Ρίτσος - Η σονάτα του σεληνόφωτος
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 11 ต.ค. 2024
- Η Μαρία Χαιρογιώργου - Σιγαρά ερμηνεύει στο πιάνο το Α΄ Μέρος (Adagio Sostenuto) της Σονάτας του Σεληνόφωτος, έργο 27, αρ. 2., του Λούντβιχ φαν Μπετόβεν.
Το video χρησιμοποιείται για λόγους εκπαιδευτικούς και επ' ουδενί για κερδοσκοπικούς.
![Οδυσσέας Ελύτης - Το Μονόγραμμα [Adagio]](/img/n.gif)
Μέγας Όπου σας πετύχει άτυχη κυβέρνηση να μνημονεύετε Ρίτσο, Λειβαδίτη, Αναγνωστάκη,Σεφέρη, Καρυωτάκη και ο Θεός μαζί μας.🇬🇷
Ολα αυτα τα "μεγάλα πνεύματα" δεν ηταν μονο άρτιοι ποιητές ,αλλα κ καθηλωτικοί στην απαγγελία ! Λογικό !!!
Ευχαριστώ το σύμπαν που τον καταλαβαίνω...
Νομίζω πως δεν χρειάζεται να τον καταλαβαίνεις αλλά να καταλαβαίνεις εκείνα που θες και μπορείς εσύ να καταλάβεις.
Η τέχνη ερμηνεύεται διαφορετικά απτον καθένα. Και μπορεί η ερμηνείαας να μην έχει καμία σχέση με του δημιουργού... Αυτό είναι η τεχνη
Τον Θεό να ευχαριστείς !
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα και στο τέλος έβαλα τα κλάματα...λύκειο πήγαινα ❤
Πανελλήνιες 2007.
Σ ευχαριστώ που μ'εβαλες στη Φιλοσοφική.
Όλες οι τέχνες σχεδόν σε ένα ποίημα.
Ποίηση, θεατρική δράση, μουσική, λόγος. Ότι καλύτερα υπάρχει στο TH-cam !
Πήγαινα λύκειο όταν το άκουγα … λες κ ήταν χθες ,με τους συμμαθητές μου❤…20 χρόνια πέρασαν!!! Τώρα το ακούω με τα παιδιά μου, κ ολα πλέον κατανοούνται διαφορετικά… « Μια αστραπή η ζωή, μα προλαβαίνουμε»
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου...
Πόσο μεγαλείο αυτός ο Ρίτσος...Και πόσο ζημιά κάνει στη λογοτεχνία η επιλογή τέτοιων κειμένων για εξέταση στις πανελλήνιες...
😇❤️😇❤️
Κι όμως, όσο με παίδεψε, τόσο το αγάπησα.
Και ναι, εξετάστηκα σε αυτό..
Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τους καθηγητές που είχα στο λύκειο στο μάθημα των Κειμένων, και ειδικά τον κύριο Θανάση που τον είχαμε στα κείμενα κατεύθυνσης 3η λυκείου, που με έκανε να αγαπήσω τη λογοτεχνία και μας έβαλε στο μάθημα να ακούσουμε αυτό το αριστούργημα.
Ξέρεις καμιά φορά θαυμάζοντας ξεχνάς ότι θαυμάζεις, σου φτάνει ο θαυμασμός σου!
Η παρακμή μιας εποχής!
@@daphnestefanidi1239 Την περιέγραψε εξαιρετικά ο μεγάλος Ρίτσος! Μόνο υπόκλιση σε τέτοιες προσωπικότητες!
Να είναι καλά όπου και αν βρίσκεται εκείνη η καθηγήτρια η κα Χρήστου που τότε στα χρόνια τα μαθητικά, τα ανέμελα μας το έμαθε.. Μας έβαλε μέσα σε κάθε λέξη.. Σε κάθε νόημα.. Απίστευτα όμορφο!
