թիկունքիդ ամուր ընտանիք ունես, միասին կարող եք հաղթահարել ցանկացած դժվարություն և դրանով իսկ երջանիկ լինել։ Սիրելի՛ աղջիկներ, մի՜ խուսափեք գյուղում ամուսնանալուց, երբեք չեք կարող իմանալ, թե որտեղ ավելի երջանիկ կլինեք՝ գյուղո՞մ, թե՞ քաղաքում։ Գնացե՜ք, վայելե՜ք գյուղի մաքուր օդն ու բարիքները, երջանկացրե՜ք մեր հրաշք, հայրենի օջախը չլքած տղաներին, առողջ ու երջանիկ եղեք և առողջ բալիկներ մեծացրեք։ Սիրելի՜ Քառյաններ, Ձեր որդուն և բոլոր այն երիտասարդներին, ովքեր դեռ չեն գտել իրենց երկրորդ կեսին, շուտափույթ ամուսնություն, հաջողություններ ու երկար տարիների երջանիկ կյանք եմ մաղթում։ Բարին բոլորի հետ։💕💕💕💞💞💞❤💙🧡👍👍👍🙏🙏🙏🌷🌷🌷⚘⚘⚘
Ես Շիրակի մարզի գյուղից եկել եմ Արարատի մարզ հարս շատ եմ սիրում գյուղ, ինձ քաղաքում հանգիստ չեմ զգում, քաղաքի կյանքը շատ ագրեսիվ ու լարված է, քեզ հետ լրիվ համաձայն եմ😊
Սովետը ինչ քայքայվեց գյուղերը դատարկվեցին։Ոչ միայն Հայաստանում է,այլ ամբողջ առաջվա ՍՍՀՄ-ում։Ռւսաստանում գյուղեր կան որ ոչ մի բնակիչ չունի,մի մեղադրեք որ լքում են գյուղերը,առանց աշխատանք ոնց ապրեն
@@Gera133 գյուղի աշխատանքը հողագործությունն ու անասնապահություննա ,դա գործ չի ? ավելի լավ չի ձեր դռան առաջ ձեր հողը մշակեք,անասուն պահեք ,մաքուր անարատ սնվեք թե լավա քաղաքում ուրիշի ձեռի տակ մուննաթներ քաշելով աշխատեք. գյուղից փախնում են հետո ասում են վաաայ, գյուղը, մեր գյուղը. ոնց_որ Հայաստանից փախնում են արտասահնան ու ասում վաայ մեր Հայրենիքը. սուտի խոսքեր. Հայրենիք սիրողը մնում է Հայրենիքում,չի լքում,որքան էլ դժվար լինի, գյուղ սիրողն էլ մնում է գյուղում. պարզապես չեն սիրում աշխատել .իհարկե,արտասահմանում գտնվողներին ասելով նկատի չունեմ Մեծ Եղեռնից մազապուրծ եղածներին,այլ դրանից հետո գնացածներին
Ay mernem es cer srtin hmikva acjiknere instagramneric u tiktokeric enkom vochmi banel chgiten anel ))) avel lava mard chpsagvi qan tenc axjka beri tun )
❤💙🧡👍🇦🇲
Ջերմ ողջույններ Ահնիձորի Քառյանների ընտանիքին Բերդավանից։ Ես ինքս Կիրովականից եմ, հարս եմ գնացել Բերդավան՝ Քառյանների տուն։ Քանի որ ընտանիքը մեծ էր, բնակարանային պայմանները՝ սուղ, ծնողները, երկու քույրերն ու ավագ եղբոր չորս հոգանոց ընտանիքը ապրում էին երկու սենյականոց փոքրիկ տան մեջ՝ առանց նվազագույն կոմունալ հարմարությունների, նաև քանի որ ամուսինս արդեն աշխատում էր Կիրովականում, հարսանիքից երկու շաբաթ անց ընդհանուր համաձայնությամբ մենք գնացինք քաղաքում ապրելու։ Ես մանկուց սիրել եմ գյուղի կյանքը, իմ ծնողները Վարդաբլուրից են, և ես դպրոցական արձակուրդները գրեթե միշտ անց եմ կացրել գյուղում, երևի դա էր պատճառը, որ հեշտությամբ համակերպվեցի գյուղում ամուսնանալու առաջարկի հետ։ Ինչևէ, մոտ 20 տարի ապրեցինք քաղաքում, երեք զավակ ունեցանք, բայց գյուղի հետ կապը երբեք չխզեցինք, երեխաներս էլ ինձ նման սիրում էին գյուղը։ 1991թ.