wszystko pięknie, ale w jednym się Pan pomylił ;) robiąc dno odmierza się jego promień robiąc (dokładnie) 6 długości zaznaczonych przez cyrkiel po okręgu nie dlatego, że obwód koła (długość tego okręgu) jest 6.14*r, ponadto i samo takie odmierzanie cyrklem nie mierzy obwodu koła tylko obwód wpisanego w to koło sześciokąta foremnego. Należy tak odmierzyć kąt rozstawu cyrkla by długości sześciokrotnie zaznaczane przez cyrkiel kończyły się dokładnie w punkcie początku, czyli zaznaczyć właśnie 6 boków sześciokąta foremnego wpisanego w okrąg. Bierze się to z tego, że boki te są zarazem podstawami sześciu trójkątów równobocznych z których się ten sześciokąt składa. Skoro są one równoboczne to odmierzając podstawę odmierzamy też długości pozostałych boków, które są promieniami okręgu, czyli dna.
Czy wiadomo coś komuś, aby dawniej wykonywano naczynia z całych pni drzewa częściowo poprzez wydłubywanie, ale z jakiegoś powodu z istotnym zabiegiem wypalania wnętrza, ale nie jak niecki czy koryta, czyli z pnia leżącego, lecz właśnie na wzór beczki, tj. pnia stojącego? Czy taki sposób wyrabiania naczyń w ogóle istniał? Przypuszczam, że COŚ takiego było wyrabiane, ale czy mogło być robione w TAKI sposób? Jak tego rodzaju naczynie nazywano? Pytam, bo tak się zastanawiam nad pochodzeniem słowa kadź. Jest ono słowem ogólnosłowiańskim, lecz uchodzącym za pożyczkę. Słowniki etymologiczne Wiesława Borysia i Aleksandra Brucknera podają pochodzenie z języka greckiego. Aleksander Bruckner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Warszawa 1985, s. 212: „kadź, kadka, słowiańska pożyczka z nowogrec. kadi od kados, 'cebr', wywodzonego z semickiego, hebraj. kad; takie nazwy wędrują od narodu do narodu” Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Kraków 2005, s. 218-219: „kadź ż od XIV w. 'duże naczynie w kształcie ściętego stożka', stp. 'rodzaj beczki'. (…) Słow. kadь 'rodzaj naczynia, kadź, ceber', zapożyczone z gr. kadion, będącego zdr. od gr. kados 'kadź, wiadro, naczynie' (wyraz przejęty zapewne najpierw przez Słowian płd., do polskiego może ze wschsł.)” Andrzej Bańkowski na stronie 607 tomu pierwszego „Słownika etymologicznego języka polskiego” odrzuca ten trop: „niejasne, niezasadnie upatrywano tu zapożyczenia z nowogr. kadi”, ale przekonującego objaśnienia nie podaje: „pozostaje nawiązanie do lit. kuodis 'coś czubatego (…). Inną możliwością byłoby nawiązanie do sanskr. khadi-”. Strzał jest zupełnie w ciemno, ale co jeśli słowo kadź pochodziłoby od zwyczaju opalania, okadzania wnętrza naczyń? Takie słowa jak kadzić i kadzidło są ogólnosłowiańskimi i uchodzą za rodzime.
Były kadłuby drążone wewnątrz z pnia lub konarów drzew liściastych zarówno poziome jak i pionowe. Drewna z drzew iglastych nie uzywano ze względu na żywicę. Kadłuby poziome kilkumetrowej długości i metrowej szerokości uzywano do trzymania ziarna. Miały one otwory z klapą, aby nie dostawały sie gryzonie. Małe kadłuby służyły w gospodarstwie domowych do przetrzymywania sypkich produktów. W nieco większych kiszono kapustę, trzymano solone mięso, a nawet odzież.
Buahahahaha... co on robi tym cyrklem?! Można było w sekundę to zmierzyć sznurkiem - przyłożyć sznurek w poprzek aby zmierzyć średnicę i taką długość sznurka złożyć na pół - ta połowa to promień, czyli rozstaw cyrkla do rysowania okręgu, który jest nam potrzebny... niech to nawet będzie 2 lub 3 sekundy pracy... ale nie dziabanie dookoła cyrklem na chybił trafił przez pół godziny, aż trafi 🤦♂🤦♂
Bardzo fajny materiał, jak najwięcej takich filmów, dzięki którym utrwalone zostaną dawne zawody.
wszystko pięknie, ale w jednym się Pan pomylił ;) robiąc dno odmierza się jego promień robiąc (dokładnie) 6 długości zaznaczonych przez cyrkiel po okręgu nie dlatego, że obwód koła (długość tego okręgu) jest 6.14*r, ponadto i samo takie odmierzanie cyrklem nie mierzy obwodu koła tylko obwód wpisanego w to koło sześciokąta foremnego.
