Bir okul öncesi öğretmen adayı olarak söyluyorum ki gerçekten sonuna kadar haklı bir video. Çocukluğumda annemden ayrılmakta ne kadar zorluk çektiğimi hatırlıyorum. Annem bana her türlü ilgi ve sevgiyi veren birisi olduğu için ondan ayrılma sürecim çok sancılı olmuştu. Günümüzde ailesiyle doğru iletişim kuramayan ve iyi bağlantılar kuramayan gençler bu sevgiyi dışarıda arıyor. Sevgili olma veya çok yakın arkadaş olma şeklinde aslında yabancı birisine karşı olmasından çok daha fazla değer ve özveri veriyorlar. Sonrasında karşı taraftan beklemediği bir tepki aldığında yıkılıyorlar ve int,hara kadar varabilecek psikolojik sıkıntılar çekiyorlar. Ama ailesiyle başından beri o samimiyeti ve bağlanmayı sağlayabilmiş kişile bu gibi durumlara karşı daha temkinli olabiliyorlar ve ola ki bir ters tepki gördüklerinde çok daha kolay toparlıyorlar. Çünkü biliyorlar ki ne olursa olsun aileleri arkalarında
Eğitimin 7 yaşında tamamlandığını iddia eden bir ekol bile var. Eğitim ailede başlar, orada bitmeyebilir tabi, ömür boyu geliştirebilir insan kendini ama ailedeki eğitim en önemli etmen.
@@sproutstürkiye haklısınız insan kendini ömür boyu eğitimine adasa bitiremez ama malesef okullarımızda yıkanan beyinler kendini geliştirmektense memur olup yatma fikrindeler oysa ki bizim çocuklara okuldan daha kaliteli eğitim verecek bilgi birikime ulaşmamız gerekiyor
Hayal meyal hatırlıyorum annem beni bir anaokuluna yazdırmıştı. Anaokulu öğretmenlerim gerçekten çok iyi insanlardı. Ben çekingen ve duygusal bir çocuktum annemden ayrılmak istemezdim bu yüzden öğretmenlerim anneme benimle biraz okulda kalabileceğini söylemiş annem her gün benimle okula gelirdi ilk günler çıkış saatine kadar dururdu. Sonraları biraz daha az durmaya başladı bu şekilde artık tamamen okula alışmıştım. Daha sonra annem artık gelmemeye başladı ve benim çekingen tavırlarım geri geldi. Bunun üzerine öğretmenlerim benim ve benim gibi bazı çocukların rahat etmesi için okula en sevdiğimiz oyuncağımızı getirmemizi istedi gerçekten çok güzel zamanlardı. Ve dönem insanların piskolji bağlanma teorisi vs hakkında bilgi sahibi olduklarını sanmıyorum. Ama eğer gerçekten bunları bilerek yaptılarsa hepsinin ellerinden öpmek istiyorum ne kadar iyi insanlar.
Küçüklüğümden beri bolca kreş ve anaokulu deneyimim oldu, açık konuşmam gerekirse hiç ağlamadım bunun için hatta ağlayan çocuklara uzaylı görmüş gibi baktığımı hatırlıyorum. Çok anlamsız gelirdi nasıl olsa birkaç saat sonra eve dönücektik neden ağlıyorlardı ki? Not: ebeveyinlerimden ayrıldığım için ağlamıyodum ama ilk 1 ay ayakkabımı yavaş giydiğim için servisçi beni burakıp gidicek diye korktuğumdan her seferinde ayakkabımı giyerken ağlamıştım yani hayır kendimi abartmaya falan çalışmıyorum.
O yine iyiymiş. Annem Kör olduğum için (gerçek bu arada, gerçekten körüm) Anaokulu'nun ilk iki günü benimle gelmişti. Gittiğim okul Körlere özel olmasına rağmen uyum sağlayamamamdan korkan anneme, üçüncü gün: (Sen gelmesene.) demiştim... Sosyal bir şey olacağım küçüklüğümden belliymiş. Şimdide gördüğüm herkesle kolayca iletişim kuran biriyim.
Anaokulu okumadım ama ilkokula ilk defa giderken hiç zorluk çekmedim daha sonra benimle okula gelen babamın şehri terkedip büyükşehire gitti. Beni amcamın evinde bıraktı. Ve dört sene boyunca orada yaşadım.