😇❤️😇❤️ Σίγουρα αξίζει πολλά!!!🌹❤️🌹❤️🌹❤️
@@Ευαγγελία-λ4φ2001κ.Πετουση!!"1ον ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΔΑΦΝΗΣ!"ΕΧ.. ΚΑΛΗ ΤΗΣ ΩΡΑ ΟΠΟΥ Κ ΝΑ ΝΑΙ...Ίσως ο μόνος από 😂τα αγόρια που του δωσα "βαση"τοτεκ το ενθυμούμαι τόσα χρόνια μετά...
Σύντροφε σε ευχαριστούμε για ότι μας άφησες
Σ ευχαριστώ θεέ μου που υπάρχουν τέτοιοι ποιητές αδελφοί ,τέτοιοι πατέρες και μητέρες .Εγώ,κι αν είμαι μόνος μου σ αυτόν τον κόσμον , ζω
Το ακούς,το διαβάζεις και ανατριχιαζεις..Μοναδικός Ρίτσος..
Τι λόγια ;κρύβουν μια βαθιά συγκίνηση
Τρόμο και θλίψη για τν χρόνο που ξαφνικά ζωντανεύει στα λόγια του. ❤❤ Υπέροχος...
ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ...ΤΗΝ ΞΕΣΚΙΖΕΙ...ΚΛΑΙΩ...
+Ελένη Ιωάννου και την ξαναραβει
πόσο το αγαπώ...άπειρα βραδιά έχω κοιμηθεί με συντροφιά το υπέροχο αυτό ποίημα...♡
Είναι ο τρόπος που ηρεμώ κ κοιμάμαι τα βραδιά μου!!!
Εγω με το μονογραμμα του Ελύτη απο καραμπετη
@@regiaud4713 και εγώ
@@regiaud4713 Ε ναι!! 🙂
Το ποίημα που με έβαζε για ύπνο, κάθε βράδυ των φοιτητικών μου χρόνων. Ο ορισμός της έμπνευσης που εμπνέει.
Καί τό πιάνο, σά μαῦρο φέρετρο κλεισμένο. Δέν τολμᾶς νά τ' ἀνοίξεις.
Ὅλο νά προσέχεις, νά προσέχεις, μήν πέσουν, μήν πέσεις. Δἐν ἀντέχω.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου...
Δεν θα πάψει να μας συγκλονίζει και συγκινεί αυτή η μία - από τις πολλές - κορυφαία δημιουργία του Γ. Ρίτσου. Αυτή η σπαρακτική κραυγή και ικεσία του παρελθόντος που σχεδόν ολοκλήρωσε την πορεία της, για μια ίστατη συνεύρεση με το παρόν, επιζητώντας μάταια καθώς προκύπτει, να κρυφοκλέψει με τη βοήθεια του σεληνόφωτος κάποιες στιγμές απ'το μέλλον, καθως αυτό θα κατηφορίζει προς τα σκαλιά του Αη Νικόλα...
...." Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Μιά στιγμή, νά πάρω τή ζακέτα μου.
Τοῦτο τόν ἄστατο καιρό, ὅσο νἆναι, πρέπει νά φυλαγόμαστε.
Ἔχει ὑγρασία τά βράδια, καί τό φεγγάρι
δέ σοῦ φαίνεται, ἀλήθεια, πώς ἐπιτείνει τήν ψύχρα;
Ἄσε νά σοῦ κουμπώσω τό πουκάμισο - τί δυνατό τό στῆθος σου,
- τί δυνατό φεγγάρι, - ἡ πολυθρόνα, λέω - κι ὅταν σηκώνω τό
φλιτζάνι ἀπ' τό τραπέζι
μένει ἀπό κάτω μιά τρύπα σιωπή, βάζω ἀμέσως τήν παλάμη μου
ἐπάνω
νά μήν κοιτάξω μέσα, - ἀφήνω πάλι τό φλιτζάνι στή θέση του·
καί τό φεγγάρι μιά τρύπα στό κρανίο τοῦ κόσμου - μήν κοιτάξεις
μέσα,...."
(... Ενα λατρεμένο ποίημα για μένα που επανέρχομαι κάθε τόσο στην ανάγνωσή του).
