Με όλο το σεβασμό στην τεράστια πράγματι προσωπικότητα και στην εξίσου τεράστια προσφορά του Μουντόκωστα, αλλά και με το θάρρος της απόλυτα προσωπικής και υποκειμενικής μου γνώμης : Με το που μπαίνει ο μπαρμπα-Κώστας με την λύρα του η κατάσταση λίγο...΄΄χωλαίνει΄΄, ο Βαγγέλης δεν είναι ένας απλά απίστευτος δεξιοτέχνης με ''τρομερή'' τεχνική και μαγικά ''χρώματα'' αλλά το παίξιμό του σου μεταφέρει και μια εξίσου απίστευτη...ευγένεια(!!) - παίξιμο εξευγενισμένο & καλλιεργημένο, απίστευτη μουσικότητα και μελωδικότητα, ταυτόχρονα όμως ΚΑΙ δυναμικότητα...η κάθε του νότα είναι σαν μια...επανάσταση...σαν ένα ολόκληρο ταξίδι...σαν να σε παρασέρνει μαζί της με χρώματα & αρώματα και να σε ταξιδεύει από το Σπήλι στην...Βιέννη(!!!) και πάλι πίσω... κι όσο υπέροχος και μαγευτικός κι αν υπήρξε ο Μουντάκης με αυτά τα θέματα δεν είχε και πολλή σχέση, το παίξιμό του και η νότα του ΄΄μύριζε΄΄ πάντα χωριό, θύμιζε Καφάτο & Μυλοπόταμο... ενώ οι Μαρκοβαγγέλης-Μαρκοχαραλάμπης σε σχέση με αυτόν ήταν σαν να παίζουν...Μουσική Δωματίου ! ! ! ! Περίπου τα ίδια ισχύουν και για την φωνή του μπαρμπα-Κώστα, καλός, χρυσός και άγιος, ''τραβηχτικός'' & ''γοητευτικός'' & πάντοτε ''παραδοσιακός'' αλλά...με το που άνοιγε τον ΄΄φαρυγγα΄΄ του ο Μανιάς μόνο ένας...τυφλός δεν μπορούσε να ''δει'' την διαφορά που είχαν σε ΄΄πάστα φωνης΄΄... Τι θέλω να πω με όλα αυτά;; Με κανέναν τρόπο να μειώσω τον Μουντόκωστα και την προσφορά του ή και οποιονδήποτε άλλο λαικό οργανοπαίκτη... Απλά θα ήθελα να παρατηρήσω και να σημειώσω ότι οι χαρακτηρισμοί ΄΄ο ένας΄΄ _ ΄΄ο θεός΄΄ _ ΄΄ο μοναδικός΄΄ _ ΄΄που μπροστά του οι άλλοι δεν πιάνουν μία΄΄ ή και ΄΄που μπροστά του οι άλλοι είναι άχρηστοι΄΄ τους οποίους χρησιμοποιούν ορισμένοι ''οπαδοί'' για τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες, δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα... είναι αστοιχείωτοι... Και θα ήθελα με βάση αυτό, να περάσω και το...΄΄μήνυμα΄΄ ότι ακριβώς επειδή ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΣ, αλλού υπερτερούσαν και αλλού μειονεκτούσαν σε σχέση με κάποιους άλλους, δεν έχει υπάρξει στην παραδοσιακή μουσική μας ΄΄ο ένας΄΄ που ΄΄να έχει όλες τις ποιότητες΄΄ και που ΄΄να μην έχει καθόλου αρνητικά΄΄... Το γεγονός αυτό, ιδωμένο από την σωστή οπτική γωνία, θα μπορουσε για την μουσική μας να θεωρηθεί από θετικό έως και...