Ailenizin karmasından kurtulun
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 27 ก.ค. 2023
- Bugünkü kimliğinize sadece kendi anılarınız değil, tüm soyunuz ve o soyun anıları etki ediyor. Aile karmasından kurtulmak için duyguların kime ait olduğunu fark etmeli ve artık bu hesaplaşmaya son vermeyi deneyimlemelisiniz.
#karma, #aile, #tramva, #kişiselgelişim, #psikoloji
İnsana ne kadar iyi geldiğinizi anlatamam
Ben 😢9 merhaba iyi günler dilerim ama 😢merhaba iyi günler dilerim ama ben seni çok seviyorum seni 😢9ğ99
Küçüklükten beri babama çok bağlı bir çocuktum, sesini duyarken ağlardım gözüm başka bir şey görmezdi ve küçükken babamın acı çektiğini görürdüm ama çocuk olduğum için anlamazdım, ailemde sürekli sorunlar vardı annem ve babam arasında ikisinin hem kendi hayatinda ayrı ayrı hemde bir aile olarak büyük problemleri vardı. Ters olan bir şeylerin olduğunu biliyordum ama ne olduğunu bilmiyordum.Ailemle birlikte oturup sohbet etmezdim çünkü sohbet ortamı hiç olmazdı henüz ergenlik çağındayken yani yakın bir vakitte babamın annemi aldattığına şahit oldum annemden gizlice bir şekilde çözmeye çalıştım hallettiğimi sandım aylarca sessizce ağladım geceleri uyumadım yalnız kaldım üzülür diye kimseye anlatmadım, tam atlattım derken tekrar aldattığını öğrendim ve yıkıldım. İntihar etmeyi düşündüm üzülürler diye yapamadım bir şekilde kendimi ortaya koyup ailemi birleştirmeye çalıştım. Sınava senemde psikolojim bozuldu ve derslerime çalışamadım hayatım birkaç ayda alt üst oldu ve ben tek başıma hepsini halletmeye çalıştım. Çok küçük yaşta güvenmemeyi öğrendim küçük yaşta bunlara uğraşıp ruhumu karartmak, ruhen yaşlanmak istemezdim her şeye rağmen tek başına kalan kendimle gurur duyuyorum.
Herkes öyküsünü anlatmış beni kimse bulamaz veya bilmez diye ben de yazmak istedim. Biz aile apartmanında oturuyoruz. Üç kardeşiz ve ben en büyüğüm. Ben 6 yaşına girene kadar bodrum katta yengemgil ile beraber yaşadık. Yengemin üç oğlu vardı biri benimle yaşıt diğerleri benden 5-7 yaş büyük. Aynı evin içinde abi kardeş gibi olmuştuk. Sonra kardeşim doğdu. Biz evimizin üzerine kat çıktık ve yukarıya taşındık. Annem borç yüzünden işe başladı. Daha 7 yaşındayken küçücük çocuğa (kardeşime) anne olmaya başladım. Okuldan gelesiye yengem bazen de anneannem baktı kardeşime sonra benim mesaim başlıyordu. Yemek+ev işi+ çocuk bakıcılığı… Küçücük bir çocuğun sırtında tonlarca yük. Bunları yapmama rağmen asla taktir etmiyordu annem hiçbir sevgi gösterisi yoktu çoğu zaman. Her şeye bir bahane buluyordu. İşin ekonomik durumun stresini ben çekiyordum. Yapmam gereken bir şeyi yapmayınca dövüyordu çoğu zaman. Sonra yengemin hizmetçisi oldum o da köle gibi kullandı beni yıllarca. Yapmayınca istediğini anneme şikayet etti. Annem de dinlemezdi yapmışsındır der ve döverdi. Ben de sustum sonra hep sustum yapmam gerekenleri yaptım ve sustum. İçime kapandım.9 yaşımı geçtiğimde evden çıkmaya başladım sokakta oynamaya başladım. Çünkü kardeşim büyümüştü. Çıktığımda da pek arkadaşım yoktu zaten. Yengemin oğulları dışında. Onlar da artık ergenlik yaşlarındaydı ve artık dışarıda oynamıyorlardı. Okuldan gelince evde oyun oynardık “oyun” adı altında taciz ediyorlarmış beni. İlerleyen yaşlarda bunu fark ettim. Anneme günümü neler yaptığımı anlatamadığım için beni dinlemedikleri için hiçbir zaman bilmediler bu durumu. Sonra büyüdüm “Kızlar okumaz dediler.” amcamgil. Annem ve babam yaşayamadıkları hayatı benim yaşamamı istedikleri için oku dediler destek oldular. Bu arada ikinci kardeşim oldu artık tescilli anne oldum. Yaşıtlarım gezdi tozdu ben yemek yaptım. Yaşadığım şehirden gitmek için acılarımı unutmak için üniversite sınavına çalıştım gecelere kadar sınavda iyi bir sıralama yaptım ve şehirden kötü anılarımdan uzaklaştım. Şehirden kaçınca yaralardan kaçılmıyormuş ama annemin sevgisiyle büyümediğim için çok yanlış insanları aldım hayatıma. Sadece beni sevsinler diye. O çocukluğumdaki taciz edildiğimde bana dokunan insanların yerine gerçekten beni seven insanlar dokunsun istedim. Sonra mı aldatıldım. Yine denedim sevilmeyi terk edildim. Sonra anladım annemi affetmeden olmuyor yaşanmıyor bu his. Affettim sandım ama olmamış. Susturduğu her an için nefret duruyorum ona asla iyimser yaklaşmıyorum. Şimdi daha sevgi dolu eskisine göre ama ben çok uzağım. Yaşamaktan beni soğuttuğu çocukluğumun acısıyla hareket ediyorum hâlâ. Öğretmen oldum şimdi. Evde okulda her yerde sustuğum için sesim titrer topluluk karşısında. Hakkımı savunamam ağlarım. İnsanlar bana ne kadar kötülük yapsa da en ufak sevgi gösterisine kanıyorum hâlâ. Anneme hiçbir şey anlatamıyorum. Anlatmaya çalıştığım zamanlarda hâlâ o annesinin bağırdığı,dövdüğü kız çocuğu oluyorum. 23 yaşına gireceğim sağlıklı bir ilişkim olsun ve ilerleyen zamanlarda anne olabileyim istiyorum. Sonra aydınlanma geliyor ben git gide anneme benziyorum. Daha tahammülsüz yaklaşıyorum kardeşlerime annemin bana davrandığı gibi davranmaya başlıyorum. Sonra kendimi suçluyorum senin çocuğun olsa annen gibi olacaksın diye… Ben galiba kurtulamadım bu karmadan napacağımı da bilmiyorum.