Απλα υπεροχο ...νιωθω τυχερος που καταλαβαινω την Ελληνικη γλωσσα και μπορω να απολαυσω τετοια αριστουργηματα!!! μπραβο σε οποιον το ανεβασε!!!
Να είσαι καλά 🌹🌹🌹 Συμφωνώ απόλυτα 🌹🌹🌹🌹
Τρομερός...Με συγκινεί απίστευτα, ειδικά όταν το απαγγέλλει αυτός..
Το 18αρι μου στις πανελλήνιες!!!! Το λατρεύω! Και ένα τεράστιο ευχαριστώ στην καθηγήτρια μου που μας το έμαθε..... Και δεν μας το δίδαξε απλά!
Γιατί η χώρα μας δεν θα φαληρίσει ποτέ χάρη σε αυτούς... Γιατί μας ευλόγησε ο Θεός με αυτούς τους ανθρώπους...
η χωρα εχει φαληρισει διοτι για το σημερινο συρφετο αυτα ειναι αγνωστη γλωσσα κι αγνωστοι ηχοι
Ένας λαός χωρίς μνήμη,είναι ένας λαός καταδικασμένος,χωρίς μέλλον.Εάν λοιπόν δεν ανατρέξουμε στο παρελθόν,πώς θέλετε να σωθεί αυτός ο ματωμένος τόπος;Η ποίηση ανέκαθεν αποτελούσε ενα μέσο αφύπνισης του λαού,δίνοντας του κίνητρο να επαναστατήσει,τουλάχιστον,έτσι ίσχυε στο παρελθόν.Γιατί αντιπαραβάλλοντάς το με το σήμερα,μπορεί να μην εχουν αλλάξει πολλά δεδομένου,οτι η Ελλάδα αναβιώνει τις μαύρες σελίδες της ιστορίας,βρισκόμενη σε καθεστώτος χρεοκοπίας,σε πολιτική αστάθεια και προδομένη απο τους "φίλους"συμμάχους της,ωστόσο η Ελλάδα έχει δεχθέι μεγαλο πλήγμα και στην παιδεία.Ένας λαός χωρίς στοιχειώδη παιδεία,εύκολα παρασύρεται,κυβερνάται και σκλαβώνεται,μη μπορώντας να ελευθερωθει απο τα δεσμά της άγνοιας.Καλώς ή κακώς εαν δεν πάψουμε να εναποθέτουμε την ελπίδα μας σε πολιτικούς "μεσσίες",δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα.Και αυτό απαιτεί συλλογική προσπάθεια και ζήλο.Βλέπετε εσείς πρόθυμους`ανθρώπους να θέλουν να αντισταθούν στα τεκταινωμενα αυτης της χώρας;Η οικονομική και πολιτικη κρίση και το ενδεχόμενο ενός πολέμου με τη γείτονα χώρα Τουρκία,θα δυσχεράνει τα πράγματα.Το μέλλον φαντάζει αβέβαιο και καθόλου ελπιδοφόρο.
«Σκουριά και Aρμύρα», 1989, του Γιώργου Σεφέρη
«Mας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε.
Yποταχθήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Mας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε.
Aγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Mας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας.
Bρήκαμε τη στάχτη.
Mένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας
Tώρα που δεν έχουμε πια τίποτα»
Τι ονειρικό που ήταν... Για τόσο καιρό πήγαινα για αφηρημένο περίπατο γύρω από την κωμόπολη στην οποία ζω, για να βυθιστω ξανά σε έναν άγονο στοχασμό. Αποφάσισα να βάλω αυτήν την απαγγελία του ποιήματος. Καθώς ακουγόταν η απαγγελία η ανωφελη και άχρηστη περιπλάνηση μου, σιγά σιγά άρπαζε νέο χρώμα και ζωή. Άφησα το βλέμμα μου να αγναντεύει τον νυχτερινό ουρανό, φορτωμένο με τ' άστρα και το φεγγάρι, χαμογελαστά λυπηρό. Το ποίημα αντηχουσε σε ολόκληρο το σώμα της γης και με καθοδηγουσε σαν ένα νεράιδενιο χιχιριτο μέσα από τα δάση, τις σπηλιές, τα μονοπάτια της πόλης.