αισιόδοξο! Δηλαδή, 1ον, ως ακροατές είμαστε χαμηλών τόνων, ευγενείς, μαρφωμένοι και με διάθεση ΄΄να μάθουμε΄΄ και να καλυτερέψουμε κι άλλο... [ Δε θέλω γέλια εδώ, η έλλειψη ''παιδείας'' και ''επαρκών ακροατών'' , που να καταλαβαίνουν δηλαδή τι ακούν και να μην επικρατεί τρικυμία μέσα στο μυαλό τους, ευθύνεται για ακόμα περισσότερα ''στράβα'' απ' όσα νομίζουμε...] Κρατάμε από όλους, καλούς & μέτριους & καλύτερους & άριστους τα καλά τους στοιχεία και παρεδεχόμαστε τις αδυναμίες τους... 2ον, ακριβώς το ίδιο με τους ακροατές κάνουν και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, με γνώση και αξιοκρατικά, κρατούν τα καλά στοιχεία και αφήνουν πίσω και απορρίπτουν ότι ''σφάλει'', ότι δεν είναι θετικό ή ότι είναι αντιαισθητικό... Ανάμεσα σε αυτά, αφήνουμε αρκετό χώρο για να μπορεί να εκφράζεται και το προσωπικό ΄΄γούστο΄΄ του κάθενός μας... Κατ' αυτόν τον τρόπο ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΙ ώστε να ξεκινήσουμε και να προχωρήσουμε λίγο πιο πέρα και λίγο πιο πάνω, να καλυτερέψουμε δηλαδή, το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε να μην είναι το τέλος, όπως έχει καταλήξει να είναι εδώ και καιρό ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ, ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ... Αντί αυτού, δυστυχώς...κολοκυθόπιτα!! Κοινό και καλλιτέχνες στριφογυρνούν σε ''φαυλους κύκλους'' και όχι απλώς δεν δείχνουμε ικανοί να πάμε παραπέρα και να προοδεύσουμε, αλλά μόνο προς ''καταστροφή'', με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, της ''στροφής προς τα κάτω'', του ξεπεσμού δηλαδή... Οι νέοι μας όχι απλώς δεν έχουν καταφέρει να φτάσουν σε ένα ισάξιο επίπεδο με τους παλιούς, έτσι ώστε να μπορούν να ''πατήσουν'' επάνω τους , να βασιστούν σε αυτούς και να χτίσουν ''το επόμενο σκαλοπάτι'', αλλά αντιθέτως, όσο περνά ο χρόνος η απόσταση μεταξύ τους μεγαλώνει, αντί να προοδεύουμε χειροτερεύουμε, τα χρώματα & τα αρώματα και οι ποιότητες & οι ικανότητες των παλιών χάνονται ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΝΤΑΙ... Η μουσική δεν είναι μόνο ''τεχνική'' και ''μαθηματικά'' αλλά και ΄΄έκφραση ψυχής΄΄ και ΄΄συναίσθημα΄΄, και σε αυτόν τον τομέα του συναισθήματος και του ''χρώματος'' και του πόσο μπορεί ''να σε ταξιδέψει κάποιος'', οι παλιοί, οι ΄΄Γέροι΄΄ (και δεν αναφέρομαι μόνο στον Σκορδαλό & στον Μουντάκη ή στον Μαρκοβαγγέλη & τον Νικολή τον Αλεφαντινό, αλλά αυτό ισχύει και για πολλούς ακόμη, από τον Σηφογιώργη μέχρι...τον Καλομοίρη) παραμένουν αξεπέραστοι και απλησιάστοι...
