02. Σκιάχτρο - Ο Άνθρωπος που ενόχλησε το Σύμπαν

Facebook page: www.facebook.c...
Spotify: open.spotify.c...
Μουσική Παραγωγή: Tsekos/Σκιάχτρο
Μίξη/Mastering: Tsekos
Προγραμματισμός: Tsekos
Artwork: Aristoteles Yaprakas
Παρουσίαση δίσκου 20 Ιανουαρίου: www.facebook.c...
Στίχοι
Τείνεις να μοιάζεις πάντα σε αυτό που κοιτάς. Για αυτό κι αμήχανα νιώθω
για όποιον στα μάτια μάς κοιτάζει. Σαν να φοβόμασταν πάντοτε εμείς, εμάς. Κι ο,τι αγαπάς αν σπάσει, σε καρατομεί στα δυο, όχι μόνο σε διχάζει. Πώς ανάμεσα σ’ ανθρώπους το χέρι της μοναξιάς ήταν ικανό να σε φτάσει ε; Άλλο να δίνεις τον εαυτό σου κι άλλο απλά να τον σκορπάς, μα το ‘δα να σε στραγγαλίζει όσο μου λες πως σ’ αγκαλιάζει. Πώς μια γραβάτα ή μια στολή τον άνθρωπο τελικά αλλάζει; Αν όντως μας κρίνει ο Θεός σίγουρα ο Διάολος μας δικάζει. Είναι η οπτική που μοιάζει πένθιμη και ξέρω όλα καλά κυλάν στον κόσμο για αυτό εσένα δεν σε εκφράζει. Είναι η οπτική της μιας μεριάς κι ας μοιάζει πένθιμη,
είναι υπεύθυνη για την άλλη μεριά στο τέλος να χαμογελάσει. Ξέρω αδερφέ τί θες να ακούσεις, μα στο εξής καλή καρδιά για όποιον τον νοιάζει κιόλας. Γεννήθηκα δυο φορές και τις δυο ήταν χειμώνας. Πρώτος κανόνας της φλόγας είναι η στάχτη. Πριν πιάσεις το μολύβι μάθε την τέχνη της γόμας. Το ίδιο ισχύει με τους ανθρώπους και τα λάθη. Η αλυσίδα αχρηστεύει αν χάσει έστω και έναν κρίκο.
Ζούμε στην Γη μην ξεχνάς κι εδώ τα θαύματα κρατάν μόνο για λίγο. Η διαφορά δεν ειν’ στο στίχο που έγραψα μα σε αυτόν που εύκολα τον σβήνω. Η διαφορά δεν είν’ στο να μην θες φύγεις, μα να θέλεις να μείνω. Η διαφορά μου τώρα, τότε με την κύκλο είναι πως διαφορά είναι αφαίρεση και εγώ ζω στο πηλίκο πια. Το τέρας δεν γεννιέται, γίνεται… Δεν με ένοιαξε τραγούδι μου σε πόσα αφτιά θα φτάσει ή με ποιον mc με συγκρίνετε μα ότι διάολο κι αν σήμαινε άνθρωπός μου όταν το ακούσει, ξέρω πως θα ανατριχιάσει…Κι υπάρχουν λεν’ αστέρια που δεν θα φτάσει κανείς. Αστέρια που δεν πέφτουν για χάρη καμιάς ευχής. Μα αυτό ήταν κίνητρο, στην πτώση κανενός μην βασιστείς. Εξάλλου οι ευχές γίνονται ανούσιες, αν εσύ εκπληρωθείς. Θυμάμαι πόσα είχα σκεφτεί. Πόσοι εαυτοί θάφτηκαν μέσα μας νεκροί… Με ένα μυαλό ολοζώντανο και μια καρδιά ψυχρή. Γύρω μου γκρι. Ήρθε και με βρήκε ψιθυρίζοντας στο αφτί. Σαν να ‘πε «μαζί». Σαν να ‘πε «μα ζει.» Κι ίσως υπάρχει μια γραμμή που τις ζωές μας καθορίζει. Κι όποιος άνθρωπος την περάσει ποτέ πίσω δεν γυρνά αφού πια δεν είναι. Ήταν. Κι είναι κανόνας κοσμικός στην μοναξιά όποιος ζει μαραίνεται μα αν τον δεις να ανθίζει.
Γίνεται ο Άνθρωπος που ενόχλησε το Σύμπαν.