Loskomen van je verleden ... hoe dan?
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 25 ต.ค. 2024
- Hoe kan je het verleden loslaten zodat je meer innerlijke rust kunt ervaren?
Jij kunt het verleden niet loslaten, maar door de pijn op te zoeken en te doorvoelen, kan het verleden jou loslaten.
Wanneer je accepteert wat er is (gebeurt), veranderd het in vergeving.
Wanneer je het accepteert wordt het inspiratie.
Mirei is actief op socialmedia:
❤️TH-cam: Mirei bewust zijn is bewustzijn
❤️ TH-cam Koekwaus: / @koekwaus
❤️ Rumble Koekwaus: rumble.com/c/c...
❤️ Telegram: Mirei bewust zijn is bewustzijn
❤️ Website: bewustzijnisbew...
❤️ De reis naar heelwording: www.boekenbest...
❤️ De reis naar heelwording: publicura.nl/p...
#loskomen #verleden #zielenrust #acceptatie #vergeving #vergeven #accepteren #kracht #energie #licht #liefde #leven #zelfliefde #hierennu #gedachten #gevoelens #emoties #richting #weg #pad #innerlijkwerk #ervaringen #spiritualteacher #lichtwerker #transformeren #integreren #mirei #bewust #bewuszijn #bewustzijnisbewustzijn
De reis naar heelwording: www.boekenbestellen.nl/boek/de-reis-naar-heelwording
Goed werk lieverd , ben er ook
voor terug willen gaan na een mislukte longoperatie, was als mijn geestelijke persoonlijkheid 5 dagen in de astrale wereld…bewust heb veel gevoeld daar en krachtige geworden!
Was pas 29 jaar, nu 80 jaar na hongeroedeem met een half jaar verzwak fysiek organisme!
Ben een geestelijke verantwoordelijke zelfstandige persoonlijkheid, lééf niet met afbrekende karaktertrekken!
Bedankt voor álles, je liefdevolle aandacht voor de mensheid doet jezelf groeien Mirei ❤
We zijn alle druppels 💧, van een oceaan als éénheid, niemand kan zich daaruit losmaken!
Dat is de Albronnelijke kern in iedere cel ❤
Dankjewel voor je mooie delen, je openhartigheid, je wijze woorden, je intentie in je woorden 🙏😘❤
Ben nu in mijn laatste krachten, om naar de geestelijke astrale wereld, te gaan.
Heel treffend.
Voor mij absoluut ook van toepassing.
Heel erg bedankt voor deze mooie video.
❤❤❤❤
Erg blij met jou Mirei, dank je voor deze wijze woorden zo denk ik er ook over Gby.🤗❤️🔥🙏✨✨✨✨✨
Acceptatie is belangrijk. Zelfbeeld en zelfvertrouwen ook. Wees voorzichtig wat je aandacht geeft ook. Hartelijk dank voor de moeite deze filmpjes plaatst om me bij het heden te houden.
@MrCitrusfruitz
Bedankt voor je mooie bericht. Weten wat er echt toe doet 🙏
Mooi en helder ❤
Helemaal juist. Goed verwoord en helder!
Op mijn oudere leeftijd mee gemaakt! Je wilt wel geprezen worden op hoe je nu bent geworden! Maar niet op wat je vroeger hebt mee gemaakt!❤
Dank lieverd!
Wees een sjamaan, Wees een lichtwerker....!!!!!!....🕊️🌍♥️🙏
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤ bravo Mirei je taime
Goed dat je verwerking van trauma's bespreekt. Want volgens mij is dat dé weg om werkelijk tot verlichting te komen. Maar ik heb enkele punten van kritiek die opbouwend bedoeld zijn:
8:07 "Want als je het geïntegreerd en getransformeerd hebt ... Dan heb je het een plek gegeven en komt het niet meer terug". --> Dit is veel te makkelijk gesteld.
Ten eerste. Het zijn vaak mensen in je persoonlijke omgeving (partner? ouders?) die de trauma's hebben veroorzaakt. Je komt tot werkelijke genezing als je het jezelf toe staat daders verwijten te maken en voorlopig niet vergevingsgezind te zijn.