Δεν νομιζω να βρισκω κατι να διαφωνησω σε τιποτα απο οσα λες.Αυτα που γραφεις για τον συνδυασμο Μουντη-Μαρκοβαγγελη με εκαναν να χαμογελασω με νοημα.Απλα σε αυτες τις περιπτωσεις μπαινει το θεμα του υποκειμενικου στη μουσικη.Αλλος ακουει αλλα πραγματα απο ενα σαφως βεβαια ωραιο διδυμο μουσικων.Ειχε βεβαια αναμφιβολλα και ο Μουντακης σπουδαια φωνη.Τωρα για τον Μανια ενταξει,σε αλλους αρεσει ο Μουντακης ok. ................Φυσικα και πρεπει να κραταμε τα καλυτερα απο εναν μουσικο και δεν πρεπει να θεοποιουμε κανεναν οσο και αν μας αρεσει.Καθε μουσικος εχει μια πορεια που οσο σπουδαιος και αν ειναι δεν εχει την ιδια ποιοτητα και δημιουργικοτητα στον χρονο.Οφειλουμε να εχουμε τα αυτια μας ανοιχτα και οχι βουλωμενα.Απο εκει και περα ολα που γραφεις σωστα ειναι αλλα νομιζω οτι η μουσικη γενικα ειναι και ο καθρεπτης της εκαστοτε κοινωνιας και πραγματικοτητας.Ενα τεραστιο ποσοστο των ανθρωπων σημερα αντιμετωπιζουν την μουσικη γενικοτερα σαν μια τσιχλοφουσκα.Αυτο δεν θα μπορουσε να λειπει και απ την παραδοσιακη.Ειναι γενικοτερο το προβλημα του εκφυλισμου,της διαστρεβλωσης και της παρακμης της μουσικης οπως και της εποχης γενικοτερα.Και στα αλλα ειδη της παραδοσιακης περιπου το ιδιο συμβαινει και στην λαικη μια απ τα ιδια.Κατι βεβαια που δεν συνεβαινε παλια .Αν προσθεσεις βεβαια και το τεραστιο ελλειμα παιδειας γενικοτερα που εχουμε σαν λαος και εννοω παιδειας οχι με βαση τα πτυχια φυσικα,τοτε το προβλημα φαινεται ακομα μεγαλυτερο.Δεν λεω πως δεν γινονται καποιες αξιολογες προσπαθειες η δεν βγαινουν καλα πραγματα,βγαινουν.Χρειαζομαστε πιο πολλα ομως.Η μουσικη και δη η κρητικη εχει αλλαξει πλεον δεν ειναι αυτη που ηταν.Το μεγαλο προβλημα ειναι η δημιουργια και η ψυχη φυσικα που εχει να κανει και με τα βιωματα παρα πολυ και φυσικα αυτα εχουν αλλαξει εντελως πλεον.Δεν υπαρχουν δημιουργοι να δημιουργησουν οπως οι παλιοι.Γι αυτο και η διαφορα φαινεται τοσο μεγαλη.Δεν υπαρχει προσωπικο υφος.Λειπει πολυ.Απλα αντιγραφεις και εκτελεστες, καποιοι δεν λεω αρκετα καλοι.Ομως φυσικα δεν φτανει μονο αυτο.Υπαρχει μεγαλη παρακμη δυστυχως .
