تودې خبرې:کابلوف: په افغانستان کې دې ټول ګډونه حکومت جوړ شي
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 11 ก.ย. 2024
- په دغې خپرونه کې کوربه فریدالله محمدي په دې هکله له خپلو مېلمانو سره بحث او خبرې کړې دي.
د سیاسي چارو شنونکی، توریالی همت
د سولې او تماس ګروپ مشر، سنګر امیر زاده
د سیاسي چارو شنونکی، حمید الله هوتکي
TOLOnews was launched in 2010. It is the country’s first and one of the 24-hour news channel that reaches a potential viewers of 120 million.
TOLOnews offers a variety of local and international news, current affairs programs, regular news bulletins, documentaries, political commentary, investigative reports, debates and in-depth interviews.
Subscribe for exclusive Afghanistan Dari and Pashto news bulletin, breaking news, current affairs programs, documentaries, political commentary, debates and more!
شبکه خبری طلوع نیوز در سال 2010 ایجاد شد. این شبکه نخستین و یکی از شبکه های خبری است که به گونه 24 ساعته برای 120 ملیون مخاطب نشرات دارد.
طلوع نیوز شما را در جریان تازه ترین گزارش هایی از افغانستان، منطقه و جهان می گذارد.
در کنار آن طلوع نیوز با پرداختن به جریانات سیاسی روز، از طریق سرویس های خبری، مستندها، تحلیل های سیاسی، گزارش های تحقیقی و گفتگوها سطح اطلاعات شما را بالا می برد.
برای تماشای سرویس های خبری دری و پشتو، گزارش های تازه، جریانات سیاسی روز، مستند ها، تحلیل های سیاسی و بحث های گوناگون با ما بپیوندید.
Join us on Social Media:
TOLOnews Website: www.TOLOnews.com
TOLOnews on Twitter: / tolonews
TOLOnews on Facebook: / tolonews
TOLOnews on Instagram: / tolonewsofficial
Also you can watch TOLOnews on Yahsat:
www.tolonews.co...
هوتک صاحب دی ژوندی وی واقعیت چی هر وخت ډیر ښه دلایل او بحث کوی
ماشاالله دیر عالی ماشاالله همت صاحب محترم
بی غیرتی پشتونطالبان در حدِ بی ناموسی پشتونطالبان رسیده ( در جهان فرد-فرد انسان ها نفرت دارند از پشتونیزیم ) اما پشتون مثل کونی بی غیرت در منافققیت و خلاف اسلام عمل می کند ۰
ماشاالله هوتک صاحب
بی غیرتی پشتونطالبان در حدِ بی ناموسی پشتونطالبان رسیده ( در جهان فرد-فرد انسان ها نفرت دارند از پشتونیزیم ) اما پشتون مثل کونی بی غیرت در منافققیت و خلاف اسلام عمل می کند ۰
همت صاحب دى ژوندى وى
اصل دھشتگر اامریکہ دہ
هوتک صاحبه
خیییر دی ته یو ځای شه ځاځی صاحب سره جوړه مووو یو سه جوړه وی ګران افغانستان ته مننننننننننننننننننننننننه کووووم غونډووو ملمنووووو نه
we support our government fully
بی غیرتی پشتونطالبان در حدِ بی ناموسی پشتونطالبان رسیده ( در جهان فرد-فرد انسان ها نفرت دارند از پشتونیزیم ) اما پشتون مثل کونی بی غیرت در منافققیت و خلاف اسلام عمل می کند ۰
❤❤🏳🏳🏳🏳🏳😃😃😃
سخن زدن خردمند با بی خردمند فرق دارد .
اساسى قانون د لنډغرو په وخت کى و د جزا قانون و خو د غريبو لپاره و په دوستم او نورو لنډه غرو نه تطبيق کيده
همت صاحب د ملی ارزښتونو خبره وکړه، امارت د ملی سرود او بیرغ سره دومره تضاد لری چی ان تر دې چی د کرکت لوبو آسیا کپ کی امارت په امر آریانا تلویزیون ته د ملی سرود د نشر اجازه ورنکړل شوه، کله چی یوحکومت لوی لوی مسایل شاته پرېیښی دي ملی بیرغ او ملی سرود پسی راخیستی وي نور نو څه تمه کیدای شي،
Zindaabad turayali himat saib shondi wasee tool Afghanan Zindaabad MashullAah
کابلوف او نورو دا خبرى د ترکى او کارمل په وخت کى ولى نه کولى چه تر واړه ماموره پورى ټول بايد ګوندى کسان وى
بحث مو تر اخیره وکاته
توریالی همت صیب خو چورلټ لیونی دې خپلو خبرو کی وویل چی عمومی عافه ولی شوی ده
دا د دغه سړی منطق دې
په څلوری روان دی د عقل خلاص دی
خوشی چټیات وای .
دویم امیرزاده صیب خبری تر یو اندازه ښی وی خو د خبرو یی معلومه شوه چی د لنډغرو په راتک خوشحالیږی او زیاتی خبری د غلو فاسدو د شمال د لنډغرو په حمایه وکړی .
دریم کس ښاغلی جناب هوتک صاحب ؤ چی د تل په څیر بی طرفه او د افغان ولس د کټو سره برابری خبری وکړی کور یی ودان الله دی نور جرآت هم ورکړی چی تر دې زیات حقیقتونه ووای لکه د مګتب مشکل ته یی اشاره وکړه
باید د ښځو حقونه او د مګتب مسله همیش د خبرو سرټکی کړی
بیا یی هم کور ودان دا شیان یی خپلو خبرو کی وویلی خو مونږ وایو چی په ډیر لوړ اوز یی ووایه چی د کڼو ط.اااااا غوږونو ته ورسیږی .
مسلو سہ
زه حیران د ته یم چی همت صاحب ولی یوه رسمی علامیه ایران ، پاکستان ، روسیه او چین ته نه ورکوی چی تاسی اول همه شموله نظام جوړ کړی بیا موږ ته فرمایش راکوی، خو تاسی بحثونو کی دا خبری کوی،
همت تل بی ځایه خبری کوی او تل زړی بابولالی وایی به تیرو حکتونو کی که هر حکمتی چارواکی وزیران کړی وه هغو ټول مسلکی خلک وه د ۱۳۵۷ کال د تحول څخه وروسته چی کومه حکومتی اډانه منځته راغله ټول وزیران یی مسلکی او ټولو په افغانستان کی زده کړی کړی وی د بیلګی په توګه صالح محمد زیری ډاکتر وه ، محمد اسمعیل دانش مسلکی انجنیر وه ، سوما د پوهنتون استاد او مسلکی سړی وه ، راز محمد پکتین د پولی تخنیک استاد او د برق په رښته کی ډاکتر وه ، غلام دستګیر پنجشیری مسلکی او د ښوونی او روزنی وزیر وه ، جوزجانی صاحب د عــدلیی وزیر او د شرعیاتو پوهنځی یی لوستی وه او همدارنګه نور ټول مسلکی خلک وه او اوس ټول وزیران د مسلک له اړخه کادرونه نه ، بلکی ملاصاحبان دی!!!!!
هوتک صاحب هغه کسانو چه کومه غونډه د اتریش په وین کښي جوړه کړي وه د جمعیت اسلامي بیرق چا ته په لاس ورکړی وو؟؟؟؟؟ آیا که استاد رباني او مسعود ژوندي وای داسي کسان چه د حجاب او تقوا څخه ناخبره د ځان طرفداران ګڼل ؟؟؟؟؟ دوهم دا چه افغانان دومره بي غیرته خلک نه دي هماغلته ورغلل او ددي رټلیو څیرو په ضد یی مظاهری وکړي افغانستان خو لا څه چه د افغانستان څخه بهر دوی افغانانو پیژندلي دي .