սկեսրայրս մահացավ, ու սկեսուրս մնաց մենակ, քանի որ մինչ այդ աղջիկներն արդեն ամուսնացել էին, տղան էլ ընտանիքով տեղափոխվել էր իր նորակառույց տունը։ Թաղումից մի քանի օր հետո, երբ մենք պիտի գայինք քաղաք, հարց առաջացավ, թե ով է մնալու սկեսուրիս հետ։ Այդ ժամանակ մեծ տղաս արդեն պոլիտեխնիկի ուսանող էր, մյուս տղաս ավարտական դասարանում էր, իսկ աղջիկս՝ ութերորդում, ուստարվա կեսն էր, բացի դրանից ես էլ էի աշխատում, և այդ պահին իմ ու երեխաների՝ գյուղ գնալն ու էնտեղ մնալը հնարավոր չէր։ Եվ որոշեցինք, որ առայժմ ամուսինս մենակ գնա, որովհետև նրա աշխատանքի տեղափոխման հարցը շատ շուտ լուծվեց։ Այնուհետև ամեն շաբաթ օր առավոտվա սեկցիայով ես գնում էի գյուղ, տան գործերն անում, կիրակի երեկոյան ետ գալիս, մինչև որ ուստարին վերջացավ, ես աշխատանքից ազատվեցի, տղաս դպրոցն ավարտեց, աղջկաս դպրոցից հանեցի և անվերադարձ գնայինք գյուղի չարքաշ կյանքով ապրելու։ Ասում եմ չարքաշ, որովհետև պատերազմի մութ ու ցուրտ տարիներն էին, երկրի վիճակը ծայրահեղ ծանր էր։ Միայն աստծուն է հայտնի, թե ինչ տանջանքով էինք մի կտոր հաց ստեղծում, ծխախոտ ու եգիպտացորեն էինք աճեցնում ու հանձնում ջրի գնով, այգի ու բանջարանոց էինք մշակում, բերքը պահածոյացնում ձմեռվա համար, գինի ու օղի քաշում, մի խոսքով այն ամենը, ինչից հնարավոր էր կոպեկ ստեղծել բազմանդամ ընտանիքի կարիքները հոգալու համար, մենք անում էինք, իսկ այդ կարիքներն այնքա՛ն շատ էին։ Քանի դեռ արձակուրդներ էին, երեխաներս օգնում էին, հետո ուսանող տղաս գնաց իր դասերին, մյուսին էլ բանակ ճամփեցինք, դրսի հոգսը մնաց իմ ու ամուսնուս վրա, տան գործերն էլ դպրոցական աղջկաս վրա էին։ Անցավ որոշ ժամանակ, տղաներս ավարտեցին ուսումն ու ծառայությունը, աղջիկս էլ քոլեջը, և հոգսերը գնալով ավելի շատացան։ Երեխաներս իրար հետևից ամուսնացան, արդեն տանը հարսներ ու թոռներ ունեինք, երբ ինսուլտ ստացած սկեսուրս 5 տարի անկողնային պառկելուց հետո մահացավ։ Բայց փառք աստծո, հաղթահարեցինք դժվարություններն ու ապրեցինք, ու արդեն 33 տարի է փոքր որդուս ընտանիքի հետ ապրում եմ հարազատ դարձած գյուղում, չնայած անցածս դժվար ճանապարհին, դժգոհ չեմ, 8 թոռ, 3 ծոռ ունեմ, միայն ափսոս, որ պապիկը վերջին թոռանն ու ծոռներին տեսնելու բախտը չունեցավ։ Իմ բոլոր հարազատները, նաև մեծ տղաս Կիրովականում են ապրում, բայց որ երբեմն այցելում եմ նրանց, երեք օրից ավել չեմ կարողանում մնալ, իմ տան կարոտը ինձ ետ է կանչում։ Ես հաճախ եմ վերհիշում այն դժվար օրերը և ինքս ինձ հարց եմ տալիս. ի՞նչ էր լինելու մեզ հետ, եթե գյուղում չլինեինք, ստացվում է, որ փաստորեն գյուղը փրկել ու պահել է մեզ ու նաև մեզ նման շատերին։
Ես այս ամենը պատմեցի հատուկ քաղաքում մեծացած, նաև իրենց բարօրությունը քաղաքում փնտրող գյուղից գնացած աղջիկների համար։ Թող իմանան, որ դժվարություններն էլ մարդու համար են, կարևոր չէ որտեղ ես ապրում, բայց եթե թիկունքիդ ամուր ընտանիք ունես, միասին կարող եք հաղթահարել ցանկացած դժվարություն և դրանով իսկ երջանիկ լինել։ Սիրելի՛ աղջիկներ, մի՜ խուսափեք գյուղում ամուսնանալուց, երբեք չեք կարող իմանալ, թե որտեղ ավելի երջանիկ կլինեք՝ գյուղո՞մ, թե՞ քաղաքում։ Գնացե՜ք, վայելե՜ք գյուղի մաքուր օդն ու բարիքները, երջանկացրե՜ք մեր հրաշք, հայրենի օջախը չլքած տղաներին, առողջ ու երջանիկ եղեք և առողջ բալիկներ մեծացրեք։
Սիրելի՜ Քառյաններ, Ձեր որդուն և բոլոր այն երիտասարդներին, ովքեր դեռ չեն գտել իրենց երկրորդ կեսին, շուտափույթ ամուսնություն, հաջողություններ ու երկար տարիների երջանիկ կյանք եմ մաղթում։ Բարին բոլորի հետ։💕💕💕💞💞💞❤💙🧡👍👍👍🙏🙏🙏🌷🌷🌷⚘⚘⚘
