Bardzo merytoryczny film, dziękuję! Pocieszające słuchać o tym, jak przeżywa zaburzenie ktoś świadomy siebie i dojrzaly emocjonalnie; mniej samotnie. Pięknie wyglądasz, swoją drogą!
Bardzo fajnie się Ciebie oglądało i sluchalo ;) widać, że naprawdę wiesz o czym mówisz, tymbardziej, że przekonałaś się o tym na własnej skórze. Uwielbiam czerpać wiedzę od ludzi, którzy są autentyczni. Otwierasz oczy na wiele kwestii, które niby wiedziałam, że mi towarzyszą, aczkolwiek sama nie potrafiłam sobie aż tak tego uświadomić, zebrać wszystkich informacji, o których wiem w jedną, spójna całość. Bardzo się utożsamiam z tym o czym mówiłaś, bardzo często jak kogoś poznam (nie chodzi nawet o miłość, ale tez) potrafię się zachlysnac dana osoba, towarzystwem, upodabniać się, żyć tak naprawdę przez jakiś czas nie swoim życiem, zapominając tak naprawdę o swoim prawdziwym JA, bo tak naprawdę nigdy nie wiem czego tak naprawdę chce - szukam, próbuje, nawet podoba mi się ale potem okazuje się, że to jednak nie to i powoli usuwam się w cień, bez jakiś większych powodów. Z logicznego punktu widzenia jest to trochę pójście na łatwiznę, przybieranie różnych wzorców aby zdiagnozować czego się chce w życiu lub na daną chwilę, szukanie tego co będzie częścią mnie. Nigdy jednak nie mogę trafić tak chociaż w 90% aby dana chwilowa pasja/hobby lub po prostu zwykła czynność, która mi się spodobała została że mną na dluzej, była częścią mnie. Byłam w wielu różnych towarzystwach, wszędzie potrafię się dopasować, być elastyczna jeśli tego chce. Mój charakter się nie zmienia (to właśnie ten fundament mnie - mam swoje zdanie na różne tematy, nie boję się o tym głośno mówić, wręcz lubię pokazywać to ludziom, momentami uważam siebie za wzór do naśladowania i mam wysoka samoocene, następnym razem czuję, że jestem beznadziejna osoba, która jest bardzo specyficzna i dziwie się, że ktoś może mnie np lubic lub nie dziwie się że ktoś pewnie myśli sobie o mnie źle tak jak ja sobie zakładam, że myśli i z tego poczucia winy (?) sama odchodzę, bo nie czuje się wystarczająco dobra, zaczynam się czuć po prostu źle w tym towarzystwie. Porównuję się, czuję się gorsza). Często zmieniam ludzi wokół siebie, otoczenie. Niby mam paru "stałych towarzyszy", jednak nie potrafię utrzymywać z nimi kontaktu non stop, w każdym momencie życia (oprócz mojego faceta, chociaż są chwilę że potrzebuję zdrowej samotności dla spokoju ducha np. posiedzenie przez większość dnia sama że sobą w domu). Są chwilę w których wolę się odciąć od niektórych, bo aktualnie mam np źle zdanie na ich temat, mimo tego, że wcześniej te cechy, które działają mi na nerwy, a wręcz mnie odrzucają były tymi, które bardzo mi się podobały, a wręcz sama chciałam takie mieć, taka być. Nie potrafię określić kim tak naprawdę jestem, mam wrażenie, że jestem ciągle kimś innym. Daje łapkę w górę i lecę przeglądać twój kanał :)
Dziękuję. Story of my life. Co do Borderline, mogłabyś poruszyć temat o widzeniu siebie oczami innych ? Tak jakby zapominaniu o swoich wartościach w zależności od czasu , miejsca , sytuacji. Jeżeli masz takie doświadczenia. Pozdrawiam.