Bem şahsen anaokuluna gitmedim ve ilk okul hocam da tam bir pislikti elimizi 🤌🏼 böyle yaptırıp cetvel ile sertçe vururdu ailevi sebeplerden ötürü ev yeterince stresliydi ve ben pek ödev yapamazdım ve her seferinde elime vururdu hep ağladığımı hatırlıyorum. Sonuç olarak Galatasaray takımını tutmaya başladım o fenerliydi ve ona inat ettim hala Galatasaraylıyım 11 sene geçti. Çok güzel bir kanalınız var bir sürü güzel bilgi öğrendim teşekkür ederim 🍍🌟
@@sproutstürkiye teşekkür ederim,ama o kadar dert değil kötü şeyler olmuş olsa da yinede işime devam ediyorum bu tür şeyler de acı verici eski tecrübeler. İyi günler dilerim☀️
Ben anaokuluna gitmeden önce zaten annem beni sık sık teyzeme bırakırdı. O yüzden alışıktım. Anaokulunun ilk günü hiç ağlamadım. Hatta ağlayanlara tuhaf gözle bakmıştım. Kendi kendime "neden ağlıyorlar ki, zaten annelerimiz bizi almaya geri gelecek." diyordum
Lise2'den sonra eğitime de gerek olduğunu düşünmüyorum. Ondan sonra çocuk daha seçkin bir entelektüel ortamın içine bırakılabilir. İyi bir kütüphane ve özel hocalar.
Yeterince temeli almıştır artık. Bir yarış söz konusu olmadan bilgiyle aşır neşir olarak yetişebilir. Ama meslek denilen zırvalık karşımıza çıkar modern dünyada.
Anaokuluna gittim ben kendimi bildim bileli okula gitmek istiyordum benim ailem beni asla dışarı göndermedi oynamak için ya kardeşimle oynardık ya da tek başıma kendi kendimr oynardım annemler işe giderdi o yüzden anneme ya da babama ağlicak kadar bağlı değildim anaokuluna gittik hiç unutmam beni bıraktı annemi kovdum git git dedim bir sürü çocuk görünce anneye babaya bağlılık çok önemli çocuğun psikolojisi tabi kaldırmaz bir günde bırakmayı
Kreş ve Anaokulum çok travmalı geçti,gitmiş olduğum kreş İslamî bir yerdi Çocukların birbiri ile Çok kavga dövüş yapanları vardı ve bunlar Çok yaygındı ve Sure ezberleyememiş olan 2-4 yaş arası (bende dahil) Aşağıdaki bodrum katına karanlığa kapatılıyordu kreşten çıkana dek. Anaokulu ise Devletindi sınıfta 10-20 kişi vardı fakat oradaki çocuklar tarafından yine dövüldüm hocaya şikayet etsem çocuklara kızmıyor masasında oturup dizi izliyordu fakat karşılık versem o çocuklara o çocuklar gidip şikayet ettiklerinde hoca beni azarlıyordu :d
Diyer 5.6 yaş civarı çocuklar ana okulunda falanken ben direk 1.sınıftan başlatıldım. Ve ailemin olmaması neden bilmiyorum oldukça iyi hissettirmişti annem 7.8 yaşındaki çocuklar bile tedirgin iken benim daha küçük olmama rağmen aşırı rahat olmamdan endişelendi bile.. Ayrıca en küçük olmamdan kaynaklı sınıftaki zorbaların gözdesiydim . Ama bu çok uzun ve gereksiz bi hikaye.. 😅😅😅😅😅😅😅😅😅
Ben de anaokulu okudum,hayatımı sanki olumsuz etkiledi.Gittiğiniz anaokulu ve öğretmenler daha önemli bir role sahip
İşini severek ve sorumluluk bilinciyle yapan öğretmenler çok önemli aksi taktirde hiçbir şeyi düzeltemezsiniz
Bir okul öncesi öğretmen adayı olarak söyluyorum ki gerçekten sonuna kadar haklı bir video. Çocukluğumda annemden ayrılmakta ne kadar zorluk çektiğimi hatırlıyorum. Annem bana her türlü ilgi ve sevgiyi veren birisi olduğu için ondan ayrılma sürecim çok sancılı olmuştu. Günümüzde ailesiyle doğru iletişim kuramayan ve iyi bağlantılar kuramayan gençler bu sevgiyi dışarıda arıyor. Sevgili olma veya çok yakın arkadaş olma şeklinde aslında yabancı birisine karşı olmasından çok daha fazla değer ve özveri veriyorlar. Sonrasında karşı taraftan beklemediği bir tepki aldığında yıkılıyorlar ve int,hara kadar varabilecek psikolojik sıkıntılar çekiyorlar. Ama ailesiyle başından beri o samimiyeti ve bağlanmayı sağlayabilmiş kişile bu gibi durumlara karşı daha temkinli olabiliyorlar ve ola ki bir ters tepki gördüklerinde çok daha kolay toparlıyorlar.
