Частка 1: th-cam.com/video/vIP9rvvpxPQ/w-d-xo.html Частка 2: th-cam.com/video/QAVCqFpQljM/w-d-xo.html Пытаньні: th-cam.com/video/_yi9Rs_zvTs/w-d-xo.html
«Дарэмна свістамі нагаек Застрашыць хочуць тыраны, Нагнаўшы чорных соцень шаек, Акулі рукі ў кайданы,- Душой я вольны чалавек, І гэткім буду цэлы век!
Не страшны мне Сібір, астрогі, Меч катні над шыяй маей, Хоць і скуюць мне рукі й ногі, Хоць зрэнкі выдзеруць з вачэй,- Душой я вольны чалавек, І гэткім буду цэлы век!
Нам есці хочацца тым болей, Чым горай голад прыгняце, Тым рвёмся больш мы і да волі, Чым меней к нам яе ідзе. Душой я вольны чалавек, І гэткім буду цэлы век!
Дарэмна гіканне нясецца Дэспотаў подлых над зямлёй, Што воля ў путы акуецца, Згняцецца сілаю, пятлёй. Душой я вольны чалавек, І гэткім буду цэлы век!
Ці ж людзі сонца згасіць могуць, Згасіць, як свечку, яснасць дня? І волі ж дэспаты не змогуць, Бо воля сонейку раўня. Душой я вольны чалавек, І гэткім буду цэлы век!» Янка Купала, «Песня вольнага чалавека», 1905-1907 Янка Купала Перад бурай Што бачу? - ўсё ціха, ўсё спіць пад няславай... Ці ж праўда? - няўжо гэта вораг асіліў? Няўжо ўсе байцы за народную справу Тыранамі зможаны, леглі ў магіле?
Няўжо ўвесь народ упаў гэтак нікчэмна І даўся без голасу дэспату ў рукі? Няўжо дух свабоды, дух сілы мяцежнай Замёр і не ўскрэсіш ніякай прынукай?
Ці ж мала няшчасцяў, ці ж мала слёз мора? Ці ж мала кайданаў, мучэнняў не ў меру? О, не! Штосьці сэрца іначай гавора,- Я гэтакай цішы не веру, не веру!
Так толькі бывае прад летняю бурай - І птушка замрэ, й пагляд сонца нясмелы, На небе ж збіраюцца хмура за хмурай, І гром заграхоча, і дрогне свет цэлы! 14 чэрвеня 1907 Екатерина II 1796г. «… Великое Княжество Литовское впредь именовать только Белой Русью, а народ её белорусами, чем на века привяжем её к России. Замирить Белую Русь силой невозможно. Эту миссию мы возложим на русского чиновника, русского учителя, русского попа. Именно они отнимут у белорусов не только их язык, но и саму память про самих себя.» 22 студзеня 1863 года пачалося вызвольнае паўстанне 1863-1864 гг., вядомае ў нас як паўстанне Кастуся Каліноўскага. Гэтая падзея стала адной з самых важных у нашай навейшай гісторыі. Варта нагадаць, што паролем для вызначэння прыхільнікаў было: -«Каго любіш?» -«Люблю Беларусь» - «То, узаемна». Адным з кіраўнікоў паўстання быў Кастусь Каліноўскі, якія ў сваім запавеце «Лісты з-пад шыбеніцы» пісаў: Нямаш, браткі, большага шчасця на гэтым свеце, як калі чалавек у галаве мае розум і навуку… Но як дзень з ноччу не ходзіць разам, так не ідзе разам навука праўдзіва з няволяй маскоўскай. Дапокуль яна ў нас будзе, у нас нічога ня будзе, ня будзе праўды, багацтва і ніякай навукі, - адно намі, як скацінай, варочаць будуць не для дабра, но на пагібель нашу… Бо я табе з-пад шыбеніцы кажу, Народзе, што тагды толькі зажывеш шчасліва, калі над табою Маскаля ўжо ня будзе.