Μιας και αναφέρεστε σε όρους "σεβασμού ή έλλειψη παιδείας " Που είναι ο σεβασμός σας μπροστά σε ένα Κώστα Μουντάκη που χωρίς τη δική του πρωτοβουλία (εννοώ τα ωδεία-αφήστε το καλλιτεχνικό στην άκρη..περί ορέξεως κολοκυθόπιτα που λέει κι ο λαός..) η λύρα βρισκόταν σε ένα μεταίχμιο αρχές-μέσα της δεκαετίας του 80, κινδύνευε σίγουρα να εκλείψει μετά την έλευση όλων των μεγάλων της δικής του γενιάς! Μετά βεβαιότητας, από τους σημερινούς ενεργούς ας πούμε..ουτε ένα 20% δεν θα υπήρχε, εάν δεν είχε προηγηθεί ο αγώνας του Μουντάκη για τη διάδοση και διάσωση της λύρας και όχι μόνο απλά της διδασκαλίας της. Πείτε μου παρακαλώ αντικειμενικά, χωρίς προϋποθέσεις ακαδημαϊκών γνώσεων ή γνώσεις κλασικής μουσικής παιδείας κλπ. Ποιος ήταν ο πιο κατάλληλος της εποχής του και πιο ολοκληρωμένος, ώστε να επιχειρήσει με την αξία του ένα τετοιο εγχείρημα; Πόσο σεβασμό έχει για παράδειγμα ο τρόπος "μπάρμπα Κώστας " ή Βαγγέλης (σκέτο) ή "χωλαίνει " ? Λυπάμαι αλλά όσο ειδήμων και γνώστης παρουσιάζεστε..η όποια γνώση πάει περίπατο χωρίς τον ανάλογο σεβασμό. Σαφώς και δεν είναι ουδείς ο 100% τέλειος όπως λέτε, και ουδείς δε μπορεί να αρέσει σε όλους. Για τον εαυτό μου θα σας πω, θα με χαρακτήριζα "χαζο-εξυπνάκια" εάν αποκαλούσα παράδειγμα το δάσκαλο Σκορδαλό "μπάρμπα Θανάση ή Θάνο " ή "ρινόφωνο", ή τον εξίσου κορυφαίο δεξιοτέχνη Λεωνίδα Κλάδο.."μπάρμπα Λέω "... Απρεπείς χαρακτηρισμοί και αντιφατικές οι τοποθετήσεις σας.
Τρικυμία εν κρανίω... είναι αυτό; ή είναι έλλειψη σεβασμού; αν είχες την τύχη να γνωρίσεις για μια στιγμή αυτόν τον άνθρωπο... στο ποιος ήταν απέναντι στους συναδέλφους του... ή στον απλό κόσμο... ή στους μαθητές του... ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΛΜΟΥΣΕΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ! και μάλιστα με ύφος χιλίων καρδιναλίων!
Πάλι καλά που δεν έγραψες ο " Κωστάκης " , όπως φώναζαν τον Βουτσά στις παλιές ελληνικές ταινίες ! Ακούς εκεί μπάρμπα Κώστας !
Με όλο το σεβασμό στην τεράστια πράγματι προσωπικότητα και στην εξίσου τεράστια προσφορά του Μουντόκωστα, αλλά και με το θάρρος της απόλυτα προσωπικής και υποκειμενικής μου γνώμης : Με το που μπαίνει ο μπαρμπα-Κώστας με την λύρα του η κατάσταση λίγο...΄΄χωλαίνει΄΄, ο Βαγγέλης δεν είναι ένας απλά απίστευτος δεξιοτέχνης με ''τρομερή'' τεχνική και μαγικά ''χρώματα'' αλλά το παίξιμό του σου μεταφέρει και μια εξίσου απίστευτη...ευγένεια(!!) - παίξιμο εξευγενισμένο & καλλιεργημένο, απίστευτη μουσικότητα και μελωδικότητα, ταυτόχρονα όμως ΚΑΙ δυναμικότητα...η κάθε του νότα είναι σαν μια...επανάσταση...σαν ένα ολόκληρο ταξίδι...σαν να σε παρασέρνει μαζί της με χρώματα & αρώματα και να σε ταξιδεύει από το Σπήλι στην...Βιέννη(!!!) και πάλι πίσω... κι όσο υπέροχος και μαγευτικός κι αν υπήρξε ο Μουντάκης με αυτά τα θέματα δεν είχε και πολλή σχέση, το παίξιμό του και η νότα του ΄΄μύριζε΄΄ πάντα χωριό, θύμιζε Καφάτο & Μυλοπόταμο... ενώ οι Μαρκοβαγγέλης-Μαρκοχαραλάμπης σε σχέση με αυτόν ήταν σαν να παίζουν...