Çünkü biliyorlar ki ne olursa olsun aileleri arkalarında
Kendinizi her anlamda geliştirin rahat bir işiniz olsun ve bu sayede çocuğunuzu kendiniz eğitin
Aynen öyle
Eğitimin 7 yaşında tamamlandığını iddia eden bir ekol bile var. Eğitim ailede başlar, orada bitmeyebilir tabi, ömür boyu geliştirebilir insan kendini ama ailedeki eğitim en önemli etmen.
@@sproutstürkiye haklısınız insan kendini ömür boyu eğitimine adasa bitiremez ama malesef okullarımızda yıkanan beyinler kendini geliştirmektense memur olup yatma fikrindeler oysa ki bizim çocuklara okuldan daha kaliteli eğitim verecek bilgi birikime ulaşmamız gerekiyor
Bence çocuğun direk ilkokula gitmesi daha zor
Hayal meyal hatırlıyorum annem beni bir anaokuluna yazdırmıştı. Anaokulu öğretmenlerim gerçekten çok iyi insanlardı. Ben çekingen ve duygusal bir çocuktum annemden ayrılmak istemezdim bu yüzden öğretmenlerim anneme benimle biraz okulda kalabileceğini söylemiş annem her gün benimle okula gelirdi ilk günler çıkış saatine kadar dururdu. Sonraları biraz daha az durmaya başladı bu şekilde artık tamamen okula alışmıştım. Daha sonra annem artık gelmemeye başladı ve benim çekingen tavırlarım geri geldi. Bunun üzerine öğretmenlerim benim ve benim gibi bazı çocukların rahat etmesi için okula en sevdiğimiz oyuncağımızı getirmemizi istedi gerçekten çok güzel zamanlardı. Ve dönem insanların piskolji bağlanma teorisi vs hakkında bilgi sahibi olduklarını sanmıyorum. Ama eğer gerçekten bunları bilerek yaptılarsa hepsinin ellerinden öpmek istiyorum ne kadar iyi insanlar.
Önce türk ebeveynler çocuğunu ağladı diye dövmemesini öğrensinde, bunu ondan sonra öğretiriz. 😂
Küçüklüğümden beri bolca kreş ve anaokulu deneyimim oldu, açık konuşmam gerekirse hiç ağlamadım bunun için hatta ağlayan çocuklara uzaylı görmüş gibi baktığımı hatırlıyorum. Çok anlamsız gelirdi nasıl olsa birkaç saat sonra eve dönücektik neden ağlıyorlardı ki?
Not: ebeveyinlerimden ayrıldığım için ağlamıyodum ama ilk 1 ay ayakkabımı yavaş giydiğim için servisçi beni burakıp gidicek diye korktuğumdan her seferinde ayakkabımı giyerken ağlamıştım yani hayır kendimi abartmaya falan çalışmıyorum.
Olabilir tabi. Herkeste aynı etkiyi göremeyiz. Bir çok etken var. 🙂
O yine iyiymiş. Annem Kör olduğum için (gerçek bu arada, gerçekten körüm) Anaokulu'nun ilk iki günü benimle gelmişti. Gittiğim okul Körlere özel olmasına rağmen uyum sağlayamamamdan korkan anneme, üçüncü gün: (Sen gelmesene.) demiştim...
Sosyal bir şey olacağım küçüklüğümden belliymiş. Şimdide gördüğüm herkesle kolayca iletişim kuran biriyim.
Ben okul hayatıma 2 yaşında başladım ve iyi ki öyle yapmışım kendim de çocuğuma o şekilde yapacağım
Neden
Videolarınızı spotifaya podcast olarak yüklerseniz çok sevinirim
Anaokulu okumadım ama ilkokula ilk defa giderken hiç zorluk çekmedim daha sonra benimle okula gelen babamın şehri terkedip büyükşehire gitti. Beni amcamın evinde bıraktı. Ve dört sene boyunca orada yaşadım.
Anaokulu hayatımın en güzel zamanıydı eve gitmek işkenceydi
Bem şahsen anaokuluna gitmedim ve ilk okul hocam da tam bir pislikti elimizi 🤌🏼 böyle yaptırıp cetvel ile sertçe vururdu ailevi sebeplerden ötürü ev yeterince stresliydi ve ben pek ödev yapamazdım ve her seferinde elime vururdu hep ağladığımı hatırlıyorum. Sonuç olarak Galatasaray takımını tutmaya başladım o fenerliydi ve ona inat ettim hala Galatasaraylıyım 11 sene geçti. Çok güzel bir kanalınız var bir sürü güzel bilgi öğrendim teşekkür ederim 🍍🌟
Teşekkür ederim. Keşke farklı bir deneyim olsaymış, üzüldüm.