Islami emirate 💝💝💝💝
همت صاحب دیر خه
بی غیرتی پشتونطالبان در حدِ بی ناموسی پشتونطالبان رسیده ( در جهان فرد-فرد انسان ها نفرت دارند از پشتونیزیم ) اما پشتون مثل کونی بی غیرت در منافققیت و خلاف اسلام عمل می کند ۰
No more of ghla
ماشا الله تبارك الله الله جل جلاله دي تاسو ٤ سره اباد او خوشحاله او كامياب وساتي تاسو ته عالي القدر زنده باد امارت اسلامي الله جل جلاله دي مو وطن أباد وساتي الحمدلله جزاك الله خيرا
بی غیرتی پشتونطالبان در حدِ بی ناموسی پشتونطالبان رسیده ( در جهان فرد-فرد انسان ها نفرت دارند از پشتونیزیم ) اما پشتون مثل کونی بی غیرت در منافققیت و خلاف اسلام عمل می کند ۰
دتیر حکومت صرف هغه مامورین دی چه دا۵۰ کاله په هر حکومت کشی کار کوی ولی چه دغه مامورین حکومت چلوی په لورو چوکیو ناست کسان همدعه مامورین تربیه کوی دامامورین دومره بیقدره ندی هر حکومت مجبور دی چه دی دغه مامورینو دتجاریب گته پورته کری
نن ہوتک صیب خفا خفا خکاریدو ۔۔
همت صاحب دیر غوره مالی کی دسی یو صفای باز یی
🤩
طالب خواریج دا سی فکر کوی مژ په زور سره حکومت کوالی شم خو په دی نه پویژی چی په افغانستان کی ۱۴ قومونه دی یو دلی یوازی پلار هم نشی واکمنی وکی طالب دلی وحشی دلی ده
ايا دوستم مسلکى سړى و؟
They had there time . Please 🙏 emaraat do not give to any one the position
mar g ber shoma pashtun hayeejasos we golam pakistani lanat ber tu kaseha ke hon gap mezani ke as taleb benamos defa mekhuni
LOVE YOU SO MANY
محترمو ورونو او د طلوع ټلویزیون
السلام عليکم ورحمة الله وبرکاته ❤️
پښتو او دری کی يو متل دی چه:
که یوه ګوته د انتقاد بل چاته نیسي نو څلور ګوتې تاسوته متوجه کیږی
اګر یک انگشت انتقاد را بدیگران متوجه میکنی..... چهار انگشت دیگر به خودت متوجه میشود
پدي اساس افغانان باید اصلاح اول د ځان سخه شروع کیږي....زما مقصد د افغانستان اسلامي امارت ده چه افغانستان د معصومو نجونو او هغه افغانانو په ضد چه د امارت غیر اسلامي او غیر انساني اعمال په خلاف خبری کوي، جنګ شروع کړي ډیر د تاسف ځاي ده چه ملا هیبت الله د علم پر ضد جنګ شروع او صادق افغانان تهدید او بندي کوی او خاینین او وطنفروشانو تشویقوي... نو د امارت مشران دا توقع د ددنیا وال سخه هم و نلری چه په رسميت و پيژندل شي.... همدا اوس که صادقانه احصایه ګیری وش.....امارت ۵۰٪ هم نشي ګټلای.
امارت مشر ملا هیبت الله شعار ورکوی چه دوی دفقه حنفی مذهب تعقیبوي....اما دروغ وایی....ځکه چه په فقه حنفی مذهب کی د اختلافات په وخت کی د جمهور علماء رايه بايد تعقيب شي.....اما اکثر علما او امارت مشران او مجاهدین د نجونو د مکتبونو تړل مخالف نه دي او ملا هیبت الله او مشاورین په اقلیت کي پاته کيږی....نو ملا هیبت الله اول باید د افغانستان د جمهور علماء او اکثريت طالب مشرانو او مجاهدينو او د افغانستان د مجاهد ولس رایو ته تسلیم شي او د خپل کبر او غرور د حر نه کوزشی..او یا دا چه نه به اسلام بدنام کړي او نه فقه حنفی....
کوم وخت چه ابوبکر صديق رضي الله عنه د اسلام خلیفه وټاکل شو....پخپل خطبه کې وفرمايل چه ؛
تر کوم وخته پورې زما اطاعت وکړي چه زما اعمال د اسلام په اساس وی....اوس د ملا هیبت الله تصميم د نجونو د مکتبونو په هکله د اسلامي شریعت په خلاف ده...نو
....د امارت هغه مشران او مجاهدين او د افغانستان مجاهد ولس چه ملا هیبت الله د اعمالو په خلاف دي بايد د عدم اعتماد غږ دملا هیبت الله د غیر اسلامي او غیر انساني اعمال وغندي او بيعت بيرته ور سخه بير ته واخلي او یو رښتين عالم او اسلامي سياست مدار لکه شيخ حماسي صاحب او يا ملا صاحب ضعیف د امارت لیاقت لری...نه ملا هیبت الله....د ملا هیبت الله داسی بیسواد امیر ده چه جنایت کارانو او وطن فروشانو تشويقوي او بر خلاف متعهد مسلمانانو او صادق مسلمانانو ته جزا ورکوی.....لعنت د قهار خداي په ملا هیبت اللَّهِ
دا ملا هیبت الله پخپله د اسلام او افغانستان د دښمنانو یو جاسوسي پروژه ده چه د شهيدانو په وینه لوبی کوي اود اسلام مقدس دين بډناموی.... خداي ج اول ورته هدايت په نصيب.....او که ده هدایت وړ نه وي....نو قهار خداي ج ملا هیبت الله په خپل قهر او غضب ګرفتار کړي..... آمین
خلکو عملی وینی دروغ دروغ خو نه کیگی چی همه شمول ده په دروغ درب نه کیگی په غوره مالی نه کیگی
حکومت امارت اسلامی باید خوب واقعی انسانهای سرزمین های آزاده افغانستان. جنگ دیگه نه. اما امارت اسلامی واقعی باید تمام عيار ملی گراه واقعی باشند انشاالله💐💐🤲💐💐.
امریکہ سہ کار دی چہ د بل چا ملک کی گوتی وخی
دوی پاکستانی دی همت دا طالبان تولی پاکستانیان دی هر ورز یا تاپی اوهی په خلک یا مقیاسه وکی زه دسی یم هغه هسی ده هغه هسی ده زه دسی یم توله ورز په مقیاسه اخته دی
No one had no chance to give taliban a idea . We love ❤️ taliban
Kabolof ta wa wawia AOL de da bawaseer elj
Wakha bia da Afghanistan pa bara ke kabery waka
برت ده کم کی حلی کوم
قسم خورم چې طالبان داسې اشتباه وکی چی بيا قدرت جزیره جوری کی ک ولس پی توف لعنت ونکړی
داسې خلګ به سنګ وطن ته خدمت وکړي لکه حرامژاډه په نامه غلام چی تروسه پشتو خبري نشئ کولای
کوم حرامزادہ پشتو خبری نشی کولای؟ ھر ژبہ زدہ کول شہ دی افغانستان ڈیر ژبونہ لری لکھ چی افغانستان پشتو دری ازبکی ھزارہ گی بلوچی پشائی نورستانی داسی ژبہ دی یوازی طالبانو بسوا خلک دی بیغیر پشتو سخہ نور ژبہ نہ پوھیژی بیسواد جاہل دی
همت موردگاو😅
P. 1
د (الرحمان) په سوره کې خدای ټولو انسانانو ته د ټولو آیاتو علم ورکړی، مانا په هر انسان کې د قران ټول آیاتونه اېښودل سوي دي. (الرحمان، علم القران، خلق الانسان، علم البیان) رحمان مانا خدای، تعلیم ورکړ انسان ته د ده په فطرت کې د الله ټول آیاتونه، د بیان له علم سره. او د بقرې د سورې په (۳۱) آیت کې وايي چې (و علم آدم الاسما کُلها) او خدای تعلیم ورکړ انسان یا آدم ته د ټولو علومو یا کُل اسماو علم. هر انسان په خپل فطرت کې هم د قران د ټولو آیاتو علم لري، او هم د هستي د ټولو علومو علم یا د کُل اسما علم لري. او د رحمان د سورې له مخې هر انسان، د بیان کولو، د تجزیې، تحلیل او استلال علم لري. هر شی چې خدای خلق کوي، هغه ته یو قدر ورکوي، او دا شی د وجود چېښتن کېږي. دې وجود ته چې د قدر چېښتن سوی، خدای یو نوم هم ورکوي، چې له نورو مخلوقاتو څخه توپير سي. هر شی چې یو نوم لري، د هغه په هکله یو علم هم شتون لري. نو د هستۍ ټولې ذرې ځانته یو نوم لري، او د هرې ذرې په هکله یو علم هم شتون لري، او دا ټول علوم خدای هر انسان (ښځه، نارینه) ته ورکړي. هېڅ داسې آيت نسته چې خدای نازل کړی وي، او انسان د هغه په هکله فطري علم ونلري. او هېڅ داسې شی شتون نلري چې خدای پيداکړی وي، او د انسان استعداد پر هغه باندې علم ونلري. انسانان په خپل فطرت کې له دې علومو سره مجهز سوی. په ښونځیو او پوهنتونو او د لوړو زده کړو په نورو ځایو کې انسانان، د خپلو استعدادو او امکاناتو له مخې دې علومو ته متوجې کېږي، او یو، دوه ، دری یا ډېر علوم زده کوي، او بیا دا انسانان (ښځه یا نارینه) ډاکتران، انجنیران، مهندسان، تلیفون جوړونکي، موټر جوړونکي، الوتکه جوړونکي، تراکتور جوړونکي، کمپیوتر جوړونکي، د قران پوهاند، یا په نورو څانګو کې متخصصین کېږي. او دا ټول د علمو لرونکي د هېواد او نړۍ د پرمختګ او سوکالۍ سبب ګرځي. هغه کسان چې د زده کړو مخه نیسي، دوی مسلمانان نه دي. دوی خدای ته تسلیم نه دي. مانا دوی د خدای آیاتونه نه مني. دوی له خدای سره د محاربې او جنګ په حال کې دي.