Янка Купала І прыйдзе І прыйдзе новых пакаленняў На наша месца грамада Судзіці суд, ці мы сумленна Жыццё прайшлі, ці чарада
Зняваг мінулых нас не з’ела, Пакінуўшы свой дым і чад, І мы па-даўняму нясмела Жылі не ў лад і неўпапад?
Ці аб свой гонар дбайна дбалі, І дабравольна, без прынук, Самі сабой не гандлявалі, Не неслі ў петлі дум і рук?
І ці пакінуці на памяць Мы песень гэтакіх змаглі, З якіх бы можна было ўцяміць, Што мы свабоднымі былі?..
А ўжо свой выдасць непадкупны Аб нас гісторыя прысуд, Калі аглядам гляне рупным І разбярэ, ў чым справа тут.
У сведкі запісы пакліча, Паданні клікне ў час такі І ўсё паліча, пераліча... А суд гісторыі цяжкі!..
І засумуецца патомак, Калі дазнаецца аб нас, Што нейкі з нас хоць быў не зломак, А плечы гнуў у крук не раз;
Не йшоў з адкрытымі вачыма У свет і сцежкі не прастаў, А ўсёй магчымасці магчымай Таптаў сляды, сябе таптаў. 1926 Слава Україні!!! Жыве Беларусь!!! Jeszcze Polska Nie Zginęła!!! Лiтуве Слава!!! Гэта крык, што жыве Беларусь (Янка Купала) Цi завылi ваукi, цi заенчыў вiхор, Цi запеў салавей, цi загагала гусь, - Я тут бачу свой край, поле, рэчку i бор, Сваю матку-зямлю - Беларусь. Хоць гарыста яна, камянiста яна, Вераб'ю па калена, што сею, расце, Дый люблю ж я яе, шкада хаткi, гумна: О, такiх няма, мусiць, нiдзе! З саламянай страхой мая хатка, гумно; Непачэсна, што праўда, вiднеюць яны, Дый на iх жа сваёй клау рукой бервяно I зямлю раўнаваў пад званы! З саламянай страхой мая хатка, тачок! Многа чутак наводзяць i дум на душу; Я ў сне бачу iх, помню кожны разок I ў сэрцы, як веру, нашу. Хатка сведкай была, як пазнаў божы свет; З хаткi бегаў да школы вучыцца чытаць; Пры лучыне не раз гаварыў казкi дзед; У двор з хаткi хадзiў зарабляць. У тачок збожжа, сена я клаў кожны год; У iм першы раз Зосi сказаў, што люблю... У iм з дзеткамi после збiраў умалот I цяпер пры iм лазню таплю. А хоць гора зазнаў, знiкла доля навек, Зося парыць зямлю, у свет дзецi пайшлi, - Тут жа неяк прывык да ўсяго чалавек, Прырос неяк, як корч да зямлi!... Тут усякая рэч як гавора з табой: I крывая бярозка, i столетнi дуб, Снег халоднай зiмой, траўка летняй парой, I асвер, i абцiснены зруб... А бурлiвы ручай i зялёненькi сад! - Хоць, брат, сэрца аддай i душу хоць аддай!.. Сам садочак садзiў гадкоў дваццаць назад, А цяпер жа вялiкi, як гай! З садам гэтым я зжыўся, як з хаткай сваёй; Знаю, колькi з яго маю яблык i слiў; Ночак шмат скаратаў у iм з Зосяй даўней, Шмат чаго у iм я пераснiў! Ой, бывала, як сонейка блiсне вясной, То ж то рай, далiбог! - захлiпаецца дух, - Як на ўсе на лады, на садок ўвесь той Засвяргоча рой птушак-пяюх! Тут кукуе зязюля, цi шмат пражыву; Там чырыкае шпак, там пяе салавей; Тут крычаць вераб'i i клююць крапiву; А на ўсё сонца грэе цяплей i цяплей!.. Цяпер глянь, брацце, вокам на поле, на луг, На свiнец-сенажаць, на вузкiя шнуры, Дзе свiстала каса, бараюбанiу дзе плуг, Дзе з зары працаваў да зары. Тут даўгi-даўгi шнур зелянее з аўсом; Блiжэй гонi адны, на iх бульба у шар; А там далей даўгi шнур вiднее з жытцом; А там голы, як бубен, папар. Пасяродку аўса галавiсты лянок Зелянее, iнакш адбiвае сабой; Там вусаты ячмень, а там далей на бок Ад ячменю - дзiрванчык з лазой. Ды i што гаварыць - дзе я толькi гляджу, Бачу родненькi край, сваю матку зямлю; Тут i людзi... ат... што!... аб iх после скажу... Долi iх надта ж я не люблю! А вось як не любiць гэта поле, i бор, I зялёны садок, i крыклiвую гусь!.. А што часам тут страшна заенча вiхор, - Гэта ён, гэта крык, што жыве Беларусь! Слава Україні!!! Жыве Беларусь!!! Жыве Беларусь!!! Слава Україні!!!
