ภัทเทกรัตตคาถา บุคคลไม่ควรเอาลัยในอดีตที่ผ่านมา ไม่ควรพะวงถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 26 ก.ย. 2024
- ภัทเทกรัตตคาถา
จากหนังสือทำวัตรเช้า เย็น และบทสวดมนต์พิเศษบางบท
ภาค 2 บทสวดมนต์พิเศษ บางบท
๖. ภัทเทกรัตตคาถา
(หันทะ มะยัง ภัทเทกะรัตตะคาถาโย ภะณามะ เส.)
อะตีตัง นานวาคะเมยยะ นัปปะฏิกังเข อะนาคะตัง,
บุคคลไม่ควรตามคิดถึงสิ่งที่ล่วงไปแล้ว ด้วยอาลัย, และไม่พึงพะวงถึงสิ่งที่ยังมาไม่ถึง;
ยะทะตีตัมปะหีนันตัง อัปปัตตัญจะ อะนาคะตัง.
สิ่งเป็นอดีตก็ละไปแล้ว, สิ่งเป็นอนาคตก็ยังไม่มา;
ปัจจุปปันนัญจะ โย ธัมมัง ตัตถะ ตัตถะ วิปัสสะติ,
อะสังหิรัง อะสังกุปปัง ตัง วิทธา มะนุพรูหะเย,
ผู้ใดเห็นธรรมอันเกิดขึ้นในเฉพาะหน้าในที่นั้นๆ อย่างแจ่มแจ้ง,
ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลน, เขาควรพอกพูนอาการเช่นนั้นไว้;
อัชเชวะ กิจจะมาตัปปัง, โก ชัญญา มะระณัง สุเว,
ความเพียรเป็นกิจที่ต้องทำวันนี้, ใครจะรู้ความตาย แม้พรุ่งนี้;
นะ หิ โน สังคะรันเตนะ มะหาเสเนนะ มัจจุนา,
เพราะการผัดเพี้ยนต่อมัจจุราชซึ่งมีเสนามาก ย่อมไม่มีสำหรับเรา;
เอวังวิหาริมาตาปิง อะโหรัตตะมะตันทิตัง,
ตัง เว ภัทเทกะรัตโตติ สันโต อาจิกขะเต มุนิ.
มุนีผู้สงบ ย่อมกล่าวเรียก ผู้มีความเพียรอยู่เช่นนั้น,
ไม่เกียจคร้านทั้งกลางวันกลางคืน ว่า "ผู้เป็นอยู่แม้เพียงราตรีเดียว ก็น่าชม."
รักนะคะ