Evet kötü bir geçmişin olmuş ama bunu bir tek sen yaşamadın dünyada milyonlarla insan böyle şeyler yaşadı bende dahil ama bunları kabul etmek, hayatını deyiştirmeye çalışmamak kendine yapa bileceğin en büyük yanlış olur çünkü aileni sen seçmedin ve olanların suçlusu sen değilsin bundan sonrakı hayatını sen seçiyorsun ve eyer kendini bulmayı, kendine mutlu bir hayat kurmayı, ayaklarının üzerinde dimdik durmayı seçemzsen gelicekde çekiceyin kendine yaşatıcaklarının suçlusu sen olursun keçmişinin suçlusu ailendi ama geliceğinin suçlusu olmamak için olan biten herşeyi affedip sana iyi gelmeyen akrabalarından uzaklaşıp kendi mutluluğun için savaşmalısın. Gerçek seni bulmak için ve bir tavsiye daha veriyim sen kendini sevmeden, kendini tanımadan ve kendinle mutlu olmadan hayatına kim girerse girsin seni asla mutlu edemez düşnsene sen bile kendini sevmiyosan başkası seni niye sevsin? O yüzden ilk önce herşeyi düzeltmeyi kendinden başla kendini tanı, sev ve bundan sonra sağlıklı ilişkiler kura biliceksin mutlaka. Kim olduğunu bilmesemde herkesin hayatını her zaman diliminde deyiştirebileceyine o kadar çok inandımki ve hepde gerçek oldu. Sende mutlaka başarıcaksın hemen şimdi kendin üzerinde çalışmaya başla kendi sevdiyin şeyleri yap kendin için çabala. En sonda üzülmemek için. ☺️💗
Bana ait olmadığını bildiğim çok fazla duygu var üzerimde. Onlardan kurtulmayı öyle çok isterim ki...
En azından önce duygularımızı tanımayı ve bu duyguları hissettigimizde bedenimizde neler oluyor onu tanımlayabiliriz.Sonucta kaygı hissettigimizde başka hissederiz korku hissettigimizde başka her birinde farklı bir tarafımız aktif olur.Bunu tespit ettikten sonra kendi cümlelerinizle kağıda dökmeye başlayabiliriz.Ve çözüm aramak da bundan sonra gelir
@@dershesabimm1250 çok güzel dedin. Çok şükür artık bazılarının esiri olmaktan kurtuldum.
Pes etmek yok devam knka
sesin,konuşma şeklin her şeyinle iyi hissettiren bir insansın iyiki varsın Şehval💖
Ailenin en buyuk cocugu olmanin getirdigi sorumluluklar yuzunden bence en cok baskiyi biz yasiyoruz cunku buyutulerden hep ilgi bizim uzerimizde yani rn azindan benim ailemde oyleydi ve hep en iyisi olmak zorunda daha iyisini bsarmak zorunda hissediyordum ,basargifim hicbirsey yeterli grlmiyor ve dolasiyle kendimi gereksiz yere sabote etmeye basladim .Heo daha iyisini istersen aslinda ayni yerde donuo durdugumu fark ettim. =/
Aslında yoran birsey de kendinden küçük kardeşlerinin seninle olan rekabeti ve ailenin kıyaslaması boylece evdeki herkes tarafından duyulan saygı hep az alıyor zaten ben bu tür ailelerde (bizim ülkedeki genel aile yapasinda) kişilerin birbirlerine sağlıklı şekilde ilgi ve sevgi verdiğini dusunmuyorum .Bir de şu var bence evin en büyük kızları anneye en yakın kişiler oluyor yani en büyük çocuk kızsa annenin görevlerini erkenden alıyor çocuk yaşta kardeşlerine bakıyor ev işlerine yardım ediyor erkek olanda babasının işlerine yönlendirilir bence.