@@DwubieguNova hmmm, bardziej niż o opinię chodzi o tendencję do kompletnej zmiany postrzegania siebie i świata na podstawie jednej sytuacji , wypowiedzianego zdania jakiejś osoby czy reakcji emocjonalnej. O chwiejne poczucie tożsamości i obrazu świata. Chociaż w sumie temat był już poruszony w tym filmiku :)
U mnie częste zmiany zainteresowań - niektóre kilka lat, a nie które kilka miesięcy, dni czy godzin. Obwieszczanie, że teraz to i to, a za kilka dni cisza. Wolałbym żeby nikt nie pamiętał i nie wypomniał mi, że miałem coś robić xD. Hobby nie, a raczej obsesje. Spędzanie każdej wolnej chwili, przekopywanie netu w poszukiwaniu inspiracji, zawalanie relacji. Odnośnie mojego wegetarianizmu, a potem weganizmu. Moje słowa "ani kroku wstecz". Znajomi weganie się zdziwili i chyba zawiedli kiedy wróciłem do wegetarianizmu. Ludziom z netu wstydziłem się powiedzieć. A dzisiaj mam chęć na coś z mięsem. Pewnie to chwilowe, ale jednak. Czy mam border? Nie wiem. Może jakieś spektrum, bo na pewno nie ten pełny. Kiedyś kłótnie - mega ostre i niszczycielskie, a teraz "oaza", bo potrafię dowalić bez agresji. W relacji romantycznej - porażka, żadnego związku, przyjaźni. Nie miałem okazji powiedzieć kocham, nie wiem co to znaczy. Po jednej relacji przelotnej zakończonej koszem i depresją dałem spokój, bo czułem, że następnej bym nie przeżył. Następne odrzucenia na szczęście przeżyłem - nie było intymności. Ostatnio wróciłem i wpadłem w obsesje, podejrzewam hipomanię. Ostatnia znajomość zakończona załamaniem nerwowym i depresją. Myśli samobójcze w zasadzie od zawsze, zamiast się ciąć wybrałem rozdrapywanie ran, paznokcie i pryszcze.
To super, że pracujesz. U większości osób leczony i terapeutyzowany border słabnie, choć pewnie nie zanika całkiem. Ale komfort życia i poziom świadomości stanowczo się zwiększa. Trzymam za Ciebie mocno kciuki.
A co zrobić by border wyszedł ze swojej "fazy" złudnej tożsamości? Znam przypadek, że poprzez fascynacje pewnym środowiskiem, osoba zmieniła się o 180°, odrzuciła wszystkich bliskich. Wiem, że rani siebie w tym, ale tak jest wciągnięta, w to że już nic nie dociera... Co w takiej sytuacji? Czy ta fascynacja minie z czasem?
Czasem się zastanawiam, czy ja nie jestem niezdiagnozowanym Borderem? 🤔 Mam 32 lata i nadal nie wiem jaką religię wyznawać i co lubię robić w wolnym czasie. To dlatego wszystkie moje związki trwają 3- 6 miesięcy 😓
@@DwubieguNova Słyszałem że BPD jest częścią spektrum choroby afektywnej dwubiegunowej, częściej słyszałem że to dwa osobne schorzenia ale nigdy nie słyszałem że ktoś miał to i to. A jeżeli masz to i to, skąd ta nadzieja że po 40 może ci przejść. Skoro masz też CHAD, który nie przejdzie.
To mało słyszałeś ;) Bpd z całą pewnością nie jest spektrum dwubiegunówki. To dwie inne jednostki. Jedna to zaburzenie osobowości, a druga - choroba psychiczna. Bardzo wiele osób ma jego i drugie niestety. Z czasem statystycznie słabnie bpd, ale patrząc po moich klientach i znajomych borderach, szczerze w to zaczynam powątpiewać. Z jednym i drugim jednak można żyć w miarę ok, jeśli się z nimi pracuje, leczy się i chodzi na terapię.
@@DwubieguNova Być może :) ale na pewno to nie jest tak że BPD nie jest chorobą psychiczną, termin "zaburzenie" jest używany obecnie aby nie piętnować chorych, rodzaj poprawności. CHAD też nazywany jest zaburzeniem ( bipolar disorder / zaburzenie dwubiegunowe) podobnie jak BPD ( borderline personality disorder). W j. polskim dla określenia ChAD używa się częściej słowa "choroba" dlatego że funkcjonowało ono wcześniej. Efekt jest taki że chorzy na BPD nie traktują poważnie swojej choroby ponieważ jest nazywana "zaburzeniem osobowości". Nie jestem chory/chora psychicznie ja mam tylko zaburzenie osobowości, nie będę się leczyć pewnie przejdzie mi po 40-stce ;).
Nie chodzi o nazwę. Zaburzenie afektywne dwubiegunowe jest klasyfikowane jako choroba psychiczna, a bpd jako zaburzenie osobowowości. To dwie zupełnie INNE sprawy. To inaczej działa i ma inne podłoże oraz przebieg. I, zrozum dobrze, nie mówię, że bpd jest mniej poważne, czy że nie należy go leczyć. Wyjaśniam tylko, czym się różnią. Zrobiłam o tym z resztą osobny filmik. Poszukaj sobie. Zaburzenia osobowości warto leczyć, ale robi się to też inaczej niż w przypadku chorób psychicznych. Choroby leczy się głównie lekami, zaburzenia osobowości terapią.