Μουσική Δωματίου ! ! ! ! Περίπου τα ίδια ισχύουν και για την φωνή του μπαρμπα-Κώστα, καλός, χρυσός και άγιος, ''τραβηχτικός'' & ''γοητευτικός'' & πάντοτε ''παραδοσιακός'' αλλά...με το που άνοιγε τον ΄΄φαρυγγα΄΄ του ο Μανιάς μόνο ένας...τυφλός δεν μπορούσε να ''δει'' την διαφορά που είχαν σε ΄΄πάστα φωνης΄΄... Τι θέλω να πω με όλα αυτά;; Με κανέναν τρόπο να μειώσω τον Μουντόκωστα και την προσφορά του ή και οποιονδήποτε άλλο λαικό οργανοπαίκτη... Απλά θα ήθελα να παρατηρήσω και να σημειώσω ότι οι χαρακτηρισμοί ΄΄ο ένας΄΄ _ ΄΄ο θεός΄΄ _ ΄΄ο μοναδικός΄΄ _ ΄΄που μπροστά του οι άλλοι δεν πιάνουν μία΄΄ ή και ΄΄που μπροστά του οι άλλοι είναι άχρηστοι΄΄ τους οποίους χρησιμοποιούν ορισμένοι ''οπαδοί'' για τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες, δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα... είναι αστοιχείωτοι... Και θα ήθελα με βάση αυτό, να περάσω και το...΄΄μήνυμα΄΄ ότι ακριβώς επειδή ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΣ, αλλού υπερτερούσαν και αλλού μειονεκτούσαν σε σχέση με κάποιους άλλους, δεν έχει υπάρξει στην παραδοσιακή μουσική μας ΄΄ο ένας΄΄ που ΄΄να έχει όλες τις ποιότητες΄΄ και που ΄΄να μην έχει καθόλου αρνητικά΄΄... Το γεγονός αυτό, ιδωμένο από την σωστή οπτική γωνία, θα μπορουσε για την μουσική μας να θεωρηθεί από θετικό έως και...αισιόδοξο! Δηλαδή, 1ον, ως ακροατές είμαστε χαμηλών τόνων, ευγενείς, μαρφωμένοι και με διάθεση ΄΄να μάθουμε΄΄ και να καλυτερέψουμε κι άλλο... [ Δε θέλω γέλια εδώ, η έλλειψη ''παιδείας'' και ''επαρκών ακροατών'' , που να καταλαβαίνουν δηλαδή τι ακούν και να μην επικρατεί τρικυμία μέσα στο μυαλό τους, ευθύνεται για ακόμα περισσότερα ''στράβα'' απ' όσα νομίζουμε...] Κρατάμε από όλους, καλούς & μέτριους & καλύτερους & άριστους τα καλά τους στοιχεία και παρεδεχόμαστε τις αδυναμίες τους... 2ον, ακριβώς το ίδιο με τους ακροατές κάνουν και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, με γνώση και αξιοκρατικά, κρατούν τα καλά στοιχεία και αφήνουν πίσω και απορρίπτουν ότι ''σφάλει'', ότι δεν είναι θετικό ή ότι είναι αντιαισθητικό... Ανάμεσα σε αυτά, αφήνουμε αρκετό χώρο για να μπορεί να εκφράζεται και το προσωπικό ΄΄γούστο΄΄ του κάθενός μας... Κατ' αυτόν τον τρόπο ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΙ ώστε να ξεκινήσουμε και να προχωρήσουμε λίγο πιο πέρα και λίγο πιο πάνω, να καλυτερέψουμε δηλαδή, το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε να μην είναι το τέλος, όπως έχει καταλήξει να είναι εδώ και καιρό ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ, ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ... Αντί αυτού, δυστυχώς...