Biz 3 kız kardeşiz yaşlarımız 27, 22 ve 15 ben ortancayım.
Biz hiçbir zaman aile olamadık ben hiç aile olduğumuzu hissedemedim çocukluğumuz tranvatik şeyler ile geçti hem evde anne babamın kavgalarına maruz kalıyordum çok içime kapanıyrodum diğer yandan annem kendisi bizi çok bastırıyordu bir şey yapamayacağımızı bizden bir şey olmayacağını hiçbir işi beceremediğimizi derslerimizin çok kötü olduğunu evi bile temizleyemediğimizi söyleyip dururdu sürekli bizi gerizekalı olmamızla suclardı temizlik takıntısı olduğu için ortalıkta bi kıyafet görsün camdan atmaya kalkardı ablam o zamanlar liseye giderken bir yandan da ölesiye dayak yerdi annemden her yeri morarırdı, annem çalıştığı için evin tüm sorumluluğu ablama kalmıştı hem küçük kardeşime bakıyor hem ders çalışıyor hem de daha 15 - 16 yaşlarındayken bizim karnımızı doyurmakla ilgileniyordu buna rağmen annem hiç takdir etmezdi ablamı hatta daha çok üstüne giderdi ama ablam yine de sesisini çıkarmazdı, ben ise okul dönemimde hep sessiz kız oldum öyle olmak istemesem bile insanlar beni hep öyle etiketlediler sürekli küçük düşme korkum vardı yolda bile yürüyemezdim karşıdan gelen bütün insanlar bana alaycı gözlerle bakıyor gibi gelirdi, evde yaşadıklarımı psikolojik sorunlarımı anlatacak kimsem yoktu hep yalnızdım hem insanların yanında olmaktan huzursuz hem de tek başıma olmaktan mutsuzdum ama kimsenin beni istemeyeceğini biliyordum o yüzden kimseye zararım olmadan hep aynı çizgide orta halli bir öğrenci olarak kimi zaman çok fazla zorbalığa maruz kalarak ortaokul ve liseyi bitirdim bütün bu olumsuzlukların asıl sebebinin ailem olduğunu beni hep bastırarak kendi düşüncelerimi dile getirmeme izin vermeden, diğer insanlara karşı "napıcaksın bizim kızda içine kapanık çok sessiz kimseyle konuşmaz" diye diye benim o şekli almama neden oldular aslında ben bana samimi yaklaşan insanlarla gayet iyi konuşabiliyordum ama beynimin bir kısmı bana hep sen çok sessizsin insanlarla konuşamazsın dediği için konuşmamayı tercih ediyordum bunun asıl sebebinin ailemden kaynaklı yaşadığım tranvalar annemin sürekli olan sinir krizleri olduğunu biliyordum o yüzden anneme karşı özellikle hiçbir zaman saf bir sevgi, içten bir duygu hissedemedim yine de saygısızlık etmesem de hiçbir zaman ona karşı samimi olamadım geçti bitti o zamanlar diyip yırtıp atamadım bana yaşattıkları acılardan dolayı yüzüm hiç gülmedi dışarıya karşı iyi ama onlara karşı hep negatif oldum şuan 22 yaşındayım daha anlatmadığım çok daha fazla üzücü şeylere maruz kaldım liseden sonra biraz da olsa özgüven sahibi oldum aslında gerizeklı olmadığımı ve o kadar da sessiz olmadığımı fark ettim özellikle üniversiteye gittiğimde çok daha iyi hissediyordum ortam değişmişti şehir değişmişti kendi başıma yapamam dediğim birçok şeyi yapmaya başladım buda beni iyi hissettirdi ama okul bitti 1 senedir evdeyim annem babam Boşanma aşamasında annemin sağlığı kötü babam başka yerde, maddi sıkıntılar var derken ben yine eski halime döndüm annem hala çocukluğumdaki tavırlarında takılıyor en ufak bir şey olsun bize sayıp sövmeye başlıyor en az 2 saat boyunca hakaret ediyor, narsit olduğunun ve değimeyeceğinin farkındayım o da zorluk yaşadı birazdan susar siniri geçer diyorum ama gerçekten haketmeyeceğimiz derecede laflara maruz bırakıyor bu evden kurtuluş yolu ne bilmiyorum onlar yüzünden evlenmekte istemiyorum, annemi seviyorum ama bu tavırlarından dolayı nefret ediyorum, o yüzden hala affedemiyorum onu ama bu tavırlarından vazgeçmez ise nasıl dayanırım onu da bilmiyorum çok sıkıldım duygularımı bastıra bastıra bu hale geldim duygusuz biri oldum kimseye belli etmiyorum diye etkilenmediğimi düşünüyorlar ama anlatsam bile kimse anlamıyor hep ben kendimle baş başa kalıyorum, kendimi yıpratıyorum.