د اسرا (۱۷) سورې، لومړی آیت:
(سُبحانَ الذی اسری بِعَبده لَیلا مِنَ المَسجِدِ الحَرامَ اِلَی المَسجِد الاَقصا الذِی بارکنا حَولَه لنُریه مِن ایتنا انه هُو السَمِیعُ البصیر.)
(اسری) یا (اسرا) د شپې د سفر په مانا، د یوازې سفر په مانا، د پټ سفر په مانا دی، او څرنګه چې دا سفر د شپې سرته رسېږي، څوک مساپر نه ویني او څوک له مساپر سره په سفر کې ملګری هم نه دی. هم دا سفر پټ سفر دی او هم مساپر په دې سفر کې یوازې دی. په دې آیت کې وايي چې پاک دی هغه، مانا خدای، چې خپل عبد (ښځه یا نارینه) د شپې، له مسجدالحرام څخه مسجدالاقصا ته وړي، او خدای وايي چې موږ د مسجدالاقصا شاوخوا ته برکت ورکړی. وايي خپل عبد يې وګرځاو، مانا داسې یو سفر يې ورکړ چې په هغه کې سړی، د شیانو لیدنه کوی، یا شیان ورښوول کېږي. نو دا لیدنه کېدای سي عیني وي، دا لیدنه کېدای سي معرفتي وي، دا لیدنه کېدای سي ادراکي وي. ــ د لیدلو یا ښوولو د پاره ګرځول، دا مانا لري چې دې انسان کې یو حرکت او بدلون منځته راځي، مانا انسان له بدلون او تحول سره مخامخ کېږي، او د انسان هره شېبه له مخکېنۍ شېبې سره توپير لري. د دې بېولو او د دې سفر هدف، او د دې کار علت قران موږ ته بیانوي. د آیت په پيل کې د (سبحان) لغت، د دې ښوونکی دی چې موږ له ټولو هغو وسایلو سره، چې زموږ په اختیار او واک کې دي، له ټول هغه وس، ټولو هغو اختیاراتو او ټولو هغو تجهیزاتو سره چې د موږ په واک کې دي، د خدای په ستایلو کې کار اخلو، د دې د پاره چې د خدای په وړاندې خپل اطاعت او خپله بنده ګي، او خپله مینه له خدای سره وښیوو. موږ خدای له هغو صفتو سره چې زموږ په ذهن کې تر ټولو ښه صفتونه دي، یادوو. خو زموږ ذهنیت، زموږ د فکرو او ذهنیتو مخلوق دی. مانا موږ چې د هر شي فکر کوو، او هغه شی، د موږ په فکر کې جوړېږي، موږ د خپلو فکرو خالق کېږو. او موږ د خدای په هکله په خپل عقل، په خپل فکر، او په خپل منطق کې فکر کوو. که چېرې دا کار ونکړو، خدای نه پېزنو. موږ د دې د پاره چې خدای وپېزنو، باید په خدای باندې فکر وکړو، خدای ته باید یو ارزښت ورکړو، خدای باید راته ګران وی. کله چې دا کارونه کوو، دا کارونه د یوه شي د جوړېدو سبب ګرځي، چې موږ، هغه شي ته، چې زموږ په لاس یا زموږ په فکر کې جوړ سوي، هغه شي ته خدای وایو. نو دلته یوه ستونځه راپيداکېږي، او هغه دا چې، که د موږ، د دې فکرو په ترڅ کې څه شی جوړ نه سي، نو کوم شی شتون نه لري. او که کوم شی جوړ سي، بیا نو هغه شی زموږ د فکرو مخلوق دی. مانا موږ یا بې (خدایه) یو، یا هغه (خدای) چې موږ يې په خپل ذهن کې جوړوو، د موږ مخلوق خدای دی. او موږ د هغه خدای خالق یو. دا تضاد او ستونځې چې د خدای د پېژندلو او د خدای د نه پېزندلو په هکله زموږ په فکر کولو او زموږ په نه فکرکولو کې شتون لري، چې خدای باید وپېزنو، د خدای پېزندل، خدای د خدايي له مقام څخه باسي، مانا هرکله چې خدای نه پېزنو (خدای نه پېزندونکي) یو، او هر کله چې فکر کوو چې خدای مو وپېزاند، بیا هم خدای نه پېزنو، ځکه چې هغه (خدای) د موږ مخلوق سوی، او موږ د هغه خدای خالق سوي یو. د (سَبَحَ) له ريښې څخه لغت، چې په قران کې کارول سوی، په حقیقت کې دې ستونځې ته اشاره کوي، چې سړی په لومړي ګام کې اثر یا مخلوق ته کتنه کوي، او سړی (خدای) د موثر په ټوګه مني. ، د خالق او علت په توګه مني،
P. 2
چې دا ټوله هستي د خدای ده، خو سړی نه سي کولی چې دی وپېزني. او سړی یوازې د شیانو د شتون او یا تاثیر له مخې یوې نتیجې ته رسېږي. او سړی وايي: څرنګه چې دا مخلوق د یوه خالق چېښتن دی، نو موږ د یوه خالق په شتون باندې عقیده لرو. خبره دغلته خلاسېږي. بیا قران وايي چې څرنګه چې د انسان ذهن هغلته نه درېږي، بلکه د موږ ذهن غواړي چې دا فکر پر عقل برابر کړي، انسان په خپل فکر او ذهن کې د خدای د پاره یو شخصیت جوړوي، او د خدای د پاره صفات جوړوي. موږ شیان د صفتو په ترڅ کې پېزنو. نو انسان د خدای په جوړولو لاس پورې کوي، د خدای د پاره بېل بېل صفتونه جوړوی، او دا خالق خدای په یوه مخلوق خدای بدلېږي. د دې کړو وړو د مخنیوي د پاره، او په عینې وخت کې انسان بله لار نلري بېله دې چې دا کار وکړي، نو په دې ځای کې د (سبَحَ) لغت په دې مانا دی، چې لومړی موږ په یوه موجود باندې عقیده لرو چې د موږ په فکر او ذهن کې جوړېږي. او دوهم دا چې د همدې فکر تطهیر او پاکولو ته اړتیا لرو. نو د (سَبَحَ) له لغت څخه کار اخیستل کېږي، چې (سَبَحَ) د لامبو وهلو په مانا، په اوبو کې د غوطه وهلو یا لمبېدلو په مانا، په اوبو کې د لمبېدلو په ترڅ کې د پاک کېدلو په مانا، او د پرېمینځلو په مانا دی. (سَبَحَ) مانا هغه څه چې موږ د خدای په هکله فکر کوو، او هغه څه چې موږ په زبه راوړو، هغه څه چې موږ د خدای په هکله وایو، خدای له هغه څه نه ډېر لوی او ډېر لوړ دی. له هغه صفت نه چې موږ يې خدای ته ورکوو، خدای تر هغه صفت نه ډېر لوی او لوړ دی. موږ هر څومره چې خدای لوی او لوړ کړو، بیا هم خدای تر هغه څه نه چې د موږ په فکر او ذهن کې لوی او او لوړ دی، خدای تر هغه نه هم لوی او لوړ دی. (سَبَحَ) مانا موږ خپل فکرونه د خدای په هکله پرېمینځو، ځکه دا فکرونه د خدای د څرګندولو د پاره کفایت نه کوي، خو زموږ نیمګړی عقل، او پوهه یوازې دا نیمګړي لغتونه پېزني او هغه کاروي. موږ چې د خاورې په عالم کې د زمان او مکان بندیان یو، او هغه څه چې فکر کوو، زماني او مکاني دي، او خدای له زمان او مکان څخه وتلی، له دې کبله، د خدای په هکله زموږ د نظر څرګندول ، زموږ په ذهن کې پاکۍ ته اړتیا لري. (سبحان) مانا موږ یو ډول بښنه غواړو او وایو: پاک یا