Απόσπασμα από το βιβλίο "Ονειρεύτηκα πως πέθανα" Για μια μικρή λευκή αχιβάδα. 1948. Ήτανε εκείνο το καλοκαίρι που είπαμε να πάμε για μπάνιοστη θάλασσα. Αυτός, η Λένα και εγώ. Ο Μάνος δεν μπορούσε να έρθει μαζί μας, τον κράτησε ο Κουν, και γυρνώντας από τη θάλασσαπεράσαμε από το θέατρο. Ήτανε στην πλατεία Καρύτση, στο κέντρο της Αθήνας, παλιό θέατρο που είχε κατά καιρούς στεγάσει τους καημούς και τα βάσανα και τις χαρές εκείνου του ονειροπόλου κόσμου, του όμορφου, που για χρόνια και χρόνια κράτησε ψηλά τη σημαία της πιο παλιάς τέχνης που επινόησε η δίψα του ανθρώπου για κουβέντα με τον άνθρωπο. Ο Μάνος, στριμωγμένος σ' ένα στενό διάδρομο, ίσα ίσα χωρούσε αυτός και το πιάνο του. Πλησίασα στις άκρες των ποδιών, δυο μέτρα πιο πέρα κρυμμένοι πίσω από τα χάρτινα σκηνικά, ιεροφάντες της Θείας Λειτουργίας, ο Κουν και η Λαμπέτη, τέρατα κι οι δυο, κι εγώ αθώος κι όλοι αθώοι, γιατί τί άλλο θα μπορούσαμε να 'μαστε τότε. Τα υπόλοιπα, τον Παράδεισο και την Κόλαση, θα τα συναντούσαμε αργότερα. Οι καντηλανάφτες ρυθμίζανε αθόρυβα τα καλώδια και τα φώτα, ο Μάνος σκυμμένος πάνω στο σύνεργό του με κατάλαβε, γύρισε και μου χαμογέλασε. Έβγαλα από την τσέπη μου κι απόθεσα πάνω στο γυαλιστερό πιάνο ένα όστρακο που μύριζε ακόμα θάλασσα. Μια κάτασπρη μικρή αχιβάδα, γυαλισμένη από τα ατέλειωτα πηγαινέλα της θάλασσας πάνω στο ασήμαντο κορμάκι της. Μα πού να πάει τότε ο νους στη δόξα που την περίμενε, ευλογημένη από τις μουσικές του Μάνου και την αγάπη του. Γράφω ασήμαντο και να σου πάλι ο Μάνος μπροστά μου, τόσα χρόνια ταξιδεμένος και τόσα χρόνια απών και τόσα χρόνια παρών, που ούτε θέλω μα ούτε ξέρω να μετράω. Βλέπεις, μου λέει, και στέκει όρθιος τραβώντας με τρόπο το στομάχι του. Κάνω δίαιτα, έχασα κιόλας τρία κιλά. Νίκος Κούνδουρος Ονειρεύτηκα πως πέθανα, εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, 2009.
Ο Μάνος Χατζιδάκις παίζει πιάνο στις "Έξι λαϊκές ζωγραφιές". Στην "Αχιβάδα" παίζει ο Γιάννης Παπαδόπουλος. Ήταν οι δύο πλευρές του ίδιου δίσκου (έκδοση 1954).
Τα ατονάλ δεν είναι τόσο παραφωνία...είναι επιτηδευμένο προφανώς... δύσκολο στο αυτί... κατανοώ ότι σε κάποιους ακούγεται έτσι... χάλια... είναι απλά τρόπος να συμβολίσεις μια χαώδη εισαγωγή σε κάτι, ότι τα πράγματα ξεκίνησαν χαώδη και μπαίνουν σιγά σιγά στη σειρά ή για να ακουστεί κάτι απόκοσμο (ιδιαίτερα σε χορωδιακά μέρη). Δηλώνεις δυσκολία... σύγχυση.