Aile nasıl olur bilmiyorum, insanlar nasıl mutlu ilişkiler içerisinde olabiliyorlar onu da anlayamıyorum çünkü hiç yaşamadım bizim evde kimse kimsenin suratına bakmazdım herkes kendi haline takılırdı, sohbet etmezdik veya aile olarak etkinlik yapmazdık tatile falan gitmezdik yani. Çok uzattım biliyorum biraz içimi dökmek istedim sadece, çaresi olmayacağının da farkındayım çünkü insanlar değişmiyor hem annemden hem babamdan hem arkadaşlarımdan hem de akrabalarımdan çok çektim maalesef kimse gerçekten beni anlamak istemedi hep yalnız kaldım bu yüzden kanser gibi depresyonla savaşıyorum kendimce.
Onları da affetmiyorum çünkü benim çocukluğum affetmek istemiyor, yaşadıklarını unutmuyor onları sadece Allaha havale ediyorum Allah ne yapması gerektiğini zaten çok çok iyi biliyor :)
Neredeyse aynı hayatı yaşamışız, seni çok iyi anlıyorum 😔
@@aycoksacmaya çok zor imtihan Allah yardımcımız olsun 💖
Seni çok iyi anlıyorum, gerçekten bazen her şey o kadar zor geliyor ki. Kendi kendine bunlar kaç yaşında insanlar hiç mi farkında değiller yaşattıklarından veya nasıl yaşadıklarından diye sorguluyorsun ve onlar için belki de onları değiştirmek onlara ne kadar değer verdiğini kanıtlamak için dediklerine boyun eğiyor, elinden geldiğince yapmaya çalışıyorsun ama onlar bi an da yaptığın onca emek ve fedakarlığı bir çöp gibi görüyor hatta çoğu zaman ne yaptın bile diyebiliyorlar. İşte ben tam bu noktada anladım onca yaptığım fedakarlığa karşılık olarak ne yaptın ki ödülünü alınca. Karşındaki fedakarlık yaptığın, iyilik yaptığın kişi kim olursa olsun kendinden ödün vermeden yapacaksın iyiliği, tabii eğer iyilik yapmak istiyorsan çünkü kendimizden verdiğimiz her bir parçamız (fedakarlık bence böyle bir şey kendinden parça vermek) bir anda hiç olabiliyor yani düşünsene yıllarca kendinden parça vere vere en sonunda kendini yok eden sen oluyorsun. Kendi kendini yok ediyorsun. Bu yüzden kendine değer vermelisin. Kendini affetmek için onları affetmelisin. Her bir parçana değer verip o kopan parçalarını sarmalısın iyileştirmelisin onlar gibi olmayacağım onlardan ders alacağım demelisin. Kendini geliştirmelisin ve bunları onlardan biraz uzaklaşarak yapmalısın. Çünkü olayın içindeyken gözlemleyemiyorsun ,duyguların ağır basıyor ve gene kendine kızmaya öfkelenmeye başlıyorsun. Bu yüzden içerden değil dışardan bakıp analiz edip mantığınla kendinle konuşmalısın ve fark ettiğinde o farkındalığı yaşadığında inan ki hayat bambaşka oluyor. Seni çok seviyorum kendine iyi bak
@@smyye374 deniyorum inan ama hiçbir şekilde bu hayattan çıkamıyorum sanki bu eve hapsolmuş gibiyim annem diyor, anneni babanı boşver kendi ayaklarının üzerinde durmaya bak kendin için çalış diye ama öyle de olmuyor bazen intihar etmek bile istiyorum çünkü kapanın içindeyim çıkamıyorum kafamı boşaltmak için dışarıya bile çıktığımda tek başıma etrafta dolanıp mutlu insanları görüp daha çok üzülüyorum kendi halime, her derdin dermanı vardır elbet biliyorum ama küçüklükten böyle olduğum için hayata uyum sağlayamıyorum
@@oylesine7503 bak seni çok iyi anlıyorum. O mutlu olarak gördüğün insanlar dışarda bir yerlerde hayat olduğunu simgelesin sana. İntihar çözüm değildir kaçmakdır. Hem de sonu çıkmaz sokak olan yere kaçmaktır. Ben denedim. Kurtluş yok sanıyordum hiç bir şey düzelmeyecek istediğim gibi olmayacak sanıyordum. Şu an istediğim gibi mi hayır. Ama yollar arıyorum kendimi aşmaya çalışıyorum. Çünkü biliyorum var bir yerlerde yaşam. İnan ki herkesin çıkmaza girdiği yerler oluyor çünkü herkesin bir imtihanı var. İnan ki her şey geçiyor bir şekilde yolunu buluyor.