"Σίγουρα.." στοχάστικα "...κατι νέο θα με συνοδεύει από εδώ κι πλέον... νυν και αεί. "
Τι ονειρικό που ήταν...
Άφθαστη, ρομαντική, ατμοσφαιρική ποίηση...λόγων ποιητού!!!🌹❤️🌹❤️🌹❤️🌹❤️🌹
Οτι πιο ομορφο εχω ακουσει ποτε.Τοσο συγκινητικο,αναλαφρο και ταυτοχρονα εντονο κι αισθαντικο.Η μουσικη ειναι ακριβως οτι χρειαζεται αυτο το εξαισιο ποιημα.
Ονειρικος λυρισμος... γεματο αγαπη και ζωη! Μεγαλος Ριτσος!
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της.
Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα.
Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει.
Πόσο το αγαπώ αυτό το ποίημα είναι αριστούργημα!! Άφησε με να 'ρθω μαζί σου!!..
Ούτε έχει σημασία που ασπρισαν τα μαλλιά μου.. Δεν έχει σημασία.. Η λύπη είναι που δεν ασπρίζει η καρδιά μου.. 💔
Ωραία απαγγελία..
🌹🌹🌹🌹🌹❤️❤️❤️❤️🌹🌹🌹🌹🌹
Δυο φορές ο ποιητής μας εισχωρεί βαθιά στο ψυχισμό της γυναίκας .
Η πρώτη φορά στον Επιτάφιο και η δεύτερη σε τούτο το αριστούργημα.
Aυτός είναι ο ψυχισμός της μίζερης χοίρας ηλικιωμένης που ζει μόνη της με τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Υπάρχει και η "Ισμήνη"
Ό,τι πιο όμορφο!! ❤❤🙏🙏
Κάθε φορά που το ακούω κλαίω με λυγμούς από συγκίνηση..
κι εγω
ξέρεις, καμμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνᾶς, ὅ,τι θαυμάζεις,
σοῦ φτάνει ὁ θαυμασμός σου, θέ μου, τί μάτια πάναστρα
Υπέροχη αφήγηση!!! Νιώθω ένα ρίγος με τεράστια διάρκεια κάθε φορά που την ακούω!
ΜΕΓΑΛΟΣ ΡΙΤΣΟΣ, ΜΕΓΑΛΟΣ. . ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΟΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΔΩΣΕΙ ΣΑΡΚΑ Κ ΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΤΟΥΣ. -ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ....ΒΑΣΙΑ
Αριστουργημα... 🙏🙏🙏🙏🙏🙏❤❤❤❤❤❤❤
Πόσο το αγαπώ
".....αφησε με να ρθω μαζι σου.."..ποσο εχει πονεσει αυτη η φραση.....οσους την εχουν 'χρησιμοποιησει'.....
Άφησε με να ρθω μαζί σου!!! Τη όμορφο τη υπέρτατο δώρο η ποίηση!!!
Υπέροχο ποίημα! Έχω την τύχη να ανήκω στην πρώτη γενιά που δεν δίνουμε πανελληνίως το μαθημα της λογοτεχνίας, και παρότι είναι εκτώς της διδακτικής ύλης, η καθηγήτρια που είχαμε φέτος στη λογτεχία κατεύθυνσης μας το αναγνωσε, το άκουσα για πρώτη φορά και πραγματικά το αγάπησα!
Λογαριάζω τη ζωή μόνο σαν εκείνο το πράγμα
που πάνω του δοκιμάζεται η δύναμη της ψυχής.
Απλά υπέροχο τόσο συγκινητικό
να παραμερίσουμε ποιητή για να περάσεις...