Շատ եմ սիրում գյուղը❤
Es qaxaqi axjil em ev gyuxi hars em u shat goh em aveli hajuyqov u sirov em aprum hasarak mardakanc mijavaytum❤
Ես Շիրակի մարզի գյուղից եկել եմ Արարատի մարզ հարս շատ եմ սիրում գյուղ, ինձ քաղաքում հանգիստ չեմ զգում, քաղաքի կյանքը շատ ագրեսիվ ու լարված է, քեզ հետ լրիվ համաձայն եմ😊
Դա խոսում է, Ձեր զարգացվածության մասին,հիանալի եք❤😘
@@ԱՆԱՀԻՏՆԱԶԱՐԵԹՅԱՆՇատ ապրե՛ք , իսկական մարդն է սիրում բնությունը ❤👍👍
Ա՜խ,ինչ քաղցր է գյուղը...❤🌹🌄
>֊ Իոսիֆ Բրոդսկի։
գյուղի աղջիկները լավ էլ շյուստրի գալիս են քաղաք տնով_տեղով տղա էլ առնում են, դեռ լեզուներով էլ 1000 կիլոմետր. առաջվա գյուղի աղջիկների հետ մի համեմատեք
շատ դիպուկ էր
@@herminepiloyan6375 Nakhkinum el e sidpes yeghel
Шат чишт ек❤
Inchqaaan em Sirum Gyux@ hiin tun@@
Esel kuzei gyuxum aprei sarerum😊😊😊
джаааннн❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
Սովետը ինչ քայքայվեց գյուղերը դատարկվեցին։Ոչ միայն Հայաստանում է,այլ ամբողջ առաջվա ՍՍՀՄ-ում։Ռւսաստանում գյուղեր կան որ ոչ մի բնակիչ չունի,մի մեղադրեք որ լքում են գյուղերը,առանց աշխատանք ոնց ապրեն
@@Gera133 գյուղի աշխատանքը հողագործությունն ու անասնապահություննա ,դա գործ չի ? ավելի լավ չի ձեր դռան առաջ ձեր հողը մշակեք,անասուն պահեք ,մաքուր անարատ սնվեք թե լավա քաղաքում ուրիշի ձեռի տակ մուննաթներ քաշելով աշխատեք. գյուղից փախնում են հետո ասում են վաաայ, գյուղը, մեր գյուղը. ոնց_որ Հայաստանից փախնում են արտասահնան ու ասում վաայ մեր Հայրենիքը. սուտի խոսքեր. Հայրենիք սիրողը մնում է Հայրենիքում,չի լքում,որքան էլ դժվար լինի, գյուղ սիրողն էլ մնում է գյուղում. պարզապես չեն սիրում աշխատել .իհարկե,արտասահմանում գտնվողներին ասելով նկատի չունեմ Մեծ Եղեռնից մազապուրծ եղածներին,այլ դրանից հետո գնացածներին
👍👍👍❤👏
մարդը շատ շփվելով անասունների հետ, դառնում է նույն մակարդակի, դրանից է,որ շատերը խուսափում են գյուղից ու անասունից։
❤❤❤❤🇦🇲🇦🇲🇦🇲🇦🇲
Ծմակուտնա? ալլո Ծմակուտ,ալլո Ծմակուտ. Հրանտ Մաթևոսյանի Ծմակուտը 👍
Ha eli😂😂😂😂
Թողապրեքպանեըվորըլավ
❤❤❤❤
@NazeliHarutyunyan, երկու գրառում եք արել, կարծես իրար հետևից շարված անիմաստ տառեր են, ոչինչ չհասկացա, որ խնդրեմ, կթարգմանե՞ք։❤❤❤❤
Moon night
Gyuxi asxatanqn el gyuxatntesutyunn e, gyuxum karox e naxararutyun bacen, vor an@ndhat asum en asxatanq cka. Ba gyuxi asxatanqn asxatanq ci??
Vax. Inch sirun texa. Iskakan nerveri hangstanalu texa . Shat kyzeyi mnayj @tex irok
Տղաներդ էշ չլինեն' չբերեն😅
Ay mernem es cer srtin hmikva acjiknere instagramneric u tiktokeric enkom vochmi banel chgiten anel ))) avel lava mard chpsagvi qan tenc axjka beri tun )
Шат эл чишт эк асум😂
@@Ovsanna-zp8lr ha ba jishtem asum ura ka mi xelqe glxin axjik es rusastaneric kdrvenq ganq psagvenq )))
@@VaheSloyan-nl7bt to ka vor jares ?))
@@Арам-м2ь Я 20 лет живу в Россию. Очень даже хорошо.
@@Ovsanna-zp8lr Rusastan vordexes aprum ?
Шинац пырцац, hето эл , дызац пчац,,,,😂🤣