لوی او لوړ دی الله له هغه څه نه چې د موږ په فکرو او پوهې کې پيداکېږي. هغه لغتونه چې موږ يې د خدای د ستاینې د پاره په خپل نیمګړي عقل کې کاروو، بسیا نه کوي. ــ (سبحان) تسبیح دی وی، (الذي) هغه، (اسری) چې وا يې خیست، یا بويې ته، (بعبده) خپل عبد، (لیلاً) یوه شپه، (من) له، (مسجدالحرام) مسجدالحرام څخه، (الی) ته، (مسجدالاقصا) مسجدالاقصا. (الی) دوه ماناوې لري، هم د (ته) مانا ورکوي او د (په لورې) مانا ورکوي. مانا د مسجد الاقصا په لوري یا مسجدالاقصا ته بېول. پاک دی یا تسبیح او پاکي ده پر هغه، چې وا يې خیست، یا بو يې ته، یا په سفر یووړ خپل عبد یا بنده (ښځه یا نارینه) په یوه شپه کې له مسجدالحرام څخه مسجدالباقصا ته، (الذی) داسې ځای یا داسې شرایط چې موږ (بارکنا) مبارک کړی و، (حوله) د هغه شاوخوا. دا کار څه وخت سوی؟ مخکې له دې چې په (اسری) لاس پورې سي. مخکې له دې چې خپل عبد د شپې په سفر یوسي، د مسجدالاقصا شاوخوا ته برکت ورکړی سوی وو. وايي چې موږ دا برکت د مسجدالاقصا شاوخوا ته د دې د پاره ورکړی وو، (لنریه) چې موږ د هغه په وسیله د تا د ليدو وګرځو، ستا د ليدو او کتو کړو، (من) له، (آیاتنا) له خپلو نښو نښانو او خپلو آیاتو څخه. او بیا بله جمله پيل کېږي چې: (انهُ) بېله شک نه هغه، مانا الله، (هو) یو څوک دی، داسې یو څوک دی، (السمیعُ) چې سمیع دی، (البصیر) او بصیر دی. سمیع مانا هم سامع دی، سامع مانا اوري، خو خدای هم سامع دی او هم د نورو د اورېدو سبب ګرځي. کله چې وايي چې خدای سمیع دی، مانا هم خدای اوري، او هم نور اورېدونکي کوي. او کله چې قران وايي چې خدای بصیر دی، داسې نه ده چې خدای د یوه شي لیدونکی دی، خدای نور هم لیدونکي کوي. دا د خدای خصوصیات دي چې موږ، هم اورېدونکي کوي او موږ هم ليدونکي کوي. موږ له ځانو پوښتنه کوو چې ولې دا دوه صفتونه دلته یاد سوي دي، آیا د جملو د ښکلا د پاره دي، یا دا چې یو حیاتي بیان دلته مطرح سوی، چې خدای له کومو دوو صفتو سره خپل عبد یوازې د شپې په تیارو کې په سفر وړي. ــ څوک په سفر یا (سیر) وړي؟ خپل عبد. له کوم ځای نه کوم ځای ته؟ له مسجدالحرام نه مسجدالاقصا ته. یا له مسجدالحرام څخه د مسجدالاقصا په لورې. او د مسجدالاقصا په تعریف کې وايي چې داسې شرایط دي، چې د هغه ځای په شاوخوا د خدای برکت ځای په ځای سوی. او د برکت د شتون علت په هغه ځای کې، او د هغه (سجده ځای) شاوخوا ته، دا دی، چې د خدای له خوا دا برکت، د خدای د آیاتونو د لیدلو سبب وګرځي. دا برکت د دې سبب وګرځي چې موږ وکولی سوو چې د خدای آیاتونه ووینو. مانا دا برکتونه د خدای آثار دي، د خدای نښې نښانې دي، د خدای آیاتونه دی. په دې آیت کې د برکت ډول بیانوي، چې دا ټولې پېښې چې سوي دي، د دې د پاره دي، چې د خدای عبد، له خپل دننني سترګو سره، د خپل فطرت له سترګو سره، د خپل زړه له سترګو سره، د خپل وجدان له سترګو سره، د خدای بې پردې آثار ووینې او وګوري. موږ ټول د خدای اثار وینو. څوک چې شعور ولري او شاوخوا ته وګوري، هر چېرې د خدای آثار ویني. هر چېرې چې سړی وګوري، هر شی، چې یو شی وي، او شتون ولري، د خدای د شتون والي نښانه یا اثر دی. د خدای د شتونوالي او موجودیت اثر دی. په دې کې شک نسته. آیا د خدای عبد نه لیدل، کله چې لا په سفر نه و تللی، خپل شاوخوا ته يې کتل او هره خوا کې يې د خدای نښې نښانې، ليدلې. نو څه ضرورت يې درلود چې په دې سفر ولاړ سي؟ دا چې دا سفر فزیکي دی، یا روحي یا دنننی سفر دی، په دې به خبرې وسي. دا برکت چې ډېر يې په هکله خبرې کېږي، څه شی دی؟ په معمولي حالت کې که چېرې سړی د غنمو یو من اوړه لانده کړي، نو یو من مړۍ ځنې پخېږي. مانا یو من اوړه، یو من مړۍ ورکوي. چې د اوړو دا بدلېدل په مړۍ باندې، په انډول کې دي. هغه مړۍ د غنمو د اوړو په اندازې سره ده. خو په برکت کې، د بېلګې په ډول، که تاسې د غنمو یوه دانه وکرئ، وروسته له یوې مودې څخه، له هغې خاورې نه د غنمو اوو سوه یا اووه زره یا اووه میلیونه دانې راوځي. د پروړې او نورو شیانو برسېره. دې کرل او رېبل ته، دې وارداتو او صادراتو ته، دې لګولو او لاسته راوړلو ته، په
P. 3
تعامُل کې دې توپير ته (برکت) وايي. کله چې انسان د خیر کارونه کوي، نو د هغو خیر کارو له کبله کله په لسهاو، کله په سلهاو، کله په زرهاو او یا په بې نهایته اندازې سره بېرته خير هغه انسان ته ورکول کېږي. دا څرګندونه د دې د پاره وه چې کله موږ په قران کې (برکت) اورو، یا دا لغت وینو، زموږ په ذهن کې باید څه شی زوندی سي. ــ په دې آیت کې خدای لومړی د سفر ډول ته اشاره کوي، بیا مساپر ته اشاره کوي. چې څه ډول سفر دی، مساپر څوک دی. مساپر وړونکی څوک دی. خدای د مساپر وړونکي په ډول خپل ځان ته اشاره کوي، چې په حقیقت کې دا سفر او دا سفر ورکول، اداره کوي. خدای د سفر ورکونکي په ډول، یو د شپې سفر، یو په تیارو کې سفر، یو معنوي سفر، یو پټ سفر مدیریت کوي. دې ته (اسری) وايي. او وايي: تسبیح کړه هغه خدای. تسبېح، د خدای په توصیف کې، د بشر د عاجزۍ د اعلانولو په مانا ده. مانا هغه څه چې موږ د خدای په توصیف کې وایو، د موږ له ذهنیت څخه راځي، او موږ هېڅکله په خپل محدود ذهنیت کې، د نامحدود خدای صفت ویلی نه شو. ــ تسبیح په قران کې د خدای په انحصار کې ده. د بل چا په هکله په قران کې تسبیح راغلې نه ده. نو له دې کبله کله چې موږ دلته تسبیح وینو، هغه څوک چې باید تسبیح سي، او تسبیح پرې سرته ورسېږي، باید چې خدای وي. هغه خدای په حقیقت کې په سفر وړونکی دی، چې (اسری) کوي، اخلي او وړي، خپل عبد (ښځه یا نارینه) په یوه شپه کې له مسجدالحرام نه مسجدالاقصا ته، چېرې