Şehval seni yeni keşfettim ve bunun içinde çok şanslı olduğumu söylemek istiyorum.Anladığım kadarıyla youtubede yenisin.Umuyorum çok daha güzel yerlere gelirsin.Bu tarz videolara devam edersen beni ve benim gibileri çok mutlu edeceğine eminim.Seni destekliyorum çünkü değindiğin yerler harika.Hepimizin daha bilinçli olması dileğiyle...Sevgiler
hayat hikayesini yazanlar olur demişsiniz ama yazan pek olmamış ben de yazmak istiyorum biz dört kardeşiz beşincimiz de vardi ama vefat etti onun ölümü gerçekten beni çok etkilemiş olacak ki (ben üçüncü sınıfken vefat etmişti) ettiğim dua geldi ve benim yüzümden mi öldü diye çok düşündüm (Allahım lütfen bir erkek kardeşim olsun ikiz de olabilir ama olmasa da olur diye dua etmiştim) yıllarca kimseye söyleyemedim soramadım benim suçum diye annem bana kızacak beni evlatlıktan reddedinceye kadar gidecek diye düşünüyordum orta okula geçtiğimde öğretmenlerim sürekli düşündüğüm dalıp gittiğim için annemi okula çağırıyor çalışmadığımı emek vermediğimi sürekli bişeyler düşündüğümü söyleyip duruyordu yıllarca sorun bende diye düşündüm üstüne okuduğum orta okulda çok fazla zorbalığa maruz kaldım bunları anneme anlattıgımda olabilir dediğini hatırlıyorum boğazımdan tutup tahtaya dayayıp boğazımı sıkanlar saçımdan tutup yere atanlar formamın yaka kısmından tutup yerde sürüyenler gerçekten çok fazla zorbalık gördüm üstüne ailem de bu duruma karşı çıkacak yararlı birşey yapmayınca daha da özgüvenim düştü sonra liseye geçtim lisedede özgüven sorunu yüzünden ortaokul kadar olmasada bazı şeyler yaşadım sınav yılıma geldiğimde annemler hiç destek olmuyor gibi hissediyordum denemelerde ellerimin yanındaki etleri yoluyor saçlarımı kaşınmamasına rağmen kaşıyor en ufak bir sesten rahatsız oluyordum ve çevrem abarttıgımı söylüyor sadece takma diyordu sonra sınav gününden önceki gün geldi ilçede yaşadığım için sınava ilde girmem gerekiyor gittik ve sırf ayıp olmasın diye bi akrabamızın sert yatağında ablamla beraber kardeşimin horlama sesiyle uyumak zorunda kaldım o günü hiç umutamıyorum neden bilmiyorum ama çok ağlamıştım birinci sınava girdim ikinci sınav günü babama üçte oldugunu söylememe rağmen pek takmamış olacak ki unuttu ve trafikle beraber hızlı gitmeye çalıştık merkezden üniversiteye on beş dakikamız var ve ben artık stresten ağlıyorum babam bir yandan beni suçluyor neden beni aramadın daha öncesinde? kaç kere söyledim aslında sınavın ne zaman başladığını. bir yandan öğretmenim arıyor nerde kaldınız diye son bir dakika kala sınava gireceğim yere geldik ablam babama bağırıyor baba arabayı durdur babam durduramadı hepsi titriyorlar hepimiz agliyoruz araba durmadan koştum suyumu alamadım arabadan görevliler içeriye aldı su sordum su var mı diye beni sakinlestirmeye calistilar ama bir türlü sakinlesemedim sonra kantinden bir su verdi abinin birisi tuvalette aynanın karşısına geçip bak nisa yetişemeyedebilirdin yetiştin bu bir şans içeri gir ve yap şu sınavı diye konuştum kendime ama kalbimin atışı dışardan bile duyuluyordu görevli sınıfa götürürken bi öğrenci geç kaldı dedi o sınıftada bizim sınıftan bana zamanında zorbalık yapan sınıf arkadaşlarım vardı ve o öyle deyince daha da kötü hissettim çözmeye başladım fakat pek bir şey anlayamadım çıktım olmadı mezuna kaldım dedim annemlere olsun yetiştin sınavı gördün en azından dediler bi durdum düşünmek ağlamak istedim ablam abarttıgımı söyleyince daha da kötü hissettim annem öğretmenime sarılarak ağladığını anlattı ama bu beni çok etkilemedi cunku annem zaten bize bir bulasıgı yıkamadık veya baska birseyden olmadık şeyler söylüyor insanın çocuguna yapmayacağı şeyler yapıyor sevgi göstermeye çalışırsam değişir diye düşündüğüm için sarılmayı denedim babama anneme ama bi sıcaklık bi merhamet malesef hissedemedim ve hiçbirşey düzelmedi aramızda o mukemmel anne kız bağı denen şeyin incecik bi ipi oldugunu bile bazen düşünebiliyorum o da komşuları vs gelince iyi davranmaya basladıgında iki yıldır şiddetli bir şekilde dişlerimi sıkıyorum ve şu an bu yorumu yanaklarımdaki o geçmek bilmeyen ağrıyla yazıyorum umarım annenizin babanızın sevgisinin kıymetini biliyorsunuzdur eğer annenize sarılınca o sıcaklık ve sevgiyi hissediyorsanız lütfen benim yerime bir kez daha sarılın