Bardzo merytoryczny film, dziękuję! Pocieszające słuchać o tym, jak przeżywa zaburzenie ktoś świadomy siebie i dojrzaly emocjonalnie; mniej samotnie. Pięknie wyglądasz, swoją drogą!
I to ciągłe poszukiwanie siebie, jak pogoń za cieniem; kiedy już myślisz że ci się udało zapala się światło, cień znika. Zaczynasz wszystko od nowa.
Bardzo fajnie się Ciebie oglądało i sluchalo ;) widać, że naprawdę wiesz o czym mówisz, tymbardziej, że przekonałaś się o tym na własnej skórze. Uwielbiam czerpać wiedzę od ludzi, którzy są autentyczni. Otwierasz oczy na wiele kwestii, które niby wiedziałam, że mi towarzyszą, aczkolwiek sama nie potrafiłam sobie aż tak tego uświadomić, zebrać wszystkich informacji, o których wiem w jedną, spójna całość. Bardzo się utożsamiam z tym o czym mówiłaś, bardzo często jak kogoś poznam (nie chodzi nawet o miłość, ale tez) potrafię się zachlysnac dana osoba, towarzystwem, upodabniać się, żyć tak naprawdę przez jakiś czas nie swoim życiem, zapominając tak naprawdę o swoim prawdziwym JA, bo tak naprawdę nigdy nie wiem czego tak naprawdę chce - szukam, próbuje, nawet podoba mi się ale potem okazuje się, że to jednak nie to i powoli usuwam się w cień, bez jakiś większych powodów. Z logicznego punktu widzenia jest to trochę pójście na łatwiznę, przybieranie różnych wzorców aby zdiagnozować czego się chce w życiu lub na daną chwilę, szukanie tego co będzie częścią mnie. Nigdy jednak nie mogę trafić tak chociaż w 90% aby dana chwilowa pasja/hobby lub po prostu zwykła czynność, która mi się spodobała została że mną na dluzej, była częścią mnie. Byłam w wielu różnych towarzystwach, wszędzie potrafię się dopasować, być elastyczna jeśli tego chce. Mój charakter się nie zmienia (to właśnie ten fundament mnie - mam swoje zdanie na różne tematy, nie boję się o tym głośno mówić, wręcz lubię pokazywać to ludziom, momentami uważam siebie za wzór do naśladowania i mam wysoka samoocene, następnym razem czuję, że jestem beznadziejna osoba, która jest bardzo specyficzna i dziwie się, że ktoś może mnie np lubic lub nie dziwie się że ktoś pewnie myśli sobie o mnie źle tak jak ja sobie zakładam, że myśli i z tego poczucia winy (?) sama odchodzę, bo nie czuje się wystarczająco dobra, zaczynam się czuć po prostu źle w tym towarzystwie. Porównuję się, czuję się gorsza). Często zmieniam ludzi wokół siebie, otoczenie. Niby mam paru "stałych towarzyszy", jednak nie potrafię utrzymywać z nimi kontaktu non stop, w każdym momencie życia (oprócz mojego faceta, chociaż są chwilę że potrzebuję zdrowej samotności dla spokoju ducha np. posiedzenie przez większość dnia sama że sobą w domu). Są chwilę w których wolę się odciąć od niektórych, bo aktualnie mam np źle zdanie na ich temat, mimo tego, że wcześniej te cechy, które działają mi na nerwy, a wręcz mnie odrzucają były tymi, które bardzo mi się podobały, a wręcz sama chciałam takie mieć, taka być. Nie potrafię określić kim tak naprawdę jestem, mam wrażenie, że jestem ciągle kimś innym. Daje łapkę w górę i lecę przeglądać twój kanał :)
Jako border muszę napisać, że dobrze to opisałaś. :)
jest Pani fenomenalna
Dobry film. Wszystko wygląda jak u mnie. Straszne...
ferdynand kiepski tak bo wszystkie są takie same. Oczywiscie.👍
Jak nie masz do napisania nic sensownego, to nie pisz, bo za te bzdury w końcu doigrasz się bana.
Jak zawsze treściwy materiał. Dzięki.
Dzięki!
Dzieki za ten film
No i o mnie tez😜 moze zalozmy klub borderow.
Jest sporo grup na fb ;)
DwubieguNova super, zajrze tam. Mozesz polecic ktoras?
Najpierw wydawało mi się że tak jest później ze siebie usprawiedliwiam i racjonalizuje teraz nie wiem chyba jestem tak w połowie pomiędzy
Dziękuję. Story of my life. Co do Borderline, mogłabyś poruszyć temat o widzeniu siebie oczami innych ? Tak jakby zapominaniu o swoich wartościach w zależności od czasu , miejsca , sytuacji. Jeżeli masz takie doświadczenia. Pozdrawiam.