چې د هغه شاوخوا، برکت شتون لري. مانا هغه کړه وړه، یا هغه څه چې هلته پېښېږي، داسې دي، لکه چې سړی د غنمو یوه دانه وکري، او په زرهاو دانې محصول تر لاسه کړي. هره دانه چې هلته کرل کېږي، په سلهاو، په زرهاو، په بې نهایته حاصل ورکوي. یا هر څومره چې وي، هغه د خدای آثار دي، د خدای نښې نښانې دي. مانا د خدای احسان او پېرزوینه په دې ځای کې دومره ډېره ده چې د خدای پېزندنې سبب ګرځي. تر ټولو لوی برکت چې د مسجدالاقصا شاوخوا، منځته راځي، دا دی، چې کله سړی هلته رسېږي، خپله هغه کس هم مبارک کېږي. پۀ حقیقت کې هغه څه چې سړی هلته ویني او زده کوي ، د خدای ایاتونه دي چې سړی یې هلته ویني، او د خدای نښانې دي چې هلته دي. مانا د مسجدالاقصا په شاوخوا کې سړی د خلقت د برخو ذرې، چې د خدای نښې نښانې دي، ویني. وايي موږ د مسجدالاقصا شاوخوا کې برکت منځته راوستی چې ته، عبد، د خدای برکت ووینې. څو خبرې دلته مطرح دي، چې خدای د مساپر وړونکي په ډول، خپل وس او توان له دې مسئولیت سره په تړاو کې څرګندوي، تعریف کوي. چې زه هغه مساپر وړونکی یم چې په یوه شپه کې مې خپل عبد راواخیست او په یوازې ډول او بېله دې چې څوک څه شی وویني، له مسجدالحرام نه مې مسجدالاقصا ته یووړ، او زه سمیع او بصیر یم. او زه خلګ په اورېدلو تقدیر کوم، مانا چې د اورېدلو وس ورکوم، چې وکولی سي واوري، چې وکولی سي وویني. زه سمیعې بصیر یم. مانا هغه عبد چې ما په سفر یووړ، او د خدای برکتونه، او د خدای آثار مې وروښودل، چې د خدای آثار یا نښې وویني، ما ده ته د لیدلو وس ورکړی، ما ده ته د اورېدلو وس او توان ورکړی. سفر له مسجدالحرام نه پيل کېږي او مساپر له هغه ځای نه مسجدالاقصا ته رسېږي. او هلته مساپر د خدای برکتونه ویني یا ورسره مخامخ کېږي، د خلقت ذرې ویني. د بېلګې په ډول(لکه دا چې، لکه دا چې) د غنمو یوه دانه هلته کرل کېږي او په زرهاو دانې حاصل ورکوي. غنم، خاوره، لمر، او اوبه ویني، ــ او د هغو ذرې - دا ټول د خدای نښانې او آثار دي، چې تاسې ولیدل، او د همدي د پاره خدای تاسې ته دا وس درکړ چې واورئ، او خدای تاسې ته دا وس درکړ، چې ووینئ. څه شی ووینئ؟ د خدای اثار یا نښانې. څه شی واوري؟ د خدای آثار یا نښانې. ــ چېرې يې په دې آیت کې لیکلي چې خدای، رسولې اکرم یا محمد (ص) بېولی دی. آیا د خدای (عبد) یوازې رسولې اکرم و ؟ وای د هغه خدای په حال، وای د هغه خدای په حال چې ده یوازې یو (عبد) درلود.
دا آيت د انسان تړاو او ارتباط د خپل ځان له دننني خدای سره بیانوي. (سبحان) تسبیح دې وي پر، (الذي) پر هغه، (اسری) چې بويې ته، خپل عبد، (لیلاً) د شپې، (من) له، (مسجدالحرام) مسجدالحرام څخه، (مسجدالاقصا) مسجدالاقصا ته، یا په لورې، (الذي) چې (بارکنا) موږ برکت ورکړی، (حولهُ) د هغه شاوخوا ته، (لنریهُ) چې په حقیقت کې وښييو تا ته، تا ته د ښوونې موقع درکړو، (من) له، (آیاتنا) له خپلو آثارو څخه، له خپلو آیاتو څخه، له خپلو نښو څخه، له خپل کلام څخه، له خپلو رازو څخه، له خپل قانون څخه، له خپل خلق کړي نظام څخه، (انهُ) بېله شک څخه، او بېله تردید نه، دی، (السمیع) سمیع، (الیصیر) بصیر دی.
(سَبَحَ) د سبحان ثلاثي مجرد ريښه، په اوبو کې د لامبو کولو په مانا، د سر له خوا، اوبو ته د ټوپ وراچولو په مانا دی. دې کار ته تسبیح وايي. د یوه کار په کولو بوختېدل، د یوه ضروري کار سرته رسول، د مرستې د غوښتلو له لارې د یوه کار سرته رسول. کله چې غواړو یو عمل سرته ورسوو، هغه عمل پر دې بنسټ سره رسېږي، چې موږ باید هم د مرستې غوښتنه وکړو او هم مرسته ورسېږي، هغه عمل چې د مرستې د غوښتنې او د مرستې د رسېدو په ترڅ کې سرته رسېږي، هغه ته سبحان وايي. تسبیح مانا سړی غواړي چې نن د مځکې له مخې یو دروند وزن یا پېټی پورته کړي، او په یوه بل شي باندې يې کېږدي. د مرستې غوښتنه کوي، او دا مرسته رسېږي، د مرستې غوښتلو او د مرستې لاسته راوړلو ته، د یوه واجب، ګټور او لازم کار د پاره، تسبیح وايي. تسبیح همدا ډول، په لېرې سفر تللو په مانا، د دوعا کولو په مانا، د خالق د ستایلو او د لوی په ډول د خالق د یادولو او تکبیر کولو په مانا، د خالق د قدر پېزندلو په مانا، او په پوهېدلې توګه پرې اقرار او اعتراف کول دي. کله چې موږ وایو چې خدایه، ته رفیع يې، ته خالص يې، ته له هر شي نه لوی او لوړ يې او د ټولو شیانو پر سر باندې يې، یا پر ټولو بر يې، او په تا کې هېڅ ډول ناخالصي شتون نلري. که چېرې موږ په پوهېدلې توګه دا عقیده ولرو او پر خپلې عقیدې ولاړ یو، او دا عقیده بیانوو او څرګندوو، د خدای د لوی او لوړ یادولو دې عقیدې ته تسبیح وايي. تسبیح داسې یو حالت دی چې موږ له خپلې عقیدي او افکارو او له خپل موقف سره د جګړې په حال کې یو، له یوې خوا خدای ستایو او له بلې خوا دا ستاینه
P. 4