Maar in de praktijk bekent een dader (bijvoorbeeld een familielid) vrijwel nooit schuld. Het enige dat dan eigenlijk overblijft, is te breken met deze persoon. Maar hoe vaak zal een sensitief persoon dat doen? En in hoeverre heb je die macht. (Stel het is een collega en het is geen optie om een andere baan te zoeken). Zolang je onderbewuste bang is opnieuw gekwetst te worden, zal de pijnlijke herinnering boven komen. Dat is een signaalfunctie van je innerlijke kind. En zolang de dader nog deel uitmaakt van je leven, is er ook daadwerkelijk kans opnieuw gekwetst te worden. Tenzij de betreffende persoon oprecht spijt heeft betuigd.
Dus: 9:25 "Wat er op je pad komt heb je niet in de hand..." --> klopt niet.
Wat er op je pad komt heb je wel in de hand. Als je inzichtelijk hebt gekregen hoe de trauma-situatie heeft kunnen ontstaan, moet je grenzen trekken. (Daar kan dus onder vallen: het verbreken van bepaalde relaties). Vervolgens heb je de kans klein gemaakt dat hetzelfde je opnieuw zal overkomen. En daardoor gaat je innerlijke kind zich veiliger voelen.
9:47 "Je kan jezelf onderdompelen in rouw, verdriet, schuld en schaamte, ... " --> Daar is niks mis mee. Sterker nog: dat is nou juist hoe het verwerkingsproces functioneert. Het is de bedoeling om de emoties opnieuw te voelen. En ook door er met meer afstand naar te kijken (zoals je aangeeft).
Afhankelijk van de ernst van het trauma, kan het jaren duren (en wellicht een leven lang) tot de herinnering en de pijn niet meer terug komen. Het werkelijk verwerken van trauma's is een moeilijk proces. Het is niet makkelijk om een goede helper te vinden bijvoorbeeld.
@sdewijk6034
Bedankt voor je uitvoerige bericht en het delen van jouw perceptie. Altijd mooi om te sparren, van gedachten te wisselen. Het is geenszins mijn bedoeling geweest lichtvoetig te zijn over traumaverwerking.
De één zijn werkwijze kan echter anders zijn als de ander zijn werkwijze uiteraard.
Je schrijft:' het zijn vaak de mensen in je persoonlijke omgeving die de trauma's hebben veroorzaakt'.
Ik leg dan liever de link dat elke misdaad voortkomt uit een tragische voorgeschiedenis.
Vanuit spiritueel oogpunt kunnen we daarnaast ook denken dat de ziel deze ervaring heeft gekozen om ervan te leren en te groeien. Je hebt het ook over 'dader,' waarmee je automatisch ook een slachtoffer creëert. Ik weet uit eigen ervaring dat als je voelt wat er te voelen valt en je je niet focust op een schuldige, door een ander te veroordelen, je eerder tot acceptatie en dus tot vergeving komt. We dienen de weg van het hart te nemen. Dit betekent overigens niet dat het gedrag van de ander goedgepraat wordt, maar dat de persoon met zichzelf aan de slag gaat in plaats van de nadruk op de 'dader' te leggen. We hebben gedachten, we zijn onze gedachten niet, laten we het ego niet nog meer zuurstof geven. Ik bedoel met 'je kunt jezelf erin onderdompelen, maar je kunt het ook aangaan' dat een slachtofferrol je niet verder helpt, je kan je zo even voelen maar dan moet je ermee aan de slag met jezelf, voelen wat er te voelen valt. Goed huilen, rouwen, voelen, maar er niet aan onderdoor gaan, bezwijken, erin zwelgen is wat ik bedoel. Grenzen aangeven, innerlijk kindwerk ik praat erover in vele eerder gemaakte video's. Ik probeer mensen bewust te maken, te inspireren en te motiveren met zichzelf aan de slag te gaan en ze juist uit een eventuele slachtofferrol te halen door ze moed in te spreken. Wat er op je pad komt heb je niet in de hand, hoe je ermee omgaat wel.
@@mirei-bewustzijnisbewustzijn Goed dat je inhoudelijk reageert.