Cette oeuvre est magnifique.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Ονειρεύτηκα πως πέθανα"
Για μια μικρή λευκή αχιβάδα. 1948. Ήτανε εκείνο το καλοκαίρι που είπαμε να πάμε για μπάνιοστη θάλασσα. Αυτός, η Λένα και εγώ. Ο Μάνος δεν μπορούσε να έρθει μαζί μας, τον κράτησε ο Κουν, και γυρνώντας από τη θάλασσαπεράσαμε από το θέατρο. Ήτανε στην πλατεία Καρύτση, στο κέντρο της Αθήνας, παλιό θέατρο που είχε κατά καιρούς στεγάσει τους καημούς και τα βάσανα και τις χαρές εκείνου του ονειροπόλου κόσμου, του όμορφου, που για χρόνια και χρόνια κράτησε ψηλά τη σημαία της πιο παλιάς τέχνης που επινόησε η δίψα του ανθρώπου για κουβέντα με τον άνθρωπο.
Ο Μάνος, στριμωγμένος σ' ένα στενό διάδρομο, ίσα ίσα χωρούσε αυτός και το πιάνο του. Πλησίασα στις άκρες των ποδιών, δυο μέτρα πιο πέρα κρυμμένοι πίσω από τα χάρτινα σκηνικά, ιεροφάντες της Θείας Λειτουργίας, ο Κουν και η Λαμπέτη, τέρατα κι οι δυο, κι εγώ αθώος κι όλοι αθώοι, γιατί τί άλλο θα μπορούσαμε να 'μαστε τότε. Τα υπόλοιπα, τον Παράδεισο και την Κόλαση, θα τα συναντούσαμε αργότερα.
Οι καντηλανάφτες ρυθμίζανε αθόρυβα τα καλώδια και τα φώτα, ο Μάνος σκυμμένος πάνω στο σύνεργό του με κατάλαβε, γύρισε και μου χαμογέλασε. Έβγαλα από την τσέπη μου κι απόθεσα πάνω στο γυαλιστερό πιάνο ένα όστρακο που μύριζε ακόμα θάλασσα. Μια κάτασπρη μικρή αχιβάδα, γυαλισμένη από τα ατέλειωτα πηγαινέλα της θάλασσας πάνω στο ασήμαντο κορμάκι της. Μα πού να πάει τότε ο νους στη δόξα που την περίμενε, ευλογημένη από τις μουσικές του Μάνου και την αγάπη του. Γράφω ασήμαντο και να σου πάλι ο Μάνος μπροστά μου, τόσα χρόνια ταξιδεμένος και τόσα χρόνια απών και τόσα χρόνια παρών, που ούτε θέλω μα ούτε ξέρω να μετράω. Βλέπεις, μου λέει, και στέκει όρθιος τραβώντας με τρόπο το στομάχι του. Κάνω δίαιτα, έχασα κιόλας τρία κιλά.
Νίκος Κούνδουρος
Ονειρεύτηκα πως πέθανα, εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, 2009.
Εδώ - στο πρώτο βίντεο - θα δείτε τον ίδιο τον Νίκο Κούνδουρο να αφηγείται το περιστατικό.....giorgosvelentzas.blogspot.gr/2015/06/blog-post_13.html
Παίζει πιάνο ο Χατζιδάκις ?
Ο Μάνος Χατζιδάκις παίζει πιάνο στις "Έξι λαϊκές ζωγραφιές".
Στην "Αχιβάδα" παίζει ο Γιάννης Παπαδόπουλος.
Ήταν οι δύο πλευρές του ίδιου δίσκου (έκδοση 1954).
@@essaouira311 Eυχαριστώ πολύ!
ολίγον παράφωνο.
Τα ατονάλ δεν είναι τόσο παραφωνία...είναι επιτηδευμένο προφανώς... δύσκολο στο αυτί... κατανοώ ότι σε κάποιους ακούγεται έτσι... χάλια... είναι απλά τρόπος να συμβολίσεις μια χαώδη εισαγωγή σε κάτι, ότι τα πράγματα ξεκίνησαν χαώδη και μπαίνουν σιγά σιγά στη σειρά
ή για να ακουστεί κάτι απόκοσμο (ιδιαίτερα σε χορωδιακά μέρη).
Δηλώνεις δυσκολία... σύγχυση.
Ω! χαχαχα. Τ'ακούσαμε, κι αυτό. 😂😂😂
ΠΑΡΑΦΩΝΟ. ΩΧ ΠΑΝΑΖΙΑ ΜΟΥ.
και το πιανο ξεκούρδιστο