یا خدای پېزندل ردوو. وایو: خدایه، ته واحد يې. څه مانا، ته واحد یې؟ مانا موږ په شا کېږو له هغه څه نه چې و مو ویل. واحد خو پېزندل کېږي. آيا موږ تا پېژنو؟ نه. نو ته واحد نه يې، نو څه يې؟ دوه يې، دری يې؟ نه، هغه هم نه يې. نو څه يې؟ دا مرحله، دا د اظطرار، دا د ناچاري مرحله، دا د حیرانېدو مرحله، چې خدایه، تا په کوم نوم یاد کړو؟ خدایه، زه انسان یم، زه غواړم ستا درناوی وکړم. زه غواړم ستا د لوی والي خبرې وکړم، زه غواړم چې ستا عظمت، او رفعت په یاد راوړم. خو هر یو له دې لغتو څخه چې کاروم، خپله شرمېږم، چې کله موږ وایو چې خدای جلیل دی، آیا موږ ستا جلال، عظمت او لوی والی وپېزاند؟ که چېرې و مو پېزاند، نو ته مو هم وپېژندې. خو خدایه، ته وايې چې موږ تا پېزندلی نه سو. نو که ومو ویل چې خدای مو وپېزاند، نو خطا مو وکړه، خو موږ غواړو چې تا تجلیل کړو، تا تکبیر کړو، ستا په وړاندې سجده وکړو، خپل احساسات ستا په وړاندې څرګند کړو. خو دا ټول کارونه، دا ټول کړه وړه، دا ټول لغتونه چې موږ يې پېزنو، دا ټول لغتونه چې موږ يې کاروو، دا ټول ستا په وړاندې لږ دي. او موږ په خپلو نیمګړتیاو اقرار او اعتراف کوو. دې ته تسبیح وايي. کله چې سړی وايي چې خدای لوی دی، لوی مانا څه؟ څومره لوی؟ لوی د انسان په ذهن کې محدود دی. خدای محدود نه دی. نو کله چې سړی وايي چې خدایه ته لوی يې، انسان خدای نه تعریف کوي. انسان خپل احساسات تعریف کوي. انسان خپل وس او توان د خدای په تعریف کې په کار اچولی، خو خدای معرفي سوی نه دی. انسان په خپل ذهن کې د خدای تعریف کوي، د خدای تجلیل کوي، د خدای ستاینه کوي، خو خدای له هغه جلال سره چې د انسان په ذهن کې دی، تړاو او رابطه نلري. موږ د انسانانو په ډول، د خدای د لوی والي او عظمت د ښوولو د پاره، یوازې دغه لغتونه زده دي. تر ټولو ښه کار چې موږ کولی سوو وکړو، دا دی چې له خدای څخه اطاعت وکړو. هر څه چې خدای ویلي، ټکي په ټکي يې سرته ورسوو، او په بشپړ ډول خدای ته تسلیم واوسوو. موږ د خپل ځان تر ټولو لوړ ځای، چې د انسان تنډه ده، د انسان سر دی، هغه، د خپلو پښو د خاورې پر ځای په مځکه ږدو. تر دې نه زیات مو څه شی زده نه دي. هغه څه چې خدای ویلي، پری عمل کوو، او د خدای پر وړاندې پر مځکه لوېږو. او خپل فکر د دې خدای په وړاندې، او د دې خدای د تشریح او تعریف په هکله، وار په وار او په پرله پسې ډول سره لا لوړوو یا لا پورته کوو، او بیا اقرار کوو چې دا ټول نیمګړي دي، او دا ټول زموږ د ذهن مخلوق دي. خدای د موږ په ذهن کې نه ځاېږي، او خدای د موږ د ذهن مخلوق نه دی. دا ستونځه چې له یوې خوا پټه خوله پاته کېدلی نه سوو، او غواړو چې خپل خدای وستایو، لوی وګڼو، او له بلې خوا دا اقرار او اعتراف چې زموږ کلام د خدای د تشریح او تعریف په هکله نیمګړی دی، دې ته تسبیح وايي. (سبَحَ) (۹۲) وارې په قران کې راغلی، او دا لغت په (۷) بېلو مشتقو کې (۹۲) کارول سوی. تسبیح دې وي یا مُسبح دی، هغه چې (اسری) وا يې خیست یا بو يې ته، ــ د (اسری) مشتقه ريښه، په عربي زبه کې د (سَرَیَه) د ثلاثي مجرد له ريښې څخه دی. یا د (سیرئه) له ريښې څخه دی. او دا لغت باید چې د (سَیَرَ) له لغت سره اشتباه نه سي چې دا د قدم وهلو د سفر مانا ورکوي چې په هغه کې لیدل کتل منځته راځي، مانا داسې ليدل کتل چې د قدم وهلو په ترڅ کې لاسته راځي، او د (سَیَرَ) لغت ورته کارول کېږي.
د (سریه) یا (سرئه) د ريښې د لغت مانا، د شپې په تیارو کې سفر دی، او یوازې سفر دی. مساپر باید یوازې وي، او دا سفر باید د شپې وي. همدا ډول د حرکت کولو مانا ورکوي، د روانېدلو مانا، په سفر تللو، یا دا مانا هم لري چې له یوه شي څخه جلا کېدل، په دې نیت چې یوه بل شي ته ورسېږي. (سریه) مانا له یوه شي څخه جلا کېدل، او له بل شي سره یوځای کېدل، مانا یو نیت په جلا کېدو کې دی، او هغه نیت په یوځای کېدو کې دی. او تر ټولو ډېره مهمه مانا يې په (معنی) کې سفر دی، معنوي سفر دی. په خاورې کې سفر، یا فزیکي سفر، یا د زمان او مکان په بُعد کې سفر نه دی. (اسری) د (سریه) له ريښې څخه، یو څوک د شپې په سفر وړلو په مانا دی. یو څوک د شپې له خوا سفر ته راپارول. دلته د زبې د قواعدو له مخې، متعدي فعل کارول سوی. فاعل متعدي دی، او یوازې د فعل یادونه نه کېږي، بلکه فعل مفعول ته رسېږي. (اسری) مانا یو څوک د شپې په سفر وړل. د شپې له خوا د یو چا د سفر کېدلو سبب ګرځېدل. یو وخت سړی یو چا ته د سفر کولو امر کوي. د سفر اختیار د مساپر په لاس کې دی، زړه يې غواړي سفر کوي، زړه يې نه غواړي، سفر نه کوي. د (اسری) اهمیت په دې کې دی، چې یو څوک بل څوک راپاروي چې سفر وکړي. هغه څوک چې په سفر وړل کېږي، له خپل اختیار نه وتلی په سفر ځي. بعثت په دې کار کې کار کوي. د انتخاب او بعثت توپير په دې کې دی، چې انتخاب د سړي له ارادې سره کار کوي. بعثت د سړي له ارادې سره کار نلري. په بعثت کې سړی اراده او اختیار نلري. په بعثت کې سړی راپارول کېږي، او څه چې ورته ویل کېږي هغه سرته رسوي. په حقیقت کې له ده څخه اختیار اخیستل کېږي، یوازې د هغې دندې په سرته رسولو کې. په نورو وختو کې دا انسان خپله اراده او اختیار لري. کله چې سړی مبعوث سي، مانا راپارول کېږي، واک او اختیار ځنې اخیستل کېږي، او تر څو چې بعثت دوام لري، انسان هيڅ واک او اختیار نلري. چې ورته وویل سي چې جګ سه، نه سي کولی چې ووايي چې نه جګېږم. جګېږي. کله چې بعثت خلاس سي، انسان بېرته خپله اراده او اختیار تر لاسه کوي.
(اسری) متعدي فعل دی، مانا سفر کول، سفر ته راپارول، د پورته په لورې سفر کول، مخ په لوړ، یا مخ په پورته حرکت کول، د غره د څوکې په لورې، د منتها الیهه په لورې سفر کول، یا د غره څوکې ته رسېدل، یا د غره تر ټولو لوړ ځای یا ټکی مسحه کول، یا تماس ورسره منځته راوړل، معنوي پرواز د غره تر ټولو لوړ ځای ته، تر ټولو رفیع څوکې ته. لومړی د غره تر ټولو لوړې څوکې ته پرواز کول او بیا هغه لوړه څوکه مسحه کول، تماس ورسره نیول (معنوي پرواز). (سریه) همدا ډول د یوې چينې په مانا ده چې اوبه يې راغورځي. مانا یوه چینه چې اوبه ځنې راغورځي، کله چې راغورځېږي، بیا بهېږي، دا د راغورځېدونکې چینې
P. 5
اوبه د بې نهایت له سیند سره وصل کېږي، او په هغه کې توېږي. د راغورځېدونکې چینې غورځېدونکې نقطه، د بې نهایت سیند له اوبو سره وصل کوي. دا د (سریه) مانا ده. او همدا ډول حرکت او بهېدل د دې لغت نورې مهمې ماناګانې په عربي زبه کې دي.