@@freedom_66 Пазняк держит возле себя только лизоблюдов которые не могут оспорить его лидерство а если кто то попытается то сразу же записывает в агентуру.
Спадар Зянон, калі ласка, адпавядзіце на пытанне Віталя Кандраценкі наконт вашаго абялення ШЭЙМАНА-убійцы на канференцыі ў Львове, якога вы назвалі "дастойным афіцэрам"? Чакаем вашей адповедзі!
![[UNCUT] The Loyal Pin ปิ่นภักดิ์ EP.15 (3/4)](http://i.ytimg.com/vi/IVwR87OH0_A/mqdefault.jpg)
![“อ.เบียร์ คนตื่นธรรม” มาตามคำเรียกร้อง แหกศาสตร์ฮวงจุ้ย เตือนสติอย่างมงาย | แฉ 7 พ.ย. 67 [1/3]](http://i.ytimg.com/vi/5fc4S3xBNfc/mqdefault.jpg)
Частка 1: th-cam.com/video/vIP9rvvpxPQ/w-d-xo.html
Частка 2: th-cam.com/video/QAVCqFpQljM/w-d-xo.html
Пытаньні: th-cam.com/video/_yi9Rs_zvTs/w-d-xo.html
Чакаем трэццю частку
«Дарэмна свістамі нагаек
Застрашыць хочуць тыраны,
Нагнаўшы чорных соцень шаек,
Акулі рукі ў кайданы,-
Душой я вольны чалавек,
І гэткім буду цэлы век!
Не страшны мне Сібір, астрогі,
Меч катні над шыяй маей,
Хоць і скуюць мне рукі й ногі,
Хоць зрэнкі выдзеруць з вачэй,-
Душой я вольны чалавек,
І гэткім буду цэлы век!
Нам есці хочацца тым болей,
Чым горай голад прыгняце,
Тым рвёмся больш мы і да волі,
Чым меней к нам яе ідзе.
Душой я вольны чалавек,
І гэткім буду цэлы век!
Дарэмна гіканне нясецца
Дэспотаў подлых над зямлёй,
Што воля ў путы акуецца,
Згняцецца сілаю, пятлёй.
Душой я вольны чалавек,
І гэткім буду цэлы век!
Ці ж людзі сонца згасіць могуць,
Згасіць, як свечку, яснасць дня?
І волі ж дэспаты не змогуць,
Бо воля сонейку раўня.
Душой я вольны чалавек,
І гэткім буду цэлы век!»
Янка Купала, «Песня вольнага чалавека», 1905-1907
Янка Купала
Перад бурай
Што бачу? - ўсё ціха, ўсё спіць пад няславай...
Ці ж праўда? - няўжо гэта вораг асіліў?
Няўжо ўсе байцы за народную справу
Тыранамі зможаны, леглі ў магіле?
Няўжо ўвесь народ упаў гэтак нікчэмна
І даўся без голасу дэспату ў рукі?
Няўжо дух свабоды, дух сілы мяцежнай
Замёр і не ўскрэсіш ніякай прынукай?
Ці ж мала няшчасцяў, ці ж мала слёз мора?
Ці ж мала кайданаў, мучэнняў не ў меру?
О, не! Штосьці сэрца іначай гавора,-
Я гэтакай цішы не веру, не веру!