Her şeye kolay kolay ağlamam ama yorumun beni gerçekten ağlattı. Bunun sana tanrının bir işareti olduğunu düşünüyorum. Sen şimdi eksikliğini çektiğin her şeyi ilerde çocukların olursa onlara yaşat. İnan bana her şeyi geride bırakıp kendi ayakları üzerinde duran bir kadın olduğunda bunlar sadece geçmiş kötü anılar olarak hatırlayacağın şeyler, ilerdeki kızın ya da oğlun böyle bir videonun altına seninki gibi yorum yapmaması için hatırlayacağın şeyler olacak. Şu an ekran bulanık görünüyor umarım yorumum bir nebze olsun sana yararlı gelmiştir. Kocaman ve sıcacık sarılıyorum sana.🩷
Her şeye kolay kolay ağlamam ama yorumun beni gerçekten ağlattı. Bunun sana tanrının bir işareti olduğunu düşünüyorum. Sen şimdi eksikliğini çektiğin her şeyi ilerde çocukların olursa onlara yaşat. İnan bana her şeyi geride bırakıp kendi ayakları üzerinde duran bir kadın olduğunda bunlar sadece geçmiş kötü anılar olarak hatırlayacağın şeyler, ilerdeki kızın ya da oğlun böyle bir videonun altına seninki gibi yorum yapmaması için hatırlayacağın şeyler olacak. Şu an ekran bulanık görünüyor umarım yorumum bir nebze olsun sana yararlı gelmiştir. Kocaman ve sıcacık sarılıyorum sana.🩷
kendime bile sesli söyleyemediğim ve yeni yeni farkındalığa ulaştığım aile hayatımdan bahsetmek istiyorum. Evin en büyük kızıyım küçüklükten beri hayalini kurduğum tek şey kendimle gurur duyup başarılı tanınan biri olmak. İlkokul,ortaokul ve lise olmak üzere okul hayatım tamamen zorbalıklarla geçti. Babam hiçbir zaman sevgisini göstermedi aksine hakaret,psikolojik şiddet ve sonrasında 10-17 yaşlarım boyunca aralıksız yediğim dayaklar...hepsi de o kadar saçma sebeplerden ki o zaman çok anlamıyordum sadece ağlayarak tepki verirdim ama bu nefret yıllar geçtikçe kontrol edemeyeceğim kadar büyüdü. Ergenliğim boyunca bir çok erkek arkadaşım oldu, sevgiye o kadar açtım ki her seferinde sonucu olumsuz bir çok ilişki yaşadım hala da yaşamaya devam ediyorum.Bunun yanında annem de benimle tartışır en sonunda öfkemi kontrol edemeyeceğim duruma getirirdi babam da beni saygısızlıkla suçlar aralıksız döverdi.Öfke nöbetleri geçirir, kendime zarar verirdim. Maalesef bunu hala kimse beni anlamıyormuş gibi hissettiğimde yapıyorum.Ailem beni hiç anlamak istemedi. Benimle hiç gurur duymadılar, her zaman negatif yönlerimi yüzüme vurmaktan kaçınmadılar.Babam eğitimsiz biri değildi üstüne üstlük o bir eğitimciydi, dışarıdan gören kimse evde bunları yaşadığımı düşünmezdi.Hala birilerine sevgi sözcüğü söylemekten fiziksel temastan kaçınıyorum. Çok farklı hissettiriyor.Ben kendimin her zaman en yakın arkadaşı oldum.Affetmeyi gerçekten istiyorum ama yapamıyorum, şu an 23 yaşındayım ve hala travmalarımdan kurtulamadım üstüne üstlük şu an ki hayatımı da fazlasıyla etkiliyor. Beni neden sevmedin baba?
teşekkürler, bu yazıyı yazdıktan sonra affedebildim daha iyiyim beni tanımamana rağmen bunu yazdığın için çok mutlu oldum@hicranbilir532
kendini sevemeyen insan kimseyi sevemez ustam
Hep mi ilk cocugun kaderi bu olur hemen hemen ayni seyler benim de yaratici ahirette hakkimizi alir umarim
ben affettim, lütfen affetmeye çalış sende❤@@Nmtnhi
@@voskava5349 umarim bir gun acilarimizdan özgürlesiriz💐
bence bu bi seri halinde olmalı. adım adım bundan kurtulmaya çalışabiliriz hep beraber. konuya giriş çok güzel fakat tam olarak anlayamadığım için kendi kendime çözmekte zorlanacağımı düşünüyorum. mesela kendimdeki ne tür şeyler aileden kaynaklı olabilir? buna karşılık neyi affetmem gerekiyor? bunlara değinmeniz beni ve eminim birçok kişiyi mutlu eder. bu konuyla alakalı konuşan çok fazla insan var tabii ki. ama sizin konuya girişiniz çok güzeldi ve devamını da sizden dinlemek isterim ❤
defalarca izlemek ve tam anlmayıyla anlamak için kitaplığıma ekledim. teşekkürler, devamı gelmeli^^
O kadar güzel bir sesin o kadar güzel bir karakterin varki. Şuan berbat durumdayım ve namaz kılıp birşeyler okuduktan sonra ilk aklima gelen sensin. Sıkıldığımda kendime diyorum ki Büşra namaz kıl. Büşra Kur'an oku. Büşra sehval dinle. Bu hep böyle gidiyor. Ve böylede devam edecek. Tüm. Videolarını izledim. Sonra tekrardan tekrardan izledim. Sen o kadar iyi okadar iyileştiricisinki. Adeta ağrı kesici gibisin. İyiki çıktın karşıma. İyiki Allah'ım seni bana gösterdi. İyiki örnek aldığım insan sensin. Seni çok seviyorum. İyi ki varsın
Süper cok güzel anlattin 😇🥰
Ben babamın hüzünlü yanıymışım gibi hissediyorum.