په دې آیت کې (اسری) د سفر د سبب ګرځېدلو مانا ورکوي. او په تشبېهي قالب کې داسې مانا کېږي چې هغه يې په سفر بوت. یا په عامه زبه: هغه يې په سفر بوت، او خپله مُتشابه مانا په خپل ځان کې لري. او دې مطلب ته د محکم یا عیني مطلب په ډول نه کتل کېږي. چې دا پوښتنه وسي، چې خدای څنګه راغی او دی يې په سفر بوت؟ لاس يې ونیو، پښه يې ونیوله، او دی يې په سفر بوت؟ هغه وسیله، چې خدای دی په سفر بوت، څه شی وه؟ دا مسایل حل کېږي که چېرې سړی هغه مقدماتي خبرې په پام کې ونیسي. ــ د سفر د پاره سړی راپارول کېږي، او دا راپارول د سفر د وس او توان او امکان سبب ګرځي. یو په بشپړ ډول خدای ته تسلیم انسان چې د خدای د آیاتو اطاعت کوي، او دا اطاعت په عمل کې هم سرته رسوي، له باطلو کتابو او باطلو سُنتو او مزخرفاتو څخه ځان لېرې ساتي، بیا هغه وخت دا انسان د خپل نفس له تر ټولو ټيټې سطحې څخه د خپل د بالغه، او خالصه او راضیه نفس تر ټولو لوړې یا رفیع سطحې ته سفر کوي، چې دې ته (اسری) وايي. مانا خدای داسې وسایل او ابزار (هدایت) انسان ته ورکړي او په عین وخت کې داسې راپارونه په انسان کې منځته راولي، داسې یو بعثت په انسان کې منځته راولي، چې انسان وکولی سي چې د آماره نفس له تر ټولو ټيټې سطحې څخه، له شیطاني نفس څخه، د خدايي نفس په لورې سفر وکړي. هر انسان خپل دننې یو لړ اغیزه لرونکي شیان لري، مانا موږ داسې یو نفس لرو چې د شیطان استاد دی. هېڅ شیطان د موږ د هغه نفس د پښو ګرد ته هم رسېدلی نه سي. هغه شیطان نفس زموږ په ځان کې دی. زموږ دا نفس د شیطان استاد دی. د نفس په تربیه کې څو مرحلې شتون لري، تر څو دا نفس، ملحمه نفس کېږي، مطمینه نفس کېږي، خالصه نفس کېږي، راضیه نفس کېږي، او بیا په مرضيه نفس بدلېږي. راضیه نفس داسې نفس دی چې د انسان نفس له خدای څخه راضي دی. دا تر ټولو لوړ ځای یا مقام دی چې انسان وررسېږي. خو نفس یوه درجه نور هم پورته ځي، او دا هغه وخت دی چې خدای له هغه څخه راضي کېږي. او دا مرضیه نفس دی. (اسری) یو سفر دی چې د دې دوو نفسو تر منځ سرته رسېږي. مانا دا سفر چې د شیطاني نفس او خدايي نفس تر منځ د انسان په ځان کې سرته رسېږي، دا سفر د دې سورې د دې آیت د بحث او خبرو اترو موضوع ده. او دا خاص آیت دې ډول سفر ته اشاره کوي. انسان د خپل نفس له تر ټولو ټيټې سطحې څخه، تر ټولو لوړې، تر ټولو بالغې او تر ټولو رفیع سطحې ته پورته کېږي، او هغه مرضیه نفس ته رسېږي. او دا سفر، داسې یو سفر دی چې هم په تیارو کې سرته رسېږي، او هم په یوازې والي کې سرته رسېږي. او خپله دا انسان دا کار سرته رسوي. هغه خبره چې دلته پاملرنه او دقت غواړي، دا ده، چې په عربي زبه کې د دوو تنو سفر (اسری) نه نومېږي. مانا که تاسې له حاضر ذهن سره، په بیداره ډول او ظاهر ويښوالي سره، له یوه چا سره سفر وکړئ، دا (اسری) نه دی. که دا سفر د شپې هم وي، ولې په دوو یا په ګډه سفر کوئ، او ستاسې ذهن حاضره وي، او دا کس چې درسره دی، ستاسې ملګری دی، یا ستاسې ورور دی، یا ستاسې خور ده، او په ګډه سفر کوئ، دا (اسری) نه دی. (اسری) باید هم د شپې وي، او هم باید یوازې یاست. او که له چا سره په ګډه سفر کوئ، باید دا همسفر داسې وي لکه خدای. موږ ټول له خدای سره یو. او ټول بې خدایه یو. هغه له خدای سره، او بې خدایه، هغه همسفر منو. او که چېرې کوم فزیکي، اندامي یا مادي همسفر له موږ سره وي، هغه سفر نه کېږي. نو له دې کبله سړی باید پام ولري چې هغه سفر چې د قران هدف دی، یا قران ځنې خبرې کوي، داسې سفر دی چې مساپر په خپل حاضر ذهن کې، څوک ورسره ملګری نلري. که څوک ورسره وي، بیا نو دا سفر (اسری) نه ګڼل کېږي. (سریه) په عربي زبه کې د فوارې، د اوبو لار، سوری، لښتی، او مسیر، مانا ورکوي. تسبیح دې وي پر هغه چې بو يې ته، یا وا يې خیست، په یوه یوازې او خاص بدلون کې، د شپې په تیارو کې، خپل عبد، ـــ او د آیت نوره برخه... هغه کلمه چې قران دلته کاروي، (سبحان الذي) تسبیح دې وي، یا تسبیح سوی دی هغه چې ــ دلته يې د خدای نوم نه دی راوړی. خو تسبیح خاص د خدای د پاره دی، یا د خدای په اختصاص کې دی، او د خدای په انحصار کې دی. له قران نه موږ داسې زده کوو، که چېرې په قران کې د چا د پاره دا خاصه تسبیح ویل سوې، هغه کس باید خدای وي. له دې خبرې څخه موږ دا تعبیر کوو چې (الذي) خدای ته اشاره ده. خو د دې لغت ژباړه له خدای سره سرته رسول، په حقیقت کې په قران کې لاسوهنه ده. چې تسبیح دې وي هغه مانا (الله) چې - د (الله) نوم دلته نه سته، خو (الذي) داسې یو چا ته اشاره ده چې تسبیح ورته کېږي، او له قوي اټکل سره کېدای سي خدای وي. (اسری) مانا وا يې خیست، مانا د سفر بعثت يې ورکړ، (لیلاً) د شپې. شپه د جنتري شپې ته اشاره نه ده، د مځکې، سپوږمۍ او لمر حرکت ته اشاره نه ده. دا ټول مُتشابهات دي. کله چې مساپر سفر کوي، د هغو خلګو پر سترګو چې سفري نه دي، پرده اچوله کېږي، د هغو خلګو په سترګو کې چې سفري نه دي، حجاب اچول کېږي، هغه حجاب ته شپه وايي. مانا مساپر له نورو محجوب سفر کوي، مانا په حجاب کې سفر کوي. د نورو مشهود سفر نه کوي. له نورو پټ سفر کوي. نور، څه نه ویني. (اسری) دا سفر له نورو سفرو څخه جلا کوي. مانا څوک چې په دې سفر کې دی، بل څوک نه ویني چې دی سفر کوي. ولې؟ ځکه د شپې سفر کوي، په تیارو کې سفر کوي، په حجاب کې سفر کوي، د نورو له سترګو پټ سفر کوي.هم یوازې سفر کوي، او هم نا پيدا دی. په خپل ځان کې سفر کوي. مانا څوک له ده سره سفر نه کوي، او څوک نه ویني چې دی پرواز کوي. (لیل) د شپې په مانا، د تیارې په مانا، د مساپر د پاره د حجاب ضرورت ته اشاره کوي. (لیل) د جنتري په هکله خبرې نه کوي، چې یو څوک دې ووايي چې غرمه وه، یا شپه وه، یا پلانکۍ میاست وه، یا پلانکی تاریخ وو. دا یو هم، اصلاً مطرح نه دي. (لیل) یا شپه په مُتشابه بیان کې د پوښښ یا پردې یا حجاب په مانا ده، چې نور نه له دې سفر څخه خبرېږي، او نه د دې سفر ليدونکي دي. او دا مساپر چې پر دې لار روان دی، دا یوه پټه لار ده، دا لار، دا کړه
P. 6
وړه په حجاب کې پټ دي، د نورو د پاره د ليدو نه دي. نه د الوتکې سفر دی، نه د فضايي سفینې، نه د الوتونکي زاړه یا الوتونکي ځوان آس سفر دی ــ په باطلو او ګمراه کونکو کتابو او کیسو کې، بېلارې او ګُمراه کسان، په قران باندې د ملنډو وهلو د پاره له (۱۴۰۰) کلو راپديخوا، دا سفر، چې د انسان دننې سرته رسېږې، دوی پيغمبر په یوه زاړه الوتونکي آس یا براق سپروي، او (۷) پيغمبران په ځوانو الوتونکو اسونو سپروي، ځکه دا اووه پيغمبران، په دې باطلې کیسې کې تر ټولو مخکې، د آسمان دروازو ته رسېدلي وي. د قران په دې آیت کې نه د اسمان لغت راغلی، نه د اسمان د دروازو، نه د اسمان په اوو دروازو کې د مړو پيغمبرانو نومان. دوی دا له کومه کړل؟ که چېرې دا سفر یو فزیکي سفر و، لکه څرنګه چې دا بېلارې او ګُمراه کسان له (۱۴۰۰) کلو وايي او په کتابو کې تدریس کېږي، پيغمبر له مسجداحرام نه مسجدالاقصا ته چې په بیت المقدس کې دی سفر کوي. په هغه وخت کې دا د نن ورځې بیت المقدس مسجد جوړ سوی نه و، نو پيغمبر په هوا کې ولاړ و، او دا سفر نیمګړی سو، بیا پيغمبر څه وکړل، آسمان ته يې مخه کړه؟ پيغمبر په خپل وخت وفات کوي، په بیت المقدس کې مسجد لا جوړ نه و، آیا پيغمبر وروسته رازوندی کېږي، او دا فزیکي سفر سرته رسوي، او دا فزیکي سفر د څه د پاره سرته رسوي؟ چې څه شی وسي؟ د څه مطلب د پاره له مسجدالحرام نه مسجدالاقصا ته فزیکي سفر کوي؟ دا بېلارې او ګُمراه کسان له (۱۴۰۰) کلو راپديخوا په خدای، په پيغمبر او مسلمانانو، ملنډې وهي. قران وايي چې مُړي بېرته دې نړۍ ته نه راځي. دا بېلاري او ګُمراه خلګ وايي چې موږ يې په خپلو کیسو کې له کبرو راباسوو، او حتی اسمانو ته خېځوو، او د آسمانو په دروازو کې کېنوو. د څه شي د پاره دا مړه پيغمبران، چې تر خاورو لاندې دي، او د قران د آیت له مخې دوی نه سي کولی چې دې نړۍ ته بېرته راسي، د څه د پاره دا بېلارې خلګ، دا پيغمبران په خپلو باطلو کیسو کې آسمان ته خېځوي، چې څه شی وسي؟ قران د (اسری) په سوره کې له یوه معنوي سفر نه چې پټ، یوازې او په حجاب کې سرته رسېږي، او دننې په انسان کې سرته رسېږي، خبرې کوي. دا بېلاري کسان له (۱۴۰۰) کلو راپدې خوا، په خپلو ملنډو کې، دا سفر یو فزیکي، ډله ایزه، او مشهود سفر معرفي کوي. دوی له خپله ځانه د قران تر څنګ یو بل کتاب جوړکړی، او نور خدایان لري.