κολοκυθόπιτα!! Κοινό και καλλιτέχνες στριφογυρνούν σε ''φαυλους κύκλους'' και όχι απλώς δεν δείχνουμε ικανοί να πάμε παραπέρα και να προοδεύσουμε, αλλά μόνο προς ''καταστροφή'', με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, της ''στροφής προς τα κάτω'', του ξεπεσμού δηλαδή... Οι νέοι μας όχι απλώς δεν έχουν καταφέρει να φτάσουν σε ένα ισάξιο επίπεδο με τους παλιούς, έτσι ώστε να μπορούν να ''πατήσουν'' επάνω τους , να βασιστούν σε αυτούς και να χτίσουν ''το επόμενο σκαλοπάτι'', αλλά αντιθέτως, όσο περνά ο χρόνος η απόσταση μεταξύ τους μεγαλώνει, αντί να προοδεύουμε χειροτερεύουμε, τα χρώματα & τα αρώματα και οι ποιότητες & οι ικανότητες των παλιών χάνονται ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΝΤΑΙ... Η μουσική δεν είναι μόνο ''τεχνική'' και ''μαθηματικά'' αλλά και ΄΄έκφραση ψυχής΄΄ και ΄΄συναίσθημα΄΄, και σε αυτόν τον τομέα του συναισθήματος και του ''χρώματος'' και του πόσο μπορεί ''να σε ταξιδέψει κάποιος'', οι παλιοί, οι ΄΄Γέροι΄΄ (και δεν αναφέρομαι μόνο στον Σκορδαλό & στον Μουντάκη ή στον Μαρκοβαγγέλη & τον Νικολή τον Αλεφαντινό, αλλά αυτό ισχύει και για πολλούς ακόμη, από τον Σηφογιώργη μέχρι...τον Καλομοίρη) παραμένουν αξεπέραστοι και απλησιάστοι...
Δεν νομιζω να βρισκω κατι να διαφωνησω σε τιποτα απο οσα λες.Αυτα που γραφεις για τον συνδυασμο Μουντη-Μαρκοβαγγελη με εκαναν να χαμογελασω με νοημα.Απλα σε αυτες τις περιπτωσεις μπαινει το θεμα του υποκειμενικου στη μουσικη.Αλλος ακουει αλλα πραγματα απο ενα σαφως βεβαια ωραιο διδυμο μουσικων.Ειχε βεβαια αναμφιβολλα και ο Μουντακης σπουδαια φωνη.Τωρα για τον Μανια ενταξει,σε αλλους αρεσει ο Μουντακης ok. ................Φυσικα και πρεπει να κραταμε τα καλυτερα απο εναν μουσικο και δεν πρεπει να θεοποιουμε κανεναν οσο και αν μας αρεσει.Καθε μουσικος εχει μια πορεια που οσο σπουδαιος και αν ειναι δεν εχει την ιδια ποιοτητα και δημιουργικοτητα στον χρονο.Οφειλουμε να εχουμε τα αυτια μας ανοιχτα και οχι βουλωμενα.Απο εκει και περα ολα που γραφεις σωστα ειναι αλλα νομιζω οτι η μουσικη γενικα ειναι και ο καθρεπτης της εκαστοτε κοινωνιας και πραγματικοτητας.Ενα τεραστιο ποσοστο των ανθρωπων σημερα αντιμετωπιζουν την μουσικη γενικοτερα σαν μια τσιχλοφουσκα.Αυτο δεν θα μπορουσε να λειπει και απ την παραδοσιακη.Ειναι γενικοτερο το προβλημα του εκφυλισμου,της διαστρεβλωσης και της παρακμης της μουσικης οπως και της εποχης γενικοτερα.Και στα αλλα ειδη της παραδοσιακης περιπου το ιδιο συμβαινει και στην λαικη μια απ τα ιδια.Κατι βεβαια που δεν συνεβαινε παλια .Αν προσθεσεις βεβαια και το τεραστιο ελλειμα παιδειας γενικοτερα που εχουμε σαν λαος και εννοω παιδειας οχι με βαση τα πτυχια φυσικα,τοτε το προβλημα φαινεται ακομα μεγαλυτερο.Δεν λεω πως δεν γινονται καποιες αξιολογες προσπαθειες η δεν βγαινουν καλα πραγματα,βγαινουν.Χρειαζομαστε πιο πολλα ομως.Η μουσικη και δη η κρητικη εχει αλλαξει πλεον δεν ειναι αυτη που ηταν.Το μεγαλο προβλημα ειναι η δημιουργια και η ψυχη φυσικα που εχει να κανει και με τα βιωματα παρα πολυ και φυσικα αυτα εχουν αλλαξει εντελως πλεον.Δεν υπαρχουν δημιουργοι να δημιουργησουν οπως οι παλιοι.Γι αυτο και η διαφορα φαινεται τοσο μεγαλη.Δεν υπαρχει προσωπικο υφος.Λειπει πολυ.Απλα αντιγραφεις και εκτελεστες, καποιοι δεν λεω αρκετα καλοι.Ομως φυσικα δεν φτανει μονο αυτο.Υπαρχει μεγαλη παρακμη δυστυχως .