ειναι υπεροχο δεν εχω λογια. Ειδικα εκει που λεει
- Δεν πειραζει που τα μαλλια μου ειναι ασπρα. Με το φως του φεγγαριου θα ξαναγινουν χρυσα 😢
Είναι αξεπέραστο.. συμφωνώ με την γνώμη τών περισσότερων σχολίων 🌹🌹❤️🌹❤️❤️❤️🌹❤️❤️❤️
Kai oute exei simasia pou asprisan ta mallia mou. Den einai touto h lypi mou... h lypi mou einai pou den asprizei kai h kardia mou.
Αριστουργηματικός ...
Τι να πρωτοπεί κανείς για τη ''Σονάτα του σεληνόφωτος'' ... τα λόγια είναι περιττά ...
Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο.
Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της.
Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν
ενας υπεροχος τιτανιος ανθρωπος που λεγεται ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ!!!
Απλά υπέροχο. Μου δημιουργεί τόσες εικόνες
Το λατρεύω 🙏❤️ Συγχαρητήρια ❤️
Υπέροχος ο Ρίτσος
Τώρα και ο νέος του ποιήματος αν ζει θα έχει έρθει στη θέση της γυναίκας με τα μαύρα...
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις
πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του.
Απαγγελει ο ιδιος ο Ριτσος !!
Γιάννης.ριτσος.απο.τους.ανθρωπους.που.θαυμαζω.μοναδικος.και.υπεροχος.στις.εκλογες.θα.στειλω.την.κορη.του.στην.ευρωπη.
Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οἱ φορές πού ανακαλύπτω ἐκεῖ , στο βάθος
του πνιγμού,
κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,
απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά και μελλούμενα,
μίαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,
κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,
μίαν ευτυχία, μια μέθη, κ' ενθουσιασμό ακόμη,
κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια·
μονάχα πού δεν ξέρω να τα δώσω - όχι, τα δίνω·
μονάχα πού δεν ξέρω ἄν μπορούν να τα πάρουν - πάντως εγώ
τα δίνω...
'Εψαχνα κάτι να ακούσω για να γράψω να τσεκάρω την ορθογραφία μου στον ορθογράφο..
σε καποιό λεπτό απλα τα παράτησα και άκουγα!!
έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις.
εκεινος που φευγει,δε σκαμπαζει απο ερωτα.Ερωτας ειναι η τεχνη του να αντεχεις τις φυγες των αλλων
Έρωτας είναι αυτό περισσότερο δεν νοιώθεις συναίσθημα δεν φεύγεις μα ούτε επιμένεις απλά ενώνεσαι με το κορμί σου στο κορμί της και εκεί άμα υπάρχει θα τον νοιώσεις τον έρωτα. Μην ρωτάς ποτέ πως μοιάζει αν τον έχεις θα το καταλαβεις
Η Τέχνη έρχεται όταν αρχίζει η τελειώνει ο έρωτας..
Αλλά πως να φεύγεις... Δ. Λιαντίνης
Το αγαπημένο μου ποιημα απο την υλη των πανελληνίων!
Σήμερα είναι Πέμπτη, σήμερα κλαίμε
Σήμερα είναι Σάββατο, 4 χρόνια μετά, και σήμερα κλαίμε
ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα.
Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει.
Έξοχο...
Μαγευτικό... Άφησε με να'ρθω μαζί σου..
Άφησε με να έρθω μαζί σου θα καθησουμε στο λιγο πεζούλι πάνω στο ύψωμα και όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε.
κοράλλια καί μαργαριτάρια καί ζαφείρια·
μονάχα πού δέν ξέρω νά τά δώσω - ὄχι, τά δίνω·
μονάχα πού δέν ξέρω ἄν μποροῦν νά τά πάρουν - πάντως ἐγώ
τά δίνω.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
σε καταλαβαινω ιωαννη απο μικρη...σ ευχαριστω !
Άχρηστη εξομολόγηση ... δειλή ή αξιοπρεπής ;
Ερωτευμένη να παρασύρεται στην φαντασία ή προσγειωμένη μέσα στο παλιό σπίτι, την παλιά ζωή και τις αναμνήσεις της ,ταυτισμένη με την "ηλικία"της σωματική και ψυχική;
Ίσως καλύτερα που δεν πήγε μαζί του και κράτησε κάτι ιερό να προσμονα και να ελπίζει.