تسبیح دې وي پر هغه چا چې سفر يې ورکړ، یا وا يې خیست د سفر د پاره خپل عبد، په یوه شپه کې، ــ (عبد) له (عَبَدَ) سره په تړاو کې، مانا عبادت کول، مانا بې اندازې ډېر اطاعت کول، چې له تسلیمېدلو سره ملګری وي. هم مُطیع وي، هم تسلیم وي. او له خپل تسلیمېدو څخه د خوښۍ احساس کوي. مانا هم اطاعت کوي، هم تبعیت کوي، هم تسلیم کېږي، او له دې تسلیمۍ څخه خوښ وي. کله چې څوک اطاعت نه کوي، آرامه وي، له خپل ځان نه خبر نه وي، له خدای نه هم خبر نه وي، کرار او آرامه زوند کوي. کله چې څوک له خدای څخه اطاعت کوي، د خدای مُطیع کېږي، د خدای تبعه کېږي، خدای ته تسلیم کېږي، او له دې کار نه هم خوښ کېږي، نو په انسان کې یو بدلون او تحول منځته راځي. چې دا خپله یو سفر دی. چې سړی په دې سفر کې او په دې بدلون کې چې په سړي کې منځته راځي، سړی خپلو ناخالصیو ته متوجې کېږي. او ګوري چې ماسوا له یوې برخې، د ما ډېری برخې خرابې دي، ناخالصې دي. انسان په خپل ځان طمعه ویني، په خپل ځان کې درواغ ویل ویني، په خپل ځان کې پردي پالي ویني، په خپل ځان کې نخوت ویني، په خپل ځان کې فرعونیت ویني. او ګوري چې دې ټولو، د ده ځان ډک کړی. کله چې سړی خپل ځان ته ګوري، ویني چې څومره، نه تر سره سوي کارونه لري. هغه وخت دا عبد یوې نتیجې ته رسېږي. وايي تر ټولو ښه لار دا ده چې هر څه چې نفساني خواهشات او غوښتنې شتون لري، زه ځان له دې ټولو څخه لېرې کوم، ځان ځنې تش کوم، دا نفساني خواهشات او غوښتنې، او هر څه چې د ما د ناخالصي سبب ګرځي، هغه پرېږدم، له هغو لېرې کېږم. او کله چې په بشپړ ډول مې ځان له دې نفساني خواهشاتو
او غوښتنو تش کړ، د قران د دې آیت پر بنسټ چې خدای وايي: چې که ته خپل ځان له نفساني خواهشاتو او غوښتنو تش کړې، له ما څخه ډک کېږي. مانا د ما له غوښتنو، چې د ما آیاتونه دي، ډک کېږي. تاسې که چېرې په یوه ګیلاس کې اوبه واچوئ، هوا له ګیلاس څخه وځي. که چېرې ګیلاس له اوبو تش کړئ، ګيلاس له هوا ډکېږي. کله چې انسان له خپلو خواهشاتو او غوښتنو تش سي - هېڅ شی خالي نه پاته کېږي، دوعا هم په کار نه ده. خدای هغه خالي ځای ډکوي. کله چې انسانان د خدای له کلام نه بهر، اضافي شیان راوړي: درواغ راوړي، تېری راوړي، تکاثر راوړي، احتکار راوړي، پر خلګو باندې سلطه راوړي، پردي پالي راوړي، د خلګو او ولس د حقوقو غلا کول او تر پښو لاندې کول راوړي، پر ولس باندې د فشار او زور زیاتي باطل حکمونه راوړي، له باطلو افکارو سره د ولس د ازادیو مخه نیول راوړي، بیا نو درواغ، غولول، فساد او مُرداری د دې خلګو په ځانو کې راټولېږي، او خدای د دوی په ځانو کې نه پاته کېږي. خدای له داسې ځانو څخه تښتي. دا له فسق نه ځان تش کول او له عبادت څخه ډک کېدل، خدای ته د تسلیم کېدلو مانا لري. نو کله چې انسان له خپلو ناوړو، ظالمو او کرغېړنو خواهشاتو تس سو، د خدای له غوښتنو ډک کېږي. د انسان ټول ځان له خدای څخه، مانا د خدای له آیاتو، د خدای له نښانو څخه ډک کېږي. هغه ته د قران په اصطلاح کې (عبد) وايي. کله چې سړی عبد نه وي، خدای هېروي او له ناروا سره ملګری کېږي. په ناروا کې د خوښي احساس کوي، د ولس د درد او ستونځو په هکله هېڅ احساس نلري، پردی پاله کېږي. په عمل کې د ولس حقوق تر پښو لاندې کوي، د امنیت په ځای وحشت خپروي، او دا کار ثواب ګڼي.. ــ خو کله چې انسان د خدای په لار خبر سي، د خدای لار وپېژني، او د خدای په لار روان سي، د ټول ولس، که ښځې دي که نارینه، د حقوقو درناوی وکړي، له باطلو کتابونه څخه چې وايي د ښځو حقوق تر پښو لاندې کړئ، پر ښځو بندیزونه ولګوئ، د دوی د زده کړو مخه ونیسئ، د دوی د خوځښت مخه ونیسئ، دوی له ټولو انساني او سیاسي حقوقو څخه محروم کړئ، په ولس باندې د باطلو او غلطو او بېلارې کتابو له مخې فشارونه راوړئ، د علم مخه ونیسئ، ــ کله چې دا انسان له دغو بېلارې کونکو کتابو څخه ځان لېرې کړي. د خدای لار
Sta geera oghayam talaba
Sta islamee emarat ughyam
ستا دی موړکی سومبه غین چخ کمه
@@hoseinm293k3 za sta family ta canzal nakawam za yew deer kha musolaman yam
قسم چی تلو نیوزه تا سو خودبیخی مرداره کری . هره ورز بی گتی میلما نه راولی او خپل پروگرام پرخه گرزوی . راوله دا اصلی سپگن او تری وپخته. دا نور دی ددی سپگن دولت استازی توب نشی کولای .
مرګ بر پشتون
مرگ بر هزاره بگیل
شرم است قوم پرستی تعصب نکنید خر معلوم است افتاب به دو انگشت پت نه میشه قوم خر غول همه گی میشناسند 😄😄😄
شرم كو تو لعنتي حضرت محمد (ص) ميفرمايد هر كسي كه تعصب مبكنند از ما نيست حالا اگر به خدا و رسول باور دارين تعصب را بس كنيد افغانستان از همه اقوام هست