Rozwiń temat, proszę, bo nie wiem, czy dobrze rozumiem. Chodzi Ci o uzależnianie opinii o sobie od opinii innych?
@@DwubieguNova hmmm, bardziej niż o opinię chodzi o tendencję do kompletnej zmiany postrzegania siebie i świata na podstawie jednej sytuacji , wypowiedzianego zdania jakiejś osoby czy reakcji emocjonalnej. O chwiejne poczucie tożsamości i obrazu świata. Chociaż w sumie temat był już poruszony w tym filmiku :)
U mnie częste zmiany zainteresowań - niektóre kilka lat, a nie które kilka miesięcy, dni czy godzin. Obwieszczanie, że teraz to i to, a za kilka dni cisza. Wolałbym żeby nikt nie pamiętał i nie wypomniał mi, że miałem coś robić xD. Hobby nie, a raczej obsesje. Spędzanie każdej wolnej chwili, przekopywanie netu w poszukiwaniu inspiracji, zawalanie relacji.
Odnośnie mojego wegetarianizmu, a potem weganizmu. Moje słowa "ani kroku wstecz". Znajomi weganie się zdziwili i chyba zawiedli kiedy wróciłem do wegetarianizmu. Ludziom z netu wstydziłem się powiedzieć. A dzisiaj mam chęć na coś z mięsem. Pewnie to chwilowe, ale jednak.
Czy mam border? Nie wiem. Może jakieś spektrum, bo na pewno nie ten pełny. Kiedyś kłótnie - mega ostre i niszczycielskie, a teraz "oaza", bo potrafię dowalić bez agresji.
W relacji romantycznej - porażka, żadnego związku, przyjaźni. Nie miałem okazji powiedzieć kocham, nie wiem co to znaczy. Po jednej relacji przelotnej zakończonej koszem i depresją dałem spokój, bo czułem, że następnej bym nie przeżył. Następne odrzucenia na szczęście przeżyłem - nie było intymności. Ostatnio wróciłem i wpadłem w obsesje, podejrzewam hipomanię. Ostatnia znajomość zakończona załamaniem nerwowym i depresją. Myśli samobójcze w zasadzie od zawsze, zamiast się ciąć wybrałem rozdrapywanie ran, paznokcie i pryszcze.
No, brzmi jak spektrum bordera, ale tutaj potrzebna jest diagnostyka.
Ta wiadomość że po 40 border słabnie make my Day!!! Pozdro dla borderów
To nie ja wymyśliłam. Tak twierdzą póki co badacze.
i o mnie
Mi już do 40stki nie dużo brakuje, muszę to wytrzymać.
Ja mam 40stke i wcale nie jest mi łatwiej, ale może tylko ja tak mam.
A czemu po 40. miałoby być lepiej?
A jak pracujesz z borderem dotąd?
To super, że pracujesz. U większości osób leczony i terapeutyzowany border słabnie, choć pewnie nie zanika całkiem. Ale komfort życia i poziom świadomości stanowczo się zwiększa. Trzymam za Ciebie mocno kciuki.
Mam wrażenie że mówisz o mnie
i ja znowu też mam wrażenie że mówisz o mnie
A co zrobić by border wyszedł ze swojej "fazy" złudnej tożsamości? Znam przypadek, że poprzez fascynacje pewnym środowiskiem, osoba zmieniła się o 180°, odrzuciła wszystkich bliskich. Wiem, że rani siebie w tym, ale tak jest wciągnięta, w to że już nic nie dociera... Co w takiej sytuacji? Czy ta fascynacja minie z czasem?
Pewnie minie. Jedyne, co można, to zaproponować tej osobie coś innego w zamian i namówić na wspólne aktywności. To często pomaga.
Jak zawsze, dzieki za filmik. Czy moglibyscie polecic mi dobrego terapelte, psychologa, ktory prowadzi konsultacje online?
Niestety nie znam. Jedyne co, nie zaprosić Cię na coaching zdrowia psychicznego i rozwoju osobistego.
Czasem się zastanawiam, czy ja nie jestem niezdiagnozowanym Borderem? 🤔 Mam 32 lata i nadal nie wiem jaką religię wyznawać i co lubię robić w wolnym czasie. To dlatego wszystkie moje związki trwają 3- 6 miesięcy 😓
Jeśli Cię to niepokoi, idź i zrób sobie test MMPI u psychologa klinicznego.
@@DwubieguNova Dzięki za cynk. Też skorzystam z porady :).