Bununla beraber başarıları kovalamamın babamda gurur oluşturduğunu düşünüyorum
O kadar şanslıyım ki bu aralar hayatı sorgularken ne yapacağımı bilemezken youtubedan izlediğim alakasız bir videonun sağında alakasız şekilde senin "1 ayda hayatınızı değiştirin" adlı videon karşıma çıktı. Bana Allah'ın bir yol göstergesi olduğunu biliyorum. Bu yüzden şanslıyım. Videoların beni kendime getirdi. Teşekkür ederim ❤
Merhaba Sehval, tek keskem TH-cam a daha once katilsaydiniz ve sizi daha once kesfetseydim, bakış acımı değiştirmeme çok yardimci oldun, teşekkür etmek istedim, umarım daha fazla video gelir bizler de izleyerek faydalanırız 💛💛💚🧡💜🤍
Tarzın ve yaptığın içerikler sıradanlıktan uzak özgün içerikler kirpmadan tek seferde cekebilmen bile çok büyük güçlük her seyinle çok harikasın iyi ki senin gibi bir psikologu fark etmiştim💙
The wizard liz ‘ in (yt kanalı) konseptinin aynısı. Yani özgün değil.
@@FoxBlsalakası yok izlememişsin bile liz in üslubu konuştukları ile şehvalin üslubu ve konuştukları bambaşka
@@eylulvehayatindakiguzelliklerikisi de kişisel gelişim kanalı ne kadar farklı olabilirler sence ? kişisel gelişim konusunda verebileceğin bilgiler hemen hemen aynıdır çünkü hepsi aynı kapıya çıkar . Kanalın özgün olmadığını söyledim bu kötü bir şey değil . yorumu yazan arkadaşı eleştirdim ben özgün olduğunu söylemiş alakası yok
@@FoxBls eleştiri yaptığın şey doğru değil o zaman senin dediğine göre bu hayatta her şey birbirinin kopyasıdır saçma bir düşünce.sen eleştirdiğini düşünüyorsun ben de sana cevap veriyorum benim de kötü yaptığım bir şey yok o zaman🤷🏻♀️
@@eylulvehayatindakiguzelliklerben aynı kapıya çıkar derken sadece "kişisel gelişim" konusundan bahsediyorum. Mesela Liz in videoları kendini tekrar etmeye başladı çünkü kişisel gelişim konusunda söyleyebileceğin çok şey yoktur , iş kişinin kendisinde biter, kişisel gelişim kitapları da çoğunlukla aynı şeylerden bahseder. İşte bu yüzden diyorum ki , bu kızın kanalına çok farklı bir kanal diyemeyiz . Eninde sonunda Liz ile aynı şeylerden bahsedecek ki bu videoda bile bahsediyor. Tabi Liz bir yabancı , bu kızın türkçe anlatması ve kendi dilimizde böyle içerik çeken birinin olması güzel bir şey . Ama dediğim gibi , bu kıza benzersiz diyemeyiz.
Lütfen bu seri devam etsin daha derin bir şekilde sizden dinlemek istiyorum tek videoya sığmadı 2 , 3 . Videolarıda bekliyoruz
Teşekkür ederim ve tebrik ederim
Üslubun sesin anlatımın muhteşem
Değer özdeğer kavramını araştırırken denk geldim çok faydalı içerik üretiyorsun takdir ederim başarılar
"Affetmek , hesaplaşmayı bırakmak
Vazgeçmek , aslında asıl cesaret
Yıllardır sorduğum sorunun cevabını buldum büyük bir aydınlanma yaşadım çok teşekkür ederim ❤
Aşko podcast yap ben böyle sürekli dinleyemiyorum ya
Bu ne şirin bir ses ❤❤❤ maşallah
Sesin huzur veriyor
Sevgili.Hocam.İyiki iyiki varsınız.
Sevgilerimle.🌹❤🌹
Çok teşekkür ederim bu güzel video için
Teşekkür ederim ❤🎉
Yine çok güzel
Arka planda müzik olmaması daha iyi olmuş Şehval
Çok samimi ve tatlısın lütfen devam et videolara❤
Eğer sizin hayatınızın içine sıçmış bir anne babanız varsa sizde düzeltemediğin hasarlar bıraktılar ise affetmek neredeyse imkansız ben hala affedemedim 54 yaşındayım onların evine giderken ayaklarım geri geri gidiyor buradan herkese sesleniyorum bakamayacağı nız çocukları doğurmayın.
Çok teşekkürler 🙏🌸
İyi ki varsın 💙.
Teşekkür ederim
Seni çok sevdim tesekkurler 💗
her vidyon eğitici olmakta. tebrikler
vazgeçmenin asıl cesaret olduğunu anladığımda çok küçüktüm😔😔
Çok teşekkür ederim ❤
şarkı koymayınca video kalitesi artmış
tebrık ederım..
Cevhere bak maşallah bu yaşta 🕊️
Aşk kadın ❤
Daha çok video ilişkiler, iletişim, özguven
Tanrı affetse,ben affetmem! Ukalalık,hadsizlik,kabalık degil dilimle affettim desem kalbim,ruhum.affetmez...
Ben 4 yaşında babamı kaybettim hastalığından dolayı annemde beni terk etmişti ve su an 24 yaşındayım.Bir kız arkadaşımın tavsiyesiyle annemle bağlantı kurdum ve nenemle yaşıyorum nenemle annemgilin bağlantısi bende gizliden görüşüyorum telefondan. Gerçekten zor bir durum..