@@sproutstürkiye teşekkür ederim,ama o kadar dert değil kötü şeyler olmuş olsa da yinede işime devam ediyorum bu tür şeyler de acı verici eski tecrübeler. İyi günler dilerim☀️
Hangi iştesiniz @@Lewrences
@@Nanno398 ben daha çok ofiste çalışıyorum seslendirme ve animasyonu mu geliştirmek için stajer olarak bir ofisteyim. Sorunuz için teşekkürler ✨
@@Lewrences maaş alıyor musunuz
2 yaşında eğitim hayatına başladım iyi mi oldu bilmem ama gayet mutluydum
Anaokulu okumadim direkt 1. Sınıftan başladım. Hep kardeslerimin ana sinifinda oynadığı mutfak oyuncaklarina ozenirdim akjdkdkfm
benim gittiğim ana okulun bana zararını daha iyi anlıyorum artık FHSDHASJDGHF
Ben anaokuluna gitmeden önce zaten annem beni sık sık teyzeme bırakırdı. O yüzden alışıktım. Anaokulunun ilk günü hiç ağlamadım. Hatta ağlayanlara tuhaf gözle bakmıştım. Kendi kendime "neden ağlıyorlar ki, zaten annelerimiz bizi almaya geri gelecek." diyordum
Gereken güven öncesinde zaten verilmiş. Ne güzel. 🙂
Ben de gittim ama okul işte 😅😅
Lise2'den sonra eğitime de gerek olduğunu düşünmüyorum. Ondan sonra çocuk daha seçkin bir entelektüel ortamın içine bırakılabilir. İyi bir kütüphane ve özel hocalar.
Yeterince temeli almıştır artık. Bir yarış söz konusu olmadan bilgiyle aşır neşir olarak yetişebilir. Ama meslek denilen zırvalık karşımıza çıkar modern dünyada.
Adam bilgin, dahi olur ama meslek sahibi olamaz 🥲 ama en azından yahudilerin elinde oyuncak olmaz tabi.
Anaokuluna gittim ben kendimi bildim bileli okula gitmek istiyordum benim ailem beni asla dışarı göndermedi oynamak için ya kardeşimle oynardık ya da tek başıma kendi kendimr oynardım annemler işe giderdi o yüzden anneme ya da babama ağlicak kadar bağlı değildim anaokuluna gittik hiç unutmam beni bıraktı annemi kovdum git git dedim bir sürü çocuk görünce anneye babaya bağlılık çok önemli çocuğun psikolojisi tabi kaldırmaz bir günde bırakmayı
Anaokuluna bir gün annemle gitmiştim. Onsuz duramamıştım. O günden sonra anaokuluna gitmedim. Belkide daha iyi oldu. Bilemiyorum.
Peki bu şekilde ilkokula nasıl adapte oldun
Hatırlamıyorum. Öyle böyle adapte oldum anlaşılan
Çocuğu aile büyütsün diyen bir bölüm Müge Anlı izlememiştir.
Kreş ve Anaokulum çok travmalı geçti,gitmiş olduğum kreş İslamî bir yerdi Çocukların birbiri ile Çok kavga dövüş yapanları vardı ve bunlar Çok yaygındı ve Sure ezberleyememiş olan 2-4 yaş arası (bende dahil) Aşağıdaki bodrum katına karanlığa kapatılıyordu kreşten çıkana dek. Anaokulu ise Devletindi sınıfta 10-20 kişi vardı fakat oradaki çocuklar tarafından yine dövüldüm hocaya şikayet etsem çocuklara kızmıyor masasında oturup dizi izliyordu fakat karşılık versem o çocuklara o çocuklar gidip şikayet ettiklerinde hoca beni azarlıyordu :d
kankaa ☠️☠️
@@asyatok472 ne var?
@@proudaydınlı sakin ol bişey demedik
benzer bir durum geçirdim gerçekten iğrenç safdasdgD
@@ILSakuratrees :)
Diyer 5.6 yaş civarı çocuklar ana okulunda falanken ben direk 1.sınıftan başlatıldım.
Ve ailemin olmaması neden bilmiyorum oldukça iyi hissettirmişti annem 7.8 yaşındaki çocuklar bile tedirgin iken benim daha küçük olmama rağmen aşırı rahat olmamdan endişelendi bile..
Ayrıca en küçük olmamdan kaynaklı sınıftaki zorbaların gözdesiydim .
Ama bu çok uzun ve gereksiz bi hikaye.. 😅😅😅😅😅😅😅😅😅
Herkesin hikayesi, deneyimi farklı demek ki. 🙂
@@sproutstürkiye evet 😅
Bence anaokuluna gerek yok