Συμφωνώ με όσα λέτε και οι δύο!
Μιας και αναφέρεστε σε όρους "σεβασμού ή έλλειψη παιδείας "
Που είναι ο σεβασμός σας μπροστά σε ένα Κώστα Μουντάκη που χωρίς τη δική του πρωτοβουλία (εννοώ τα ωδεία-αφήστε το καλλιτεχνικό στην άκρη..περί ορέξεως κολοκυθόπιτα που λέει κι ο λαός..) η λύρα βρισκόταν σε ένα μεταίχμιο αρχές-μέσα της δεκαετίας του 80, κινδύνευε σίγουρα να εκλείψει μετά την έλευση όλων των μεγάλων της δικής του γενιάς! Μετά βεβαιότητας, από τους σημερινούς ενεργούς ας πούμε..ουτε ένα 20% δεν θα υπήρχε, εάν δεν είχε προηγηθεί ο αγώνας του Μουντάκη για τη διάδοση και διάσωση της λύρας και όχι μόνο απλά της διδασκαλίας της.
Πείτε μου παρακαλώ αντικειμενικά, χωρίς προϋποθέσεις ακαδημαϊκών γνώσεων ή γνώσεις κλασικής μουσικής παιδείας κλπ. Ποιος ήταν ο πιο κατάλληλος της εποχής του και πιο ολοκληρωμένος, ώστε να επιχειρήσει με την αξία του ένα τετοιο εγχείρημα;
Πόσο σεβασμό έχει για παράδειγμα ο τρόπος "μπάρμπα Κώστας " ή Βαγγέλης (σκέτο) ή "χωλαίνει " ?
Λυπάμαι αλλά όσο ειδήμων και γνώστης παρουσιάζεστε..η όποια γνώση πάει περίπατο χωρίς τον ανάλογο σεβασμό.
Σαφώς και δεν είναι ουδείς ο 100% τέλειος όπως λέτε, και ουδείς δε μπορεί να αρέσει σε όλους. Για τον εαυτό μου θα σας πω, θα με χαρακτήριζα "χαζο-εξυπνάκια" εάν αποκαλούσα παράδειγμα το δάσκαλο Σκορδαλό "μπάρμπα Θανάση ή Θάνο " ή "ρινόφωνο", ή τον εξίσου κορυφαίο δεξιοτέχνη Λεωνίδα Κλάδο.."μπάρμπα Λέω "...
Απρεπείς χαρακτηρισμοί και αντιφατικές οι τοποθετήσεις σας.
Τρικυμία εν κρανίω... είναι αυτό; ή είναι έλλειψη σεβασμού; αν είχες την τύχη να γνωρίσεις για μια στιγμή αυτόν τον άνθρωπο... στο ποιος ήταν απέναντι στους συναδέλφους του... ή στον απλό κόσμο... ή στους μαθητές του... ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΛΜΟΥΣΕΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ! και μάλιστα με ύφος χιλίων καρδιναλίων!