Jak się z Tobą skontaktować bo mam problem i chcę porozmawiać?
Mail lub FB. Kontakt masz w informacjach.
Gosiu czy jest możliwość porozmawiać z Tobą na priv?
Potrzebuję tego. Poproszę o odpowiedź.
Zapraszam na www.dwubiegunova.pl
Kim jesteś zawsze? Borderówką. Co jest jądrem Twojej osobowości? Borderline Personality Disorder.
Serio to jest rdzeń? Myślę, że nie.
Dzięki. Myślę, że takim kameleonem może być także osoba bez borderline, to taki typ osobowości, ktoś wie jak to ten typ charakteru nazywa się fachowo?
No... borderline właśnie. Osobowość chwiejna emocjonalnie z pogranicza. To typ zaburzenia osobowości.
Mówisz o 180 . A czy mogłabyś sobie wyobrazić "zmianę" o 360 . Jak to by się wtedy nazywało? Zaprzeczenie ? Dysocjacja ? Chyba coś w tym rodzaju.
Zmiana o 360 stopni, to moment, w którym wracasz jakby do punktu wyjścia, ale z poszerzoną świadomością. Obejrzyj mój filmik o zen :)
Ja nie rozumiem, ty masz borderline czy CHAD bo raz mówisz to a potem tamto. To są dwa różne zaburzenia.
Prawda. I mam oba, tak wyszło.
@@DwubieguNova Słyszałem że BPD jest częścią spektrum choroby afektywnej dwubiegunowej, częściej słyszałem że to dwa osobne schorzenia ale nigdy nie słyszałem że ktoś miał to i to. A jeżeli masz to i to, skąd ta nadzieja że po 40 może ci przejść. Skoro masz też CHAD, który nie przejdzie.
To mało słyszałeś ;) Bpd z całą pewnością nie jest spektrum dwubiegunówki. To dwie inne jednostki. Jedna to zaburzenie osobowości, a druga - choroba psychiczna. Bardzo wiele osób ma jego i drugie niestety. Z czasem statystycznie słabnie bpd, ale patrząc po moich klientach i znajomych borderach, szczerze w to zaczynam powątpiewać. Z jednym i drugim jednak można żyć w miarę ok, jeśli się z nimi pracuje, leczy się i chodzi na terapię.
@@DwubieguNova Być może :) ale na pewno to nie jest tak że BPD nie jest chorobą psychiczną, termin "zaburzenie" jest używany obecnie aby nie piętnować chorych, rodzaj poprawności. CHAD też nazywany jest zaburzeniem ( bipolar disorder / zaburzenie dwubiegunowe) podobnie jak BPD ( borderline personality disorder). W j. polskim dla określenia ChAD używa się częściej słowa "choroba" dlatego że funkcjonowało ono wcześniej. Efekt jest taki że chorzy na BPD nie traktują poważnie swojej choroby ponieważ jest nazywana "zaburzeniem osobowości". Nie jestem chory/chora psychicznie ja mam tylko zaburzenie osobowości, nie będę się leczyć pewnie przejdzie mi po 40-stce ;).
Nie chodzi o nazwę. Zaburzenie afektywne dwubiegunowe jest klasyfikowane jako choroba psychiczna, a bpd jako zaburzenie osobowowości. To dwie zupełnie INNE sprawy. To inaczej działa i ma inne podłoże oraz przebieg. I, zrozum dobrze, nie mówię, że bpd jest mniej poważne, czy że nie należy go leczyć. Wyjaśniam tylko, czym się różnią. Zrobiłam o tym z resztą osobny filmik. Poszukaj sobie. Zaburzenia osobowości warto leczyć, ale robi się to też inaczej niż w przypadku chorób psychicznych. Choroby leczy się głównie lekami, zaburzenia osobowości terapią.
Witam To troche tak jakby nie mozna bylo zmieniac pogladow Ani zwyczajow etc Bo inaczej bedziesz border .
Sluchales ze zrozumieniem?
Skąd taki pomysł? Nawet się do tego odniosłam przecież 🤔
@@CordeliaFox tak
Ale masz meza i narzekasz a jak bys tak cały czas była sama i nikgo nie miała ciekawe jak bys przezywała takze nie narzekaj
Wow! Osoby samotne niw mają monopolu na narzekanie ;) Każdy ma prawo do swoich emocji.
@@DwubieguNova ja tylko mowie ze masz meza co cie wspiera ...
Mam :) I jestem mu wdzięczna :)
@@DwubieguNova Własnie samotne maja powod do narzekania bo musza liczyc na siebie
Na pewno jest ciężej.