Należy tak odmierzyć kąt rozstawu cyrkla by długości sześciokrotnie zaznaczane przez cyrkiel kończyły się dokładnie w punkcie początku, czyli zaznaczyć właśnie 6 boków sześciokąta foremnego wpisanego w okrąg. Bierze się to z tego, że boki te są zarazem podstawami sześciu trójkątów równobocznych z których się ten sześciokąt składa. Skoro są one równoboczne to odmierzając podstawę odmierzamy też długości pozostałych boków, które są promieniami okręgu, czyli dna.
super materiał :)
I kurwa dziadek zrobił beczke, mebel w roku 50 mamy 2018 jak korniki nie zjadły to stoi do dziś.. a kup teraz mebel....
Cyrklem x6 nie zmierzy się obwodu koła tylko obwód sześciokąta wpisanego w koło(okrąg). A to jest jakaś różnica bednarzu.
Czyli jakby 4 długości musiał wpisać, to ten okrąg musiałby być opisany na kwadracie ?
Swietny temat. A jest wersja z napisami jest?
Czy wiadomo coś komuś, aby dawniej wykonywano naczynia z całych pni drzewa częściowo poprzez wydłubywanie, ale z jakiegoś powodu z istotnym zabiegiem wypalania wnętrza, ale nie jak niecki czy koryta, czyli z pnia leżącego, lecz właśnie na wzór beczki, tj. pnia stojącego? Czy taki sposób wyrabiania naczyń w ogóle istniał? Przypuszczam, że COŚ takiego było wyrabiane, ale czy mogło być robione w TAKI sposób? Jak tego rodzaju naczynie nazywano?
Pytam, bo tak się zastanawiam nad pochodzeniem słowa kadź. Jest ono słowem ogólnosłowiańskim, lecz uchodzącym za pożyczkę. Słowniki etymologiczne Wiesława Borysia i Aleksandra Brucknera podają pochodzenie z języka greckiego.
Aleksander Bruckner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Warszawa 1985, s. 212:
„kadź, kadka, słowiańska pożyczka z nowogrec. kadi od kados, 'cebr', wywodzonego z semickiego, hebraj. kad; takie nazwy wędrują od narodu do narodu”
Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Kraków 2005, s. 218-219:
„kadź ż od XIV w. 'duże naczynie w kształcie ściętego stożka', stp. 'rodzaj beczki'. (…) Słow. kadь 'rodzaj naczynia, kadź, ceber', zapożyczone z gr. kadion, będącego zdr. od gr. kados 'kadź, wiadro, naczynie' (wyraz przejęty zapewne najpierw przez Słowian płd., do polskiego może ze wschsł.)”
Andrzej Bańkowski na stronie 607 tomu pierwszego „Słownika etymologicznego języka polskiego” odrzuca ten trop: „niejasne, niezasadnie upatrywano tu zapożyczenia z nowogr. kadi”, ale przekonującego objaśnienia nie podaje: „pozostaje nawiązanie do lit. kuodis 'coś czubatego (…). Inną możliwością byłoby nawiązanie do sanskr. khadi-”.
Strzał jest zupełnie w ciemno, ale co jeśli słowo kadź pochodziłoby od zwyczaju opalania, okadzania wnętrza naczyń? Takie słowa jak kadzić i kadzidło są ogólnosłowiańskimi i uchodzą za rodzime.
Były kadłuby drążone wewnątrz z pnia lub konarów drzew liściastych zarówno poziome jak i pionowe. Drewna z drzew iglastych nie uzywano ze względu na żywicę. Kadłuby poziome kilkumetrowej długości i metrowej szerokości uzywano do trzymania ziarna. Miały one otwory z klapą, aby nie dostawały sie gryzonie. Małe kadłuby służyły w gospodarstwie domowych do przetrzymywania sypkich produktów. W nieco większych kiszono kapustę, trzymano solone mięso, a nawet odzież.
do kapustę i ogórki do kiszona sa dobre bylo i sól się robił a teraz słoik
Jak zrobic?! Na Allegro zamowic! Pozdro!
A jak robi sie kapuste?
Sprawdź wiano.eu/article/2872
@@wianoeu Dziekuje! To byl zart z mojej str. jako reakcja na pytania uczestnikow w tym filmie. Pozdro!
Buahahahaha... co on robi tym cyrklem?! Można było w sekundę to zmierzyć sznurkiem - przyłożyć sznurek w poprzek aby zmierzyć średnicę i taką długość sznurka złożyć na pół - ta połowa to promień, czyli rozstaw cyrkla do rysowania okręgu, który jest nam potrzebny... niech to nawet będzie 2 lub 3 sekundy pracy... ale nie dziabanie dookoła cyrklem na chybił trafił przez pół godziny, aż trafi 🤦♂🤦♂
Nie zrozumialo do czego ma sluzycz take cudo napewno nie do wina z do czego?
Strasznie się drą te dzieciaki