Ευχαριστω .....
Υπέροχο...
μεγαλειο απο τον μεγιστο Ριτσο
Athanate Ritso
Αριστουργήματα ❤🎉
Έπος
Άλλος ένας μετά τούς Παππούδες μου Γιάννηκο Χάρι καί Θίο Κορνήλιο. Πού μέ έμπνευσαν. Για έναν καλύτερο κόσμο.
Σας ευχαριστώ!!!
απλα μαγευτικο.
Από άλλη εποχή!
Ίσως η εποχή είναι μία.. Αφου ούτε αυτή μετράει..
Στέφανος Ψαράς..μια εποχή , όμορφη!!
Υπέροχο!!!
Πολύ ωραίο
Υπεροχο..
Πολυ ωραιο
Υπάρχουν λόγια; Αλήθεια; Τι να πει κανείς για τον τεράστιο Γιάννη Ρίτσο; Για τον ύμνο της Σονάτας; Κάποιες φορές τα συναισθήματα δεν περιγράφονται με λόγια.
🌹❤️🌹❤️🌹❤️🌹❤️ Τέλειο 🌹❤️🌹❤️🌹❤️
Υπεροχο !
Τέλειο
η πεμτουσια της Ελληνικης πιοισης!!!!!!!
μαγεια
Χίλιες φορές να το ακούσω δεν το χορτάσω
❤
"Και στις γωνιές ρου δωματίου οι σκιες σφιγγονται απο μιαν αβάσταχτη μετανοια σχεδον οργή οχι τόσο για την ζωή όσο για την αχρηστην εξομολόγηση".. τι να πεις
❤️❤️❤️❤️
οτι πιο τελειο
Τι μαγεία κάθε λέξη ;
Αριστουργήματα μια άλλης εποχης
χωρίς να είναι ηθοποιός, χωρίς καν να είναι γυναίκα (ώστε να επιτυγχάνεται η ηχητική ακρίβεια της απόδοσης) νομίζω ότι ο Ρίτσος το απαγγέλλει πιο ωραία από οποιονδήποτε άλλο.
Γιατι το δημιουργησε.
Ειναι πονημα του.
Το μεγαλωσε και το αναθρεψε με το μυαλο την ψυχη και την καρδια του.
Δεν το αποδιδει .
Το καταθετει.
Το ζει .Μακραν η καλυτερη
αποδοση.
Συμφωνω απολυτα μαζι σου.
Ναι...
✨️✨️✨️✨️✨️✨️✨️💖💖
Απορώ ποιός έβαλε 3 dislike σε αυτό το αριστούργημα...
Υποθέτω μαθητές Γ Λυκείου.. Αν το διαβαζαν σε κάποια άλλη φάση της ζωής τους θα εκτιμούσαν την αξία του..
+Lina Lagka εχεί βγει από την ύλη πια
Εχουμε φτασει τα 7 και συνεχίζουμε να κατρακυλάμε ...
Lina Lagka είμαι μαθήτρια και πάτησα like.....
Αν υπηρχαν ακομα τα dislikes θα εβαζα 3 χιλιαδες dislikes
Η ερμηνεία αυτού του ποιήματος,εκτός από την προφανή που δίνεις έμφαση ανάμεσα στη γερασμένη γυναίκα και το νεαρό άντρα,μπορεί επίσης να ερμηνευτεί μεταφορικά με το πώς βλέπουμε την κοινωνία να αλλάζει.Χαρακτηριστικη η σκηνή με την αρκούδα.Να βλέπουμε μια κοινωνία δεμένη με συμβιβασμούς,γερασμένη ψυχικά και ηθικά να μην έχει το κουράγιο να ξεφύγει παρόλες τις εσωτερικές σωστές τις βάσεις.
What language is this? Please can somebody tell me thanks
this is greek language ;)
thank you very much
Praxi Praxi Thank You Very Much its a beautiful poem🌸
Telioooooooo