*2 ile dinleyince mükemmel oluyor
başarılar
Merhabalar daha detaylı anlatabilirmisiniz son kısmı baska bir videoda
ya cok güzelsin harikasın
11:04 bunu düşünmek gerçekten iyi hissettiriyor
Bu ben miyim dediğim kişi de kendi ailen den aldığın kalıntıların vardır.
İnsan geleceği için affetmeli öncelikle, affetmek onun yaptıklarını doğru olduğu anlamına gelmez.
Sizler anne ve babanızın toplamısınız.
Hayatınız da tekrar eden hikayenizi görmek ve anlamak ondan kurtulmamızı sağlar.
Canım Şehval'im
Bu günler hiç geçmiyecekmiş gibi geliyor 😢
Bence yeterince açıklayıcı bir video değildi videonun sonunda hala kafamda soru işaretleri var
Bilmiyorsak yaşananları tam olarak ne yapacağız benim gerçekten ailemden geldiğini gördüğüm hiç sevmediğim özelliklerim var mesela uyku ölü gibi uyuyorum sabahları asla uyanamıyorum anne tarafım böyle fiziksel olarak bi rahatsızlığım yok vitamin eksikliği vs bundan nasıl kurtulurum hiç bilmiyorum
Bence dua etmek Ayetler okumak namaz kılmasanız bile insanları af etmeni onların yapdıklarını kabul ederek kendini arındırmana yardım ediyor ancaq duayı bırakmayın ara ara temiz bir şekilde okumak gerek .Dua etmek zamanla her problemi çözmenizi sağlar .❤
❤❤❤
Bu kadina asik oluyorum bu normal mi ❤
Evet normal.asresine cicek gonder❤
B2n nasıl kurtulacamı hala anlamadım video sonuna ilerlettim
İyi güzel demişsiniz değindiğiniz konu da gerçekten herkez için önemli bir konu fakat anlamadığım nokta nasıl affedeceğiz? Bunun bir yöntemi var mı?
Hesaplaşmayı bırakarak. Savaşmadığında alacaklı gibi hissetmiyorsun. Bir de öfke. Öfke gitmeden affedemiyor insan. Önce öfkenin gitmesini bekleyeceksin biraz soğuyacak için sonrada alacak verecek kalmadı hesaplaşmıyorum artık diyeceksin kendi kendine. Kabullendiğinde affetmiş oluyorsun bu unutmak demek değil Şehvalin dediği gibi. Karşılığını bulmayacak demekte değil.
nasıl affedeceğimizi anlamadım, yapmam gerekiyor şimdi 👉👈
Bende yaa keske onuda anlatsaydı
senle evlenmek isterdim...
Abla çok iyisin
Bugun persembeydi ve gece
2.sevgilimi hatırlattın adını karıştırıyorum galiba 😂
Bence çok saçma bir düşünce ondan geldim diye onun hayatını niye yaşıyor oluyorum
Cok yaptim basmeleklerle atalarin ailenin normal
Kameraya bakib konussan daha iyi olur😊
Kişisel gelişim kitapları hiçbir işe yaramaz kendin ol....
Atalari da kat
D ızzet güllü izleyin
Biraz şu bilgilerinizi kanıtlarla ortaya koysanız da bizde inansak
Gidin önce şu hastalıklı, popülizmin getirdiği her şeyi kanıtlama çabasından kurtulun. Bilim deneyi yapmıyoruz burada.
Kardeş ne anlattın sen ya? Hayır gerçekten söylüyorum ne anlattın? Ben anlamıyor değilim, iletişimci olduğum için diyorum. Bu nasıl bir iletişim. Karşı tarafa anlaya bileceği bir şekilde iletemezsen nasıl iletişim olacak bu. Ne hikayesi, ne devamı? Aileyi affedelim tamam da bu şekilde gizemli bir şeymiş gibi anlatmanın alemi ne?
sen ne anlatiyorsun be kanka
daha bir suru bircok kisisel gelişim videosu ceken kişi var enerjinizin kafanızın uyuşmadığı birine kendinizden bir parça bulamadığınız için saldırmaktansa yeni bir gelişimci bulabilirsiniz
ayrıca videonun başlığı doğrultusunda ilk önce kendini affetmek,kendini bağışlamak,şuana dek yaşadığın olaylara karşılık kendini kucaklamak var + meditasyon tarzinda olumlama içeren psikolojiye vurgu yapan bilgilendirici bir video teşekkürler.
Sus bence
@@mustafafidan2055video hakkında fikrini ve eleştirilerini belirtemez mi? niye sussun?
@@aaaasssssllliiiiii her videonun altına olumlu yazılar yazılmasına o kadar çok alışılmışki en ufak bir olumsuz bir sey söylendiğinde parlarlar 😂
Bütün videolarını en az ikişer defa izliyorum. Ablam yok ama ablam oldun artık. Konuşmana, olaylara ve hayata bakış açına hayranım. İnstagram hesabımı kapattım. İnstagram kanalından genelde okuduğun kitapları paylaşıyorsun ama kişisel gelişim için kendimizi bulmak için kitap önerisi videosu çeker misin?