Так толькі бывае прад летняю бурай -
І птушка замрэ, й пагляд сонца нясмелы,
На небе ж збіраюцца хмура за хмурай,
І гром заграхоча, і дрогне свет цэлы!
14 чэрвеня 1907
Екатерина II 1796г.
«… Великое Княжество Литовское впредь именовать
только Белой Русью,
а народ её белорусами, чем на века привяжем её к России.
Замирить Белую Русь силой невозможно.
Эту миссию мы возложим на русского чиновника,
русского учителя,
русского попа.
Именно они отнимут у белорусов не только их язык,
но и саму память про самих себя.»
22 студзеня 1863 года пачалося вызвольнае паўстанне 1863-1864 гг., вядомае ў нас як паўстанне Кастуся Каліноўскага.
Гэтая падзея стала адной з самых важных у нашай навейшай гісторыі. Варта нагадаць, што паролем для вызначэння прыхільнікаў было: -«Каго любіш?» -«Люблю Беларусь» - «То, узаемна».
Адным з кіраўнікоў паўстання быў Кастусь Каліноўскі, якія ў сваім запавеце «Лісты з-пад шыбеніцы» пісаў: Нямаш, браткі, большага шчасця на гэтым свеце, як калі чалавек у галаве мае розум і навуку… Но як дзень з ноччу не ходзіць разам, так не ідзе разам навука праўдзіва з няволяй маскоўскай. Дапокуль яна ў нас будзе, у нас нічога ня будзе, ня будзе праўды, багацтва і ніякай навукі, - адно намі, як скацінай, варочаць будуць не для дабра, но на пагібель нашу… Бо я табе з-пад шыбеніцы кажу, Народзе, што тагды толькі зажывеш шчасліва, калі над табою Маскаля ўжо ня будзе.
Дзякуй
Янка Купала
І прыйдзе
І прыйдзе новых пакаленняў
На наша месца грамада
Судзіці суд, ці мы сумленна
Жыццё прайшлі, ці чарада
Зняваг мінулых нас не з’ела,
Пакінуўшы свой дым і чад,
І мы па-даўняму нясмела
Жылі не ў лад і неўпапад?
Ці аб свой гонар дбайна дбалі,
І дабравольна, без прынук,
Самі сабой не гандлявалі,
Не неслі ў петлі дум і рук?
І ці пакінуці на памяць
Мы песень гэтакіх змаглі,
З якіх бы можна было ўцяміць,
Што мы свабоднымі былі?..
А ўжо свой выдасць непадкупны
Аб нас гісторыя прысуд,
Калі аглядам гляне рупным
І разбярэ, ў чым справа тут.
У сведкі запісы пакліча,
Паданні клікне ў час такі
І ўсё паліча, пераліча...
А суд гісторыі цяжкі!..
І засумуецца патомак,
Калі дазнаецца аб нас,
Што нейкі з нас хоць быў не зломак,
А плечы гнуў у крук не раз;
Не йшоў з адкрытымі вачыма
У свет і сцежкі не прастаў,
А ўсёй магчымасці магчымай
Таптаў сляды, сябе таптаў.
1926
Слава Україні!!! Жыве Беларусь!!!
Jeszcze Polska Nie Zginęła!!! Лiтуве Слава!!!
Гэта крык, што жыве Беларусь
(Янка Купала)
Цi завылi ваукi, цi заенчыў вiхор,
Цi запеў салавей, цi загагала гусь, -
Я тут бачу свой край, поле, рэчку i бор,
Сваю матку-зямлю - Беларусь.
Хоць гарыста яна, камянiста яна,
Вераб'ю па калена, што сею, расце,
Дый люблю ж я яе, шкада хаткi, гумна:
О, такiх няма, мусiць, нiдзе!
З саламянай страхой мая хатка, гумно;
Непачэсна, што праўда, вiднеюць яны,
Дый на iх жа сваёй клау рукой бервяно
I зямлю раўнаваў пад званы!
З саламянай страхой мая хатка, тачок!
Многа чутак наводзяць i дум на душу;
Я ў сне бачу iх, помню кожны разок
I ў сэрцы, як веру, нашу.
