Ρένος Αποστολίδης - " Ζήσε εσύ βρε, εσύ βρε γουρούνι..."

απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ '' Ο εμφύλιος μέσα μας ΄΄
Η «Πυραμίδα 67», γράφτηκε μες στις σκληρότερες μάχες του ’47-’49, από κάποιον που δεν ανήκε σε καμιάν απ’ τις δυο αντικρουόμενες παρατάξεις. Κοινός τυφεκιοφόρος στο Γράμμο και στο Βίτσι, αλλά και στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις Ρούμελης, Αγράφων και Πελοποννήσου, χαρακτηρισμέ-νος πάντοτε απ’ το στρατό της Δεξιάς πατρίδας ως: «επικίνδυνος αριστερός ιδεολόγος, ιδιαιτέρως εύγλωττος», είχε ορκιστεί απ' την πρώτη μέρα της αναγκαστικής του στράτευσης να μη ρίξει ούτε μια σφαίρα και να καταμαρτυρήσει όλα όσα ζούσε (αν ζούσε!) - κάτι που τήρησε απολύτως, μη χαριζόμενος σε κανέναν και τυπώνοντας το βιβλίο του αμέσως μόλις απολύθηκε, απ' τις 5000 σελίδες γραμμάτων που ’χε στείλει σπίτι του στη διάρκεια της κόλασης του Εμφυλίου.
Μες στις σελίδες της «Πυραμίδας 67» χάραξε με λόγο ανεξίτηλο πως: «Οσαδήποτε δισεκατομμύρια κάνες όπλων δεν μπορούν ν' αλλάξουν μήτε ένα γιώτα μιας συνείδησης προσωπικής, που επιμένει να δοσιλογεί στον εαυτό της και μόνο! Τίποτα στον κόσμο αυτό δεν είν’ ισχυρότερο από την ερμητικά κλειστή συνείδηση του ενός!» Άθεος, εγωτικός αναρχικός, αμφισβητώντας κάθε -ισμό, μη μασώντας ποτέ τα σοσιαλιστικά ή ανθρωπιστικά όνειρα των κοινωνιών, πρότεινε το δρόμο έξω απ' τα κοπάδια και τις στρούγκες, στηρίζοντας ως το τέλος την προσωπική του θέση μες στον κόσμο.
Καταλογίζοντας βαριές ευθύνες τόσο στους εθνοσωτήρες όσο και στους αριστερούς αντιπάλους τους, ο πρωταγωνιστής της «Πυραμίδας 67» δεν εκφράζει τη βολεμένη ουδετερότητα του αμέτοχου και φιλήσυχου πολίτη, αλλά τους ιερούς σκοπούς μιας διαρκούς ατομικής εξέγερσης, που καταγγέλλει ανοιχτά την οποιαδήποτε μορφή εξουσίας και αυταρχισμού, χωρίς να είναι ταυτοχρόνως σε θέση να παρηγορηθεί με καμία ιδεοληπτική ελπίδα. Ο κόσμος είναι αυτός που είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει, όπως κι αν κινηθούμε. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει πως πρέπει να υποκριθούμε πως δεν το καταλαβαίνουμε, ούτε πως άλλο δεν μας μένει από το να σκύψουμε αδιαμαρτύρητα το κεφάλι ˙ αντιθέτως, αυτό που αναπόδραστα απαιτείται και επιβάλλεται είναι να προχωρήσουμε γενναία ως το τέρμα, χωρίς αναστολές και συμβιβασμούς.
Οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι (δηλαδή όλοι) τον χαρακτήρισαν από αναρχοκομουνιστή μέχρι φασίστα και χουντικό, κάτι που κατά τη γνώμη μου τον κατατάσσει στους μεγάλους Έλληνες διανοούμενους και «φωτεινό μονοπάτι».