Je zegt "Ik leg dan liever de link dat elke misdaad voortkomt uit een tragische voorgeschiedenis." --> Klopt. Bijvoorbeeld beschadigingen die kinderen oplopen komen vaak voort uit onverwerkt trauma die volwassenen zelf als kind hebben opgelopen. Maar daar schiet het kind dat je was niks mee op. Dat je dit zo kan zien geeft weliswaar inzicht, maar het neemt niet de schuld weg bij ouders. Het kind bevindt zich altijd in een machteloze positie. Ik denk dat HSP-ers teveel gericht zijn op begrip voor de dader. De vergevingsgezindheid van HSP-ers werkt blokkerend op werkelijk diepe verwerking van trauma's. Vergeven als deugd per definitie komt voort uit religieuze en spirituele tradities, waar ik geen voorstander van ben. Sommigen vergeven zelfs als de dader geen spijt heeft, wat volgens mij tot zelfverloochening leidt.
Je zegt "Vanuit spiritueel oogpunt kunnen we daarnaast ook denken dat de ziel deze ervaring heeft gekozen om ervan te leren en te groeien."
--> Ik weet dat dit te lezen valt in veel spirituele boeken. Maar het is vooralsnog een aanname, en ik geloof daar niet in.
Je zegt "Je hebt het ook over 'dader,' waarmee je automatisch ook een slachtoffer creëert. Ik weet uit eigen ervaring dat als je voelt wat er te voelen valt en je je niet focust op een schuldige, door een ander te veroordelen, je eerder tot acceptatie en dus tot vergeving komt."
--> Ik maak juist het tegenovergestelde mee. Trauma-gerelateerde emoties kwamen steeds minder sterk terug, naarmate ik het mezelf toestond anderen te veroordelen als dader. Als je geen dader en slachtoffer mag benoemen (omdat dat spiritueel 'onverantwoord' zou zijn) dan sla je de plank mis ten aanzien van werkelijk begrip van gebeurtenissen uit het verleden.
Je zegt ook: "We dienen de weg van het hart te nemen."
--> Van wie moet dat? En het is maar de vraag of dat wijsheid is. Veel vriendelijke hartsmensen (sensitieven, HSP-ers) dienen wat mij betreft meer voor zichzelf op te komen. Dat betekent dat ze vaak gezond egoïstisch moeten worden en eindelijk eens keuzes gaan maken die in hun eigen belang zijn. En ja, degenen die hen hebben beschadigd uit de weg gaan. En het zichzelf toestaan daders te mogen veroordelen.
@@mirei-bewustzijnisbewustzijn Goed dat je inhoudelijk reageert. Je zegt "Ik leg dan liever de link dat elke misdaad voortkomt uit een tragische voorgeschiedenis." --> Klopt. Bijvoorbeeld beschadigingen die kinderen oplopen komen vaak voort uit onverwerkt trauma die volwassenen zelf als kind hebben opgelopen. Maar daar schiet het kind niks mee op. Dat je dit zo kan zien geeft weliswaar inzicht, maar het neemt niet de schuld weg bij deze volwassenen. Het kind bevindt zich altijd in een machteloze positie. De vergevingsgezindheid en niet mogen veroordelen (omdat dit spiritueel onverantwoord zou zijn) werkt blokkerend op werkelijk diepe verwerking van trauma's. Vergeven als deugd per definitie komt voort uit religieuze en spirituele tradities, waar ik geen voorstander van ben. Sommigen vergeven zelfs als de dader geen spijt heeft, wat volgens mij tot zelfverloochening leidt.
Ja hoe dan? Hoe doe je dat dan ?
Goeie vraag, want dat is inderdaad heel lastig. Tips: Zoek een helper die bereid is de kant te kiezen van het kind dat je was. Niet iemand die je bij voorbaat op het spoor wil zetten van vergeving. Als deze persoon betrouwbaar is, ga je pijnlijke gebeurtenissen delen. Je gaat samen ernaar kijken en realiseren hoe onrechtvaardig, machteloos en uitzichtloos het was. Je kan dit ook doen via een interne dialoog en er de tijd voor nemen. Dingen opschrijven kan ook. Je doorleeft opnieuw de emoties, maar dit keer met daarnaast de blik van de volwassene die je inmiddels bent. Meestal leidt dit tot diep verdriet en assertieve besluitvorming. Het is een langzaam proces, geen quick fix. Voor de rest weet ik het ook niet. Want volgens mij heeft niemand hier een sluitend antwoord op. Als professional heb ik nooit harde, bewezen inzichten kunnen vinden die antwoord geven. Het beste wat ik over trauma-verwerking heb kunnen vinden komt van het eerste boek van Alice Miller en de joetoep-sjennel van Daniel Mackler.
👌👌👍✌️🙏☯️