Хатка сведкай была, як пазнаў божы свет;
З хаткi бегаў да школы вучыцца чытаць;
Пры лучыне не раз гаварыў казкi дзед;
У двор з хаткi хадзiў зарабляць.
У тачок збожжа, сена я клаў кожны год;
У iм першы раз Зосi сказаў, што люблю...
У iм з дзеткамi после збiраў умалот
I цяпер пры iм лазню таплю.
А хоць гора зазнаў, знiкла доля навек,
Зося парыць зямлю, у свет дзецi пайшлi, -
Тут жа неяк прывык да ўсяго чалавек,
Прырос неяк, як корч да зямлi!...
Тут усякая рэч як гавора з табой:
I крывая бярозка, i столетнi дуб,
Снег халоднай зiмой, траўка летняй парой,
I асвер, i абцiснены зруб...
А бурлiвы ручай i зялёненькi сад! -
Хоць, брат, сэрца аддай i душу хоць аддай!..
Сам садочак садзiў гадкоў дваццаць назад,
А цяпер жа вялiкi, як гай!
З садам гэтым я зжыўся, як з хаткай сваёй;
Знаю, колькi з яго маю яблык i слiў;
Ночак шмат скаратаў у iм з Зосяй даўней,
Шмат чаго у iм я пераснiў!
Ой, бывала, як сонейка блiсне вясной,
То ж то рай, далiбог! - захлiпаецца дух, -
Як на ўсе на лады, на садок ўвесь той
Засвяргоча рой птушак-пяюх!
Тут кукуе зязюля, цi шмат пражыву;
Там чырыкае шпак, там пяе салавей;
Тут крычаць вераб'i i клююць крапiву;
А на ўсё сонца грэе цяплей i цяплей!..
Цяпер глянь, брацце, вокам на поле, на луг,
На свiнец-сенажаць, на вузкiя шнуры,
Дзе свiстала каса, бараюбанiу дзе плуг,
Дзе з зары працаваў да зары.
Тут даўгi-даўгi шнур зелянее з аўсом;
Блiжэй гонi адны, на iх бульба у шар;
А там далей даўгi шнур вiднее з жытцом;
А там голы, як бубен, папар.
Пасяродку аўса галавiсты лянок
Зелянее, iнакш адбiвае сабой;
Там вусаты ячмень, а там далей на бок
Ад ячменю - дзiрванчык з лазой.
Ды i што гаварыць - дзе я толькi гляджу,
Бачу родненькi край, сваю матку зямлю;
Тут i людзi... ат... што!... аб iх после скажу...
Долi iх надта ж я не люблю!
А вось як не любiць гэта поле, i бор,
I зялёны садок, i крыклiвую гусь!..
А што часам тут страшна заенча вiхор, -
Гэта ён, гэта крык, што жыве Беларусь!
Слава Україні!!! Жыве Беларусь!!!
Жыве Беларусь!!! Слава Україні!!!
Вялiкi дзякуй!
Працяг будзе?
🤍❤️🤍🇺🇦🇺🇦🇺🇦💪🙏🙏🙏👏👏👏✌️✌️✌️
Калі будзя частка 3? Вельмі цікава!
Каментар для руху ўперад! ✌
Мне здаецца, што Павел Усау вельмi стамiуся i пастава у яго закрытая.
Кедышко плачет что денег ему никто не даёт ,а вот больным людям собирают .
Сярожка люди недураки ,и видят ,как ты строишь свое политическое будущее
калгасны, падлізвай свеце.ідзі ад сюль, тут людзі слухаюць, брыдота.
Псик ясветка, иди слушай кремлевскую прокладку нибэнимэду тихоновскую, может чего про любимчика путлера выдавит. 😂
@@freedom_66 Пазняк держит возле себя только лизоблюдов которые не могут оспорить его лидерство а если кто то попытается то сразу же записывает в агентуру.
Спадар Зянон, калі ласка, адпавядзіце на пытанне Віталя Кандраценкі наконт вашаго абялення ШЭЙМАНА-убійцы на канференцыі ў Львове, якога вы назвалі "дастойным афіцэрам"? Чакаем вашей адповедзі!